Άγχος , φόβοι και εσωστρέφεια .. ;

[summer]

Στροβυλίζομαι γύρω απο έναν άξονα πάνω στον οποίο αναγράφονται όλα όσα με συνθλίβουν..θα ήταν ψέματα αν έλεγα οτι λίγα είναι αυτά που με προβληματίζουν και δυσκολεύομαι πολύ να τα εκφράσω...

Η ειρωνεία είναι ότι έχω μεγάλο ενδιαφέρον για τις ανθρώπινες σχέσεις καθώς και για την ψυχοσύνθεση των ατόμων , αλλά εγώ η ίδια δεν μπορώ να κάνω μια πραγματική φιλία. Έχω φίλες βέβαια που τις γνωρίζω από το δημοτικό, το προβλημά μου όμως είναι οτι στην φοιτητική μου ζωή δεν έχω αναπτύξει κάποια στενή σχέση με καμία κοπέλα από όσες γνωρίσει.. Αναγνωρίζω το ότι εγώ η ίδια δεν είμαι και τόσο κοινωνική ή εξωστρεφής όσο άλλες, προσπαθώ ωστόσο να προσεγγίσω τα άτομα που γνωριζω με θετική ενέργεια και διάχυτη φιλικότητα. Κάθε φορά που πηγαίνω στην σχολή νιώθω μόνη, κι ας έχω κάποια γνωστή δίπλα μου. Αυτό με κάνει να έχω την εντύπωση οτι ουτε και στην μετέπειτα ζωή μου δεν θα μπορέσω να κάνω καινούριες γνωριμίες ή φιλιες και θα νιώθω ακόμη πιο μονη.

Νιώθω απίστευτα τυχερή και ευγνώμων που έχω αυτές τις φίλες απο μικρή που με αγαπουν και με στηριζουν σε καθε δυσκολια. Είναι όντως τύχη ομως αυτό το πραγμα γιατι οπως φαίνεται αν δεν γνωριζόμασταν απο παλια δεν νομιζω να με δέχονταν αργότερα. Και παλι αυτα που γραφω δεν εκφραζουν επακριβως αυτα που σκεφτομαι και νιωθω αλλα προσπαθω να δωσω μια γενικη εικονα του ψυχοκοσμου μου για να μπορεσει καποιος να μου δωσει καποια συμβουλη, μια γνωμη, μια αποψη...

Ακομη είμαι στο δεύτερο έτος των σπουδών μου και έχω αρχίσει να ανησυχώ για το μέλλον μου... για το αν είμαι κατάλληλη να ασχοληθώ με αυτόν τον τομέα, αν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της κοινωνίας, της πραγματικότητας όσο και των δικών μου φιλοδοξιών..Ανησυχώ μήπως δεν θα μπορέσω να κάνω μεταπτυχιακό , να πάρω κάποια υποτροφία , να βρω κάποια θέση στο επάγγελμα μου. Ωστόσο είναι κατι που με ενδιαφέρει πολυ και θελω να το καλλιεργησω και να το αναπτυξω όσο μπορω.
Δεν ξερω αν ολα αυτα σχετιζονται με φοβιες ή αγχη παντως χρειάζομαι τις συμβουλες αλλων ανθρωπων...Νιωθω πως βρισκομαι σε αδιεξοδο σε πολλα θεματα στη ζωη μου..νομιζω οτι δεν θα μπορεσω να καταφερω ποτέ κατι σημαντικο ..Απελπιζομαι...

[Νεραιδα]

Πάνω κάτω εχω ίδιες ανασφάλειες..
γιατι πιστεύω περι ανασφάλειας και σενα πρόκειται..
το σημαντικο εδω ειναι να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ και να δέχεσαι τον εαυτο σου όπως ειναι
όσοι σε δεχτούν για αυτό που είσαι θα είναι πάντα εκει
οι υπόλοιποι μακριά. Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους , καταλαβαινω οτι μπορει να μην ειναι και πολυ καθησυχαστικο αυτό. Ουτε για μενα ήταν
μεχρι που το νιωσα στο πετσί μου για αρκετες φιλες μου κι ακόμα δηλαδη. Δεν είναι εύκολο να βρεις ατομο ν ταιριαξεις. Δεν πιστευω οτι εχει να κανει κ τοσο με την κοινωνικοτήτα. Εχω γνωρίσει αρκετά άτομα αλλα μ ελάχιστα κ άργησα ν δεθώ με αυτά. Το βασικό και πάλι εδω είναι Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. Να μαθεις να στηρίζεσαι και στ πόδια σου και να μην κουμπώνεσαι κ τόσο στους αλλους είτε φιλος είτε γκόμενος. Έχει άσχημες συνέπειες. Δεν είναι και φυσιολογικό δηλαδη.

Τωρα όσον αφορά τη σχολή μην σκέφτεσαι τοσο το μέλλον, είσαι ακόμα 2ο έτος..ζήσε το τώρα και θα δεις μολις τελειωσεις τι θα κάνεις. Είναι πολυ νωρις για τεετοιες σκέψεις.

[summer]

Μάλλον για ανασφάλεια πρόκειται, οντως..εχεις δικιο γι αυτο που λες για τον εαυτο.. Παρατηρω ομως , και θαυμαζω - ως ενα βαθμο θα ελεγα οτι ζηλευω κιολας- καποιες παρεες κοριτσιων που βλεπω στη σχολη και σκεφτομαι γιατι να μην μπορω και εγω να εχω μια τετοια παρεα.. Οσα ατομα γνωρισα ηταν στα πλαισια ομαδικων εργασιων και μονο. Δεν ξερω τι εχουν οι αλλοι που δεν εχω εγω..πρεπει μαλλον οντως να το αποδεχτω οτι ετσι ειναι..

Φοβαμαι για τον μελλον βασικα.. νομιζω πως δεν θα καταφερω τιποτα.. οχι οτι ειμαι απαισιοδοξη , αντιθετως..παντα προσπαθω να βλεπω τα πραγματα απο την θετικη τους πλευρα.. ωστοσο δεν ξερω αν ειναι αυτο καθαυτο το επαγγελμα του ψυχολογου που φταιει ή ο δικος μου τροπος σκεψης που με κανουν να σκεφτομαι οτι δεν θα αποκατασταθω ποτε επαγγελματικα..

[Νεραιδα]

οσον αφορα το επαγγελμα σου, δες προς το παρον ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ τις σπουδες σου, παρε τα εφόδια σου
ασχολησου μετα και με ενα μεταπτυχιακο,ψαξου
ολα τα επαγγελματα ειδικα στν ελλαδα έχουν πρόβλημα, είναι γνωστό
αυτο τι σημαινει οτι θα τα παρατησουμε ευκολα?
το μελλον ειναι αβεβαιο κοριτσι μου για ολους και για ολα
δεν θελω ν δινω ελπιδες , αλλα ειναι η αληθεια
κ ποτε δεν ξερεις μπορει να σου ανοιξει καποιος αλλος δρομος
αλλα σπαταλας χρονο τωρα κ τρως τη ζωη σου,το τωρα με αυτα δεν εχει νοημα
ας υπαρχει ως μια σκεψη γενικα,προβληματισμος αλλα οχι να σε καθοριζει κιολας!!

Τωρα οσον αφορα τις παρεες εγω εχω μια φιλη απο το 1ο ετος
με την παρεα γενικα κατασταλλαξα στη μεση του τριτου ετους σε πληροφρω
τωρα ειμαι 4ο...
καταλαβαινω πως νιωθεις παντως
αλλα μην νομιζεις αν ψαχνεις γ ουσιαστικες παρεες κιολας ετσι
οτι ολοι αυτοι περνανε το ιδιο καλα όπως θα ήθελες η δειχνουν
δεν ξερεις τι κυκλοφορει εκει εξω....πιστεψε με

[summer]

:) σ'ευχαριστώ πολύ.. αλήθεια..

[Νεραιδα]

Παρακαλώ. Μακαρι ν βοηθησα εστω λιγο

[cdeleted29517]

Οι ανασφάλειες που έχεις είναι κοινές για όλους νομίζω ή για τους περισσότερους. Κοίτα όσο μπορείς εσύ να πλησιάζεις τους ανθρώπους ουσιαστικά. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, για μένα είναι το πιο δύσκολο πράγμα.... Εσύ είσαι ακόμα και μικρό έτος, μπορεί να μην έχεις βρει και ανθρώπους να ταιριάζεις και να μην μπορείς να ανοιχτείς ή να θέλεις τον χρόνο σου για να τους εμπιστευτείς... Νομίζω ότι όσο μοιραζόμαστε με άλλους τις ανησυχίες και τους φόβους μας μειώνονται.. Έχεις μοιραστεί με τις παιδικές σου φίλες όλα αυτά που λες εδώ? Θα τα έλεγες σε κάποια κοπέλα από την σχολή?

Για το άγχος της επαγγελματικής αποκατάστασης και όλα αυτά θα έλεγα ότι είναι καλό να υπάρχει αν σε βοηθάει να εξελίσσεσαι, αλλά να μην το αφήνεις να σε τρώει... Όσο περνούν τα χρόνια θα δεις ότι το άγχος αυτό θα γίνεται και πιο έντονο... αλλά είσαι ακόμα στο δεύτερο έτος... δεν χρειάζεται να σκας από τώρα...

[summer]

Σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου..τον τελευταιο καιρο περνω αρκετο χρονο σκεπτομενη ολα αυτα που με απασχολουν και γι αυτο συμφωνω με οσα ανεφερες.. ειναι πολυ νωρις ακομη για να με αγχωνουν τοσο πολυ αυτα και το μονο που καταφερνω ειναι να κανω μιζερο το παρον που ζω.. Με τις παιδικές μου φίλες έχω συζητησει αυτα που αφορούν το μελλον μου επαγγελματικα και μου έχουν πει και αυτες οτι αγχωνομαι χωρις λογο κι οτι ειναι νωρις ακομη , και οτι αν θελησω θα τα καταφερω.. και για το αλλο θεμα , νομιζω πως δεν θα με καταλαβουν γιατι και οι δυο ειναι πιο ανεξαρτητες και κοινωνικες και δυσκολα θα ερθουν στη θεση μου, πιστευω..

[cdeleted29517]

Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Θα έλεγα ότι κυρίως αυτό που νιώθεις και δεν τα λες είναι φόβος ... Δηλαδή θεωρείς ότι το επαγγελματικό άγχος είναι κάτι αποδεκτό από τις φίλες σου, ενώ για τα υπόλοιπα φοβάσαι ότι δεν θα σε καταλάβουν. Θεωρητικά πάντα δεν θα έπρεπε να αποτελεί κριτήριο το ότι αυτές είναι διαφορετικές, αλλά ότι μπορεί να μη δείξουν κατανόηση στις δικές σου ανησυχίες. Σαφώς και δεν ξέρω τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεσαι αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα σε εμπνέουν και θα τους εμπιστευτείς πιο εύκολα από άλλους. Και πιστεύω η χημεία μεταξύ των ανθρώπων φαίνεται και στην αρχή και το αν μια παρέα μπορεί να εξελιχθεί σε φιλία.