Ζω 3 χρόνια με κατάθλιψη

[GiwrgosLxs]

Καλησπέρα σε όλους,
Θα ήθελα να μοιραστώ και τη δική μου εμπειρία σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω από 17 χρόνων. Είμαι πλεον 20 ετών και φοιτητής. Το καλοκαίρι του 2013 η ζωή μου άλλαξε προς το χειρότερο. Άγχος πανελληνίων,διάφορα σοβαρά οικογενειακά προβλήματα που υπήρχαν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ο ψυχισμός μου δεν άντεξε και ξέσπασε. Και όπως μου είπαν και οι φίλοι μου ήταν αναμενόμενο με τα σκηνικά που γίνονταν μέσα στο σπίτι. Οι πανελλήνιες στην προκειμένη περίπτωση ήταν η φυτιλιά και η αφορμή για να ξεσπάσει όλο αυτό. Βαθιά,καθημερινή θλίψη,μεγάλη δυσκολία στον ύπνο (αϋπνίες κυρίως), σχεδόν καθόλου όρεξη στο φαγητό,απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα,έκανα μονίμως άσχημες σκέψεις για εμένα,τους κοντινούς μου ανθρώπους και γενικά για το μελλον. Ένιωθα ότι κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει (εδώ δεν καταλάβαινα εγώ τι μου συμβαίνει). Ξεκίνησε μια ιστορία όπου δεν άφησα σχεδόν καμία ιατρική ειδικότητα που να μην επισκεφτώ,για να βρω τι έχω. Καρδιολόγους,παθολόγους,εν δοκρινολογους. Μέχρι και και μαγνητική εγκεφάλου έκανα,καθώς η οικογένεια μου φοβόταν για σκληρηνση κατά πλάκας,επειδή είχα τρεμούλα στα χέρια και μουδιασματα. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν ίσχυε. Ώσπου κατέληξα σε έναν εξαιρετικό(άνθρωπο και επιστήμονα) νευρολόγο - ψυχίατρο, όπου και μου διέγνωσε γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και βαριάς μορφής κατάθλιψη. Πολλές συνεδρίες και φυσικά χορήγηση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Ξεκίνησα με ladose, αργότερα όμως μου άλλαξε τη συνταγή και μέχρι σήμερα παίρνω xanax 0,5 mg και seropram 30 mg. Έδωσα 2 φορές πανελλήνιες,καθώς οπως θα καταλάβατε η πρώτη πήγε σχεδόν χαμένη με όλα αυτά που έγιναν. Εκ των πραγμάτων αδύνατο να συγκεντρωθεις στο διάβασμα. Πρόσφατα που έκανα προληπτικά εξετάσεις θυρεοειδούς,μου διέγνωσαν υποθυρεοειδισμό. Αυτοανοσο νόσημα,λόγω υπεροβολικης στεναχωριας (κάτι μου είπαν τώρα). Έν πάση περίπτωση εδώ και τρεις μήνες ο θυρεοειδής μου εχει έρθει σε ισορροπία. Τα ψυχολογικά μου όμως δεν πάνε καλά. Ώρες ωρες νιώθω ότι τρελενομαι. Επίσης ακόμη δεν μπορώ να δέχτω οτι για να κρατάω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε ισορροπία πρέπει να παίρνω χάπια, παρόλο που είμαι τόσο νέος. Όλοι οι άλλοι γύρω μου απολαμβάνουν τη ζωή,ενώ εγώ μένω πίσω. Όχι ότι δεν έχω φίλους πραγματικούς που μου έχουν σταθεί,με αγαπάνε και με νοιάζονται. Κάθε άλλο απλώς εγώ τα βλέπω έτσι τα πράγματα. Πιστεύω οτι δεν αξίζω να με αγαπούν,ότι γίνομαι βάρος,οτι δεν θα μπορέσω να κάνω σχέση με κοπέλα,επειδή νομίζω ότι όταν βγαίνω έξω (σπάνια παρεμπιπτόντως) όλοι με κοιτούν και κατά ένα μαγικό τρόπο ξέρουν ότι δεν είμαι καλά. Οι γύρω μου επίσης έχουν παρατηρήσει το τελευταίο δίμηνο,ότι εκεί που μπορεί να βγω έξω να γελάσω λίγο και να περάσω καλά,μετά από λίγες ώρες η έκφραση του προσώπου μου αλλάζει,η διάθεση μου πέφτει κατακόρυφα,γίνομαι επιθετικός, μπορεί να βάλω τα κλάματα και να συνεχίσω έτσι για αρκετές μέρες. Έχει γίνει όμως και το αντίστροφο. Να είμαι ψυχολογικά ράκος,στο κρεβάτι και να κλαίω για πολλές μερες και να μην θέλωνα δω άνθρωπο και να έρθει μια μέρα που θα βγω και θα τα πιω μέχρι τελικής πτώσης με την παρέα μου και να κερνάω μπουκάλι. θα γελάσουμε πολύ,θα κάνω πλάκα σε σημείο να με έχει πιάσει λογοδιαρροια και τρελό κέφι. Ο κολλητός μου για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα με λέει χαριτολογώντας διχασμένη προσωπικότητα. Έχω κόψει επαφές με τον γιατρό μου γιατί πλέον έχω κουραστεί και προσπαθώ χωρίς φυσικά να το καταφέρω,να το παλέψω μόνος μου. Δεν έχω όμως δυνάμεις. Οι φίλοι μού,μου λένε οτι οι διακυμάνσεις που έχω στα συναισθήματα δεν είναι φυσιολογικές. Δεν είναι απλώς αυτό που λέμε κυκλοθυμικός αλλά κάτι πιο σοβαρό. Με παροτρύνουν να επικοινωνήσω με τον γιατρό μου και να τον συμβουλευτώ ,γιατί φοβούνται για διπολική διαταραχή. Εγώ δεν ξέρω καλά καλά τι είναι αυτό. Τι με συμβουλευετε να κάνω παιδιά; Αρχίζω να χάνω το μυαλό μου. Εδώ και μέρες σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι και να βασανίζω και τους δικούς μου ανθρώπους!!!

[Constantly curious]

Η δικη μου ταπεινη συμβουλη παρολη τη κουραση, αγανακτηση, ταλαιπωρια σου, να πας στον γιατρο σου να συζητησετε αλλα να ξεκινησεις και ψυχοθεραπεια.
Πασχω απο Γενικευμενη αγχωδη και εχω περασει μειζον επεισοδιο. Υπαρχει φως ... αλλά αργησα πολυ να το καταλαβω.

[Constantly curious]

Επισης εχει δημιουργηθει αυτο το θεμα, και εχει παρα πολλες και καλες πληροφοριες http://www.e-psychology.gr/forum/sho...B9%CF%88%CE%B7!!!

[GiwrgosLxs]

Ευχαριστώ για την απάντηση σου. Πρώτη φορά γράφω στο φόρουμ και είπα να μιλήσω με άτομα που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Όταν προσπαθώ να το εξηγήσω σε άλλους με κοιτούν λες και είμαι από άλλο πλανήτη. Μερικοί συγγενείς μου λένε"στο μυαλό σου είναι,σύνελθε" Νιώθω πολύ χειρότερα όμως με τέτοιες συμβουλές!!!

[Constantly curious]

Γιωργο, αυτα ειναι τα πιο "ακυρα" σε ανθρωπο με ολο αυτο το καναλι.
-σκεφτεσαι πολυ για αυτο σου συμβαινει
-πηγαινε για ψωνια, ενα ταξιδι, θα σου περασει
-σιγα ντε, πως κανεις ετσι ????

Μην αφησεις την αγωγη γιατι θα κανεις υποτροπη, βρες καλο ψυχοθεραπευτη και φροντισε τον εαυτο σου.
Μια κουβεντα ειναι αυτο, το ξερω, απλα απο την εμπειρια μου, η καταθλιψη οσο δεν προλαμβανεται χειροτερευει.

[LIZAR]

Αγαπητέ Γιώργο ,

Πάρε ανάσα , όσο πιο βαθιά μπορείς και πες ότι θα νικήσεις !!
Να μην αφήσεις την ψυχοθεραπεία ! Είναι ζωτική η σημασία της ! Σε γαληνεύει και σε κάνει να είσαι αισιόδοξος ! Θα σε βοηθήσει να μάθεις τον εαυτό σου και κυρίως να τον αγαπήσεις !!!! όλα θα πάνε καλά ! Είμαι σίγουρη !
Το σπίτι είναι βασικός παράγοντας και στο λέω από δική μου πείρα μπορεί να σε καταστρέψει !
Το πέρασα κι εγώ και έφτασα στον πάτο ... Αλλά με τη βοήθεια ειδικών μαθαίνεις να βάζεις όρια σε όλους , ακόμα και σε αυτούς που λατρεύεις !

[GiwrgosLxs]

Το οικογενειακό περιβάλλον που για πολλούς είναι μέρος θαλπωρής,ασφαλείας και χαλάρωσης,για μένα είναι φυλακή. Έχω υπερβολική αδυναμία στη μητέρα μου,η οποία έχει περάσει πολλά. Αναφέρομαι φυσικά στον πατέρα μου και τη συμπεριφορά του απέναντι σε εμάς. Αδιαφορούσε και συνεχίζει να αδιαφορεί για τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις που έχει ένας σωστός γονιός και σύζυγος μέσα στο σπίτι. Δημιουργεί συνεχώς καβγάδες από το πουθενά,έχει φτάσει σε σημείο να σηκώσει και χέρι στη μάνα μου. Κι εγώ σε όλα αυτά ήμουν μπροστά από μικρό παιδάκι. Σκηνικά και γεγονοτα που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό και στην ψυχή μου και που δεν λένε να φύγουν. Και δεν είναι ότι δεν έχω προσπαθήσει...ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ!!!!

[GiwrgosLxs]

Όσοι διαβάζετε αυτό το μύνημα παρακαλώ πείτε μου τη γνώμη σας. Έχω φτάσει πραγματικά σε απόγνωση. Εδώ και 3 μέρες έχω απομονωθεί από τους φίλους μου. Δεν σηκώνω τηλέφωνα και δεν έχω δώσει κανένα σημείο ζωής, μέχρι που πριν λίγο ήρθαν σπίτι μου και χτυπούσαν κουδούνια. Αναγκάστηκα να ανοίξω και με έπιασαν υστερικά κλάματα. Έσπασα και ένα ποτήρι από τα νεύρα μου. Μου είπαν άσε μας να σε βοηθήσουμε, ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ! Τους είπα ότι δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός και τους έδιωξα κακήν κακώς. Πονάω και υποφέρω πραγματικά που βγάζω τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε αυτούς που όντως μου έχουν σταθεί. Από τη μια φωνάζω και την άλλη στιγμή το μετανιώνω. Είναι φαύλος κύκλος. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Σκέφτομαι μελλοντικά τη ζωή μου και τρομάζω. Πιστεύω είμαι ικανός για το χειρότερο!

[Constantly curious]

Γιωργο πηρες ενα τηλεφωνο τον γιατρο σου ?

[Constantly curious]

???

Γιωργο.

[GiwrgosLxs]

Δεν έχω επικοινωνήσει,αλλά μάλλον είναι η μόνη εναλλακτική που έχω για να βγώ από αυτό το μαρτύριο. Εχθές το βράδυ φοβήθηκα πολύ. Ήταν η χειρότερη κρίση που έπαθα. ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ!!!

[Constantly curious]

Παρε ενα τηλεφωνο και κλεισε ραντεβου !!!

[GiwrgosLxs]

Τρομάζω όμως στην ιδέα ότι η ζωή μου κατά πασα πιθανότητα θα συνεχιστεί έτσι. Δεν θέλω να ζω με χάπια. Ακόμη και όταν με είχε βάλει ο γιατρός στην αγωγή,υπήρχαν μέρες που δεν τα έπαιρνα από αντίδραση...ειδικά όταν ένιωθα λίγο καλύτερα,έλεγα "τέλεια,δεν τα χρειάζομαι"

[GiwrgosLxs]

Φυσικά αυτές οι "καλές" μέρες δεν κρατούσαν για πολύ!!!

[Constantly curious]

Η αντισταση στην πραγματικοτητα ειναι φυσιολογικη. Η αντισταση στην αλλαγη επισης. -Ειμαι υποχρεωμενος να χαπακωνομαι για να μαι καλα?
Στο χερι σου καποια στιγμη θα ειναι να κρινεις τι χρειαζεσαι και τι οχι. Προς το παρον θεωρω οτι πρεπει να επικοινωνησεις.

Οι ψυχικες διαταραχες μας στερουν παρα πολλα, αν αρνεισαι την αγωγη σου θα μπερδευτεις ακομα περισσοτερο, ισως εκεινο το διαστημα που την εκανες να μην προλαβες να "λυσεις" καποια θεματα. Οπως εγραψες βλεπεις τον εαυτο σου να χειροτερευει, σου προτεινα ψυχοθεραπεια καθοτι δεν ειναι ολοι οι ψυχιατροι "αναλυτικοι" στο κομματι -σκεψη συναισθημα δραση.

Εγραψες πως εισαι φοιτητης, ο γιατρος ειναι μακρια απο εκει που σπουδαζεις ?