Νομιζω οτι θελω να πεθανω...

[nicole91]

Και το εννοώ. Δεν το πίστευα ποτέ στην ζωή μου ότι θα μπορούσα ποτέ να ξεστομίσω αυτή τη φράση αλλά το εννοώ. Και μάλιστα το είπα, το άκουσα, το εξέφρασα. Δεν ήταν μόνο μια ιδέα μέσα μου.

Γιατί να ζω; Τι νόημα υπάρχει; Νιώθω τόσο μόνη. Νιώθω τόσο κενή και ανούσια την ζωή μου. πως δεν υπάρχει τιποτα που να με ευχαριστεί. Τίποτα. Πάντα ήμουν αισιόδοξη πως «ποτε δεν ξερεις» πως ο χρονος περνάει, τα καλύτερα έρχονται, υπομονη, θέληση, επιμονη κ μπλα μπλα. Σκατα. Τίποτα. Τιποτα. Δεν έχω τίποτα. Και δεν ξερω αν είχα και ποτε. Ουτε αν θα εχω ποτε.
Τους τελευταιους 2 μηνες έχω κλαψει όσες φορες δεν εχω κλαψει τα τελευταια 3 χρόνια της ζωης μου. Δεν εχω τιποτα.
Σχεση; Ο τελευταιος αποδειχτηκε μ@@@@ αλλα τελικα συνειδητοποιησα ότι εγω εχω προβλημα και γενικα προβληματα. Καλυτερα να εμενα μονο στην πρωτη διαπιστωση; Δεν μετανιωσα που ημουν μαζι του. Αυτή την στιγμη όμως νιώθω αδεια. Ότι δεν μπορω να δώσω αγάπη. Και αν μου δωσουν (που την θελω) θα ειμαι πολύ δυσπιστη. Δεν ξέρω αν πιστευω πια στην αγαπη.
Φιλοι; Δεν ξερουν αυτή τη στιγμη ότι ειμαι ετσι και δεν προκειται να το μαθουν ποτε. Γιατι να το μαθουν αλλωστε; Δεν θελω να με λυπουνται ουτε να νοιαστουν για μενα. Αν νοιαστουν βεβαια. Δεν ξερω. Μια χαρα εχουν την ζωη τους. Γιατι να ασχοληθουν με τα δικα μου προβληματα. Όχι δεν θα μαθουν τιποτα. Γιατι; Τι τους νοιαζει; Τους νοιαζει;
Γονεις; Ουτε καν. Δεν θελω και να στεναχωρηθουν για μενα. Ουτως η αλλως δεν θελω να τους μιλαω για τα προσωπικα μου, δεν θελω να με λυπουνται, να με ρωτανε για μενα. Αλλωστε τον τελευταιο καιρο ελαχιστες κουβεντες ανταλασσουμε κ συνηθως τους μιλαω αποτομα και νευρικα. Ξεσπαω πανω τους και δεν μ΄αρεσει καθολου. Δεν μπορω όμως να το ελεγξω. Επειτα κλεινομαι στο δωματιο μου.
Παρεες; Όχι φιλοι, απλα παρεες να περνανει η ωρα.. Ναι, βγαινω, φοραω την μασκα μου που λεει ότι όλα είναι καλα, χαμογελαω και περναμε καλα. Ως εκει. Δεν χρειαζεται να ξερουν τιποτα παραπανω.
Εχω βαρεθει τα παντα. Και το χειροτερο είναι ότι δεν βλεπω καμια ελπιδα. Κανενα φως στο τουνελ τιποτα. Μενω με τους γονεις μου. Θελω να φυγω. Και αν φυγω; Αναρωτιεμαι…θα είναι όλα καλα; Δεν με ικανοποιει τιποτα. Δεν με γεμιζει τιποτα. Τιποτα.δεν ξερω τι θελω, τι κανω, για τι ζω. Γιατι ζω; Γιατι; Τι νοημα εχει; Αληθεια… ΓΙΑΤΙ;
Ωρες ωρες σκεφτομαι ότι εχω καποια ψυχολογικη διαταραχη. Καποια του τυπου ότι σκεφτομαι πολύ εγωκεντρικα κ εγωιστικα, ότι με νοιαζει κυριως ο εαυτος μου. Ταυτοχρονα ότι ειμαι πολύ απαιτητικη από τον ευατο μου και αυτό με κανει να μην ευχαριστιεμαι τιποτα. Ειμαι τελειομανης και αυτό με κανει να μην μπορω να ικανοποιηθω με τιποτα και να μην νιωθω ποτε ευτυχισμενη. Ο,τι κι αν εχω θελω παντα κατι άλλο, κατι παραπανω.
Κι αν ξυπνουσα αυριο και δεν ζουσα τι θα γινοταν; Τιποτα. Παλι τιποτα. Τι ειχα, τι εχασα;
Ηταν το μονο μερος που μπορουσα να γραψω… τι ωραια η ανωνυμια. Αυτή τη στιγμη κλαιω και γραφω. Ηθελα καπου τα πω. Γιατι δεν θελω να μιλησω σε κανεναν. Δεν θα με καταλαβει κανενας και δεν θελω παρηγορια από κανέναν. Δεν θελω να με λυπαται κανενας.
«μια φαση είναι» «θα σου περασει» «όλα αυτά στα δημιουργησε αυτος ο μ@@@@» «μην σκεφτεσαι ετσι» «υπαρχουν και χειροτερα από τα δικα σου τα προβληματα..!»….. είναι οι φρασεις που θα ακουγα αν μιλουσα με καποιον. Τι από όλα αυτά να βοηθησει;;; Τι;
Σε λιγες μερες φευγω για μια δουλεια. Μια δουλεια πανω στο αντικειμενο που αγαπω και που περιμενα πως και πως. Πλεον μου φαινεται κι αυτό σαν….σαν να μην εχει κανενα νοημα. Τιποτα. Σαν οτιδηποτε κι αν ενιωθα γι αυτό, να εχει σβησει. Νιωθω ότι θα παω τελειως μηχανικα.
Περιμενα 2 μηνες για αυτην την δουλεια. 2 μηνες που δεν ειχα να κανω τιποτα άλλο ουσιαστικό στην ζωη μου. Απλα περνουσαν οι μερες! Απλα περιμενα τις μερες να περασουν! Χωρις νοημα… περίμενα. Μια ζωή περιμένω και δεν ξερω τι και γιατί.
Δεν εχω να περιμενω τιποτα. Νιωθω πως δεν θα ειμαι ποτε ευτυχισμενη. Γιατι να ζω τοτε; Γιατι να ξυπναω; Γιατι να παιζω ένα θεατρο ολη την μερα;
Ολη μερα εξω ημουν σημερα με κοσμο και παρεα γυρισα σπιτι. «σκεπτικη σε βλεπω» μου λεει ο μπαμπας. Ουτε καν του απαντησα. Κλειστηκα στο δωματιο μου. Δεν με γεμιζει τιποτα.
Δεν εχω να περιμενω τιποτα. Ειμαι 25 χρονων και αλλα ειχα φανταστει για την ζωη μου. Απο όλα αυτά όχι απλως τα μισα δεν εχω, δεν εχω τιποτα. Και αυτό που μου λειπει κυριως είναι ο εαυτος μου. Δεν μου αρεσει αυτό που ειμαι. Καπου με εχω χασει. Δεν ξερω τι θελω. Δεν ξερω τι να κυνηγησω και για τι να παλεψω. Για τι να ονειρευομαι. Νομιζω δεν υπαρχει τιποτα. Δεν μου αρεσει η ζωη μου. Και δεν ξερω τι πρεπει να κανω γι αυτο. Τι να αλλαξω, τι μπορω να αλλαξω τι θελω να αλλαξω.
Νομιζω ότι εχω καποιο προβλημα. Νιωθω μια ανικανοτητα σε όλα. Δεν μπορω να δωσω και δεν μπορω να παρω. Νιωθω ότι δεν αξιζω σαν ατομο.
Γενικά είμαι αισιόδοξο άτομο. Παρόλο που το παρόν κέιμενο μόνο αισιοδοξια δεν αποπνέει. Όταν μπαινω σε συζητησεις για το νόημα της ζωής εκφράζω ακράδαντα την πίστη μου πως το νόημα είναι να είσαι ευτυχισμένος. Μόνο ευτυχισμένη δεν νιώθω. Νιώθω ένα κενό. Ένα κενό που δεν ξερω πως γεμίζει και αν γεμιζει. Δεν ηξέρω πλεον τι θελω. Δεν ξερω τι μπορει να με κανει χαρουμενη.
Θυμαμαι τον εαυτο μου περυσι τετοιο καιρο. Πόσο ωραία ενιωθα! Με τα παντα. Με την ζωη μου. Σε όλα τα επίπεδα. Ενιωθα πλήρης. Ότι δεν μου ελειπε τιποτα. Δεν ήθελα τιποτα. Δεν τα ειχα όλα αλλά είχα τόσα ώστε να είμαι καλά. Θυμαμαι τον ευατό μου και στο μυαλό μου ερχεται το προσωπο μου με ένα χαμογελο. Ένα αληθινο χαμογελο. Το οποίο κράτησε καιρό. Πώς ήμουν, πώς ένιωθα και πώς είμαι τώρα. Στην άλλη άκρη.
Σε τετοιες ωρες (γιατί τον τελευταιο καιρό «πέφτω» συχνά), προσεύχομαι. Μοιράζομαι με αυτόν τον τρόπο τα προβληματα μου. Μετά από αυτό νιώθω λίγο μια ανακούφιση και μια μικρη αισιοδοξία. Σαν να εισχωρεί αυτόματα στο μυαλό μου η σκέψη «Όλα καλά θα πάνε. Είναι όλα μέσα στην ζωή. Μια δοκιμασία είναι και θα περάσει. Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, θα το δεις». Όχι. Πλέον τα σκεφτομαι και λεω πόσο γελοια εισαι. Που είναι τα καλύτερα; Ποια είναι τα καλυτερα; Δεν μου αρεσει που το λεω αλλά νιώθω θυμό απέναντι στον Θεό. Παλιά του μιλούσα και ένιωθα καποια στήριξη. Νιώθω πως πλεον δεν με ακουει. Δεν τον νοιαζει. Ουτε κι αυτόν. Νιωθω πως μιλαω μονη μου. Γιατι να του μιλαω τοτε; Δεν θελω. Και βασικά γιατί να με βοηθησει; Γιατί να μου φερει κατι καλό; Κανω εγω κατι καλό για αυτόν για να μου το ανταποδώσει; Είμαι τελειως μονη.
Νομιζω πως πρεπει να παω να μιλησω με καποιον ψυχολογο. Θελω να με βοηθησει. Δεν μου αρεσει η ζωη μου. Δεν την θελω αυτην την ζωη. Θελω καιρο να παω κι ολο το αναβαλλω. Πάντα όλα τα αναβαλλω… οι μέρες περνανε, δεν κανω τιποτα και δεν μου φτανει ο χρόνος. Νομιζω ότι ο ψυχολογος είναι η τελευταια μου ελπίδα. Αν δεν μπορεσει να με βοηθησει δεν ξερω τι… ίσως κιολας φοβαμαι να παω. Φοβάμαι μήπως εκτεθώ. Κάτι μεσα μου δεν με αφηνει να είμαι ελευθερη. Ένα πεπλο που με καλυπτει και δεν με αφηνει να είμαι όπως νομιζω ότι ειμαι πραγματικα.
Θέλω να ζησω.
Σχολια του τυπου «υπαρχουν πιο δυσκολες περιπτωσεις από την δικη σου» δεν βοηθανε καθολου….ακριβως το αντιθετο.

[nick190813]

για αρχη γτ δεν σ γεμιζει η ζωη σ?ειναι κατι που ηθελες να κανεις και δεν το εκανες?απο φιλους δενσ γεμιζει?συναισθηματικα ενοεις?δεν εχεις συναισθηματα?
επισης απο ποτε εισαι ετσι απο τοτε π χωρισες?κοιτα η ερωτικη απογοητευση μερικες φορες ειναι σκληρη και τιμωρουμε τον εαυτο μας αμα δεν πετυχει αυτο,οχι επειδη φταιμε ,αλλλα επειδη νιώθουμε ενοχη...
λες οτι πριν εναν χρονο ησουνα καλα...τι αλλαξε μεσα σε ενα χρονο?θελςια να πεις τι ειναι αυτο π σε πειραξε περισσοτερο?γτ απο αυτο π εγραψες το μονο που καταλαβα ειναι οτι δενσ γεμιζει ,αλλα δεν εξηγεις κατι παραπανω....τι ονειρα δεν εχεις πραγματοιποιηση που λες?σπουδων?προσωπικα?δουλ� �ιας?σχεσεων?
μια χαρα ευτυχισμενη θα ξαναγινεις μην σ πιανει απαισιοδοξια...
Επισης καλο θα ηταν να πας οπωσδηποτε σε εναν ψυχολογο...να μιλησεις για τα προβληματα σου..μην το αφησεις να μεγαλωσει και αλλο το προβλημα

[nicole91]

Θα ξεκινησω απο την τελευταια σου φραση και θα παραδεχτω πως εχω συνειδητοποιησει πως ναι εχω προβλημα και νομιζω οτι ηδη το εχω αφησει και εχει μεγαλωσει..
Δεν με γεμιζει τιποτα.
Εχω μια υποτυπωδη δουλεια αυτη τη στιγμη. Οικονομικα αυτην την περιοδο δεν εχω μεγαλο προβλημα. Σε 2 βδομαδες φευγω για μια δουλεια που ενω μου αρεσει πολυ πλεον ουτε αυτο με γεμιζει. Και μαλιστα νιωθω οτι αμα παω θα απογοητευτω ακομη περισσοτερο κι οτι ισως τελικα δεν μου αρεσει. Εχω τελειωσει πανεπιστημιο. Σκεφτομαι και θελω να φυγω απο το σπιτι μου και να παω να ζησω μονη μου. Εδω και 1 χρονο αυτο σκεφτομαι αλλα λογω χρηματων δεν μπορω να το κανω. Τωρα με αυτη τη δουλεια θα μαζεψω χρηματα και θα νοικιασω μονη μου σπιτι σε μια μεγαλυτερη πολη. Σκεφτομαι ομως τελευταια μηπως ουτε αυτο είναι η λυση του προβληματος. Μηπως αυτό με κανει να νιωσω περισσότερο μονη.
Απο φιλους εχω. Οχι πολλους αλλα εχω. Και φιλους και παρεες (παρεες εννοω ατομα που θα βγω θα περασω καλα αλλα δεν θα δεθω μαζι τους). Βγαινω εξω κι οταν θα βγω δεν θα καταλαβει κανεις τιποτα. Φοραω την ''μασκα'' μου και δεν θελω κανεις να καταλαβει τιποτα. Για τους φιλους μου δεν ξερω...νιωθω οτι τους εχω κουρασει. Δεν θελω να τους κουρασω αλλο. Σημερα με πηρε 2 φορες η κολλητη μου, δεν της εχω απαντησει κ αν της απαντησω δεν προκειται να της πω τιποτα. Δεν θελω να ανησυχουν για μενα, δεν θελω να με λυπουνται... Και γιατι να νοιαστουν για μενα σκεφτομαι;
Μπορω να παραδεχτω πως ναι με επηρέασε η σχεση που ειχα και τελειωσε. Δεν ηταν κατι μακροχρονιο και πολυ δυνατο αλλα με επηρεασε. Νομιζω οτι ενιωσα αποτυχημενη. Πως καποιος δεν με θελει και αρχισα να αναρωτιεμαι γιατι και τι εχω, τι εκανα λαθος. Ναι το παραδεχομαι οτι με επηρεασε.
Δεν με γεμιζει τιποτα. Σχεση δεν εχω, δουλεια δεν εχω, σπιτι δεν εχω. Φιλους που δεν θελω να τους μιλησω γι άυτο το θεμα, γονεις που δεν υπαρχει περιπτωση να τους μιλησω γιατι δεν θελώ να ασχολουνται μαζι μου και να με λυπουνται.
Περυσι τετοιο καιρο ειχα την ιδια (ψιλο)δουλεια με τωρα. Σπουδαζα την δουλεια που ειπα οτι αγαπω και με την οποια θα ασχοληθω το καλοκαιρι. Ημουν χαρουμενη. Με θυμαμαι. Ημουν ετσι οπως ειμαι πραγματικα. Ο εαυτος μου. Δεν ειχα τα παντα αλλα ημουν χαρουμενη. Και μεσα σε αυτην την ωραια περιοδο γνωρισα και το αγορι που καναμε σχεση. Δεν ηταν αυτος η αιτια που ημουν χαρουμενη, απλα με εκανε ακομη πιο χαρουμενη. Και στην αρχη το πηρα πολυ χαλαρα ολο το θεμα. Μετα φυσικα αρχισαν τα προβληματα.
Νιωθω ενα κενο. Τα συναισθηματα μου εναλλασονται μεταξυ απογοητευσης και θυμου. Μου ερχεται πολλες φορες να θελω να κλαψω, να ξεσπασω.
Η δουλεια που θα παω ειναι αλλου. Σε αλλο μερος, οχι εδω που μενω. Θα ξεφυγω αλλα σκεφτομαι μηπως μεσα στην μοναξια που νιωθω τωρα αμα φυγω θα νιωσω ακομη πιο απαισια.
Δεν ξερω τι θελω, δεν ξερω τι με γεμιζει, τι θελω να κανω, τι να βαλω στοχο στην ζωη μου. Αν ηξερα θα το κυνηγουσα και θα το προσπαθουσα. Τωρα τιποτα, ενα κενο νιωθω. Δεν ξερω.......Θελω να ζησω, αλλα οχι ετσι. Ετσι δεν μπορω.

[nicole91]

''.τι ονειρα δεν εχεις πραγματοιποιηση που λες?σπουδων?προσωπικα?δουλ� �ιας?σχεσεων?''

Δεν ξερω γιατι αλλα χαμογελασα αυθορμητα μολις το διαβασα, ενα χαμογελο ειρωνείας, και βουρκωσα το ιδιο αυθορμητα.

χμμμμ....τιποτα; Κανενα ονειρο δεν εχω πραγματοποιησει αυτη τη στιγμη. Μονο σε θεμα σπουδων εχω κανει αυτο που μου αρεσει.
Η ζωη μου δεν ειναι ετσι οπως την ηθελα ή την σκεφτομουν.
Νιωθω πως μονο ζω και αναπνεω. Δεν ζω πραγματικα.
Οτι ο χρόνος κυλαει χωρις νοημα. Κυλαει σαν να περιμενω να ερθει κατι. Και συνειδητοποιω πως τζαμπα ξεγελιεμαι. Τιποτα δεν προκειται να ερθει.

[nick190813]

Θα ξεκινησω απο την τελευταια σου φραση και θα παραδεχτω πως εχω συνειδητοποιησει πως ναι εχω προβλημα και νομιζω οτι ηδη το εχω αφησει και εχει μεγαλωσει..
Δεν με γεμιζει τιποτα.
Εχω μια υποτυπωδη δουλεια αυτη τη στιγμη. Οικονομικα αυτην την περιοδο δεν εχω μεγαλο προβλημα. Σε 2 βδομαδες φευγω για μια δουλεια που ενω μου αρεσει πολυ πλεον ουτε αυτο με γεμιζει. Και μαλιστα νιωθω οτι αμα παω θα απογοητευτω ακομη περισσοτερο κι οτι ισως τελικα δεν μου αρεσει. Εχω τελειωσει πανεπιστημιο. Σκεφτομαι και θελω να φυγω απο το σπιτι μου και να παω να ζησω μονη μου. Εδω και 1 χρονο αυτο σκεφτομαι αλλα λογω χρηματων δεν μπορω να το κανω. Τωρα με αυτη τη δουλεια θα μαζεψω χρηματα και θα νοικιασω μονη μου σπιτι σε μια μεγαλυτερη πολη. Σκεφτομαι ομως τελευταια μηπως ουτε αυτο είναι η λυση του προβληματος. Μηπως αυτό με κανει να νιωσω περισσότερο μονη.
Απο φιλους εχω. Οχι πολλους αλλα εχω. Και φιλους και παρεες (παρεες εννοω ατομα που θα βγω θα περασω καλα αλλα δεν θα δεθω μαζι τους). Βγαινω εξω κι οταν θα βγω δεν θα καταλαβει κανεις τιποτα. Φοραω την ''μασκα'' μου και δεν θελω κανεις να καταλαβει τιποτα. Για τους φιλους μου δεν ξερω...νιωθω οτι τους εχω κουρασει. Δεν θελω να τους κουρασω αλλο. Σημερα με πηρε 2 φορες η κολλητη μου, δεν της εχω απαντησει κ αν της απαντησω δεν προκειται να της πω τιποτα. Δεν θελω να ανησυχουν για μενα, δεν θελω να με λυπουνται... Και γιατι να νοιαστουν για μενα σκεφτομαι;
Μπορω να παραδεχτω πως ναι με επηρέασε η σχεση που ειχα και τελειωσε. Δεν ηταν κατι μακροχρονιο και πολυ δυνατο αλλα με επηρεασε. Νομιζω οτι ενιωσα αποτυχημενη. Πως καποιος δεν με θελει και αρχισα να αναρωτιεμαι γιατι και τι εχω, τι εκανα λαθος. Ναι το παραδεχομαι οτι με επηρεασε.
Δεν με γεμιζει τιποτα. Σχεση δεν εχω, δουλεια δεν εχω, σπιτι δεν εχω. Φιλους που δεν θελω να τους μιλησω γι άυτο το θεμα, γονεις που δεν υπαρχει περιπτωση να τους μιλησω γιατι δεν θελώ να ασχολουνται μαζι μου και να με λυπουνται.
Περυσι τετοιο καιρο ειχα την ιδια (ψιλο)δουλεια με τωρα. Σπουδαζα την δουλεια που ειπα οτι αγαπω και με την οποια θα ασχοληθω το καλοκαιρι. Ημουν χαρουμενη. Με θυμαμαι. Ημουν ετσι οπως ειμαι πραγματικα. Ο εαυτος μου. Δεν ειχα τα παντα αλλα ημουν χαρουμενη. Και μεσα σε αυτην την ωραια περιοδο γνωρισα και το αγορι που καναμε σχεση. Δεν ηταν αυτος η αιτια που ημουν χαρουμενη, απλα με εκανε ακομη πιο χαρουμενη. Και στην αρχη το πηρα πολυ χαλαρα ολο το θεμα. Μετα φυσικα αρχισαν τα προβληματα.
Νιωθω ενα κενο. Τα συναισθηματα μου εναλλασονται μεταξυ απογοητευσης και θυμου. Μου ερχεται πολλες φορες να θελω να κλαψω, να ξεσπασω.
Η δουλεια που θα παω ειναι αλλου. Σε αλλο μερος, οχι εδω που μενω. Θα ξεφυγω αλλα σκεφτομαι μηπως μεσα στην μοναξια που νιωθω τωρα αμα φυγω θα νιωσω ακομη πιο απαισια.
Δεν ξερω τι θελω, δεν ξερω τι με γεμιζει, τι θελω να κανω, τι να βαλω στοχο στην ζωη μου. Αν ηξερα θα το κυνηγουσα και θα το προσπαθουσα. Τωρα τιποτα, ενα κενο νιωθω. Δεν ξερω.......Θελω να ζησω, αλλα οχι ετσι. Ετσι δεν μπορω.

ακουσε με για αρχη μην νιώθεις τοσες ενοχες για οτι γινεται στην ζωη ,φυσικα και δεν φταις,η ζωη ετσι μας προχωραει...δεν μπορουμε παντα να την κοντρολαρουμε...και 2ον μιλα σε καποιον ,θα σ βοηθησει να ξαλαφρωσεις...για αυτο εχουμε τα κοντιμα μας ατομα...για να μπορουμε να εμπιστευτουμε και να μας βοηθησουνε σε μια κακια στιγμη για εμας....σε κανενα δεν θα γινεις φορτικη ,λεγοντας τα προβληματα σου....απο αυτα που μου λες εκτος απο την απαισιοδοξια σου βλεπω και ανασφαλειες και νομιζω οτι νιώθεις και ενοχικη ,αυτα πρεπει να τα αποβαλλεις και αν νιώθεις πως θες βοηθεια μιλα στους γονεις σου τουλαχιστον αν οχι στους φιλους σου...
Οσο για το σπιτι να μεινεις μονη σ σε καταλαβαινω γτ ειμαι στην ηλικια σ και εγω αυτο θελω τωρα να μεινω μονος μ,ισως αυτο να ανεβασει την ψυχολογια σου...
Εγω πιστευω οτι σε επηρεασε και η σχεση ,οχι σαν σχεση ουτε σαν ατομο ο συντροφος σου ,αλλα σε επηρεασε επειδη χωρισατε και νιλωθεις ενοχες δλδ νιώθεις οτι δεν εφτανες...ισχυει αυτο π σ λεω?οτι νιλωθεις ενα συναισθημα οτι δεν εφτανες να ικανοποιησεις καποιον?και γι αυτο τελειωσε?
το ξεσπαμε καλο ειναι και να κλαις καλο μην τα κρατας μεσα σου γτ θα μαζευτουν πολλα....πρεπει σιγα σιγα να αρχισεις να τα αδειαζεις...ολα...
κοιτα αμα φυγεις για την δουλεια σ και νιώθεις μοναξια .σηκωνεσαι απο εκει παραιτησε και φευγεις μην φοβασαι ,αμα νι΄λωθεις ομως ετσι να φυγεις μην μεινεις...δεν τρεχει κατι...
παλια σε γεμιζε κατι? η μονο τωρα δεν σ γεμιζει τπτ?
τι στοχο δλδ να βαλεις?θες να κανεις κανα μεταπτυχιακο?να βρεις σπιτι δικο σ?να βρεις δουλεια ?αυτοι ειναι οι στοχοι...
Να κανεις πραγματα π σε ικανοποιουν μονο...
λοιπον ακουσε με επειδη παλια ειχα περασει και εγω κατι παρομοιο..με καταθλιψη και δεν μ γεμιζε τιποτα,θα σ πω οτι πρεπει να πας σε εναν ψυχολογο..δεν θα σ δωσει χαπια,αλλα μαλλον εισαι σε αρχη καταθλιψης μην φοβασαι δεν ειναι τιποτα περναει...ετσι ειναι η φαση και τα νιώθεις ολα ασχημα ,σε καταλαβαινω....αλλα πρεπει να πας να μιλησεις με εναν ψυχολογο για εμενα μην το αφηνεις αλλο και μαζευονται καταλοιπα μεσα σου

[nicole91]

Μου αρεσει να εχω στοχους. Αυτη τη στιγμη δεν εχω κανεναν και αμα παω να σκεφτω δεν μπορω να σκεφτω καποιον. Δεν με ελκυει κατι.
Μεταπτυχιακο μεχρι περυσι το σκεφτομουν. Πλεον οχι. Βαρεθηκα να διαβαζω. Θελω κατι να γεμισει στ΄αληθεια.
Δουλεια. Ενω μεχρι πριν λιγους μηνες εψαχνα, και μαλιστα αρκετα, για κατι πιο σταθερο και σιγουρο πλεον δεν ξερω γιατι αισθανομαι οτι δεν θα μπορεσω να ανταπεξελθω.
Ανασφαλειες; Φυσικα και εχω! Και νομιζω οτι και αυτο το παραδεχτηκα πριν λιγο καιρο. Τον τελευταιο καιρο βασικα που εχω συνειδητοποιησει οτι κατι δεν παει καλα με μενα και προσπαθω να ψαχτω εγω, μεσα μου.
Ενοχη; Δεν ειναι ακριβως ενοχη... Απλα νομιζω οτι νιωθω λιγη. Κι οσον αφορα την προηγουμενη σχεση και την σκεφτομαι ναι σιγουρα εκανα τα λαθη μου κ σιγουρα δεν ηταν ολα ιδανικα κ τελεια. Όπως επισης κ ο αλλος δεν ηταν αψεγαδιαστος. Θυμαμαι τωρα την κολλητη μου την 1η φορα που τον γνωρισε μου ειπε "αυτος εχει πολλα κομπλεξ. Δεν το καταλαβαινεις αλλα θα το δεις. Και αυτο θα επηρεασει και εσενα. Θα το δεις''.
Ισχυει εν μερει αυτο που λες (ενα συναισθημα οτι δεν εφτανες να ικανοποιησεις καποιον) αλλα ηταν κι αλλα θεματα. Δεν ηταν οτι εδινα τα παντα ή οτι αυτος μου εδινε τα παντα και τελικα εγω δεν μπορεσα να ειμαι αρκετη. Ηταν γενικα λιγο καπως ολη η φαση..
Απο την δουλεια δεν υπαρχει περιπτωση να φυγω. Δεν μπορω να φυγω. Ειναι συγκεκριμενος ο καιρος και ο,τι κ αν μου τυχει θα καθισω.
Δεν ξερω πως να το εξηγησω αλλα δεν θελω να μιλησω σε καποιον. Πιο ευκολα νομιζω θα μιλουσα σε εναν ασχετο παρα σε εναν δικο μου, γι αυτο και εγραψα εδω. Δεν θελω να ξερουν πως νιωθω, δεν θελω να τους βλεπω να με κοιτανε και να με λυπουνται ή να είναι σκυθρωποι, δεν θελω να ξερουν πως σκεφτομαι, δεν θελω να εκτεθω, ολα μαζι.
Ακομη και με σενα που μιλαω(και αληθεια σε χιλιοευχαριστω γι αυτο) νιωθω οτι σε λιγο θα σε κουρασω.
Εσυ εχεις παει σε ψυχολογο;

[nick190813]

Μου αρεσει να εχω στοχους. Αυτη τη στιγμη δεν εχω κανεναν και αμα παω να σκεφτω δεν μπορω να σκεφτω καποιον. Δεν με ελκυει κατι.
Μεταπτυχιακο μεχρι περυσι το σκεφτομουν. Πλεον οχι. Βαρεθηκα να διαβαζω. Θελω κατι να γεμισει στ΄αληθεια.
Δουλεια. Ενω μεχρι πριν λιγους μηνες εψαχνα, και μαλιστα αρκετα, για κατι πιο σταθερο και σιγουρο πλεον δεν ξερω γιατι αισθανομαι οτι δεν θα μπορεσω να ανταπεξελθω.
Ανασφαλειες; Φυσικα και εχω! Και νομιζω οτι και αυτο το παραδεχτηκα πριν λιγο καιρο. Τον τελευταιο καιρο βασικα που εχω συνειδητοποιησει οτι κατι δεν παει καλα με μενα και προσπαθω να ψαχτω εγω, μεσα μου.
Ενοχη; Δεν ειναι ακριβως ενοχη... Απλα νομιζω οτι νιωθω λιγη. Κι οσον αφορα την προηγουμενη σχεση και την σκεφτομαι ναι σιγουρα εκανα τα λαθη μου κ σιγουρα δεν ηταν ολα ιδανικα κ τελεια. Όπως επισης κ ο αλλος δεν ηταν αψεγαδιαστος. Θυμαμαι τωρα την κολλητη μου την 1η φορα που τον γνωρισε μου ειπε "αυτος εχει πολλα κομπλεξ. Δεν το καταλαβαινεις αλλα θα το δεις. Και αυτο θα επηρεασει και εσενα. Θα το δεις''.
Ισχυει εν μερει αυτο που λες (ενα συναισθημα οτι δεν εφτανες να ικανοποιησεις καποιον) αλλα ηταν κι αλλα θεματα. Δεν ηταν οτι εδινα τα παντα ή οτι αυτος μου εδινε τα παντα και τελικα εγω δεν μπορεσα να ειμαι αρκετη. Ηταν γενικα λιγο καπως ολη η φαση..
Απο την δουλεια δεν υπαρχει περιπτωση να φυγω. Δεν μπορω να φυγω. Ειναι συγκεκριμενος ο καιρος και ο,τι κ αν μου τυχει θα καθισω.
Δεν ξερω πως να το εξηγησω αλλα δεν θελω να μιλησω σε καποιον. Πιο ευκολα νομιζω θα μιλουσα σε εναν ασχετο παρα σε εναν δικο μου, γι αυτο και εγραψα εδω. Δεν θελω να ξερουν πως νιωθω, δεν θελω να τους βλεπω να με κοιτανε και να με λυπουνται ή να είναι σκυθρωποι, δεν θελω να ξερουν πως σκεφτομαι, δεν θελω να εκτεθω, ολα μαζι.
Ακομη και με σενα που μιλαω(και αληθεια σε χιλιοευχαριστω γι αυτο) νιωθω οτι σε λιγο θα σε κουρασω.
Εσυ εχεις παει σε ψυχολογο;

κοιτα προσωπικα απο αυτα που με εχεις πει αυτο που σε πληγωσε περισσοτερο ηταν η σχεση σου και αυτα που συνεβησαν μεσα σε αυτη....αυτο καταλαβαινω εγω σαν ακροατης..δεν ξερω αμα ισχυει...
ωραια αμα δεν θες να μιλησεις σε καποιον μην μιλας δεν ειναι υποχρεωτικο ,απλα στο ειπα για να βγαλεις απο μεσα σου ,να ξαλαφρωσεις λιγακι...να μην συνεχεια μεσα στο "φουσκωμα"
ενταξει τωρα ασε την σχεση σου πισω,τελειωσε δεν χρειαζεται να σκεφτεσαι αν εφταιξες και πως ,και οι δυο φταίξατε αρα δεν εχει σημασια να κανεις αναδρομες στο παρελθον....αστο να φυγει....μην τ δινεις σημασια...
ωραια απο την δουλεια τοτε μην φυγεις απλα στο ειπα αμα δεν νιώθεις καλα ,αλλα εγω πιστευω οτι αυτο π σ ετυχε ειναι φαση και θα περασει..ειναι πολυ συχνο φαινομενο μην ανυσηχεις γι αυτο..
εσυ θα με κουρασεις μωρε?εμενα με κουρασε η ζωη χααχχααχ:p
εγω εχω παει σε ψυχιατρο....να σ πω την διαφορα για αρχη ,η διαφορα ψυχολογου και ψυχιατρου ειναι οτι ο ψυχιατρος μπορει να σ δωσει χαπια ενω ο ψυχολογος μενει μονο στο λεκτικο κομμματι και δεν μπορει να χορηγησει χαπια..
λοιπον εγω ειχα καταθλιψη ,νοσοφοβια και αγχωδεις διαταραχες...και οπως καταλαβαινεις και εγω σαν εσενα ημουνα δεν με γεμιζε τιποτα,μονιμως αγχωμενος,στεναχωρημενος,τ ιποτα δεν μα ρεσε,και δεν μ γεμιζε...και ετσι αποφασισα να παω σε εναν ψυχιατρο ,μου εδωσε αγωγη και συν την ψυχαναλυση που μου εκανε με εκανε να νιωσω καλυτερα απο την πρωτη στιγμη.....
βεβαια εσυ δεν νομιζω οτι χρειαζεσαι ψυχιατρο γι αυτο σ προτεινα ψυχολογο...ναι και πιστευω θα σ βοηθησει πολυ

[nicole91]

Και εγω το πιστευω οτι θα με βοηθησει.. το σκεφτομαι εδω και καιρο και το αναβαλλω και δεν ξερω γιατι.
Ναι γνωριζω την διαφορα μεταξυ ψυχολογου και ψυχιατρου.. Δεν νομιζω οτι ειμαι σε φαση για φαρμακα..ελπιζω..νομιζω..οχι θεωρω πως δεν ειμαι.
Δεν ειμαι κατα των ψυχολογων ουτε θεωρω οτι οποιος επισκεπτεται καποιον εχει καποιο σοβαρο προβλημα. Πηγαινε παλιοτερα και η μαμα μου (και σε ψυχιατρο) και βλεποντας το ποσο διαφορετικη ειναι τωρα, πλεον ειμαι υπερ και των 2 γιατι μονο καλο μπορουν να σου κανουν.
Αγχωδεις διαταραχες ε? Χμμμμ...κι εγω εχω απο αυτες αρκετες. Νομιζω ωρες ωρες μαλιστα πως ειμαι αγχωμενη και δεν το καταλαβαινω γιατι εχει γινει πλεον κομματι της καθημερινοτητας μου.
Μετα απο πσοο καιρο περιπου ενιωσες ξανα ενταξει, ετοιμος να προθυμος να ζησεις κ να προσπαθησεις; Ποσο καιρο κανεις την αγωγη; Την συνεχιζεις?
Σε κουρασε η ζωη ε; Ε πλεον μπορεις να λες οτι σε κουρασε η ζωη και μια ασχετη κοπελα σε ενα ασχετο φορουμ ενα ασχετο απογευμα...:Ρ

[nick190813]

Και εγω το πιστευω οτι θα με βοηθησει.. το σκεφτομαι εδω και καιρο και το αναβαλλω και δεν ξερω γιατι.
Ναι γνωριζω την διαφορα μεταξυ ψυχολογου και ψυχιατρου.. Δεν νομιζω οτι ειμαι σε φαση για φαρμακα..ελπιζω..νομιζω..οχι θεωρω πως δεν ειμαι.
Δεν ειμαι κατα των ψυχολογων ουτε θεωρω οτι οποιος επισκεπτεται καποιον εχει καποιο σοβαρο προβλημα. Πηγαινε παλιοτερα και η μαμα μου (και σε ψυχιατρο) και βλεποντας το ποσο διαφορετικη ειναι τωρα, πλεον ειμαι υπερ και των 2 γιατι μονο καλο μπορουν να σου κανουν.
Αγχωδεις διαταραχες ε? Χμμμμ...κι εγω εχω απο αυτες αρκετες. Νομιζω ωρες ωρες μαλιστα πως ειμαι αγχωμενη και δεν το καταλαβαινω γιατι εχει γινει πλεον κομματι της καθημερινοτητας μου.
Μετα απο πσοο καιρο περιπου ενιωσες ξανα ενταξει, ετοιμος να προθυμος να ζησεις κ να προσπαθησεις; Ποσο καιρο κανεις την αγωγη; Την συνεχιζεις?
Σε κουρασε η ζωη ε; Ε πλεον μπορεις να λες οτι σε κουρασε η ζωη και μια ασχετη κοπελα σε ενα ασχετο φορουμ ενα ασχετο απογευμα...:Ρ

οχι δεν πρεπει να εισαι σε φαση για φαρμακα...αλλα και να εισαι μην φοβασαι,θα ειναι ελαχιστη αγωγη....
μονο καλο μπορουν να σου κανουν αλλα να προσεχεις γτ οπως σε καθε κλαδο υπαρχουν και κακοι στην δουλεια τους ,δεν στ λεω να σ φοβισω αλλα για να προσεχεις.
κοιτα μετα απο 4 μηνες ειμουνα οκ ,τα φαρμακα σε πανε μεχρι ενος σημειου,γινεσαι καλα δλδ,μου ειχαν περασει ολα...αλλα θα ελεγα οτι εγινα τελειως καλα μολις ερωτευτηκα :p .δλδ αυτο π θελω να σ πω ειναι τα φαρμακα και η ψυχαναλυση σε βοηθανε πολυ σε πανε σε ενα πολυ καλο σημειο και απο εκει και περα ειναι στο χερι σου...
την αγωγη την εκανα 6 μηνες συνολικα.....γτ στο τελος πρεπει να την κοψεις σιγα σιγα,αρχισε να μου περναει απο την πρωτη εβδοαμδα που πηγα ειδα διαφορα,μετα απο 4 μηνες ειμουνα κομπλε....οχι δεν κανω την αγωγη τωρα αυτο το επαθα πριν 6 χρονια που σ λεω...
Εσυ μετα απο μετα απο ενα μηνα με δυο θα εισαι πολυ καλυτερα..εγω ειχα και πολυ θλιψη και μελαγχολια...
το καλο ειναι οτι παραδεχεσαι το προβλημα σου..ειναι το αρχικο σταδιο αντιμετωπισεις αυτο...
οχι μωρε δεν με κουραζεις σιγα,αφου τωρα καθομαι μπροστα στο πισι ετσι και αλλιως...:p μην μ πεις οτι σε νοιάζει κιοολας που κουραζεις εναν αγνωστο ε?χαχαχα:p
παντως για μενα να πας..δεν εχεις να χασεις κατι..και μην το εχεις ταμπου στο μυαλο σου πηγαινε δοκιμαστικα σ εναν ψυχολογο...αυτος θα αποφασισει αν χρειαζεσαι ψυχιατρο η οχι..

[elis]

Κοίταξε κούκλα μια χαρά είσαι και δεν έχεις τίποτα σε γνώρισε και σε απέρριψε κι αυτό σου βγάλε ένα κάρο προβλήματα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από αυτό μια απόρριψη από ένα μαλακά σου κανε κι ένα καλό προσγειώθηκες απότομα

[nicole91]

Ναι..οκ ενταξει..

[elis]

Εγώ θα στο πω μια και τελευταία φορά όχι γιατί έχω κανένα πρόβλημα αλλά γιατί εσύ δε θες παραπάνω μπήκες εδώ έγραψες το πρόβλημα σου μπορώ να καταλάβω ότι τα χεις όλα σε δύσκολες εποχές δε σε ζηλεύω καθόλου αλλά βλέπω ένα κορίτσι που τα χει όλα και ετοιμάζεται να δώσει μια κλωτσιά να τα διαλύσει διάβασε άμα θες κι άλλα προβλήματα να δεις εγώ δέκα χρόνια είμαι εδώ από αυτό που σε απασχολεί καταλαβαίνω πόσο καλά είσαι άμα δε πιστεύεις διάβασε κι άλλα θέματα να καταλάβεις φιλικά στα λέω μην τα διαλύσεις όλα τίποτα δεν είναι δεδομένο

[elis]

Θες να σου πω ότι έχεις κατάθλιψη δε θα στο πω ποτέ να σε σπρώξω στους ψυχιάτρους που έπεσα εγώ και δε με πρόσεξε κανείς δε θα στο πω ποτέ ακόμα καλά είσαι σφίξε τα δόντια πάρε και κανένα φυτικό συμπλήρωμα και θα είσαι καλά
Φιλικά

[katerinakilg]

nicole,να σου πω..δεν απανταω συχνα..σχεδον ποτε..απλα μπαινω καιγραφω τα δικα μου..μαντεψε γιατι;δεν εχω κεφι ουτε γι αυτο..γραφω κατι δικο μου μου απαντουν εδω τα μελη..αλλα..υπαρχει ενα μεγαλο αλλα..δεν εχω κεφι για τιποτα..ως προς την εφαρμογη ..εγω ειμαι πεντε χρονια ανεργη και 8 χρονια μεγαλυτερη σου..δεν σου κρυβω οτι σκεφτομαι οπως εσυ..ως προς την απογνωση..μπορω να καταλαβω απο που πηγαζει ολη αυτη η αρνηση που εχεις..αλλα στο ποστ λες να μην αναφερθουμε στον χωρισμο..εγω απλα θελω να σε ρωτησω κι αν θες απαντας..αν ηταν αυτος ο ανθρωπος ακομα στη ζωη σου θα γελαγες;θα ειχες ονειρα;θα ηθελες να πας για δουλεια;να βρεις σπιτι;θα σκεφτοσουν να δωσεις τελος;θα ηθελες/θα επαιρνες δυναμη για να γινεσαι ολο και καλυτερη;να κυνηγας τα ονειρα σου;ξεχνα οτι απλα αποδειχτηκε μ@@@@@ς οπως ανεφερες..αν ησουν ακομα μαζι του πιστευεις οτι θα ενιωθες ετσι;

[elis]

Μπράβο στην προλάλησασα μπράβο κορίτσαρα μου μπράβο