Τραύμα κατά την ψυχοθεραπευτική διαδικασία

[moustarda]

Πω, τραγικη.
Τραγικη που ακολουθησε αυτο το επαγκελμα ενω δεν ειναι σε θεση, γιατι κατα τ'αλλα ολοι εχουμε ψυχολογικα κι ολοι τα βγαζουμε μονιμως πανω στους αλλους.
Νομιζω οτι συμφωνω να την συνατνησεις, εαν και οποτε νιωσεις δυνατος οτι δεν θα σε επηρεασουν οι κατηγοριες της - εφοσον λες οτι σε μειωνε κτλ - και εαν φυσικα στο επιτρεψει το σωμα σου.
Η πιθανοτητα να γινει αυτο μεσω τηλεφωνου η ακομα καλυτερα skype? Υπαρχουν αρκετοι θεραπευτες που κανουν συνεδριες μεσω σκαιπ, τωρα δε ξερω αυτη.
Ελπιζω κι ολας να μη στο αρνηθει, σε αυτη την περιπτωση χειρισου τη κι εσυ λιγο συναισθηματικα, πες της οτι το εχεις τρομερη αναγκη να εκφρασεις και να συζητησεις καποια πραγματα αποθυμενου τυπου.

[blackcrow]

Πω, τραγικη.
Τραγικη που ακολουθησε αυτο το επαγκελμα ενω δεν ειναι σε θεση, γιατι κατα τ'αλλα ολοι εχουμε ψυχολογικα κι ολοι τα βγαζουμε μονιμως πανω στους αλλους.
Νομιζω οτι συμφωνω να την συνατνησεις, εαν και οποτε νιωσεις δυνατος οτι δεν θα σε επηρεασουν οι κατηγοριες της - εφοσον λες οτι σε μειωνε κτλ - και εαν φυσικα στο επιτρεψει το σωμα σου.
Η πιθανοτητα να γινει αυτο μεσω τηλεφωνου η ακομα καλυτερα skype? Υπαρχουν αρκετοι θεραπευτες που κανουν συνεδριες μεσω σκαιπ, τωρα δε ξερω αυτη.
Ελπιζω κι ολας να μη στο αρνηθει, σε αυτη την περιπτωση χειρισου τη κι εσυ λιγο συναισθηματικα, πες της οτι το εχεις τρομερη αναγκη να εκφρασεις και να συζητησεις καποια πραγματα αποθυμενου τυπου.

Προτιμώ να πάω εκεί. Θα περιμένω να ορθοποδήσω. Να δυναμώσω όσο το δυνατόν περισσότερο σωματικά και ψυχολογικά και θα πάω. Δε θα το αφήσω έτσι. Απλά πρέπει να κάνω υπομονή στο τώρα και όλα θα έρθουν

[blackcrow]

Ήθελα να καταθέσω κάτι. Από τη στιγμή που έγραψα αυτό το thread σχεδόν σταμάτησα να σκέφτομαι την πρώην θεραπεύτρια. Σαν να έβγαλα από μέσα μου όσα με απασχολούσαν. Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. Θέλω να σας πω ότι η συμμετοχή σας, οι ερωτήσεις σας, οι παρατηρήσεις σας με βοήθησαν πάρα πολύ. Δεν είμαι τελείως καθαρός (και πως θα μπορούσε άλλωστε) αλλά είμαι καλύτερα όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Ίσως να ένιωσα ότι δεν ευθύνομαι εγώ για όσα συνέβησαν.

Θέλω να συνεχίσω αυτή την κατάθεση. Θέλω να δημοσιεύσω το κείμενο που προσπάθησα να διαβάσω στην τελευταία συνεδρία αλλά και τα όσα θα ήθελα να πω σε μια μελλοντική συνεδρία, όταν θα είμαι δυνατός να είμαι εκεί.

Ευχαριστώ παιδιά. Το λέω συνειδητά και ειλικρινά.

[Loading...]

Να είσαι σίγουρος οτι σε έχουν διαβάσει πολλοί... γιατί αν μη τί άλλο, τα γραφόμενά σου είναι δομημένα, κατανοητά και μεστά.

Μην ξεχνάς οτι η βελτίωσή σου, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, οφείλεται στη δική σου προσπάθεια και στις δικές σου δυνάμεις. Απλά πάντα παίζει και έναν μικρό ρόλο μέσα μας, ένα καλοπροαίρετο "είμαι όλος αυτιά", που μπορεί να μας πουν.

*high five*

[blackcrow]

Σε ευχαριστώ loading

θα συνεχίσω αναφερόμενος στο κείμενο που είχα μαζί μου στη τελευταία συνεδρία (αλλά τα είπα προφορικά και απλά το άφησα εκεί φεύγοντας). Θα το "αφήσω" και εδώ (συγγνώμη για το σεντόνι)

Μετά την τελευταία συνεδρία, κατευθυνόμενος προς το σπίτι, πήρα την απόφαση να διακόψω άμεσα τη θεραπεία. Το παράδοξο ήταν ότι επρόκειτο για μια από τις λίγες φορές στη ζωή μου, που για μια τέτοια απόφαση προβληματίστηκα ελάχιστα. Τα όσα λέχθηκαν εδώ την τελευταία φορά, μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω σε μια τέτοιου είδους θεραπευτική σχέση.
Τις μέρες που ακολούθησαν σκέφτηκα αρκετά σχετικά με το περιεχόμενο του κλεισίματος. Όποτε πλησίαζε ο χρόνος για την επόμενη συνεδρία αποφάσιζα να επικοινωνήσω μαζί σου για να την ακυρώσω. Ο χρόνος έξω από τη θεραπεία αποτελούσε μια δοκιμή για το πως θα ένιωθα αυτό το διάστημα. Και παρά το άγχος, τη θλίψη και το θυμό, παρά τις σκέψεις και τους φανταστικούς διαλόγους, βαθιά μέσα μου ένιωθα σχετικά καλά. Αποφάσισα λοιπόν, σήμερα, στο χρόνο που μου απομένει, να καταθέσω όσα νιώθω τα όσα έχω ανάγκη να πω, με συστολή, αλλά με θάρρος και δίχως φόβο, και το κυριότερο... δίχως να προσδοκώ απαντήσεις, εξηγήσεις ή οτιδήποτε σχετικό...
Θα αναφερθώ στη θεραπευτική σχέση εστιάζοντας κυρίως στους τελευταίους πέντε μήνες και ειδικότερα στις επίμαχες συνεδρίες στις οποίες τέθηκε για πρώτη φορά, το θέμα της διακοπής της θεραπείας. Περιορίζομαι σε αυτό το διάστημα δίχως να ακυρώνω τον υπόλοιπο θεραπευτικό χρόνο, αλλά η συγκεκριμένη χρονική περίοδος ήταν καθοριστική για την πορεία προς την απόφαση της οριστικής διακοπής. Θα επαναλάβω κάποια πράγματα και ίσως να σε κουράσω, αλλά όπως προείπα νιώθω την ανάγκη να τα πω πιο ολοκληρωμένα…
Στην πρώτη συνεδρία του Νοεμβρίου, αποφάσισα να εκφράσω το θυμό μου απέναντι σου. Το κείμενο που προσπάθησα να διαβάσω μπορεί να ήταν σκληρό αλλά όχι άκομψο. Εξέφρασα τα θέματα μου με ήπιο τρόπο ανεξάρτητα αν ήταν λίγο απότομος, δίχως άκομψες εκφράσεις και επιθετικότητα. Και φυσικά δεν είχα συμπεριφορά που ξέφευγε από τα όρια μιας ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. Απλά εξέφρασα το θυμό μου. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Από εσένα περίμενα να καλοδεχτείς όλο αυτό το υλικό ως χρήσιμο για ανάλυση και ανατροφοδότηση σε σχέση με τη θεραπευτική σχέση. Πέρα από αυτό, πάντα με παρότρυνες να εξωτερικεύω το μέσα μου σε οποιαδήποτε κατάσταση νιώθω ότι θίγομαι. Όσον αφορά τη δική σου αντίδραση, έτσι όπως σε ήξερα ως εκείνη τη στιγμή, θεωρούσα ότι ήμουν ασφαλής. Άλλωστε, οποιοδήποτε πρόβλημα προέκυπτε θα είχες και εσύ τη δυνατότητα να το δουλέψεις τόσο στο εδώ και τώρα, όσο και σε ένα επόμενο χρόνο, με τον επόπτη σου ή σε κάποιο άλλο πλαίσιο. Αντί αυτού, βρέθηκα μπροστά σε μια αμυντική – επιθετική αντίδραση, από μέρους σου με στοιχεία θυμού, ευθιξίας που ίσως και να υποδήλωνε φόβο και ανασφάλεια.
Θα γίνω πιο συγκεκριμένος, καταγράφοντας το τι «είδα», δηλαδή στην εικόνα σου και στο τι εισέπραξα οπτικά αλλά και πως το εσωτερίκευσα, και στο τι «άκουσα», δηλαδή στο τι λέχθηκε από μέρους σου, και στο πως επέδρασαν αυτά στον ψυχισμό μου.

[blackcrow]

Είδα τη θεραπεύτρια μου να είναι σε σύγχυση. Σύγχυση που ήταν φανερή και στις κινήσεις σου αλλά και στις εκφράσεις του προσώπου σου. Φαινόσουν ταραγμένη, ανήσυχη, ίσως και θυμωμένη. Σε ρώτησα γι’ αυτό, και περιορίστηκες στο να πεις ότι εκείνη την ημέρα φαινόσουν κάπως γιατί πονούσε η μέση σου ή κάτι σχετικό και δεν βολευόσουν στην πολυθρόνα σου. Ήθελα μια απάντηση για τη συμπεριφορά σου, η οποία ήταν εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη συνεδρία τα τελευταία έξι χρόνια, αλλά αρνιόσουν ότι συνέβαινε κάτι. Επανήλθα και σε άλλες συνεδρίες αλλά είδα ότι θεωρούσες ότι η αίσθηση που είχα ήταν λανθασμένη. Έτσι αποφάσισα να «αποχωρήσω» από οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια για εξηγήσεις νιώθοντας ότι η αυθεντικότητα στο μεταξύ μας εξανεμίζεται.

Άκουσα τη θεραπεύτρια μου να πέφτει σε αντιφάσεις. Συγκεκριμένα από εκείνη τη στιγμή ένιωσα να κλονίζεται η εμπιστοσύνη μου σχετικά με τη συνέπεια σου. Αφορμή ήταν οι διφορούμενες, σε σύντομο χρονικό διάστημα, απαντήσεις σου, σχετικά με το χρόνο που μας απομένει στη θεραπεία. Έως τον Αύγουστο του 2014, σε είχα ρωτήσει μόνο μια φορά σχετικά με τη διάρκεια της θεραπείας μου. Συγκεκριμένα στις αρχές του 2011, με είχε παροτρύνει η «κοπέλα» γι’ αυτό, με αφορμή το τέλος της δικής της θεραπείας. Το εξέφρασα άμεσα και μου είπες ότι ο κάθε θεραπευόμενος είναι διαφορετικός και θέλει το χρόνο του. Τον Αύγουστο, σε νέα ερώτηση μου, απάντησες ότι χρειάζομαι ακόμη χρόνο. Τον Νοέμβριο εξέφρασα τον προβληματισμό μου σχετικά με τη διακοπή της θεραπείας. Στην πρώτη συνεδρία είπες ότι σκεφτόσουν να διακόψουμε το καλοκαίρι του 2015. Μετά την ανάγνωση των όσων είχα να σου πω, στην επόμενη συνεδρία, είπες ότι μπορούμε να διακόψουμε και σε δύο συνεδρίες και ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να το αποφασίσει ο θεραπευτής. Μπερδεύτηκα... Η αιτιολογία ότι η απόφαση μου για ενασχόληση με τη ζωγραφική σε ώθησε να αλλάξεις γνώμη σχετικά με την διάρκεια του εναπομείναντα χρόνου για το τέλος της θεραπείας, ένιωσα να υποτιμά την αντίληψη και τη νοημοσύνη μου. Σε επόμενο χρόνο σκέφτηκα ότι υποτιμάς και τον εαυτό σου. Δεν είναι δυνατόν, ένας θεραπευτής να έχει μπροστά του ένα άνθρωπο σε κατάθλιψη, στην πιο άσχημη κατάσταση που τον έχει δει σε όλη τη διάρκεια της θεραπείας (σύμφωνα με τα δικά σου λόγια), να του λέει ότι ίσως θα πρέπει να σκεφτεί τη φαρμακοθεραπεία, και συνάμα να λέει ότι είχε εκτιμήσει ότι ήταν έτοιμος να φύγει, λόγω της απόφασης του για ενασχόληση του με τη ζωγραφική. Ήταν προφανές ότι η συμπεριφορά σου και τα λόγια σου εμπεριείχαν αντιφάσεις αλλά και σύγχυση.

Άκουσα τη θεραπεύτρια μου να μην αντέχει το θυμωμένο λόγο μου (δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο). Η εικόνα να με σταματάς κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης των όσων είχα να σου πω τριγύριζε στο μυαλό μου. Θυμάμαι μια θεραπεύτρια σε σύγχυση, που έδειχνε αν όχι θυμωμένη, αναστατωμένη, να μου λέει ωμές αλήθειες με ένα σκληρό τρόπο ενώ εγώ βρίσκομαι, από ψυχολογικής άποψης, ίσως στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Από εκεί και πέρα πάγωσα και κλείδωσα ακόμη περισσότερο. Πνίγω τα συναισθήματα μου. Η έμμεση απαγόρευση από μέρους σου για μη συνέχιση έκφρασης του θυμού, με οδήγησε στο θάψιμο αυτού, γεγονός που με τη σειρά του οδήγησε στην επιδείνωση της καταθλιπτικής μου διάθεσης. Πέρα από αυτό, όλο αυτό με περιόρισε και στην έκφραση του θυμού, έξω από τη μικροκοινωνια της θεραπευτικής σχέσης, στην πραγματική ζωή. Νιώθω ότι αν θυμώσω θα προκαλέσω θυμό ή σύγκρουση και τελικά εγκατάλειψη. Γνώριμη σε εμένα αυτόματη σκέψη που εκείνο το διάστημα ισχυροποιήθηκε και αυτοματοποιήθηκε ακόμη περισσότερο.

[blackcrow]

Άκουσα τη θεραπεύτρια μου να υποστηρίζει ότι «θέλεις αλλά δεν μπορείς». Από εκεί και πέρα αισθανόμουν ότι δεν πίστευες ότι η κατάσταση μου επιδέχεται οποιαδήποτε βελτίωση. Άρχισα να νιώθω άρρωστος ψυχικά. Για πρώτη φορά το ένιωθα τόσο βαθιά. Σε ρώτησα πολλές φορές για τη έκφραση που χρησιμοποίησες. Αρχικά, δέχτηκες ότι το είπες αλλά απάντησες ότι αν πίστευες ότι δεν μπορώ να αλλάξω δε θα με κρατούσες εδώ. Αλλά το γιατί το είπες και πάλι δεν το άκουσα. Στην τελευταία μου ερώτηση σχετικά με τη φράση σου αναλωθήκαμε στην αναλυση της σύνταξη της πρότασης αν είπες «μπορεί να θες αλλά να μη μπορείς» κ.λπ. Άμυνα; Φόβος; Ανασφάλεια; Δεν ξέρω… Ανθρώπινα και αποδεκτά αρκεί να ομολογηθούν και να μην μεταβιβάζονται στο θεραπευόμενο… Θέλω ένα θεραπευτή που θα πιστεύει ότι μπορώ να αλλάξω έως το τελευταίο δευτερόλεπτο της τελευταίας συνεδρίας. Ένα θεραπευτή που θα πιστεύει ότι μπορώ και ότι η θέληση είναι η ελπίδα που θα ξανάρθει.

Άκουσα τη θεραπεύτρια μου, στην παρατήρηση μου ότι νιώθω ότι με εγκαταλείπει να μου απαντά «Ας σε εγκαταλείψουν και εσένα μια φορά. Συνήθως εσύ εγκαταλείπεις τους άλλους εκτός από την εγκατάλειψη που βίωσες από τη μάνα σου. Είναι καιρός να μεγαλώσεις...»… Σε ρώτησα κάποιες φορές, άλλες έμμεσα και άλλες άμεσα γιατί τι είπες και ποιους θωρούσες ότι είχα εγκαταλείψει. Ήταν απότομο όλο αυτό για μένα. Πολλά τα νεοεισερχόμενα θέματα στο τραπέζι και δεν μπορούσα να τα τακτοποιήσω μέσα μου. Δεν μου απάντησες ποτέ. Μια απάντηση ζητούσα… τίποτε περισσότερο…

Άκουσα τη θεραπεύτρια μου να μου λέει ότι «και σε 10 θεραπευτές να πας τον ίδιο θα είναι». Είμαι έτοιμος να πάω ακόμη και σε δέκα θεραπευτές. Δεν με πειράζει. Είμαι έτοιμος να δεσμευτώ, όπως σου είχα πει και την πρώτη φορά που ήρθα εδώ μέσα. Ο χρόνος δε με απασχολεί. Έχω αποδεχτεί ότι δεν ξέρω όσα έπρεπε να ξέρω και ότι ως το τέλος της ζωής μου θα μαθαίνω. Και δεν το λέω ρητορικά. Έχω τη διάθεση να ακούσω αρκεί αυτό να γίνεται με κατάλληλο τρόπο από τον άλλο…

[blackcrow]

Μέσα από όλα αυτά έρχεται η ματαίωση με επίδραση σε οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης της ψυχολογικής μου κατάστασης γενικότερα. Μπερδεύομαι και απογοητεύομαι από όσα ακούω. Αναρωτιέμαι "Τελικά θέλω αλλά δεν μπορώ;", "Η θεραπεύτρια είπε ότι έχει κάνει τα πάντα, άρα δεν παίρνει τίποτε από εδώ και πέρα", "Ποιούς έχω εγκαταλείψει; Ακόμη και αν το έχω κάνει πρέπει να τιμωρηθώ και να βιώσω και εγώ την εγκατάλειψη;" Σε ένα δεύτερο επίπεδο σκέφτομαι ότι όλο αυτό το διάστημα πίστευες τα όσα μου έλεγε κατά καιρούς «κάποιος άλλος» Ότι είμαι μια προβληματική προσωπικότητα, υπερβολικός, καταθλιπτικός, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, ότι κι αν κάνω πάλι στα ίδια θα πέσω…

Πολλά από τα παραπάνω αναγνωρίζω ότι είναι έτσι. Ότι αυτή είναι η «αλήθεια». Όμως, τα τελευταία τρία χρόνια (ίσως και πιο πριν) βρισκόμουν στη μέση μιας διαδρομής όπου δεν άντεχα τη γυμνή αλήθεια. Κανείς δεν αντέχει τη γυμνή αλήθεια. Σε ένα σχετικό άρθρο είχα διαβάσει ότι:

«Οι όροι της συναισθηματικής ευθύνης δεν επιτρέπουν να δέχεται κάποιος ωμές πραγματικότητες ή απόψεις, ιδιαίτερα σε συνθήκες (π.χ. κατάθλιψη) οι οποίες δεν του επιτρέπουν να επεξεργαστεί μια τέτοια "υπερβολική δόση" πληροφορίας. Αυτό δεν είναι «αλήθεια». Είναι πρακτική που οδηγεί μαθηματικά σε ψυχικό τραύμα».
Και συνεχίζει το άρθρο «Στην προοπτική καλλιέργειας μια ανθρώπινης σχέσης, (πόσο μάλλον μιας θεραπευτικής σχέσης) η αλήθεια που είναι να ειπωθεί οφείλει να λέγεται με μέτρο και με τρόπο. Δηλαδή, με τρόπο που να πιάνει τόπο μέσα στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή του άλλου. Και, αν δεν ωφελεί, τουλάχιστον να μην βλάπτει τον άλλον και τη σχέση. Και με μέτρο, δηλαδή σε ποσότητες και σε περιστάσεις που σέβονται τις χωρητικότητες, τις αντοχές και τις δυνατότητες αφομοίωσής της από τον άλλον. Κι οπωσδήποτε, να μην τον τραυματίζουν αδιακρίτως και να μην του μπλοκάρουν τους διανοητικούς και συναισθηματικούς μηχανισμούς πρόσληψης κι επεξεργασίας της όποιας πικρής αλήθειας.
Αν το να πεις τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι θ' αποσταθεροποιήσει τον άλλον πέραν του δέοντος, τότε καλύτερα να το σκεφτείς δυο φορές πριν πεις κάτι. Να αναλογιστείς μήπως είναι καλύτερα ν αφήσεις για άλλη στιγμή και περίσταση τη δοκιμασία.
Το δε λέω όλη την αλήθεια είναι μία στάση συναισθηματικής ευθύνης (μέχρι και υπαρξιακής επίγνωσης) όταν θέλω να πω αυτό που σκέφτομαι το λέω με μέτρο και με τρόπο, έτσι που να πιάνει τόπο. Κάθε άλλη εγωκεντρική έλλειψη μέτρου και τρόπου, σε τέτοια θέματα, είναι εκ του πονηρού ή ένδειξη απάνθρωπης αφέλειας.»

[blackcrow]

Δε θέλω ο θεραπευτής μου να εκφράζει με ωμότητα και απότομο τρόπο στα όσα έχει καταλήξει για τις πτυχές της προσωπικότητας μου αλλά και στις απλές παρατηρήσεις του για τις όποιες αντιστάσεις μου. Κάποια στιγμή σου είπα ότι δε μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεις τις απόψεις σου, σε θέματα που με αφορούν. Θεωρούσα ότι ήταν απότομος και ότι εμπεριείχε και ένα διδακτισμό, γεγονός που με ενοχλούσε και έφερνε στην επιφάνεια θυμό και αντιστάσεις. Ίσως να μου θύμιζε τον τρόπο που με αντιμετώπιζαν στο παρελθόν (αναφέρομαι στην μητέρα μου). Αυτό θα ήταν ένα πολύ καλό θέμα για να το αρπάξουμε και να το κάνουμε κομμάτια. Αντί αυτού. τότε, μου απάντησες ότι αυτό αποτελεί στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας σου, ότι έτσι λειτουργείς. Αυτή η θέση άμυνας / επίθεσης με τοποθέτησε και εμένα απέναντι. Πήρα και εγώ θέση άμυνας και ανάλογα με την αντίδραση καθόριζα τις κινήσεις μου. Θέλω ένα θεραπευτή με ενσυναίσθηση. Ένα θεραπευτή που θα διατηρεί τον έλεγχο στο να εκφράσει τα όσα σκέφτεται με ωμό και άγαρμπο τρόπο.

Σε κάποιες συνεδρίες μέσα σε αυτό το διάστημα των πέντε μηνών, έφερνα θέματα από εκείνες τις τραυματικές συνεδρίες. Ρωτούσα σχετικά με τα θέματα που με είχαν πληγώσει, ελπίζοντας να πάρω μια απάντηση για τα σκληρά λόγια που ειπώθηκαν ή μια παραδοχή ενός λάθους. Ενός λάθους που είναι ανθρώπινο να γίνεται και που σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει τις προσπάθειες, όλων των προηγούμενων χρόνων. Αντί αυτού, έπεφτα μπροστά σε μια οχύρωση, σε ένα τείχος. Επέμενες να λες (σε διάφορες εκδοχές κάθε φορά) ότι κάποια από αυτά δεν τα είπες ή ότι τα είπες αλλά δεν ήταν έτσι, ότι άλλο εννοούσες. Μια απλή παραδοχή θα με γαλήνευε. Βαθιά μέσα μου ένιωσα απογοήτευση αλλά το έθαψα. Ένιωθα ότι εγώ προσπαθούσα να είμαι αυθεντικός αλλά εσύ όχι. Και δεν μπορούσα να δικαιολογήσω πια αυτή την άκαμπτη στάση. Ακόμη κι αν ήθελες να σταματήσουμε θα μπορούσες να βρεις έναν άλλο τρόπο, πιο φροντιστικό, ο οποίος θα διαφύλαττε την ψυχική μου ισορροπία.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διαβάσω κάτι σχετικό από «Το δώρο της ψυχοθεραπείας» του Γιάλομ:
"Στον ψυχαναλυτή D.W. Winnicott ανήκει η πολύ διεισδυτική παρατήρηση ότι η διαφορά ανάμεσα στις καλές μητέρες και τις κακές μητέρες δεν είναι το αν διαπράττουν ή όχι τα λάθη αλλά το τι κάνουν με τα λάθη τους.
Έβλεπα μιαν ασθενή που είχε φύγει από τον προηγούμενο θεραπευτή της για ένα λόγο που έμοιαζε μάλλον ασήμαντος. Στην τρίτη τους συνεδρία εκείνη είχε κλάψει πολύ κι άπλωσε το χέρι να πάρει ένα χαρτομάντιλο, για να συναντήσει ένα άδειο κουτί. Ο θεραπευτής άρχισε τότε να ψάχνει στο γραφείο του να βρει χαρτομάντιλα χωρίς αποτέλεσμα και τελικά βγήκε βιαστικά, πήγε στο μπάνιο και γύρισε με μπόλικο χαρτί τουαλέτας. Στην επόμενη συνεδρία η ασθενής σχολίασε πως το επεισόδιο αυτό θα ήταν μάλλον δυσάρεστο για τον θεραπευτή, εκείνος όμως αρνήθηκε πως ένιωσε κάτι τέτοιο. Όσο περισσότερο τον πίεζε εκείνη τόσο πιο πολύ ο θεραπευτής οχυρώνονταν και τη ρωτούσε γιατί επέμενε να αμφισβητεί την απάντηση του. Στο τέλος η ασθενής συμπέρανε (σωστά νομίζω) πως δεν την φέρθηκε με αυθεντικό τρόπο κι αποφάσισε πως δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί για το μακρύ έργο που είχαν μπροστά τους.
.................................................. .................................................. .....................................
Αν κάνετε ένα λάθος, παραδεχτείτε το. Οποιαδήποτε προσπάθεια να τα μπαλώσετε, θα γίνει στο τέλος μπούμερανγκ. Σε κάποια στιγμή ο ασθενής θα διαισθανθεί πως δεν ενεργείτε με καλή πίστη, και η ψυχοθεραπεία θα υποφέρει. Επιπλέον μια ανοιχτή ομολογία του λάθους σας λειτουργεί ως καλό πρότυπο για τους ασθενείς και ως ένα ακόμα σημάδι ότι είναι σημαντικοί για σας."

[blackcrow]

Τελειώνοντας Μετά από όλα αυτά αυτό αποδέχτηκα ότι θέματα τα οποία αφορούν και τη δική μας θεραπευτική σχέση, θα αναγκαστώ - δυστυχώς - να τα επεξεργαστώ και να τα αναλύσω σε ένα νέο θεραπευτικό πλαίσιο, έχοντας πλήρη γνώση ότι κάτι τέτοιο δεν είναι ότι καλύτερο και αποτελεσματικό για την εξέλιξη μου...

Σε φιλώ... σου έυχομαι καλή ζωή και καλή τύχη...

* Aπαντώντας σε μια ερώτηση που τέθηκε από μέρους σου στην τελευταία συνεδρία σχετικά με το γιατί επιμένω στη θεραπευτική σχέση αφήνοντας στην άκρη τις άλλες σχέσεις, θα σου πω ότι η θεραπευτική σχέση δεν είναι η σημαντικότερη για μένα, αλλά αποτελεί τη σχέση-όχημα για τις υπόλοιπες σχέσεις έξω από το μικρόκοσμο της ψυχοθεραπείας. Αν η σχέση-όχημα δε λειτουργεί ομαλά δεν είναι δυνατόν (τουλάχιστον για μένα) να δουλέψω τα υπόλοιπα θέματα που με απασχολούν.

[Nefeli28]

Έπεσα τυχαία blackcrow πάνω στα άρθρα σου κι έμεινα άφωνη. Για 2 λόγους : για όσα πέρασες και γιατι μόλις βγήκα από παρόμοια εμπειρία.
Είδα ότι τα κείμενα σου έχουν γραφτεί καιρο πριν. Μακάρι να τα δεις και να ακούσεις και τη δική μου ιστορία.

[take a break]

Πραγματικη τι ψυχοθεραπειες ειναι αυτες !!! Επικες θα ελεγα οπως η ερμηνεια της Καρει τημ πρωτοχρονια! Εσας τουλαχιστον θες ετσι, θες αλλιως καπως σας συμπαθησαν εμενα μονο για λεφτα με βλεπανε και κει εμεινε η σχεση χα χα

[nick190813]

Πραγματικη τι ψυχοθεραπειες ειναι αυτες !!! Επικες θα ελεγα οπως η ερμηνεια της Καρει τημ πρωτοχρονια! Εσας τουλαχιστον θες ετσι, θες αλλιως καπως σας συμπαθησαν εμενα μονο για λεφτα με βλεπανε και κει εμεινε η σχεση χα χα

xaxaxaa Θα ηθελες και την συμπαθεια ε?:p

[Nefeli28]

Καλυτερα που δεν την ειχες

[take a break]

blackcrow απίστευτο δυο χρόνια για να καταλάβεις ότι η γυναίκα αυτη απλά ήτανε υστερική και κρυφοερωτευμένη μαζί σου, σε πήρε πολύ χρόνος αγαπητέ μου...Γιατί έτσι; μηπως υπήρχε έρωτας και εδώ, μονον ο έρωτας τυφλώνει και τον τενεκέ τον βλέπεις ως χρυσό