το διάβασα και μου άρεσε

[giang]

ανοίγω αυτή την ενότητα οπού μπορούμε να βάζουμε ότι διαβάσαμε μας άρεσε και θέλουμε να το μοιραστούμε

ξεκινάω μ ένα αρθώ από το e-psyhology
πάνω κάτω όλοι ξέρουμε το νόημα αλλά μ άρεσε η περιγραφή


Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας ή η ιστορία του "δεν μπορώ"


Μετά την παράσταση, τον θεόρατο και πανίσχυρο ελέφαντα του τσίρκου τον δένουν σε έναν μικροσκοπικό πάσσαλο. Ο πάσσαλος είναι μπηγμένος σε ελάχιστο βάθος στο έδαφος, αλλά ο τεράστιος ελέφαντας δεν φεύγει, παρόλο που μπορεί να ξεριζώσει και δέντρα. Αληθινό μυστήριο τι τον κρατάει… Γιατί δεν το σκάει; H απάντηση απλή:

ο ελέφαντας δεν το σκάει, γιατί από μικρό, νεογέννητο, τον έδεναν σε έναν παρόμοιο πάσσαλο.

Η πεποίθηση πως δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε εγκαθιδρύεται από πολύ μικρή ηλικία, τότε που οι δυνατότητές μας ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένες. Από παιδιά ακούμε «Δεν μπορείς!», «Πρόσεχε!», «Μην κάνεις αυτό!», «Δεν μπορείς μόνος σου!». Αυτά τα μηνύματα μεταφράζονται «Δεν είσαι ικανός για να τα καταφέρεις!» και «Δεν μπορείς να στηριχτείς στις δυνάμεις σου για να προχωρήσεις!».

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι μεγαλώνοντας αλήθεια είναι, όμως, πως αυτό, μεγαλώνοντας, αλλάζει. Γιατί παραμένουμε στην παλιά, προγραμματισμένη πεποίθηση που φωνάζει πως δεν μπορούμε; Τα παιδιά τα οποία στερήθηκαν την αναγνώριση και επιβράβευση των δυνατοτήτων τους, έχουν την τάση να φοβούνται να πιστέψουν στον εαυτό τους, στις ικανότητές τους, να φοβούνται να πάρουν πρωτοβουλίες ∙ προτιμούν να συμβιβάζονται με τα ελάχιστα, τα «εύκολα», παρά να τολμήσουν να διεκδικήσουν και να επιτύχουν τα μέγιστα. Μπορεί να λεχθεί ότι «Έχουν καθηλωθεί στο παγκάκι της παιδικής χαράς από φόβο μήπως τρέξουν, πέσουν και χτυπήσουν.»

Κάποιες φορές, μερικές μελανιές αποτελούν ουσιαστικότερο και καλύτερο μάθημα ζωής για τα παιδιά ακόμη και από τις πιο καλοπροαίρετες συμβουλές. Προκειμένου να αποφύγουμε μια σωματική πληγή, μπορεί να τους προκαλέσουμε κάποια βαθύτερη, ψυχική, καθώς υποτιμούμε τη διαίσθησή του και το συναίσθημα επάρκειας που διαθέτει. Είναι προτιμότερο να δείξουμε στο παιδί πώς να κρατιέται, να πηδά, να πέφτει, να δοκιμάζει την ισορροπία του και τον τρόπο με τον οποίο να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που προκύπτουν, παρά να το κρατάμε «καθισμένο στο παγκάκι». Διαφορετικά, υπάρχει κίνδυνος μείνει εκεί σε όλη του τη ζωή, ακριβώς όπως συμβαίνει και με το μεγάλο αλυσοδεμένο ελέφαντα.

Μεγαλώνουμε έχοντας σαν στόχο να σπουδάσουμε και να διοριστούμε σε κάποια δουλειά που θα μας εξασφαλίζει τα προς το ζην. Μέχρι εκεί μπορούμε, μέχρι εκεί είμαστε ικανοί – έτσι μας είπαν, αυτό μας δίδαξαν, αυτό μας έμαθαν. Το αόρατο κασετοφωνάκι του μυαλού μας επαναλαμβάνει διαρκώς τα λόγια που ακούσαμε μικροί: «Δεν μπορείς!», «Πρόσεχε!», «Μην κάνεις αυτό!», «Δεν μπορείς μόνος σου!», «Είσαι ανίκανος!», «Είσαι άχρηστος!». Και φυσικά αυτό και μόνο καταφέρνουμε, εν τέλει, να πραγματοποιήσουμε, αφού γι’ αυτό προετοιμαστήκαμε, γι’ αυτό προγραμματιστήκαμε από μικρά παιδιά. Ότι μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε και όχι παραπέρα. Ποιο είναι αυτό το παραπέρα; Δεν μπήκαμε καν στη διαδικασία να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι πραγματικές μας δυνατότητες, πού μπορεί να φτάσει η δημιουργικότητά μας και η προσωπική μας εξέλιξη. Κάτι τέτοιο δεν πέρασε καν από τη σκέψη μας, αφού προφανώς δεν μπορούμε να το πετύχουμε. Και ποιοι είναι αυτοί που πηγαίνουν παραπέρα; Αυτοί που τόλμησαν, αυτοί που ενισχύθηκαν από μικρή ηλικία να πιστέψουν στις αμέτρητες και ανεπανάληπτες δυνατότητές τους. Λίγοι, πολύ λίγοι είναι αυτοί, αλλά υπάρχουν ∙ υπάρχουν για να μας δείξουν τον δρόμο, υπάρχουν για να δημιουργήσουν καινούριες διαδρομές.

Ας τολμήσουμε να «σπάσουμε» τις αλυσίδες που μας κρατούν «δέσμιους» και περιορισμένους προχωρώντας πέρα από αυτές, να πιστέψουμε σε εμάς, να δημιουργήσουμε, να ανατρέψουμε τα ήδη γνωστά και πεπερασμένα πρότυπα και πεποιθήσεις, να ανοίξουμε νέους δρόμους, δρόμους που μπορεί να μην είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα, αλλά θα μας διδάξουν πολλά περισσότερα και θα μας ενδυναμώσουν για να πετύχουμε όλα όσα δεν τολμήσαμε ούτε να ονειρευτούμε.

[Constantly curious]

Σε ευχαριστουμε που το μοιραστηκες !

[Mariah]

Χτες ηθελα να ανοιξω ενα παρομοιο thread αλλα με προλαβες :) Κατι του τυπου "τι διαβαζεις τωρα" :)

[giang]

Χτες ηθελα να ανοιξω ενα παρομοιο thread αλλα με προλαβες :) Κατι του τυπου "τι διαβαζεις τωρα" :)

σε πρόλαβα στην στροφή

[Mariah]

σε πρόλαβα στην στροφή

Τα μεγαλα μυαλα συναντιουνται χαχαχα

[giang]

Τα μεγαλα μυαλα συναντιουνται χαχαχα

για τα δικά σου δεν ξέρω αλλά τα δικά μου τ αερίζω κάθε μέρα τα τινάζω τα πλένω χαχαχαχαχ

[arntaben]

Εγω ειδα την κυριακη μια πολυ ωραια ταινια με μεγαλο νοημα λεγετε η γηοτεια του σκαντζοχοιρου ( le hèrisson) σας την προτεινω

[Νεραιδα]

ΑΥΤΟ ακριβως. Ασε τα δεν μπορω και λαβε ΔΡΑΣΗ!
Ευχαριστουμε!

[archangel]

εχω ξεκινησει ενα βιβλίο τωρα και διαβάζω... λέγεται "Metro: 2033" του Dmitry Glukhovsky. Είναι ένα μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας και τοποθετείται στο μετρό της Μόσχας, όπου οι τελευταίοι επιζώντες κρύβονται μετά από ένα παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι ένας εικοσάχρονος άντρας που ονομάζεται Αρτιόμ και που γεννήθηκε πριν γίνει το πυρηνικό ολοκαύτωμα το 2013. Όταν ήταν μωρό, σώθηκε από ορδές σαρκοβόρων αρουραίων από τον Σουχόϊ, έναν αξιωματικό του στρατού. Οι αρουραίοι σκότωσαν την μητέρα του Αρτυόμ και πολλούς άλλους. Από τότε τον μεγάλωσε ο Σουχόϊ, που τον υιοθέτησε, που είναι ένας από τους διοικητές της ΒΕ ΝΤΕ ΕΝ ΧΑ, ένας από τους πολλούς σταθμούς-καταφύγια στο ρωσικό μετρό. Ο Αρτιόμ μεγαλώνοντας έγινε συνοριοφύλακας στη ΒΕ ΝΤΕ ΕΝ ΧΑ, αλλα θα αναλάβει να περιπλανεθει στις σκοτεινες σήραγγες για να φτάσει στην καρδιά του Μετρό, στην θρυλικη πόλη, για να πραγματοποιήσει την αποστολή του.
Είναι πολυ ωραίο βιβλίο και σας το συνιστώ...

[Mariah]

@archangel Το εχω αυτο στα αδιαβαστα και εχω διαβασει καλες κριτικες... εχει βγει και συνεχεια ε? Το Metro 2034 νομιζω ...

[archangel]

@archangel Το εχω αυτο στα αδιαβαστα και εχω διαβασει καλες κριτικες... εχει βγει και συνεχεια ε? Το Metro 2034 νομιζω ...

Ναι σωστά. Metro 2034 λεγεται και εχει και τρίτο μερος απο οτι ακουσα, το Metro 2035.

[archangel]

τι βιβλια εχεις διαβασει;

[Mariah]

τι βιβλια εχεις διαβασει;

Απο ολα ! Ας ειναι καλα η δανειστικη βιβλιοθηκη του δημου μου, το μονο προβλημα ειναι οτι εχω 15 μερες περιθωριες για να τα διαβασω :P

Τωρα διαβαζω Terry Hayes - Ο προσκυνητης (ολοκληρος τομος 800 σελιδων :P )

[cdeleted29517]

Eμένα αγαπημένο μου είναι αυτό!

Γιάννης Κουτσοπόδης
Ο Γιάννης Κουτσοπόδης ήταν ένας άντρας που εργαζόταν ως ξυλοκόπος.
Μια μέρα, ο Γιάννης αγόρασε ένα ηλεκτρικό πριόνι πιστεύοντας ότι θα τον διευκόλυνε πολύ στη δουλειά.
Η ιδέα του θα ήταν πολύ επιτυχημένη, αν είχε προνοήσει να μάθει πρώτα να χειρίζεται το πριόνι — αλλά δεν το έκανε.
Ένα πρωί, ενώ δούλευε στο δάσος, το ουρλιαχτό ενός λύκου έκανε τον ξυλοκόπο να χάσει την συγκέντρωση του… Το ηλεκτρικό πριόνι τού γλίστρησε από τα χέρια, και ο Γιάννης τραυματίστηκε σοβαρά στα δυο του πόδια.
Τίποτα δεν μπόρεσαν να κάνουν οι γιατροί για να τα σώσουν, κι έτσι ο Γιάννης Κουτσοπόδης —σαν θύμα της προφητικής μοίρας που έφερε τ’ όνομα του—, έμεινε ακρωτηριασμένος πάνω σε μια αναπηρική πολυθρόνα για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο Γιάννης έπεσε σε κατάθλιψη για πολλούς μήνες
εξαιτίας του ατυχήματος. Μετά από ένα χρόνο, φάνηκε ότι λίγο λίγο άρχιζε να καλυτερεύει.
Ωστόσο, κάτι συνωμότησε ενάντια στην ψυχική του ανάρρωση και, ξαφνικά, ξανάπεσε στη βαθιά και απύθμενη κατάθλιψη.
Οι γιατροί τον έστειλαν στον ψυχίατρο.
Ο Γιάννης Κουτσοπόδης, αφού αντιστάθηκε λίγο, πήγε να επισκεφθεί έναν ειδικό.
Ο ψυχίατρος ήταν ευχάριστος και ήρεμος. Ο Γιάννης ένιωσε αμέσως εμπιστοσύνη και του διηγήθηκε εν συντομία τα γεγονότα που τον είχαν οδηγήσει σε αυτήν την ψυχολογική κατάσταση.
Ο ψυχίατρος του είπε πως καταλάβαινε την κατάθλιψη του. Η απώλεια των ποδιών ήταν, πράγματι, μια αιτία που δικαιολογούσε την αγωνία του.
«Δεν είναι αυτό, γιατρέ» είπε ο Γιάννης. «Η κατάθλιψη μου δεν έχει να κάνει με την απώλεια των ποδιών μου. Δεν είναι η αναπηρία που με ενοχλεί πιο πολύ. Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι η αλλαγή στη σχέση μου με τους φίλους μου.»
Ο ψυχίατρος άνοιξε τα μάτια κι έμεινε να τον κοιτάζει περιμένοντας εξηγήσεις.
«Πριν το ατύχημα, οι φίλοι μου έρχονταν κάθε Παρασκευή να με βρουν για να πάμε για χορό. Μια-δυο φορές τη βδομάδα μαζευόμασταν για να βουτήξουμε στο ποτάμι και να παραβγούμε στο κολύμπι. Μέχρι λίγες μέρες πριν από την εγχείρηση μου, πηγαίναμε τις Κυριακές για τρέξιμο δίπλα στη θάλασσα. Ωστόσο, φαίνεται πως εξαιτίας αυτού του ατυχήματος, όχι μόνο έχασα τα
πόδια μου, αλλά και οι φίλοι μου έχασαν την όρεξη τους να μοιράζονται πράγματα μαζί μου. Κανένας τους δεν με έχει ξανακαλέσει από τότε, πουθενά.
Ο ψυχίατρος τον κοίταξε και χαμογέλασε.
Του ήταν δύσκολο να πιστέψει ότι ο Γιάννης Κουτσοπόδης δεν καταλάβαινε πόσο παράλογος ήταν ο συλλογισμός του…
Ωστόσο, ο ψυχίατρος αποφάσισε να του μιλήσει ανοιχτά για την περίπτωση του. Αυτός ήξερε καλύτερα απ’ όλους ότι το μυαλό κρύβει ειδικούς μηχανισμούς που μπορεί να καταστήσουν κάποιον άνθρωπο εντελώς ανίκανο να αντιληφθεί τα προφανή και αυτονόητα.
Ο ψυχίατρος εξήγησε στον Γιάννη Κουτσοπόδη ότι οι φίλοι του δεν τον απέφευγαν επειδή δεν τον αγαπούσαν ή επειδή τον απέρριπταν. Αν και ήταν οδυνηρό, το ατύχημα είχε αλλάξει την πραγματικότητα. Είτε του άρεσε είτε όχι, δεν ήταν πια ο ιδανικός σύντροφος για όσα μοιράζονταν πριν.
«Μα, γιατρέ» τον διέκοψε ο Γιάννης Κουτσοπόδης, «εγώ ξέρω ότι μπορώ να κολυμπήσω, να τρέξω, ακόμα και να χορέψω. Ευτυχώς, έχω μάθει να χειρίζομαι άριστα την αναπηρική μου καρέκλα και τίποτ’ απ’ αυτά δεν μου είναι εμπόδιο.»
Ο γιατρός τον ηρέμησε και συνέχισε να του εξηγεί. Οπωσδήποτε, δεν είχε τίποτα εναντίον στο να συνεχίσει να κάνει τα ίδια πράγματα• αντιθέτως, ήταν πολύ σημαντικό να μην τα παρατήσει. Απλώς, ήταν δύσκολο να συνεχίσει να προσπαθεί να τα μοιραστεί με τους παλιούς του φίλους.
Ο ψυχίατρος εξήγησε στον Γιάννη ότι, στην πραγματικότητα, μπορούσε να κολυμπήσει, αλλά θα έπρεπε να συναγωνιστεί αυτούς που είχαν την ίδια δυσκολία με τον ίδιο… Ότι μπορούσε να πάει για χορό, αλλά σε κάποια λέσχη με άλλους που επίσης δεν θα είχαν πόδια… Μπορούσε να προπονείται δίπλα στη θάλασσα, αλλά θα έπρεπε να μάθει να το κάνει με άλλους ανάπηρους.
Ο Γιάννης έπρεπε να καταλάβει ότι οι φίλοι του δεν θα ήταν πια μαζί του όπως πριν, γιατί τώρα οι συνθήκες μεταξύ τους ήταν πολύ διαφορετικές… Δεν ήταν πια όμοιοι.
Για να μπορέσει να κάνει αυτά που επιθυμούσε —και άλλα περισσότερα—, θα ήταν καλύτερα να συνηθίσει να τα κάνει με τους ομοίους του. Θα έπρεπε, λοιπόν, να αφιερωθεί στο να δημιουργήσει νέες σχέσεις με ανθρώπους σαν κι αυτόν.
Ο Γιάννης αισθάνθηκε σαν να τραβήχτηκε ένα πέπλο μέσα στο μυαλό του, κι αυτή η αίσθηση τον γαλήνεψε.
«Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω πόσο ευγνώμων σας είμαι για τη βοήθεια σας, γιατρέ» είπε ο Γιάννης. «Με έφεραν εδώ οι φίλοι σας σχεδόν με το ζόρι, αλλά τώρα βλέπω πως είχαν δίκιο. Κατάλαβα το μήνυμα σας και σας βεβαιώνω πως θα ακολουθήσω τις συμβουλές σας, γιατρέ. Ευχαριστώ πολύ, η επίσκεψη μου εδώ ήταν πραγματικά πολύ χρήσιμη.
«Νέες σχέσεις με ανθρώπους σαν κι εμένα» επαναλάμβανε ο Γιάννης για να μην το ξεχάσει.
Και τότε, ο Γιάννης Κουτσοπόδης βγήκε από το ιατρείο και γύρισε σπίτι του…
Έβαλε μπρος το ηλεκτρικό του πριόνι…
Σχεδίαζε να κόψει τα πόδια όλων των φίλων του, κι έτσι να «δημιουργήσει» κάποιους σαν κι αυτόν

[giang]

Ενα πεζοποίημα του «Γκάμπο» όπως φώναζαν τον διάσημο συγγραφέα, θεωρείται το στερνό του αντίο προς φίλους και αγαπημένους αφού το έγραψε όταν έμαθε ότι χρειάζεται να δώσει την έσχατη των μαχών.


Διαβάστε την αποχαιρετιστήρια επιστολή του


..... "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!


Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...


Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.


Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.


Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.


Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."