Ξεπερνιούνται οι ψυχαναγκασμοί χωρίς φάρμακα;

[titanic]

Καλησπέρα.
Ήθελα να ρωτήσω κάτι:

Εδώ και χρόνια έχω κάποιους ψυχαναγκασμούς.
Όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται μεγαλώνουν και αρχίζω και φοβάμαι που μπορούν να φτάσουν.
Εκτός από αυτούς έχω και μια γενική κατάθλιψη και παραίτηση από τα πάντα. (βέβαια δεν είναι το θέμα αυτού του νήματος)
Πήγαινα σε ψυχολόγο για 10 χρόνια, αλλά δυστυχώς σταμάτησα λόγω οικονομικών.
Βέβαια όταν πήγαινα δε στεκόμουν ποτέ στους ψυχαναγκασμούς γιατί δε με απασχολούσε πολύ..

Αυτό που έχω είναι να ελέγχω συνέχεια πόρτες, ψυγείο, κουζίνα, θερμοσίφωνα, βρύση μπάνιου αν είναι κλειστά πριν βγω απ'το σπίτι, και επίσης πάλι πριν κοιμηθώ (εκεί όχι τις πόρτες).
Μπορεί να κρατάει από πολύ λίγο (αν είναι να βγω για 10 λεπτά έξω) μέχρι και μισή ώρα αν είναι να βγω για πολλές ώρες ή και να λείψω μέρες από το σπίτι.
Ειδικά 3-4 φορές νόμιζα ότι θα τρελλαθώ και δε θα μπορέσω ποτέ να βγω από το σπίτι..

Έχω και ένα αυτοάνοσο και δε θα ήθελα να πάρω και άλλα φάρμακα γιατί μπορεί να επηρεάσουν κάποιες παραμέτρους.
Έχει μπορέσει ποτέ κάποιος να τους ξεπεράσει έτσι απλά, με μια "απόφαση";

[black_adder]

οι ψυχαναγκασμοι μπορεί να ελέγχθούν ή να μειωθούν αν μειώσει κανεις το άγχος και αλλάξει τον τρόπο ζωής του. Από αυτήν την άποψη ναι ειναι μια απόφαση να αλλάξει κανείς τρόπο ζωής. Μου κάνει εντύπωση πάντως 10 χρόνια ψυχοθεραπείας να μην βοήθησαν καθόλου. Τη γνωσιακή – συμπεριφορική ψυχοθεραπεία τη δοκίμασες; Δεν κανεις πολλές συνεδρίες αν το θεμα ειναι οικονομικό.

[titanic]

Ναι, νομίζω με γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχολόγο έκανα.
(edit: Χμμ, μάλλον ψέμματα. Με προσωποκεντρική. Είναι το ίδιο; Δεν ξέρω)

Αφού είπα όμως, δεν στάθηκα ποτέ στους ψυχαναγκασμούς στις συνεδρίες, ασχολιόμουν όλο με άλλα θέματα που με απασχολούσαν και απλώς ανέφερα "α, έχω και αυτό, αλλά δε με απασχολεί".
Ή μήπως εννοούσες πώς δε μου έφυγε το άγχος ώστε να μου φύγουν και αυτά;

Πάντως, άγχος, ναι, πολύ άγχος.
Μεγάλωσα σε ένα πολύ αγχώδες και γεμάτο φοβίες περιβάλλον, το οποίο όταν ενηλικιώθηκα και μετά άρχισα να το παρατηρώ και να αναρωτιέμαι πώς στο καλό μεγάλωσα "εκεί μέσα".
Οι γονείς μου αγχώνονται υπερβολικά με το παραμικρό, με τα πιο ανούσια πράγματα, από το πως πχ. θα πακετάρουμε ένα έπιπλο για μετακόμιση, μέχρι το τί φαγητό θα φάμε κτλ..
Περίεργο βέβαια που δεν βλέπω τους γονείς μου να έχουν κάποιους ψυχαναγκασμούς (επαναλαμβανόμενες πράξεις δηλαδή). Εκτός αν οι διάφορες φοβίες τους είναι ένα σύμπτωμα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής.

[black_adder]

Ναι, νομίζω με γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχολόγο έκανα.
Με προσωποκεντρική. Είναι το ίδιο; Δεν ξέρω)

οχι δεν είναι το ίδιο.
Στη γνωσιακή συνήθως οι συνεδρίες είναι 15-20.
Οπότε μπορει καποιος να οργανώσει τα οικονομικά του...
Θέλει σίγουρα λίγο ψαξιμο παραπάνω...

Ή μήπως εννοούσες πώς δε μου έφυγε το άγχος ώστε να μου φύγουν και αυτά;

ναι αυτό εννοούσα σε γενικές γραμμές.
Οι ψυχαναγκασμοί είναι αντιδραση του οργανισμού σε χρόνιο άγχος.
Πολλά από αυτά που περιγράφεις με ταλαιπωρούσαν και μένα.
Ακόμα έχω το θεματάκι μου να πλένω σε αρκετά τακτική βάση τα χέρια μου και να δίνω υπερβολική βάση στις λεπτομέρειες.
Μιλώντας πάντα με βάση τα δικά μου βιώματα, στρεσογόνες και στενάχωρες καταστάσεις που κρατάνε χρόνια μπορούν να αποτελέσουν δομικά στοιχεια της προσωπικότητας μας και αυτό είναι δύσκολο να το νικήσει κανείς.
Μπορούμε όμως πάντα να γίνουμε πιο λειτουργικοί, να μαλακώσουμε, να γίνουμε πιο ελαστικοί και επιεικείς απέναντι στον εαυτό μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, να προσπαθήσουμε να εχουμε αυτογνωσία/θετική στάση απέναντι στους εαυτους μας αντί να αυτομαστιγωνόμαστε, να είμαστε και...λίγο περισσότερο "γραψ...ες" (σε καμιά περίπτωση ασυνήδειτοι για να μην παρεξηγηθώ) και σίγουρα καποιους από τους ψυχαναγκασμούς θα τους ελέγξουμε. Μπορεί και όλους δεν το γνωρίζω μια που όπως είπα μερικούς ψυχαναγκασμούς τους εχω ακόμα....

Εκτός αν οι διάφορες φοβίες τους είναι ένα σύμπτωμα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής.

ίσως δεν μπορώ να ξέρω...
Τα στρεσογόνα περιβάλλοντα οι άνθρωποι τα κάνουν οπότε είναι πιθανόν.
Αλλά ακόμα και να συμβαίνει αυτό δεν μπορούμε να περιμενουμε να αλλάξουν οι άλλοι (π.χ γονεις σε προχωρημένη ηλικία όπως οι δικοί μου είναι αδύνατο να αλλάξουν). Υπάρχει και η οικογενειακή θεραπεία,(το ιδανικότερο ίσως) αλλά αυτό πρέπει να ειναι κοινή επιθυμια όλων των πλευρών.

[titanic]

Εσύ black_adder τους μείωσες χωρίς φάρμακα;

Πάντως από προχθές που έγραψα το θέμα, κάνω μια προσπάθεια από μόνος να τα μειώσω. (τουλάχιστον το πριν κοιμηθώ)
Ενώ ανοιγόκλεινα 10-20 φορές το φως της τουαλέτας να δω αν είναι κλειστή η βρύση, και το φως του διαδρόμου να δω αν είναι κλειστά η κουζίνα/θερμοσίφωνας, χθες τα άνοιξα μια φορά, τα κοίταξα για μισό λεπτό, και μετά πήγα να κοιμηθώ.

Τελικά ούτε το σπίτι πλημμύρισε ούτε ο θερμοσίφωνας ανατινάχτηκε, για να κάνουμε και λίγο πλάκα! :-D

[Dreamer12]

Τitanic, αυτό που περιγράφεις συνειδητοποιώ πως το έχω κάνει άπειρες φορές και εγώ και δεν είχα ιδέα ότι θεωρείται ψυχαναγκασμός. Εγώ άρχισα να το κάνω από τη στιγμή που έμεινα μόνη μου. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που έχω γυρίσει σπίτι για να τσεκάρω αν όντως κλείδωσα, αν τα έκλεισα όλα κλπ. Και ας μη μιλήσω για το τραγικότερο από όλα που κάνω. Βγάζω φωτογραφίες για να είμαι 100% σίγουρη.

[χωρίς ελπίδα]

Και εγώ το ίδιο αναρωτιέμαι...

[black_adder]

Εσύ black_adder τους μείωσες χωρίς φάρμακα;

Κοίτα τα φάρμακα δεν αλλάζουν την προσωπικότητα.Συνεπώς θεωρώ ότι στο βαθμό που προσπαθούμε να εξελιχθούμε μειώνονται και οι ψυχαναγκασμοί.Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα.
Φαρμακευτική αγωγή παίρνω πάνω από χρόνο.Ψυχαναγκασμούς όμως ακόμα έχω. Τα φάρμακα δεν αποτελούν τη λύση για όλα.

[zerox]

Ναι ξεπερνιούνται εντελώς. Χωρίς ψυχοθεραπεία και χωρίς φάρμακα. Εγώ είχα ανέκαθεν άπειρους και δεν το συνειδητοποιούσα, δεν ήξερα καν ότι λέγονται έτσι. Τους έκοψα σταδιακά σχεδόν όλους μέχρι τα 18 περίπου, γιατί απλά το αποφάσισα. Αλλά το άγχος είναι άλλο θέμα. Στα 21 πήγα σε γιατρό μετά από κρίση πανικού και με αφορμή αυτό έμαθα και για τους ψυχαναγκασμούς που είχα πάντα, ότι ήταν αποτέλεσμα άγχους. Οπότε ναι είναι εύκολο να κόψεις τους ψυχαναγκασμούς μόνος σου, αλλά το άγχος από το οποίο προκαλούνται είναι το ζήτημα και αυτό κατά τη γνώμη μου θέλει ψυχολόγο για να σιγουρευτείς ότι το διαπραγματεύεσαι σωστά. Επίσης, είναι και οι ιδεοληψίες που πάνε πακέτο, αλλά αυτές ακόμα προσπαθώ να τις κατανοήσω :)