Η δικια μου ''συνθετη'' μεγαλη ιστορια.

[treasure_octopus]

Αν ημουν σε μια πολυθρονα δεν θα με επηρρεαζε τοσο εντονα, αλλα οταν οδηγουσα και ειχα την απαιτηση απο το σωμα μου να ειναι σε εγρηγοση προκειμενου να οδηγαω σωστα το οτι ενιωθα τοσο χαλαρος με τρομαζε πραγματικα πολυ... Η μαμα μου που ηταν διπλα μου εντωμεταξυ μου ελεγε πως οδηγουσα σε κατασταση ζεν και στο προσωπο μου δεν φαινοταν κανενα σφυξιμο απολυτως... Εαν δεν της το λεγα δεν θα το καταλαβαινε...

Πραγματικα και εγω ο ιδιος με εχω κουρασει και νομιζω οτι απλα θελω κατι να εχω να με βασανιζει... Η ψυχολογος το επισημανε η ιδια αυτο που λες και μου ειπε να σταματησω να το κανω. Οντως υπαρχει εξαρτηση απο την ιατρικη λογω της σχολης μου και των βιωματων μου με τα νοσοκομεια... Αυτα νομιζω πως μου προκαλουν τοσο πολυ φοβο,αλλιως δεν θα ειχα μαθει πως ειναι να τα νιωθεις αυτα οποτε δεν θα μπορουσα να τα ξανα δημιουργησω....

Μολις προσεξα οτι αρχισε να πηγαινει κυκλικα παντως οπως ολα μου τα ψυχοσωματικα (δηλαδη ενα ενα τα χερια τα ποδια κλπ) το απεμπλοκαρα και ξεχαστηκα μεχρι που μου φυγανε... Τι να πω, ειμαι αξιος της μοιρας μου απο την αποψη οτι δεν ειμαι τελειος και δεν με αφηνω να το αποδεχτω και απλα να χαλαρωσω....

Βρε Νίκο μου, ποιος είναι τέλειος? όλοι οι άνθρωποι έχουμε ελαττώματα και προτερήματα το θέμα είναι να μαθαίνουμε πως να βελτιωνώμαστε και να πηγαίνουμε μπροστά, να αγαπάμε κάθε τι πάνω μας και να το μετατρέπουμε ως συμμαχό μας.

Αυτή η άποψη ότι είσαι άξιος της μοίρας σου σε ωθεί στο να μην προσπαθείς να διώξεις όλα αυτά που αισθάνεσαι και τα αφήνεις να σε κατακλίζουν! Πρέπει να αποφασίσεις επιτέλους να σου δώσεις την ευκαιρία να παλέψεις πολύ και με δύναμη όσα σε ταλαιπωρούν και όχι να σε μαστιγώνεις για τη δήθεν ατελειά σου! Αυτό πρέπει να δουλέψεις με τον ψυχολόγο. Το να αρχίσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου, να προσπαθήσεις να σταθείς στα πόδια σου και να μάθεις να μη σκέφτεσαι το αρνητικό πρώτα απ'όλα! Χρειάζεται δουλειά όλο αυτό Νίκο, δε μας χαρίζεται απλόχερα και κυρίως χρειάζεται να το πάρεις απόφαση, γιατί έχω την εντυπωση ότι το αποφεύγεις και λιγάκι γιατί είναι πιο εύκολο να αφεθούμε στις παρορμήσεις μας και στον αρνητισμό από το να μας πιάσουμε δυναμικά απ'τα μαλλιά και να μας βάλουμε στο δρόμο της προσπάθειας. Ο άνθρωπος έχει την τάση προς την τεμπελιά και την ευκολία νομίζοντας πως αποφεύγοντας τα προβλήματα δε θα τον απασχολούν πλέον και θα περνάει καλά, αλλά τελικά το μόνο που συμβαίνει έτσι είναι να παραμένουν και να μεγαλώνουν.

Όσο αναφορά τα ιατρικά , Νίκο μου καλώς ή κακώς κάποια στιγμή θα πρέπει να δουλέψεις και να βγάλεις χρήματα, να σταθείς μόνος σου. Αν δεν είσαι εκατομμυριούχος, που δε νομίζω ότι είναι κανένας μας, πρέπει να κάνεις κάποιο επάγγελμα για να γίνει όλο αυτό. Εαν βλέπεις τώρα που είσαι μικρός ακόμα και νέος ότι τα ιατρικά που σπουδάζεις σου κάνουν κακό ( εγώ προσωπικά αυτό βλέπω σε σένα) ίσως είναι μια ευκαιρία να αλλάξεις τομέα, να πας σε κάτι παντελώς διαφορετικό, κάτι που θα σου προκαλεί όρεξη να το μελετήσεις αλλά και κυρίως χαρά και όχι αρνητικά συναισθήματα. Ίσως και αυτό να σε βοηθήσει τελικά να λύσεις όλο αυτό το θέμα με τον πανικό και τον φόβο γιατί εαν το μυαλό σου πλέον απασχολήται δημιουργικά με άλλα πράγματα και θα σε κάνει να νιώθεις περήφανος και ολοκληρωμένος αλλά και δε θα αναζητάει το κακό.

Μερικές φορές αυτή η πίεση και τα έντονα αρνητικά συναισθήματα μας λένε ότι ήρθε η ώρα για ριζικές αλλαγές στη ζωή μας και πρέπει να τις κάνουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο.

[NickosDark]

Εχω δωσει ηδη 2 φορες πανελληνιες για να μπω σε αυτη την σχολη ομως, δεν νιωθω πως εχω το κουραγιο να ξαναδωσω... Πραγματικα με εξουθενουσε ολη αυτη η προσπαθεια και ειλικρινα καμια σχολη στην προκειμενη περιπτωση δεν με γεμιζει, ολες τις βρισκω το λιγοτερο ''ανιαρες'', ισως βεβαια φταιει και η φαση αλλα ειλικρινα δεν υπαρχει ουτε η οικονομικη δυνατοτητα ουτε το κουραγιο για να ξαναδινω πανελληνιες...

Οσο για τα υπολοιπα εχεις απολυτο δικιο... Απλα οντως ετσι οπως νιωθω γραφοντας αυτο μαλλον δεν θελω να ασχοληθω περαιτερω... Θελω να τα παρατησω και να ξεκουραστω... Με εχει αδειασει υπερβολικα πολυ ολη αυτη η προσπαθεια, οποια και εαν ηταν... Μονο που διαβαζω το '' να σου δωσεις την ευκαιρια να παλεψεις πολυ και με δυναμη κλπ'' σκεφτομαι μα αυτο δεν εκανα τοσο καιρο; Μπορει και να το κανα αλλα για τους λαθος λογους...

Ολη μου την ζωη προσπαθω που εχω ξεχασει πια γιατι προσπαθω για ενα σορο πραγματα, (στο νοσοκομειο προσπαθουσα, για το σχολειο προσπαθουσα, για την σχολη σκοτωνομαι, για μενα προσπαθω, για το σπιτι μου προσπαθουσα και δεν λεω οτι δεν υπαρχει προσπαθεια στην ζωη γενικα, αλλα εγω προσπαθω μια ζωη και ξεκουραζομαι ελαχιστοτατα, μεχρι και για τον κοινωνικο μου κυκλο προσπαθουσα να βρισκεται σε ισορροπια...) ειλικρινα κουραστηκα να προσπαθω και τα λογια σου μου εδωσαν να το καταλαβω και απο ενα σημειο και μετα νομιζω πως δεν εχω λογο να προσπαθω, δεν εχω καποια ιδιαιτερη φιλοδοξια η ονειρο στην ζωη μου. Εχω ξεχασει τι ειναι αυτα γιατι παντοτε υπηρχε κατι πιο σημαντικο και πιο κοντα στο παρον που επρεπε να αντιμετωπισω...
Αυτο το πολυ και με δυναμη εδινα παντα σε ολα τα προβληματα μου, φτανει πια δε θελω να παλεψω για τιποτα... Ουτε να δουλεψω για κατι, μονιμως εγω επρεπε να βγαζω το φυδι απ την τρυπα ελεος πια δεν αντεχω και νιωθω ενοχες που το λεω οτι τωρα θα με δει ο Θεος και θα με τιμωρισει αλλα θελω να πιστευω πως αξιζω ενα διαλλειμα απο την προσπαθεια χωρις καταστροφικες συνεπειες...

Δεν ειμαι σε θεση για καμια ριζικη αλλαγη, αυτες σκεφτομαι και φρικαρω αλλωστε, πραγματικα εχω βαρεθει να προσπαθω να τα ελεγχω ολα μα ολα πανω μου, γυρω μου, δε γ*μιεται οτι θελει ας γινει, αφου δεν προκειται για οργανικο θεμα υγειας το αφηνω στην μοιρα του.

Οσο για τον αρνητισμο, που να με βλεπες καμια 5ετια πισω ποσο αρνητικος ημουν :P

Τελος παντων σε ευχαριστω παρα πολυ για ολον τον χρονο που μου εδωσες να εισαι καλα!

[NickosDark]

Οχι το ξανασκεφτηκα... Για τις κρισεις τουλαχιστον θα προσπαθησω... Και μετα ας κανω οτι θελω, αλλα για αυτο θα προσπαθησω....!!!! Μετα βλεπουμε...

[treasure_octopus]

Οχι το ξανασκεφτηκα... Για τις κρισεις τουλαχιστον θα προσπαθησω... Και μετα ας κανω οτι θελω, αλλα για αυτο θα προσπαθησω....!!!! Μετα βλεπουμε...

Νίκο μου η κούρασή σου αυτή προέρχεται απ'το ότι ΔΕΝ έχεις προσπαθήσει για σένα. Η προσπάθεια για τον εαυτό μας όσο δύσκολη και αν είναι συνήθως μας γεμίζει αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και ενέργεια. Εχεις παρα-προσπαθήσει όντως αλλά για άλλους ή και για να μπορείς να στέκεσαι σε αυτόν τον κόσμο (πχ με υγεία) . Όπως μου χε πει κάποτε ένας σοφός για μένα άνθρωπο με δικά του θέματα : ότι εμείς έχουμε διπλό αγώνα, το ίδιο ισχύει και για σένα Νίκο. Ο ένας είναι η υγεία μας-ψυχική ή σωματική, ο δεύτερος η καθημερινότητα. Νομίζω ήρθε η ώρα για σένα να ασχοληθείς με τον δεύτερο. Τον πρώτο τον έκανες και τον κάνεις, τον δεύτερο έχεις βάλει σε δεύτερη μοίρα. Πίστεψέ με η προσπάθεια για σένα και μόνο δεν θα αποφέρει κούραση παρά μόνο χαρά!
Κι εγώ έχω δώσει δύο φορές πανελλήνιες και δεν είμαι σε κάτι που με ικανοποιεί και δεν υπάρχει και κάτι άλλο να με ικανοποιεί πλήρως αλλά προσπαθώ να βρω πράγματα να ασχοληθώ για μένα έστω και περιφερικά. Δεν είναι τα πάντα οι πανελλήνιες, θα μπορούσες να δηλώσεις να πας σε ένα δημόσιο ιέκ για κάτι άλλο, για κάτι διαφορετικό, έστω και μόνο σαν αλλαγή για κάποιο διάστημα και έπειτα βλέπεις. Ξέρω άτομα γύρω μου που δεν είχαν άλλες ευκαιρίες και ήταν κουρασμένα ψυχικά και μπήκαν σε δημόσιο ιέκ και πραγματικά αισθάνονται πολύ καλύτερα. Ούτε λεφτά απαιτεί ούτε κάτι άλλο, απλά μια άιτηση. Η ψάξε μία χειρονακτική δουλίτσα, κάποια απλή που να σου αποφέρει εσένα προσωπική ικανοποίηση αλλά και λίγα χρήματα.
Και όσο αναφορά τον περίγυρό σου στο χω ξαναπεί ότι αισθάνομαι ότι επειδή δεν έχεις άτομα που να αισθάνεσαι καλά σε πιέζει και αυτό, αλλά μου λες ότι σε φοβίζει η μοναξιά. Θα μπορούσες απλά παράλληλα με τα άτομα που έχεις να ψάξεις για νέα, νέα όμως που να σε γεμίζουν αληθινά αυτή τη φορά, και δε χρειάζεται να είναι πολλά, ένα άτομο αρκεί! Αυτά λοιπόν είναι προσπάθειες αποκλειστικά για τη βελτίωση της ζωής σου και εαν πετύχουν σιγά σιγά μόνο χαρά μπορούν να φέρουν. Δεν είναι οι αναγκαστικές προσπάθειες δηλαδή που χρειάστικε να κάνεις μέχρι τώρα είτε για σένα είτε για άλλους.

Υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα στον κόσμο να ασχοληθείς, όχι μόνο οι σπουδές, από ξένες γλώσσες, χόμπυ εκτός γυμναστηρίου, εθελοντισμός, καλλιέργεια της γης, μαγείρεμα (μη το γελάς!! είναι άκρως δημιουργικό και χρήσιμο), οτιδήποτε! Βοήθησε τον εαυτό σου γιατί εγώ βλέπω έναν άνθρωπο με πάρα πολλές δυνατότητες που έχει κλειστεί μέσα σε 2-3 πράγματα φοβισμένος, ένας νέος άνθρωπος που είναι κρίμα να κλείνεται μόνο εδώ μέσα όσο βοηθητικά και αν είναι. Κάνε πράγματα τώρα γιατί είναι η ώρα σου, αλήθεια. και δε χρειάζονται ευχαριστώ, θα χαρώ απλά να δω ότι δεν είσαι πια εδώ φοβισμένος για την κάθε σου κίνηση.. θα χαρώ να ακούσω ότι κάνεις νέα πράγματα και πηγαίνεις μπροστά.

[NickosDark]

Χριστος ανεστη κατ'αρχας .

Treasure θα ηθελα να ρωτησω εαν στο σημειο που γραφεις για τους αγωνες μπερδευτηκες και τα γραφεις αναποδα η οντως εννοεις σαν δευτερο τελικα την καθημερινοτητα, αφενος.

Αφετερου εχεις δικιο απολυτο και προσπαθω να βλεπω τα πραγματα πιο αισιοδοξα και μεσα στο σπιτι και εξω οσο γινεται. Λεω να παρω ενα ποδηλατακι να κανω βολτες οποτε εχω χρονο, τουλαχιστον μεχρι να το παρω αποφαση να ξανα ξεκινησω γυμναστηριο. Τωρα για τα ιεκ δεν με ικανοποιει σαν ιδεα και για ιδιωτικη σχολη, λεφτα για την ωρα δεν υπαρχουν...

Για τις φιλιες μου ειλικρινα το σκεφτομαι αλλα δεν καταληγω καπου οποτε για την ωρα το αφηνω στην ακρη και θα ασχοληθω οταν και εαν υπαρχουν χειροπιαστα στοιχεια (δηλαδη να παθαινω κρισεις εαν βρισκομαι μονο με το χ ατομο), γιατι κακα τα ψεματα με πολυ κοσμο τα εχω μαζεμενα αλλα ειναι το δικο μου σκεπτικο το θεμα και οχι δικο τους το λαθος...

Βγηκα και εξω σημερα πιο αισιοδοξα, με πιασαν καποια στιγμη αλλα τα αγνοησα, μετα φροντισε να με κατακλησει για τα καλα για κανα 10λεπτο...Μετα εφυγαν τα ψυχοσωματικα του πανικου και ειχα απλα ενα τρομερο συναισθημα εγκλοβισμου... Δεν μ'αρεσε εκει που ημουν, με το που φυγαμε ενιωθα μια χαρα και ειχα τσακιρ κεφι... Αρχιζω να μην τις φοβαμαι τοσο, οταν ειμαι καλα τουλαχιστον. Την επομενη φορα εαν με πιασει θελω να κατσω κατω και να δω τι συμβαινει μεσα στο κεφαλι μου εκεινη την ωρα. Μονο τοτε θα εχει ουσιαστικο νοημα θεωρω... Για τα υπολοιπα κανω αυτο που μου ειπε και η ψυχολογος και δεν ασχολουμαι... Ουτε με παλμους ουτε με πιεσομετρα ουτε με τιποτα... Θα κλεισω και ενα ραντεβου παλι σε νευρολογο για ηλεκτρομυογραφημα να μου φυγει εντελως η ιδεα...

[treasure_octopus]

Χριστος ανεστη κατ'αρχας .

Treasure θα ηθελα να ρωτησω εαν στο σημειο που γραφεις για τους αγωνες μπερδευτηκες και τα γραφεις αναποδα η οντως εννοεις σαν δευτερο τελικα την καθημερινοτητα, αφενος.

Αφετερου εχεις δικιο απολυτο και προσπαθω να βλεπω τα πραγματα πιο αισιοδοξα και μεσα στο σπιτι και εξω οσο γινεται. Λεω να παρω ενα ποδηλατακι να κανω βολτες οποτε εχω χρονο, τουλαχιστον μεχρι να το παρω αποφαση να ξανα ξεκινησω γυμναστηριο. Τωρα για τα ιεκ δεν με ικανοποιει σαν ιδεα και για ιδιωτικη σχολη, λεφτα για την ωρα δεν υπαρχουν...

Για τις φιλιες μου ειλικρινα το σκεφτομαι αλλα δεν καταληγω καπου οποτε για την ωρα το αφηνω στην ακρη και θα ασχοληθω οταν και εαν υπαρχουν χειροπιαστα στοιχεια (δηλαδη να παθαινω κρισεις εαν βρισκομαι μονο με το χ ατομο), γιατι κακα τα ψεματα με πολυ κοσμο τα εχω μαζεμενα αλλα ειναι το δικο μου σκεπτικο το θεμα και οχι δικο τους το λαθος...

Βγηκα και εξω σημερα πιο αισιοδοξα, με πιασαν καποια στιγμη αλλα τα αγνοησα, μετα φροντισε να με κατακλησει για τα καλα για κανα 10λεπτο...Μετα εφυγαν τα ψυχοσωματικα του πανικου και ειχα απλα ενα τρομερο συναισθημα εγκλοβισμου... Δεν μ'αρεσε εκει που ημουν, με το που φυγαμε ενιωθα μια χαρα και ειχα τσακιρ κεφι... Αρχιζω να μην τις φοβαμαι τοσο, οταν ειμαι καλα τουλαχιστον. Την επομενη φορα εαν με πιασει θελω να κατσω κατω και να δω τι συμβαινει μεσα στο κεφαλι μου εκεινη την ωρα. Μονο τοτε θα εχει ουσιαστικο νοημα θεωρω... Για τα υπολοιπα κανω αυτο που μου ειπε και η ψυχολογος και δεν ασχολουμαι... Ουτε με παλμους ουτε με πιεσομετρα ουτε με τιποτα... Θα κλεισω και ενα ραντεβου παλι σε νευρολογο για ηλεκτρομυογραφημα να μου φυγει εντελως η ιδεα...

Kαλησπέρα Νίκο μου, πως είσαι? Χρόνια πολλά κιόλας. Μιλώντας για τη ζωή μου ναι έρχεται δεύτερος ο αγώνας για τη καθημερινότητα, για σένα δε ξέρω με ποια σειρά πάει, μάλλον ανάποδα αλλά όπως και να το πάρεις και είναι διπλός και συνεπώς πολύ πολύ δύσκολος.
Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω σε πολλά περισσότερα απ'όσο φαντάζεσαι.. βρίσκω κοινά στη ζωή μας και σε πράγματα που μας δημιουργούν όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και ξέρω ότι ναι μεν τα λόγια προσπαθειας είναι εύκολο να τα λέμε αλλά στην πραγματικότητα πολλές φορές σώμα και ψυχή δεν ακολουθούν, δε θέλουν να ακολουθήσουν λόγω τόσης κούρασης που έχουν υποστεί από τις απογοητεύσεις και την συνεχή προσπάθεια. Κάποια στιγμή λογικό είναι να θέλουμε κάτι ,έστω κάτι μικρό και καλό να σκάσει από μόνο του στις ζωές μας, θα είναι αρκετό και πιστεύω και για σένα για να παίρνουμε δύναμη κάθε φορά, αισιοδοξία, περηφάνια, ελπίδα.
Τα έχεις κωδικοποιήσει μια χαρά και πραγματικά σε στηρίζω 1000% όσο μπορώ διαδικτυακά από εδώ. Εύχομαι και ο ψυχολόγος σιγά σιγά να βοηθήσει περισσότερο. Κατά τ'αλλα όπως είπα, είμαστε εδώ να συζητάμε ότι μας απασχολεί ακόμα κι αν δε λύνουμε κάτι, έστω να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε οι μόνοι και μόνοι. Να κλείσεις ραντεβού αν αυτό σε βοηθήσει να χαλαρώσεις αλλά και σιγά σιγά με τον ψυχολόγο και μόνος να προσπαθείς έστω τα πιο μικρά σωματικά θέματα να τα παλεύεις μόνος. Όσο μπορείς.. μια κουβέντα είναι ξέρω αλλά.. σιγά σιγά..

[NickosDark]

Ακριβως οπως τα λες...

Αλλα αυτο το μικρο πραγμα νομιζω μπορουμε να το δημιουργησουμε και οι ιδιοι, ξεπερνοντας τις κρισεις βημα βημα ας πουμε για μενα ειναι μια μορφη επιβραβευσης.

Γενικα στο σπιτι μου νιωθω πλεον απολυτα καλα δοξα τον Θεο. Τωρα οταν βγαινω εξω θα με πιασει, οχι που δεν θα με πιανε αλλα οταν ειμαι μονος μου απλα αρχιζω και φωναζω για να εκτονωθω. Οταν ειμαι εξω για την ωρα απλα λεω στον εαυτο μου ειναι κριση, ολα ειναι φτιαχτα απο σενα με αστειο τροπο προκειμενου να γελαω λιγο και να ξεχνιεμαι. Οψομεθα. Για την ωρα ψαχνω αφορμες να βγαινω εξω οσο περισσοτερο γινεται...

[NickosDark]

Σημερα ολα ηταν under control...

Βγηκα εξω για ποτο τωρα, ενα σφυξιμο το ενιωθα, το αγχος να με διακατεχει το ενιωθα αλλα δεν το αφηνα να σωματοποιηθει, αναγνωριζα το αγχος και απλα το αποδεχομουν και προσπαθουσα να χαλαρωσω... Κρυωνα πολυ βεβαια και λογο του καιρο και εκει ψιλο χαλασε η δουλεια. Στην επιστροφη καθως πηγαινα με την φιλη μου στο αυτοκινητο επαθα μια αποτομη κραμπα μεσα στον λαιμο μου ενω μιλουσα και σφυχτηκε και το κεφαλι μου και ψιλο χεσμανταν... Με βγαλε λιγο εκτος ελεγχου, οχι να παθω κριση πανικου αλλα αρχισα να φοβαμαι αλλα υπενθυμιζω στον εαυτο μου οτι δεν ειναι κατι και καλα θα κανω να ηρεμησω...

Μπραβο μου λοιπον για σημερα και καθε μερα θελω να νιωθω και πιο ελευθερος... Αυριο σκεφτομαι να παω να παρω ποδηλατο (να βοηθουσε λιγο και ο καιρος...)

[treasure_octopus]

Σημερα ολα ηταν under control...

Βγηκα εξω για ποτο τωρα, ενα σφυξιμο το ενιωθα, το αγχος να με διακατεχει το ενιωθα αλλα δεν το αφηνα να σωματοποιηθει, αναγνωριζα το αγχος και απλα το αποδεχομουν και προσπαθουσα να χαλαρωσω... Κρυωνα πολυ βεβαια και λογο του καιρο και εκει ψιλο χαλασε η δουλεια. Στην επιστροφη καθως πηγαινα με την φιλη μου στο αυτοκινητο επαθα μια αποτομη κραμπα μεσα στον λαιμο μου ενω μιλουσα και σφυχτηκε και το κεφαλι μου και ψιλο χεσμανταν... Με βγαλε λιγο εκτος ελεγχου, οχι να παθω κριση πανικου αλλα αρχισα να φοβαμαι αλλα υπενθυμιζω στον εαυτο μου οτι δεν ειναι κατι και καλα θα κανω να ηρεμησω...

Μπραβο μου λοιπον για σημερα και καθε μερα θελω να νιωθω και πιο ελευθερος... Αυριο σκεφτομαι να παω να παρω ποδηλατο (να βοηθουσε λιγο και ο καιρος...)

Μπράβο ρε Νίκο!!!!!!!!!!!!!! αυτά να ακούμε!!! αλλά και δύσκολα να έρθουν παλί εδώ είμαστε να αλληλοστηριχθούμε και να πάρουμε δύναμη

[NickosDark]

Σε ευχαριστω παρα πολυ

Ετσι θα συνεχισω... Τωρα λιγο με εχει πιασει η υποχονδριαση μου και καθομουν και εκανα ''τεστς'' στον εαυτο μου και καποια στιγμη λεω απο μεσα μου ε αι σιχτηρ τι ψυχαναγκαστικο πραγμα ειναι αυτο πως μπορω και το κανω; Φτανει πια... Αφενως... Αφετερου (και γελαω λιγο τωρα που το γραφω) ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΟΙ καρποι με την κραμπα στον λαιμο και καθομαι και τους τσεκαρω...;

Ειναι θετικο που καθομαι και διαβαζω τελευταια για την ψυχολογια και το πως λειτουργει (π.χ την αποπραγματοποιηση την οποια παθαινα τον Φεβρουαριο πχ σε καθημερινη βαση και την ονομαζα ζαλη και πως λειτουργει σαν αμυντικος μηχανισμος, οποτε τωρα θελω να πιστευω αναγνωριζω το συμπτωμα).

[giang]

https://i.imgsafe.org/220f038.jpg

[NickosDark]

https://i.imgsafe.org/220f038.jpg

Χαχαχαχ η αληθεια ειναι οτι στην δικια μου περιπτωση νιωθω ανακουφισμενος οταν δεν βρισκουν κατι (οχι οτι πηγα σε πολλους, σε εναν νευρολογο πηγα ολον και ολο και εναν παθολογο πριν απο αυτο γιατι ειχα οντως ιλιγγους...) Μετα αρχισα να αποδεχομαι και ο ιδιος πως ειναι στο μυαλο μου...

Η μονη διεξοδως ειναι να αντιμετωπιζουμε τους φοβους μας καταματα τελικα...

[NickosDark]

Τις τελευταιες μερες λοιπον, με εξαιρεση το προηγουμενο βραδυ που μολις πηγαινε να με παρει ο υπνος τιναζομουν, ειχα απαλλαχτει απο τις κρισεις, μεσω της αποδοχης του φοβου μου και μπορεσα και ειδα πισω απο αυτο.

Εχω φτασει σε ενα σημειο λοιπον να αντιλαμβανομαι οτι νιωθω τυψεις για τον πατερα μου και πληρη αποσυντονισμο χωρις τα πρεπει που μου επεβαλλε ολα αυτα τα χρονια.

Πηγα πισω οταν πρωτο ξεκινησαν, τον φεβρουαριο, που ηταν μια περιοδος με πολυ αγχος και μια περιοδος που ολα μου φαινονταν αοσμα, βλακωδεις, ανουσια. Ανθρωποι, εξοδοι, ασχολιες τα παντα μου φαινονταν υπερβολικα ακαρπα και απλα χασιμο χρονου, οπως και τωρα.

Σε συνδυασμο με την απορριψη απο τους ανθρωπους ολα αυτα τα χρονια νομιζω πως πολυ απλα φοβαμαι να ζησω και πως δεν εχω αρκετα θελω στην ζωη μου για να ζησω και να ξεπερασω αυτον τον φοβο... Γιατι να ειμαι τοσο προσκολημενος στο παρελθον μου ρε γαμωτο...;

Αλλα αυτη την στιγμη απογυμνωσα τον εαυτο μου απο ολα τα πρεπει καθισμενος στο πατωμα και σκεφτομουν πριν λιγο τι θελεις τελικα να κανεις στην ζωη σου; και δεν μου ερχοταν τιποτα, ηθελα απλα να κατσω εκει για παντα και να κοιταω το ταβανι. Ουτε καποιο επαγγελμα, ουτε μια φαντασιωση του πως θα θελα να ειμαι σε 10 χρονια απο τωρα ουτε τιποτα...Κενο απολυτο. Οι φιλοδοξιες μου δεν ειναι αρκετα μεγαλες αυτη την στιγμη για να με παρακινησουν να ζησω (το γυμναστηριο πχ που ηταν η μεγαλυτερη φιλοδοξια μου το βρισκω πολυ τυρανικο αυτη την στιγμη για να το ασπαστω). Μολις τα συνειδητοποιησα αυτα με κυριευσε, περαν απο την απαθεια, ανακουφιση απο ολα τα ψυχοσωματικα συμπτωματα- ιδεες που ειχα. Ενιωσα ελευθερος εντελως, λυπημενος και κουρασμενος βαθυτατα, αλλα ελευθερος απο τα παντα, πως ειχα βρει τι μου φταιει και τι προσπαθω να παω κοντρα προκειμενου να μην ''χαθω'' απο τον κοσμο, η τουλαχιστον αυτο νομιζω...