τί θα πει ο κόσμος;

[valor]

Είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ και πιθανότατα να το κάνω με την σκέψη πως κάποιος θα μου απαντήσει ή θα καταλάβει!Όπως και να χει βοηθάει και μόνο που τα γράφω..Από τα 17 μου έφυγα για να σπουδάσω(ω ναι καμάρι του χωριού ξαφνικά) και προέρχομαι από μια οικογένεια που πέρασε από χιλιάδες κύματα για να ζει με ομόνοια(λόγος που μας έκανε ιδιαίτερα δεμένους έως φιλαράκια).Η μητέρα μου αρκετά σημαντική και σκληρή φιγούρα στην ζωή μου. Χρόνια τώρα ακούω με πόσο κόπο ''γύρισε'' τον πατέρα μου πίσω για να έχουμε εμείς τους γονείς μας. Δύσκολα της έλεγα την άποψή μου γιατί συνήθως το μόνο καλό που έβρισκε σε μένα να καμαρώνει είναι το πτυχίο μου. Με λίγα λόγια και για να μην τα πολυλογώ το ''μαύρο πρόβατο''στην οικογένεια για πολλούς λόγους. Γύρισα μετά από χρόνια στην επαρχία, 24 χρονών και με πολλά όνειρα στην πλάτη για το μέλλον. Μένω σε δικό μου σπίτι,πλήρως ανεξάρτητη και με την οικογένεια μου δίπλα να με στηρίζει στα βήματά μου.Μέχρι την στιγμή που γνωρίζω κάποιον ''όχι καλής οικογενείας'' για την μητέρα μου. Λάθη και σφάλματα των γονιών του,τα οποία εδώ και καιρό φαίνονται πως είναι το μόνο που ενδιαφέρουν την μητέρα μου(ο πατέρας μου δείχνει να είναι μαζί μου απλώς δεν μπορεί να κάνει και πολλά εφόσον είναι στην μέση).Οι ατάκες του στυλ ''Δεν σε σπούδασα εγώ για να έχεις τέτοια κατάντια κλπ''''Θέλει να σε τυλίξει''κλπ μπορείτε να φανταστείτε και άλλου τέτοιου είδους. Πολλές ήταν οι φορές που είπε πως κατέστρεψα πλέον την οικογένειά μας.Ψυχολογικός πόλεμος φαντάζομαι ονομάζεται.Μετά από πολλές προσπάθειες(που πάντα τελείωναν σε τσακωμούς και κατάρες)να της δώσω να καταλάβει πως νιώθω καλά και πρέπει να με αφήσει να ζήσω όπως θέλω καταλήξαμε με την ατάκα ''σε ξεγράφω,έχω μόνο ένα παιδί'' και 3 μήνες χωρίς να μιλάμε. Μου λείπει,αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ την ιδέα πως ενδιαφέρεται για τα όσα ακούει στην μικρή κοινωνία και όχι αν είμαι καλά,δεν με έχει ρωτήσει καν πως περνάω,πώς μου φέρεται,πώς σκέφτεται. Την παίρνουν τηλέφωνα και της λένε διάφορα,πώς έμπλεξα και τα σχετικά. Εντωμεταξύ ο φίλος μου τα ξέρει όλα,με στηρίζει και όπως λέει ''εγώ έχω διαχειριστεί τα λάθη τους,αλλά δεν φταίω για όσα έκαναν''.Νιώθω πίεση από παντού,στενοχώρια που έχασα την μητέρα μου για την εμμονή της να κάνω πράγματα όπως τα έχει φανταστεί.Δεν ξέρω.Νομίζω έχω δικαίωμα να ζήσω επιτέλους χωρίς τα δικά τους λάθη,τις τσιμπιές κάτω από το τραπέζι,τα δήθεν καλά ρούχα που ταιριάζουν με το επάγγελμά μου.Δεν είναι επανάσταση,είναι πως μετά από καιρό νιώθω ήρεμη όταν είμαι μαζί του.Δεν ξέρω πως θα βγει και αν θα αντέξει και αυτός το κρυφτό για να μην την πετύχει στον δρόμο,αλλά κουράστηκα να φτιάχνω την ζωή μου με το ''τί θα πει ο κόσμος''.
Τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται η πιο μικρή περίληψη που θα μπορούσα να κάνω.Τόσα σκηνικά από πολύ άγριους τσακωμούς και απειλές,δεν χωράνε εδώ μέσα.

[Deleted-member-220416]

Είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ και πιθανότατα να το κάνω με την σκέψη πως κάποιος θα μου απαντήσει ή θα καταλάβει!Όπως και να χει βοηθάει και μόνο που τα γράφω..Από τα 17 μου έφυγα για να σπουδάσω(ω ναι καμάρι του χωριού ξαφνικά) και προέρχομαι από μια οικογένεια που πέρασε από χιλιάδες κύματα για να ζει με ομόνοια(λόγος που μας έκανε ιδιαίτερα δεμένους έως φιλαράκια).Η μητέρα μου αρκετά σημαντική και σκληρή φιγούρα στην ζωή μου. Χρόνια τώρα ακούω με πόσο κόπο ''γύρισε'' τον πατέρα μου πίσω για να έχουμε εμείς τους γονείς μας. Δύσκολα της έλεγα την άποψή μου γιατί συνήθως το μόνο καλό που έβρισκε σε μένα να καμαρώνει είναι το πτυχίο μου. Με λίγα λόγια και για να μην τα πολυλογώ το ''μαύρο πρόβατο''στην οικογένεια για πολλούς λόγους. Γύρισα μετά από χρόνια στην επαρχία, 24 χρονών και με πολλά όνειρα στην πλάτη για το μέλλον. Μένω σε δικό μου σπίτι,πλήρως ανεξάρτητη και με την οικογένεια μου δίπλα να με στηρίζει στα βήματά μου.Μέχρι την στιγμή που γνωρίζω κάποιον ''όχι καλής οικογενείας'' για την μητέρα μου. Λάθη και σφάλματα των γονιών του,τα οποία εδώ και καιρό φαίνονται πως είναι το μόνο που ενδιαφέρουν την μητέρα μου(ο πατέρας μου δείχνει να είναι μαζί μου απλώς δεν μπορεί να κάνει και πολλά εφόσον είναι στην μέση).Οι ατάκες του στυλ ''Δεν σε σπούδασα εγώ για να έχεις τέτοια κατάντια κλπ''''Θέλει να σε τυλίξει''κλπ μπορείτε να φανταστείτε και άλλου τέτοιου είδους. Πολλές ήταν οι φορές που είπε πως κατέστρεψα πλέον την οικογένειά μας.Ψυχολογικός πόλεμος φαντάζομαι ονομάζεται.Μετά από πολλές προσπάθειες(που πάντα τελείωναν σε τσακωμούς και κατάρες)να της δώσω να καταλάβει πως νιώθω καλά και πρέπει να με αφήσει να ζήσω όπως θέλω καταλήξαμε με την ατάκα ''σε ξεγράφω,έχω μόνο ένα παιδί'' και 3 μήνες χωρίς να μιλάμε. Μου λείπει,αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ την ιδέα πως ενδιαφέρεται για τα όσα ακούει στην μικρή κοινωνία και όχι αν είμαι καλά,δεν με έχει ρωτήσει καν πως περνάω,πώς μου φέρεται,πώς σκέφτεται. Την παίρνουν τηλέφωνα και της λένε διάφορα,πώς έμπλεξα και τα σχετικά. Εντωμεταξύ ο φίλος μου τα ξέρει όλα,με στηρίζει και όπως λέει ''εγώ έχω διαχειριστεί τα λάθη τους,αλλά δεν φταίω για όσα έκαναν''.Νιώθω πίεση από παντού,στενοχώρια που έχασα την μητέρα μου για την εμμονή της να κάνω πράγματα όπως τα έχει φανταστεί.Δεν ξέρω.Νομίζω έχω δικαίωμα να ζήσω επιτέλους χωρίς τα δικά τους λάθη,τις τσιμπιές κάτω από το τραπέζι,τα δήθεν καλά ρούχα που ταιριάζουν με το επάγγελμά μου.Δεν είναι επανάσταση,είναι πως μετά από καιρό νιώθω ήρεμη όταν είμαι μαζί του.Δεν ξέρω πως θα βγει και αν θα αντέξει και αυτός το κρυφτό για να μην την πετύχει στον δρόμο,αλλά κουράστηκα να φτιάχνω την ζωή μου με το ''τί θα πει ο κόσμος''.
Τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται η πιο μικρή περίληψη που θα μπορούσα να κάνω.Τόσα σκηνικά από πολύ άγριους τσακωμούς και απειλές,δεν χωράνε εδώ μέσα.

Καλημέρα.
Νομίζω όποιος έχει ζήσει σε επαρχία καταλαβαίνει απόλυτα τι εννοείς.
Η αλήθεια όμως είναι πως με μπέρδεψε ο τίτλος.Ρωτάω λοιπόν,το πρόβλημα της μητέρας σου είναι τι θα πει ο κόσμος για αυτή τη σχέση σου ή είναι καθαρά μόνο δικό της πρόβλημα?Ή και τα 2 μαζί?Γιατί έχει μεγάλη διαφορά.
Για παράδειγμα οι γονείς θέλουν το παιδί τους να γίνει δικηγόρος και γιατρός όχι γιατί το θέλει το παιδί αλλά γιατί θέλει να καμαρώνει στους γείτονες.Ή γιατί ήθελαν οι ίδιοι να γίνουν.Κατάλαβες που είναι η διαφορά?

Για τον τίτλο θα σου απαντήσω με μια μικρή ιστοριούλα.
Είναι μια γυναίκα σε μια επαρχία που σχεδόν 2 χρόνια πριν έχασε τον άντρα της και λίγους μήνες πριν την μητέρα της.Περνάνε 2 γιαγιάδες έξω από το σπίτι και λένε ''Πως την έχει έτσι την αυλή?Ξεράθηκαν όλα τα φυτά.Καθόλου δεν προσέχει πλεον το σπίτι.Αν ζούσε η Τάδε (η μητέρα της) θα τα είχε όλα τέλεια''.Τους άκουσε από μέσα αλλά λέει ας μη βγω τώρα γιατί θα τσακωθώ.Μετά από λίγο καιρό τυχαίνει να περάσουν πάλι αυτές οι 2 γιαγιάδες και βλέπουν μια αυλή γεμάτη με λουλούδια και όλα πολύ προσεγμένα.Αυτή τη φορά είπαν ''Τι τα θέλει τόσα λουλούδια?Την πιάσανε οι χαρές?Τον άντρα της και την μητέρα της έχασε''

Με αυτό το παράδειγμα θέλω να σου πω ότι ο κόσμος πάντα θα λέει.Είτε καλό κάνεις,είτε κακό.Θα λέει απλά για να λέει.Γιατί είναι η καθημερινότητά του.ΆΛλοστε όπως γνωρίζεις,η ζωή στην επαρχία είναι δύσκολη και απαιτεί γερά νεύρα και γερό στομάχι.Όσοι δεν έχουν ζήσει έχουν στο μυαλό τους ''Α ρε να πήγαινα να ζήσω σε ένα χωριουδάκι με τις ελιές μου,τον κήπο μου'' και τα σχετικά.Δεν είναι έτσι όμως.Ο κόσμος στις επαρχίες είναι σκληρός κι όταν βρει την ευκαιρία θα σε πατήσει.

Μη το πάρει στραβά κάποιος.Είναι η αλήθεια και φυσικά δεν μιλάω για όλους.Μιλάω για το μεγαλύτερο ποσοστό.Έτσι μάθανε ,έτσι ζούσαν την ζωή τους,έτσι τους άρεσε.Οι μεγάλες ηλικίες έχουν και τις κατάλληλες αντοχές.Για τα παιδιά όμως είναι κάπως δύσκολο,ειδικά αν έχουν φύγει κι αναγκάστηκαν να ξαναγυρίσουν.

[Blade]

Δεν βιώνω τέτοια κατάσταση αλλά μόλις διάβασα το πρόβλημα σου ένιωσα την καταπίεση που σου ασκούν.Δυστυχώς,οι γονείς πολλές φορές κάνουν λάθη και για τα μάτια του κόσμου τα παιδιά τους γίνονται δυστυχισμένα. Εφόσον δεν εξαρτάσαι οικονομικά από κανέναν,δεν γίνεται να μετακομίσεις λίγο πιο μακριά; ώστε να μην σε νοιάζει πια τι θα πει ο ένας και άλλος ...αλλά και στην τελική χέστηκες τι θα πουν 24 χρονών κοπέλα είσαι,δεν το κατάλαβα δηλαδή οι γονείς σου πρέπει να σου βρουν τον γαμπρό τον μορφωμένο με τα λεφτά;; που ζούμε 100 χρόνια πριν;; Πολύ νευριάζω με κάτι τέτοιους.Η συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να ζήσεις την ζωή ΣΟΥ όπως θες εσύ και να μην σου επιβάλλει κανείς τίποτα ,ο τρόπος των γονιών σου είναι πολύ άσχημος γιατί ότι και να είναι το παλικάρι που είστε μαζί αυτοί όφειλαν να τους νοιάζει το αν είσαι ψυχικά καλά ...Όλαααα τα υπόλοιπα είναι ΜΑΛΑΚΙΕΣ απλά. Μην κάνεις το λάθος να καταπιέσεις τα θέλω σου για ''τα μάτια του κόσμου'' και των γονιών σου άκου με που σου λέω σε αυτό γιατί το αποτέλεσμα θα είναι να δυστυχήσεις στην ζωή σου ενώ τουλάχιστον εάν κάνεις τις επιλογές σου ξέρεις ότι οι γονείς σου θα διαφωνούν( ας το κάνουν σιγά,υγιείς να είναι και ας μην θέλουν επαφή) αλλά όμως θα είσαι ευτυχισμένη σε άλλους τομείς.
Για να συνοψίσουμε;; στα @@ μας τι θα πει ο κόσμος ,αυτοί που σχολιάζουν είναι κομπλεξικοί άνθρωποι και χαίρονται να μας βλέπουν στην μιζέρια αλλά ΟΧΙΙ δεν θα τους κάνουμε το χατήρι.....μια ζωή την έχουμε,ας την ζήσουμε όπως θέλουμε :)

[Constantly curious]

Μη το πάρει στραβά κάποιος.Είναι η αλήθεια και φυσικά δεν μιλάω για όλους.Μιλάω για το μεγαλύτερο ποσοστό.Έτσι μάθανε ,έτσι ζούσαν την ζωή τους,έτσι τους άρεσε.Οι μεγάλες ηλικίες έχουν και τις κατάλληλες αντοχές.Για τα παιδιά όμως είναι κάπως δύσκολο,ειδικά αν έχουν φύγει κι αναγκάστηκαν να ξαναγυρίσουν.

Ετσι ειναι οπως τα λες, το ζητημα που οριζω εγω ειναι κατα ποσο ο καθενας μπορει να υποστηριξει αυτο που ειναι και αυτο που θελει. Μπορει καποιος να το κανει και να λεν οι αλλοι "Μπραβο του/της" αλλα το ιδιο το υποκειμενο να ταλανιζεται απο τα σαρακι της ενοχης και της αυτο αμφισβητησης.
Ο αντιλογος ειναι
1) Δεν ζουν εκεινοι την ζωη μου, δεν γνωριζουν την προσωπικη μου ιστορια οποτε γιατι να κανω χωρο στην καρδια μου για την επικριση τους?
2) Ειμαι ομως αρκετα δυνατος ανθρωπος που να μην με απασχολει η κοινωνικη αποδοχη ?

Εν κατακλειδι αν ηταν τοσο ευκολο δεν θα ειχαν γραφτει τοσα λογοτεχνικα κειμενα με βαση το ζητημα της ετεροτητας και πως αυτο απορρυθμιζει τον κοινωνικο πυρηνα.

Θεματοθετρια, εφοσον εισαι καλα με τον ανθρωπο σου θεωρω πως η μητερα σου αν σε θελει στην ζωη της οφειλει να κανει την υπερβαση υποστηριζοντας την επιλογη σου.
Διαφορετικα με καποιο τροπο μια ουσιαστικη επικοινωνια με δικα της τεκμηρια ισως σε κανει να νιωσεις τι φοβαται τοσο πολυ ως μητερα.

[Deleted-member-220416]

Ετσι ειναι οπως τα λες, το ζητημα που οριζω εγω ειναι κατα ποσο ο καθενας μπορει να υποστηριξει αυτο που ειναι και αυτο που θελει. Μπορει καποιος να το κανει και να λεν οι αλλοι "Μπραβο του/της" αλλα το ιδιο το υποκειμενο να ταλανιζεται απο τα σαρακι της ενοχης και της αυτο αμφισβητησης.
Ο αντιλογος ειναι
1) Δεν ζουν εκεινοι την ζωη μου, δεν γνωριζουν την προσωπικη μου ιστορια οποτε γιατι να κανω χωρο στην καρδια μου για την επικριση τους?
2) Ειμαι ομως αρκετα δυνατος ανθρωπος που να μην με απασχολει η κοινωνικη αποδοχη ?

Εν κατακλειδι αν ηταν τοσο ευκολο δεν θα ειχαν γραφτει τοσα λογοτεχνικα κειμενα με βαση το ζητημα της ετεροτητας και πως αυτο απορρυθμιζει τον κοινωνικο πυρηνα.

Θεματοθετρια, εφοσον εισαι καλα με τον ανθρωπο σου θεωρω πως η μητερα σου αν σε θελει στην ζωη της οφειλει να κανει την υπερβαση υποστηριζοντας την επιλογη σου.
Διαφορετικα με καποιο τροπο μια ουσιαστικη επικοινωνια με δικα της τεκμηρια ισως σε κανει να νιωσεις τι φοβαται τοσο πολυ ως μητερα.

Ακριβώς εκεί εντοπίζεται το πρόβλήμα αλλά για να το πω καλύτερα.
Είμαι αρκετά δυνατός ώστε να μην με απασχολεί η κοινωνική ΛΑΘΟΣ κριτική?(Το λεγόμενο κοτσομπολιό ή κουτσομπολιό?όπως και να ναι τέλος πάντων :) )

[Constantly curious]

Εγω μεγαλωσα σε χωριο και ειχα μια ταση να κανω αυτο που επιθυμω χωρις να σκεφτομαι ποσο θα ενοχλησει, απλα πραγματα οχι χτυπητες παραβατικες συμπεριφορρες. Μια δεκαετια αργοτερα πιανω τον εαυτο μου πολυ περισσοτερο αγκυλωμενο στην αυτο εικονα παρα στην προσωπικη πορεια. Λυπηρο μεν αλλα αποτελεσμα της ψυχολογικης καταπτωσης.

[Deleted-member-220416]

Εγω μεγαλωσα σε χωριο και ειχα μια ταση να κανω αυτο που επιθυμω χωρις να σκεφτομαι ποσο θα ενοχλησει, απλα πραγματα οχι χτυπητες παραβατικες συμπεριφορρες. Μια δεκαετια αργοτερα πιανω τον εαυτο μου πολυ περισσοτερο αγκυλωμενο στην αυτο εικονα παρα στην προσωπικη πορεια. Λυπηρο μεν αλλα αποτελεσμα της ψυχολογικης καταπτωσης.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό.Εξήγησέ το αν θέλεις σε παρακαλώ για να καταλάβει ο κόσμος :)

[Constantly curious]

Εχω βρεθει στην αλλη οπου το ονομαζω απαθεια, συνηθως κανει ενα κυκλο μηνων οπου δεν εχω ορεξη να συνδιαλαγω και μετα ξανα επανερχομαι στην κοινωνικη νορμα.

Πιο απλα δεν μπορω αυτη τη στιγμη :D

[Deleted-member-250416b]

εγω επειδη δεν εχω ζησει την επαρχια , δεν πολυκαταλαβαινω... ξερω πως οι μανουλες μπορουν να γινουν αδικες, αλλα εδω μας παρουσιαζεις εναν στιγνο αρχιστρατηγο που χωρις κανεναν σοβαρο λογο σας επιβαλει την οποια διαταγη της και εσυ και ο πατερα σου την ακουλουθειται σαν πιστα στρατιωτακια. (το σημειο οτι τον "γυρισε" δεν το καταλαβα ...απο τι τον γυρισε? ) και ομως εισαι ενα μορφωμονο κοριτσι με δικη σου κριση και ερκετα δυναμικη... κατι δεν μου κολλαει σε όλο αυτο...κατι προφανως δεν εχω καταλάβει. μου λειπει μια πιο αντικειμενικη ματια..ακουσα την μερια σου αλλα σίγουρα θα υπάρχει και μια λογικη στην αλλη πλευρα... τι της λέει ο κοσμος που κανει τον συντροφο σου να κρυβετε για να μην τον πετυχει πουθενα ..ειναι μονο για την οικογενεια του ή και για εκεινον και για σενα? και τελωςπαντων τι οικογενεια ειναι αυτοι? τι κανουν πια? τραφικιν - εμποριο οπλων? ... για να αντιμετωπίσουμε τον "εχθρο" πρεπει πρωτα να τον κατανοήσουμε...καταλαβαινε� �ς τι εννοω?... δεν γινεται ξαφνικα αυτη η γυναικα να εγινε χιτλερ...κατι βλέπει - κατι ακουει...τι πιστευεις οτι ειναι αυτα?
καταλαβαινω και συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ με τα αλλα μελη...αλλα λέω σημερα να κανω τον δηκιγορο του διαβολου...διαολε δεν γινεται ολες οι μαναδες να ειναι τοσο παραλογες..μηπως κατι εχει κανει και ο δικος σου? μιλησε μας ανοιχτα να το δουμε σφαιρικα το θεμα...αν θες φυσικα...

[valor]

Καλησπέρα και πάλι!Να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα που τέθηκαν..Αρχικά, το πρόβλημά της είναι μόνο καθαρά η οικογένεια του. Δεν την ενδιαφέρει να μάθει για εκείνον εφόσον η οικογένειά του είναι ''κακοχαρακτηρισμένη''στην κοινωνία (δεν μπορώ να πω παραπάνω)αλλά δεν έχει να κάνει σχέση με οικονομική διαφορά.Ίσα ίσα είναι πολύ ευκατάστατος με το επάγγελμά του. Από την άλλη ποτέ δεν με απασχόλησε η κοινή γνώμη,έλειπα χρόνια από την επαρχία,ζώντας σε πόλη και πάντα όταν γυρνούσα σχεδόν δεν με θυμόταν κανένας. Το θέμα είναι πως έχει μπει σε μια μανία να μαθαίνει και να με εκθέτει εκείνη χωρίς εγώ να δίνω κάποιο δικαίωμα με την σχέση μου. Αποφάσισα μετά από πολλά στάδια να μην μιλάμε(άλλωστε με έδιωξε η ίδια)επειδή δεν αρμόζουν όλα αυτά στις αξίες μου για την ζωή.Αυτό το ''κρίνω και σχεδιάζω ένα μοντέλο κάποιου σύμφωνα με τα όσα έχουν κάνει άλλοι''με τρελαίνει.Από την άλλη έρχονται γιορτές και ήδη αντιμετωπίζω μια αδερφή η οποία όντας πάντα ''αποστασιοποιημένη''από καβγάδες (πρότυπο της μαμάς για την σχέση της),μου θέτει πως αν δεν αλλάξει η κατάσταση δεν ξανάρχεται..Οπότε καταλαβαίνετε πώς ''δημιουργώ''και ένα ακόμη θέμα στην οικογένεια.

[Constantly curious]

Αρα εκπροσωπεις την φωνη-μορφη αντιρρησης στο συστημα που εξυπηρετει την οικογενεια και δεν το αποδεχονται.

Καποια στιγμη θα εβγαινες απο την παιδικη οικογενεια και θα εκανες την δικη σου πορεια.

Ψυχικα κοστιζει αυτος ο πολεμος αλλα υπερασπιζεσαι εσενα. Αν μη τι αλλο εχεις το δικαιωμα.

Απλα θα τους παρει χρονο να αποδεχτουν εσενα και δυστυχως παραλληλα θα αποτραβηχτεις και εσυ απο τον πυρηνα.

Μεση λυση δεν βλεπω.

[valor]

Δυστυχώς ούτε εγώ!Θα τους ήθελα πολύ δίπλα μου να βλέπουν πως περνάω αλλά δεν το κόβω να συμβεί σύντομα - ποτέ. Το θέμα είναι πως ο πατέρας μου θα ήθελε να έρθει σε επαφή για ένα κρασί/καφέ(τον έχει γνωρίσει και του έκανε καλή εντύπωση)αλλά σκέφτομαι πως δεν θέλω να τους βάλω ξανά να τσακωθούν για μένα αν μάθει κάτι η μητέρα μου πως βγήκαμε.Δεν ξέρω αν έχουν περάσει και άλλοι απο παρόμοια φάση,αλλά πραγματικά αισθάνομαι πολύ δύσκολα και δεν θέλω να ξανακλειστώ στον εαυτό μου όπως στο παρελθόν.Καταλαβαίνω τους φόβους της,όμως πιστεύω οι γονείς πρέπει να συνοδοιπορούν και όχι να μπαίνουν μπροστά απο τις επιλογές μας.

[Constantly curious]

Σωστα το σκεφτεσαι και κατι ακομη Εαν ο πατερας σου θελει να εχει σχεση μαζι σου θα το διεκδικησει. Δεν εισαι εσυ το αιτιο αλλα η αφορμη για να βγουν στην επιφανεια ορισμενες δυσλειτουργιες.
Καλη δυναμη σου ευχομαι και οχι αυτο ενοχισμο, δεν βοηθαει πουθενα αυτο το μικροβιο. :)

[Evil]

Ο πατέρας σου δεν παίζει να φτάσει στα όρια του και να πατήσει πόδι; Δηλαδή ας βγουνε για κρασί που λες, και αν θυμώσει ή μητέρα, να υποστηρίξει την μεριά σας ο πατερας...να μην μείνει αδρανής (απ ότι καταλαβα αυτο γινεται)

[valor]

Ο πατέρας μου κατά καιρούς έχει τσακωθεί μαζί της αλλά πιθανότατα έχει φτάσει στα όρια του όπως μου λέει.Δύσκολα να κάνεις συζήτηση μαζί της (έχει και θυροειδή οπότε νεύρα),με αποτέλεσμα να κάνει τον παγοθραύστη όπως αποκαλεί τον εαυτό του.Δεν θέλω να τσακώνονται για μένα και γενικά να δημιουργώ προβλήματα.Γύρισα πίσω να δημιουργήσω κάτι δικό μου,όχι να ξαναζήσω καταστάσεις παιδικές.Από την άλλη αν υποστηρίξει εμάς θα αρχίσουν τα ''είμαι μόνη μου,δεν με υπολογίζετε,θα φύγω''της μαμάς μου..Δύσκολη φάση παιδιά.