ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

[kerasi]

Που σπουδάζεις;

[Deleted-member-250416b]

give yourself a break! ..εισαι μονο 22 χρονων... η καρδια σου βρισκεται στο σωστο σημειο, εχεις αναγνωρησει το προβλημα και αν το βαλεις στοχο, θα καταφερεις να το αντιμετωπίσεις στην ωρα που θα εισαι ετοιμος... πιστεψε στο μυαλο σου!!!!

[DOPUTGREG]

Πως μπορω να το κανω; :( Με συμβουλεψαν να παω σε ψυχολογο ή συνεδρια αλλα μου ειπαν οτι θα παρει καιρο. Εχετε καμια συμβουλη;

[elis]

Καλα σε ειπανε θελει γιατρο η εμπειρο ψυχολογο αυτο ειναι μια προσεγγιση η αλλη ειναι με φαρμακα κ συνεδρια
Η αλλη ειναι με καλουσ φιλουσ κι η αλλη ειναι με καλο αντρα αυτα υπαρχουν κι αμα θεσ στα αναλυω με ιστοριες

[Deleted-member-250416b]

Πως μπορω να το κανω; :( Με συμβουλεψαν να παω σε ψυχολογο ή συνεδρια αλλα μου ειπαν οτι θα παρει καιρο. Εχετε καμια συμβουλη;

εγω δεν πιστευω οτι χρειαζεσαι ψυχολόγο...αν ομως νιωθεις οτι το χρειαζεσαι καντο... εχεις ενα μεγαλο εμπόδιο στην ζωη σου και ειναι λογικο να φοβασαι...δεν εχεις κατι "στραβο" εσυ..οι γονεις σου φταινε ...οχι εσυ... και ειναι τοσο υγιές να θελεις να πεταξεις με τα φτερά σου, που ο μπαμπουλας δεν καταφερε να στα κάψει... πολλοι στη θεση σου απλα θα το εβλεπαν φυσιολογικο, θα εσκυβαν το κεφαλι και θα εκαναν τα πάντα για να μην αντιμετωπίσουν την αληθεια...εσυ ομως ειχες τα κοτσια να δεις το τερας που γεννηθηκε απο τα λάθη της οικογενειας σου και εισαι μονο 22 χρονων.

καθημερινα μπαινουν 20χρονα παιδια εδω μεσα και το προβλημα τους ειναι που δεν μπορουν να ξαναμπουν στην μητρα της μαμας τους, ανικανοι να παλεψουν για την ζωη..αποφασισμενα να ηττηθουν...κανονικα και εσυ ενα απο αυτα τα παιδια θα επρεπε να εισαι... αλλα οχι..εσυ θες να πατησεις στα πόδια σου και να απογαλακτιστεις.ειχα και εγω αυταρχικο πατερα...ξερω την μαχη που πρεπει να δωσεις ... και τον αγαπαω οσο και εσυ ... θα ηταν τοσο ευκολο αν τουλαχιστον τους μισουσαμε ε?.. αν οχι σημερα... καποια στιγμη θα το βρεις το κουραγιο και θα τον αντιμετωπίσεις... αν θυμασαι μονο... οτι τιποτα απο ολα αυτα δεν ειναι δικό σου φταιξιμο...και οτι εσυ δεν εισαι το προβλημα.

το ξαναλέω εμπιστευσου το μυαλο σου, μην περιμενεις ετοιμες απαντησεις δεν υπάρχουν στο ραφι , πρεπει να φτειαξεις εσυ την απαντηση :)

[elis]

Μονη σου θα την βρεισ την ακρη σου μαγικα δεν κανουν οι γιατροι ουτε τα φαρμακα δυστηχωσ

[trilas]

Είσαι πάντως σε καλό δρόμο. Γιατί έχεις νηφάλια σκέψη. Καταλαβαίνω απολύτως το ζήτημα σου. με τον καιρό θα βελτιωθεί πάρα πολύ, ειδικά αφού σε ενδιαφέρει και σε απασχολεί να το λύσεις (φαντάσου οτι άλλοι όχι μόνο δε το καταλαβαίνουν, αλλά εγκρίνουν και τον πατέρα τους και λένε έτσι πρέπει, και το κάνουν στα παιδιά τους)
Αυτό που έχω να σου πω εγώ είναι οτι ο πατέρας σου είναι ένας μαλάκας. Σαν τους υπόλοιπους μαλάκες που βλέπουμε γύρω μας. ε, κάνουν παιδιά και αυτοί. Όταν με τον καιρό θα απεμπλακείς συναισθηματικά, τότε μόνο θα μπορέσεις να τον ξαναδείς σαν έναν ξεχωριστό άνθρωπο που δε σε επηρεάζει και ίσως τότε να τον αγαπήσεις αλλιώς. Αλλά δεν έχει σημασία το τότε. Ούτε είσαι υποχρεωμένος να τον αγαπήσεις.
Κάνε μικρά βήματα, και βάζε μικρούς στόχους προς αυτή την πολύ σωστή κατεύθυνση που πηγαίνεις. Π.χ. βάλε στόχο να γραφτείς κάπου για ένα χομπι που θα έχει ακόμα μερικά άτομα.

[trilas]

επίσης σίγουρα η συζήτηση με ψυχολόγο βοηθάει, γιατί αυτός ακούει ανθρώπους με το ίδιο ακριβώς ζήτημα εδώ και πολλά χρόνια συνεχώς! οπότε και μόνο από εμπειρία, ξέρει τα μοτίβα που θα έχει η σκέψη σου, και θα σε απεμπλέξει. Μην πας σε κανέναν άσχετο όμως

[elis]

Τριλα γιατι εμεισ καλοι ειμαστε ρε συ εγω προσωπικα μεγαλωσα πολυ αναποδα κ πιστευω ειναι δυσκολα τα πραγματα για μενσ οσον αφορα τισ σχεσεισ μου τελοσ παντων εγω νομιζω κι εμεισ φταιμε

[DOPUTGREG]

Ευχαριστώ πού παιδιά. Αυτή η συζήτηση με βόηθησε αρκετά. :)

[kerasi]

Εφόσον εξαρτάσαι οικονομικά απ' το φάδερ, δεν είναι καλή ιδέα να κάνεις κάποια τολμηρή κίνηση.

[Deleted-member-220416]

Ενταξει εμενα δε μου φαινονται τραγικα ολα αυτα ειναι σκληρα ναι μεν αλλα δεν ειναι τραγικα κι εγω μεγαλωσα με σκληρο τροπο ενταξει δε παθαμε κ τιποτα εγω πρωσοπικα εχω αντιμετωπισει προβληματα μεχρι τωρα που αλλοι ουτε γνωριζουν οτι υπαρχουν κ τι εγινε εγω αυτο που καταλαβα οτι καποιοι μεγαλωνουν με παραμυθια αλλοι πιο σκληρα συνηθωσ με τη φτωχεια παει συνηθωσ δε ξερω σιγουρα

elis δεν έχουν όλοι τις ίδιες άμυνες.Άλλοι είναι πιο ευαίσθητοι,άλλοι πιο σκληροί και τα σχετικά.

[Macgyver]

Εφόσον εξαρτάσαι οικονομικά απ' το φάδερ, δεν είναι καλή ιδέα να κάνεις κάποια τολμηρή κίνηση.

Μα εκει παταει ο πατηρ , στο οικονομικο , κι εγω ειχα καποιο φοβο απεναντι στον πατερα μου , ειναι ψαρωτικος τυπος , οταν αρχιζε την καρριερα του , στο Καμερουν , 25 ετων , κοιμοταν μενα 45αρι κατω απο το μαξιλαρι ............τι να του πεις ενος τετοιου ανθρωπου ..................μεχρι που μια μερα μεξενευρισε , ειμαι και γεροδεμενος , και τον επιασα με το ενα χερι κεφαλοκλειδωμα , λαιτ , αλλα απο τοτε αλλαξε απεναντι μου ......................και ο Αγιος , φοβερα θελει .................

[DOPUTGREG]

Θέλω να σας πω και πως είναι η κατάσταση τώρα.

Τον δεκέμβριο αυτόν που μας πέρασε, ο αδερφός μου ξέσπασε μια μέρα στον πατέρα μου. Τα έβγαλε όλα από μέσα του. Ότι κρατούσε τόσο καιρό. Στην αρχή ο πατέρας μου θύμωσε και πήγε να σηκώσει χέρι και ο αδερφός μου του είπε: "κάντο, λες να με πονέσει; αυτό δεν είναι τίποτα όταν είχα σπάσει το πόδι μου όταν ήμουν εφτά." Το πόδι του αδερφού μου υπέστη ολικό κάταγμα και για μήνες ήταν σε γύψο που κάλυπτε και το άλλο πόδι για στήριξη και ασφάλεια. Οπότε δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να ήθελε. Και τις πρώτεσ εβδομάδες δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τον πόνο. Μεγάλη ζημια. Τεσπα. Μου είπε πρόσφατα ο αδερφός μου ότι όταν το είχε στο γύψο μια μέρα ο πατέρας μου τον βάρεσε στο σπασμένο πόδι. Και κυρίως για αυτό του κρατούσε περισσότερα. Επιπλέον, εγώ ήμουν πιο μαζεμένος και υπάκουος, ενώ ο αδερφός μου λόγω αυτής της εμπειρίας και γενικά ήταν πιο αντιδραστικός με αποτέλεσμα να τον μαλώνουν περισσότερο. Είχε πιο πολύ τσαγανό απο μενά για αυτο και μάλωσε αρκετες φορέσ με τον πατέρα μου.

Τα τωρίνα γεγόνοτα τώρα. Νομίζω ήταν στις 27 δεκεμβρίου 2015. Ναι τότε κυριακή ήταν. Τότε λοιπόν το πρωι μπήκε στο δωμάτιο του ο πατέρας μας και τον ρώτησε γιατί τελευταία τον αποφεύγει και άρχισε να τα βγάζει ο αδερφός μου όλα από μέσα του. Ότι δεν θελει να τον φοβαται αλλά θέλει να τον αγαπήσει. Ότι υπήρχε κάποια στιγμη που ενιωθε λες και τον μισούσε. Δεν μιλήσαμε ποτέ πολύ αναλυτικά με τον αδερφό μου για αυτό γιατί ετσι και αλλιώς μέσα στα νεύρα του ήταν και δεν θυμάται τα πάντα. Τέσπα. κατα την διαρκεια της συζητησης ο πατέρας μου στην αρχή τσατίστηκε πολύ και πήγε να του σηκώσει χέρι όπως σας είπα πιο πάνω αλλά στην συνέχεια άρχισε να ηρεμεί και να διαπιστώνει αυτά που έλεγε ο αδερφός μου και στο τέλος μόνο που δεν έκλαψε. Του είπε του αδερφού μου ότι έτσι έμαθε και ότι ο πατέρας του δεν ήταν σαν πατέρας κοντά του. Και μετά αγκαλιαστήκαν και ο αδερφός μου βγήκε βόλτα έξω και με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε την κατάσταση και πόσο καλά ένιωσε επιτέλους. Και ότι είχε βρει πολύ την αυτοπεποίθηση του.

Εγώ από τον απρίλιο μένω με την κοπέλα μου σε μια γκαρσονιέρα των γονιών της. Στην ιδία οικονομική κατάσταση που ήμουν και στο σπίτι των γονιων είμαι απλά υποτίθεται ότι μένω σε άλλο σπιτι. Μόνο αυτό δηλαδή άλλαξε. Τεσπα. Τις δυο εβδομάδες των χριστουγέννων τώρα. Την δευτέρα 28 μέχρι την τετάρτη 30 δεν πάτησα τον πόδι μου στο γραφείο. Εκείνες τις ημέρεσ μπήκα σε αυτό το φόρουμ και σας έγραψα το πρόβλημα μου. Απλά αναφέρθηκα πιο γενικά για να δω πώς το βλέπουν κιαλλοι ανθρώποι το πρόβλημα μου και να μπορεί να βρεθεί κάτι απο τις συζητησεις. Δεν πάτησα στο γραφείο γιατί φοβόμουν τον πατέρα μου. Φοβόμουν πως θα είναι τα πράματα από δω και πέρα. Ήμουν 80% σίγουρος ότι είχε καλυτερέψει το θέμα αλλα το υπόλοιπο ποσοστό το έτρεμα. Τελίκα μετά απο τρεις μέρεσ ποτού και φόβου και κλάματος, η κοπέλα μου ανυσήχυσε που με είδε έτσι, είχα βγάλει το παιδι από μέσα μου. Δεν ήθελα τόσα χρόνια ανυσηχίας και φόβου να είναι μάταια. Ούτε ο αδερφός μου πήγαινε. Μου έλεγε γιατί μετα απο τόσα χρόνια ήθελε να ασχοληθεί με τον εαυτό του επιτέλους χωρίς να νιώθει κάτι βαρύ μέσα του.

Τελικά την πέμπτη 31 δεκ. πήγα για να τους δω κιόλας την τελευταιά μέρα του 2015. Με τα χίλια ζόρια. Ο πατέρας μου στην αρχή δεν μου μιλούσε καθόλου στην δουλειά. Μόνο αν χρειαζόταν κάτι. Και όταν μου μιλούσε μιλούσε απότομα. Στο τέλος της πολλής δουλειάς μπροστά μου μου πέταξε 100 ευρώ στον πάγκο εργασίας πολύ απότομα χωρίς να πει τίποτα ή να να με κοιτάξει. Πληγώθηκα πολύ. Ήμουν φορτωμένος γενίκα και πλη΄γωθηκα με τον τρόπο του. Τουλάχιστον να μην μου άφηνε λεφτά. Επείδη θα φεύγαν στο χωριό για το τετραημερο και για δώρο χριστουγέννων για την δουλειά που έκανα. Και έπειτα έφυγε από το γραφείο και ήμουν με την μάνα μου ακόμη μια ώρα μέχρι να κλείσουμε. Και άρχισα να παραπονιέμαι και να κλάιω για όλα. Της είπα να του τα δώσει πίσω τα λεφτά. Αλλά μου είπε ότι θα τα κρατήσει όποτε τα χρειαστώ και ότι να μην του τα έδινα πίσω καλύτερα. Τεσπα. Μιλήσαμε λίγο με την μάνα μου.

Στην αλλαγή του χρόνου στις δώδεκα μας πήρε τηλέφωνο η μάνα μου για να μας πει χρόνια πολλά, καλή χρονια αλλά ο πατέρας μου ούτε στον αδερφό μου δεν είπε τίποτα. Οπότε πληγώθηκα και πάλι. Ήλπιζα τουλάχιστον να μας πει καλή χρονιά. Δεν μας μίλησε καν. Και η μάνα μου με ρώτησε στο τηλέφωνο την επόμενη μέρα γιατί δεν του είπαμε εμείς. Με καλό σκοπό το ρώτησε εννοείται. Και της εξήγησα ότι φοβόμουν και ότι εγώ δεν εχω το πρόβλημα. Ο πατέρας μου απο την πέμπτη φερόταν απότομα. Εγώ φερόμουν κανονικά.

Την κυριακή

Από την δευτέρα 4 Ιανουαριου 2016 και πέρα πήγα 2 ή 3 φορές μόνο μέχρι σήμερα στο γραφείο. Δεν μου μιλάει καθόλου. Την πρώτη φορά που χαιρέτησα όταν πήγα μου είπε ένα ξερό και σκληρό γεια σου. Και δεν μου μιλούσε ουτε με κοιτούσε καθόλου. Ένιωσα χάλια. Πολύ χάλια. Και ην δευτερη φορά δεν με χαιρέτησε καν. Μου είπε επιθετηκά χωρίς να με κοιτάει πάλι : “ χτύπα (σάρωσε τα barcodes) τα υπόλοιπα μέσα ( στο σύστημα).” Και πάλι το ίδιο δεν με κοίταξε ούτε μου μίλησε καθόλου. Και έκανε ψιλοεκνευριστικές κινήσεις στην δουλειά του. Την πεμπτη 14/1/16 ήταν αυτό, δηλαδή την προηγούμενη εβδομάδα.

Την κυριακή 10/1/16 ο πατέρας μου μπήκε μέσα στο δωμάτιο τυ αδερφού μου μετά από δυο εβδομάδες που ο αδερφος μου δεν είδε καθόλου τον πατέρα μου. Του χάιδεψε τα μαλλιά και τον ρώτησε πόσα αυγά θέλει για πρωίνο και μετά καθήσαν στο τραπεζι και μιλούσαν κανονικά. ΜΕ πήρε τηλ ο αδερφός μου μετά και τα είπε και χάρηκα γιατί πίστευα ότι τελικά κατάλαβε πολλά και ότι από δω και πέρα θα είμαστε καλά. Όχι ομως. Όσο με τον αδερφό μου είναι καλά τόσο χειροτέρεψε με μένα. Από κει που μου μιλούσε τουλάχιστον τώρα με τον ζόρι μ χαιρετάει και δεν μου μιλάει.



Ο αδέρφος μου αντιθέτως που άρχισε αμέσως μετά απο την παραπάνω κυριακή . Δηλαδή να πηγαίνει απο την προηγουμενη εβδομάδα μερικές ημέρες και του συμπεριφερόταν άψογα. Τον ρώτουσε πράγματα και του μιλόυσε πολύ φιλικά. Αλλά δυστυχώς δεν πέτυχα κάμια τέτοια σκηνή που έγινε νομίζω 2 φο΄ρες. Αυτές τις δύο φορές που πέτυχε ο αδερφός μου τον πατέρα μου στο γραφείο εγω δεν ήμουν εκένη την στιγμή και είχα πάει αργότερα όταν είχε σχολάσει τελικά ο πατέρας μου.

Έχω να παώ από την προηγούμενη παρασκευή και τώρα είναι 19/1/16 τρίτη. Δεν θέλω να πάω. Πληγώθηκα πολύ . Αλλα περισσότερο από ολα γιατι σε μενα δεν συμπεριφέρεται το ίδιο; Τουλάχιστον να μου μιλήσει. Κάτι να μου πει. Να θυμώσει οτιδήποτε. Να ξέρω πως να αντιδράσω και τι να κάνω. Αυτο που κάνει είναι χειρότερο από ολα. Σαν παιδί. Και είπα στον αδερφό μου και στην μάνα μου ότι μετά από ολα αυτά αυτός που έχει υποχρέωση να μιλήσει ειναι ο πατέρας μου. Όχι εγώ . Δεν ειμαι υποχρεωμένος να του πω και γω τι αισθάνομαι. Αν θύμωσε για αυτο. Κάτι μου λέει ότι για αυτό είναι έτσι. Επειδή δεν του μίλησα και γω. Καταρ΄χας από την στιγμη που φοβάμαι και δεν φταίω για τις πράξεις του δεν εχει δικαίωμα να θυμώσει για κάτι τέτοιο. Δηλαδη από κει που θα έπρεπε να μιλήσει αυτός τώρα εγώ φταίω; Είναι παράλογο. Άρα τι άλλο είναι;

Δεν φταίω σε κάτι παιδιά. Το ορκίζομαι. Δεν εκανα κάτι εγώ. Ίσα ίσα το ίδιο συμπεριφέρθηκα αυτές τις ημέρες απλα δεν πήγα στην δουλεια να βοηθησω γιατι φοβομουν και πληγωνομουν. Αν θύμωσε επείδη δεν πηγαινω στην δουλεια τοτε δεν έχει καταλάβει καν την κατάσταση. Εδώ μιλάμε για κάτι πολυ πιο σοβαρό και θα ήταν πολυ ρηχός αν θύμωσε με μένα για αυτό. Η δουλειά είναι ασήμαντη για λίγες ημερες μπροστά σε αυτην την κατάσταση που πλέον την γνωρίζει.

Δεν ξέρω παιδιά, να πηγαίνω όπως λέει η μάνα μου μέχρι να καλυτερέυσει η κατάσταση; Τι να κάνω; Θυμώνω τόσο πολυ που πρέπει να προσπαθήσω εγώ για κάτι που δεν θα έπρεπε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Έχω απογοητευτεί με την κατάσταση. Πραγματικά. Με μεγάλωσε ένα παιδί. Τι να κάνω;

[elis]

Λεσ να σε μεγαλωσε παιδι;εγω δουλευω κ πληγωμενοσ παντωσ κανω κ λιγο δουλεια ετσι