προδοσία εις διπλούν...

[αννα_παπ]

καλησπέρα. νιώθω ένα απέραντο κενό. σαν να πέθανα κ να μην μπορώ να αισθανθώ τίποτα. από τα πρώτα χρόνια τις ζωής μου βίωσα την απόρριψη κ μάλιστα από τις χειρότερες που μπορεί να ζήσει ένα παιδί. αυτή ήταν η απόρριψη της μάνας μου. δεν ξέρω ούτε γιατί, ούτε τι έγινε τότε κ να σας πω δεν με ενδιαφέρει. εμένα με ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα. μέχρι τα 18 είχαμε το ένα δικαστήριο πίσω από το άλλο κ γενικά 2 ανθρώπους που λένε ότι κάποτε αγαπήθηκαν πολύ να πέφτουν να φάνε ο ένας τις σάρκες του άλλου. (χώρισαν όταν ήμουν 5 χρονών). εγώ μεγάλωσα πιο πολύ με τους παππούδες. πέρασα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. στα 16 μου γνώρισα εκείνον. τον ερωτεύτηκα αμέσως. μετά από πολλά στα 18 μου γίναμε ζευγάρι. εκεί ένιωσα πως βρήκα τον άνθρωπο μου, το σπίτι μου, την αγκαλιά μου. μετά από 6 χρόνια κ λίγο πριν ξεκινήσουμε την κοινή μας ζωή με πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. έστησε ολόκληρη ιστορία για να φανεί ότι το επαγγελματικό του ταξίδι έγινε χωρίς να το περιμένει κ αφού είχε σιγουρέψει την επόμενη μετά από 2 μήνες απουσίας μου ξεφουρνίζει από την άλλη άκρη του κόσμου ότι τελειώσαμε. τότε έμαθα (αφού έψαξα βέβαια ότι πάντα είχε διάφορες γυναίκες στη ζωή του) κ διάφορα τέτοια. με την μάνα μου ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις. πέρσι πρώτη φορά καταφέραμε να έρθουμε λίγο πιο κοντά αλλά μια μέρα δεν τις έκανα το χατίρι που ήθελε κ από τότε δεν μου μιλάει (εδώ κ 1 χρόνο περίπου) προσπάθησα να την πλησιάσω αλλά έπεσα πάνω σε τοίχο. την τελευταία φορά που την είδα (πριν από 4 μήνες περίπου) είχα πάει στο σπίτι της να την δω που γιόρταζε κ το μόνο που βρήκε να μου πει είναι ότι εγώ φταίω που χώρισα γιατί είναι λογικό να μην με αντέχει κ πάντα θα πέφτω από τον έναν μ@..κ@ στον άλλον οι οποίοι πάντα θα με παρατάνε, μέχρι να φτάσω στα 50 μου κ να μείνω μόνη μου. επίσης μου ζήτησε να φύγω από το σπίτι της γιατί της έκανε κακό η παρουσία μου κ δεν ήταν σε θέση να νιώθει κ άλλο άσχημα. μετά λοιπόν από 4 μήνες απουσίας κ χωρίς να έχει ενδιαφερθεί να δει αν ζω ή αν πέθανα μου έστειλε ένα μήνυμα το οποίο έλεγε να τις δώσω πίσω ένα μπουφάν που μου χάρισε πέρσι το χειμώνα. εγώ βέβαια δεν είχα κάρτα για να της απαντήσω κ δεν τις απάντησα. μετά από μερικές μέρες όμως άρχισε τα τηλέφωνα. μέσα σε μια ώρα με πήρε 30 φορές για να μου ζητήσει το μπουφάν. είχα πληγωθεί πολύ από την στάση της (όχι για το μπουφάν αλλά ότι το μόνο που την ενδιέφερε ήταν αυτό κ όχι αν εγώ είμαι καλά) κ βέβαια δεν το σήκωσα. σήμερα λοιπόν ήρθε κ το κερασάκι στην τούρτα "το θεωρείς σωστό να κρύβεσαι; τα περίμενα όλα από εσένα αλλά όχι αυτό. από εδώ κ πέρα δεν με εκπλήσσει τίποτα από εσένα. έχεις πολύ σοβαρό πρόβλημα. σκέψου το!θέλω να δω πότε θα μου φέρεις το μπουφάν που σου δάνεισα πέρσι.όλα τα άλλα κράτα τα αλλά το μπουφάν το θέλω (δεν ξέρω ποια εννοεί). για να δούμε τι άνθρωπος είσαι τελικά.λυπάμαι πολύ που δεν μπορείς να με αντιμετωπίσεις. κ περισσότερο λυπάμαι που ενηλικιώθηκες κ συμπεριφέρεσαι χειρότερα κ από 5 χρονών. εγώ σε ήθελα πάντα δίπλα μου λ έκανα ότι ήταν δυνατόν. επιβεβαιώνομαι ότι έμαθες να είμαι για σένα χειρότερος κ από εχθρός. ακόμα κ στις φίλες σου που σε πρόδωσαν έχεις κ είχες καλύτερη συμπεριφορά. με πληγώνει η στάση σου αλλά είναι επιλογή σου. ελπίζω να μην το μετανιώσεις όταν θα είναι αργά. κ αν δεν το θυμάσαι είμαι αυτή που σε είχα 9 μήνες στην κοιλιά μου κ ήμουν περήφανη για εσένα.λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν είμαι πια. να είσαι καλά κ ελπίζω να ευτυχήσεις κάποτε" αυτό ήταν το μήνυμα που μου έστειλε σήμερα. πραγματικά νιώθω ένα τίποτα. σαν να μην αξίζω σαν άνθρωπος. δεν ξέρω τι να σκεφτώ κ τι να κάνω. το μόνο που σκέφτομαι συνέχεια είναι ένα γιατί. ευχαριστώ για τον χρόνο σας κ συγνώμη για το μεγάλο κείμενο...

[αλεξανδρος_77]

εχεις σκεφτει ομως μηπως ο λογος που νιωθεις αυτο το απεραντο κενο που γραφεις οφειλετε στο οτι λογο του οτι μεγαλωσες σ αυτη την οικογενεια ο θεος να τη κανει δεν εμαθες να επικοινωνεις με τους ανθρωπους κ απλα η σε εφαγε η ασυνενοησια

[Deleted-member250416]

Γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να κάνουν παιδιά. Γι' αυτό σε καμία περίπτωση δεν φταις εσύ για την συμπεριφορά της αλλά καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να το δεχτείς και να πιστέψεις πως δεν υπήρχε καν λόγος να σε κατηγορεί μ' αυτό τον τρόπο. Ήδη δεν ζείτε μαζί. Αυτό που θα πρότεινα εγώ είναι να αναλογιστείς ότι κανένας άνθρωπος δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά, πόσο μάλλον από τους ίδιους του τους γονείς. Είπες πως της έχεις ήδη μιλήσει και δεν καταλαβαίνει. Θα πρότεινα όμως για τελευταία φορά να βγάλεις όλα όσα έχεις μέσα σου όταν θα πας για να της δώσεις το μπουφάν (θα την δεις που θα την δεις, σε καίει που σε καίει)... Βρες το κουράγιο να το κάνεις. Δεν θα στο πρότεινα αν έβλεπα πως δεν σε βασάνιζε πια. Αν το ΘΕΣ κι' εσύ, αν ακόμη ελπίζεις, πες της να σε ψάξει ΜΟΝΟ όταν καταλάβει πραγματικά τα λάθη της και μόνο όταν σε θέλει πραγματικά κοντά της χωρίς συμφέρον (το ότι σταμάτησε να σου μιλάει όταν της είπες όχι μου χτυπάει το καμπανάκι του συμφέροντος, ακόμη και το ότι ξεσπάει έτσι πάνω σου δείχνει και πάλι μια δική της ανάγκη που θέλει να καλύψει). Αν γυρίσει λοιπόν να είναι για συγχώρεση και από ανιδιοτέλεια.

Αυτό που θα πω ισχύει και για τον πρώην σου και δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά εμένα αυτός ο τρόπος σκέψης με βοηθάει. Όταν αναγνωρίζεις πως κάποιοι άνθρωποι σου φέρονται σκάρτα στην αρχή πιστεύεις πως σου άξιζε. Μετά σου μένουν ανασφάλειες, ενοχές και δεν συμμαζεύεται. Την στιγμή που προσπαθείς να δεις την κατάσταση έξω από σένα ως παρατηρητής (σαν να έρχεσαι στο φόρουμ και διαβάζεις να γράφω κάπου "μου φέρθηκε σκάρτα αλλά εγώ το προκάλεσα" καταλαβαίνεις πως κανείς δεν το αξίζει, πως η συμπεριφορά και τα λόγια των άλλων είναι αποκλειστική τους ευθύνη και δεν σηκώνει δικαιολογίες και αποποίηση ευθυνών πασάροντας αλλού το φταίξιμο) καταλαβαίνεις λοιπόν πως έχεις συναντήσει ανθρώπους στην ζωή σου που σου έχουν φερθεί πολύ άσχημα ενώ δεν το άξιζες και αυτοί οι άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν και όλοι μας λίγο πολύ τους αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Το θέμα είναι να μην το αφήνεις να σε επηρρεάζει σε τέτοιο βαθμό. Όταν λοιπόν το αναγνωρίζεις φτάνει η στιγμή που παύεις να νιώθεις ένα μηδενικό αλλά αντίθετα αρχίζεις να τους "λυπάσαι" και να τους συμπονάς. Πολλές φορές προσπαθείς να βρεις και τις αιτίες που φαίρονται με συγκεκριμένο τρόπο για να τους κατανοήσεις και να τους συγχωρέσεις. Αυτό είναι σαν "λύτρωση" για σένα γιατί θα παύει πλέον να σε βασανίζει χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα ΔΕΧΕΣΑΙ πια τέτοιες συμπεριφορές. Άλλο κατανοώ και προσπαθώ να συγχωρέσω και άλλο συμφωνώ.

Ακούγονται πολύ θεωρητικά και απόλυτα αυτά που γράφω αλλά αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος προσέγγισης. Όταν προσπάθησα όντως να ακολουθήσω αυτά που έγραψα, κερδισμένη βγήκα γι' αυτό και το μοιράζομαι μαζί σου.

Καλή δύναμη κοπέλα μου. Μην τα βάζεις κάτω. Μπορεί να νιώθεις πως δεν αξίζεις αλλά όλοι αξίζουν και ΑΞΙΖΕΙ να ζουν και να παλεύουν πρώτα για τον εαυτό τους (επειδή του το οφείλουν να προσπαθήσουν έστω να τον αγαπήσουν σε αρχικό στάδιο) και στην συνέχεια για όλους τους ανθρώπους που τους αγαπούν ή για όσους θα βρεθούν στο μέλλον που θα τους αγαπήσουν γι' αυτό που είναι.


"εχεις σκεφτει ομως μηπως ο λογος που νιωθεις αυτο το απεραντο κενο που γραφεις οφειλετε στο οτι λογο του οτι μεγαλωσες σ αυτη την οικογενεια ο θεος να τη κανει δεν εμαθες να επικοινωνεις με τους ανθρωπους κ απλα η σε εφαγε η ασυνενοησια"

Άλεξ έχεις μεγάλο point σ' αυτό αλλά η κοπέλα λέει πως της μίλησε και βρήκε τοίχο. Δυστυχώς πολλές φορές μπορεί να έχεις κάθε διάθεση να μιλήσεις να για να σε καταλάβουν αλλά οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν. Το δεχόμαστε και προχωράμε, δεν γίνεται να προσπαθείς μια ζωή να συνεννοηθείς χωρίς να βλέπεις αποτέλεσμα.

[kerasi]

Εσυ που μένεις τωρα;

[mnimonio is back]

Δωσε της 9 μουτζες να ξεπληρωσεις την κυοφορια για να νιωσει πιο πολυ μανα! Κοιτα μπροστα κοπελα μου , τους συγγενεις δεν τους διαλεγουμε , αντιλαμβανομαι το οτι σε πληγωνει αφανταστα , αλλα κοιταξε την ζωη σου και φυγε μακρια!

[αλεξανδρος_77]

τωρα πως να μη γελασω ετσι οπως το γραφεις...
βασικα το θεμα ακριβως δεν ειναι η φυγη αλλα οτι οσο αποσυρεσαι λογο φοβων κλπ τοσο το πραγμα γινεται κενο γιατι στο τελος καπου πρεπει να κατσικωθεις
μαλον οταν φτασεις στο σημειο να μη σε πειραζει τιποτα ειναι καλυτερα..
απο αγκαθι βγαινει ροδο εξαλου...

[hurt_child1984]

Aγαπητη Αννα,εχω μεγαλωσει και εγω με σκληρη μητερα,εχω νιωσει να με απορριπτει πολυ ασχημα,και οχι μονο εκεινη,αλλα και ο πατερας μου και ο αδερφος μου,κυριως ομως εκεινη,η τουλαχιστον το εκεινη ειναι που εχει σημασια,μιας και απο τον ανθρωπο που σε ειχε στις σαρκες του τοσο καιρο,νιωθεις πιο δεμενος απο ποτε,περιμενεις την απολυτη αγαπη,αποδοχη και φροντιδα.Δυστυχως και η δικη μου μανα ηταν επικριτικη,αυστηρη,και με μειωνε πολλες φορες.Κουβεντες σαν αυτες τυπου"εσυ φταις που σε απερριψε,κανενας δε θα σε αντεξει κλπ) ακομα ηχουν στα αυτια μου,και ξερω πολυ καλα,πως ειναι να κουβαλας μεσα σου εναν αχινο,που οσο και να τον χαιδευεις πληγωνεσαι.Δυστυχως στην τρυφερη και ευαισθητη παιδικη και εφηβικη ηλικια,η ζημια ειναι τεραστια.Δε ξερω αν σε παρηγορει που καποιος νιωθει σαν εσενα,αλλα αυτο που εχω να σου πω ειναι οτι οσο νιωθεις οτι δεν αξιζεις,θα μπλεκεις με τους λαθος ανθρωπους γτ μεσα σου βαθια εισαι πεπεισμενη,οτι πρεπει να σε απορριπτουν!
Θα ψαχνεις βεβιασμενα και διψασμενα,να νιωσεις την αποσοχη,την οικογενειακη θαλπωρη και την αγαπη που στερηθηκες.Σου μιλω εκ πειρας.Το αποτελεσμα ομως θα ειναι να δινεις ενταση στο προβλημα,γτ πολυ απλα ποτε αυτο το κινητρο δεν οδηγει σε υγιες καταστασεις,ακομα και εσυ να μη θες τον αλλον,θα βιωνεις το χωρισμο με απελπισια,με απογοητευση,και οτι δεν αξιζεις κατι καλυτερο.Το γεγονος οτι στα 18 σου μπηκες σε τοσο σοβαρη σχεση,σημαινει αυτο ακριβως που σου περιγραφω,και η καταληξη αυτης ηταν η πιο ατιμη επιβεβαιωση σε αυτο που δεν αντεχεις.

Αλλα ο ανθρωπος αυτος αποδειχτηκε λιγος οχι εσυ,πρεπει αυτο να το καταλαβεις.Δε σημαινει παντα οτι μας αξιζει η συμπεριφορα που εχει ο αλλος απεναντι μας,ο τυπος ηταν δειλος,και φτηνος.
Οσο για τη μανα σου,βγαζει μια τεραστια ανασφαλεια κατ εμε,και εκδικητικοτητα,και οπως μου ειχε πει καποτε μια ειδικος..."ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΡΗ ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ,ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΤ� �Ι Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ"

Ελπιζω να σε βοηθησα εστω και λιγο!Δωστης το ρημαδι το μπουφαν,μιας και ουτε τη κορη της δε μπορει να ζεστανει,μιας και ειναι ψυχρος εκτελεστης,αστη να το φορεσει μπας και ζεσταθει λιγο το μεσα της!Φιλια πολλα

[Cicada]

Το καλό είναι ότι από τέτοια οικογένεια βγήκε ένα καλό ευαίσθητο και γεμάτο αναζήτηση παιδί . Θα σε συμβούλευα να δεις έναν ψυχολόγο που θα σου εξηγήσει καλύτερα από μας πως λειτουργούν μέσα σου όλα αυτά και πως να τα χειριστείς. Δεν βλέπω τίποτα λάθος σε σένα αν και περιβαλλεσαι από λάθη άλλων. Μην μασάς από τίποτα!

[Natalia_sups]

Άννα η ιστορία σου μου θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμο την δικιά μου...μεχρι και η διάρκεια της σχέσης που αναφέρεις οτι σε πληγωσε ειναι ολόιδια. Οι hurt child και moonlight σου έχουν πει όσα θα έλεγα,συμφωνώ και επαυξάνω. Αλλα θελω να προσθέσω κατι ακομα που μου πήρε καιρό να το καταλάβω. Παρ'οτι με αυτη τη σκεψη δεν παύει να με πληγώνει ο τροπος που φερεται καμια φορα η μητέρα μου, τουλάχιστον την καταλαβαίνω λιγο καλυτερα και ξερω οτι δεν φταίω εγώ: Εχει μεγάλα άλυτα συμπλέγματα, ανασφαλειες, φόβους, απωθημένα στη ζωη της, και ολα αυτα τα προβάλλει πάνω μου οσο βλέπει πως τα περιθώρια να αλλάξει κατι στενεύουν. Δεν εχει καν την αυτογνωσία και την επιθυμία να τα λύσει και ζει μεσα απο εμενα, αγωνιά να λύσω εγω τη "κατάρα" για να νιώσει πιο γεμάτη και ήρεμη με τη ζωή της. Για αυτο να ξέρεις, οσο σκληρές ειναι μαζι μας αλλο τοσο πιο σκληρές ειναι με τον εαυτο τους καταβαθος. Και καθε "αποτυχία" μου την εκλαμβάνει ως δικιά της αποτυχία, την πηγαίνει σε δικα της κόμπλεξ και τραυματα. Και εμενα με βαραίνουν μια ζωη οι προσδοκίες της και ποτε τίποτα δεν ειναι αρκετό. Εχω φτάσει σε σημείο να αφομοιωσω τοσο πολυ αυτές τις προσδοκίες και εχω θρέψει καταβαθος μια τόσο μεγάλη διψα για την αποδοχή της που με έπιανα ώρες ώρες να φέρομαι ασυναίσθητα με βάση το τι θα ήθελε εκείνη, σε εντελως ασχετους τομείς της ζωής μου. Και το εχω μετανιώσει και το εχω πληρώσει ακριβα. Πλέον ξερω ομως πως υποφέρει, ειναι βαθιά δυστυχης ανθρωπος. Περα από τη συμπεριφορά της απέναντι σου, θα έλεγες πως η μητέρα σου ειναι ευτυχισμένος σε γενικές γραμμες ανθρωπος; Αν όχι να ξερεις δεν φταιμε και ουτε οφείλουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους, παρα μονο να ανακαλύψουμε να καλλιεργήσουμε και να φροντίσουμε τα δικα μας όνειρα και τις δικές μας προσδοκίες. Ειναι δύσκολο το ξερω. Το μικρό παιδί μεσα μας παντα θα αποζητά αυτη την άνευ όρων αγαπη και αποδοχή και παντα θα διψα για εκείνη. Και αυτο θα μας οδηγεί και σε λάθη στις συναναστροφές μας με αλλους ανθρώπους αν δεν προσπαθήσουμε να το ελέγξουμε. Μονο εγώ μπορω να φροντίσω και να αγαπήσω το μικρό παιδί μεσα μου και μονο εσύ μπορεις να φροντισεις και να αγαπήσεις το μικρό παιδί μεσα σου. Κάπως ετσι νομίζω ξεκινάει η προσπαθεια να το ξεπεράσουμε. Δεν μπόρεσαν να μας δείξουν οι μητέρες μας αγαπη γιατι δεν αγαπούσαν τον εαυτο τους. Απο εκει και περα...μπορουμε μεσα μας να δειχνουμε κατανοηση για τη δυστυχία τους. Αλλα αν σου κανει κακο η συναναστροφή μαζι της και δεν εχεις τη δύναμη να το διαχειριστείς μην το κανεις, κρατα αποστάσεις. Και παρε το πληγωμένο παιδι μεσα σου από το χέρι οπως θα έπαιρνες ενα αλλο μικρό παιδάκι και φερσου του με την ιδια κατανόηση,υπομονή,φροντίδα και αγαπη. Μην περιμένεις ποτε να αλλάξει κατι με τη μητέρα σου. Ισως γινει ισως όχι, κι εγω δεν ξερω ακομα, αλλα έπαψα να περιμενω. Μεσα σου ειναι η γιατρειά.

[pavlina]

Γεια σου μημπως η μανα σου ειναι "παρθενος" στο ζωδιο? Βρε παιδι μου ιδια η μανα μου? Σοβαρα τωρα δυστυχως ετσι μεγαλωσα κι εγω και η αδελφη μου συνεχεια φωνες και υστεριες φωναζε με τις ωρες στον πατερα μου εναντιων μας η αδελφηου ηταν πιο αντιδραστικη και ετρωγε ξυλο εγω σαν πιο μικρη ημουν φοβισμενη και αν εκανα κατι που την νευριαζε εδινα ξυλο μονη μου στον εαυτο μου για να μην φαω ξυλο αυτα και αλλα πολλα...

[pavlina]

Άννα η ιστορία σου μου θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμο την δικιά μου...μεχρι και η διάρκεια της σχέσης που αναφέρεις οτι σε πληγωσε ειναι ολόιδια. Οι hurt child και moonlight σου έχουν πει όσα θα έλεγα,συμφωνώ και επαυξάνω. Αλλα θελω να προσθέσω κατι ακομα που μου πήρε καιρό να το καταλάβω. Παρ'οτι με αυτη τη σκεψη δεν παύει να με πληγώνει ο τροπος που φερεται καμια φορα η μητέρα μου, τουλάχιστον την καταλαβαίνω λιγο καλυτερα και ξερω οτι δεν φταίω εγώ: Εχει μεγάλα άλυτα συμπλέγματα, ανασφαλειες, φόβους, απωθημένα στη ζωη της, και ολα αυτα τα προβάλλει πάνω μου οσο βλέπει πως τα περιθώρια να αλλάξει κατι στενεύουν. Δεν εχει καν την αυτογνωσία και την επιθυμία να τα λύσει και ζει μεσα απο εμενα, αγωνιά να λύσω εγω τη "κατάρα" για να νιώσει πιο γεμάτη και ήρεμη με τη ζωή της. Για αυτο να ξέρεις, οσο σκληρές ειναι μαζι μας αλλο τοσο πιο σκληρές ειναι με τον εαυτο τους καταβαθος. Και καθε "αποτυχία" μου την εκλαμβάνει ως δικιά της αποτυχία, την πηγαίνει σε δικα της κόμπλεξ και τραυματα. Και εμενα με βαραίνουν μια ζωη οι προσδοκίες της και ποτε τίποτα δεν ειναι αρκετό. Εχω φτάσει σε σημείο να αφομοιωσω τοσο πολυ αυτές τις προσδοκίες και εχω θρέψει καταβαθος μια τόσο μεγάλη διψα για την αποδοχή της που με έπιανα ώρες ώρες να φέρομαι ασυναίσθητα με βάση το τι θα ήθελε εκείνη, σε εντελως ασχετους τομείς της ζωής μου. Και το εχω μετανιώσει και το εχω πληρώσει ακριβα. Πλέον ξερω ομως πως υποφέρει, ειναι βαθιά δυστυχης ανθρωπος. Περα από τη συμπεριφορά της απέναντι σου, θα έλεγες πως η μητέρα σου ειναι ευτυχισμένος σε γενικές γραμμες ανθρωπος; Αν όχι να ξερεις δεν φταιμε και ουτε οφείλουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους, παρα μονο να ανακαλύψουμε να καλλιεργήσουμε και να φροντίσουμε τα δικα μας όνειρα και τις δικές μας προσδοκίες. Ειναι δύσκολο το ξερω. Το μικρό παιδί μεσα μας παντα θα αποζητά αυτη την άνευ όρων αγαπη και αποδοχή και παντα θα διψα για εκείνη. Και αυτο θα μας οδηγεί και σε λάθη στις συναναστροφές μας με αλλους ανθρώπους αν δεν προσπαθήσουμε να το ελέγξουμε. Μονο εγώ μπορω να φροντίσω και να αγαπήσω το μικρό παιδί μεσα μου και μονο εσύ μπορεις να φροντισεις και να αγαπήσεις το μικρό παιδί μεσα σου. Κάπως ετσι νομίζω ξεκινάει η προσπαθεια να το ξεπεράσουμε. Δεν μπόρεσαν να μας δείξουν οι μητέρες μας αγαπη γιατι δεν αγαπούσαν τον εαυτο τους. Απο εκει και περα...μπορουμε μεσα μας να δειχνουμε κατανοηση για τη δυστυχία τους. Αλλα αν σου κανει κακο η συναναστροφή μαζι της και δεν εχεις τη δύναμη να το διαχειριστείς μην το κανεις, κρατα αποστάσεις. Και παρε το πληγωμένο παιδι μεσα σου από το χέρι οπως θα έπαιρνες ενα αλλο μικρό παιδάκι και φερσου του με την ιδια κατανόηση,υπομονή,φροντίδα και αγαπη. Μην περιμένεις ποτε να αλλάξει κατι με τη μητέρα σου. Ισως γινει ισως όχι, κι εγω δεν ξερω ακομα, αλλα έπαψα να περιμενω. Μεσα σου ειναι η γιατρειά.

Συμφωνω απολυτα μαζι σου σε οτι λες τωρα πλεον στα 50 μου εχω καταλαβει οτι η μητερα μου υπηρξε ενας βσθεια δυστυχισμρνος ανθρωπις που δεν αντιλαμβανοταν καν την ιδια της την δυστυχια! Καμμια αυτογνωσια γι αυτο και δεν εκανε τιπιτα γι αυτο