Στίχοι παρηγοριάς...

[paramythi]

Ακούγοντας προσεχτικά τους παρακάτω εξαιρετικούς στίχους από δύο τραγούδια του Πασχάλη Τερζή, νομίζω ότι ταιριάζουν γάντι στους περισσότερους από εμάς....


(Από το \"Στα υπόγεια είναι η θέα\")

Σε μια γωνιά κρυμμένα
με μάτια τρομαγμένα
τα θέλω μου κοιτάνε σαν παιδιά
κι ας ξέρουν τι έχουν κάνει
εμένα δεν μου φτάνει
γι΄αυτό τα τιμωρώ κάθε φορά

Τα πιο ωραία πράγματα
έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα
όταν πάψεις να επιμένεις
τα πράγματα τα όμορφα
όσο τα θέλεις χάνονται τυχαία
κι ας ψάχνεις σε πολυώροφα
στα υπόγεια είναι η θέα

τα υπόγεια μου μοιάζουν
φεγγάρια που αλλάζουν
τα φτάνω κι όλο πάνε πιο μακριά
και όσο τα γυρεύω
τους φόβους μου παλεύω
και πάω για άλλα απ΄την αρχή ξανά

...........................................
(Από το \"Δεδομένο\")

Όλα για τους άλλους
πάντα για τους άλλους
βαρέθηκα να λένε...τι ψυχή


Καλό βράδυ σε όλους και ιδίως στα παιδιά που παλεύουν μόνα τους

[ButSomeday]

[ButSomeday]

[paramythi]

Σχόλιο πάνω σε στίχο

Πραγματικά όλα τα κομμάτια είναι εκπληκτικές επιλογές, ορισμένα δε, λες και έχουν γραφτεί για τον καθένα από εμάς. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι βιώνουν ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις και ανακουφίζονται όταν κάποιος έστω και άγνωστος δείχνει να τους καταλαβαίνει. Και λέω άγνωστος, γιατί τις περισσότερες φορές ένας άγνωστος σου προσφέρει μεγαλύτερη βοήθεια απ\' ότι οι \"καλοί\" μας φίλοι.

Με αφορμή λοιπόν το στίχο \"και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις\" θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα:

Πιστεύετε πράγματι ότι η οποιαδήποτε βελτίωση ή θεραπεία ενός ανθρώπου επιτυγχάνεται όταν αυτός καταθέσει τα όπλα και πάψει να ελπίζει; Ή όταν διατηρεί ακλόνητη και ακέραια την πίστη και ελπίδα του κάνοντας υπομονή;

Δεν ξέρω, αλλά το τελευταίο διάστημα με απασχολεί πάρα πολύ αυτό το θέμα. Από τη μια πλευρά μας είναι οικεία τα λόγια του Ιησού \"η πίστη σου σε έσωσε\" αποδίδοντας το θαύμα στη θέρμη της πίστης του αρρώστου (κάτι το οποίο αποδέχεται και η ιατρική πλέον). Από την άλλη, έχω διαπιστώσει ότι όποτε έχω κάνει την έκρηξή μου και έχω αποφασίσει να πάψω να παλεύω γι\' αυτό που ενδιαφέρει, πάντα γίνεται κάτι και διορθώνεται η κατάσταση.
Σημειωτέον ότι, όσα χρόνια βρίσκομαι με το άγχος και τους πανικούς ποτέ δεν έχω αντιδράσει έντονα, να τα ξαποστείλω δηλαδή όλα στον αγύριστο.

Εσείς τι πιστεύετε, ποια στάση θα πρέπει να τηρηθεί;

Υ.Γ Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ παιδιά, μου φτιάξατε τη διάθεση καθότι είμαι down τις τελευταίες μέρες, ξέρετε τα γνωστά πισωγυρίσματα.

[ButSomeday]

[harrys]

Όνειρο ήτανε

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα \'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

ʼδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι απo τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ\' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα \'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

ʼδεια η ψυχή μου...

[Black Rose]

What a wonderful world!

[paramythi]

Αφροδίτη μου,

σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να τα παρατήσει κάποιος, δεδομένου ότι δεν διακατέχομαι από αρνητική στάση ζωής ή κατάθλιψη, πάρα μόνο από την κούραση ή την απογοήτευση που φέρνουν τα πισωγυρίσματα και συνήθως διαρκούν λίγο. Το ερώτημά μου έχει λιγάκι μια φιλοσοφική διάσταση, που ίσως θα ήταν χρήσιμο να την εντάξουμε σε αυτή την πορεία αναζήτησης παράλληλα με την ψυχολογική. Είναι λάθος μου που έθεσα το ερώτημα σε αυτό το topic που σκοπό έχει να μας ξεκουράσει και να μας ταξιδέψει έστω και απρόσωπα. Sorry. Επιφυλάσσομαι να ανοίξω προσεχώς νέο topic για το θέμα αυτό. Thanks πάντως.

Απόψε έχει από εμένα λίγη ποίηση. Οι παρακάτω αποσπασματικοί στίχοι ανήκουν στον Χαλίλ Γκιμπράν, έναν βαθύ γνώστη της ανθρώπινης ψυχής από το έργο του \" ʼμμος και αφρός\".

*Όταν ο Θεός μ΄έριξε σαν βότσαλο σε αυτή τη θαυμαστή λίμνη, τάραξα την επιφάνειά της με αναρίθμητους κύκλους. Αλλά όταν έφτασα στα βάθη ηρέμησα απόλυτα.
*Αν ο χειμώνας έλεγε \"η άνοιξη είναι μέσα στην καρδιά μου\" ποιος θα τον πίστευε;
*Δεν βλέπεις παρά μόνο τη σκιά σου όταν γυρίζεις την πλάτη σου στον ήλιο
*Είμαστε όλοι φυλακισμένοι, αλλά μερικοί από εμάς είναι σε κελιά που έχουν παράθυρο και μερικοί σε άλλα που δεν έχουν.
*Μου λένε \"αν ήξερες τον εαυτό σου θα ήξερες όλους τους ανθρώπους\". Και εγώ λέω \"μόνο όταν συναντήσω όλους τους ανθρώπους θα γνωρίσω τον εαυτό μου\".
*Ο άνθρωπος είναι δύο άνθρωποι. Ο ένας είναι ξύπνιος στο σκοτάδι, ο άλλος κοιμισμένος μέσα στο φως.
*Εμείς διαλέγουμε τις χαρές μας και τις θλίψεις μας πολύ πριν τις δοκιμάσουμε.
* Μόνο μια φορά έμεινα άφωνος. Ήταν τότε που κάποιος με ρώτησε \"ποιος είσαι;\".
* Όταν δύο γυναίκες μιλάνε δεν λένε τίποτα. Όταν μία γυναίκα μιλάει αποκαλύπτει ολόκληρη τη ζωή.

to be continued...

[harrys]

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ’ όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα’χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ’ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα’χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ’τη ζωή δεν είναι

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά

[harrys]

You got a fast car
I want a ticket to anywhere
Maybe we make a deal
Maybe together we can get somewhere

Anyplace is better
Starting from zero got nothing to lose
Maybe we’ll make something
But me myself I got nothing to prove

You got a fast car
And I got a plan to get us out of here
I been working at the convenience store
Managed to save just a little bit of money
We won’t have to drive too far
Just ’cross the border and into the city
You and I can both get jobs
And finally see what it means to be living

You see my old man’s got a problem
He live with the bottle that’s the way it is
He says his body’s too old for working
I say his body’s too young to look like his
My mama went off and left him
She wanted more from life than he could give
I said somebody’s got to take care of him
So I quit school and that’s what I did

You got a fast car
But is it fast enough so we can fly away
We gotta make a decision
We leave tonight or live and die this way

I remember we were driving driving in your car
The speed so fast I felt like I was drunk
City lights lay out before us
And your arm felt nice wrapped ’round my shoulder
And I had a feeling that I belonged
And I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car
And we go cruising to entertain ourselves
You still ain’t got a job
And I work in a market as a checkout girl
I know things will get better
You’ll find work and I’ll get promoted
We’ll move out of the shelter
Buy a big house and live in the suburbs
You got a fast car
And I got a job that pays all our bills
You stay out drinking late at the bar
See more of your friends than you do of your kids
I’d always hoped for better
Thought maybe together you and me would find it
I got no plans I ain’t going nowhere
So take your fast car and keep on driving

You got a fast car
But is it fast enough so you can fly away
You gotta make a decision
You leave tonight or live and die this way

[harrys]

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ \'σαι κάπου
άραγε πού να βρίσκεσαι για τι να λες
περνάει ο χρόνος βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

Βράδυ Σαββάτου ζω στη σκιά του
και ξενυχτάω στα λιμάνια στους σταθμούς
βράδυ Σαββάτου στην ερημιά του
σου τραγουδάω πού να είσαι δεν ακούς

ʼδεια η πόλη πού πήγαν όλοι
κι όλοι \'σαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις
άδεια η πόλη τι γίναν όλοι
αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες

Βράδυ Σαββάτου κι η μοναξιά του
να με γυρίζει σαν σκυλί στις γειτονιές
βράδυ Σαββάτου κι η συννεφιά του
να με τυλίγει από παντού χωρίς να φταις

[ButSomeday]

[harrys]

Όλα είν\' εδώ κι όλα περνάνε
σαν το νερό στα χέρια ενός παιδιού.
Μέσα βαθιά στα δάχτυλα γερνάνε
μικρές σταγόνες φως
του πρώτου ουρανού.

Κάπου εδώ θα συνηθίσω
να \'χω το χρόνο
κλειδωμένο στο κορμί.
Σαν πυρετό θα τον κρατήσω σφιχτά
στο μέτωπο, στα μάτια στη φωνή.

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ\' τις γρίλιες
των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά
ξανά να ζήσει πάλι
ό,τι δεν είναι πια εδώ.

Κάπου αλλού, κάπου εδώ γύρω
όλα συμβαίνουν κι όλα γίνονται ζωή.
Στου ποταμού το γύρισμα θα γείρω
αργά
σαν άνοιξη που άργησε να \'ρθει.

Και κάθε βράδυ θα κοιτώ ξανά
πίσω απ\' τις γρίλιες
των ματιών σου τη φωτιά.
Θα περιμένω λίγο φως ξανά
ξανά να ζήσει πάλι
ό,τι δεν είναι πια εδώ.

[paramythi]

ButSomeday, ο Χαλίλ Γκιμπράν ήταν μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος - συγγραφέας γεννημένος στο Λίβανο. Έχει γράψει μεταξύ άλλων τα περίφημα
έργα \"ο Προφήτης\" και ο \"κήπος του Προφήτη\", ο τρελός κ.α. Δεν γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή του, πάντως είχε επηρεαστεί αρκετά από την ανατολική φιλοσοφία και ήταν μεγάλος οραματιστής. Πίστευε \"αφελώς\" ότι στον κόσμο θα επικρατήσουν οι υγιείς δυνάμεις και οι πανανθρώπινες αξίες, μέχρι που απογοητεύτηκε οικτρά από την πραγματικότητα, κυρίως όπως αυτή διαμορφωνόταν από το πολιτικό γίγνεσθαι.
Μέσα από τα έργα του, εύκολα διαπιστώνει κανείς πόσο καλά γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή, πόσο έχει διεισδύσει στην άβυσσο των συναισθημάτων και στη σχέση τους με τη λογική. Προσωπικά τον θεωρώ κορυφαίο διανοούμενο. Σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μύστης, ότι γνωρίζει άριστα τις πιο μύχιες σκέψεις του ανθρώπου, τον προορισμό του και τη σχέση του με το Θεό.

Κλείνω και πάλι με λίγους στίχους από το έργο του \"ʼμμος και αφρός\"

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου:
Την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη.
Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους.
Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο και εκείνη διάλεξε το εύκολο.
Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό.
Την πέμπτη φορά όταν ανέχτηκε από αδυναμία και δικαιολόγησε την ανοχή της σα δύναμη.
Την έκτη φορά όταν περιφρόνησε την ασχήμια κάποιου προσώπου και δεν ήξερε ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μια από τις δικές της μάσκες.
Και την έβδομη φορά όταν τραγούδησε τραγούδι επαίνου και το θεώρησε αρετή.

Καληνυχτίζω άπαντες

[harrys]

Και πάλι ανάβω τσιγάρο
καπνίζω κι ας μην το γουστάρω
είναι αργά μα εγώ ξαγρυπνώ δεν κοιμάμαι
το γιατί δεν το ξέρω
μα κάτι φοβάμαι.

Φοβάμαι που ίσως
τα χρόνια μου άφησα
που λάθος αγάπες
και όνειρα κράτησα
μα αυτό είναι ψέμα
κι εγώ το πληρώνω
φοβάμαι εμένα-εμένα και μόνο.

Δε θέλω να δω την αλήθεια
κι απ\' το ψέμα ζητάω βοήθεια
απορώ πού θα βγει και το τέλος ποιο θα\'ναι
το γιατί δεν το ξέρω
μα κάτι φοβάμαι.

Φοβάμαι που ίσως
τα χρόνια μου άφησα
που λάθος αγάπες
και όνειρα κράτησα
μα αυτό είναι ψέμα
κι εγώ το πληρώνω
φοβάμαι εμένα-εμένα και μόνο.