απελπισια!

[θεανω]

Μαι sofaki και εμενα μπουρδες μου φανηκαν αυτα ( οχι οτι δε βοηθαει καθολου, αλλα πιστευω σε καμια περιπτωση οταν εχεις τοσα θεματα σαν τα δικα μου, θα γινεις καλα μονο με γιογκα η πιλατες). Και ειδικα εγω με τις ζαλαδες που εχω φοβαμαι να παω γυμναστηριο (στο οποιο εχω γραφτει περιπου 1μιση μηνα και δεν εχω πατησει)...

[Sofaki]

θα σου προτεινα να πας σε καποιον ψυχολογο αμεσα. Εχεις δικιο που εχεις σοκαριστει γιατί ήταν οντως τραγικό για την ξαδερφη σου. Πηγαινε ομως μη το αφηνεις γιατί ετσι ξεκιναει και μετα γινεται θηρίο ανήμερο. Στο λεω απο προσωπική μου εμπειρια. Ειμαι 32 και οσο μεγαλωνω τοσο χειροτερευω γιατι εχω και σχετικα μεγαλυτερο κινδυνο να παθω κατι.

[θεανω]

Το ξερω εχεις απολυτο δικιο στο οτι πρεπει να επισκεφτω ειδικο και αμεσα... Απλα η μαμα μου επιμενει να ακουσω τη ψυχολογο της και να κανω λιγη υπομονη μπας και μπυ περασει...Γιατι η δικια της μου ειπε να παω παραλληλα και σε ψυχιατρο (δηλαδη να μην κανω μονο ψυχοθεραπεια)...Αλλα το θεμα ειναι οτι δεν μου περναει με τιποτα, ισα ισα χειροτερευω... Οποτε και εγω το καταλαβαινω οτι δε υπαρχει αλλη λυση...Εσυ sofaki τι εχεις αρρωστοφοβια και γαδ σαν και εμενα?

[Sofaki]

ναι ειχα διαγνωστει με γαδ στα 25 αλλα τοτε δεν ειχα καθολου αρρωστοφοβια μα καθολου ομως πιστευα οτι καλυτερα θα ητανε να παθω κατι σωματικο παρα να τυραννιεμαι ετσι ψυχολογικα. Ειχα φοβερες αυπνιες και χιλιαδες σκεψεις ανα δευτερολεπτο. Το ξεπερασα οντως μονη μου. Αλλα για 5 μηνες βασανιστηκα πολυ. Τωρα τα τελευταια 2 χρονια εχω αρρωστοφοβια γιατί επαθε η μητερα μου καρκίνο.

[θεανω]

Α λυπαμαι πολυ για τη μαμα σου και ευχομαι να πανε ολα καλα και να το ξεπερασει... και εμενα η μαμα μου εχει σκληρυνση ( και σιγουρα εχω και απο το γεγονος αυτο πολλες φοβιες και ανασφαλειες)...
Απλα αυτο με την ξαδερφη μου με αποτελειωσε... Καλα και ο αιφνιδιος θανατος βεβαια ειναι οτι πιο τραγικο και τρομαχτικο...Σε αποτελειωνει...
Εσυ εχεις σωματικα συμπτωματα?
Καλα εγω βεβαια δεν εχω πειστει οτι τα συμπτωματα μου ειναι ψυχοσωματικα... Ακομα και τωρα που γραφω εχω εκτακτες και φοβαμαι πολυ...Προσπαθω να ημερησω αλλα δεν... Και δεν θελω να παρω παλι ζαναξ...

[Sofaki]

Το ξερω εχεις απολυτο δικιο στο οτι πρεπει να επισκεφτω ειδικο και αμεσα... Απλα η μαμα μου επιμενει να ακουσω τη ψυχολογο της και να κανω λιγη υπομονη μπας και μπυ περασει...Γιατι η δικια της μου ειπε να παω παραλληλα και σε ψυχιατρο (δηλαδη να μην κανω μονο ψυχοθεραπεια)...Αλλα το θεμα ειναι οτι δεν μου περναει με τιποτα, ισα ισα χειροτερευω... Οποτε και εγω το καταλαβαινω οτι δε υπαρχει αλλη λυση...Εσυ sofaki τι εχεις αρρωστοφοβια και γαδ σαν και εμενα?

εγω παντως εχω να σου πω καποια πραγματα που βοηθανε εμενα σε ώρες που είμαι χάλια. Εχω βρει κατι τεχνικές μονη μου. Ειχα διαβασει και ενα βιβλιο βασισμενο σε συμπεριφορική ψυχοθεραπεία. Μπορείς να γράφεις τις σκέψεις σου σε ενα χαρτί, δίπλα να γράφεις τα συναισθήματα που σου προκαλούν και δίπλα κάποια παρηγορητική σκέψη. Πχ έχω πρόβλημα στην καρδιά. Σκέψη φόβος απελπισία και δίπλα η παρηγορητική σκέψη εχω παει σε καρδιολόγο και μου ειπε οτι δεν εχω κατι, εχω κανει τοσες εξετασεις ολες καλες κλπ. Επίσης εγω προσποιομουν οτι μολις εχω βγει απο το γιατρό και μου εχει πει οτι ειμαι απολυτως υγιής και ένιωθα καλύτερα. Προσπάθησε να βάλεις τη λογική. Ξερω απο πρωτο χερι οτι δεν ειναι ευκολο.Ειναι πολυ κουραστικό και προτιμάμε να πέφτουμε με τα μούτρα στις μαύρες σκέψεις.

[Sofaki]

σωματικά συμπτώματα ε; ειχα περσι κατι πονους την κοιλιά για πολλους μήνες. Επιανα συνεχως την κοιλιά μου, στη δουλειά νόμιζαν οτι ειμαι έγκυος να φανταστείς. Επίσης ψαχουλεύω συνεχώς το σώμα μου μήπως ανακαλύψω κάτι. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι να καταπιώ το σάλιο μου και νομίζω οτι δεν θα αναπνεύσω. Επίσης το έντερο μου ώρες ώρες είναι χάλια. Αυτά εχω. Επίσης σφίγγω πολύ τα δόντια μου. Εγω ζαναξ να σου πω περνω που και που γιατί με βοηθάνε, νιώθω καλά μ αυτά. Αλλα ειναι εθιστικά δεν είναι λύση και αυτά. Οσο για τη σχέση σου που λες οτι δεν σε νοιάζει σε νιώθω απόλυτα γιατί και εγω αυτο το λάθος έκανα. Τον παραμελούσα και τώρα με εχει χωρίσει ποσες φορές και τρέχω απο πίσω του. Αστα. Εχω ολα τα αλλα εχω και αυτά.

[θεανω]

Αυτο το "εχω παει σε καρδιολογο και μου ειπε οτι ειμαι μια χαρα" το ακουω καθη μερα απο τον φιλο μου και τους δικους μου...Επισης αν και δεν το γραφω σε χαρτι το σκεφτομαι μονη μου, αλλα η αμεσως επομενη σκεψη μου ξερεις ποια ειναι? "μα και η ξαδερφη μου πηγε και της ειπαν εισαι καλα" και μετα πεθανε... δεν μπορω ομως στη συνεχεια να σκεφτω πως ειχε προβλημα στην καρδια και πως προφανως κατι δεν πηγε καλα... η σκεψη μου σταματει εκει... Παντως σε ευχαριστω πολυ για τη συμβουλη, αλλα απο οτι φαινεται εγω δεν εχω γιατρεια:(

[θεανω]

Αχχχαχα σε νιωθω με τη σχεση...και εμενα πλεον εχει κουραστει παρα πολυ απο ολα αυτα και αν και ακομα ειμαστε μαζι, απελει να με χωρισει αλλα πραγματικα δε νοιαζει... το ξερω πως τελικα αμα γινει αυτο θα στρναχωρεθω,αλλα ισως πρεπει να συμβει μπας και σταματησω να ασχολουμαι με τις αρρωστιες και επικεντρωθω στο να τα ξαναβρουμε:)

[Sofaki]

Αυτο το "εχω παει σε καρδιολογο και μου ειπε οτι ειμαι μια χαρα" το ακουω καθη μερα απο τον φιλο μου και τους δικους μου...Επισης αν και δεν το γραφω σε χαρτι το σκεφτομαι μονη μου, αλλα η αμεσως επομενη σκεψη μου ξερεις ποια ειναι? "μα και η ξαδερφη μου πηγε και της ειπαν εισαι καλα" και μετα πεθανε... δεν μπορω ομως στη συνεχεια να σκεφτω πως ειχε προβλημα στην καρδια και πως προφανως κατι δεν πηγε καλα... η σκεψη μου σταματει εκει... Παντως σε ευχαριστω πολυ για τη συμβουλη, αλλα απο οτι φαινεται εγω δεν εχω γιατρεια:(

το περιμενα να μου το λεγες αυτο. Ομως σκέψου οτι ενταξει περιπτώσεις σαν και της ξαδερφης σου ειναι σπανιες βρε κοριτσι μου. Αλλωστε της ειχε διαγνωστει προβλημα εστω και αν μετα της ειπαν οτι ειναι οκ. Σκεψου οτι αν ειναι να μου συμβει θα μου συμβει μη καθεσαι και χαλας τη ζωη σου για κάτι που το πιθανότερο είναι να μη συμβει ποτε. Εγω να σου πω δεν φοβαμαι το θανατο τελικα, φοβαμαι τις αρρωστιες γιατι ενεχουν μεγάλη ταλαιπωρία

[θεανω]

Αν βαλω τη λογικη μπροστα τα σκεφτομαι αυτα που λες... αλλα δυστυχως τις πεισσοτερες ωρες της ημερας υπερισχυει ο πανικος... Εχω και αυτα τα σωματικα στμπτωματα που δεν λενε να φυγουνε με τιποτα και τα οποια με κανουν να σκεφτομαι πως εχω κατι παθολογικο...
Παντως εγω φοβαμαι πολυ και τον θανατο, τον τρεμω βασικα...Ειδικα αυτο το αιφνιδιο ειναι για μενα σοκαριστικο...

[glamshine4ever]

Αν βιώσεις την απώλεια στο τόσο κοντινό σου περιβάλλον είναι σοκαριστικό και κολλάς και το σκέφτεσαι συνέχεια ιδίως αν είσαι άνθρωπος με ευασθησίες. Αν πάρουμε τα πράγματα στατιστικά πόσοι έχουν πεθάνει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο? και στην τελική το θάνατο δεν τον γλιτώνει κανένας ότι είναι να έρθει να έρθει. Αλλά έχεις στα χέρια σου ένα σπάνιο δώρο που λέγεται ζωή. Βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν καμια ελπίδα να επιβιώσουν και πάλι προσπαθούν γιατί; Γιατί θέλουν να ζήσουν. Είσαι νέα κοπέλα, μην αναλώνεσαι γιατί θα περάσουν τα χρόνια και θα στεναχωριέσαι που σκεφτόσουν έτσι. Εσύ η ίδια θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Θα καθήσεις και θα πεις ότι είναι να έρθει θα έρθει, δε μπορώ να κάνω κάτι, προσέχω τον εαυτό μου και μέχρι εκεί. Μην αφήνεσαι είναι κρίμα.

[θεανω]

Δεν θελω να αφηνομαι και πιστεψε με πρωτα απο ολα εγω ταλαιπωρουμαι και βασανιζομαι και μετα ολοι οι αλλοι (γονεις κτλπ) αλλα πραγματικα δεν το ελεγχω... Τωρα ας πουμε εχω βρει αλλο κολημα, να μετραω συνεχεια τους σφυγμους, βαζοντας συνεχεια το χερι στο λαιμο...Προσπαθω να μην το κανω, και καποιες στιγμες τα καταφερνω, αλλα μετα παλι το βαζω! Αυτο στο λεω για να καταλαβεις πως προσπαθω οσο μπορω αλλα μετα παλι κατι με τραβαει πισω...
Παντως εννοειται πως τον θανατο δεν τον γλιτωνει κανεις και εγω νιωθω πως απο το φοβο μην παθω κατι τελικα δεν ζω, αλλα οπως ηδη ειπα δεν μπορω να το ελεγξω...Ειναι περα απο τις δυναμεις μου... και οολυ φοβαμαι πως αναγκαστικα θα παω σε φαρμακευτικη αγωγη...

[glamshine4ever]

Κρίμα να καταλήξεις σε φαρμακευτική αγωγή χωρίς να έχεις ουσιαστικό πρόβλημα....θα έλεγα να προσπαθήσεις πολύ πέρα απο τις δυνάμεις σου, το οφείλεις στον εαυτό σου που τόσο ταλαιπωρείς....

[θεανω]

Δεν ξερω αν διαβασες ολα τα μνμ, αλλα εχω και παρα πολλα σωματικα συμπτωματα... Με αυτα πως να την παλεψω?:( Αυτα ουσιαστικα με κρατανε πισω και σκεφτομαι συνεχεια πως εχω κατι παθολογικο...Παντως ξεχασα να αναφερω πως και ο μπαμπας μου ειναι ιατρος (οφθαλμιατρος) και μου φωναζει συνεχεια πως εαν ειχα κατι, πρωτα απο ολους αυτος θα με ετρεχε...Αλλα οπως σου ειπα δεν καταλαβαινω τιποτα...
Θελω παντως πολυ να προσπαθησω αληθεια και να γινω οπως ημουν πριν μεσα στην τρελη χαρα και στην ορεξη για ζωη...Πιστευεις πως μονο η ψυχοθεραπεια θα μπορουσε να φερει αποτελεσμα?