Μπερδεμένη

[Ptde]

Όταν έγινα 18 χρονών έχασα την μαμά μου από καρκίνο. Εκτός από τις πρώτες μέρες και κάποιες κρίσεις στο σχολείο δεν έδειξα ποτέ ξανά σε κανέναν τι νιώθω. Τον πρώτο χρόνο έκλαιγα κρυφά στο μπάνιο και τις υπόλοιπες ώρες διάβαζα για τις πανελλήνιες.κατάφερα να περάσω σε μια σχολή μακριά από την αδελφή και τον πατέρα μου. Δεν το άντεχα και δεν το αντέχω ακόμα αυτό γιατί η αδελφή μου είναι 10 χρόνια μικρότερη μου και με χρειάζεται.νιώθω τύψεις που είναι μόνη της.στη νέα πόλη που ήρθα δεν έχω κάνει φίλους ουσιαστικους και έχουν περάσει 3 χρόνια.δεν με καταλαβαίνει κανείς και περνάω τις περισσότερες ώρες μόνη μου.όταν είμαι μόνη μου νιώθω ότι η ζωή μου δεν έχει νόημα μου λείπει η μαμά μου δεν έχω σε ποιον να μιλήσω νιώθω υποβάθμιση από όλους ότι δεν έχω κανέναν ότι δεν νοιάζεται κανείς για εμένα. Δεν ξέρω αν έχω κατάθλιψη γιατί όταν είμαι με κόσμο φαίνομαι καλά λαό μερικές φορές είμαι όντως. Όμως όταν είμαι μόνη μου νιώθω ότι συνέχεια βυθιζόμαι όλο και πιο πολύ. Πολλοί μου λένε ότι είμαι διπολική άλλοι με χαρακτήριζαν ξινη ξενέρωτη...Όταν βλέπω κάποιον να κάνει εμετό παθαίνω κρίσεις πανικού γιατί η μαμά μου όταν άρρωστη έκανε εμετό κάθε μέρα και δεν το αντέχω. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με μένα. ..

[sevaki119]

Είναι σίγουρα δύσκολο αυτό που πέρασες αλλά πιστεύω ότι και η μητέρα σου αυτό θα ήθελε, να πας μπροστά να γνωρίσεις νέους φίλους που σίγουρα δεν θα σε καταλάβουν πλήρως γενικά κανένας δεν πιστεύω ότι καταλαβαίνει τι περνάει ο άλλος πλήρως γιατί όσο και αν θέλουμε δεν μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στην θέση του άλλου... απλά βρες κάποιους που θα σέβονται αυτό που περνάς και θα σε κάνουν να νιώθεις καλά. Δεν χρειάζεται να είναι πολλοί αυτοί αρκεί να είναι και ένας. Θα σε κάνει να ξεχνιέσαι να περνάς καλά να κάνεις νέα πράγματα και άλλα πολλά. Η μαμά σου μπορεί να μην υπάρχει σαν σώμα αλλά υπάρχει σαν ψυχή μέσα στην δική σου. Αντί να σκέφτεσαι γιατί δεν είναι εδώ και να σου λείπει μπορείς απλά να σκεφτείς ότι είναι μέσα σου στο χέρι σου είναι αν την φυλάξεις μέσα σου ή απλά απογοητεύεσαι που λείπει. Κάθε φορά που την σκέφτεσαι πρέπει να σκέφτεσαι τι θα ήθελε αυτή για σας να κάνατε τώρα που δεν είναι εδώ να σας πει...Θα μου πεις είναι δύσκολο και εγώ δεν μπορώ να σου πω ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα. Απλά καλά είναι στην ζωή μας να προχωράμε και να κρατάμε αυτούς που μας λείπουν στην καρδιά μας χωρίς να μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε αλλά να μας δίνουν το κίνητρο για να συνεχίσουμε. Δεν μπορώ ειλικρινά να σου πω αν έχεις κατάθλιψη ή όχι αλλά νομίζω πως περνάς το πένθος ακόμη μπορεί να είναι και μακροχρόνια πολλές φορές στο χέρι μας είναι να το ξεπεράσουμε και να στοχεύσουμε σε άλλα πράγματα σε νέα πράγματα. Μην αφήνεις την αδερφή σου μόνη όπως λες και εσύ είναι μικρότερη και σίγουρα δεν μπορεί να χειριστεί τόσο καλά μια απώλεια και είναι καλό να ξέρει ότι έχει κάποιον δίπλα της που την καταλαβαίνει. όσο για τι σου λένε οι άλλοι μην δίνει καμία σημασία βλέπουν ένα πράγμα και το κρίνουν αμέσως χωρίς να ξέρουν τι υπάρχει πίσω από αυτό δυστυχώς έτσι είναι η κοινωνία μας. Τέλος προσπάθησε να κρατήσεις τις καλές αναμνήσεις της μαμάς σου να σε καθοδηγούν σε αυτή την ζωή και όχι εκείνες που ήταν αδύναμη από τον καρκίνο γιατί δεν ήταν ο εαυτός της αυτός που ήταν πάντα!!!


Από μια απλή φίλη που προσπαθεί να καταλάβει...

[Ptde]

Είναι πολύ όμορφα αυτά που γράφεις και εμψυχωτικα..τα έχω σκεφτεί και εγώ πολλές φορές..Και υπάρχουν μέρες που ακολουθώ οσα λες..όμως την άλλη μέρα απλά είμαι χάλια χωρίς να γίνει κάτι συγκεκριμένο..δεν θέλω να βλέπω κανέναν και κλεινομαι στον εαυτό μου.και όσο και να προσπαθώ να μηνα μην με ενδιαφέρουν οι γύρω μου η συμπεριφορά τους είναι ένα ακόμα αρνητικό για μένα την στιγμή που ψάχνω κάτι θετικό.

[sevaki119]

Ναι φυσικά και θα υπάρχουν μέρες μπορεί και ολόκληρες βδομάδες που θα σου πέφτει η ψυχολογία σου και δεν θα μπορείς να σκεφτείς θετικά όλοι το παθαίνουμε αυτό. Εκείνες τις μέρες θα πρέπει να κάνει κάτι που ξέρεις ότι θα σου ανεβάσει την διάθεση κάτι που σου αρέσει δλδ (μπορεί κάποιο άθλημα, μια έξοδος με μια παρέα κτλ). Το να βλέπουμε τα πράγματα από μια άλλη γωνία από μια άλλη οπτική μας κάνει γενικά να νιώθουμε καλύτερα. Αντί να το βλέπουμε μαύρο μπορούμε να το δούμε γκρι στο χέρι μας είναι! Από προσωπική άποψη το να κλείνεσαι στον εαυτό σου είναι η πιο εύκολη λύση για ένα πρόβλημα, είναι σαν να λες στον εαυτό σου θα το αναβάλλω και θα το λύσω κάποια άλλη στιγμή που θα είμαι καλύτερα αλλά όσο θα υπάρχει το πρόβλημα τόσο θα νιώθεις χειρότερα και τόσο θα κλείνεσαι κτλ. Το να είσαι εσωστρεφής( πίστεψε με είμαι και εγώ) δεν είναι το καλύτερο πράγμα θα έλεγα μάλιστα ότι κατά 95% μας βλάπτει. Κάνε νέες παρέες βγάλε τα έξω αυτά που νιώθεις εκφράσου δεν χρειάζεται να μιλήσεις για να εκφραστείς μόνο αλλά μπορείς να κάνεις οτιδήποτε που θα βγάλει αυτό που νίωθεις( πχ ξέρω εγώ είσαι λυπημένη θες να κάνεις έναν περίπατο καντον). Μόνο μην τα καταπνίγεις μέσα σου όχι μην το κάνεις αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου. Μια ζωή την έχουμε ειδικά εσύ το ξέρεις καλά αυτό πρέπει να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν αυτά που νιώθουμε να τα δείχνουμε...Αυτοί οι ξερόλες έτσι θα τους πω που κρίνουν όλοι μέρα τους άλλους συνήθως φοβούνται να κρίνουν τον εαυτό τους γιατί ξέρουν ότι είναι χειρότεροι δεν σου λέω ότι εμείς είμαστε καλύτεροι φυσικά και όχι απλά δεν πρέπει να τους βλέπουμε τους άλλους εχθρούς μας ή κάποιους που απλά μας τραυματίζουν. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι και αυτοί περνάνε πολλά που εμείς δεν τα ξέρουμε και με αυτόν τον τρόπου αμύνονται. Δεν αξίζει να ακους και να αναλύεις τι λένε οι άλλοι για σένα γιατί δεν σε ξέρουν βλέπουν την μάχη και όχι τον πόλεμο και ναι αυτό είναι λυπηρό ειδικά όταν βγάζουν συμπεράσματα χωρίς να ξέρουν αλλά εσύ ξέρεις ποία είσαι τι αξίζεις τι περνάς άρα μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις με αυτούς τι ανθρώπους τι θα κάνεις...αν τους αφήσεις να σε χτυπάνε ή αν απλά θεωρήσεις ότι είναι αδύναμοι για να το κάνουν....

[Ptde]

Το ξέρω ότι όλα είναι στο χέρι μου αλλά μάλλον είμαι πολύ κότα για να αλλάξω και συμβιβάζομαι με αυτά που έχω και δεν κάνω τίποτα παρόλο που δεν νιώθω καλά. Και φίλους δεν προσπαθώ να βρω άλλους γιατί φοβάμαι πως κάνεις δεν θα θέλει να κάνει παρέα μαζί μου γιατί να κάνεις κάποιος παρέα μαζί μου ή να είναι μαζί μου από την στιγμή που τις μισές μέρες δεν θέλω να μιλάω σε άνθρωπο...

[Deleted-member-250416b]

εχεις περασει πολλα ...δωσε χρονο στον εαυτο σου να ορθοποδησει..μπορεις να μιλησεις σε καποιον ειδικο οταν νιωσεις ετοιμη για να το αντιμετωπίσεις.
δεν ξερω αν εισαι διπολικη..πάντως μια καταθλιψη την βλέπω... ειναι λογικο..καταβαθως ακομα πενθεις. κουραγιο ...

[Ptde]

Είχα πάει στην αρχή σε ψυχολόγο δύο τρεις φορές και ένιωσα καλύτερα. Μετά ήμουν καλά για ένα διάστημα και πίστευα ότι δεν χρειάζομαι άλλο ψυχολόγο και δεν πίστευα ότι μπορεί το πένθος να κρατήσει τόσο πολύ .

[sevaki119]

Να πω την αλήθεια συμφωνώ με την rea πάνε σε έναν ψυχολόγο δεν είναι καθόλου κακό και μην σταματήσεις μόλις αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα πήγαινε για καιρό μέχρι να αντιμετωπίζεις όλες τις 'κρίσεις' σου... Φίλους μπορείς να βρει σιγά σιγά και να προσπαθείς γιατί και αυτοί θα σου δίνουν έναν κίνητρο να μην κλείνεσαι τόσο στον εαυτό σου και να βγαίνεις να μιλάς στους άλλους περισσότερο...η παρέα είναι σημαντικό βήμα για να το ξεπεράσεις όλο αυτό! Το πένθος μπορεί να κρατήσει και για χρόνια δεν έχει κάποια ημερομηνία λήξης εμείς την ορίζουμε όταν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε. Ο καθένας για να το αποφασίσει χρειάζεται τον χρόνο του αλλά και κάποιου άλλου που θα τον βοηθήσει!!!!!

[daenerys]

απ' οσο καταλαβα εισαι 2 χρονια μικροτερη μου
κι εμενα στα 12 μου εφυγε ο πατερας μου για το εξωτερικο αφηνοντας εμενα και τους 2 αδερφους μου πισω στην επαρχια. Μη στα πολυλογω, ειχα κι εγω αρκετα μπερδεμενο οικογενειακο υποβαθρο, ωστοσο ειχαμε υπεροχες στιγμες μαζι. Νοιαζομαι βεβαια για τους δικους μου αλλα καπου καπου δεν τους αντεχω κιολας. Αυτο που θελω να σου πω ειναι το εξης: γλυκεια μου, εχεις τοση μα τοση δυναμη μεσα σου αλλα ακομη βγαζεις ασχημα συναισθηματα (που θεωρω απολυτα φυσιολογικο να υπαρχουν). Αν πραγματικα ησουν σε βουρκο, 1)δε θα το ειχες καταλαβει, δε θα εκλαιγες αλλα θα το ειχες αποδεχτει ασυνειδητα, 2)δε θα ειχες κυνηγησει τα ονειρα σου για ενα πιο φωτεινο μελλον: πετυχες να περασεις στη σχολη σου και εφυγες απο το σπιτι σου.
Συμβουλη μου: (αν θες ζητα και βοηθεια απο καποιον ειδικο, πχ συμβουλευτικη υπηρεσια στο πανεπιστημιο σου-να ξερεις στην τελικη τον προπονητη θα σου κανει, ολη τη δουλεια εσυ θα τη ριξεις )
-Σκεψου τι σε περιβαλλει και τι σε χαρακτηριζει αυτη τη στιγμη. Αυτη ειναι η πραγματικοτητα και η ταυτοτητα σου. Κρατησου λοιπον απο αυτα και δωσε τον καλυτερο σου εαυτο.
-Αφοσιωσου στις σπουδες σου- επιτηδες δεν ειπα "σχολη" γιατι μπορει να τη βαριεσαι απιστευτα οπως εγω τη δικη μου, οποτε ασχολεισαι και με κατι αλλο παραλληλα να παιρνεις κουραγιο
-Μη βιαστεις να ανοιχτεις στους γυρω σου γιατι μπορει να μπερδεψεις τις συναναστροφες με τις ουσιαστικες σχεσεις, να απογοητευτεις, να πεισμωσεις και να μην ανοιχτεις ξανα για πολυ καιρο. Δωσε χρονο στους γυρω σου να δουν οτι εχεις βιωσει ασχημες στιγμες και θες κοντα σου ατομα που μπορουν να καταλαβουν+να σεβαστουν τις ευαισθησιες σου. Ειμαι σιγουρη οτι θα βρεις και ατομα που να εχετε και πολλα κοινα, δε χρειαζετααι με ολους να κανεις deals
-Σκεψου οτι μπορεις να κανεις μια νεα αρχη:εισαι νεα γυναικα και εχεις πολλα να δωσεις ακομη. Και φιλους θα βρεις, και συντροφο, και παρεες για να ξεδινεις απλως. Ολα παιζουν το ρολο τους στη ζωη μας
-Ως οικογενεια, πιστευω χρειαζεστε κατι να σας ανανεωσει. Μπορεις να κανεις εσυ την αρχη:δειξε στον πατερα και την αδερφη σου ποια εισαι και ποια θες να γινεις και ζητησε τους να σε ακολουθησουν. Μη φοβασαι να τους κανεις παρατηρησεις και υποδειξεις αν τις θεωρεις απαραιτητες (οκ μην τους αποπαιρνεις και συνεχεια). Ολοι προσπαθειτε να βρειτε το δρομο σας χωρις τη μητερα σου, απλα μην ξεχνατε οτι μπορειτε (για να μην πω οφειλετε) να βαλετε στι ζωες σας και ο ενας τον αλλον-εστω με τους ορους του ο καθενας
-Μη σκεφτεις οτι ως μεγαλη κορη πρεπει να υποκαταστησεις τη μητερα σου. Αυτο ειναι σκληρο και αδικο πανω απ'ολα. Η μητερα σου ηταν η μητερα και εσυ αυτη που ειπαμε. Αν δεις οτι οι δικοι σου δε σε βλεπουν ως "κατερινα" αλλα ψαχνουν να βρουν απαντησεις σε σενα, τοτε ξεκοψε τους το και δειξε τους ποια εισαι, οπως ηδη σου ανεφερα

Ελπιζω να μη σε εχω ζαλισει πολυ. Ευχομαι απο την καρδια μου να βρεις γρηγορα τις ισορροπιες σου. Να θυμασαι, τη δυναμη την εχουμε μεσα μας.
Και για να μην το παιζω ειδικη, η ιδια ειμαι κυκλοθυμικη-τη μια τελειως τεμπελα, την αλλη απαιτητικη και επικριτικη- και κουραζω ακομη κι εμενα. Αυτη μου την "ιδιαιτεροτητα" παλευω να τη γυρισω προς οφελος μου. Θελει πολλη και αδιακοπη προσπαθεια, πιστεψε με

[Ptde]

Δεν με ζαλίζει καθόλου αντιθέτως μπήκα εδώ απλά για να μιλήσω και να πω αυτά που δεν μπορώ στους άλλους.και περίμενα ότι κανένας δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με μένα γιατί δεν το αξίζω.σας ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σας. Πάντα λέω βέβαια ότι θα προσπαθήσω να αλλάξω να αφήσω πίσω μου όλα αυτά που μου κάνουν κακό αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνω.ίσως είμαι αδύναμη ίσως ακόμα δεν ξέρω πως λειτουργεί η αλλαγή στάσης ζωής ή ίσως ξέρω και δεν κάνω κάτι γιατί βολεύομαι σε αυτά που έχω ή ίσως ζητάω πολλα

[daenerys]

Να ξερεις οτι το μαγικο ραβδι οσο και να το κουνας δεν θα αλλαξεις τιποτα :P
Πρωτα πρωτα, αν δε νιωθεις ετοιμη οτι θες να προχωρησεις δεν πειραζει. Οπως ειπε η sevi πιο πανω, το πενθος κραταει οσο θες εσυ. Μπορει βεβαια να γινει και το ΜΠΑΜ, πχ να ερωτευτεις τοσο που θα ξυπνησει η ορεξη για ζωη μεσα σου!!
Μπορεις να το δεις και εγωιστικα: εσυ δεν εφταιξες καπου και δε χρωστας σε κανεναν τη ζωη και τα νιατα σου. Αν μου επιτρεπεις, ισως και η μητερα σου αυτο θα σου ελεγε, οτι θελει να σε δει να ΖΕΙΣ, κι οτι αργεις πολυ γιατι θελει απο εκει ψηλα να δει εγγονια με το ονομα της :P
Καταλαβαινω οτι και αυτα που εχεις τωρα δε θες να τα πεταξεις μακρια. Απλα πρεπει να τα κανονισεις ετσι ωστε καποιες στιγμες μεσα στη μερα να ασχολεισαι και με τον εαυτο σου, αλλωστε του το χρωστας. Σκεψου τι περισσοτερο θα ηθελες να εχεις και με μικρα βηματα πλησιασε το