Ζω 3 χρόνια με κατάθλιψη

[kutchunie]

Γιώργο καλημέρα. Νομίζω πως διαβάζω την ιστορία της ζωής μου... Μόνο με επιμονή και προσπάθεια μπορείς να ξεφύγεις από ένα τέτοιο περιβάλλον. Επίσης, αν και δεν ξέρω τι συναίβει στη μητέρα σου, αλλά η δική μου έχει κακοποιηθεί από τον πάτερα μου σκληρά βίαια και κατ' επανάληψη, όπως κι εγώ η ίδια. Της είχα και της έχω τρομερή αδυναμία. Όμως κατέληξα στο ότι το προφανές, (δλδ η κακοποίηση από πλευράς του πάτερα μου και στη συνεχεία του αδερφού μου) δεν ήταν οι αιτίες της δυστυχίας μου. Η αδυναμία στη μητέρα μου ήταν και ο τρόπος είναι πολύ απλός. Η μητέρα μου επέλεξε για τους δικούς της λόγους να γίνει το θύμα ενός υπανθρώπου και στην ουσία, να πάρει τη ζωή της και να την πετάξει στα σκουπίδια. Δε μπόρεσε όμως να με προστατεύσει, με δίδαξε με την στάση της να είμαι κι εγώ θύμα όχι μόνο του πατέρα μου, άλλα και του συντρόφου μου, του εργοδότη μου, της φίλης μου και τελικά του ίδιου μου του εαυτού με να τον μη τον αγαπώ, όπως εκείνη που ήταν το πρότυπό μου. Αλλά πολύ χειρότερα, ανέθρεψε έναν γιο χειρότερο από ότι τον πατέρα του ο οποίος θα είναι δυστυχισμένος πάντα. Με το να φροντίσω τον εαυτό μου, δε την πρόδιδα. Αντιθέτως, έσπαγα την αλυσίδα της κακοποίησης και της ψυχικής νόσου, που ενδεχομένως να κληροδοτούσα στα παιδιά μου με ανάλογες συμπεριφορές.

Επιπροσθέτως, η κατάθλιψη δεν είναι κρυολόγημα. Δεν πρόκειται να ξυπνήσει κάποιος ένα πρωί στα ξαφνικά δίχως συμπτώματα. Επίσης πάντα θα υπάρχει δυνητική υποτροπή ακόμη και στις καλές μέρες. Η κατάθλιψη είναι το ίδιο άδικη, όσο ο επιθετικός καρκίνος για ένα βρέφος. Από εκεί και πέρα, πρέπει να μάθεις να την ελέγχεις. Η ψυχοθεραπεία σε εμένα δε λειτούργησε, άλλα η ψυχανάλυση το έκανε και συνεχίζει να το κάνει. Νοιώθω ζωντανή και δε φοβάμαι πλέον.

Σου εύχομαι να βρεις ένα σοβαρό λόγο για τον οποίο σου αξίζει να ζεις δίχως κατάθλιψη, για σένα και μόνο, εκτός των ανυπόφορων συμπτωμάτων και να πάρεις την απόφαση να τα βάλεις με το θηρίο. Κράτα μας ενήμερους και συγγνώμη αν κουρασα

[Deleted-member-250416b]

ρε γαμωτο γτ η καταθλιψη χτυπάει τοσο συχνα τις 20κατι ηλικιες... ειναι ευαλωτη η μετα εφηβεια ή ειναι η κωλοεποχη?? και ειναι τοσο μα τοσο κριμα...να το βλέπεις... θυμαμαι τον μονολογο του αλ στο αρρωμα γυναικας

[kutchunie]

[QUOTE=rea;575389]ρε γαμωτο γτ η καταθλιψη χτυπάει τοσο συχνα τις 20κατι ηλικιες... ειναι ευαλωτη η μετα εφηβεια ή ειναι η κωλοεποχη?? και ειναι τοσο μα τοσο κριμα...να το βλέπεις... θυμαμαι τον μονολογο του αλ στο αρρωμα γυναικας


Ρέα, νομίζω πως η κατάθλιψη δε σου χτυπά ξαφνικά την πόρτα. Δεν υπάρχει σημείο μηδέν. Είναι ένα σύνολο βιωμάτων, σκέψεων και συναισθημάτων που γεννήθηκαν από τον αντικατοπτρισμό της κοινωνικής δομής στην οποία υπήρξες και προσδιοριστηκές και δεν είναι άλλη από την "αγία οικογένεια". Απλά η μετάβαση την ουσιαστικά ενήλική ζωή σε φέρνει μπροστά στην ευθύνη (ή ορμέμφυτο πες το όπως θες) που έχεις στον εαυτό σου, να ζήσεις για σένα, με την ίδια φυσικότητα που πρέπει να ανασάνεις.
Εκεί οι φυσικές επιλογές είναι δύο, είτε γίνεσαι το τέρας που σε κατάντησε καταθλιπτικό είτε αποδέχεσαι την κατάθλιψη την βιώνεις και ψάχνεις διέξοδο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε περιπτώσεις που η αιτία της κατάθλιψης δεν ήταν η οικογένεια. Εγώ έτσι το βίωσα.

Είμαι 29 είχα συμπτώματα απο τα 12 περίπου, τα οποία κατα την οικογένεια μου ήταν ιδιοτροπίες, δεν υπέφερα δλδ, διασκέδαζα, αλλά έπρεπε να φτάσω κι εγώ γύρω στα 20 για να συνειδητοποιησω πως δεν είμαι ιδιότροπη και πως το "νορμάλ" δεν είναι να πονάς ψυχικά επειδή σου αξίζει επειδή έτσι αποφάσισαν αυτοί που σε γέννησαν.

Ελπίζω να μας μιλήσει και ο Γιώργος, θα χαρώ να μάθω νέα του

[Deleted-member-250416b]

μεχρι καποιο σημειο ειναι θλίψη... σε όλους τους ανθρωπους υπάρχει η καταθλιψη σαν στοιχείο ειναι μερος των συναισθηματων μας...αλλα απο εκει και πέρα..οταν μας καταβαλει πρεπει να εχουμε φτασει στον πάτο... στα 20 σου εισαι στο πικ της ορμης σου ...βιολογικα ... αν οι γονεις της σημερινης γενιας ειναι για δεσιμο, τι να πουμε και για τις αλλες γεννιες...τις πιο παλιες που εκαναν εγκληματα στα παιδια τους σε κοινωνιες εντελως αμορφωτες σε περιοδους μεγαλης φτωχειας και ανεχειας ..μεταπολεμικες, εμφυλίους και δικτατορίες!... οχι ..κατι συμβαινει με τα 20 χρονα παιδια σημερα, υπαρχει μια παραίτηση.... ενα πνευμα ακρωτηριασμενο...σε βαθμο που παλιοτερα δεν υπήρχε...αλλα δεν υπήρχε και η πολυτελεια να υπάρχει.

ειναι πολλα τα κρουσματα στο φορουμ που εχω διαβασει... μιλάμε για μια εποχη που βγαζει ευνουχισμενα παιδια ..δεν εννοω το θεματοθετη φυσικα.. μπορει να μην ανοικει καν σε αυτην την κατηγορια των 20χρονων που καθονται στον καναπέ τους και κλαιγονται επειδη καμια μοντελα δεν πάει να τους την πέσει ..στς προηγουμενες γεννιες τους κατηγορουσαμε οτι πηδ@νε οτι βρουν και οτι μονο το κατω κεφαλι δουλευει! μα αυτο ήταν το φυσικο!!! και σημερα εχουμε τους μαγεμενους πριγκηπες στο καστρο που περιμενουν την γενναια πρηγκίπησα να πάει να τους σωσει!!..φφφφ...
σιγουρα το λαθος ειναι των γονεων και οχι μονο... μιλάμε για μια αφυσικη κατασταση που χειροτερευει σαν μαστιγα!

[kutchunie]

Είσαι περισσότερο καιρό στο φόρουμ και μπορεί να έχεις παρατηρήσει το συγκεκριμένο γεγονός, ότι δηλαδή είναι σημάδι των καιρών η εμφάνιση κατάθλιψης στα 20+. Επίσης μπορώ να συμφωνήσω με σχετική επιφύλαξη στο ότι μπορεί να υπάρχουν κοινοί παράγοντες - μάλλον κοινωνικοί? - που μπορεί να ευνουχίσουν μια γενιά ολόκληρη, αλλά με τίποτα δε μπορώ να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος, παύει να είναι λειτουργικός, σκέφτεται συνεχως το τέλμα στο οποιο έχει πέσει, σκέφτεται πως η ζωη του καταστραφηκε, ενώ όπως λες είναι στο πικ της ζωτικότητάς του, δε φροντίζει τον εαυτό του, έχεις αυτοκτονικές σκέψεις κτλ, επειδη δεν του εκατσε η μοντέλα. Δεν είναι η πηγή της άρνησης για ζωή ένας ρηχός και ασήμαντος λόγος. Δε μιλάω για θλίψη και άγχος για θέματα οικονομικά σχέσεων κτλ. που τα εχουν ολοι οι ανθρωποι.

Επίσης, αν και κάπως σκληρό ή απόκοσμο ως άποψη, θεωρώ ότι το να σε βρεί κατάθλιψη αν και δεν ειναι καθολου ωραίο πράγμα, είναι πολυ καλύτερο να συμβεί στα 20 παρα στα 40. Αν υπάρχουν τα ερεθισματα για να εκδηλωθεί πρέπει να μην νοιώθεις για να μην συμβεί ποτέ, με την οποιαδήποτε ενταση ή μορφή. Όταν είσαι στα 20 έχεις μια "ευκαιρία" να λύσεις τα προβλήματα σου, να τα αντιμετωπίσεις και να διαλέξεις τη ζωη που θες εσυ και όχι οι νευρώσεις σου. Ενώ στα 40 ή 50 εκτός του ότι έχεις χάσει τα πιο δημιουργικά σου χρόνια, αν έχεις παιδιά ενδέχεται να τους έχεις περάσει τα θέματα που σε έκαναν να εμφανίσεις κατάθλιψη και να διαιωνησεις το πρόβλημα.

Και να στο πω κι αλλιώς, αν οι παλιότερες γενιές είχαν την "πολυτέλεια" να συνειδητοποιήσουν την κατάθλιψή τους, μπορεί οι 20+ με κατάθλιψη να ήταν πολλοί λιγότεροι.

[GiwrgosLxs]

Είσαι περισσότερο καιρό στο φόρουμ και μπορεί να έχεις παρατηρήσει το συγκεκριμένο γεγονός, ότι δηλαδή είναι σημάδι των καιρών η εμφάνιση κατάθλιψης στα 20+. Επίσης μπορώ να συμφωνήσω με σχετική επιφύλαξη στο ότι μπορεί να υπάρχουν κοινοί παράγοντες - μάλλον κοινωνικοί? - που μπορεί να ευνουχίσουν μια γενιά ολόκληρη, αλλά με τίποτα δε μπορώ να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος, παύει να είναι λειτουργικός, σκέφτεται συνεχως το τέλμα στο οποιο έχει πέσει, σκέφτεται πως η ζωη του καταστραφηκε, ενώ όπως λες είναι στο πικ της ζωτικότητάς του, δε φροντίζει τον εαυτό του, έχεις αυτοκτονικές σκέψεις κτλ, επειδη δεν του εκατσε η μοντέλα. Δεν είναι η πηγή της άρνησης για ζωή ένας ρηχός και ασήμαντος λόγος. Δε μιλάω για θλίψη και άγχος για θέματα οικονομικά σχέσεων κτλ. που τα εχουν ολοι οι ανθρωποι.

Επίσης, αν και κάπως σκληρό ή απόκοσμο ως άποψη, θεωρώ ότι το να σε βρεί κατάθλιψη αν και δεν ειναι καθολου ωραίο πράγμα, είναι πολυ καλύτερο να συμβεί στα 20 παρα στα 40. Αν υπάρχουν τα ερεθισματα για να εκδηλωθεί πρέπει να μην νοιώθεις για να μην συμβεί ποτέ, με την οποιαδήποτε ενταση ή μορφή. Όταν είσαι στα 20 έχεις μια "ευκαιρία" να λύσεις τα προβλήματα σου, να τα αντιμετωπίσεις και να διαλέξεις τη ζωη που θες εσυ και όχι οι νευρώσεις σου. Ενώ στα 40 ή 50 εκτός του ότι έχεις χάσει τα πιο δημιουργικά σου χρόνια, αν έχεις παιδιά ενδέχεται να τους έχεις περάσει τα θέματα που σε έκαναν να εμφανίσεις κατάθλιψη και να διαιωνησεις το πρόβλημα.

Και να στο πω κι αλλιώς, αν οι παλιότερες γενιές είχαν την "πολυτέλεια" να συνειδητοποιήσουν την κατάθλιψή τους, μπορεί οι 20+ με κατάθλιψη να ήταν πολλοί λιγότεροι.

Καλησπέρα σας. Έχω μήνες να γράψω στο φόρουμ,καθώς πέρασα τη χειρότερη -μέχρι τώρα - περίοδο της ζωής μου. Απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα,κλεισμένος σε ένα σπίτι, με μόνο λόγο για να βγω, τα τσιγάρα που έπρεπε να αγοράσω. Οξύθυμος και απαθής ταυτόχρονα,άθλος ακόμα και το μπάνιο που έπρεπε να κάνω, πολλές κρισεις πανικου,απαισιοδοξία κλπ. Κλπ. Τη συνέχεια λίγο-πολύ την ξέρετε. Με παρότρυνση των φίλων μου,με τους οποίους είχε χαθεί σχεδόν κάθε επαφή,με πήραν σχεδόν σηκωτο και επισκέφτηκα τον γιατρό μου μετά από πολλούς μήνες. Η διάγνωση παραμένει ίδια, μόνο που πλέον είναι στον υπέρτατο βαθμό. Όπως καταλαβαίνετε έγινε και τροποποιηση της δόσης των φαρμάκων: seropram 50mg ημερησίως και xanax 1mg. Το δέχτηκα γιατί δεν εχω πλεον τη δυνατότητα να κάνω μόνος μου τον γιατρό χωρίς αποτέλεσμα Και για αρχή 1 φορά την εβδομάδα πρέπει να τον επισκέπτομαι. Σε ότι αφορά το οικογενειακό περιβάλλον συμφωνώ ότι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα εξέλιξης για την μετέπειτα ζωή του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου. Και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε γκομενες που δεν μου "κάθισαν "όπως αναφέρθηκε σε ένα μήνυμα. Δεν μιλάω ειρωνικά,ούτε κάνω επίθεση. Προσπαθω να εξηγήσω, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις και παρανοήσεις σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Τα θέματα αυτά είναι για μένα και λίγο αστεία. Όχι όμως ότι δεν έχουν συμβεί και αυτά. Ειδικά στις εφηβικές ηλικίες μια απο τις πολλές αιτίες κατάθλιψης,είναι και η ερωτική απογοήτευση. Απλώς λέω τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία. Το μόνο σίγουρο πάντως με τις ψυχικές ασθένειες είναι ότι αποτελούν ένα τεράστιο σύγχρονο πρόβλημα. Είναι σοβαρές ασθένειες, είναι υπαρκτές και απαιτούν σοβαρή αντιμετώπιση. Ειδικά όταν χτυπά τις πολύ παραγωγικες ηλικίες (18-30),όπως εμενα και ενδεχομένως χιλιαδες αλλους, είναι το λιγότερο τραγικό. Σε μια ζωή που υποτίθεται "ανοίγεται "ολόκληρη" μπροστά σου,εσύ αρνείσαι να την ζήσεις και ένα μαύρο φόντο καλύπτει τα πάντα. Χωρίς καμιά ελπίδα διαφυγής από αυτό το μαύρο τούνελ, όπως το λέω εγώ. Αναμφίβολα όμως τα παιδικά Χρόνια σε ακολουθούν. Και όταν οι άσχημες μνήμες υπερέχουν των καλών, τότε σε στοιχειώνουν! Ενδεχομένως όμως να παίζουν ρόλο και πολλά άλλα πράγματα (πχ. δομή, λειτουργια εγκεφαλου κλπ) Γι αυτό άλλωστε έχει χαρακτηριστεί και πολυπαραγοντικη ασθένεια. Ενα βιολογικό υπόβαθρο πάντως πρεπει να υπάρχει και είναι απλώς Θέμα χρόνου να εκδηλωθεί!!!!

[Deleted-member-250416b]

Καλησπέρα σας. Έχω μήνες να γράψω στο φόρουμ,καθώς πέρασα τη χειρότερη -μέχρι τώρα - περίοδο της ζωής μου. Απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα,κλεισμένος σε ένα σπίτι, με μόνο λόγο για να βγω, τα τσιγάρα που έπρεπε να αγοράσω. Οξύθυμος και απαθής ταυτόχρονα,άθλος ακόμα και το μπάνιο που έπρεπε να κάνω, πολλές κρισεις πανικου,απαισιοδοξία κλπ. Κλπ. Τη συνέχεια λίγο-πολύ την ξέρετε. Με παρότρυνση των φίλων μου,με τους οποίους είχε χαθεί σχεδόν κάθε επαφή,με πήραν σχεδόν σηκωτο και επισκέφτηκα τον γιατρό μου μετά από πολλούς μήνες. Η διάγνωση παραμένει ίδια, μόνο που πλέον είναι στον υπέρτατο βαθμό. Όπως καταλαβαίνετε έγινε και τροποποιηση της δόσης των φαρμάκων: seropram 50mg ημερησίως και xanax 1mg. Το δέχτηκα γιατί δεν εχω πλεον τη δυνατότητα να κάνω μόνος μου τον γιατρό χωρίς αποτέλεσμα Και για αρχή 1 φορά την εβδομάδα πρέπει να τον επισκέπτομαι. Σε ότι αφορά το οικογενειακό περιβάλλον συμφωνώ ότι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα εξέλιξης για την μετέπειτα ζωή του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου. Και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε γκομενες που δεν μου "κάθισαν "όπως αναφέρθηκε σε ένα μήνυμα. Δεν μιλάω ειρωνικά,ούτε κάνω επίθεση. Προσπαθω να εξηγήσω, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις και παρανοήσεις σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Τα θέματα αυτά είναι για μένα και λίγο αστεία. Όχι όμως ότι δεν έχουν συμβεί και αυτά. Ειδικά στις εφηβικές ηλικίες μια απο τις πολλές αιτίες κατάθλιψης,είναι και η ερωτική απογοήτευση. Απλώς λέω τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία. Το μόνο σίγουρο πάντως με τις ψυχικές ασθένειες είναι ότι αποτελούν ένα τεράστιο σύγχρονο πρόβλημα. Είναι σοβαρές ασθένειες, είναι υπαρκτές και απαιτούν σοβαρή αντιμετώπιση. Ειδικά όταν χτυπά τις πολύ παραγωγικες ηλικίες (18-30),όπως εμενα και ενδεχομένως χιλιαδες αλλους, είναι το λιγότερο τραγικό. Σε μια ζωή που υποτίθεται "ανοίγεται "ολόκληρη" μπροστά σου,εσύ αρνείσαι να την ζήσεις και ένα μαύρο φόντο καλύπτει τα πάντα. Χωρίς καμιά ελπίδα διαφυγής από αυτό το μαύρο τούνελ, όπως το λέω εγώ. Αναμφίβολα όμως τα παιδικά Χρόνια σε ακολουθούν. Και όταν οι άσχημες μνήμες υπερέχουν των καλών, τότε σε στοιχειώνουν! Ενδεχομένως όμως να παίζουν ρόλο και πολλά άλλα πράγματα (πχ. δομή, λειτουργια εγκεφαλου κλπ) Γι αυτό άλλωστε έχει χαρακτηριστεί και πολυπαραγοντικη ασθένεια. Ενα βιολογικό υπόβαθρο πάντως πρεπει να υπάρχει και είναι απλώς Θέμα χρόνου να εκδηλωθεί!!!!

Giorgo καλημερα, οπως και τότε ετσι και τωρα θέλω να σου τονισω οτι δεν αναφερομουν σε εσενα... ήταν ενας δικος μου προβληματισμος γενικα για τα νεα παιδια, αν παρατηρησεις τα θεματα του φορουμ θα καταλάβεις τι εννοω.
λυπάμαι πολυ για την φαση που πέρασες, και περνας,την εχω περασει και εγω και ξερω ποσο σε διαλυει όλο αυτο..και μπραβο σου που καταφερες να βγεις και να αναζητησεις βοηθεια... και ελπίζω συντομα να βρεις την δυναμη και εσυ και εγω και ολοι μας και να το ξεπερασουμε.
οι κρισεις πανικου σου σε τι κατασταση βρισκονται τωρα? σε βοηθαει η θεραπεια?

[GiwrgosLxs]

Το seropram θέλει ακόμα λίγες μέρες για να λειτουργήσει. Το xanax όμως έχει μειώσει τη συχνότητα των κρίσεων. Αλλά όταν με πιάνουν, μετά με αφήνουν κουρέλι και σωματικά και ψυχικά!!! Είμαι ακόμα όμως μέσα στο σπίτι, πολύ σπάνια θα βγω έξω να δω επιτέλους το φως του ηλίου. Μέσα σε ένα δωμάτιο με κλειστά παραθυρα, βυθισμένος σε σκεψεις. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Κάνω όμως υπομονή. Θα ήθελα να περασει αυτη η ασχημη περιοδος και το καλοκαιρι να μπορεσω να πιασω και καμια δουλεια. Πώς ομως αφου δεν μπορω/δεν θελω να ειμαι με κοσμο; Ίδωμεν!!!

[kutchunie]

Εύχομαι να βρεις τους λόγους για τους οποίους κρίνεις πως αξίζει να γινεις καλα και να φορτωθεις υπομονή κι επιμονή κ να αρχισεις να ζεις.

[giota06]

ΕΓΙΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΛΟΣ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΙΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΠΛΑ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΕΡΝΑΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΕ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΛΑ ΟΣΑ ΛΕΣ ΓΙΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΣΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ . . . ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ Η ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΝΕ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ Ν ΚΑΝΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΙΘΗΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ . . . ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΘΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ.ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ . . . ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΒΓΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ . . . ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΘΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ . . . ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ Ν ΒΡΕΙΣ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ Τ ΙΔΙΟ Μ ΕΣΕΝΑ ΟΣΟ ΚΑΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ Κ Ν ΕΧΟΥΜΕ ΟΣΟ Κ ΝΑ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ. . . "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ" "ΣΚΕΨΟΥ ΘΕΤΙΚΑ" ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ :-P ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ Σ ΒΟΗΘΗΣΕ ΕΣΤΩ Κ ΛΙΓΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑ . . . ΜΗΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΕΞΩ ΓΙΑ Ν ΓΕΛΑΣΕΙΣ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΒΓΑΙΣ Κ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΠΟΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΗΡΕΜΗΣΕΙ. ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΕΙ ΒΛΑΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΣΚΕΨΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΣΚΥΛΑΚΙ

[End_of_an_era]

Εγώ έχω [επίσημα τουλάχιστον] 2.5 χρόνια κατάθλιψη, είμαι 21 ετών και σκέφτομαι γιατί σε εμένα; Γιατί; Κουράστηκα πραγματικά. Τουλάχιστον έχω περιορίσει τις καταστάσεις που με αγχώνουν ή στεναχωρούν. Ωστόσο υπάρχουν ώρες που θέλω να κλάψω και δεν μπορώ δυστυχώς. Εδώ και κάτι ημέρες δεν έπαιρνα τα χάπια και τώρα είμαι λίγο χάλια, ευέξαπτη, αγχωμένη και τα σχετικά. Βαρέθηκα να ακούω να μου λένε πόσο στεναχωριούνται που δεν προσπαθώ. Αν είναι δυνατόν να στεναχωριούνται για εμένα δημιουργώντας μου έτσι τύψεις, τη στιγμή που ούτε το 5% των όσων περνάω μπορούν να αισθανθούν. Το μόνο για το οποίο αισθάνομαι τυχερή και ευλογημένη είναι τα δύο γατάκια μου, ο λόγος που θα ξυπνήσω το πρωί, θα σηκωθώ απο το κρεβάτι και που θα αξίζει να ξημερώσει η μέρα.

[davidh]

Na sou po kati pou mou allaxe ti zwh? gymnastiki file. auto den to dokimases. grapsou se ena gym kai kane gymnastiki. trexe sto diadromo kane elliptiko kane varh kai tha deis diafora.

[GiwrgosLxs]

Καλησπέρα σε όλους,
Μετά από πάρα πολύ καιρό είπα να ξαναμπώ στο Φόρουμ, αφού έχω πλέον στα χέρια μου μια σωστή διάγνωση,την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή,τακτικές συνεδρίες με ψυχολόγο και ένα σταθερό πρόγραμμα καθημερινότητας -όσο αυτό είναι εφικτό.- Θα πάρω τα πράγματα όμως από εκεί που τα άφησα. Όπως είχα εξηγήσει την πρώτη φορά που δημοσίευσα στο Φόρουμ, η δική μου ιστορία ξεκινάει από την ηλικία των 17. Σε λίγους μήνες κλείνω τα 21 και συνειδητοποιώ ότι έχασα σημαντικά χρόνια από τη ζωή μου. Έμεινα πίσω σε πολλά θέματα και τώρα μαζεύω τα κομμάτια μου επαναπροσδιοριζοντας σχεδόν τα πάντα. Έχοντας όλα τα συμπτώματα που ειχα αναφέρει και σε προηγούμενα post, έβλεπα ότι η φαρμακευτική αγωγή δεν με έπιανε, παρόλο που ήμουν συνεπής...η καθημερινότητα μου κυλούσε ανιαρα και δίχως κανένα νόημα. Αποστασιοποιημένος απο τους πάντες και τα πάντα,ξυπνάω ένα πρωί του Σεπτέμβρη που μας πέρασε θολωμενος,θυμωμένος και ταυτόχρονα αποφασισμένος. Είπα "ή θα αυτοκτονήσω και θα τελειώσει το πανηγύρι ή θα κάνω κάτι να αλλάξω την τραγική αυτή κατάσταση". Πήρα τον διαλυμένο εαυτό μου με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και πηγαίνω στην πανεπιστημιακή ψυχιατρική κλινική του "Αττικού Νοσοκομείου". Χωρίς ραντεβού και -με μεγάλη έκπληξη- χωρίς τσακωμούς στην Γραμματεία, με δέχτηκε Ένας αναπληρωτής Καθηγητής ψυχιατρικής στα εξωτερικά ιατρεία. Προσπαθώντας να του εξηγήσω με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία μου από την αρχή,και με το άγχος μη τυχόν ξεχάσω τίποτα από όλα αυτά που είχα μαζεμένα μέσα μου...η απάντηση του ήταν επί λέξει: "Αγόρι μου δεν έχεις κατάθλιψη. Η δική σου περίπτωση είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκη από αυτό. Είσαι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μπορώ με ασφάλεια και σιγουριά, να βγάλω διάγνωση μέσα σε 1 ώρα, καθώς είναι ολοφάνερο και από τα όσα περιγράφεις και από την εικόνα σου αυτή τη στιγμή. Δεν είσαι αντιμέτωπος με την κατάθλιψη,αλλά με την Διπολική διαταραχή." Το κορμί μου μουδιασε. Την συγκεκριμένη πάθηση την γνώριζα εξ ονόματος,αλλά όχι επί της ουσίας. Δεν γνώριζα τα χαρακτηριστικά της, τα συμπτώματα, τη θεραπεία...δεν γνώριζα τίποτα. Πήρα όμως την απαραίτητη ενημέρωση από τον γιατρό, αμέσως τροποποιεί την φαρμακευτική αγωγή και έτσι εδώ και λίγους μήνες παίρνω: quepin 200mg, seropram 40 mg, milithin 300mg κάθε μέρα!!! Αμέσως με έστειλε σε εναν από τους ψυχολόγους του νοσοκομείου για να φτιάξω ένα πρόγραμμα θεραπείας ψυχοθεραπευτικου τύπου για την περίπτωση μου. Με λίγα λόγια κάθε μήνα επισκέπτομαι τον γιατρό στο νοσοκομείο, και κάθε 15 μέρες βρίσκομαι με την ψυχολόγο για την διαλεκτική θεραπεία. Το αποτέλεσμα με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς μέσα σε 2 μήνες είδα σημαντικότατες διαφορές επάνω μου και μέσα μου. Η σύγχυση και οι αλλόκοτες- τρομακτικές σκέψεις που με διακατειχαν μειώθηκαν στο ελάχιστο και πλέον φαντάζουν ανεπαίσθητες!!! Το γρανάζια του θολωμενου μου μυαλού άρχισαν ξανά να λειτουργούν με "κανονικές" στροφές. Δραστηριοποιηθηκα σημαντικά αποφασίζοντας να βάλω σε πρόγραμμα τη σχολή μου ,με τακτικό διάβασμα,ένα σταθερό πρόγραμμα ύπνου, προσπαθώ να αποκαταστήσω τις φθαρμένες φιλικές μου σχέσεις, εξηγώντας μόνο στους πολύ κοντινούς τι ακριβώς μου συμβαίνει και να σταθώ στα πόδια μου. Εν κατακλείδι, μετά από τον Γολγοθά αυτόν, είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου. Περήφανος για εκείνο το μοιραίο πρωινό που πήρα την κατάσταση στα χερια μου. Περήφανος για την αρκετά καλή πορεία που έχω δείξει μέχρι στιγμής. Προσπαθώ να μην αναλωνομαι σε σκέψεις του στυλ "γιατι σε μένα;" κλπ. Κάνω μια συνειδητοποιημένη προσπάθεια να αντιμετώπισω αυτή την χρόνια και συνάμα ύπουλη πάθηση,πάντα με τη βοήθεια των ειδικών. Το ενδεχόμενο των υποτροπων με τρομάζει αρκετά, καθως δεν μπορείς να ξέρεις κάθε φορά που θα σε οδηγήσουν!!!!! Λειτουργεί όμως ταυτόχρονα και προτρεπτικα για να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω με σύνεση, έτσι ώστε να μειώσω τη συχνότητα και τη βαρύτητα των υποτροπων που σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθουν. Για την ώρα όμως συνεχίζω τη ζωή μου,όντας πλέον αρκετά ισορροπημένος, σαν να μη συμβαίνει τίποτα!!!Μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο αλλά το παλεύω. Ελπίζω να μην σας κούρασα. Είπα πολλά. Θα ήθελα να σχολιάσετε πάνω σε αυτά που έγραψα και να πείτε κι εσείς τις δικές σας αντίστοιχες εμπειρίες. Πιστεύω ότι μοιράζομαι με αρκετούς από εδώ μέσα κοινούς προβληματισμούς και κοινές ανησυχίες!!!!!
Καλή συνέχεια σε ο,τι κι αν κάνετε!!!!!!!

[Constantly curious]

Ευχομαι απο εδω και στο εξης η καθε ημερα σου να ειναι και πιο ομορφη. Μπραβο για την αποφασιστικη σου κινηση και ευτυχως που βρεθηκες σε Ανθρωπο ιατρο και οχι κατι λιγοτερο.

[GiwrgosLxs]

Ευχομαι απο εδω και στο εξης η καθε ημερα σου να ειναι και πιο ομορφη. Μπραβο για την αποφασιστικη σου κινηση και ευτυχως που βρεθηκες σε Ανθρωπο ιατρο και οχι κατι λιγοτερο.

Φοβόμουν η αληθεια είναι για τον γιατρό που θα πετύχω. Ευτυχώς είναι άνθρωπος και φοβερός επιστήμονας με ένα εύρος γνώσεων απίστευτο. Και επίσης πρέπει να ενημέρωσω ότι δεν είναι πάντα απαραίτητο να χώσεις βαθιά το χέρι στην τσέπη για να λάβεις βοήθεια. Υπάρχουν δημόσια κρατικά νοσοκομεία που λειτουργούν πολύ καλά ακόμη και στις μέρες μας. Ευχαριστώ για τις ευχές. Και σε σένα εύχομαι ότι καλύτερο!!!!