Ψυχική ασθένεια και συγκατοίκηση...

[psy me]

Τι γνώμη έχετε για αυτό; Πώς είναι για τον ψυχικά ασθενή να συγκατοικεί; Τον βοηθάει ή επιδεινώνεται η κατάσταση;

Θα μιλήσω για μένα. Μου είναι λίγο δύσκολο να σκεφτώ τον εαυτό μου να συγκατοικεί και να νιώθει άνετα. Δεν ξέρω θα αισθανόμουν άβολα. Ακόμα και με συγγενικά πρόσωπα πάλι άβολα έχω αισθανθεί ,παλιότερα που έτυχε να μένω για καποιο διάστημα με συγγενείς. Ακόμα και στο σπίτι με γονείς αισθάνομαι άβολα και προτιμώ να κλείνομαι στο δωμάτιό μου.

Βέβαια, άλλους μπορεί και να τους βοηθάει η συγκατοίκηση ή απλά να συνηθίζουν στην ιδέα. Φίλους,προσωπικά, ε δεν είχα και ποτέ μου, αλλά και μαζί τους δεν πιστεύω ότι θα αισθανόμουν καλά. Τα λέω αυτά γιατί απορώ που πάνε πχ 5-6 άτομα στο εξωτερικό και να μένουν σε ένα δωμάτιο όλοι μαζί.

Εσείς, είστε άνετοι-ες με το θέμα συγκατοίκηση, κοινή καθημερινότητα, έλλειψη ιδιωτικότητας; Α, θα με ενδιέφερε να ακούσω πώς το χειριστήκατε ,αν έπρεπε, σε αναγκαστικές περιπτώσεις; Καλά ένα βράδυ δεν είναι τόσο δύσκολο αλλά περισσότερος καιρός.... (πχ στρατός...)

[αλεξανδρος_77]

αν καπιος ταυτιζοταν με εμενα σε σημειο 100% (μονο εγω ξερω ποτε συμβαινει αυτο) δε θα ειχα κανενα λογο να μη συγκατοικισω μαζι του ειμαι αρκετα κοινωνικος αν χρειαστει αλλα αν μου ελεγε καπιος να συγκατοικισω με καπιον που δε μου τεριαζει καν δε θα μου αρεσε καθολου
με τους γνωστους θα μουν σε μια μεση κατασταση..

[Deleted-member250416]

double post

[Deleted-member250416]

Εξαρτάται σε ποιά ψυχική ασθένεια αναφερόμαστε (επειδή το γενικεύεις), από τον τρόπο που την βιώνει και την αντιμετωπίζει ο ασθενής (αν έχει λόγου χάρη έντονα ξεσπάσματα και αν ακολουθεί κάποια φαρμακευτική αγωγή που κατευνάζει τα συμπτώματα), από τα θέλω του και από τον άνθρωπο που θα επιλέξει να συγκατοικήσει... Τίποτα δεν είναι απόλυτο.

Πάντως, για μένα η συγκατοίκηση είναι αρκετά λεπτό θέμα ακόμα και για τους ψυχικά υγιείς ανθρώπους. Εκεί που ζούσες με γονείς τόσα χρόνια ή και μόνος σου, ξαφνικά θα πρέπει να μοιραστείς ευθύνες με κάποιον άλλο που δεν είναι και σίγουρο αν στο τέλος είναι διατεθειμένος να τις αναλάβει, ακόμη κι' αν είναι κολλητός χρόνων. Οι οποιεσδήποτε σχέσεις δοκιμάζονται στον χρόνο και στην καθημερινή "τριβή", και θα πρέπει να σέβεται ο ένας τον άλλο, στην ΠΡΑΞΗ όμως.

-Επεξεργάζομαι μόνο αυτά που ήταν λίγο πιο προσωπικά- Νόμιζα πως όλα θα πήγαιναν καλά αλλά είναι αυτό που είπα πιο πάνω, η καθημερινή τριβή, ο σεβασμός (και οι συμβοιβασμοί) και η κατανόηση είναι που παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο (άρα και τα σωστά άτομα). Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στα γεγονότα γιατί δεν έχει σημασία, το συμπέρασμα μετράει.

Σκέψου λοιπόν πως μπορεί να είναι για κάποιον που αντιμετωπίζει ένα σωρό θέματα και παλεύει με τους δαίμονές του, να βρει τον ΣΩΣΤΟ άνθρωπο για συγκατοίκηση ΑΛΛΑ ταυτόχρονα να είναι και Ο ΙΔΙΟΣ διατεθειμένος να προσφέρει ώστε να πετύχει η συνταγή... Το θεωρώ απίστευτα δύσκολο για δύσκολες καταστάσεις που ο ασθενής περιμένει μόνο από τους άλλους, ξεσπάει άσχημα, δεν συμβιβάζεται, δεν ακολουθεί θεραπείες κλπ... Και είναι επίσης απίστευτα δύσκολο να βρεις κάποιον που δεν θα είναι προκατελειμένος με τις ψυχικές ασθένειες και να προσπαθεί αν μη τι άλλο να δείχνει κατανόηση και να βοηθάει όσο μπορεί...

Επαναλαμβάνω όμως πως τίποτα δεν είναι απόλυτο ακριβώς επειδή εξαρτάται κυρίως από τα ίδια τα άτομα ως προσωπικότητες.

Για αναγκαστικές περιπτώσεις που αναφέρεις... Χμ... Βάζεις τον σταυρό σου :) Κάνεις υπομονή, έχεις την ελπίδα πως θα σε καταλάβουν και πως όλα θα πάνε καλά... Δεν βοηθάω και πολύ αλλά δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει... Στην χειρότερη περίπτωση, θα τους εξηγήσεις την κατάσταση αν δεις πως είναι συνεννοήσιμα άτομα και θα βρίσκεις τρόπους να ηρεμάς λίγο μόνος σου με τους τρόπους που σε βοηθούσαν παλιά προσπαθώντας να έχετε όσο το δυνατόν λιγότερη επαφή... Αν και όταν έχεις κάτι "σοβαρό" (όταν δεν παλεύεις εσύ ο ίδιος την κατάσταση δηλαδή) τον στρατό μπορείς να τον αποφύγεις...

[serios]

Είχα συγκατοικήσει 1,5 χρόνο με την κοπέλα μου πριν 3 χρόνια μέχρι που ήρθε η υποτροπή,καθώς και με την αδερφή μου εκεί που σπούδαζα.

Νομίζω έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία των ατόμων και αν μπορεί να υπάρχει κατανόηση και από τις 2 πλευρές για όσα ζητήματα προκύπτουν.Βασικό συστατικό στις σχέσεις που κάνω είναι να υπάρχει ειλικρίνεια και συζήτηση για ότι μας προβληματίζει.Δεν μου αρέσει να αφήνω παρεξηγήσεις να λυμαίνουν την σχέση μας.

Με την κοπέλα μου και την αδερφή μου η σχέση μας ήταν αρμονική θα έλεγα.Μοιράζαμε τις ευθύνες μας.Φυσικά υπάρχουν στιγμές έντασης όπως σε όλες τις σχέσεις.Δεν αντιμετώπιζα ξεσπάσματα από την πάθηση μου.Ακόμα κ στο οξύ επεισόδιο της ψύχωσης δεν είχα έξαρση θυμού.

Και στις δύο περιπτώσεις υπήρχε άνεση κινήσεων.Δεν ένιωθα να παραβιάζεται η ιδιωτικότητα μου.
Μου αρέσει η μοναξιά αλλά νομίζω και η επαφή δύο ατόμων είναι και αυτή αναγκαία κ μπορεί να βοηθήσει τον πάσχοντα υπό ορισμένες συνθήκες.