Μπέρδεμα

[Empty Set]

PART 1
Καλησπέρα. Είμαι ο Κώστας, 16 ετών και ομολογώ ότι νοιώθω πολύ περίεργα ακόμα και που γράφω αυτό το κείμενο τώρα. Θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο αναλυτικός γίνεται, χωρίζοντας τμήματα από τη ζωή μου, ώστε να είναι πιο εύκολο και σας εσάς να απαντήσετε επιλεκτικά. Ειλικρινά είναι πολύ δύσκολο να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη οπότε πολύ πιθανόν να μπερδέψω κι εσάς. Αν βαριέστε να τα διαβάζετε όλα θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω στο τέλος.

Πρόσωπική ζωή

Κατ' αρχάς να διευκρινίσω ότι εδώ θα αναφερθώ στην κυριολεξία της φράσης και θα πω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Εδώ θα δώσω μια εικόνα του πώς βιώνω το σήμερα. Εδώ και αρκετό χρόνο, ή μάλλον χρόνια, βρίσκομαι σε μια πολύ δυσβάσταχτη ψυχολογική κατάσταση. Δεν έχω καθόλου ενέργεια, κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή, δεν ικανοποιούμαι με τίποτα, δε με ευχαριστεί ιδιαίτερα τίποτα. Επίσης αυτά να σημειώσω ότι συμβαίνουν από περίπου 8-10 χρονών (δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς). Εντωμεταξύ το μυαλό μου υπολειτουργεί τελείως. Ακόμα και τώρα αποτυπώνω τις σκέψεις μου πολύ δύσκολα γιατί είμαι διαρκώς σε μια σύγχυση στο μυαλό μου και μπλοκάρω. Διαρκώς κάνω αρνητικές σκέψεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Για οτιδήποτε "αθέμιτο" κι αν κάνω πάντα υπερβάλλω με τις συνέπειες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Και όταν λέω αθέμιτο εννοώ τελείως ασήμαντα πράγματα, όπως το να αργήσω 2 λεπτά στην τάξη. Βλέπω άλλα παιδιά στην ηλικία μου πάλι που κάνουν τρισχειρότερα πράγματα και δεν έχουν ίχνος ενοχής. Λόγω του ότι με απασχολεί πολύ το θέμα της ηθικής, δεν αφήνω τον εαυτό μου να ξεφύγει ούτως ή άλλως. Με αφορμή επίσης το θέμα της ηθικής θέλω να αναφερθώ και σε έμμονες ιδέες που με βασανίζουν. Για παράδειγμα ερωτήματα που με απασχολούν είναι τύπου "ποιος καθορίζει το ήθος;", "πόσο ηθικός χρειάζεται να είναι κανείς;", "πόσο χρειάζεται κανείς να είναι πιστός στο έθνος και την πατρίδα του; μήπως θα ήταν καλύτερα αν όλοι ανήκαν σε ένα έθνος;", "χρειάζονται καμιά φορά τα ψέματα;", "αξίζει να κυνηγήσω τα ονειρά μου (επαγγελματική επιτυχία) ή να αφοσιωθώ στο να κάνω καλύτερο τον κόσμο;". Αυτά είναι τα πρώτα φιλοσοφικά ας πούμε ερωτήματα που μου ήθραν στο μυαλό και με απασχολούν. Έπειτα έχω εμμονή με το μικρόκοσμο, αν και ξέρω ότι ακούγεται περίεργο. Γενικά, αν και η φυσική και η χημεία με απασχολούν πολύ, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στο ότι μαθαίνω καλύτερα με οπτικά μέσα αλλά δυστυχώς όσα συμβαίνουν στο μικρόκοσμο πολύ δύσκολα να αναπαρασταθούν ή να παρακολουθηθούν. Προσπαθώ παραδείγματος χάριν να συνειδητοποιήσω ότι όλα είναι φτιαγμένα από άτομα, τα οποία συνδέοονται με κάποιους δεσμούς, και γύρω από αυτά υπάρχουν ηλεκτρόνια, και έπειτα υπάρχουν και τα κουάρκς και μπλα μπλα μπλα. Αυτές οι έμμονες ιδέες που ανάφερα (είναι κι άλλες πολλές) όχι απλά δε μου προσφέρουν κάτι, αλλά μου μπλοκάρουν χειρότερα το μυαλό! Γενικά ψάχνομαι μόνος μου σε όλους τους τομείς, προσπαθώντας να δημιουργήσω μια καλλιεργημένη προσωπικότητα, αλλά βομβαρδίζομαι από γνώσεις τόσο στο σχολείο, όσο και στην προσπάθειά μου αυτή με αποτέλεσμα να νοιώθω ότι θέλει να εκραγεί το κεφάλι μου. Γενικά σιχαίνομαι την αμάθεια, την ημιμάθεια και την ανακρίβεια. Επίσης λόγω του ότι αυτά τα τρία τα απεχθάνομαι, δεν ξέρω γιατί, αλλά την έχω δει ότι και καλά είναι υποχρέωση μου να τα καταπολεμήσω. Τι εννοώ: πάντα κάτι που διαβάζω και μου φαίνεται ενδιαφέρον θα το πω σε οποιονδήποτε μου δωθεί η ευκαιρία, θεωρώντας ότι έτσι θα του προσφέρω λίγη παραπάνω γνώση και θα τον κάνω καλύτερο άνθρωπο. Επίσης πάντα όταν κάποιος πει κάτι που είναι λάθος τον διορθώνω και επικαλούμε τις πηγές μου για να αποδείξω την εγκυρότητά μου. Αυτό συμβαίνει καθημερινά στην παρέα μου, δηλαδή κάποιος θα πει κάτι λάθος εγώ θα τον διορθώσω, ακόμα κι αν δεν είμαι σίγουρος. Έπειτα ψάχνω αποδείξεις για τα λεγόμενά μου στο ίντερνετ κυρίως και τους "τις τρίβω στη μούρη" και το ευχαριστιέμαι επειδή συχνά επιμένουν. Η προσπάθεια μου όμως να βελτιώσω τους άλλους όχι απλά δεν εκτιμάται, αλλά καταντάει και πολύ σπαστική. Άλλωστε σε ποιον αρέσει να τον διορθώνουν; Αν κάποιος διορθώσει εμένα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: 1) θα προσπαθήσω να το δεχτώ με ενόχληση όμως, 2) θα προσπαθήσω να φτιάξω ψευδοεπιχειρήματα που είτε θα πείσουν τον άλλον, είτε θα τον κουράσει τόσο ο αντίλογος ώστε να παρατήσει τη θέση που υποστηρίζει. Γενικά στο 2ο είμαι πολύ κάλος, γιατί ο προφορικός μου λόγος πιστεύω ότι είναι από τα ατού μου και ποτέ δεν έχω χάσει λεκτική διαμάχη. Άλλο κομμάτι της προσωπικότητάς μου είναι ότι είμαι ψεύτης και αρκετές φορές ρουφιάνος. Αυτά θυμάμαι να τα είχα ανέκαθεν γιατί είμαι πολύ χαιρέκακος. Επίσης έχω ειρωνικό υφάκι και θεωρώ ότι είμαι ανώτερος από τους άλλους. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά σε άτομα που έχω οικειότητα βγάζω πολύ αρνητικές συμπεριφορές (αν και υποψιάζομαι ότι είναι μηχανισμός άμυνας) ενώ σε άτομα που δε γνωρίζω, αν και δεν είμαι απόλυτα ειλικρινής, είμαι πολύ φιλικός. Ύστερα με απασχολεί πολύ το εξής θέμα. Όλοι μου λέγανε μέχρι πρότεινος να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω εγώ και όχι να σκέφτομαι τι θέλουν οι άλλοι. Πράγματι, συχνά έκανα πράγματα που δεν ήθελα, μόνο για να χαρούν οι άλλοι. Το δοκίμασα, λοιπόν, και όταν έκανα αυτό που ήθελα κάποιος νευρίαζε μαζί μου επειδή δεν έκανα ό,τι ήθελε αυτός. Τελικά μπερδεύτηκα τελείως και δε μπορώ να καταλάβω ποια είναι τα όρια του "κάνω την καρδιά μου πέτρα για να ευχαριστήσω τους άλλους" και του "κάνω ό,τι θέλω εγώ να κάνω". Τέλος μια έμμονη ιδέα που ξέχασα να θέσω είναι η παρατήρηση του ανθρώπου ως ζώο. Παρατηρώ τις ανθρώπινες συμπεριφορές, πώς δρα και πώς οργανώνεται ο άνθρωπος και όλα τα σχετικά, και έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Αυτά τα συμπεράσματα είναι δύσκολο να τα αγνοήσω στην αλληλεπίδρασή μου με άλλους ανθρώπους και προσπαθώ να τα αναλύσω στο μυαλό μου μπλοκάροντάς το ακόμα χειρότερα. Για παράδειγμα κάποιοα ζωώδη ένστικτα που συνδέονται με αντίστοιχα με μια ανθρώπινη συμπεριφορά, αν κάποιος εκφράσει τη συμπεριφορά αυτή τότε εγώ αμέσως θα κάνω το συνειρμό με το ζωώδες ένστικτο. Δεν ξέρω γιατί μου βαραίνει τη σκέψη αυτό όπως και τα άλλα, δεν μπορώ καν να εκφράσω πώς νοιώθω γενικά, ζω μέσα στην παραλογία!

Οικογενειακή ζωή

Όπως είπα και πριν 8-10 ήταν η ηλικία που εμφανίσθηκαν τα πρώτα κρούσματα. Είχε προηγηθεί μετακόμιση περίπου όταν ήμουν 7 (μια μεγάλη αλλαγή), αλλαγή σχολείου περίπου στα 9 (δεύτερη μεγάλη αλλαγή) και χωρισμός γονιών περίπου στα 11. Η πρώτη αλλαγή δε νομίζω να μου "άφησε" κάτι ιδιαίτερο, ούτως ή άλλως από διαμέρισμα πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, αν και ακόμα το ξεπληρώνουμε στην τράπεζα και βαραίνει την οικογένεια οικονομικά. Η δεύτερη αλλαγή μου άφησε μέτρια συναισθήματα. Στο καινούργιο σχολείο έκανα αμέσως παρέες, άρεσα σε πολλά κορίτσια και γενικά ήμουν από τα παιδιά που δεν πέρασαν απαρατήρητα. Παρ' όλα αυτά εγώ εστιάζα στα αρνητικά της ζωής μου καθώς και ότι στο χωριό μου, όπου πέρναγα τις διακοπές μου, είχα ασταθείς σχέσεις με τα παιδιά και επειδή είναι και λίγο περίεργη κοινωνία, δεν ήταν λίγοι οι ενοχλητικοί τύποι που μου την έμπαιναν. Η τρίτη και φαρμακερή αλλαγή ήταν ο χωρισμός των γονιών μου. Πάντα ένοιωθα κοινωνικά άδειος σε όποια φάση κι αν βρισκόμουν και για αυτό υπολόγιζα τα πάντα στην οικογένεια. Να σημειώσω ότι οι γονείς μου ούτε με πίεσαν ποτέ, ούτε με περιόρισαν, ούτε μου εναντιώθηκαν. Αντιθέτως μου παρείχαν όλα όσα ήθελα, μου έκαναν δώρα, ασχολούνταν όσο μπορούσαν (λιγότερο ο πατέρας μου λόγω δουλειάς πρωί - βράδυ) και προσπαθούσαν να με προτρέψουν να μην έχω άγχη και έγνοιες, αλλά να ευχαριστηθώ τη ζωή μου όσο μπορώ. Ο χωρισμός ήταν ήπιος καθώς είναι και οι δύο πολιτισμένοι άνθρωποι από καλές οικογένειες, εκτός από κάποιες μικρές λεκτικές εντάσεις (όχι προσβολές, απλά λογομαχία). Έχω βρεθεί πολλές φορές μπροστά σε τέτοιο σκηνικό και σίγουρα αυτό με πλήγωνε πάρα πολύ. Θα περίμενε κανείς άλλα πράγματα, αλλά ούτε διαζύγιο έχει βγει στα χαρτιά, ούτε ζουν σε διαφορετικές κατοικίες. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση είναι περίεργη. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι ο πατέρας μου έφτιαξε το υπόγειό μας με κρεβάτι, μπάνιο, κουζίνα και "κατοικεί" εκεί. Βέβαια όλοι οι χώροι είναι κοινόχρηστοι για όλους. Ας πούμε ανεβαίνει στο σαλόνι για να δούμε τηλεόραση όλοι μαζί και μου μαγειρεύει στην κουζίνα του ισογείου για να μην ανεβοκατεβαίνει. Αραιά και που περνάμε χρόνο σαν οικογένεια βλέποντας ταινία ή τρώγοντας όλοι μαζί αν και τα προγράμματα του καθενός είναι διαφορετικά. Ο πατέρας μου δουλεύει πρωί - απόγευμα, η μητέρα μου δουλεύει στο χωριό Τετάρτη - Σάββατο και τη βλέπω Κυριακή - Τρίτη και η αδερφή μου σπουδάζει μακριά. Γενικά είναι σα να ζω μόνος μου αλλά κάποιος άλλος να μου κάνει τις δουλειές. Κάτι άλλο που με στεναγχωρούσε από μικρό είναι ότι η αδερφή μου δε συμπαθούσε τον πατέρα μου. Αυτή υποστηρίζει ότι απλά έτσι της βγαίνει, αλλά παλιότερα οι δύο ήταν αχώριστοι. Και οι δύο είναι ο ίδιος άνθρωπος πάντως, στο χαρακτήρα τουλάχιστον, οπότε πιστεύω ότι κι αυτό ίσως φταίει (τα όμοια απωθούνται :p). Στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα, όλοι είναι εξαίρετοι άνθρωποι και με αγαπούν πραγματικά. Το μόνο παράπονο είναι ότι δεν έπαιρνα όση σημασία ήθελα και πιστεύω αυτό συνέβαλε στο να δημιουργήσω αρνητικό χαρακτήρα... Τέλος να προσθέσω ότι στη μητέρα μου αυτή η κατάσταση με το διαζύγιο και το σπίτι δεν την ευχαριστεί ιδιαίτερα, γιατί θέλει να νοιώθει τελείως ελεύθερη, αλλά αν χωρίσουν στα χαρτιά δε συμφέρει τους υπολοίπους γιατί χάνουμε κάποια προνόμια καθώς και τα χρήματα για τις διαδικασίες είναι πολλά, ενώ το να ζήσει αλλού ο πατέρας μου θα μας επιβαρύνει ακόμα περισσότερο οικονομικά.

[Empty Set]

PART 2

Κοινωνική ζωή

Η κοινωνική μου ζωή είναι τελείως παραμελημένη. Από κοινωνική νοημοσύνη είμαι τέρμα στόκος. Δε μου αρέσει να βρίσκομαι με άτομα που δε γνωρίζω, δε μιλάω σε κανέναν άμα δε θέλω κάτι, μπερδέυω τα λόγια μου όταν μιλάω σε κάποιον που δεν ξέρω καλά, η γλώσσα του σώματός μου είναι αμήχανη. Όταν βρίσκομαι μόνο με ένα άτομο ανησυχώ για το ότι δε θα έχουμε τι να πούμε. Γενικά είμαι ξενέρωτο άτομο και δε θα έκανα παρέα μαζί μου. Μόνο 1-2 φορές ένιωσα ότι είχα έναν πραγματικό φίλο απέναντί μου, αλλά φταίω κι εγώ στις παρέες. Κατ' αρχάς κρίνω από την εξωτερική εμφάνιση για να κάνω καινούργιες παρέες. Εγώ δεν είμαι τίποτα φοβερό αλλά δεν ξέρω, μου φταίει. Έπειτα δεν προσεγγίζω ποτέ πρώτος γιατί δε μου αρέσει να ενοχλώ. Αυτήν την περίοδο μόνο ένα παιδί νοιώθω φίλο αλλά ο καθένας έχει τις παρέες του και επίσης έχουμε πολύ μεγάλο ανταγωνισμό. Νόμιζα ότι κι αυτός με έχει σε εκτίμηση αλλά είναι πολύ αινιγματική η στάση του και δεν ξέρω αν τον επιβαρύνω όταν του λέω να κάνουμε πράγματα μαζί. Σε σχέση με τις κοπέλες είχα μόνο 2 εκ των οποίων καμία από τις δύο δε θεωρείται σχέση για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια. Οι συγγενείς και οι γνωστοί πάντα με ρωτάνε και με φέρνουν σε δύσκολη θέση και αναγκάζομαι να απαντάω αινιγματικά. Οι "φίλοι" μου καμιά φορά με κοροϊδεύουν κιόλας επειδή δείχνω ότι μόνο εκεί υστερώ. Ο πατέρας μου ειδικά με ρώταγε συνέχεια πρόσφατα και μια μέρα που τα πήρα πολύ τον ξέχεσα κανονικά. Περισσότερο θέλω κοπέλα για να μη με πρήζουν οι άλλοι παρά για μένα. Γενικά είχα πολλές ευκαιρίες αλλά αφ' ενός δεν τις εκτιμούσα κι αφ' ετέρου ήμουν απασχολημένος με τα videogames. Ακόμα με λένε καμμένο :p. Αλλά δεν έχουν κι άδικο... Παιρνώ πολλές ώρες, ιδιαίτερα στις διακοπές, παίζοντας videogames. Είναι το "φάρμακό" μου. Με τσιγάρο και ποτό δεν έχω καμία σχέση γιατί θεωρώ ότι πλουτίζουν με την άγνοια και τη "μαγκιά" των συνομηλίκων μου. Ειδικά το ποτό το βλέπω πιο εγωιστικά γιατί μου φαίνεται ότι όποιος πίνει για να μεθύσει το κάνει για να ξεφύγει από την πραγματικότητα και η ηθική μου μου βάζει εμπόδια εδώ καθώς λέω ότι όλα πρέπει να τα αντιμετωπίσω. Υποκρισία είναι αυτό πραγματικά, γιατί με τα videogames αυτό κάνω, ξεφεύγω από την πραγματικότητα. Α! Και επίσης πριν μου πείτε για να ξεκινήσω κάποια δραστηριότητα του χρόνου δίνω πανελλήνιες, επίσης δεν έχω καθόλου ενέργεια όπως είπα και τέλος έχω κύφωση και πλατυποδία τα οποία πρέπει να φτιάξω πριν ασχοληθώ με τον αθλητισμό.

Αν σας κούρασε να διαβάσετε όλο αυτό φανταστείτε εμένα που το έγραφα 4:30 ώρες! Για να κλείσω θέλω να πω ότι το κοκομπλόκο του μυαλού, οι άπειρες σκέψεις, ο πεσιμισμός, η ανικανότητα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, το σχολείο και ο χαρακτήρας μου μου κάνουν πολύ δύσκολη τη ζωή. Δε νοιώθω καλά με τον εαυτό μου και δε μου αρέσει τίποτα απάνω μου (μαλλιά, σώμα, φωνή, γλώσσα του σώματος), δεν έχω αυτοπεποίθηση, έχω επίσης πρόβλημα να συνειδητοποιήσω και να συλλάβω τις γνώσεις, συχνά υπερβάλλω για όλα, το οικογενειακό περιβάλλον και ο αδερφικός ανταγωνισμός με βαραίνουν και όλα αυτά μαζί με κάνουν να βάζω τα κλάματα καθημερινά και να έχω αυτοκτονικές τάσεις τις οποίες δε σκοπεύω να υλοποιήσω γιατί ελπίζω ότι μια μέρα θα δικαιωθώ. Τέλος δεν ξέρω ποιος είμαι, έχω απότομες αλλαγές στην διάθεση (πολύ σπαστικό και έντονο τώρα τελευταία) και νομίζω ότι πάσχω από κατάθλιψη, ενώ συχνά πιστεύω ότι έχω τρελαθεί/θα τρελαθώ. Αυτά, ευχαριστώ για το χρόνο σας.

*Υπάρχει και άλλο PART που χάθηκε στα copy-paste λόγω του ορίου των λέξεων. Αν υπάρξει ανταπόκριση στο θέμα θα το ξαναγράψω, αφορούσε την σχολική μου ζωή.

[nick190813]

ζησε την ζωη σ και αφησε τα υπολοιπα πισω ,Αυτη η ηλικια ειναι περιεργη και εσυ αγχωμενος χωρις λογο
Μην σκεφτεσαι τιποτα ,οσο θα σκεφτεσαι θα γινεσαι χειροτερα ,αστα και απλα απολαυσε τα τελευταια μαθητικα σ χρονια.
Αυτοπεποιθηση ουτε εγω ειχα στην ηλικια σ και ολα μ εφτεγαν ,αλλα με τον καιρο θα σου φυγουν αυτα.
Και προσπαθησε να προσσεγισεις ανθρωπους και συμαθητες

[elis]

Έλα ρε μια χαρά είσαι κι εγώ έτσι ήμουν στην ηλικία σου κι εγώ μόνο που δεν έπαιζα παιχνίδια αλλά μπάλα χαιρέκακοι και ρουφιάνοι αν αυτά είναι τα ελαττώματά σου είναι η μισή Ελλάδα μη σε ανησυχεί θα βρεις παρέες το θέμα είναι άμα σου μοιάζουν τι θα γίνει επίσης άμα πας σε δουλειά τι θα γίνει επίσης άμα πας στρατό τι θα γίνει όλα αυτά στα λέω γιατί εκεί θα δεις πραγματικά τι είναι ρουφιάνος και χαιρέκακος και τότε ίσως αλλάξεις για την ώρα είσαι μια απλή ψωναρα λόγω καλής οικονομικής κατάστασης γονέων κάποτε όμως θα κληθείς να βγάλεις τα δικά σου λεφτά κι εκεί θα καταλάβεις τι είναι βερίκοκο

[Natalia_sups]

Καλησπερα Κωστα, βλεπω πως εισαι πολυ αναλυτικο μυαλο και θες να τα ψυριζεις ολα και μακαρι να μπορουσα να σου δωσω μια διεξοδικη απαντηση πανω σε οσα λες γραμμη-γραμμη, ξερω πως αυτο θα ηθελες. Αλλα θα σου πω το ζουμι που βλεπω εγω και τι εντυπωση μου δινεις παρ'οτι δεν σε ξερω, δεν ξερω ποσο θα σε βοηθησει, ευχομαι μονο να σε παρηγορησει η να σου προσφερει μια οπτικη που δεν ειχες σκεφτει. Εισαι εξυπνο παιδι και περνας δυσκολη εφηβεια, ειναι πολυ σπαστικο που στο λεω το ξερω και καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος, αλλα δεν τον βλεπω πρωτη φορα αυτον τον συνδιασμο εξυπναδας και υπεροψιας και αρνητικων συναισθηματων ομως και υοαρξιακων βασανων, ειδικα σε αγορια...και ακουγεται μεγαλη βλακεια αυτο που θα σου πω αλλα βγαζεις τοση αυτογνωσια και διαθεση να γνωριζεις και να παρατηρεις τον εαυτο σου που πιστευω οτι καποτε θα καταληξεις και ο ιδιος στο εξης συμπερασμα: Ξερεις πως εισαι στο σωστο δρομο οταν συνειδητοποιεις ποσα λιγα ξερεις...και αν πραγματι αγαπας να μαθαινεις πραγματα και δεν το κανεις για να παγιωσεις μια καποια εικονα στους αλλους και να τους "τα τριβεις στη μουρη" φτανεις σε ενα σημειο που οσο πιο πολλα μαθαινεις τοσο περισσοτερο καταλαβαινεις ποσο ΛΙΓΑ ξερεις. Και σιγα σιγα συμφιλιωνεσαι με αυτο, ειδικα οσο μεγαλωνεις και ωριμαζεις. Συνεχισε παντα να ωθεις τα ορια των γνωσεων σου ολο και πιο περα, αυτο ειναι ωραιο πραγμα, απλα με τον καιρο θα μπει στο παιχνιδι λιγο παραπανω και η συναισθηματικη νουμοσυνη ελπιζω και θα ισορροπησεις λιγο καλυτερα και με τον εαυτο σου, και με τους αλλους και γενικοτερα...η γνωση φυσικα και εχει το σωστο τοπο και χρονο να "επιδειχθει" και πολλους τους δυσαρεστει ενας "ξερολας"...και εδω ερχεται το κομματι των γνωσεων για τους ανθρωπους γυρω μας, το κοινωνικο κομματι, η κατανοηση, ο σεβασμος, η κοινωνικη δεξιοτητα να βρισκεις για το καθετι το σωστο τοπο χρονο και τροπο...εισαι σχετικα μικρος για να εχει αναπτυχθει πληρως ολο αυτο το κομματι, εχεις καιρο και εχεις και το μυαλο να το δουλεψεις και αυτο αλλα και τη καρδια..γιατι το οτι λες τον εαυτο σου κακεντρεχη και ρουφιανο μου κανει εντυπωση...για να το λες και να το ξερεις δεν αισθανεσαι χαρουμενος και καταβαθος εισαι και καλο παιδι. Εχεις συναισθηματα θυμου γενικα; Με τον εαυτο σου πιο πολυ η με τον κοσμο; Αισθανεσαι ανωτερος η κατωτερος απο τους αλλους; Σε κουραζουν οι παρεες η κανεις παρεα ξεκουραστα; Οταν κανεις παρεα δλδ με καποια ατομα μετα χρειαζεσαι καποιο χρονο μονος σου να "αναρρωσεις" και να γεμισεις μπαταριες; Η οχι; Αισθανεσαι μονος στη παρεα σου; Πες μου γενικα πως αισθανεσαι ως προς τους αλλους ανθρωπους...
Για ολα αυτα εχεις μιλησει σε καποιον δικο σου ανθρωπο; Η νιωθεις πως δεν θα σε καταλαβουν;
Οσο για το θεμα των γονιων σου...φαινεται να σε πειραζει αυτη η μπερδεμενη κατασταση γιατι παρ'οτι λες πως δεν αλλαξε και τπτ το ιδιαιτερο απο οταν χωρισαν καθως μενετε ουσιαστικα μαζι ακομα εχεις γραψει τοσα πολλα για αυτη την οικογενειακη κατασταση...εχεις αφιερωσει τη μιση αναρτηση σε αυτο το θεμα. Εδω ξερω παλι πως ειναι σπαστικο η μπορει να σου φαινεται και αχρηστο αλλα εχεις δοκιμασει να μιλησεις στους γονεις σου για το πως νιωθεις για αυτη τη κατασταση; Μπορει μια συζητηση να σε βοηθουσε να τα επεξεργαστεις και συνιστω να την κανεις.

[Empty Set]

Έλα ρε μια χαρά είσαι κι εγώ έτσι ήμουν στην ηλικία σου κι εγώ μόνο που δεν έπαιζα παιχνίδια αλλά μπάλα χαιρέκακοι και ρουφιάνοι αν αυτά είναι τα ελαττώματά σου είναι η μισή Ελλάδα μη σε ανησυχεί θα βρεις παρέες το θέμα είναι άμα σου μοιάζουν τι θα γίνει επίσης άμα πας σε δουλειά τι θα γίνει επίσης άμα πας στρατό τι θα γίνει όλα αυτά στα λέω γιατί εκεί θα δεις πραγματικά τι είναι ρουφιάνος και χαιρέκακος και τότε ίσως αλλάξεις για την ώρα είσαι μια απλή ψωναρα λόγω καλής οικονομικής κατάστασης γονέων κάποτε όμως θα κληθείς να βγάλεις τα δικά σου λεφτά κι εκεί θα καταλάβεις τι είναι βερίκοκο

Χαχαχα μου άρεσε αυτή η εναλλαγή ύφους αλλά δε σε παρεξηγώ γιατί έχω δει ότι τα λες ντόμπρα. Δεκτό. Όταν λέω χαιρέκακος και ρουφιάνος εννοώ σε πολύ μικρότερο επίπεδο από αυτό που εσύ φαντάστηκες. Πιστεύω ότι η έλλειψη σταθερών σχέσεων μου δημιούργησε αυτό το κόμπλεξ, δεν ξέρω. Τώρα αν εσύ με το ότι ο πατέρας μου δουλεύει ολημερίς και η μάνα μου για να με ζήσει τρέχει να δουλεύει στο χωριό κατάλαβες ότι είμαι ένα άπληστο κακομαθημένο κάνεις λάθος. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι ότι εγώ έχω πολλά ακριβά αγαθά είτε γιατί δούλεψα για να βγάλω λεφτά είτε γιατί με ευνόησαν οι συγκυρίες. Εκτιμώ πάντα ό,τι μου δίνουν και πάντα ανταποδίδω και στερούμαι κι εγώ αγαθά που ευτυχώς ανταποκρίνονται μόνο σε πλασματικές ανάγκες.

[elis]

Και θα μάθεις επίσης στη ζωή σου ότι χίλια κεφάλια αντρών να σπάσεις μια έξυπνη γυναίκα στην ψυχολογία δεν την φτάνουμε
Φιλικά

[Empty Set]

PART 3

Σχολική ζωή

Πριν αλλάξω δημοτικό όλα υπέροχα. Μόλις άλλαξα δημοτικό έκανα αμέσως παρέες, άρεσα σε πολλές κοπέλες, όλοι είχαν κάτι καλό να πούν για μένα. Εκείνη την ηλικία το μόνο που με χάλαγε ήταν ότι υπήρχαν πολλοί ενοχλητικοί τύποι που μου την έμπαιναν ειδικά στο χωριό μου. Στο γυμνάσιο η πρώτη τάξη ήταν δύσκολη γιατί είχα το οικογενειακό πρόβλημα και την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Η δευτέρα ήταν υπέροχη λόγω καινούργιας παρέας κυρίως, οι κακές στιγμές είναι μικρές απέναντι στις καλές αλλά και πάλι ήμουν λυπημένος. Η τρίτη ήταν μαρτύριο, έσπασε η παρέα μου και έμεινα μαζί με ένα άλλο παιδί που ήθελε να ενσωματωθούμε σε άλλη παρέα που ήμασταν και οι δύο ευπρόσδεκτοι. Εγώ βέβαια αρνήθηκα γιατί όπως είπα πριν πρώτα θα κρίνω από την εξωτερική εμφάνιση, πολύ κακώς αλλά δε μπορώ να το παραβλέψω. Ίσως αυτό έχει να κάνει με απωθημένα γιατί είναι κάτι επίκτητο, έβλεπα όλα αυτά τα "διάσημα" παιδιά να περνάνε τόσο όμορφα (επιφανειακά μάλλον) και ήλπιζα ότι θα μπορούσα κάποτε να ήμουν κομμάτι από αυτό. Επίσης είχα και αυτό το θεματάκι να μη λένε οι άλλοι ότι φορτώθηκα οπότε δεν έσπευσα σε νέα παρέα. Στο λύκειο μέσα σε δύο μήνες με προσέγγισαν άλλα άτομα και περάσαμε πολύ ωραία σε αυτή την παρέα ώσπου ξεκίνησε να διαλύεται. Πρώτα αποχώρησαμε εγώ κι ένα άλλο παιδί και σε 5 μήνες οι άλλοι 3 είχαν χωριστεί κι αυτοί γιατί είναι εξαιρετικά εγωιστές και οι 3! Τώρα είμαι σε μια 3μελή παρέα που δε με καλύπτει καθόλου και ίσα ίσα μου λένε να πάω έξω κι εγώ προτιμώ να τους αποφύγω. Στους βαθμούς πάντα ήμουν άριστος χωρίς να δεχτώ καμία βοήθεια και καμία πίεση. Μόλις φέτος ξεκίνησα φροντηστήρια (δευτέρα λυκείου). Μόνο μια φορά έβγαλα κάτω από 19 για 2 δέκατατρίτα και το είχα πάρει άσχημα. Ο λόγος είναι ότι το σχολείο είναι το μόνο πράγμα στο οποίο βλέπω να είμαι καλός, ή μάλλον στο πώς διαχειρίζομαι το σχολείο και θα εξηγήσω γιατί. Θα περίμενε κανείς με τέτοιους βαθμούς ή πολύωρο διάβασμα, γονείς από πάνω, φροντηστήρια ή να είμαι διάνοια. Δε συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Στο σχολείο απλά ακολουθώ μια δική μου μέθοδο. Τις ασκήσεις για το σπίτι ως επι το πλείστον αντιγράφω από το ίντερνετ, στην τάξη συμμετέχω και δεν κάνω καμία τρομερή φασαρία, στα διαγωνίσματα χρησιμοποιώ παπαγαλία + φωτογραφική μνήμη + μαθηματική σκέψη. Όλος ο βαθμός μου είναι ένα ψέμα αν και νοιώθω λίγο σκληρός με τον εαυτό μου να το λέω αυτό. Ξαναλέω δε δέχομαι καμία πίεση, αλλά μου είναι μαρτύριο, ειδικά φέτος που δυσκόλεψαν τα πράγματα. Οι γονείς μου ανησυχούν και μου λένε να το πάρω πιο χαλαρά το θέμα, καθώς και άλλοι συγγενείς. Εγώ πιστεύω ότι έτσι τους κάνω περήφανους και εκτός από εμένα προσπαθώ και γι' αυτούς, ώστε να μην τους εκθέτω και να μη δίνω αφορμή σε κανέναν να τους κακολογήσει με αφορμή εμένα. Φέτος τις μισές μέρες πάταγα και ένα κλάμα διαβάζοντας. Οι καθηγητές πάντα λένε τα καλύτερα και πολλοί έχουν πει στους γονείς μου πως θα ήθελαν να είχαν ένα παιδί σαν κι εμένα. Ο μπήχης ανέβηκε και τώρα που προσπάθησα να διαβάσω για τις τελικές λίγο στο πάσχα, πάγωσε το μυαλό μου και τσιτώθηκα πολύ, καταλήγοντας πάλι σε ξέσπασμα. Δεν κατάφερα τίποτα εννοείται, ούτε προσπάθησα αρκετά. Οι σκέψεις με τυραννούν. Το ότι αντιλαμβάνομαι σχεδόν μόνο αν υπάρχει οπτικό μέσο μου έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι έχω μαθησιακές δυσκολίες. Μαθηματικά - άλγεβρα κάνω με τον πατέρα μου και συχνά κάνω κι εκεί αντιγραφή τις ασκήσεις. Δεν πιστεύω ότι είμαι χαζός απλά έχω το πρόβλημα με την αντίληψη και δε μπορώ και να συγκεντρωθώ με όσα μου συμβαίνουν. Αυτός έχει απαιτήσεις από εμένα γιατί πιστεύει σε εμένα και με θεωρεί μαθηματικό μυαλό, ωστόσο συνέχεια του λέω ότι δεν έχει καμία μαθηματικούρα απεναντί του και να προσγειώσει λίγο τις βλέψεις του. Επίσης πιέζομαι γιατί όλοι θεωρούν ότι επειδή είναι μαθηματικός πρέπει να είμαι και εγώ καλός στα μαθηματικά. Μεγάλη βλακεία αυτή αλλά με επηρεάζει. Ο ίδιος μου λέει συνεχώς όταν με βλέπει αγχωμένο με τους βαθμούς να μη διαβάζω τόσο (που νά 'ξερε :p) να κάνω ένα διάλειμμα και να μην ανησυχώ για το μέλλον. Δε μετράει για τους γονείς μου ιδιαίτερα ο βαθμός, θέλουν απλά να είμαι καλός άνθρωπος. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται, εγώ δεν πείθομαι. Εγώ μόνο στη σκέψη ότι θα βγάλω κάτω από 19 βαθμό προαγωγής ήδη λυπάμαι. Ξέρω κι εγώ ότι ο βαθμός δεν έχει κανένα νόημα αλλά όπως είπα το κάνω γιατί μόνο σε αυτό είμαι καλός και για τα μάτια του κόσμου.

[Empty Set]

Ναταλία καλησπέρα, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Ξερεις πως εισαι στο σωστο δρομο οταν συνειδητοποιεις ποσα λιγα ξερεις...και αν πραγματι αγαπας να μαθαινεις πραγματα και δεν το κανεις για να παγιωσεις μια καποια εικονα στους αλλους και να τους "τα τριβεις στη μουρη" φτανεις σε ενα σημειο που οσο πιο πολλα μαθαινεις τοσο περισσοτερο καταλαβαινεις ποσο ΛΙΓΑ ξερεις. Και σιγα σιγα συμφιλιωνεσαι με αυτο, ειδικα οσο μεγαλωνεις και ωριμαζεις.

Αυτό το τρίψιμο στη μούρη συμπεριλαμβάνεται στο χαιρέκακος παρεμπιπτόντως. Με το να διορθώνω τους άλλους νομίζω ότι κάνω τον κόσμο καλύτερο. Ταυτόχρονα όμως ικανοποιώ τον εγωισμό μου, και όπως είδες δε διστάζω να πω ψέματα για να πείσω. Όχι τίποτα τρομερό και που δε μπαλώνεται απλά αναιρώ αυτό που είπα πριν έτσι, ότι θέλω να καταπολεμήσω την ημιμάθεια και την ανακρίβεια. Τέτοια κόμπλεξ έχω πολλά.

γιατι το οτι λες τον εαυτο σου κακεντρεχη και ρουφιανο μου κανει εντυπωση...για να το λες και να το ξερεις δεν αισθανεσαι χαρουμενος και καταβαθος εισαι και καλο παιδι.

Επίσης μέρος του χαιρέκακου. Φαίνομαι λίγο σκάρτος αλλά εστιάζω μόνο στα αρνητικά μου. Ποτέ δεν είχα αυτοπεποίθηση και είμαι πολύ ταπεινός στο θέμα αυτοπροβολής οπότε ούτε και αναγνώριση είχα. Με αυτή τη στάση, που όπως είπα πιστεύω είναι στάση άμυνας, προβάλλω τα αρνητικά των άλλων για να νοιώσω καλύτερα. Σύμπλεγμα κατωτερότητας δηλαδή μιας και πολλές φορές πιστεύω λανθασμένα ότι είμαι ανώτερος από τους άλλους.

Εχεις συναισθηματα θυμου γενικα; Με τον εαυτο σου πιο πολυ η με τον κοσμο; Αισθανεσαι ανωτερος η κατωτερος απο τους αλλους;

Τα βάζω συχνά με τον εαυτό μου και πολλές φορές νοιώθω τον κακό μου εαυτό να ξυπνάει από μέσα. Με τον κόσμο τα βάζω επίσης για πολλούς λόγους. Από τους άλλους σου είπα μάλλον νομίζω ότι είμαι ανώτερος λόγω του ότι με θεωρώ κατώτερο. Παρ' όλα αυτά αν ήμουν τρίτο πρόσωπο και με αξιολογούσα θα έλεγα ανώτερος πνευματικά από το μέσο συνομήλικο και όχι λόγω γνώσεων, αλλά για το πόσο καλά μπορώ να χρησιμοποιώ δεδομένα και να λύνω προβλήματα. Επίσης επειδή ασχολούμαι με άλλα πράγματα από το να βγάζω selfies και να κάνω check-ins για να δείξω πόσο καλά περνάω ενώ στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι για το θεαθήναι.

Σε κουραζουν οι παρεες η κανεις παρεα ξεκουραστα; Οταν κανεις παρεα δλδ με καποια ατομα μετα χρειαζεσαι καποιο χρονο μονος σου να "αναρρωσεις" και να γεμισεις μπαταριες; Η οχι; Αισθανεσαι μονος στη παρεα σου; Πες μου γενικα πως αισθανεσαι ως προς τους αλλους ανθρωπους...

Οι παρέες μου είναι εντάξει εάν γνωρίζω τα άτομα. Δεν πρόκεται να πάω σε παρέα που ξέρω 1 άτομο και οι άλλοι 4 είναι άγνωστοι. Πολλές φορές μου προτείνει π.χ. η αδερφή μου να πάμε έξω και εγώ είμαι κατηγορηματικός. Αυτό με τις μπαταρίες όχι ιδιαίτερα, απλά πολλές φορές δε θέλω να δω άνθρωπο εξ' αρχής. Στην παρέα μου δεν αισθάνομαι μόνος μου, αισθάνομαι απλά ότι δεν ανήκω. Ας πούμε η ασυνέπεια μου τη δίνει πολύ και προσπαθώ να τους εξηγήσω πόσο χρήσιμη αρετή είναι και αυτοί με απαξιώνουν. Δεν έχουν αξίες, δεν έχουν ιδανικά, τίποτα. Και οι δύο πιστεύω ότι είναι επίσης καταθλιπτικοί έως. Ωστόσο αυτό που μου τη δίνει στον έναν είναι ότι για όλα του φταίνει οι άλλοι, και αν του πεις όχι σε κάτι θα σε πρήξει μέχρι να πεις ναι. Ο άλλος παλεύεται. Γενικά προς τους άλλους ανθρώπους τώρα... Παθαίνω κάτι περίεργο όταν μιλάω σε άτομα που δεν ξέρω πολύ καλά και θέλω να κάνω καλή εντύπωση: κοιτάω αμήχανα και όχι στα μάτια όταν τους μιλάω, μπερδεύω τις σκέψεις και τη γλώσσα μου, δε μπορώ να ελέγξω καλά τους μύς του στόματος όσο κι αν ακούγεται περίεργο (ή έτσι το νοιώθω εγώ), είμαι αδέξιος και έχω περίεργες στάσεις (γι' αυτό και είπα δε μου αρέσει η γλώσσα του σώματός μου αλλά και όταν βρίσκομαι μόνος μου αισθάνομαι ότι απλά δεν είναι σωστή η στάση μου). Έχω τεράστιο θέμα με το τι πρέπει να πω ώστε να μην βαρεθεί ο άλλος και να μην υπάρξει σιωπή, γι' αυτό πάντα βγαίνω με 2+ άτομα και αυτό με περιορίζει. Απλά πολλές φορές δεν έχω κάτι να πω. Και πώς να πω αφού δεν έχω ενδιαφέροντα και ασχολίες...

Για ολα αυτα εχεις μιλησει σε καποιον δικο σου ανθρωπο; Η νιωθεις πως δεν θα σε καταλαβουν;

Ότι θα με καταλάβουν όχι γιατί αυτό που αισθάνομαι δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου τουλάχιστον. Έχω μιλήσει ξεχωριστά με τους γονείς μου (όχι για όλα) και γενικά μου λένε να τους μιλάω και φαίνεται να με καταλαβαίνουν. Έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα και μου τα εκμυστηρεύονται. Παρ' όλα αυτά δε νοιώθω να μου φεύγει βάρος όταν τους μιλάω, ούτε αισθάνομαι καλύτερα. Σε ψυχολόγο θέλω να πάω αλλά μόλις σκεφτώ όλα όσα έγραψα εδώ (κι αυτά είναι ένα δείγμα) βάζω τα κλάματα κατευθείαν, είμαι πολύ ευαίσθητος και δε μπορώ να το καταπολεμήσω. Άσε που διστάζω κιόλας λόγω εσωστρέφειας.

[Natalia_sups]

PART 3

Σχολική ζωή

Πριν αλλάξω δημοτικό όλα υπέροχα. Μόλις άλλαξα δημοτικό έκανα αμέσως παρέες, άρεσα σε πολλές κοπέλες, όλοι είχαν κάτι καλό να πούν για μένα. Εκείνη την ηλικία το μόνο που με χάλαγε ήταν ότι υπήρχαν πολλοί ενοχλητικοί τύποι που μου την έμπαιναν ειδικά στο χωριό μου. Στο γυμνάσιο η πρώτη τάξη ήταν δύσκολη γιατί είχα το οικογενειακό πρόβλημα και την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Η δευτέρα ήταν υπέροχη λόγω καινούργιας παρέας κυρίως, οι κακές στιγμές είναι μικρές απέναντι στις καλές αλλά και πάλι ήμουν λυπημένος. Η τρίτη ήταν μαρτύριο, έσπασε η παρέα μου και έμεινα μαζί με ένα άλλο παιδί που ήθελε να ενσωματωθούμε σε άλλη παρέα που ήμασταν και οι δύο ευπρόσδεκτοι. Εγώ βέβαια αρνήθηκα γιατί όπως είπα πριν πρώτα θα κρίνω από την εξωτερική εμφάνιση, πολύ κακώς αλλά δε μπορώ να το παραβλέψω. Ίσως αυτό έχει να κάνει με απωθημένα γιατί είναι κάτι επίκτητο, έβλεπα όλα αυτά τα "διάσημα" παιδιά να περνάνε τόσο όμορφα (επιφανειακά μάλλον) και ήλπιζα ότι θα μπορούσα κάποτε να ήμουν κομμάτι από αυτό. Επίσης είχα και αυτό το θεματάκι να μη λένε οι άλλοι ότι φορτώθηκα οπότε δεν έσπευσα σε νέα παρέα. Στο λύκειο μέσα σε δύο μήνες με προσέγγισαν άλλα άτομα και περάσαμε πολύ ωραία σε αυτή την παρέα ώσπου ξεκίνησε να διαλύεται. Πρώτα αποχώρησαμε εγώ κι ένα άλλο παιδί και σε 5 μήνες οι άλλοι 3 είχαν χωριστεί κι αυτοί γιατί είναι εξαιρετικά εγωιστές και οι 3! Τώρα είμαι σε μια 3μελή παρέα που δε με καλύπτει καθόλου και ίσα ίσα μου λένε να πάω έξω κι εγώ προτιμώ να τους αποφύγω. Στους βαθμούς πάντα ήμουν άριστος χωρίς να δεχτώ καμία βοήθεια και καμία πίεση. Μόλις φέτος ξεκίνησα φροντηστήρια (δευτέρα λυκείου). Μόνο μια φορά έβγαλα κάτω από 19 για 2 δέκατατρίτα και το είχα πάρει άσχημα. Ο λόγος είναι ότι το σχολείο είναι το μόνο πράγμα στο οποίο βλέπω να είμαι καλός, ή μάλλον στο πώς διαχειρίζομαι το σχολείο και θα εξηγήσω γιατί. Θα περίμενε κανείς με τέτοιους βαθμούς ή πολύωρο διάβασμα, γονείς από πάνω, φροντηστήρια ή να είμαι διάνοια. Δε συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Στο σχολείο απλά ακολουθώ μια δική μου μέθοδο. Τις ασκήσεις για το σπίτι ως επι το πλείστον αντιγράφω από το ίντερνετ, στην τάξη συμμετέχω και δεν κάνω καμία τρομερή φασαρία, στα διαγωνίσματα χρησιμοποιώ παπαγαλία + φωτογραφική μνήμη + μαθηματική σκέψη. Όλος ο βαθμός μου είναι ένα ψέμα αν και νοιώθω λίγο σκληρός με τον εαυτό μου να το λέω αυτό. Ξαναλέω δε δέχομαι καμία πίεση, αλλά μου είναι μαρτύριο, ειδικά φέτος που δυσκόλεψαν τα πράγματα. Οι γονείς μου ανησυχούν και μου λένε να το πάρω πιο χαλαρά το θέμα, καθώς και άλλοι συγγενείς. Εγώ πιστεύω ότι έτσι τους κάνω περήφανους και εκτός από εμένα προσπαθώ και γι' αυτούς, ώστε να μην τους εκθέτω και να μη δίνω αφορμή σε κανέναν να τους κακολογήσει με αφορμή εμένα. Φέτος τις μισές μέρες πάταγα και ένα κλάμα διαβάζοντας. Ο μπήχης ανέβηκε και τώρα που προσπάθησα να διαβάσω για τις τελικές λίγο στο πάσχα, πάγωσε το μυαλό μου και τσιτώθηκα πολύ, καταλήγοντας πάλι σε ξέσπασμα. Δεν κατάφερα τίποτα εννοείται, ούτε προσπάθησα αρκετά. Οι σκέψεις με τυραννούν. Το ότι αντιλαμβάνομαι σχεδόν μόνο αν υπάρχει οπτικό μέσο μου έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι έχω μαθησιακές δυσκολίες. Μαθηματικά - άλγεβρα κάνω με τον πατέρα μου και συχνά κάνω κι εκεί αντιγραφή τις ασκήσεις. Δεν πιστεύω ότι είμαι χαζός απλά έχω το πρόβλημα με την αντίληψη και δε μπορώ και να συγκεντρωθώ με όσα μου συμβαίνουν. Αυτός έχει απαιτήσεις από εμένα γιατί πιστεύει σε εμένα και με θεωρεί μαθηματικό μυαλό, ωστόσο συνέχεια του λέω ότι δεν έχει καμία μαθηματικούρα απεναντί του και να προσγειώσει λίγο τις βλέψεις του. Επίσης πιέζομαι γιατί όλοι θεωρούν ότι επειδή είναι μαθηματικός πρέπει να είμαι και εγώ καλός στα μαθηματικά. Μεγάλη βλακεία αυτή αλλά με επηρεάζει. Ο ίδιος μου λέει συνεχώς όταν με βλέπει αγχωμένο με τους βαθμούς να μη διαβάζω τόσο (που νά 'ξερε :p) να κάνω ένα διάλειμμα και να μην ανησυχώ για το μέλλον. Δε μετράει για τους γονείς μου ιδιαίτερα ο βαθμός, θέλουν απλά να είμαι καλός άνθρωπος. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται, εγώ δεν πείθομαι. Εγώ μόνο στη σκέψη ότι θα βγάλω κάτω από 19 βαθμό προαγωγής ήδη λυπάμαι. Ξέρω κι εγώ ότι ο βαθμός δεν έχει κανένα νόημα αλλά όπως είπα το κάνω γιατί μόνο σε αυτό είμαι καλός και για τα μάτια του κόσμου.

Για αυτα με τις παρεες ενα εχω να σου πω, κανε παρεα με οποιον σε κανει να νιωθεις πραγματικα καλα και ασε τα ιματζ και τα μηπως ειμαι βαρος και τις αηδιες, αυτα ειναι φυσιολογικες ανησυχιες για την ηλικια σου αλλα εχεις μυαλο να τα ξεπερασεις με τον καιρο.

Οσο για το αν εισαι εξυπνος η οχι....ωχωχωχωχ τι θεμα ανοιγεις...θες να παρω φόρα; χαχα...ακουσε με που σου λεω, ειμαι εκπαιδευτικος στο επαγγελμα: Εισαι ξε-φτε-ρι! Και αν ειχα παιδι και ησουν παιδι μου θα ημουν πολυ περηφανη.
Μπορω αν θελεις να σου στειλω αποδειξεις και βιβλιογραφια απο θεματα μεθοδολογιας διδασκαλιας και παιδαγωγικης να δεις γιατι το λεω, αν και σου ειναι αχρηστο, ακου το ζουμι και βαλτα καλα στο νου σου και χαλαρωσε λιγο:
Ατομο που σκεφτηκε να κανει και λεει αυτα:

Τις ασκήσεις για το σπίτι ως επι το πλείστον αντιγράφω από το ίντερνετ, στην τάξη συμμετέχω και δεν κάνω καμία τρομερή φασαρία, στα διαγωνίσματα χρησιμοποιώ παπαγαλία + φωτογραφική μνήμη + μαθηματική σκέψη.


Ειναι εξυπνο. Δεν εχει σημασια που παιρνεις 19 στο σχολειο. Και δεν θα ειχε σημασια αν επαιρνες και 9 αλλα ειχες τη δυνατοτητα να σκεφτεις με τον τροπο που σκεφτεσαι, που ειναι πρακτικος και λογικος. Ολα αυτα ειναι αυθαιρετα νουμερα, μη κοιτας τα νουμερα εσυ, κοιτα τι ξερεις. Δεν φταις που εχεις εκπαιδευτει να παπαγαλιζεις και να κυνηγας τους βαθμους για να ειναι ευχαριστημενοι οι γονεις σου. Βλεπω πως θα ηθελες να εισαι πιο δημιουργικος στο σχολειο για αυτο και νιωθεις πως οσα κανεις ειναι λιγα, αλλα να σου πω ενα μυστικο; Κανεις δεν ειναι πιο δημιουργικος και σουπερ εφευρετικος και εξυπνος απο αυτο. Γιατι κανεις δεν ενθαρρυνεται να ειναι, οι καθηγητες εχουν μια δουλεια: να βγαλουν την υλη. Εσυ τι λες θα κατσει να σε ενθαρρυνει να σκεφτεις μονος σου η να παπαγαλισεις; Και παλι κοιτα τι καθεσαι και σκεφτεσαι! Μη με τρελαινεις δεν εισαι κανα χαζο. Η παπαγαλια καλως η κακως ειναι μεσα στο προγραμμα. Η φωτογραφικη μνημη ειναι ταλεντο. Το οτι βρισκεις τις ασκησεις στο ιντερνετ επισης το βρισκω εξυπνο και πρακτικο, κανονικα δεν θα επρεπε να υπαρχουν καν μαθηματα για το σπιτι και να τα μαθαινετε ολα στο σχολειο αλλα τεσπα αυτο ειναι μια αλλη ουτοπικη ιστορια. Αρκει να τις κοιτας λιγο και να τις καταλαβαινεις τις λυσεις που αντιγραφεις. Το οτι συμμετεχεις στη ταξη επισης σημαινει πως ενδιαφερεσαι ουσιαστικα και ειναι καλο, οσο για τη μαθηματικη σκεψη που λες οτι χρησιμοποιεις στα διαγωνισματα μη τη παρουσιαζεις σα κατι το μηδαμινο. Ειναι παρα πολυ καλο πραγμα. Λες ο βαθμος σου ειναι ψεμμα αλλα εγω στο λεω και βαλτο καλα στο νου σου: ο βαθμος κανενος αλλου καλου μαθητη δεν ειναι πιο αληθινος απο τον δικο σου. Κα-νε-νος. Κι επισης κακως πιεζεσαι τοσο για το βαθμο. Να στο πω αλλιως και απαντησε οχι σε εμενα αλλα στον εαυτο σου: Αν δεν ενιωθες ολη αυτη την πιεση να ευχαριστησεις τους γονεις σου, τι θα προτιμουσες απο τα δυο: Να ενιωθες οτι μαθαινεις πολλα ουσιωδη πραγματα και σκεφτεσαι ορθα και οτι ξερεις πολλα (κατανοοντας τα πρακτικα και σε βαθος ομως και οχι παπαγαλια) χωρις να παιρνεις καθολου βαθμο η και μετριο βαθμο; (επειδη δεν προσαρμοστηκες στις παπαγαλο-απαιτησεις η ξυπνησε ο καθηγητης στραβα ξερω γω)...Η να παιρνεις καλους βαθμους νιωθοντας οσο πιεσμενος και χαμενος νιωθεις τωρα και οτι πρακτικα δεν ξερεις και κατι; (και ας μην ειναι αληθεια)...Θυμησου δεν μπορεις να τους δειξεις στους γονεις σου να καμαρωσουν, επιλεγεις για ΕΣΕΝΑ. Για διαλεξε...και φυσικα και δεν εχεις καμια μαθησιακη δυσκολια...και γραφεις μια χαρα, και σκεφτεσαι μια χαρα, και αντιλαμβανεσαι μια χαρα...το οτι εισαι οπτικος τυπος δεν σημαινει μαθησιακη δυσκολια, ειναι ο τροπος που μαθαινεις καλυτερα. Αλλος ειναι κιναισθητικος τυπος, μαθαινει καλυτερα πχ με το να κουνιεται περα δωθε η να περπαταει, να μασουλαει μολυβια και με τη φυσικη κινηση γενικα...αλλος ειναι οπτικος οπως εσυ, ξερω ατομο που μαθαινε πραγματα τραγουδιστα λολ...εγω προσωπικα εχω τον αλλο τον καταναγκασμο για να μαθω, θελω να δω αυτο που μαθαινω γραμμενο με το δικο μου χερι. Αυτα ειναι τυποι μαθησης, δεν ειναι μαθησιακες δυσκολιες, χαλαρωσε. Εισαι εξυπνο παιδι απλα σε πιεζουν πολυ ολα τα αλλα...τα κοινωνικα, τα οικογενειακα, οι προσδοκιες των αλλων, το οτι ακομα ψαχνεις τη ταυτοτητα σου σαν ατομο...μην συνδεεις τοσο πολυ την προσωπικη σου αξια με τις επιδοσεις σου στα μαθηματα. Οταν το βλεπω αυτο στενοχωριεμαι παρα πολυ, εξυπνα καλα παιδια αγχωνονται και χαραμιζονται για βλακειες. Εννοειται πως το εννοουν οι γονεις σου οτι πρεπει να το παρεις πιο χαλαρα. Θα ειναι χαρουμενοι και περηφανοι αν τα πας πολυ καλα; Ναι. Θα τους πειραξει αν δεν τα πας τελεια; ΟΧΙ. Σιγουρα πρωτα απο ολα θελουν να εισαι μεσα σου καλα και καλος ανθρωπος.

[Natalia_sups]

Εχεις θεματα αυτοπεποιθησης και ψαχνεις την θεση σου στον κοσμο...αυτο ειναι, ουτε τα μαθηματα ουτε οι γονεις ουτε οι παρεες...αχ μακαρι να ηξερα τι να σου πω για να το περασεις αυτο πιο ανωδυνα βρε Κωστα μου αλλα δεν υπαρχει κατι...εχω πιστη οτι εισαι εξυπνο και καλο παιδι καταβαθος και σιγα σιγα μονος σου θα καταλαβεις οτι η αισθηση της προσωπικης μας αξιας πρεπει να ειναι κατι το σταθερο και αμετακλητο ασχετα απο το οποιονδηποτε εξωτερικο παραγοντα...θα δυσκολευτεις, θα πιεστεις να ξεπερασεις καποια απο τα θεματα σου με τις ντροπες και την αμηχανια σου οταν γνωριζεις νεο κοσμο και να προσαρμοζεσαι αλλα θα τα καταφερεις, αληθεια. Αν νιωθεις οτι στενοχωριεσαι πολυ και θελεις να μιλησεις σε ειδικο οπως λες δεν ειναι κακο ζητα το απο τους γονεις σου απλα δεν ειναι κατι το ασυνηθιστο ολο αυτο που περνας...δεν ξερω αν σε θυμωνει η σε παρηγορει αυτη η σκεψη, ειναι αληθεια παντως. Εσυ αντιλαμβανεσαι μονος σου ποτε εισαι κακεντρεχης οπως λες η ποτε βγαζεις κομπλεξ κλπ οποτε πιστευω μεγαλωνοντας θα μαθεις να τα ρεγουλαρεις και θα μαλακωσεις και θα εισαι λιγοτερο σκληρος και με τον ευατο σου και τους αλλους, θα καταφερεις να βρεις καποια ισορροπια δεν σε φοβαμαι....

[Empty Set]

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου με έκανε να νοιώσω πολύ καλύτερα! Νομίζω μόνο ότι παρερμήνευσες λίγο όσα είπα για τους γονείς μου ή παρερμήνευσα εγώ αυτό που ήθελες να πεις (ζητώ συγνώμη αν έκανα λάθος). Όταν είπα δε με πείθουν εννοώ ότι θεωρώ πως είναι φυσιολογικό για το γονέα να τον νοιάζει έστω και λίγο οι βαθμοί. Για αυτό ό,τι και να μου πούν, απλά δε με πείθουν. Ωστόσο είναι πάντα δίπλα μου σε οποιαδήποτε απόφαση και με παροτρύνουν να ακολουθήσω τους στόχους μου. Εγώ εκτιμάω τη μόρφωση και για αυτό ακόμα κι όταν αποφοιτήσω θα συνεχίσω να διαβάζω βιβλία για μαθήματα που δε μου αρέσουν έτσι απλά γιατί οφείλω να έχω πολύπλευρη καλλιέργεια. Απλά δε θα με βαραίνουν οι βαθμοί, οι εξετάσεις, το πείσμα και η καλή εντύπωση στους άλλους. Μακάρι να ήταν έτσι και στο σχολείο γιατί τώρα απλά διαβάζω και φθείρομαι ακόμα χειρότερα πνευματικά, αφού μόλις πιάσω βιβλίο αλλάζει όλη μου η διάθεση και είπα και πάνω πως σχεδόν κάθε μέρα έκλαιγα μέχρι πρότεινος καθώς διάβαζα. Το παίρνω σοβαρά το θέμα των βαθμών μόνο και μόνο μου λείπει η κοινωνική επιβεβαίωση... Και σχετικά με τις γνώσεις που έχω αμφιβάλλω αν είναι πραγματικές ή επιφανειακές, ο εγκέφαλός μου βρίσκεται σε απίστευτη σύγχυση και δε μπορώ να ηρεμήσω καθόλου με τις μεταβολές της διάθεσης. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα απ' όλα για να επανέλθω αλλά δυστυχώς δεν είναι εφικτό!

[Natalia_sups]

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου με έκανε να νοιώσω πολύ καλύτερα! Νομίζω μόνο ότι παρερμήνευσες λίγο όσα είπα για τους γονείς μου ή παρερμήνευσα εγώ αυτό που ήθελες να πεις (ζητώ συγνώμη αν έκανα λάθος). Όταν είπα δε με πείθουν εννοώ ότι θεωρώ πως είναι φυσιολογικό για το γονέα να τον νοιάζει έστω και λίγο οι βαθμοί. Για αυτό ό,τι και να μου πούν, απλά δε με πείθουν. Ωστόσο είναι πάντα δίπλα μου σε οποιαδήποτε απόφαση και με παροτρύνουν να ακολουθήσω τους στόχους μου. Εγώ εκτιμάω τη μόρφωση και για αυτό ακόμα κι όταν αποφοιτήσω θα συνεχίσω να διαβάζω βιβλία για μαθήματα που δε μου αρέσουν έτσι απλά γιατί οφείλω να έχω πολύπλευρη καλλιέργεια. Απλά δε θα με βαραίνουν οι βαθμοί, οι εξετάσεις, το πείσμα και η καλή εντύπωση στους άλλους. Μακάρι να ήταν έτσι και στο σχολείο γιατί τώρα απλά διαβάζω και φθείρομαι ακόμα χειρότερα πνευματικά, αφού μόλις πιάσω βιβλίο αλλάζει όλη μου η διάθεση και είπα και πάνω πως σχεδόν κάθε μέρα έκλαιγα μέχρι πρότεινος καθώς διάβαζα. Το παίρνω σοβαρά το θέμα των βαθμών μόνο και μόνο μου λείπει η κοινωνική επιβεβαίωση... Και σχετικά με τις γνώσεις που έχω αμφιβάλλω αν είναι πραγματικές ή επιφανειακές, ο εγκέφαλός μου βρίσκεται σε απίστευτη σύγχυση και δε μπορώ να ηρεμήσω καθόλου με τις μεταβολές της διάθεσης. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα απ' όλα για να επανέλθω αλλά δυστυχώς δεν είναι εφικτό!

Δεν ξερεις ποσο πολυ χαιρομαι που ενιωσες καλυτερα. Το καταλαβα οτι δεν σε πιεζουν αμεσα οι γονεις σου, εσυ ο ιδιος νιωθεις την αναγκη γιατι σου εχει περασει ασυνειδητα απο τη συμπεριφορα των γονιων και την εκπαιδευση οτι οι καλοι βαθμοι ειναι κατι πολυ σημαντικο. Και το καταλαβα οτι πιεζεσαι τοσο πολυ για τους βαθμους καθαρα και μονο για την κοινωνικη επιβεβαιωση και επειδη αυτο ειναι το "σημα κατατεθεν" σου ως ατομο ας πουμε επειδη νιωθεις οτι μονο σε αυτο εισαι καλος...αλλα μην περιοριζεις τον εαυτο σου στη ταμπελα του καλου μαθητη, εγω βλεπω πολλα περισσοτερα που εσυ θα τα ανακαλυψεις με τον καιρο... Ο "καλος μαθητης" παντως δεν ειναι απαραιτητα αυτος που θα προσαρμοστει καλυτερα στη ζωη εξω απο το σχολειο. Οταν δεν θα μπορεις να παιρνεις πια καλους βαθμους γιατι πολυ απλα δεν θα βαθμολογεισαι πια τι θα κανεις; Δεν στο λεω για να τρομαξεις, στο λεω για καλο: Πολλα αν οχι τα περισσοτερα απο οσα ξερεις τωρα στο σχολειο ναι, θα τα ξεχασεις με το που φυγεις, και με τον καιρο ακομα περισσοτερα,εκτος και αν εχουν να κανουν με το επαγγελμα σου (που και αυτη τη γνωση παλι θα την αποκτησεις στη σχολη σου και στη πραξη ακομα περισσοτερο), οποτε καλα αντιλαμβανεσαι οτι πολλες απο τις γνωσεις αυτες ειναι επιφανειακες και παροδικες, ετσι ειναι παντα, δεν τα θυμαται κανεις μετα. Και ξερεις τι; ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Γενικα για ολους ισχυει αυτο...ειναι αναμενομενο. Και δεν σημαινει οτι δεν εισαι εξυπνο παιδι, ισα ισα: Μονο και μονο που το αντιλαμβανεσαι αυτο ηδη απο τοσο νωρις δειχνει πως εισαι πρακτικο μυαλο, ειναι μεγαλη υποθεση αυτη η αυτογνωσια και το βαθος σκεψης. Απλη μην αφηνεις να σε καταβαλει συναισθηματικα ολο αυτο, εγω βλεπω πολλα θετικα σε εσενα περα απο τους καλους βαθμους, πιο σταθερα, που θα μεινουν εκει και θα αναπτυχθουν περισσοτερο αν τα αφησεις και τολμησεις να ξεκουνηθεις λιγο οταν νιωσεις ετοιμος. Και προσπαθησε να μην συγκρινεσαι και να μην αφηνεις τα ασχημα συναισθηματα ανεπαρκειας η θυμου να φουντωνουν, εχε πιστη στον εαυτο σου και να εισαι πιο ηπιος μαζι του. Ειναι ασχημο που στενοχωριεσαι τοσο οταν πας να διαβασεις αλλα και λογικο με ολη αυτη τη πιεση...Αν χρειαζεσαι ενα διαλειμμα παντως καντο. Καλα τωρα δεν μπορεις να κανεις πολυ μεγαλο λογω εξεταστικης φανταζομαι αλλα κανε, δεν θα κατσεις εσυ να τρελαθεις για να παρεις καλους βαθμους σε ενα χαρτι σε μια ταξη που μετα θα μπουν στο συρταρι και δνε θα τα ξαναδεις ποτε στη ζωη σου! Ετσι δεν ειναι; Εγω θα προτεινα να χαλαρωσεις γενικα και να μην σε νοιαζει αυτη η εξεταστικη τοσο αλλα επειδη ξερω οτι δεν γινεται και δεν θες προτεινω να τα παρατησεις ολα για μερικες μερουλες τωρα και να κανεις πραγματα που σε ευχαριστουν, να ξεφυγεις. Αυτο με το οτι αισθανεσαι πιεση να εισαι καλος μαθητης για κοινωνικη επιβεβαιωση και επειδη νιωθεις πως δεν εισαι καλος σε κατι αλλο φανταζομαι δεν το ξερει κανεις απο τους γονεις σου...εγω θα σου ελεγα πες το σε καποιον, σε οποιον καταλαβαινει πιο πολυ οταν μιλατε και λογικα θα βρει πολλους λογους που αυτο δεν ειναι αληθεια και θα στους πουν, παιδι τους εισαι σε ζουνε και σε ξερουν καλυτερα απο καποιους αγνωστους στο ιντερνετ...ειναι ισως δυσκολο να τη κανεις η ντρεπεσαι αλλα μπορει να σε ανακουφισει μια τετοια συζητηση (αν πεις ολη μα ολη την αληθεια)...αλλα και οι αγνωστοι εδω ειμαστε φυσικα για οτι αλλο θες να μιλησεις :) Καλη τυχη σε ολα και κουραγιο!

[fenia99]

Γεια Κωστα...Προτου ξεκινησω να σου γραφω,θελω να σου πω οτι εχω μεινει αναυδη με το λεξιλογιο που χρησιμοποιεις...Απο την στιγμη που εγινα μελος εδω ποτε δεν πετυχα ατομο της ηλικιας μου να μιλαει με τετοια ευχερεια :D...Επισης βρηκα το θεμα σου τρομερα ενδιαφερον γιατι ειλικρινα περνω σχεδον το ιδιο με εσενα με μικρες μικροδιαφορες που θα τις παραθεσω παρακατω :)

Κατ' αρχάς να διευκρινίσω ότι εδώ θα αναφερθώ στην κυριολεξία της φράσης και θα πω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Εδώ θα δώσω μια εικόνα του πώς βιώνω το σήμερα. Εδώ και αρκετό χρόνο, ή μάλλον χρόνια, βρίσκομαι σε μια πολύ δυσβάσταχτη ψυχολογική κατάσταση. Δεν έχω καθόλου ενέργεια, κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή, δεν ικανοποιούμαι με τίποτα, δε με ευχαριστεί ιδιαίτερα τίποτα. Επίσης αυτά να σημειώσω ότι συμβαίνουν από περίπου 8-10 χρονών (δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς). Εντωμεταξύ το μυαλό μου υπολειτουργεί τελείως. Ακόμα και τώρα αποτυπώνω τις σκέψεις μου πολύ δύσκολα γιατί είμαι διαρκώς σε μια σύγχυση στο μυαλό μου και μπλοκάρω. Διαρκώς κάνω αρνητικές σκέψεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Για οτιδήποτε "αθέμιτο" κι αν κάνω πάντα υπερβάλλω με τις συνέπειες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Και όταν λέω αθέμιτο εννοώ τελείως ασήμαντα πράγματα, όπως το να αργήσω 2 λεπτά στην τάξη. Βλέπω άλλα παιδιά στην ηλικία μου πάλι που κάνουν τρισχειρότερα πράγματα και δεν έχουν ίχνος ενοχής. Λόγω του ότι με απασχολεί πολύ το θέμα της ηθικής, δεν αφήνω τον εαυτό μου να ξεφύγει ούτως ή άλλως. Με αφορμή επίσης το θέμα της ηθικής θέλω να αναφερθώ και σε έμμονες ιδέες που με βασανίζουν. Για παράδειγμα ερωτήματα που με απασχολούν είναι τύπου "ποιος καθορίζει το ήθος;", "πόσο ηθικός χρειάζεται να είναι κανείς;", "πόσο χρειάζεται κανείς να είναι πιστός στο έθνος και την πατρίδα του; μήπως θα ήταν καλύτερα αν όλοι ανήκαν σε ένα έθνος;", "χρειάζονται καμιά φορά τα ψέματα;", "αξίζει να κυνηγήσω τα ονειρά μου (επαγγελματική επιτυχία) ή να αφοσιωθώ στο να κάνω καλύτερο τον κόσμο;". Αυτά είναι τα πρώτα φιλοσοφικά ας πούμε ερωτήματα που μου ήθραν στο μυαλό και με απασχολούν. Έπειτα έχω εμμονή με το μικρόκοσμο, αν και ξέρω ότι ακούγεται περίεργο. Γενικά, αν και η φυσική και η χημεία με απασχολούν πολύ, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στο ότι μαθαίνω καλύτερα με οπτικά μέσα αλλά δυστυχώς όσα συμβαίνουν στο μικρόκοσμο πολύ δύσκολα να αναπαρασταθούν ή να παρακολουθηθούν. Προσπαθώ παραδείγματος χάριν να συνειδητοποιήσω ότι όλα είναι φτιαγμένα από άτομα, τα οποία συνδέοονται με κάποιους δεσμούς, και γύρω από αυτά υπάρχουν ηλεκτρόνια, και έπειτα υπάρχουν και τα κουάρκς και μπλα μπλα μπλα. Αυτές οι έμμονες ιδέες που ανάφερα (είναι κι άλλες πολλές) όχι απλά δε μου προσφέρουν κάτι, αλλά μου μπλοκάρουν χειρότερα το μυαλό! Γενικά ψάχνομαι μόνος μου σε όλους τους τομείς, προσπαθώντας να δημιουργήσω μια καλλιεργημένη προσωπικότητα, αλλά βομβαρδίζομαι από γνώσεις τόσο στο σχολείο, όσο και στην προσπάθειά μου αυτή με αποτέλεσμα να νοιώθω ότι θέλει να εκραγεί το κεφάλι μου. Έπειτα ψάχνω αποδείξεις για τα λεγόμενά μου στο ίντερνετ κυρίως και τους "τις τρίβω στη μούρη" και το ευχαριστιέμαι επειδή συχνά επιμένουν. Η προσπάθεια μου όμως να βελτιώσω τους άλλους όχι απλά δεν εκτιμάται, αλλά καταντάει και πολύ σπαστική. Άλλωστε σε ποιον αρέσει να τον διορθώνουν; Αν κάποιος διορθώσει εμένα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: 1) θα προσπαθήσω να το δεχτώ με ενόχληση όμως, 2) θα προσπαθήσω να φτιάξω ψευδοεπιχειρήματα που είτε θα πείσουν τον άλλον, είτε θα τον κουράσει τόσο ο αντίλογος ώστε να παρατήσει τη θέση που υποστηρίζει. Γενικά στο 2ο είμαι πολύ κάλος, γιατί ο προφορικός μου λόγος πιστεύω ότι είναι από τα ατού μου και ποτέ δεν έχω χάσει λεκτική διαμάχη. Άλλο κομμάτι της προσωπικότητάς μου είναι ότι είμαι ψεύτης και αρκετές φορές ρουφιάνος. Αυτά θυμάμαι να τα είχα ανέκαθεν γιατί είμαι πολύ χαιρέκακος. Επίσης έχω ειρωνικό υφάκι και θεωρώ ότι είμαι ανώτερος από τους άλλους. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά σε άτομα που έχω οικειότητα βγάζω πολύ αρνητικές συμπεριφορές (αν και υποψιάζομαι ότι είναι μηχανισμός άμυνας) ενώ σε άτομα που δε γνωρίζω, αν και δεν είμαι απόλυτα ειλικρινής, είμαι πολύ φιλικός. Ύστερα με απασχολεί πολύ το εξής θέμα. Όλοι μου λέγανε μέχρι πρότεινος να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω εγώ και όχι να σκέφτομαι τι θέλουν οι άλλοι. Πράγματι, συχνά έκανα πράγματα που δεν ήθελα, μόνο για να χαρούν οι άλλοι. Το δοκίμασα, λοιπόν, και όταν έκανα αυτό που ήθελα κάποιος νευρίαζε μαζί μου επειδή δεν έκανα ό,τι ήθελε αυτός. Τελικά μπερδεύτηκα τελείως και δε μπορώ να καταλάβω ποια είναι τα όρια του "κάνω την καρδιά μου πέτρα για να ευχαριστήσω τους άλλους" και του "κάνω ό,τι θέλω εγώ να κάνω". Τέλος μια έμμονη ιδέα που ξέχασα να θέσω είναι η παρατήρηση του ανθρώπου ως ζώο. Παρατηρώ τις ανθρώπινες συμπεριφορές, πώς δρα και πώς οργανώνεται ο άνθρωπος και όλα τα σχετικά, και έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Αυτά τα συμπεράσματα είναι δύσκολο να τα αγνοήσω στην αλληλεπίδρασή μου με άλλους ανθρώπους και προσπαθώ να τα αναλύσω στο μυαλό μου μπλοκάροντάς το ακόμα χειρότερα. Για παράδειγμα κάποιοα ζωώδη ένστικτα που συνδέονται με αντίστοιχα με μια ανθρώπινη συμπεριφορά, αν κάποιος εκφράσει τη συμπεριφορά αυτή τότε εγώ αμέσως θα κάνω το συνειρμό με το ζωώδες ένστικτο. Δεν ξέρω γιατί μου βαραίνει τη σκέψη αυτό όπως και τα άλλα, δεν μπορώ καν να εκφράσω πώς νοιώθω γενικά, ζω μέσα στην παραλογία!

Αρχικα,και εγω απο την στιγμη που εκλεισα τα 12 και πατησα για πρωτη μου φορα στο γυμνασιο ξεκινησα να νιωθω μια συγχυση η οποια αλλωτε εφευγε και αλλωτε εμενε και δε με αφηνε σε ησυχια..ευτυχως ομως τοτε ειχα τη δυνατοτητα να την ελεγχω,εστω και με μια δυσκολια..με το που ηρθε ομως το περσινο καλοκαιρι δεν ξερω τι αλλαξε...ξαφνικα ολη αυτη η συγχυση και η ψυχικη φορτιση με ειχε κατακλυσει τοσο πολυ που δε μπορουσα να κανω τιποτα..εκανα πολλες προσπαθειες να ηρεμησω τον εαυτο μου διχως ομως κανενα αποτελεσμα..ολο αυτο με απογοητευσε πολυ απο οσο καταλαβες και με εκανε χειροτερα...ξεκινησα και εγω να σκεφτομαι πολυ αρνητικα για ολα(ειδικα για το παρελθον)..τελος παντων,και εγω ειμαι πολυ υπερβολικη σαν ανθρωπος,και γενικοτερα οταν κανω κατι το οποιο θεωρειται αθεμιτο οπως ειπες φοβαμαι τρομερα για τις κυρωσεις και εχω τρομερες τυψεις...επισης,και εγω πολλες φορες σκεφτομαι τα ερωτηματα που εθεσες..και τις περισσοτερες φορες καταληγω σε ενα αδιεξοδο...επιπροσθετα,και με εμενα μου αρεσει η χημεια πολυ,και με ενδιαφερει πολυ σα μαθημα...ειχα παρει μερος εξαλλου σε εναν πανελληνιο διαγωνισμο που ειχε γινει το μαρτιο..τρελενομαι να μαθαινω για το πως δημιουργειται η υλη κτλ...τελος,κι εγω ειμαι αρκετα ειρωνικη με τα ατομα που κανω παρεα..δεν ξερω γιατι,τον τελευταιο καιρο το εχω παθει αυτο,αλλα τα ειρωνευομαι πολυ...με τους αλλους ανθρωπους ειμαι οχι απλως φιλικη,αλλα ντρεπομαι να τους μιλησω κιολας!

Όπως είπα και πριν 8-10 ήταν η ηλικία που εμφανίσθηκαν τα πρώτα κρούσματα. Είχε προηγηθεί μετακόμιση περίπου όταν ήμουν 7 (μια μεγάλη αλλαγή), αλλαγή σχολείου περίπου στα 9 (δεύτερη μεγάλη αλλαγή) και χωρισμός γονιών περίπου στα 11. Η πρώτη αλλαγή δε νομίζω να μου "άφησε" κάτι ιδιαίτερο, ούτως ή άλλως από διαμέρισμα πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, αν και ακόμα το ξεπληρώνουμε στην τράπεζα και βαραίνει την οικογένεια οικονομικά. Η δεύτερη αλλαγή μου άφησε μέτρια συναισθήματα. Στο καινούργιο σχολείο έκανα αμέσως παρέες, άρεσα σε πολλά κορίτσια και γενικά ήμουν από τα παιδιά που δεν πέρασαν απαρατήρητα. Παρ' όλα αυτά εγώ εστιάζα στα αρνητικά της ζωής μου καθώς και ότι στο χωριό μου, όπου πέρναγα τις διακοπές μου, είχα ασταθείς σχέσεις με τα παιδιά και επειδή είναι και λίγο περίεργη κοινωνία, δεν ήταν λίγοι οι ενοχλητικοί τύποι που μου την έμπαιναν. Η τρίτη και φαρμακερή αλλαγή ήταν ο χωρισμός των γονιών μου. Πάντα ένοιωθα κοινωνικά άδειος σε όποια φάση κι αν βρισκόμουν και για αυτό υπολόγιζα τα πάντα στην οικογένεια. Να σημειώσω ότι οι γονείς μου ούτε με πίεσαν ποτέ, ούτε με περιόρισαν, ούτε μου εναντιώθηκαν. Αντιθέτως μου παρείχαν όλα όσα ήθελα, μου έκαναν δώρα, ασχολούνταν όσο μπορούσαν (λιγότερο ο πατέρας μου λόγω δουλειάς πρωί - βράδυ) και προσπαθούσαν να με προτρέψουν να μην έχω άγχη και έγνοιες, αλλά να ευχαριστηθώ τη ζωή μου όσο μπορώ. Ο χωρισμός ήταν ήπιος καθώς είναι και οι δύο πολιτισμένοι άνθρωποι από καλές οικογένειες, εκτός από κάποιες μικρές λεκτικές εντάσεις (όχι προσβολές, απλά λογομαχία). Έχω βρεθεί πολλές φορές μπροστά σε τέτοιο σκηνικό και σίγουρα αυτό με πλήγωνε πάρα πολύ. Θα περίμενε κανείς άλλα πράγματα, αλλά ούτε διαζύγιο έχει βγει στα χαρτιά, ούτε ζουν σε διαφορετικές κατοικίες. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση είναι περίεργη. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι ο πατέρας μου έφτιαξε το υπόγειό μας με κρεβάτι, μπάνιο, κουζίνα και "κατοικεί" εκεί. Βέβαια όλοι οι χώροι είναι κοινόχρηστοι για όλους. Ας πούμε ανεβαίνει στο σαλόνι για να δούμε τηλεόραση όλοι μαζί και μου μαγειρεύει στην κουζίνα του ισογείου για να μην ανεβοκατεβαίνει. Αραιά και που περνάμε χρόνο σαν οικογένεια βλέποντας ταινία ή τρώγοντας όλοι μαζί αν και τα προγράμματα του καθενός είναι διαφορετικά. Ο πατέρας μου δουλεύει πρωί - απόγευμα, η μητέρα μου δουλεύει στο χωριό Τετάρτη - Σάββατο και τη βλέπω Κυριακή - Τρίτη και η αδερφή μου σπουδάζει μακριά. Γενικά είναι σα να ζω μόνος μου αλλά κάποιος άλλος να μου κάνει τις δουλειές. Κάτι άλλο που με στεναγχωρούσε από μικρό είναι ότι η αδερφή μου δε συμπαθούσε τον πατέρα μου. Αυτή υποστηρίζει ότι απλά έτσι της βγαίνει, αλλά παλιότερα οι δύο ήταν αχώριστοι. Και οι δύο είναι ο ίδιος άνθρωπος πάντως, στο χαρακτήρα τουλάχιστον, οπότε πιστεύω ότι κι αυτό ίσως φταίει (τα όμοια απωθούνται :p).

κι εγω προσωπικα νιωθω κοινωνικα κενη παροτι εχω φιλες...

[Empty Set]

Άργησα λίγο να απαντήσω Ναταλία λόγω γενεθλίων... Ομολογώ πως η μέρα των γενεθλίων κύλησε αρκετά καλά σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που με έπιανε τρομερή θλίψη και κλάματα ολημερίς. Δεν τα γιορτάζω από το γυμνάσιο. Όσα "χαμένα" γενέθλια μαζεύονται σκοπεύω να τα γιορτάσω μόλις αν ποτέ πάρει η ζωή μου την άνω βόλτα. Παρ' όλα αυτά φέτος τα πέρασα χωρίς στεναγχώρια, χωρίς αρνητικές σκέψεις, βγήκα και για έναν καφέ με την παρέα μου και όλα καλά. Με έκανες να σκεφτώ και ηρέμησα κάπως, ωστόσο αυτό είναι εφήμερο αλλά κάθε φορά θα γυρνάω σε αυτό το post για να διαβάσω τις απαντήσεις σου και να νοιώσω καλύτερα, να είσαι σίγουρη! Όσο για το να μιλήσω αν δω ότι μέχρι το καλοκαίρι είμαι τα ίδια ή χειρότερα θα απευθυνθώ σε ειδικό. Ευτυχώς κάτι άκουσα για νομοσχέδιο που προβλέπει ελεύθερη πρόσβαση σε ΑΕΙ / ΤΕΙ χαμηλής ζήτησης, μακάρι να ψηφιστεί, θα με ανακουφίσει ακόμα και η "καβάντζα" πιστεύω. Φαντάζομαι ότι ως εκπαιδευτικός εμπνέεις την ίδια θετικότητα στα παιδιά με τα οποία συναναστρέφεσαι και τα παροτρύνεις να είναι δημιουργικά. Από εμένα έχεις τα χίλια μπράβο κι ελπίζω να συνεχίσεις αυτό το πολύτιμο έργο!

Γεια σου και σένα, Φένια. Σε ευχαριστώ πολύ σχετικά με το λεξιλόγιο, προσπαθώ να όσο μπορώ να προσέχω το λόγο μου στη δομή και την παρουσίαση. Απ' ότι βλέπω έχουμε πολλά κοινά τα οποία μας βαραίνουν. Θα ήθελες να αναλύσεις λίγο και τα δικά σου βιώματα ώστε να δούμε τι τα προκάλεσε; Μήπως έχεις ανοίξει άλλο θέμα που τα έχεις παραθέσει εκεί; Θέλω πολύ να ακούσω την ιστορία σου για να δω αν παρέλειψα εγώ κάποια παράμετρο που θα μπορούσε να μου δημιουργήσει όλα αυτά τα αρνητικά και ίσως βοηθήσει και σένα να ανακουφιστείς και να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα...