Μπέρδεμα

[Natalia_sups]

Χαιρομαι που κυλησαν ολα καλα και ομαλα και ηρεμησες λιγο και θελω να σου ευχηθω και χρονια πολλα και καλα! Εγω δουλευω με πολυ μικροτερους μαθητες βεβαια αλλα και παλι, βλεπω τετοια αγχη και εκει απο νωρις, φαντασου, δεν ειναι να απορεις που τα εχεις εσυ. Χωρια που σου λεω οσα λεω και με βαση την εμπειρια μου ως μαθητρια και φοιτητρια. Ολοι τα περασανε μην μασας τιποτα. Αυτος ο νεος νομος θα ειναι μια ανακουφιση ναι, αρκει να εφαρμοστει σωστα. Και δεν ειναι λογια του αερα για εμενα οταν λεμε "κανε αυτο που σου αρεσει και αγαπας"...κυνηγησε το ειτε ειναι υψηλοβαθμη ειτε χαμηλοβαθμη η ελευθερης προσβασης σχολη. Λαβε υποψη και την επαγγελματικη αποκατασταση και την αγορα εργασιας αλλα να ξερεις ανεργοι ειναι ολοι οπως και να εχει και θελει πολυ αγωνα. Οποτε για τι πραγμα θα εχεις περισσοτερο κουραγιο να το παλεψεις και να ψαχτεις και να επιμεινεις σε μια υπερβολικα ανταγωνιστικη αγορα εργασιας πια, σε κατι που σ'αρεσει η σε κατι που δεν σ'αρεσει τοσο; Πρεπει να τα ζυγισεις και τα δυο...Τεσπα ετσι το βλεπω εγω τουλαχιστον, καποιος μπορει να τα θεωρησει και επικινδυνα αυτα που λεω, δεν θα κατσω να σου κανω επαγγελματικο προσανατολισμο, συζητα το με ανθρωπους που εμπιστευεσαι αλλα πανω απο ολα με τον εαυτο σου. Κατα τ'αλλα σαν επιδοση δεν σε φοβαμαι καθολου, μπορεις να κανεις οτι θελησεις. Και σαν ανθρωπος θα βρεις το δρομο σου μια χαρα, αυτη η κοινωνικη κενοτητα που αναφερει και η Φενια ειναι κατι που αισθανομαστε που και που οσα χρονια κι αν περασουν παντως. Εχει να κανει με το αν τα εχουμε οσο καλα γινεται με τον εαυτο μας και αν μπορουμε να διαχειροζομαστε τις συναναστροφες μας καταλληλα αφηνοντας να γινει το "κλικ" και να επιλεγουμε τους σωστους ανθρωπους. Ειναι εν μερει χαρακτηρας, εν μερει οι συγκυριες, εν μερει η κοινωνικη δεξιοτητα και η συναισθηματικη/κοινωνικη νουμοσυνη που μπορουν να εξασκηθουν σιγα σιγα...προτεινω παντως να μην σκατε για αυτα τοσο πολυ, εχετε καιρο να το κανετε οσο θα ειστε φοιτητες.

[fenia99]

Καλησπερα ξανα!Θα προσπαθησω να σου εξηγησω τι συνεβη απο τη στιγμη που πηγα γυμνασιο και ελπιζω να καταλαβεις..Προτου ξεκινησω απο εκει ομως θελω να σου πω περιληπτικα οτι στο δημοτικο ημουν ενα τρομερα χαρουμενο παιδι με πολυ ορεξη και χαρα και ποτε δεν αφηνα τιποτα να με στεναχωρει..Τη στιγμη που το τελειωσα θα μπορουσα να πω οτι ξεκινησε το μαρτυριο..Λιγο πριν παω για πρωτη μου φορα στο γυμνασιο ειχα πολλες προσδοκιες οπως οτι θα κανω πολλους νεους φιλους και γενικοτερα οτι θα αναπτυξω καλες σχεσεις με ολους..τελικα δε συνεβη τιποτε τετοιο..εκανα παρεα με μολις 2 ατομα...ολα τα υπολοιπα δε μου μιλουσαν καν και απο πολλα δεχομουν και bullying αραια και που..οταν αυτα τα 2 ατομα ελειπαν αναγκαστικα καθομουν μονη μου στα διαλειμματα επειδη δεν ηθελα να γινομαι φορτωμα στους αλλους..ετσι γινομουν ακομα πιο ευκολος στοχος για μερικα ανωριμα ατομα τα οποια γουσταραν τρελα να μου μεταφερουν την αρνητικοτητα τους..προσπαθησα πολυ να εμποδισω ολη αυτην την αρνητικοτητα απο το να μπει μεσα μου αλλα δυστυχως απετυχα...ολο αυτο με απογοητευσε πολυ και με εκανε να κλειστω στον εαυτο μου..καπου στον απριλιο σταματησα να κανω παρεα με αυτα τα 2 ατομα επειδη εβλεπα οτι δε με συμπληρωναν σε τιποτα..προσπαθησα να βρω καινουρια παρεα και τελικα βρηκα..στην αρχη μου αυτη η παρεα ηταν τελεια,περνουσα πολυ ωραια και ολο το καλοκαιρι εβγαινα μαζι τους και εσπαγα πολυ πλακα..εκει στις αρχες της δευτερας γυμνασιου ολο ξαφνικα αρχισαν αλλαζουν προς το χειροτερο..απο εκει που δε το περιμενα,ξεκινησαν να με κριτικαρουν για ο,τι και αν εκανα(πχ επαιρνα καλους βαθμους και με ελεγαν φυτο,ημουν κοντη και με ελεγαν κοντοστουπα κτλ)..στην αρχη το επαιρνα ως πλακα και γελουσα...μετα απο λιγο ομως καταλαβα οτι το εκαναν κυριως για να με θιξουν...εκανα προσπαθεια να να "μπλοκαρω" ολα αυτα τα σχολια αλλα δυστυχως διχως αποτελεσμα..στο εντωμεταξυ το bullying ειχε γινει εντονοτερο,σε σημειο να κλαιω καθε βραδυ και να φοβαμαι μεχρι και τη σκια μου..επαψα πλεον να γελαω...ημουν καθε μερα σε μια μονοτονια..δεν εδειχνα κανενα συναισθημα...ημουν εντελως απαθης πλεον..ολοι πιστευαν οτι ημουν καλα,μεσα μου ομως με πονουσε...μετα απο πολυ υπομονη τελειωσε και η δευτερα γυμνασιου..το καλοκαιρι ηταν ισως πολυ χαλαρωτικο,περασα πολυ ωραια και με την υποτιθεμενη παρεα τα πραγματα ειχαν ηρεμησει λιγο...ηρθε λοιπον και η τελευταια χρονια του γυμνασιου η οποια ηταν η καλυτερη απο ολες αλλα συναμα με απογοητευσε και πολυ...στις αρχες γνωρισα ενα πολυ καλο παιδι,μιλουσαμε αρκετα,και γενικοτερα ειχαμε αναπτυξει μια πολυ καλη σχεση μεταξυ μας..το bullying ειχε σταματησει εντελως..με την "παρεα" μου τα πηγαιναμε καλυτερα..ολα εδειχναν να πηγαινουν τελεια...τελειωσε ο χρονος και ημουν πολυ χαρουμενη..με το που ηρθε το 2015 ομως ολα καταστραφηκαν...το παιδι αυτο αναγκαστηκε να φυγει απο την περιοχη και ουτε καν με χαιρετησε..πεθανε η γιαγια μου..και τα δυο με "ποδοπατησαν"...για δυο μηνες ημουν απλα χαλια και ειχα κλειστει παλι στον εαυτο μου..οταν αρχισα παλι να παιρνω δυναμεις,τσακωθηκα με την παρεα μου και εφυγα διακριτικα...ξεκινησα την αναζητηση για αλλη παρεα..και δεν αργησα να βρω,ευτυχως...ηρθε το τελος της τριτης...ολα εδειχναν να ειχαν καλυτερεψει..οι βαθμοι μου εξαιρετικοι,οι γονεις μου πολυ ικανοποιημενοι,η παρεα μου εμοιαζε καταπληκτικη...αρχισα πλεον και παρηγορουσα τον εαυτο μου και ελεγα οτι ερχεται καλοκαιρι και ολα θα τελειωσουν...τελικα ημουν λαθος...πολυ λαθος..ολο το καλοκαιρι το περασα κλαιγοντας..σκεφτομουν τι συνεβη στο παρελθον και πονουσα...επισης αρχισα να μαθαινω πραγματα για την παρεα μου τα οποια δεν τα περιμενα...η απογοητευση δεν αργησε να εμφανιστει..για 3 μηνες δεν εκανα τιποτε αλλο εκτος απο το να κλαιω και να ειμαι σε μια μονιμη απαθεια..εκει γυρω στο σεπτεμβρη,λιγο πριν παω λυκειο,αρχισα να νιωθω πολυ ασχημα(ειχα τασεις για εμετο,δε μπορουσα να αναπνευσω,ειχα πονοκεφαλους,μου επεφταν τα μαλλια κτλ)...το παρατηρησαν οι γονεις μου και με πηγαν στο γιατρο...η διαγνωση?γενικευμεν αγχωδης διαταραχη..οταν το ακουσα εμεινα καγκελο...αλλα μετα που το καλοσκεφτηκα καταλαβα οτι ειναι απολυτως λογικο να το εχω μετα απο ολο αυτο που συνεβη το καλοκαιρι..μου εδωσε βαλεριανες(φυτικο υπνωτικο) για να κοιμαμαι..τον οκτωβριο επαθα μια κριση πανικου η οποια με αποδυναμωσε πολυ..απο εκεινο το μηνα και μετα,εχω ηρεμησει ελαχιστα αλλα τωρα εχω αρχισει παλι να φοβαμαι για το καλοκαιρι...τελος παντων αυτα ειναι τα βιωματα μου μεχρι στιγμης..

[Guest17012017]

Ο τύπος σε όλα (εκτός απο την οικογενειακη ζωή) περιέγραψε εμένα, ταυτίζομαι μαζί του και συμπάσχω, είναι δύσκολο όταν γύρω σου βρίσκονται τύποι που δεν θέλουν να σε καταλάβουν...