ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑΣ..

[turtle]

Σ ευχαριστούμε Ρέα που το μοιράστηκες μαζί μας πολύ καλό !

[Deleted-member-250416b]

εγω ευχαριστω χελωνιτσα μου. που το διαβασες :)

[orestiss]

γεια σου ρεα και απο μενα ,
εμενα αποψη μου (χωρις να το παιζω εννοειται γνωστης ) οτι ο καθενας εχει ζησει διαφορετικες καταστασεις ,τις εκλαμβανει (στο μυαλο του) δαφορετικα και συναμμα χρειαζεται αλλη θεραπεια (δεν ξερω αν καταλαβες τι εννοω). σιγουρα αυτα που αναφερεις ισχυουν και μπραβο που τα μοιραστηκες!!

επισυς βασικος παραγοντας για να βγει καποιος απ την καταθλιψη και ισως εκει ειναι το δυσκλο κομματι και επομενο βημα (αυτο βασικα δουλευω εγω αυτη τη στιγγμη!!) ειναι να βρει τροπους να αρχισει ολα απο το 0 και βημα βημα να αρχιζει να βρισκει τον ευατο του και βεβαιως να τον αναπτυσει!εκει ισως και να θελει την βοηθεια καποιου ειδικου καποιος για να μην παρασηρετε στις αρνητικες σκεψεις
να φερω ενα απλο παραδειγμα? εχει χασει καποιος την αυτοπεποιθηση του το επομενο βημα ειναι να την ξανααποκτησει σιγα σιγα μην συμμεριζοντας τι εχει κανει και την εχει χασει εκει το χανουν ολοι νομιζω το ζητημα !!!
αυτα τα ολιγα πο μενα και απο τις εμπειριες μου μεχρι τωρα

[orestiss]

με συγχωρειετε αν ειναι λιγο "ασουμπαλα" τα ελληνικα μου αλλα τελευταια εχω θεματα και στο πως να εκφραστω !! :Pδεχομαι διευκρυνησεις

[Deleted-member-250416b]

μια χαρα ειναι τα ελληνικά σου, σιγουρα πολύ καλύτερα απο τα δικά μου. καταλαβαίνω απολύτως τι εννοείς, υπάρχει μια παγίδα στο κομματι αυτοπεποιθηση... οταν βγεις απο την θλίψη αισθανεσαι μια ευφορία, οπως όταν βγαινεις απο το πένθος. μετα απο τοσο καιρό θες να γελάσεις θες να εισαι δυνατος, και νιωθεις δυνατος, σίγουρα είσαι πιο δυνατος απο πριν ... αλλα κατα ποσο εχεις ξεφυγει πραγματικα απο την καταθλιψη? αν για να ξεφυγεις πρεπει να χτίσεις μια νεα κοσμοθεωρεια απο την αρχη τοτε ακομα και αυτη η δυναμη δεν ειναι παραμια εξισωση για εμας..
δεν σου κρυβω πως η ιδεα να τα αλλαξω τοσο ριζικα μου φενεται μακρινο όνειρο..θα μου άρεσε μεν .. αλλα συμβιβαζομαι και με μια απλη ειρηνικη συνυπαρξη με την αρρωστεια μου και τον εξω κόσμο.
πάντα πίστευα πως με το πνευμα μπορεις να βρεις λύσεις σε καθε σου πρόβλημα, οσο εξυπνη έχω γίνει το ωφειλω σε αυτην την πίστη, γιατι δεν ειμαι φυσην εξυπνος ανθρωπος. δεν πιστευω πως καποιος καταθλιπτικος ξερει να πει με ακριβεια ποτε και γιατι ξεκινησε να αισθανεται αρρωστος... κοιταζοντας πίσω εγω προσωπικα βλέπω οτι ήταν μια αργη διαδικασια... ολο το συμπαν συντελουσε στο να χτιστουν γερες βασεις για να σταθει ολη αυτη η παραίτηση..και η αυτοπεπηθηση μου ακομα συντελεσε σε αυτο.. ηταν υπερμετρη, ήταν μεγαλύτερη αποσο θα έπρεπε .. οταν κλονιστικε με εριξε κατευθείαν στην απελπισία.
τωρα πια καμια ιδεα για τον εαυτο μου αν δεν εχει δοκιμαστει στον χρονο.. ειμαι καλή-κακη -εξυπνη-δυνατη - χαζη - ομορφη- ασχημη- γιατι εχω αυτα και αυτα τα στοιχεια ...οπως ειπες..χτιζουμε απο το μηδεν..με βασεις και γερα θεμελια, αλλιως θα μας ξαναπάρει η μπάλλα σε χρονο ντε τε.
οπως εκανε η ιδια η αρρωστεια σε μενα για να μου αποδειξει ποσο ψευτικη ημουν τελικα... ψαχνω να βρω τα στοιχεια , τους λάθος δρομους που πήρα και οτι καινουριο παρατηρω ..ειναι ενα βημα για την αποθεραπεια μου.
δεν προκειται να πάω ξανα σε γιατρο, εκτος αν συμβει κατι πραγματικα τραγικο και τα δυαλισει όλα. θα συνεχισω μονη μου με οποιον αλλον τροπο μπορω ...
σε ευχαριστω για την πολυ ευστοχη τοποθετηση σου. εσυ σε ποια φαση εισαι? πες μου αν θες λιγα πραγματα για την δικη σου καταθλιψη

[elis]

ρε συ ρεα για να σε βοηθησω θα σου πω μερικα πραγματα για καταθλιψη που εχω πολλα χρονια
πρεπει να ναι πανω απο δεκαετια θα σου πω για μενα οτι εχω τοση καταθλιψη
ωστε χωρισ αγωγη βγαζω μια σκατιλα οταν μιλαω και ειμαι μιζεροσ μεχρι αηδιασ δηλαδη να στο πω απλα
δεν μπορω να παραγγειλω ουτε ενα καφε χωρισ να σου κανω το νευρικο συστημα κουρελι μονο που θα με ακουσεισ
με την αγωγη απλα φαινομαι πεσμενοσ πλεον οταν ειμαι χαρουμενοσ γινομαι φαρμακι οταν μιλαω δηλαδη γουσταρω φαρμακι να πεταω
οταν ειμαι χαρουμενοσ αυτα ποσα χρονια πραγματικα εχω καταθλιψη αγνωστο ποτε θα φυγει ποτε αυτο ειναι το γνωστο
τελοσ παντων να μη στα πολυλογω μεχρι εκει φτανει η καταθλιψη κι εγω την τερματισα
θεσ να το παλεψεισ μονη σου χωρισ φαρμακα χωρισ γιατρο παλεψε το αλλα αμα σου παει χειροτερα μη κλαιγεσαι μετα
γιατι εχει και πολυ χειροτερα απο αυτο που εισαι και που νιωθεισ και που δεν ξερεισ

[Stavros]

Ω τι ωραίο Θέμα!!!Για μένα υπάρχει κανά βιβλίο αυτοβοήθειας ή είμαι Ανίατη περίπτωση???
Μιας που η Ρέα δεν βλέπει Θρίλερ ανεβάζω μία ταινία που μου έκανε εντύπωση από τις διθυραμβικές κριτικές...
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ!
Δεν την έχω δει ακόμη αλλά πρέπει να είναι καλή....Βέβαια δεν είναι του στυλ μου καθώς είμαι Θριλεράκιας/Τρομολάγνος αλλά μπαίνω στο κλίμα του Forum!
Ακόμη παίζεται στους Κινηματογράφους.Είναι πολύ καινούρια.


Carol (2015)
Η επιστροφή του Τοντ Χέινς στον κινηματογράφο οκτώ χρόνια μετά το «I’m Not There» αναβιώνει με ξεχωριστό στιλ και νοσταλγική ρομαντική διάθεση τη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 50, «χαρίζοντας» στην Ρούνεϊ Μάρα το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος «The Price of Salt» της Πατρίσια Χάισμιθ, το οποίο θεωρείται από τα πιο σημαντικά βιβλία της εν λόγω δεκαετίας.
Στιλάτη, οπτικά εντυπωσιακή διασκευή ενός μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ, κάτι ανάμεσα σε κλασικό χολιγουντιανό μελόδραμα και art διαφημιστικό σποτ. Άψογη στις λεπτομέρειές της παραγωγή και διπλό ρεσιτάλ ερμηνείας, με τη σπουδαία Ρούνι Μάρα να κερδίζει το βραβείο στο φεστιβάλ Κανών.

http://s4.postimg.org/b1yqx3cu5/critics.jpg

[elis]

εσυ επιτελουσ εβαλεσ μια εικονα που μπορουμε να τη διαβασουμε
αμα βαζεισ εικονεσ συχνα να το βλεπεισ αυτο γιατι εγω πρωτη φορα μπορω να διαβασω την εικονα σου

[black_adder]

πως λέγεται το βιβλίο;

[Deleted-member-250416b]

χαχαχα..σταυρακι για σενα .. υπάρχει το καμα σουτρα!! ..ευχαριστω για την ταινιουλα την κατεβασα καπακι:)

[Deleted-member-250416b]

πως λέγεται το βιβλίο;

πωλ χοκ καταθλιψη τελος... το επελεξα επειδη ειναι μικρο και διαβαζεται ευκολα, οχι για καποιον αλλον λογο...δηλαδη λογικα θα υπάρχουν και καλυτερα εκει εξω αν το ψαξεις ;)

[Stavros]

Ρέα όντως!Κάμα Σούτρα για να διευρύνω του σεξουαλικούς ορίζοντες μου!Βέβαια έτσι όπως πάω εγώ... θα το ξεχάσω κι αυτό στο τέλος!(Sex)
Χα χα!!

Σχετικά με την Ταινία,έχει βαθμολογία 7.7/10 από 9.389 άτομα που την έχουν δει.Θεωρείται πάρα πολυ καλή βαθμολογία.
http://www.imdb.com/title/tt2402927/
Βέβαια αυτά είναι υποκειμενικά..Αλλά για να υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι ωραία κάποια ταινία,κοιτάω να είναι πάνω από 7.0/10 η βαθμολογία...
Λένε πως η ερμηνεία της Πρωταγωνίστριας είναι εκπληκτική...

[kutchunie]

Κυρία Ρέα μας θα ήθελα κι εγώ να προσθέσω 5 πραγματάκια στα πολύ ωραία που μας γράφετε, απο προσωπική πείρα όμως, δηλαδή χωρίς καμια επιστημονική βάση.
Να πω δε, πως δεν μου αρέσει που φοράς την ταμπέλα του υπερόπτη σε κάθε άνθρωπο με κατάθλιψη που αυτοεπικρίνετε Ρέα. Δεν νομίζω πως η νοσηρότητα της κατάστασης αποδεικνυει και κακό χαρακτήρα. Η ψυχές μας βασανίζονται και ψάχνουν διεξόδους μέσα απο τις φυλακές που τις κλείσαμε. Μπορεί να γίνουμε πολλά άσχημα πράγματα λόγω της ασθένειας που είτε επιλέξαμε συνειδητα είτε όχι, πιστεύω όμως πως κατα βάση μέσα σε όλο αυτο το συναισθηματικό χάος που προκαλεί η κατάθλιψη, ένα κακοποιημένο παιδί προσπαθεί να μην πεθάνει μια για πάντα, όχι να ζήσει, αλλά να μην πεθάνει. Και όταν λέω πεθάνει εννοω συναισθηματικά. Και αυτο που επιδιώκει είναι να αγαπηθεί απο τον ενήλικο στον οποίο μετατράπηκε.

1. Αυτοεπίκριση.
που την προκαλουν 2 παράλογες ιδέες:
α) η Ιδέα οτι πρέπει να είμαστε τέλειοι..
όσοι επικρινουν τον εαυτό τους ειναι υπερόπτες.. Δεν ειμαιστε τελειοι, είμαστε ανθρωποι και φερόμαστε ασχημα απο:
- κουταμάρα
- αγνοια
-διαταραχή.

β)οι άνθρωποι είναι κακοί και πρέπει να κριθούν αυστηρά
Η επίκριση είναι μια βίαιη ενέργεια κατα του εαυτού μας, ακόμα και όταν επικρίνουμε τους άλλους, φορτιζουμε τον εαυτό μας με θυμό ..και ο θυμός είναι το τίμημα που πληρωνουμε εμεις οι ίδιοι για τα λάθη κάποιου άλλου.
οι ενοχες είναι ο χειροτερος εχθρος μας. ο τροπος με τον οποιο μιλάμε εμεις στον εαυτό μας, ειναι αυτός που μας κρατάει ψυχραιμους ή μας θυμωνουν . οι ΣΚΕΨΕΙΣ μας ταράζουν

Οσον αφορά το αυτομαστιγωμα
1ον, η ιδέα του ότι πρέπει να είμαστε τέλειοι, ποιον εξυπηρέτησε για πρώτη φορα στη ζωή μας;
2ον απο που παγιώθηκε ως συμπεριφορά;
3ον και μετά η ιδέα καθ'αυτή να είμαστε τελειοι ή "καλοι", μας εξυπηρετεί στο να γίνουμε καλύτεροι και να βελτιωνομαστε ως άνθρωποι ή να επιβεβαιωθούμε στα μάτια αυτου που μας την παγίωσε ως συμπεριφορά;
3ον άφησε η ιδέα αυτή χώρο στον εαυτό μας να εκφραστεί; με άλλα λόγια ζούσαμε μέσω της ιδέας ή ζουσαμε για την ιδέα της εξιδανίκευσης;
4ον ακόμη και σε άσχετες στιγμές ή καταστάσεις που δεν μας φόρτισαν, όταν διστάζαμε να πούμε "ΟΧΙ" στα θέλω τρίτων ανθρώπων, και αδικήσαμε τον εαυτό μας ως προς το δικαίωμα να θέλει διαφορετικά πραγματα απο τους αλλους, για ποιον λόγο το κάναμε; απλώς για να νοιώσουμε αποδεκτοί ή για να μην πικράνουμε τον εαυτό μας; μήπως μέσω της απαγόρευσης αυτης στον εαυτό μας να "θελει", συνεχίζουμε να υπακούμε τους ευνουχιστές γονεις μας και να ζητάμε την αποδοχή και την τρυφερότητα τους αναλαμβάνοντας ολη την ευθυνη της σκληρότητας που δεχτήκαμε;
πιστεύω πως όποιος καταφέρει να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις, να τις συνδέσει με συμπεριφορές καταναγκαστικού χαρακτήρα και να φτάσει στο βασικό κίνητρο της επαναληπτικής αυτοεπίκρισης , θα κερδίσει μια για πάντα και τον δαιμονα αυτό αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι απο τον χαμένο αυτοσεβασμό του.

2. Αυτολύπηση
που την προκαλουν 2 παράλογες σκέψεις:
α)θελω να γινει το δικό μου

Ενας άνθρωπος με κατάθλιψη γνωρίζει το "δικό του"? Δεν ημουν ποτε σε θέση να έχω την πολυτέλεια ούτε μεσα σε επεισόδια ούτε πριν να θέλω να γινει το δικό μου, γιατί πολύ απλά με ενδιέφερε η επιβίωση. Και πάλι νομίζω ότι πρέπει να προσδιοριστεί απο τον θεραπευόμενο "το δικό του"
Η δική μου αυτολύπηση είναι πηγή περισσότερο το ότι εκπαιδευτηκα να μην με εκτιμώ, να με χαρίζω δεξιά κι αριστερά και να με χρησιμοποιώ γενικότερα, ή να επιτρέπω την χρησημοποίησή μου απο εμένα, με ανάλογο τρόπο των γεννητόρων μου, ακόμα κι αν αυτοι βρισκόντουσαν στην άλλη ακρη της γης ή ειχαν να με δουν ή να μου μιλησουν 1 χρονο.

3. Οίκτος για τους άλλους
που την προκαλουν 2 παράλογες ιδέες:
α) πως η δυστυχία προκαλείται εξωγενώς και τα συναισθηματά μας δεν εχουν καμιά σχεση με τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
β)πως "πρέπει" ν αναστατωνόμαστε και να ταραζόμαστε από τα προβλήματα και τις στεναχώριες των αλλων.

Τεράστειο κομμάτι κι αυτό. Και πάλι πιστεύω πως η κατανόηση της παγίωσης της συμπεριφοράς έχει να κάνει με την αποδέσμευση μας απο αυτήν. Πχ, όντας μωρό παιδί θυμάμαι την μητέρα μου να καννιβαλίζεται απο τον πατέρα μου κι εγώ αντιλαμβανόμενη την κατάσταση, να προσπαθώ να παρηγορήσω και να προστατεύσω το άτομο που στην ουσία θα έπρεπε να με προστατεύσει.
Η λήψη του ρόλου του προστάτη του αδύναμου γονέα με το οποίο ταυτιστήκα περισσότερο (άλλωτε και προστατη των αδελφών μου) και περιμενα να με "σώσει" με σκλαβοποίησε και με απόκοψε απο την ανάγκη να αυτοπροστατευόμαι.
Η απόφαση για παγίωση της συμπεριφοράς "οίκτος για τους άλλους" πιστεύω πως στην ουσία μου έδωσε εκείνη τη στιγμή την ευκαιρία να αποδείξω στον λιγοτερο χειρότερο γονέα ότι είμαι άξια αγάπης ενω παράλληλα με απέσχησε το κομμάτι του εαυτού μου να νοιαζόμαι για μένα ή να αποζητώ προστασία ή να διεκδικώ για μένα, αφού αποφάσισα πως θα δίνω μόνο χωρίς ανταλλάγματα.
Οταν, δε, προδόθηκα, απο τον αδύναμο γονέα, στον οποίο αποφασίσα να γίνω προστάτης, εγκαταλείποντάς με είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά σε φάσεις που υπήρξα θύματα κακοποίησης, τότε άρχισα να πιστεύω πως δεν αξίζω, πως μου αξίζει ο θάνατος, η κακοποίηση κτλ. Αρχισα δλδ να "κανονικοποιούμε" μέσα στην βαρβαρότητα.
Αργότερα η επανάληψη της συνήθειας "οίκτος για τους άλλους" με άφηνε πάντα με απίστευτο κενό και πόνο. Πάντα περίμενα κάποιον να με σώσει... ακόμα κι ως ενηλικη, το κακοποιημένο παιδί μέσα μου, ζητούσε τη μητρική τρυφερότητα ως αντάλλαγμα είτε του οικτου είτε της βοηθειας.

Ρέα πολύ ωραιο θέμα. Ευχαριστούμε. και συγγνώμη για την τεράστια απάντηση

[elis]

κουτσουνι τωρα σε τι φαση εισαι εγω τωρα ειμαι σε φαση εχω σκλυρηνει αρκετα
και πλεον δε λυπαμαι κανενα ουτε τον εαυτο μου οπωσ και να ναι μιλαω λιγο σκληρα σε ολουσ τη βγαζω μονοσ μου αλλα ειμαι καλα σε γενικεσ γραμμεσ
ενιοτε ψιλοδουλευω βγαινω καμια βολτιτσα χαλαρα παρολεσ τισ δυσκολιεσ δηλαδη καλα περναω δεν εχω παραπονο

[kutchunie]

Ελις εχω κοψει και αποπειρες και ναρκωτικά και τα πάντα. Εμεινα μόνη, σπούδασα εχω δουλεια που δεν μου αρεσει καθολου αλλα ζω ανετα σχετικά. Εχω βρει έναν αντρα που πως ήταν οι τερατογονείς μου, καμμία σχέση και μου έμαθε να αγαπω, εκτος ψυχοθεραπείας και περιμένω μωρο. Δεν τα εχω ξεπεράσει όλα, αλλά το παλεύω.
Γιατί μετά απο ολα αυτά, αποφάσισα ότι μπορεί για τον πατέρα μου να ήταν το ίδιο είτε να τελειωσει στη λεκάνη της τουαλέτας, είτε μέσα στον κόλπο της μάνας μου, αλλά και για την μάνα μου μπορεί να ήμουν η αντιδραστική που προκαλούσε τον καλό της σύζυγο να δέρνει να βασανίζει κ να βιάζει, αλλά εγώ δεν θα είμαι τίποτα απο τα δύο. Μπορεί να είμαι και χειρότερη για τους κάποιους. Ούτε κι αυτο με νοιάζει.
Με νοιάζει μόνο ότι θέλω να ζω όπως θέλω εγώ με τους ανθρωπους που επελεξα να αγαπω και να δίνομαι. Απο κει και πέρα, ούτε μίσος έχω ούτε κακία, μονο αηδια μου βγαίνει φάσεις φάσεις