Απορία σχετικά με βίαιες τασεις (συγγενικό πρόσωπο) - Page 2
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 2 of 6 FirstFirst 1234 ... LastLast
Results 16 to 30 of 77
  1. #16
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    Quote Originally Posted by Natalia_sups View Post
    ...... Εγω αποστασιοποιουμαι όσο μπορω και τη μιση μου ζωή στο σπιτι τη περναω όπως και να έχει με ακουστικά στα αυτιά. Και με μία τσάντα με βασικά είδη για ενα/δύο βράδυα εκτός σπιτιού έτοιμη ανά πάσα στιγμη σε περίπτωση που τον πιάσει κριση και τη πόρτα του δωματίου μου κλειδωμένη. Ζω μία όσο μπορώ φυσιολογική ζωή δεν έχω παράπονο (το φυσιολογικό είναι και ψιλοσχετικο ούτως ή άλλως.) Όπως και να έχει δεν μπορώ να προσφέρω κάτι περα από δύο λογικές κουβέντες όταν το σηκώνει η ατμόσφαιρα στα άλλα μέλη της οικογένειας. Παρά το άγχος μου με κάποιον τρόπο είμαι ωρες ωρες το μόνο άτομο που παραμένει αρκετα ψύχραιμο για να βρει το σωστότερο και προσεκτικοτερο επομενο βήμα και το μόνο που ξέρει πότε να το βουλωσει απλα. Το ατομο με τις υστεριες και τα νευρα θελω να το αρχισω καμια φορα στα χαστουκια επειδη εντεινει τις ασχημες καταστασεις χωρις ...
    δεν ξερω ποσο φυσιολογικο το νοιωθεις αυτο που ζεις, ναταλια.
    για μενα, αυτο που περιγραφεις ειναι ο απολυτος τρομος.
    δεν μπορω να φανταστω τετοιες συνθηκες ζωης που δεν θα επηρρεασουν καποτε και την δικη σου ψυχικη υγεια.
    ειλικρινα συμφωνω απειρα με οσους σου λενε οτι οφειλεις να σωσεις τον εαυτο σου απο αυτην την ιστορια.
    κανεις πνιγμενος δεν μπορει να σωσει κι αλλον που πνιγεται.
    θα ηταν μια καλη επιλογη να ζεις σε αλλο σπιτι, να μπορεις να εχεις στιγμες ηρεμιας οποτε το επιλεγεις ΕΣΥ και να μην χρειαζεται να ζεις με ακουστικα και με κλειδωμενη πορτα... απο εκει θα μπορουσες να τους βοηθας με επισκεψεις οσο συχνες θελεις, αλλα οχι να ζεις μεσα σε αυτο το κλιμα.
    η αποφαση να φυγεις ειναι αριστη κατα την γνωμη μου, μην διστασεις καθολου.
    εχεις επωμιστει ευθυνες που δεν ειναι δικες σου και ξεχνας την ευθυνη σου προς τον εαυτο σου.

    γιαυτο που ρωτας περι του φονου, μονο με δικους του γιατρους μπορεις να το συζητησεις που ξερουν και την παθηση την ιδια αλλα και τον ασθενη και πως εξελισσεται.
    δεν εχει νοημα να το συγκρινεις ουτε με αλλες παθησεις ουτε με υγιεις που μπορει να εκνευριστουν.
    πιστευω κι εγω οτι ειναι πολυ καλη ενδειξη το οτι εχει επγνωση και ζηταει εκουσια νοσηλεια. σημαινει οτι εχει εναν βαθμο ελεγχου.
    θα τον εχει μονιμα ομως? ποσο μπορεις να βασιζεσαι σε αυτο?
    πρεπει να κανεις μια ειλικρινη συζητηση με τον γιατρο του για οσα συμβαινουν, και να του ζητησεις την αποψη του.

  2. #17
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2014
    Posts
    3,806
    Βοήθεια, ειλικρινά πιστευω ο αδερφος μου θα ξεφυγει καποια στιγμη, θα σκοτωσει τη μητερα μας και θα αποτρελλαθω κι εγώ! Σημερα ξυπνησα ακούγοντας τη τηλεφωνική συζήτηση της μητέρας μου με ένα γιατρό από τη κλινική και με έπιασε ναυτία και μια πετρα στο στηθος ,νιώθω πως θα ξερασω και τα πνευμονια μου. Από ότι κατάλαβα θέλουν να του δώσουν εξιτήριο και να έρθει σπίτι (λείπει και η γιατρός που τον παρακολουθει αλλά και αυτή το ίδιο θα έκανε, στο δημόσιο ψυχιατρικό νοσοκομείο πήγε) και δεν κάνουν τίποτα πέρα από το ξενοδοχείο μέχρι να ηρεμήσει σχετικά. Και εγώ είμαι σχεδόν βέβαιη πια πως θα γίνει κάνα κακο γιατί η αλήθεια είναι πως εδώ εμενα που υποτίθεται είμαι υγιής ψυχικά μου έρχεται ώρες ώρες να τη πνιξω τρόπος του λέγειν. Έχει χρόνια κατάθλιψη και αγχωδη διαταραχή και αγοραφοβία και είναι υποχονδρια και φουλ στα νεύρα και την υστερία. Από τη φωνή της μόνο σου σηκώνεται η τριχα κάγκελο. Απορω πως αντέχει τόσα χρόνια με τη κατάσταση του βασικά :/ Μονιμα ξυπναω ακουγωντας τις φωνες και τις υστεριες της το ιδιο και εκεινος φυσικα. Παίρνει κάποια φάρμακα εκείνη αλλά μειωμένες πλέον δόσεις και έχει αφήσει τον εαυτό της να παραδωθεί, αφού εκείνος έχει λιγη περισσότερη επίγνωση της κατάστασής μου φαίνεται πάρα εκεινη. Αφού και με το γιατρό ύψωνε χωρίς να το καταλαβαίνει ιστριονικα τη φωνή και την ακουγα να λέει "μα δεν φωνάζω"...Μηδεν επιγνωση. Οσες φορες προσπαθησα να της εξηγησω οτι κανει τα νευρα ολων τσαταλια και οτι πρεπει να κανει κατι για να ελεγχει τη συμπεριφορα της ξεσπαει πανω μου η με αγνοει. Είναι σαν μωρό παιδί με τα καπρίτσια της και πολύ δύσκολος άνθρωπος γενικά. Αλλά η αλήθεια είναι πως όσα είπε στο τηλεφωνο με τσιτωσαν πολύ περισσότερο και ο γιατρός δεν έδειξε να δίνει σημασία...Και πιο παλιά έλεγε θα σκοτώσω η θα σκοτωθώ αλλά όταν ηρεμουσε έλεγε " όχι φυσικά μακριά από εμάς παναγίτσα μου θα βρεθώ στα άγραφα"...τα "άγραφα" μάλλον είναι κάποιος μύθος κάποιας φρικτης πτέρυγας της ψυχιατρικής κλινικής όπου είναι μέσα για πάντα όσοι διέπραξαν κάτι φρικτό. Ίσως του το είπε κάποιος άλλος ασθενής η και καποιος γιατρός για να τον συμμαζέψει και για κάποιο λόγο του έμεινε έντονα. Ωστόσο άκουσα τη μάνα μου να λεει στο γιατρο πως πλέον αυτός είπε οτι είδε εναν γυφτο στη κλινική που σκότωσε τη μάνα του και ακόμα εκεί μέσα ειναι αλλά κανονικά. Δηλαδή κάθεται τώρα αυτός και σκέφτεται με σοβαρότητα τις συνέπειες :/ Τύπου "α ωραία αν σε καρυδωσω και θα είμαι και δικαιολογημένος!" Μόνο αυτό τον σταματάει δηλαδή τόσο καιρό; Ή απάντηση του γιατρού στο "αν με σκοτώσει" ήταν "θα πάει φυλακη". Άκρως καθησυχαστικο όπως σχολίασε και η μητέρα μου μετά :/
    Δεν ξέρω τι να κάνω ειλικρινα...Μήπως να προσπαθησω να εκφοβισω τη μάνα μου (αλλιώς δε θα χαμπαριασει) με τη σοβαρότητα της κατάστασης και να την παροτρυνω να πάει και αυτή σε γιατρό να τις αλλάξει τη δοσολογία φαρμάκων; Αυτή έχει χρόνια που δεν παρακολουθείται από κανέναν. Αλλά και παλι τι θα γίνει; Θα της αυξήσουν ξέρω γω το Ζαναξ; Είναι και υποχονδρια δύσκολο να δεχτεί οποιαδήποτε αλλαγή, εδώ παίρνει καινούρια αντιβιωση και νομίζει ότι τη πιάνουν αναφυλακτικο σοκ και φαγουρες σε όλο το σώμα ενώ είναι μία χαρά. Και εκτός αυτου. Είναι και θέμα ανθρώπου. Όταν χρόνια έχεις μάθει να λειτουργεις σαν ένας μικρός υστερικος δικτάτορας (έχει δικούς της καημούς και βάσανα την νιώθω και εκείνη) δύσκολο να αλλαξεις. Δεν είναι νευρα πια είναι χαρακτήρας. Επίσης τα αρνητικά συναισθήματα του αδερφου μου απέναντι της έχουν μαζευτει αθροιστικά με τα χρόνια όσο και αν την αγαπά, και φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί μεγάλη αφορμή :/ Αρκει το παραμικρό πια...εγώ δεν ξέρω τι να κανω. Αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να κανω και εφόσον τα βλέπω αυτά έχω εύθυνη. Αν γίνει κάτι κακό σίγουρα θα αποτρελλαθω και θα με βαραίνει η ευθύνη ότι και να λέμε τωρα. Πως να πραξω; Θερμοπαρακαλω βοηθηστε με με καμία ιδέα.

  3. #18
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    προσπαθησε να την πεισεις, οτι οσο αρρωστος κι αν ειναι ο αδερφος, αν εκεινη ειναι ηρεμη, μπορει να ζησουν ειρηνικα.
    δλδ να την πεισεις να παει σε γιατρο ξανα και να κανει οτι μπορει να ηρεμησει.
    να ΜΗΝ βασιζεται σε αυτο που ειπε ο γιατρος περι φυλακης. τι την νοιαζει που θα παει αν την εχει σκοτωσει πλεον????????γιατι την ηρεμει αυτη η σκεψη? κι ο γιατρος, βλακεια ειπε δλδ. εκεινος πρωτος επρεπε να της πει οτι πρεπει να ηρεμησει.
    (μα τι συζηταμε).
    αν καποιος φτασει στο σημειο να κανει φονο απο βρασμο ψυχης και δεν τον σταματαει κανεις, δεν θα τον σταματησει η σκεψη οτι θα παει φυλακη! αυτο ειναι βεβαιο.

    οσο για σενα, κανε ολα αυτα, συζητα, επηρρεασε την, αλλα ΦΥΓΕ ΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ.

  4. #19
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2006
    Location
    Planet Love
    Posts
    23,537
    επισης, παρε μονη σου τον γιατρο να τα συζητησετε και για τους φοβους σου για την βια και για την κατασταση της μανας, να δειτε πως μπορειτε να συνεργαστειτε.
    ας την ξαναπαρει κι αυτος ενα τηλεφωνο , μηπως μπορεσει να την πεισει.

  5. #20
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2014
    Posts
    3,806
    Πράγματι αυτό με τη φυλακή ήταν ότι πιο ηλίθιο μπορούσε να πει ο εφημερευων γιατρός. Λες και αυτό είναι το πρόβλημα μας, το που θα πάει μετά το φονο -_-Το θέμα είναι πως και η γιατρός που τον παρακολουθεί είναι σε άδεια μέχρι και μετά το Πασχα. Σκατά δηλαδή. Ειναι και δύσκολη εποχη υποτροπιασεων γενικα αυτη, ειναι και γιορτες, τη βαψαμε. Όσο για τη μητέρα μου θα προσπαθήσω να την πεισω. Πιθανότατα απλά θα τη πιάσει πανικός και υστερία. Εγώ δεν μπορώ να φύγω ακόμα, περιμένω να τελειώσω κανονικά τη σύμβαση μου στη δουλειά και μετα θα φύγω εξωτερικο μέσα καλοκαιριού. Αλλά και αυτό από μόνο του δεν είναι παρηγορο. Από την άκρη της γης να μάθω πως έγινε κάτι κακό οπως φοβαμαι θα πάρω φόρα και θα φουνταρω εγώ. Καλως η κακώς είναι οικογενεια μου και είμαι μπλεγμένη στη κατασταση μεσα από αυτό το δεσμό, δε πα να φύγω και στην ανταρκτική...

  6. #21
    Banned
    Join Date
    May 2014
    Posts
    704
    Ναταλάκι μου, χθες ήσουν η τελευταία σκέψη μου πριν κοιμηθώ και η πρώτη μόλις ξύπνησα. Σκεφτόμουν αυτό που έγραψε η Remedy, πώς είναι δυνατόν με τέτοιες συνθήκες να μην επηρρεαστεί η ψυχική σου υγεία; Εγώ μπορεί να είμαι επιρρεπής σε ψυχικές ασθένειες και να θεωρώ αδύναμο τον εαυτό μου αλλά παλεύω με κατάθλιψη χωρίς φάρμακα, κάθε μέρα ξυπνάω με κλάμματα και απλά υπάρχω και προσπαθώ ακόμη να βοηθήσω την κατάσταση και να μην δείχνω τα χάλια μου, προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να βοηθάω και μένα ΠΛΕΟΝ, δείχνω δύναμη που δεν περίμενα ότι είχα αλλά ειλικρινά δεν αξίζει να φτάσεις στο σημείο να μην βρίσκεις νόημα πουθενά και να νιώθεις πως ο χειρότερος σου εχθρός είναι πλέον ο εαυτός σου γιατί γι' αυτή την κατάσταση οι ενοχές και οι ευθύνες που θα νιώθεις θα τριπλασιαστούν. Όσο δυνατός κι' αν είναι κάποιος, ακόμη κι' αν "γλυτώσει", δεν είναι δυνατόν να ζει καθημερινά μ' αυτή την κατάσταση. Δεν είμαστε ρομπότ ρε γαμώτο και μόνο υγιές δεν είναι όταν νοιάζεται κάποιος τόσο πολύ για τους άλλους σε σημείο να αφήνει πίσω τον εαυτό του και την υγεία του. Ειλικρινά σε καταλαβαίνω αλλά έχω θορυβηθεί. Από μακριά θα φοβάσαι αλλά τουλάχιστον θα είσαι πιο υγιής και ψυχικά και σωματικά. Εγώ αν μπορούσα θα έφευγα χθες κιόλας αν είχα το κατάλληλο περιβάλλον και θα ήμουν πιο μακριά, μέχρι πριν λίγες μέρες δεν το συζητούσα καν αλλά πραγματικά ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους τους επηρρεάζει άσχημα το οικογενειακό περιβάλλον μαζί με τις άσχημες συνθήκες ζωής. Από εκεί και πέρα μεγαλύτερο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας σου και πώς θα τα διαχειριστείς σωστά όλα αυτά.

    Φόβους, ανησυχίες και ευθύνες έχουν και νιώθουν όλοι οι άνθρωποι, η μεγαλύτερη ευθύνη είναι προς τον εαυτό μας. Και επειδή καταλαβαίνω πως δεν είναι ένας απλός φόβος και μια απλή ευθύνη (γιατί κι' εγώ σ' αυτή την περίπτωση είναι δεδομένο πως δεν θα άντεχα το βάρος και "θα την έκανα") θα σου πω πως όταν ένα συγγενικό πρόσωπο είχε δει με τα μάτια του πόσο άσχημη είναι η κατάσταση, με πήγε μαζί του στον γιατρό του αδερφού μου και του τα είχαμε πει ΟΛΑ. Οι γονείς μου μας κρατάνε ακόμη ψιλοκακία. Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα λες, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μεγαλύτερο ρίσκο είναι να αφήνετε την κατάσταση στα ίδια και να κάνετε υπομονή και να τα ανέχεστε όλα. Αν γίνουν όλα αυτά που φοβάστε όμως; Μιλάω για ρίσκο γιατί όλοι ξέρουμε πώς είναι τα πράγματα στις κλινικές. Ο αδερφός σου ήταν ο ίδιος πρόθυμος, άρα αναγνωρίζει κάπως την κατάστασή του και παίρνει ήδη φάρμακα, άρα οι γιατροί οφείλουν να τα γνωρίζουν όλα. Όσον αφορά την κατάσταση με την μαμά σου, ναι όντως παίζει πάρα πολλύ ρόλο ο χαρακτήρας αλλά όταν μπαίνει στην μέση και ψυχικές ασθένειες και το ίδιο της το παιδί είναι σ' αυτή την κατάσταση, την τσακίζει κι' αυτήν. Κι' εγώ τους καταλαβαίνω αλλά το μόνο σιγουράκι είναι πως έτσι χειροτερεύουν την κατάσταση. Εγώ θα έλεγα ΤΑ ΠΑΝΤΑ στον γιατρό της και θα του τόνιζα πως πρέπει να την πείσει για να πάρει φάρμακα για το καλό όλων σας. Θα ήταν καλό πιστεύω αν έκανε ψυχοθεραπεία αλλά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα βοηθήσει σε πιο μεγάλες ηλικίες και με τόσα προβλήματα. Αν πηγαίνατε μαζί για να σας πουν τρόπους διαχείρισης αυτής της κατάστασης ή τουλάχιστον όταν την πιάνουν τα νεύρα και το άγχος να τα ελέγχει με άλλους τρόπους για να αποφεύγονται οι επιπρόσθετες εντάσεις;

    Δεν ξέρω βρε κοπέλα μου. Εγώ είχα κουραστεί να ακούω συμβουλές και να προσπαθώ, ακόμη το ψάχνω αλλά στο σημείο που είμαι τώρα, όφειλα να επικεντρωθώ περισσότερο σε σένα για να σε "ταρακουνήσω". Δεν είσαι ο σωτήρας τους, έχεις προσπαθήσει περισσότερο από το κανονικό, δεν είσαι εγωίστρια γιατί δεν έφευγες και στρίμωχνες τον εαυτό σου και σίγουρα την ευθύνη την έχουν περισσότερο γονείς, γιατροί και ο ίδιος... Καταλαβαίνω πως για έναν λογικό και καλό άνθρωπο που νοιάζεται για τους άλλους είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί αυτές τις ευθύνες και να τρομοκρατείτε με κάθε πιθανή συνέπεια αλλά ξέρεις τι γίνεται; Εδώ μιλάμε για πιθανότητες, ανησυχίες που μας τρώνε και μας στερούνε κάθε στιγμή ηρεμίας και αν αυτό συνεχιστεί για καιρό θα είναι πολύ πιο δύσκολο να συνέλθεις, στο ξαναλέω. Κάνε αυτό που οφείλεις στον εαυτό σου για να ηρεμήσεις, τα έχεις ζυγίσει όλα και το σωστότερο είναι να μιλήσεις με γιατρούς και να προσπαθήσεις να μιλήσεις ήρεμα στην μαμά σου. Από 'κει και πέρα, δυστυχώς ή ευτυχώς στο χέρι τους είναι πώς θα αντιδράσουν και πώς θα το χειριστούν και ακόμη περισσότερο στο δικό σου χέρι είναι το να ΜΗΝ βουλιάξεις ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. :(

  7. #22
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2014
    Posts
    3,806
    moonlight μου κακα τα ψεμματα έχω περάσει αρκετές περιόδους κατάθλιψης κι εγω στο παρελθόν χωρίς φαρμακα η θεραπείες (είχα κάνει μία σύντομη για μία περίοδο με ψυχολογο και σταματησα), βασικά με θυμάμαι μία ζωή με ένα γκρίζο συννεφακι στο υπόβαθρο ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές. Πέρασαν όμως ολα και δεν ξερω πως, αλλά προσωπικά νιώθω πιο δυνατη παρά τη μουντιλα. Και πλέον υπαρχουν στιγμές γνησιας ηρεμιας και χαρας. Οχι τυπου χεστηκα απο τη χαρα μου...ισορροπιας πιο πολύ, ζεν...τετοιας χαρας. Γαληνιας. Ασχετα που ειμαι αρκετα αγχωδες ατομο. Αυτο ισως ειναι το μονο εμφανες κουσουρι που μου αφήνει αυτή η ιστορία. Υπάρχουν εσωτερικές πληγές που δεν φεύγουν και σκαμπανεβασματα ναι, αλλα δε με πειράζουν πια γιατί οσο κλισέ και αν είναι όλα περνανε, καλά και κακά, όλα πάνε και ερχονται. Προσαρμοζομαστε, δυναμωνουμε, οι πληγές γίνονται ουλές και δεν χαμπαριαζεις αλλο, μαθαίνεις και τα βρίσκεις με τον εαυτό σου όσο γίνεται και αυτό προσπαθώ να κανω. Και δεν εννοώ ότι γίνεσαι σκληροτράχηλος η αναισθητος. Πιστεύω πως μπορείς να είσαι μία χαρά δυνατός και ευαίσθητος, νομίζω πρέπει να τις αγαπάμε τις ουλές μας. Μην ανησυχεις παντως καθόλου ότι θα βουλιαξω όπως λες. Αγχωνομαι ναι, φοβαμαι ναι, θλιβομαι ναι, αλλα θα επιπλεω και ας ειμαι ευαισθητη. Και αυτη την ευαισθησία βλέπω και σε εσένα και σου εύχομαι να βγεις κι εσύ πιο δυνατή από όλο αυτό και να βρεις όλα σου τα νοήματα και το χαμόγελο που σου αξιζει και την εσωτερικη σου γαληνη και πιστεύω σοβαροτατα και ότι θα τα καταφέρεις κι όλας. Δεν είμαστε ρομπότ moonlight μου δίκιο έχεις, ο ψυχισμός μας είναι κάτι πολυ πιο θαυμαστό, αρκεί να έχουμε την επίγνωση και το κουράγιο να πάρουμε τα κατάλληλα βήματα.
    Και αυτή την επίγνωση χρειάζεται και η μητέρα μου οπωσδήποτε, και δυστυχώς όπως λες με την ηλικία δυσκολευουν τα πραγματα, είναι αρκετά ακαμπτη. Με τα χρονια γίνεται όλο και δυσκολότερο να παραδεχτείς τα λάθη σου γιατί σημαίνει πως τη μισή σου ζωή πιστεύεις λάθος πράγματα και κρεμιεσαι στις ίδιες πεποιθήσεις και σκέψεις. Θέλει βαρβατο κουράγιο να τα πετάξεις ολα μία ωραία πρωια στα 60 και να σκεφτείς πως ξοδεψες μία ολόκληρη ζωή διαστρεβλωμενη. Την καταλαβαινω και προσπαθήσω να την πεισω... Τώρα τι θα βγει δεν ξέρω. Πολύ φοβάμαι θα κάνω τρύπα στο νερό και η λογική λέει πως το κρίμα απο εκει και περα είναι στο λαιμό της αλλα δεν μπορώ να μη στενοχώριεμαι για αυτο. Είναι σαν να στεκεσαι σε μια βαρκα, να βλέπεις κάποιον να πνίγεται και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα γιατί δεν του αρέσει το χρώμα της βαρκας :/

  8. #23
    Banned
    Join Date
    May 2014
    Posts
    704
    :) Χαίρομαι πολύ που σε διαβάζω, αλήθεια. Τελικά αντιστράφηκαν οι ρόλοι; Μου δίνεις πολλύ κουράγιο, βγάζεις απίστευτη δύναμη και δεν σε φοβάμαι... Όταν ξεπερνάς κάτι δύσκολο και σημαντικό και όταν τα ζεις όλα αυτά σίγουρα δυναμώνεις και χαίρομαι γιατί έχεις επίγνωση και χρησιμοποιείς την ευαισθησία σου για το καλό σου. Με συγκίνησες ρεε! <3

    Επειδή θα σε τρώει και δεν θα ησυχάσει η συνείδησή σου, κάνε τις προσπάθειές σου και βλέπεις πώς θα πάει. Κάποια πράγματα είναι πάνω από εμάς και πρέπει να αναλάβουν και οι άλλοι ευθύνες, αν όχι για τον εαυτό τους, τουλάχιστον για τα παιδιά τους...

  9. #24
    Ναταλία, το να εισαι το λογικο και υγιες μελος μεσα σε μια οικογενεια που εχει μαθει να νιωθει αγαπη, δεσιμο, υποστηριξη μεσω παθογενειας ειναι περιπλοκο - ακαταλογιστο - δυσκολοτατο κομματι !!!

    Εγω μεγαλωσα με ανθρωπο "εκτος ελεγχου" που δεν λαμβανε αγωγη γιατι πιστευε πως το διαχειριζεται, κληρονομησα την κλιση αγχωδους- καταθλιπτικου ατομου και βιωνω εδω και καιρο μελος με σχιζοσυναισθηματικη. Ποιος θα σωσει ποιον η μονη μου και ευλογη απορια. Τι αποφασισα να κανω λοιπον.

    1. Να μην χειροτερεψω λογω του γεγονοτος. Οχι δια μεσω της φυγης, γιατι κουβαλαω το "σπιτι μεσα μου" αλλά να αποκτησω γνωστικα εργαλεια και εφοδια διαχειρισης της καταστασης.

    Πρωτον, η μητερα σου μοιαζει σαν να εχει παραδοθει και να περιμενει να την βρει το "κακο". Γιατι αυτο ? Ισως Ενοχικοτητα για την κατασταση του παιδιου και η δοσολογια ισως πραγματι να μην την καλυπτει πλεον.
    Δευτερον η θεση σου ειναι πολυ δυσκολη, ειναι οι δικοι σου ανθρωποι, ναι μεν θα φυγεις, ναι μεν αλλά στο τωρα φαινεσαι το μονο ατομο που καλειται να παρει μια θεση για να αποτρεψει το χειροτερο.

    Υποχονδρια ξε υποχονδρια - μονες σας - Παρε το πιο σοβαρο υφος που μπορεις να εχεις μπας και συναισθανθει οτι - αν δεν αναλαβει τον εαυτο της και δεν πατε αμεσα σε γιατρο θα ειναι 100% υπευθυνη για τα ξεσπασματα οργης του αλλου μελους. Δεν γινεται πρεπει να ταρακουνηθει.

    Εγω προσωπικα οταν εγινε η διαγνωση εκανα συμβουλιο και οσο μπορουσα ενημερωσα πως και τι, τι εχει παθει, τι περναει, πως ειναι οτι χειροτερο να επιλυονται διαφωνιες με φωνες υστεριες κτλ. Τιποτα δεν παει ρολόι ομως... παντα υπαρχουν και αυτα που δεν μπορουμε να ελεγξουμε. Αρα μην παιρνεις οοοολοοοοοο το βαρος της πορειας επανω σου.

    Κατ΄εμε η Μανα πρεπει να καταστειλει την αγχωδη παθηση, ο αδερφος εφοσον λειπει η βασικης ιατρος να ειναι υπο επιβλεψη στην ληψη σκευασματων και οσο πιο ηρεμα γινεται...

    και εσυ... εσυ... Δεν μπορεις να σωσεις καποιον που δεν θελει να σωθει !!! Να το θυμασαι αυτο. Ειτε εισαι Ελλαδα ειτε εισαι εξωτερικο.
    Εαν πραγματι εστω ουτε η μητερα σου κανει ενα βημα πισω τοτε λυπαμαι αλλά προκαλει ενα κακο.

    Ελπιζω κατι απο αυτα που σου εγραψα να σου δωσουν κατι.

    Θελει αποστασιοποιηση, γνωση, συμμαχους και αγωνα.
    Δεν ειμαι της γνωμης ως ανθρωπος -Α παρουσιαστηκε αυτο, το βαζουμε στα ποδια- οταν ομως εχεις εξαντλησει τοσα χρονια καθε δυνατο ενδεχομενο βελτιωσης της καταστασης, η οποια ομως δεν αλλαζει, προστατευεις την Ναταλια.
    "Make sure your worst enemy isn't you"

  10. #25
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2014
    Posts
    3,806
    Χαίρομαι παρα πολύ που σου δίνω κουράγιο και όποτε το χρειάζεσαι μη δισταζεις να μου μιλησεις κι εσυ, μου δίνει κι εμένα κουράγιο το ότι δεν είμαστε μονοι. Αν μπορουσαν όλοι μια στιγμή να σταθουν να ακουσουν τον συνάνθρωπο τους και αν είχαν το κουράγιο να μιλήσουν θα ήταν όλα τόσο πιο εύκολα...αγάπη μόνο ρε <3
    Όσο για τη μητέρα μου...έκανα ηδη απ'εξω απ'εξω μία προσπαθεια να της μιλήσω για το θέμα και μου μουτρωσε, με έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια και την άκουσαν και έξι τετράγωνα πιο κάτω. Θεωρεί πως όλα θα λυθούν με κάποιο μαγικό συνδιασμό χαπιών. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι περιμένει, θέλει το παιδί της να είναι ζομπιασμένο απο τα χαπια και σε πληρη καταστολή; Μόνον έτσι θα λυνόταν φαρμακευτικά το προβλημα αν δεν συμμαζευτει η ίδια λίγο. Τώρα θα περιμένω να γυρίσει η γιατρός του από την άδεια και θα πάω να της μιλήσω για όλα αυτά. Θα τη ρωτησω και πώς μπορώ να προσεγγισω το θέμα με τη μάνα μου όσο πιο σωστά γινεται και βλέπουμε, αν ενδιαφερθεί βέβαια και η γιατρός και αν μπει στη διαδικασία να ασχοληθει με τη συνολική κατάσταση. Αλλιώς δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κανω. Για την ώρα υπομονή μέχρι να περάσει το Πασχα και ελπίζω να κρατηθούν οι λεπτες ισορροπίες εστω με το ζορι μέχρι τότε. Με τεντωμένα νεύρα θα τη περάσουμε τις επόμενες εβδομαδες. Δεν ξέρω τι καινούρια φρικη θα φάω αύριο μεθαύριο, ελπίζω καμία αλλά αν προκύψει κάτι θα γράφω εδώ. Το ξερω δεν ειναι παντα ευκολο να πει κανεις κατι σε τέτοιες περιπτώσεις ούτε χρειαζεται απαραίτητα, απλα με βοηθάει να τα λέω κάπου, είναι ένας προχειρος τρόπος διαχείρισης και αποβολής του στρες.

  11. #26
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2014
    Posts
    3,806
    Constantly curious σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου και το ενδιαφέρον σου. Η μητέρα μου δεν ξέρω γιατί έχει παραδωθεί. Βασικά νομίζω πως εν μέρει δυσκολεύεται να πιστεψει οτι ο αδερφός μου θα μπορούσε πράγματι να ξεφύγει και να κάνει κακό και από την αλλη κυριολεκτικά δεν καταλαβαίνει πόσο επηρεάζει ή συμπεριφορά της. Την θεωρεί αμελητέα και είναι βυθισμένη στη δικιά της δυστυχια, που είναι μία ααααλλη, τεράστια ιστορία και αυτό την κάνει εγωκεντρικη, όχι εγωιστρια αλλά εγωκεντρικη. Δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια του άλλου και έχει πολύ εύθραυστο και πονεμενο εγώ για να παραδεχτεί τα λάθη της. Αν της επισημανεις αντικειμενικα κάποιο λάθος της το εκλαμβάνει ως προσωπική επίθεση και το παίρνει πολύ προσωπικά και σαν παιδί, ή θα πληγωθει και θα κλάψει η θα σου κάνει μούτρα και θα σε δαιμονοποιησει. Ένα οικογενειακό συμβούλιο με γιατρο θα ήταν το ιδανικότερο και έχει γίνει απόπειρα στο παρελθόν αλλά δεν ωφέλησε γιατι όλα τα άλλα μελη, και τα αδέρφια μου και ο πατέρας μου κρυβαν λογια από ένστικτο να προστατέψουν τη μητέρα μου, ασχετα που δεν χρειαζόταν προστασια, έτσι το εκλαμβάνει εκεινη. Όλοι ειχαν "εκπαιδευτεί" με τα χρόνια να προσαρμόζονται στα καπρίτσια της, ακόμα και ο άρρωστος αδερφός μου. Εγώ παρ'οτι ήμουν μικρή προσπάθησα να πω ακόμα τότε πώς τα φάρμακα δεν αρκούν αν δεν υπάρχει ισορροπία και ηρεμια στο σπίτι. Αλλά το ένστικτο της οικογένειας μου ήταν να προστατέψουν αυτο το ιδιαίτερο νοσηρό "οικοσυστημα" που είχαμε φτιάξει για να κρατιούνται κάποιες ισορροπίες σα τραπουλόχαρτα και πάντοτε ημουν εγώ το "περίεργο" παιδί και η "απογοήτευση" τους. Αλλά ο αλλος αδερφός που έτρεφε περισσότερο από όλους αυτή τη κατάσταση της μητέρας μου λέγοντας της σε όλα "ναι" και χωρίς να τολμήσει ποτέ να της δείξει λίγο "σκληρή αγάπη" οντας ο μονος που θα ειχε τη δυναμη να καταφερει κατι, έφυγε από το σπίτι και πλέον αυτή η δίψα για επιβεβαίωση από την ναρκισσιστική μητέρα φθινει σε όλους...και στον άρρωστο αδερφό μου και στο πατέρα μου και γενικα. Καλα εγώ την είχα απορρίψει την ιδεα εδώ και χρόνια, από την εφηβεία ακόμα. Άρα ίσως είναι πάλι μία καλη στιγμή να προσπαθούσα να οργανωσω να μιλούσαμε όλοι μαζί με το γιατρό. Εύχομαι να ανταποκριθεί και η γιατρός βεβαια γιατί ένα κομμάτι μου πλέον φοβάμαι ότι θα είναι σε φάση "καλά ότι πεις απλά μη του σπατε τα νευρα"... Θα δείξει. Εγώ θα προσπαθήσω πάντως.

  12. #27
    Καταλαβα Ναταλια μου, μιλαμε για σκληρο πυρηνικο αρνητισμο.
    Επιμενω πως πρεπει να ταρακουνηθει η μανα. Ο αδελφος δεν νομιζω οτι στεκεται τοσο σε λεξεις που θα ακουσει οσο στο συναισθημα που ρουφαει απο τους γυρω του. Αν δλδ βιωνει ταραχη, αγανακτηση, θυμο, αυξανεται και σε εκεινον ο φοβος αρα μπαινει σε επιθεση.

    Εγω δεν ειχα παρει χαμπαρι οτι ανηκω σε " νοσηρο οικοσυστημα" καταλαβαινα παντα οτι ημουν αλλιως, καταλαβαινα οτι κατι δεν παει καλα,μιλουσα αλλά δεν ακουγομουν οποτε καποια στιγμη αποφασισα πως πρεπει να σκληραγωγησω σωστα εμενα και για το υπολοιπο της ζωης μου.

    Σου ευχομαι απο καρδιας να μην σου αφησει καταλοιπα, να μην ματωσει κι αλλο την ψυχουλα σου και οταν με το καλο αλλαξεις χωρα να εχεις και ενα συμβουλευτικο στηριγμα, συνεδριας τυπου. Ειναι βιωματα που οποιος δεν τα εχει ζησει αδυνατει και δικαιολογημενα αδυνατει να καταλαβει ποσους μηχανισμους εχουν χτισει μεσα μας για να επιβιωσουμε.
    "Make sure your worst enemy isn't you"

  13. #28
    Banned
    Join Date
    May 2014
    Posts
    704
    Αν πας μόνη εφόσον θα πληρώσεις είναι αναγκασμένος/η να σε ακούσει και να ενδιαφερθεί. Την επόμενη φορά να πας με την μαμά σου, είναι δύσκολα τα πράγματα και πραγματικά εύχομαι να το προσπαθήσει πραγματικά. Να μας γράφεις κοπέλα μου για να ξεσπάς. Συμφωνώ με ό,τι σου είπε η Cc, εγώ δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, απλά να ξέρεις πως σε καταλαβαίνω και εκτιμώ τον αγώνα που κάνεις.

  14. #29
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2014
    Posts
    3,806
    Σήμερα το πρωι επέστρεψε. Οταν ξυπνησα και πηγα να τον χαιρετησω τον είδα να καθεται μονος στο μπαλκονι . Μου φανηκε σχετικα ηρεμος αλλά σκυθρωπός, και ίσως κάπως χαμμενος στις σκέψεις του. Έμαθα πως του εδωσαν και καποιο φάρμακο ακόμα πάνω στα άλλα 574 που παιρνει για να μην είναι τόσο "ορμητικός" όπως ειπώθηκε. -_- Η επιστημη εκανε το θαυμα της παλι,γιουπι. Δεν είχα το χρόνο ακόμα να διακρίνω αν το νέο φάρμακο απλα του ρουφάει τη διάθεση και την όρεξη για πράγματα ή αν τον ισορροπεί απλά λίγο περισσότερο. Μπορεί να κάνω λάθος και να είναι καλό (καλά για τα συκώτια του και τα λοιπά οργανα δεν ξέρω , αυτά πήγαν περίπατο εδώ και καιρό, για την διάθεση του εστω). Θέλει χρόνο να δω πως θα είναι τα πράγματα. Αν και πιστεύω πως πάλι θα αρχίσει να συσσωρεύεται η αρνητική ατμόσφαιρα με τον καιρό, απλά έχει εκτονωθεί λίγο ή κατάσταση προσωρινα με την απουσία του. Και εκείνος δεν φαίνεται τελείως στο χείλος του γκρεμού και η μανα μου είχε ηρεμήσει είναι η αλήθεια αυτές τις λίγες μέρες ενώ έλειπε. Τσιτωνουν ο ένας τον άλλον με εναν αρνητισμο που κανει κυκλους μεταξυ τους στην ατμοσφαιρα και επιδεινωνονται και οι δυο και κανονικα δεν θα έπρεπε να μένουν καν μαζι. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Τώρα περιμένω και παρατηρώ μέχρι να γυρίσει από την άδεια ή γιατρός του και να κανω τη συζητηση που λεγαμε. Από την άλλη τώρα έχω αρχισει να αμφιβάλλω κι εγώ και σκέφτομαι αν αξίζει να την κανω: Αν μία τέτοια συζήτηση με τη γιατρό του τα κάνει όλα χειρότερα; Ή μήτερα μου δεν έχει αίσθηση κινδύνου και ΔΕΝ πρόκειται να παραδεχτεί πως είναι κομμάτι του προβλήματος και να συνεργαστει. Ωστοσο αν γινει τετοιο βημα εκεινος σίγουρα θα το αντιληφθει περισσοτερο οτι ειναι εκείνη που τον τσιτωνει και δυσκολευει τη κατάσταση του και μπορει να προκυψει μεγαλυτερο προβλημα στη σχεση τους και να την κατηγορεί παραπάνω και να τη θέσω σε μεγαλύτερο κινδυνο, ενώ εκείνη δεν θα κάνει βήματα βελτίωσης. Με λίγα λόγια φοβάμαι μη ταραξω τα νερά περισσότερο. Επισης η γιατρος μπορεί να καταλήξει όταν προκύπτει κάτι άσχημο να δίνει βαρύτητα στο ότι φταίει η οικογένεια, που οκ φταιει σε ενα βαθμο, και να μην δίνει τόση σημασία στο τι μπορεί να κάνει άμεσα για τον ασθενη της. Κακα τα ψεμματα αυτη η ρημαδοοικογενεια δεν θα συνεργαστει καταλληλα ουτε θα λειτουργησει ποτε λογικα :( και οπως φαίνεται δεν της εχω εμπιστοσύνη της γιατρου και μου έχει δώσει λόγους...Γενικά δεν έχω εμπιστοσύνη στον δημοσιο κλάδο ψυχικης υγείας σε σοβαρά θέματα, εύχομαι αυτά που έχουν δει τα μάτια μου να μπορούσα να τα ξεχάσω και γενικά παίζουν πολλά που αν αρχιζα να τα συζητώ δεν θα τέλειωνα ποτέ. Εν ολίγοις τωρα ειμαι μπερδεμένη...να μιλήσω η να μη μιλήσω; Φοβάμαι μήπως με τη πρόθεση να κάνω κάτι καλό καταληξω να κάνω περισσότερο κακό...

  15. #30
    Ποσες φορες εχω μπει σε αυτο το τριπακι ερωτηματος...

    Ναταλακι, ειλικρινα δεν ξερω. Αν υπηρχαν χρηματα θα ηταν προτιμοτερο να σου εδινε σαφης οδηγιες ενας ψυχιατρος για το περιβαλλον και τα ζητηματα που βιωνεις, αντιμετωπιζεις και βρισκεις το θαρρος να διαχειριζεσαι.

    Υπαρχει ενδεχομενο να απευθυνθεις σε ψυχιατρο ή ψυχοθεραπευτη να μιλησεις για ολο αυτο το τεταμενο κλιμα και για το ποια θα ηταν η καλυτερη δυνατη δικη σου σταση - αντιμετωπιση ?
    "Make sure your worst enemy isn't you"

Page 2 of 6 FirstFirst 1234 ... LastLast

Similar Threads

  1. Ερώτηση σχετικά με τάσεις φυγής
    By Αλέξανδρος Δ in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 7
    Last Post: 07-08-2013, 23:55
  2. προβλημα στην επαφη προσωπο με προσωπο
    By kbmat24 in forum Συμβουλευτική Γονέων
    Replies: 1
    Last Post: 05-08-2013, 18:53
  3. ερωτευμενος με συγγενικο μου προσωπο
    By DIM1974 in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 10
    Last Post: 08-02-2013, 03:55
  4. προβλημα στην επαφη προσωπο με προσωπο
    By kbmat24 in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 8
    Last Post: 25-11-2012, 23:56
  5. ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΣΕ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
    By stavros77 in forum Ψυχογενής Ανορεξία
    Replies: 7
    Last Post: 07-12-2005, 23:58

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •