Σχεση απο αποσταση

[mirmigi]

Ειμαι 22 χρονων,φοιτητρια,και τα εχω με το αγορι μου εδω και 3 χρονια περιπου.Εχουμε μια καλη σχεση,υπαρχει επικοινωνια,δεν ζηλευει κανεις μας και γενικα υπαρχει σεβασμος και εμπιστοσυνη.Τη μιση διαρκεια της σχεσης μας εχουμε αποσταση,πλεον βλεπομαστε μονο σε διακοπες (ισως αυτη η αποσταση να μας εχει δεσει πιο πολυ).Αυτος ειναι ενα χρονο μικροτερος μου και ειμαι η πρωτη του σχεση.Ειχαμε συζητισει,το αν νιωθει ασχημα που εχει στερηθει φλερτ,και αλλες εμπειριες για να κρατηθει αυτη η εξ αποστασεως σχεση,μου ειπε την αληθεια,οτι θα ηθελε και αλλες εμπειριες φυσικα αλλα με αγαπαει πολυ και θελει να ειναι μαζι μου,οπως και εγω.Να πω την αληθεια και εγω ως φοιτητρια θ ηθελα να εχω τα φλερτ μου,αλλα τον αγαπαω και στεναχωριεμαι που εχουμε αυτη την αποσταση.Αν ηταν κοντα μου ουτε που θα σκεφτομουν οτι θελω και αλλα πραγματα.Του εχω πει να βρει καποια σχολη που να του αρεσει να ερθει εκει που ειμαι εγω,αλλα δεν θελει,δουλευει εκει που ειναι και δεν θελει να φυγει,οποτε δεν τον πιεζω.Του ειπα για του χρονου,και μου ειπε οτι αν δεν παρει αναβολη για τον στρατο θα συνεχισει να δουλευει.Αυτο συμαινει αλλα 2 χρονια αποσταση (ενας για το στρατο και ενας για τη δουλεια που θελει να κατσει ενα χρονο ακομα).Δεν μπορω ουτε να το σκεφτομαι οτι θα περασω αλλα δυο χρονια ετσι.Σκεφτομαι μηπως ειναι ματαιο...μηπως θα ηταν καλυτερο και για τους δυο μας αντι να στεναχωριομαστε και να κλαιω συναιχεια τη μοιρα μου για την αποσταση,να το τελειωσουμε και να ζησει ο καθενας τη ζωη του.Αλλα μου ειναι παρα πολυ δυσκολο,ταιριαζουμαι πολυ και μου φαινεται αδυνατο να βρω καποιον που να με σεβεται και να εμπιστευεται τοσο

[nick190813]

ε και βεβαια η σχεση απο αποσταησ ειναι δυσκολη δεν το ηξερες?
Βαλτα ζυγισε τα θετικα και τα αρνητικα.και βεβαια θα βρεις καποιον να σ ξανα αγαπησει ετσι μην τ βλεπεις ετσι το θεμα.
Αν νιώθεις οτι δεν μπορεις η κανε μια συζητηση η χωρισε τον.Αλλα σκεψου το καλα.
Εσυ τον αγαπας πολυ?εισαι ερωτευμενη?και καθε ποτε βλεπεσται?

[Natalia_sups]

Κοιτα...η αληθεια ειναι πως σε αυτες τις ηλικιες ειναι πολυ χλωμο να κρατησει μια σχεση ακομα και αν δεν υπαρχει η αποσταση στη μεση...δεν θελω να αρχισω να σου γραφω πολλα, ουτε να ακυρωσω τη σοβαροτητα της σχεσης σου...ειμαι κι εγω ρομαντικος ανθρωπος και το σεβομαι. Απλα ισα ισα αυτη η ρομαντικη/ιδεαλιστικη φυση με αναγκαζει να βλεπω λιγο πιο πραγματιστικα τις καταστασεις και με μεγαλυτερη αυστηροτητα οσο οξυμωρο και αν φαινεται...νιωθω την αναγκη να σου πω να μη φας χρονια απο τη ζωη σου αδικα...στο κατω κατω η τελευταια σου φραση τα λεει ολα. Σου φαινεται αδυνατο να βρεις καποιον αλλον εξισου καλο η και καλυτερο λες... Ισως λοιπον σου δωσω ολες τις απαντησεις που χρειαζεσαι μεσα απο μια και μοναδικη απλη απαντηση: Δεν ειναι αδυνατο. Θα τον βρεις και θα τον παραβρεις.

[mirmigi]

nick190813 το ξεραμε και οι 2 οτι θα ειναι δυσκολο αλλα ειπαμε να το παλεψουμε...τον αγαπαω,ερωτευμενη δεν ξερω,στην αρχη ημουν φυσικα αλλα με το περασμα του καιρου αρχησε να "ξεθωριαζει",τωρα με την αποσταση καθε φορα που ειναι να τον δω νιωθω παλι αυτο το σφηξιμο στο στομαχι ,οπως στις αρχες μας.Βλεπομαστε Χριστουγεννα,Πασχα και καλοκαιρι,αλλα και παλι το πατρικο μου ειναι μακρια και αυτο μας περιοριζει στα σ/κ.

Natalia_sups αυτο σκεφτομαι,οτι τρωμε και οι 2 χρονια απο τη ζωη μας για κατι που πιο πολυ μας στεναχωρει και μπορει να μην εχει καποιο αποτελεσμα.Οι φιλες μου που του εχουν γνωρισει με λενε τυχερη και οι γονεις μου τον συμπαθουν πολυ,νομιζω οτι αυτο δεν συμβαινει συχνα

[troxia]

όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που ανέφερες πως έχει η σχέση σας είναι πολύ καλά και σημαίνει ότι έχετε γερές βάσεις σαν σχέση..
καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο, έχω περάσει τα ίδια κ άντεξα 4 χρόνια την απόσταση κ είμαστε ακόμη μαζί με το αγόρι μου οπότε πιστεύω πως αν υπάρχουν βαθιά συναισθήματα και γερή βάση μπορείτε να τα καταφέρετε..
να το παλέψεις αν τον αγαπάς και είσαι ερωτευμένη, αυτής της άποψης είμαι ! κ όσο κρατήσει γιατί αλλιώς κάποια στιγμή μπορεί να μετανοιώσεις που δεν το προσπάθησες κ όπου φτάσει..
είναι δύσκολο το ξέρω, αλλά να είσαι ειλικρινής με τα συναισθήματά σου πάντοτε ώστε, αν κάποια στιγμή νιώσεις πως δεν σε καλύπτει, να το τελειώσεις πριν πέσεις στην παγίδα να τον κερατώσεις.. γιατί τότε θα είναι κρίμα και για τους δύο..

[nick190813]

nick190813 το ξεραμε και οι 2 οτι θα ειναι δυσκολο αλλα ειπαμε να το παλεψουμε...τον αγαπαω,ερωτευμενη δεν ξερω,στην αρχη ημουν φυσικα αλλα με το περασμα του καιρου αρχησε να "ξεθωριαζει",τωρα με την αποσταση καθε φορα που ειναι να τον δω νιωθω παλι αυτο το σφηξιμο στο στομαχι ,οπως στις αρχες μας.Βλεπομαστε Χριστουγεννα,Πασχα και καλοκαιρι,αλλα και παλι το πατρικο μου ειναι μακρια και αυτο μας περιοριζει στα σ/κ.

Natalia_sups αυτο σκεφτομαι,οτι τρωμε και οι 2 χρονια απο τη ζωη μας για κατι που πιο πολυ μας στεναχωρει και μπορει να μην εχει καποιο αποτελεσμα.Οι φιλες μου που του εχουν γνωρισει με λενε τυχερη και οι γονεις μου τον συμπαθουν πολυ,νομιζω οτι αυτο δεν συμβαινει συχνα

δεν ξερω τι να σ πω αμα αντεχεις την αποσταση..

[Försvarsadvokat]

Θα σου πω μια ιστορία...μια φορά και ένα καιρό ήταν μια οικογένεια και ο θεός την είχε ευλογήσει με επτά τέκνα, τέσσερα κορίτσια και τρία αγόρια.

Το ένα κορίτσι είχε σχέση με έναν περίπου 3-4 χρόνια μεγαλύτερο της, από τα 16 της. Αυτός στην αρχή σπούδαζε σε διαφορετική πόλη, στην συνέχεια όταν αυτή έγινε 18 πέρασε στην πόλη που έμενε το αγόρι της και έτσι μετά από περίπου 2 χρόνια και κάτι βρέθηκαν στην ίδια πόλη. Λίγο αργότερα όμως αυτός έφυγε για δουλειά σε μια άλλη πόλη. Βλέπονταν μόνο τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές, όπως και τότε που αυτή ήταν μόλις 16 χρόνων. Τα χρόνια πέρασαν και τελικά η κοπέλα τελείωσε τις σπουδές της και βρήκε δουλειά στην πόλη που σπούδαζε. Ο καλός της δούλευε σε άλλη πόλη. Ήταν όμως μάζι δεν χώρισαν λόγω της απόστασης. Αργότερα μετά από περίπου 4 χρόνια και ενω αυτή είχε γίνει ήδη 26 και είχαν 10 χρόνια σχέσης, αποφάσισε να βρει δουλειά στην πόλη που ήταν ο καλός της. Έμειναν μαζί περίπου 1,5 χρόνο και μετά παντρεύτηκαν. Πριν προλάβουν να κλείσουν 3 μήνες από τον γάμο, η κοπέλα έφυγε για το εξωτερικό και ο σύζυγος της έμεινε πίσω να δουλεύει. Κάποια στιγμή και αφού αυτή βρήκε δουλειά στο εξωτερικό, έφυγε και ο σύζυγος της για να την βρει. Μόλις πήγε στο εξωτερικό ο άντρας της, την κοπέλα την πήραν για δουλειά σε άλλη πόλη και αυτός ήδη είχε ξεκινήσει μαθήματα γλώσσας και έτσι πάλι χωρίσανε οι δρόμοι τους. Αργότερα μετά από έναν χρόνο αυτός βρήκε δουλειά στην ίδια χώρα αλλά σε άλλη πόλη από αυτήν που ήταν η σύζυγος του. Εντωμεταξύ έκαναν και ένα παιδάκι...να μην στα πολυλογώ μετά από 16 περίπου χρόνια σχέσης και γάμου κάταφεραν επιτελούς να βρουν δουλειά και οι δύο στην ίδια εταιρεία και να μένουν επιτέλους μαζί. Μέσα σε αυτά τα 16 χρόνια, τουλάχιστον τα 10 από αυτά τα πέρασαν μακρυά ο ένας από τον άλλον, όμως δεν τους λύγισε καμιά απόσταση και ποτέ δεν τα παράτησαν. Να είναι ευλογημένα τα παιδιά...

Το δεύτερο κορίτσι της οικογένειας, όταν έγινε 18 χρονών τα έφτιαξε με ένα παλικάρι και ήταν κάθε μέρα μαζί, χειμώνες και καλοκαίρια. Πέρασαν τα χρόνια και κάπου στα 9 χρόνια αποφάσισε η κοπέλα να ακολουθήσει το παράδειγμα της αδελφής της και να μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Βρήκε δουλειά μέσω της αδελφής της και έμεινε χωρίς το αγόρι της περίπου για 9 μήνες. Το αγόρι της ήταν έτοιμο να την ακολουθήσει και αυτός στο εξωτερικό για να συνεχίσουν την κοινή ζωή που είχαν για 9 χρόνια. Λίγες μέρες πριν πάει όμως μαθαίνει από την κοπέλα του ότι δεν θέλουν να είναι άλλο μαζί με φθηνές δικαιολογίες, του στυλ δεν άντεξα την απόσταση και είμαι μικρή και θέλω να ζήσω πράγματα στην ζωή μου. Τον πραγματικό λόγο τον ήξερε μόνο το αγόρι της και κανένας άλλος. Κάπως έτσι λοιπόν χώρισαν τα παιδιά και αυτή συνέχισε να ζει την ζωή που αυτή επέλεξε...

Η ιστορία έχει και συνέχεια αλλά δεν είναι της παρούσης να ειπωθεί...

Τι πιστεύεις τελικά, αξίζει κανείς να έχει μια σχέση από απόσταση ; Μια σχέση από απόσταση για 10 χρόνια ή για 9 μήνες ; Τι θα διάλεγες ;

[arntaben]

Εγω παντως θελω να μαθω και την συνεχεια εστω και πμ εαν δεν θες εδω

[Mariah]

Εγω παντως δεν πιστευω στις σχεσεις απο αποσταση, ειναι σαν να εχεις σχεση και να μην εχεις. Δεν θα ειναι κοντα σου στις δυσκολιες, οταν θα τον θελεις εστω και για αγκαλια, απλα να πειτε τα δικα σας. Θα συναντιεστε μονο μερικες μερες το μηνα. Η εξελιξη ειναι ο ενας απο τους δυο να παει στην πολη του αλλου, η μονη λογικη διεξοδος. Καλη τυχη θεματοθετρια στο δικο σου θεμα και ελπιζω να βρειτε γρηγορα μια λυση.

[Försvarsadvokat]

Εγω παντως θελω να μαθω και την συνεχεια εστω και πμ εαν δεν θες εδω

Αχχχ :) Arntaben είναι ιστορία που ακόμα γράφεται και ο καθένας θα μπορούσε να βάλει το δικό του τέλος. Είναι από αυτές τις ιστορίες που θεωρητικά κανένα από τα δύο μέρη δεν πρόκειται πραγματικά να είναι ευτυχισμένα...γιατί έρχεται εκείνη η μέρα που όλα τα μέρη έχουν καταλάβει τα λάθη τους αλλά τότε πλέον είναι αργά για κλάματα.

Δεν ξέρω αν η φίλη μας έχει νιώσει ότι το αγόρι της είναι αυτός ο ένας αλλά αν τις έχει περάσει από το μυαλό έστω και λίγο τότε θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται τις αποστάσεις. Η απόσταση είναι δικαιολογία για μένα. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός και ονειροπόλος και κανείς δεν θα μου αλλάξει την γνώμη για το πόσο ικανή είναι η πραγματική αγάπη, για να διαλύσει την οποιαδήποτε χιλιομετρική απόσταση στον βωμό των εφήμερων απολαύσεων.

Τι να σου πω τώρα για αυτή την ιστορία...μια ιστορία είναι σαν όλες τις άλλες που κάποιος ζει ευτυχισμένος και κάποιος όχι...που κάποιος προχωράει την ζωή του και κάποιος άλλος έχει μείνει κολλημένος στην στιγμή που πήρε το αεροπλάνο και πήγε να την βρει...μέχρι που μια μέρα όλο το σκηνικό αλλάζει...και ναι η αγάπη τα συγχωρεί όλα αλλά...πάντα θα υπάρχει αυτό το άλλα :)

Ίσως κάποια στιγμή, σύντομα, σου στείλω και σου πω τι απέγινε η πριγκίπισσα και ο φίλος μας...εγω πάντως δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση του :) Μέχρι τότε ας επικεντρωθούμε να δώσουμε να καταλάβει η φίλη μας το mirmigi ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να΄ναι θλιβερή αλλά επίσης ότι η ζωή είναι πολύ μεγάλη για αυτό μην την κάνει καρναβάλι...

[arntaben]

Κριμα παντα μου αρεσει το τελος αλλιως μενω με την περιεργεια

[Remedy]

Ειμαι 22 χρονων,φοιτητρια,και τα εχω με το αγορι μου εδω και 3 χρονια περιπου.Εχουμε μια καλη σχεση,υπαρχει επικοινωνια,δεν ζηλευει κανεις μας και γενικα υπαρχει σεβασμος και εμπιστοσυνη.Τη μιση διαρκεια της σχεσης μας εχουμε αποσταση,πλεον βλεπομαστε μονο σε διακοπες (ισως αυτη η αποσταση να μας εχει δεσει πιο πολυ).Αυτος ειναι ενα χρονο μικροτερος μου και ειμαι η πρωτη του σχεση.Ειχαμε συζητισει,το αν νιωθει ασχημα που εχει στερηθει φλερτ,και αλλες εμπειριες για να κρατηθει αυτη η εξ αποστασεως σχεση,μου ειπε την αληθεια,οτι θα ηθελε και αλλες εμπειριες φυσικα αλλα με αγαπαει πολυ και θελει να ειναι μαζι μου,οπως και εγω.Να πω την αληθεια και εγω ως φοιτητρια θ ηθελα να εχω τα φλερτ μου,αλλα τον αγαπαω και στεναχωριεμαι που εχουμε αυτη την αποσταση.Αν ηταν κοντα μου ουτε που θα σκεφτομουν οτι θελω και αλλα πραγματα.Του εχω πει να βρει καποια σχολη που να του αρεσει να ερθει εκει που ειμαι εγω,αλλα δεν θελει,δουλευει εκει που ειναι και δεν θελει να φυγει,οποτε δεν τον πιεζω.Του ειπα για του χρονου,και μου ειπε οτι αν δεν παρει αναβολη για τον στρατο θα συνεχισει να δουλευει.Αυτο συμαινει αλλα 2 χρονια αποσταση (ενας για το στρατο και ενας για τη δουλεια που θελει να κατσει ενα χρονο ακομα).Δεν μπορω ουτε να το σκεφτομαι οτι θα περασω αλλα δυο χρονια ετσι.Σκεφτομαι μηπως ειναι ματαιο...μηπως θα ηταν καλυτερο και για τους δυο μας αντι να στεναχωριομαστε και να κλαιω συναιχεια τη μοιρα μου για την αποσταση,να το τελειωσουμε και να ζησει ο καθενας τη ζωη του.Αλλα μου ειναι παρα πολυ δυσκολο,ταιριαζουμαι πολυ και μου φαινεται αδυνατο να βρω καποιον που να με σεβεται και να εμπιστευεται τοσο

nick190813 το ξεραμε και οι 2 οτι θα ειναι δυσκολο αλλα ειπαμε να το παλεψουμε...τον αγαπαω,ερωτευμενη δεν ξερω,στην αρχη ημουν φυσικα αλλα με το περασμα του καιρου αρχησε να "ξεθωριαζει",τωρα με την αποσταση καθε φορα που ειναι να τον δω νιωθω παλι αυτο το σφηξιμο στο στομαχι ,οπως στις αρχες μας.Βλεπομαστε Χριστουγεννα,Πασχα και καλοκαιρι,αλλα και παλι το πατρικο μου ειναι μακρια και αυτο μας περιοριζει στα σ/κ.

Natalia_sups αυτο σκεφτομαι,οτι τρωμε και οι 2 χρονια απο τη ζωη μας για κατι που πιο πολυ μας στεναχωρει και μπορει να μην εχει καποιο αποτελεσμα.Οι φιλες μου που του εχουν γνωρισει με λενε τυχερη και οι γονεις μου τον συμπαθουν πολυ,νομιζω οτι αυτο δεν συμβαινει συχνα

αγαπητο μυρμηγκι...
κατα την αποψη μου, αξιζει να παλεψεις κατι χωρις ιδιαιτερες προοπτικες αν περνας καλα, τουλαχιστον...
εσυ μας μιλας για μια σχεση, οχι απλα απο αποσταση, δλδ μια αποσταση που μπορεις να την κανεις μια φορα τη βδομαδα, αλλα μια σχεση που υπαρχει μονο στις διακοπες εορτων και καλοκαιριου....
ολο το υπολοιπο διαστημα, απλα περιμενεις..
αυτος δεν ξερουμε τι κανει εκει που ειναι, γιατι οσο κι αν τον εμπιστευεσαι, δεν μπορεις να μιλας εξ ονοματος αλλου ανθρωπου. εκεινος ξερει..

το οτι του εχεις κανει προτασεις να ειστε μαζι, αλλα δεν τις συζηταει και εχει κανει ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ για τα επομενα δυο χρονια κι εσυ αν θες, απλα θα περιμενεις κι αλλο, κατι θα επρεπε να σου λεει, αλλα δεν σε βλεπω να πτοεισαι...

εκεινος δεν ειπε οπως εσυ, οτι αν εισασταν κοντα θα ηταν ολα μια χαρα. ειπε μονο οτι του λειπουν αλλες εμπειριες... δεν εχουμε καμια βεβαιοτητα δλδ οτι δεν θα τις αναζητησει, ειτε ειστε κοντα, ειτε μακρια...

νομιζω το πιο σημαντικο απ οσα ειδα εγω, ειναι οτι δεν κανει κοινα σχεδια μαζι σου, απλα δεν σου ειπε εκεινος να χωρισετε, αλλα δεν λεει τπτ για το πως θα ειστε μαζι... μηπως απλα δεν τον βαραινεις, αλλα ουτε και θελει κατι συγκεκριμενο για την συνεχεια?
σου αρκει απλα να περιμενεις για τις λιγες μερες που βρισκεστε μεσα στον χρονο?
αν σου αρκει, καντο για οσο διαστημα θελεις.
αν δεν σου αρκει, βρες κατι αλλο.

βεβαιοτητες οτι επιθυμει να ειστε μαζι στο αμεσο μελλον παντως, οχι απλα δεν υπαρχουν, αλλα ουτε θεωρητικα δεν στις εχει συζητησει, με οσα μας ειπες...

[Remedy]

.....
Τι πιστεύεις τελικά, αξίζει κανείς να έχει μια σχέση από απόσταση ; Μια σχέση από απόσταση για 10 χρόνια ή για 9 μήνες ; Τι θα διάλεγες ;

.....
Δεν ξέρω αν η φίλη μας έχει νιώσει ότι το αγόρι της είναι αυτός ο ένας αλλά αν τις έχει περάσει από το μυαλό έστω και λίγο τότε θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται τις αποστάσεις. Η απόσταση είναι δικαιολογία για μένα....

το θεμα και στο δικο σου παραδειγμα και στο θεμα της φιλης, ειναι η ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ και τπτ παραπανω.
το θεμα δεν ειναι να αψηφησει η ιδια την αποσταση στον βωμο της αγαπης ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ.
το θελει και το παλικαρι? αυτο ειναι το ερωτημα. απο οσα μας ειπε, το παλικαρι φαινεται να εχει αλλα σχεδια.

στο παραδειγμα σου των 9 χρονων- 9 μηνως επισης, η κοπελα, αλλαξε αισθηματα πλεον. με το ζορι δεν γινεται τπτ.
μερικες ιστοριες εχουν ημερομηνια ληηξης.
οχι ολες ομως.
το θεμα ειναι να ειναι ΚΟΙΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ- ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ..

[Försvarsadvokat]

Εγω μέσα από την αληθινή ιστορία των δυο κοριτσιών ήθελα να περάσω την αντιφατικότητα των ζωών αυτών των δυο κοριτσιών. Η μία είχε το αγόρι της μακρυά και παρολαυτά άντεξε η σχέση τους στον χρόνο επειδή πραγματικά ήθελαν και οι δυο να είναι μαζί αλλά ποτε ο ένας δεν έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό του άλλου να είναι εδω και τώρα μαζί. Η άλλη είχε τα πάντα για πολλά χρόνια και μόλις έζησε λίγο από αυτό που η αδελφή της ζούσε για πάνω από 10 χρόνια επέλεξε έναν τρίτο να της γεμίσει το κενό με φθηνές δικαιολογίες περι απόστασης. Δεν είναι της παρούσης να σταυρώσουμε ή να επικροτήσουμε την στάση της δεύτερης κοπέλας γιατί πολύ απλά δεν έχει δοθεί ολόκληρη η ιστορία από την μεριά μου για να μπορέσουμε να πούμε περισσότερα. Ούτε μπορούμε απλά να πούμε ότι άλλαξε αισθήματα και με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα γιατί είναι πολύ απλουστευμένο και κακά τα ψέμματα οι πράξεις των ανθρώπων δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια απλή πρόταση. Καμιά ιστορία δεν τελειώνει με έναν χωρισμό γιατί οι πράξεις των δυο αυτών ανθρώπων μπορεί να έχουν αντίκτυπο σε ολόκληρη την ζωή τους από εκει και πέρα. Να δεχτώ με πολλούς αστερίσκους ότι μπορεί με έναν χωρισμό να τελειώσει μια σχέση αλλά πάντα κρατάω επιφυλάξεις στις σχέσεις ζωής...

Θέλω να πω, και συμφωνώ μαζί σου, ότι οι σχέσεις απαιτούν σεβασμό και υποχωρήσεις και από τα δυο μέρη, αυτό είναι δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. Είναι επίσης δεδομένο ότι σε μια σχέση δεν ανακοινώνεις τις αποφάσεις σου χωρίς πρώτα να ακούσεις αν ο άλλος συμφωνεί με αυτές. Γιατι σε αυτή την περίπτωση απλώς δεν σέβεσαι τον άλλον και δεν κάνεις όνειρα για κοινό μέλλον με τον άλλον. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να χωρίζει κανείς ΧΘΕΣ και δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις γιατί όσες ευκαιρίες και να δώσεις σε έναν τέτοιον άνθρωπο στο τέλος θα βρει κάποιον λόγο να σε προδώσει. Που μεταξυ μας δεν ξέρω αν είναι και προδοσία, μιας και ο άλλος ήδη με την στάση του έχει δείξει ότι σκέφτεται περισσότερο τον εαυτό του και όχι το ταίρι του.

Η φίλη θα πρέπει να σιγουρευτεί ότι ο καλός της έχει καταλάβει τι διακυβεύεται με την στάση του. Θα πρέπει να τον ρωτήσει αν αυτός θα ήταν διατεθειμένος να βρει εργασία σε μια άλλη πόλη, όχι απαραίτητα στην πόλη που είναι τώρα η φίλη μας, ακόμα και σε άλλη χώρα, ετσι ώστε να είναι μαζί οι δυο τους ή βάζει πάνω από όλα την εργασία του στην πόλη που ήδη μένει. Και αν την βάζει πάνω από όλα, θα πρέπει να αναρωτηθεί γιατί το κάνει αυτό; Τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να βρει μια δουλειά σε μια πόλη που θα είναι και η κοπέλα του; Τι είναι αυτό που τον αποτρέπει; Μικρός είναι, ακόμα δεν έχει πάει φαντάρος, επομένως ούτε μόνιμη είναι η δουλειά, ούτε τπτ !!!

[Remedy]

....

Θέλω να πω, και συμφωνώ μαζί σου, ότι οι σχέσεις απαιτούν σεβασμό και υποχωρήσεις και από τα δυο μέρη, αυτό είναι δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. Είναι επίσης δεδομένο ότι σε μια σχέση δεν ανακοινώνεις τις αποφάσεις σου χωρίς πρώτα να ακούσεις αν ο άλλος συμφωνεί με αυτές. Γιατι σε αυτή την περίπτωση απλώς δεν σέβεσαι τον άλλον και δεν κάνεις όνειρα για κοινό μέλλον με τον άλλον. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να χωρίζει κανείς ΧΘΕΣ και δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις γιατί όσες ευκαιρίες και να δώσεις σε έναν τέτοιον άνθρωπο στο τέλος θα βρει κάποιον λόγο να σε προδώσει. Που μεταξυ μας δεν ξέρω αν είναι και προδοσία, μιας και ο άλλος ήδη με την στάση του έχει δείξει ότι σκέφτεται περισσότερο τον εαυτό του και όχι το ταίρι του.
...

διαφωνουμε στο τονισμενο.
οταν εχεις αποφασισει κατι που ειναι διαφορετικο με την τωρινη κατασταση, δλδ εισαι μαζι με εναν συντροφο και εχεις ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ οτι θελεις να χωρισεις, δεν εχει σημασια αν ο αλλος συμφωνει.
αν συμφωνει ειναι το ιδανικο φυσικα, αλλα αν διαφωνει, δεν θα αλλαξεις γνωμη επειδη διαφωνει. οποτε καισ τις δυο περιπτωσεις δεν παιζει ρολο. φυσικα και το συζητας, δεν το ανακοινωνεις (εκτος αν εχεις να κανεις με ειδικων συμπεριφορων ανθρωπο και δεν θελεις να μπεις σε διαδικασιες φθορας και εντασεων) αυτο δεν σημαινει ομως οτι πρεπει να συμφωνησει κι ο αλλος για να χωρισεις..

για να υπαρχει μια σχεση, πρεπει να το θελουν και οι δυο.
διαφορετικα δεν υπαρχει.
για να ληξει αρκει να το θελει ο ενας.

μα και οι δυο της σχεσης ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ τον εαυτο τους σκεφτονται. σε καθε σχεση. αυτο ειναι δεδομενο.
κι αυτος που μενει σε μια σχεση, για τον εαυτο του (πρωταρχικα ) το κανει. δεν το κανει σαν παραχωρηση σε καποιον αλλον.
κι αυτο ειναι και το υγιες, κατ εμε.