Μυθομανία και λύπηση για απομάκρυνση του ατόμου

[Chandler]

νομικη συγκεκριμενα γιατι; εγω ειχα σκεφτει ότι θα μπορουσε να γινει σεναριογραφος :P
δε συναντήθηκα μαζί του, τον έχω διαγράψει από fb και στην πεντάλεπτη συζήτηση που είχαμε στο τηλ είπα ότι το διεγραψα γενικά, επέμενε να μαθει που θα είμαι ακριβως όταν θα ερθει με αδεια σε λίγες μέρες και αν καταφέρω να τον δω. έχει μειώσει τις κλήσεις του, δηλαδή εκει που έκανε 20 και βαλε κλησεις επιμενοντας πλεον επιμενει σε δυο τρεις κλησεις την ημερα, που μενουν αναπάντητες... απλως δεν έχω όρεξη...

νιωθω ότι αρχιζω να αναισθητικοποιουμαι λίγο, ελπιζω να είναι καλά..κι εχω την εντύπωση ότι είναι..μηπως αυτα τα άτομα τρεφονται από την υπερευαισθησια καποιων και το ενδιαφέρονq αναρωτιέμαι. ή απλώς προσπαθω παλι να κουκολώσω την ενοχή μου που δε του δίνω τη σημασία που θελει με το να πιστευω ότι θα είναι καλα; δε ξερω... παντως έχω χαλαρωσει αρκετα. μένει να αποφασισω αν θα του πω την πασα αληθεια με μια συναντηση ή θα τον αποφυγω με διαφορες διακαιολογιες (ότι ειμαι εκτος περιοχης κλπ)

[Constantly curious]

Chandler ειπες εχεις περασει γενικευμενη αγχωδη διαταραχη ?

[Chandler]

Εχω περάσει αγχωδη διαταραχη, δε ξερω αν ειναι διαφορετικο.

[Constantly curious]

Την ξεπερασες ? Διεκοψες αγωγη ?

[Chandler]

Το πέρασα πριν 3-4 χρόνια. συγκεκριμένα τα πρώτα σημάδια φάνηκαν πριν 5 χρόνια γυρω στην ηλικία των 20. Κλιμακώθηκε και εμφανίστηκαν ψυχοσωματικά μετά από εξι μήνες. Έιχα κάποιους μήνες δεν την παλευα (ειχα αρρωστοφοβία, ετρεχα σε γιατρούς, θλιψη, χαλι μαυρο). Ακριβως πριν 4 χρονια αναζητησα βοηθεια αλλα ηταν πολυ συντομη η θεραπεια.6 μηνες συμπεριφορικη ψυχοθεραπεια, καποιες επισκεψεις σε ψυχιατρο που εβγαλε τη διαγνωση. μου ειχε πει τοτε και για ηπια καταθλιψη αλλα σε χαρτι μου εχει γραψει αγχωδη διαταραχη. πηρα αντικαταθλιπτικα για 6 μηνες και αγχολυτικο στην αρχη της θεραπειας. τα επομενα τρια χρονια εως και σημερα ειχα μονο μερικες φορες καποιες συνεδριες με μια ψυχολογο. την εχω ξεπερασει θεωρω δηλαδη εχω ορεξη για ζωη, τρωω, κοιμαμαι καλυτερα. απλα με αφορμη καποιες αλλαγες στη ζωή μου εδω και ενα χρονο περιπου ημουν στα ορια παλι χωρις τη νοσοφοβια ομως. Μου ηρθε μια αλλη φοβια, αυτη της απομακρυνσης απο τον τόπο μου και (φοβος για ατυχηματα, για τρομοκρατικη επιθεση, για καταστροφες) και εμμονη ότι όλοι ασχολούνται μαζί μου (οντως συνεβη για ενα διαστημα επειδη επεστρεψα απο το εξωτερικο αλλά το ειχα μεγαλοποιησει). Αλλα το παλεψα μονη και κρατησε πολυ λιγοτερο, τωρα αρχιζω να ταξιδευω σιγα σιγα και δεν ειμαι καχυποπτη πλεον.

[Constantly curious]

Μπραβο σου !!! Εγω δεν τα καταφερα... καποιες περιοδους εξαφανιζονται τα πολυ εντονα αλλα κατα κυριο λογο παιδευομαι, δεν προλαβα βεβαια οταν αρχισαν να κανω αγωγη και σωστη ψυχοθεραπεια.

[Chandler]

Σε ευχαριστώ! Κάνω ό,τι μπορώ!
Ποια ειναι η δικιά σου ιστορία περιληπτικά? Δηλαδή ποια διάγνωση πήρες, ποια συμπτώματα εμφανίζεις;
Τι έχεις κάνει γι'αυτό και θεωρείς ότι δεν ήταν αρκετό; Εύχομαι να το αντιμετωπίσεις!
Είσαι άντρας ή γυναίκα, το έχω κι αυτό απορία :)

[Constantly curious]

Ειμαι γυναικα, ειχα ολη την γκαμα σωματικων ενοχλησεων, προσπαθουσα να μην αφησω τιποτα απο οσα ειχα ξεκινησει, καποια στιγμη βιωσα απο-προσωποποιηση και απο-πραγματοποιηση, κατοπιν εφτασα σε υποτροπη και καταθλιψη και μετα απο αυτα προσπαθω να μαθω τα παντα απο την αρχη.

[Chandler]

Ειχες δηλαδή κατα καποιον τροπο εναν ψυχαναγκασμό με τη λεπτομερεια κατι σαν τελειομανια;
Όσον αφορα την απο-προσωποιηση και τηαν απο-πραγματοποιηση δεν ειμαι σίγουρη τι ειναι και θελω να διαβασω λιγο στο ιντερνετ, το εχω απορια.
Παντως τωρα εισαι καλυτερα απο σωματικες ενοχλησεις? Εγω εχω μια καινουρια, ενοχλησεις στην καρδια που χτυπανε μεχρι πισω στην πλατη και ενω προσπαθουσα να μην μπω στη διαδικασια να το ψαξω γιατι φοβομουν μην αρχισω να γινομαι παλι αρρωστοφοβικη τελικα μετα απο μηνες ενοχλησεων πηγα στο γιατρο, εκανα ενα απλο καρδιογραφημα και ειναι ολα καλα. Μου ειπε οτι ειναι ψυχολογικο και δε το ψαχνω παραπανω.

[Constantly curious]

Εννοουσα οτι παρολο που το επιπεδο ζωης και χαρας εξαφανιστηκε πληρως με τις συνεχομενες κρισεις αγχους δεν παρατησα τις υποχρεωσεις μου. Ισως το γεγονος οτι πηγαινα κοντρα στην αναγκη μου να βρω τι μου γινεται και να ηρεμησω να με οδηγησε μακροπροθεσμα και στην καταθλιψη. Δεν εχω αρρωστοφοβια, εχω πολυ συγκεκριμενα κολληματα (δυσκαμπτο τροπο σκεψης) τα οποια κατ επεκταση μου δημιουργουν ενα κενο. Το οποιο οφειλω να καλυψω γιατι εχω μεινει στη μεση της διαδρομης.

[Chandler]

Τωρα καταλαβα τι εννοείς και εκανα ακριβώς το ίδιο. Δεν παράτησα τίποτα στη μέση και έδωσα όλο μου το είναι εκεί. Νίωθω λες και έτρεχα κατοστάρι ενω ήταν φως φανάρι ότι έπρεπε να δώσω πιο πολύ σημασία στις κρίσεις άγχους μου (αλλα δεν ήξερα και που ακριβως να αναζητησω βοηθεια και με φοβιζε η ιδεα του ψυχιατρου)
Όταν τελειωσα το 'κατοσταρι' δηλαδη τις πολλες υποχρεωσεις επεσα επισης σε καταθλιψη. Μετα σηκώθηκα και συνεχισα με νεο κατοσταρι και ειχα κρισεις αγχους αλλα στο εξωτερικο δυσκολα να κανω θεραπεια. Και τωρα δεν περναω ακριβως καταθλιψη αλλα ενα ειδος ατονιας, δε μπορω να κανω πολλα πραγματα. Κανω μια υποχρεωση την ημερα, βαρια δυο. Μετα θελω να κουλουριαζομαι σπιτι. Ειναι σαν να εχω αναγκη για πρωτη φορα να ξεκουραστω.
Εφοσον κι εσυ έχεις επιγνωση του τι σου συνεβη και τι σου συμβαινει εισαι σε πολυ καλο δρόμο. Τι θεραπεια κανεις τωρα; Εγω θα ηθελα να κανω συνεδριες αλλα δε βρηκα κατι δωρεαν.

[Constantly curious]

Συνεχιζω κανονικα την φαρμακευτικη (αντικαταθλιπτικο/αγχολυτικο) και επιτελους ψυχοθεραπεια. Φυσικα μετα απο τοσο κατοσταρι που λες και εσυ στην ψυχοθεραπεια δεν γινεται να τα λυσουμε ολα και γρηγορα.
Η μονη τεραστια αλλαγη που βλεπω ειναι οτι συνδεομαι με το συναισθημα μου και οχι μονο με τη νοητικη κατασκευη που ειχα επικεντρωθει τοσα χρονια για να τα βγαζω περα.
Εχω αλλαξει παρα πολυ σε σχεση με πριν απο ολα αυτα, ωρες ωρες πεφτω παρα πολυ ψυχολογικα απο την πορεια μου και αλλες καταληγω στο οτι μετα την καταθλιψη δεν με παιρνει παρα να συνεχιζω να κοιταω ψηλα. Κατοπιν μειζον καταθλιπτικου επεισοδιου τιποτα πια δεν ειναι οπως πριν.

[Chandler]

Όλα θέλουν το χρόνο τους και αυτή τη φορά θα δώσεις την ενέργεια στο να λύσεις λίγο λίγο τα θέματα σου γιατι το χρωστάς στον εαυτό σου.
Όντως μετά την κατάθλιψη όλα αλλάζουν, σαν να έχει αξία η ζωή αυτή καθαυτή. Κι εγώ εκεί που πάω να πέσω νιώθω ότι δε μπορώ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου ξανά.