Όταν ξαφνικά σε ζηλεύουν και δεν βρίσκεις το λόγο!

[donald_girl]

Καλησπέρα σε όλους,

Κάποιοι από εσάς με ξέρετε από πολύ παλιά. Σας είχα διηγηθεί πολλές σκοτεινές ιστορίες... Το σκοτάδι των παιδικών μου χρόνων των γεμάτων σωματική και λεκτική βία... Που αργότερα έγινε θυμός προς εμένα, εξάρτηση πάνω στους άλλους, κατάθλιψη, φοβίες, αυτοκαταστροφικές τάσεις , αντικαταθλιπτικά και άλλα περίεργα χάπια. Όλα αυτά, δόξα τω Θεώ, είναι πια παρελθόν. Υπάρχουν άλλα θέματα που έχουν βγει στη πορεία , αλλά ευτυχώς δεν κινδυνεύω πλέον.
Κάπου το 2011 έχοντας επί 4 χρόνια καταπιεί άπειρα χάπια, ξύπνησα αφού είδα το ντοκιμαντέρ "the marketing of madness",από το 2011 δεν παίρνω χάπια πλέον. Κάπου το 2012 , δεν ξέρω πως έγινε το κλικ, είπα απλά "Δε θα με γ@μ*τε εσείς άλλο, εγώ θα σας γ@μ*σω". Και κάπως έτσι, το μικρό τρομαγμένο ασχημόπαπο, δεν έγινε κύκνος, αλλά περήφανο παγόνι. Με δυνατή φωνή που διεκδικεί, που δεν εξαρτάται από τους άλλους, που δεν αλλάζει για να κάνει τα χατίρια των άλλων και που δεν υποχωρεί όταν έχει δίκιο. Και η μοναξιά που με τρόμαζε, έπαψε πια να με φοβίζει. Οπότε, ό,τι δεν μου έκανε το έδιωχνα μακριά...
Σιγά σιγά, αυτή μου η στάση άλλαξε και τον τρόπο που με έβλεπαν οι άλλοι... Από εκεί που ήμουν εγώ το τρομαγμένο ασχημόπαπο, όταν έγινα παγόνι, άρχισαν οι γύρω να με φοβούνται! Και κάποιοι άλλοι να με φθονούν λες και έχω κατακτήσει τη κορυφή του κόσμου και δεν το ξέρω.
Μέχρι στιγμής, από το 2012 έως και σήμερα θυμάμαι 3 περιπτώσεις γυναικών που είχαν πολύ έντονη ζήλια που έφτανε στα όρια της εκδικητικότητας απέναντι μου. Η μία παιδική φίλη, οι άλλες 2 πρώην συνάδελφοι από την προηγούμενη μου δουλειά που κάναμε και παρέα μέχρι που ψιλιάστηκα πως με βλέπουν ανταγωνιστικά.
Εντάξει, η περίπτωση της παιδικής φίλης είναι που τσούζει περισσότερο, δεν έχω στεναχωρήθει στο βαθμό που έκανα κάποτε, με τη συγκεκριμένη είχαμε πολλά προβληματα ανέκαθεν, και αυτό με τη ζήλια μου το λέγαν συγγενείς από όταν ήμουν μικρή. "Σου φέρετε έτσι επειδή σε ζηλεύει"... Εγώ βέβαια με την μηδενική αυτοπεποίθηση που είχα κάποτε δεν το πίστευα. Τώρα το ξέρω... Κυρίως όμως απορώ. Δηλαδή, είμαι μια νορμαλ κοπελίτσα, όχι καμιά καρακουκλάρα για να πει κανείς πως με ζηλεύουν για αυτό΄. Λεφτά πολλά δεν έχω... Ζω σε ένα σπίτι μες τη μούχλα, αλλά αυτό αντέχουν τα οικονομικά μου. Προβλήματα έχω. Άγχος πολύ για τη ζωή επίσης. Τι σκ@τ@ μου ζηλεύουν;
Είναι περίεργο, δεν μπορώ να το κατανοήσω, γιατί ήταν και άνθρωποι που στήριξα αρκετά, και θα συνέχιζα αν δεν συμπεριφερόντουσαν βλακωδώς. Οκ, υπήρχαν πολλά κόμπλεξ από την πλευρά τους... Αλλά δεν χωράει μες το κεφάλι μου...

[Natalia_sups]

Καλησπέρα...δεν σε ξέρω απο παλιά σου ποστ, ωστόσο η πρώτη μου αντίδραση στα γραφόμενα σου είναι μία δόση αμφιβολίας...μη με παρεξηγεις, θα σου εξηγήσω γιατί. Μηπως προβάλλεις τα δικα σου συναισθηματα στους άλλους; Παλιά πριν γίνεις τόσο δυναμική ένιωθες εσύ η ίδια μειονεκτικά ή ζήλια απέναντι σε άλλους; Λες είχες μηδενική αυτοπεποιθηση... Το να συμπεράνεις πως κάποιος σε ζηλεύει προϋποθέτει να ξέρεις καλά η ίδια αυτόν τον τρόπο σκέψης...μήπως αισθάνεσαι εσύ την ανάγκη να ανταγωνιζεσαι τους γύρω σου; Να είσαι καλύτερη; Το "δεν θα με γαμησετε εσείς, εγώ θα σας γαμησω" που λες εκει παραπεμπει...μηπως το εκπέμπεις αυτό ασυνείδητα και στους γύρω σου με τη συμπεριφορά σου; Γιατί αυτό σημαίνει πως δεν ξεφορτώθηκες τα θέματα αυτοπεποίθησης που είχες, είναι ή άλλη οψη του ίδιου νομίσματος, ότι "θα κάνω τα πάντα για να είμαι από πάνω και να αποδεικνύω την αξία μου"...χωρίς να πιστεύεις μέσα σου, αυτόνομα σε αυτήν, το καταφερνεις μεσα από συγκρίσεις μήπως;
Το "σε ζηλευουν" που σου έλεγαν μικρή μεγάλη βλακεία ήταν για παρηγοριά.
Γιατί είναι παρηγοριά; Γιατί έχει διπλή δράση: σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις πράγματα που είναι άξια θαυμασμού και ζήλιας και παράλληλα ο "άλλος" φαίνεται μικρός και αδύναμος μπροστά σου μέσα από την υποτιθέμενη ζήλια του...

Σε κάθε περίπτωση είτε ζηλεύει δηλαδή κάποιος είτε θελει να πιστεύει ότι τον ζηλευουν πρόκειται για πρόβλημα αυτοπεποίθησης και είναι το ίδιο και το αυτό. Αν εκπέμπεις ανταγωνιστικότητα φυσικά και θα προκαλείς αντίστοιχα ανταγωνιστικότητα.

Βέβαια δεν αποκλείεται να έχεις αντιμετωπίσει και πραγματική ζήλεια επειδή το άλλο άτομο έχει δικά του θέματα αυτοπεποίθησης/ελλειψεις/νιωθει ότι απειλείται. Αυτες οι γυναίκες που λες ότι σε ζηλευουν λοιπόν, είχαν κίνητρα; Ή φίλη σου είχε χαμηλή αυτοπεποίθηση; Για τη δουλειά εξηγείται πολύ εύκολα ο ανταγωνισμός, κλαιν, ότι απειλείται ξέρω γω ή θεσουλα τους, το έχω ζήσει. Αυτό με τη ζήλεια μεταξύ φίλων είναι διαφορετικό όμως.

Θες να μας πεις βασικά πάνω σε τι στοιχεία βασιζεις το ότι σε ζηλευουν;

[donald_girl]

Όχι δεν είναι αυτό που περιγράφεις στις πρώτες παραγράφους σου.. Η αντιδραση του δεν θα σας μπιπ εγώ, ήταν γιατί κόντεψα πολλές φορές να χάσω την ίδια μου τη ζωή παλιά. Ήταν αναγκαίο. Θεμα επιβίωσης...
Ξέρω είναι τρελό. Δηλαδή θέλει και λίγο θάρρος να κάνεις μια τέτοια διαπίστωση, είναι και περίεργο... Από εκείνα που δεν τα λες εύκολα. Δυστυχως με τη συγκεκριμένη κοπέλα δεν ήταν θέμα παρηγοριάς... Η φιλιά μας είχε τεράστια διαλείμματα. Γιατί πολλές φορές σκεφτόταν κάτι που δεν υπήρχε, το ερμήνευε με τρόπο χ στο μυαλό της και έπειτα με έκανε λίγο ξεφτύλα και έφευγε... Πχ, ένα παράδειγμα που θυμάμαι. Σπούδαζα Θεσσαλονίκη. Έρχεται και μένει σπίτι μου για να γνωρίσει έναν τύπο που γνώρισε από το ίντερνετ. Με το πρόσχημα πως ήθελε να με δει. Στο τρίτο έτος , ενώ θεωρητικά πιο πριν δεν γινόταν να έρθει. Η τότε σχεση μου σε μια άσχετη κουβεντα για fitness και κιλά, της είπε πως έχει καλές αναλογίες και πως τα παραπανίσια της κιλά δεν φαινόντουσαν (ατάκα στην οποία δεν έδωσα σημασία καν και αυτό είναι σημαντικό και θα καταλάβεις γιατί παρακάτω). Εκείνη την περίοδο ήθελα να πάω γυμναστήριο και να αποκτήσω σκύλο. Είχα ξεκινήσει και προσπάθειες να χάσω τα κιλά που είχα ξεκινήσει να αποκτώ με τα φάρμακα... Ήθελα να κάνω κάτι καλό για μένα... Γυρνάω Ρόδο για της διακοπές του Πάσχα. Ξαφνικά δεν μου μιλούσε , και δεν ήξερα γιατί.... Τώρα μου φαίνεται αστείο, αλλά τότε έκλαιγα και οδυρόμουν.... Την ρωτούσα γιατί, μα είμαστε σαν αδερφές κλπ κλπ...Τίποτα. Αυτό έγινε το 2008, ξαναμιίλησε μαζί μου το 2012! Και τι μου αποκαλυψε... Πως ζήλεψε που προσπάθησα να κάνω αλλαγές στη ζωή μου και μου ανέφερε την ατάκα που είχε πει η τότε σχέση μου. Πως μέσα στο κεφάλι της θεώρησε πως υπήρχε ανταγωνισμός... Φυσικά και έπεσα από τα σύννεφα....... Θεωρώ λάθος πως ξεκινήσαμε μετά ξανά να μιλάμε. Το 2012 δεν είχα πολλά πολλά.... Τέλη του 2012 έμαθα πως είχε πάθει καρκίνο. Και τα διέγραψα φυσικά όλα από το κεφάλι μου. Σημείωση, η κοπέλα ανταγωνιζόταν πάντα, από το σχολείο. Με άφηνε όταν έβρισκε νεες παρέες, με ξανασκεφτόταν όταν ήθελε εκείνη, και γενικά χάος. Φταίω εγώ που το είχα επιτρέψει φυσικά. Αλλά όταν έμαθα πως έπαθε τέτοιο πράγμα, και επειδή συνήθως ανθρώπους με κάτι τέτοιο τους χάνεις.... Τα διέγραψα όλα τα κακα. Πιστεύω όλοι το ίδιο θα κάναμε. Ευτυχώς , μετά από κάποια χρόνια έγινε καλά. Και στα αλήθεια είδα και μεγάλη αλλάγη στο χαρακτήρα της. Και φυσικά ήθελα να τη στηρίξω σε κάθε της βήμα. Ζούσε εξωτερικό γύρισε Ελλάδα, προσπάθησα να κοιτάζω να βρει δουλειά. Της έφτιάξα το βιογραφικό της. Τη συμβούλευσα. Όταν τελικά τα κατάφερε χοροπηδούσα και έκλαιγα από τη χαρά μου! Κυριολεκτικά! Και ήθελα να τη βλέπω να εξελίσσεται και να είμαι στήριγμα σε κάθε τι καλό! Και δεν ξέρω πως.... Κάποια στιγμή ξαναβγήκε από μέσα της το κακομαθημενο κορίτσι που ήξερα... Και π*δ*χτηκαν όλα. Φταίει και πολύ η οικογένεια δυστυχώς. Δηλαδή, όλα έτοιμα και όλα στο πιάτο και πλησιάζει 30 χρονών. Η οικογένεια που θα σου παρέχει πράγματα πολλά παραπάνω από όσα χρεάζεσαι και δεν θα κοπιάσεις για τίποτα και ποτέ. Παραιτήθηκε και από τη δουλειά της , θεωρώ πως ήταν λάθος αυτό. Βέβαια ο πατέρας της δεν την ήθελε εκει να χαραμίζεται για 850 ευρω... Ντάξει , έκανα βλακεία που βγήκα λίγο από το ρόλο της φίλης εειδή ήθελα το καλό της και της έδινα και άβολες συμβουλές που κανονικά θα έπρεπε να δίνει η οικογένεια της , που απλά έλεγε σε όλα ναι. Αλλά από την άλλη, ίσως και να μην έκανα λάθος. Ίσως καταλάβει κάποια πράγματα όταν έρθει κάποια άσχημη στιγμή. Μαλακία δεν είναι όμως να πρέπει να πεσεις στο γκρεμό αβοήθητος για να καταλάβεις.
Μισο να ποσταρω αυτό... Συνεχίζεται

[donald_girl]

Ε και σιγά σιγά άρχισε η άλλαγη στη συμπεριφορά. Μπορώ να αισθανθώ όταν κάποιος σκέφτεται άσχημα για μενα. Πολλές φορές είχε πει για την τωρινή μου σχέση " αν δεν τον είχες εσύ θα τον ήθελα εγώ". Ακόμα και τώρα το βλέπω σε φάση θαυμασμού ή πλάκας. Αλλά ίσως ζήλευε τα βήματα μου. Ποιος ξέρει... Γενικά αισθανόταν μειονεκτικά, κ το έβλεπα. "Δε θα βρω ποτέ γκόμενο. Εσύ θα τα κατάφερνες στη δουλειά μου, εγώ δεν τα καταφέρνω". Και όσο και να προσπαθουσα να την πείσω για το αντίθετο, εκείνη θα αισθανόταν πιο βολικά και πιο εύκολα αν της έλεγα αυτό που έλεγε η ίδια "πως είναι άχρηστη ή χαζή", ενώ εγώ φυσικά και δεν το πιστεύω.
Και σταδιακά ήρθε η απομάκρυνση. Εγώ απομακρύνθηκα... Δεν μπόρεσα να το συζητήσω γιατί το κλίμα ήδη ήταν βαρυ πολύ και στο κακό μας παρελθόν κάθε προσπάθεια μου να πω τι αισθάνομαι κατέληγε στο να είμαι εγώ στα σκατά και να κλαιω και εκείνη να με πατάει με τις λέξεις τις και την οργή της. Βεβαιά φυσικά και δεν θα έτρεχα να κρυφτώ σε μια τέτοια φάση αλλα θα απαντούσα, δεν άντεχα όμως άλλη συναισθηαμτικη φόρτιση. Είχε πιάσει και τις κλασικές συνηθειες τις παλιές, του στυλ σε κάνω παρέα όταν και αν θέλω εγώ ... Και ντάξει με τις άλλες μου παρέες βγαίνουμε και πίνω , με σένα δεν μπορώ οπότε.... Δεν ειπώθηκε φυσικά έτσι ανοιχτά, αλλά έβλεπα , άκουγα, ήξερα.......
Συνεχίζεται σε λίγο

[donald_girl]

Πριν λίγες μέρες την ρώτησα στο messenger κατι διαδικαστικο που έπρεπε να μου πει. Και έτσι έφτασε η κουβεντα στο γιατί είμαι κλειστη και δεν λέω πολλά και αποφεύγω. Και είπα τι βλέπω. Στην αρχή το πήρε χαλαρά, οπότε υπέθεσα πως θα μπορούσε να συζητηθει. Την προσκάλεσα στα γενέθλια μου. Και εκεί υπήρχε λίγο μια περίεργη αμηχανία, κρυάδα δεν ξέρω. Μέχρι που ήρθε ο πάγος εντελώς. Για να είμαι ειλικρινής είναι τόσο διαφορετικά τα μυαλά μας , που οκ , δεν σκάω και πολύ, ή τουλάχιστον όπως θα έσκαγα στο παρελθόν. Εννοείται πως αν με χρειαστεί σε κάτι σοβαρό θα είμαι εκει, και ας είμαι μαλάκας στην τελική. Αλλά σε βλακειούλες όχι δεν συμμετέχω.
Απλά μου φαίνοται όλα αρκετά παράξενα

[Natalia_sups]

Κοίτα...είναι προφανές πως για τον ένα ή τον άλλο λόγο είστε τοξικές ή μία για την άλλη...οπότε μη χαλας τη ζαχαρένια σου. Δεν είναι καθόλου περίεργο. Είναι πολύ σύνηθες πράγμα οι τοξικές φιλικές και συγγενικές σχέσεις...όσο πιο κοντά είσαι σε κάποιον τόσο περισσότερη "τριβή" υπάρχει ειδικά αν έχει καθένας τα ψυχολογικά του. Καμιά φορά χρειάζεται απόσταση για να δεις τα πράγματα καθαρά.

[donald_girl]

Ναι αυτό , όπως το λες...
Απλά όλο αυτό το θεωρώ ηλιθιότητα. Δηλαδή δεν θέλω ντε και καλά κάποιος να είναι φίλος μου. Αλλά βρε παιδί μου... Σου δίνονται τόσα πολλά θετικά- και δεν εννοώ σε μένα- εννοώ στη ζωή γενικότερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να επιλέγει κάποιος να κάνει έτσι τη ζωή του... Να χάνει φίλους, τη δουλειά του, να κάνει ανθυγιεινή ζώη έπειτα από μια τέτοια άσχημη περιπέτεια υγείας κλπ κλπ

[donald_girl]

Ναι αυτό , όπως το λες...
Απλά όλο αυτό το θεωρώ ηλιθιότητα. Δηλαδή δεν θέλω ντε και καλά κάποιος να είναι φίλος μου. Αλλά βρε παιδί μου... Σου δίνονται τόσα πολλά θετικά- και δεν εννοώ σε μένα- εννοώ στη ζωή γενικότερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να επιλέγει κάποιος να κάνει έτσι τη ζωή του... Να χάνει φίλους, τη δουλειά του, να κάνει ανθυγιεινή ζώη έπειτα από μια τέτοια άσχημη περιπέτεια υγείας κλπ κλπ

[donald_girl]

Καταλάθος πόσταρα το ίδιο 2 φορές

[Natalia_sups]

Ε καθένας κουβαλάει τον σταυρό του...μπορεί εσένα να σου φαίνονται ολα καλά στη ζωή της αλλά που ξέρεις πως το βλέπει/βιωνει εκείνη. Δεν φταις, ούτε εκείνη φταίει...απλά οκ δεν κάνετε καλό ή μία στην άλλη. Καλο είναι να κρατάμε στη ζωή μας ανθρωπους που δεν τη κάνουν πιο δύσκολη στα καλα καθουμενα.

[donald_girl]

Ε καθένας κουβαλάει τον σταυρό του...μπορεί εσένα να σου φαίνονται ολα καλά στη ζωή της αλλά που ξέρεις πως το βλέπει/βιωνει εκείνη. Δεν φταις, ούτε εκείνη φταίει...απλά οκ δεν κάνετε καλό ή μία στην άλλη. Καλο είναι να κρατάμε στη ζωή μας ανθρωπους που δεν τη κάνουν πιο δύσκολη στα καλα καθουμενα.

Θα συμφωνήσω στο ένα μερος αυτού που έγραψες, πως δεν είναι καλό να μάστε παρέα.
Αλλά πιστεύω πως όλοι έχουμε την ευθύνη των πράξεων μας. Δηλαδή, για το ότι από ένα σημείο και μετά άρχισε να φέρεται αυτοκαταστροφικά αντί να ευγνομονεί που έσωσε τη ζωή της, πιστεύω πως έχει την ευθύνη του. Όπως και εγώ πιο παλιά... Είχα την ευθύνη για τις μ#λ*κιες που έκανα. Ναι κουβαλούσα το σταυρό μου και το παρελθόν μου, αλλά όταν συνειδητοποίησα τις ευθύνες μου για την πορεία της ζωής μου και για το ότι έχω τον έλεγχο και μπορώ να έχω τον έλεγχο σε πράγματα , τοτε ήταν που άρχισα να γίνομαι καλύτερα... Όταν σταμάτησα να με νταντεύω, όταν έπαψα να μου χαιδεύω τα αυτιά. Βέβαια δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνάμεις

[Natalia_sups]

Τόσα ξέρει τόσα κάνει...καθένας μαθαίνει με τον δικό του ρυθμό. Όσο και να τον ζαλιζει κάποιος με τα όσα έχει μάθει ο ίδιος βιωματικά δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν είναι τυχαίο που λένε αν δε πάθεις δεν θα μάθεις. Το θέμα είναι αυτός που παθαίνει να μην παγιδεύεται στο τρόπο σκέψης του "θύματος" και να ταρακουνηθει. Ωστόσο στο χέρι της φίλης σου είναι το πώς ποτε και αν θα το κάνει αυτό, εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι...ή πρέπει να το χαμπαριασει ή ίδια ή να την βοηθήσει κάποιος πολύ κοντινός της άνθρωπος που εμπιστεύεται να το δει. Απλά μερικοί άνθρωποι βυθίζονται τόσο πολύ σε έναν προβληματικό τρόπο σκέψης και αντίδρασης στα προβλήματα της ζωής τους που θα ήταν τρομακτικό/τραυματικο για αυτούς να συνειδητοποιήσουν ότι είναι υπεύθυνοι για την παρτη τους.

[donald_girl]

Τόσα ξέρει τόσα κάνει...καθένας μαθαίνει με τον δικό του ρυθμό. Όσο και να τον ζαλιζει κάποιος με τα όσα έχει μάθει ο ίδιος βιωματικά δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν είναι τυχαίο που λένε αν δε πάθεις δεν θα μάθεις. Το θέμα είναι αυτός που παθαίνει να μην παγιδεύεται στο τρόπο σκέψης του "θύματος" και να ταρακουνηθει. Ωστόσο στο χέρι της φίλης σου είναι το πώς ποτε και αν θα το κάνει αυτό, εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι...ή πρέπει να το χαμπαριασει ή ίδια ή να την βοηθήσει κάποιος πολύ κοντινός της άνθρωπος που εμπιστεύεται να το δει. Απλά μερικοί άνθρωποι βυθίζονται τόσο πολύ σε έναν προβληματικό τρόπο σκέψης και αντίδρασης στα προβλήματα της ζωής τους που θα ήταν τρομακτικό/τραυματικο για αυτούς να συνειδητοποιήσουν ότι είναι υπεύθυνοι για την παρτη τους.

Σωστό... Δυστυχώς ή ευτυχώς...

[Natalia_sups]

Καθένας με το ρυθμό του και τα βιώματα του, δεν έχει νόημα να κρίνουμε σκληρά τους άλλους...εφόσον είμαστε υπεύθυνοι του εαυτού μας όπως λες ας κοιτάει καθένας τη καμπούρα του. Και δεν σημαίνει το να βγάζεις κάποιον από τη ζωή σου ότι δεν νοιάζεσαι. Σημαίνει ότι ξέρεις να σέβεται τα προσωπικά όρια τόσο τα δικά σου όσο και των άλλων.

[Mara.Z]

ξαφνικα..... και ...... ζηλεια, δεν γίνεται !

Η ζηλεια προυποθετει χαμηλη αυτοεκτιμηση, και συγκριση με τους αλλους, μειονεκτικοτητα και feeling ανεπαρκειας.