η δική μου ιστορία

[katerinakilg]

από καταπίεση αλλο τίποτα..τρία χρόνια συνεχόμενα..απίστευτη καταπίεση..φταίω όμως κι εγώ..

[AlxX_GGMU3]

Καλημέρα katerinakilg!!Διάβασα τα ποστ σου και ειλικρινά νιώθω τεράστιο θυμό για την μητέρα σου με βάση αυτά που περιγράφεις...Αυτό που με τρέλανε τελείως είναι εκεί που είπες πως είχες κρίσεις πανικού και η μητέρα σου ευχόταν να πεθάνεις...Πραγματικά ΔΕΝ της αξίζει να είναι μάνα αυτή....Συγνώμη κιόλας δηλαδή...
Θεωρώ πως ότι περνάς(ψυχοσωματικά ή άλλα συμτπώματα,φοβίες κτλ)είναι εξαιτίας της...Είπες πως από μικρή δεν σου φερόταν όμορφα..
Για μένα φύγε απ το σπίτι ακόμα και άφραγκη και ξέγραψέ την για πάντα την "μάνα σου"...Όταν η ίδια σου η μάνα "εύχεται να πεθάνεις όπως λες" απλά ΔΕΝ της αξίζει να λέγεται μάνα...Ζήτα βοήθεια έστω προσωρινά από κάποιον άλλο κοντινό άνθρωπο(συγγενή ή φίλο)και βρες οπωσδήποτε μια δουλεία,ώστε να μπορείς να ζεις ανεξάρτητη...
Και εννοείται μακριά απ τον τρόμπα που απλώνει χέρι πάνω σου....

[AlxX_GGMU3]

Συγνώμη που τα είπα και έτσι απότομα και μίλησα έτσι,αλλά δεν μπορώ να ακούω για "γονείς" που εύχονται τα παιδιά τους να πεθάνουν,είναι εντελώς θλιβερό και δεν αξίζει σε κανέναν...

[katerinakilg]

σκ@τα..δεν εχω κουραγιο για τιποτα.δεν εχω ενεργεια αλλα δεν ξερω πως γινεται να εχω και νευρικοτητα μαζι.ανακατευομαι συνεχεια..τα ποδια μου και τα χερια μου βαραινουν.τρεμω στην ιδεα οτι θα βγω εξω απ το σπιτι.βγηκα πριν λιγο για 5 λεπτα και μεχρι να γυρισω το ποδι μου ετρεμε πανω στο συμπλεκτη οπως οταν μαθαινουμε να οδηγουμε.τωρα τρεμω ολοκληρη.ξερω οτι αν βαλω τα κλαματα μπορει να ηρεμησω.ειμαι μονη μου και δεν με καταλαβαινει κανεις.εχω να μιλησω μονο για το ποσο ασχημα νιωθω.δεν μπορω να σκεφτω κατι που θα μπορουσε να με κανει ευτυχισμενη.το κεφαλι μου ειναι θολωμενο.ειμαι μαλλον βαρος σε ολους καθως δεν ειμαι πια ευχαριστη.δεν ξερω απο που να ξεκινησω και δεν ξερω αν λυνεται το προβλημα μου.επισης δεν ξερω αν εχω δυναμη να παλεψω.η μαλλον ξερω.δεν εχω.κριμα ειναι.αν με ρωτησει καποιος ισως του απαντησω οτι για ολα αυτα φταιει η απεραντη μοναξια που νιωθω.ολοι απ το περιβαλλον μου εχουν προχωρησει στη ζωη τους με τον ενα η με τον αλλο τροπο.εγω δεν εχω κανει τιποτα.δεν εχω να πω τιποτα μαζι τους.τιποτα με κανεναν.σορυ αν κουρασα η αν τα εχω ξαναγραψει.περναω ασχημα και πνιγομαι.