Θέλω να φύγω απο τον κύκλο του πόνου και της θλίψης

[novia35]

Έχω μπει σε μια φοβία θανάτου και δεν μπορώ να βγώ απο τη σκέψη αυτή. Έχω κουραστεί, δεν μπορώ άλλο. Δεν μ' αφήνει να ζήσω όλο αυτό. Έχω μέσα μου μια διαρκή αγωνία όπως κάποιος που περιμένει απο ώρα σε ώρα κάτι να συμβεί. Πέφτουν στην αντίληψη μου τυχαία περιστατικά π.χ. κάποιο άρθρο, ένα βίντεο, ένα γεγονός που κάποιος μου λέει τυχαία που έχει σχέση με το θάνατο και με συγκεκριμένες αρρώστιες που τον προκαλούν και που φοβάμαι ότι μπορεί να μου συμβαίνουν κι εμένα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πριν απο κάποιο καιρό διεγνώσθη με σιδηροπενική αναιμία, χαμηλή φερριτίνη και παντελή έλλειψη βιταμίνης D μέχρι εδώ ok, τίποτα το φοβερό και είναι πολύς κόσμος που του συμβαίνει αυτό άλλωστε και οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί, βέβαια την έλλειψη βιταμίνης D την συνδέουν σε πολλές περιπτώσεις με κάποια αυτοάνοσα και με κάποιες μορφές καρκίνου. Αυτό για μένα είναι αρκετό για να θέλω να το ψάξω περισσότερο.
Το προβληματικό τώρα ως προς αυτό το θέμα που ξεκινάει... και προσπαθώ να καταλάβω γιατί σκέφτομαι έτσι. Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν απο το Πάσχα όταν άρχισα να έχω κάποιες γαστρεντερολογικές διαταραχές, διάρροιες, καούρες, φουσκώματα... πράγματα που λίγο πολύ έχουν συμβεί ή συμβαίνουν σε όλους, αυτό που με προβλημάτιζε όμως περισσότερο δεν ήταν αυτό αλλά ότι ένιωθα μεγάλη αδιαθεσία όταν έτρωγα, μεγάλη δυσπεψία, ένιωθα να με πειράζουν όλα, αδιαθεσία σε σημείο λιποθυμίας. Ξεκινώντας λοιπόν απο αυτές τις ενοχλήσεις έφτασα στην D.
Τέλοσπαντων, να μην τα πολυλογώ και για να μπώ στο δια ταυτα ψάχνωντας να βρώ ένα χιουμοριστικό βίντεο με την Νατάσσα Γερασιμίδου έπεσα σ' ένα βίντεο με την ηθοποίο Νατάσσα Μανίσαλη που έφυγε πρόσφατα απο καρκίνο, μάλιστα καρκίνο στο έντερο που όπως λέει ξεκίνησε με μια αρχική διάγνωση σπαστικής κολίτιδας κι έφτασαν ως τον πολύποδα, πριν απο 2 μέρες ένα φίλος ανέβασε ένα άρθρο «ο θάνατος ξεκινάει απο το έντερο» εν τω μεταξύ εγώ έχω κλείσει να κάνω κάποιες εξετάσεις για τη βιταμίνη D στο αντικαρκινικό του Μεταξά επειδή είναι το μόνο νοσοκομείο που την κάνει για να μην την πληρώσω.

Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά... όλο αυτό, το τυχαίο βίντεο, το άρθρο που ανέβασε ο φίλος, οι εξετάσεις που γίνονται μόνο στο αντικαρκινικό έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση στο κεφάλι μου, επειδή εγώ δεν εφησυχάζομαι ως προς το πρόβλημα και νιώθω να μην με καλύπτουν οι απαντήσεις των γιατρών, τα εκλαμβάνω όλα αυτά ως μη τυχαία γεγονότα αλλά ως σημάδια που μου στέλνει... ο Θεός;; το σύμπαν;; δηλαδή ότι σαν να μην πέφτουν στην αντίληψη μου όλα αυτά αλλά να γίνεται επι τούτου για να μου δείξουν κάτι.

Τι συμβαίνει;; έχω αρχίσει να το χάνω;; είμαι τόσο στρεσαρισμένη που οι κεραίες μου είναι τεταμένες και πιάνουν και το παραμικρό;; γιατί τα συνδυάζω έτσι στο μυαλό μου;;

Δεν φοβάμαι μην πεθάνω απο καρκίνο, για έναν περίεργο λόγο ποτέ δεν φοβόμουν το καρκίνο παρόλο που το 2012 είχα κάνει μια αφαίρεση ενός μορφώματος στο χέρι (τη βιοψία δεν την έχω πάρει ακόμη) ποτέ δεν έβαλα στο μυαλό μου ότι θα είναι κάτι κακό, πιο πολύ με φόβιζε το χειρουργείο που έπρεπε να κάνω παρά αυτό που θα μου έβρισκαν. Όπως και όντως πολλές φορές βλέπω εφιάλτες την ώρα που με πήγαιναν στο χειρουργείο και νομίζω πως μετά όταν ξύπνησα δεν ήμουν πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Πάντοτε νόμιζα ότι θα πεθάνω απο καρδιά, αυτός ήταν ο μεγάλος φόβος μου και τώρα τελευταία και το εγκεφαλικό...

Αυτό που μ' έχει κουράσει όμως είναι το γιατί δουλευει έτσι η σκέψη μου..

[Diana1982]

Εκτός απ'όλα αυτά με τι άλλο ασχολείσαι στην ζωή σου;

[novia35]

Εκτός απ'όλα αυτά με τι άλλο ασχολείσαι στην ζωή σου;

Αυτό τον καιρό όχι με πολλά. Δουλέυω με 5μηνο μέσω ΟΑΕΔ σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει καθόλου αλλά το κάνω για τα λεφτά επειδή έμεινα τουλάχστον 4 χρόνια στην ανεργία. Διακοπές ούτε έχω άδεια, ούτε περισσεύουν απο τα λεφτά για να πάω, η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν εχω και διάθεση, βίωσα μια άσχημη απόρριψη σε ερωτικό επίπεδο που δεν μπορώ να ξεπεράσω γιατί είχα επενδύσει πολύ συναισθηματικά. Ένα δυο φίλοι που υπάρχουν δεν βρισκόμαστε συχνά. Περιμένω ν' ανοίξει το ΙΕΚ που πηγαίνω κι αυτά.

[Diana1982]

Οκ μια χαρα σε βρίσκω.
Το καταλαβαίνω ότι θα μπορούσες να περνάς και καλύτερα-όπως αυτό πιστεύω και γώ για τον εαυτό μου-αλλά η διαδικασία του πόνου είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για να προχωρήσουμε παρακάτω.

Η συναισθηματική απόρριψη είναι πολύ άσχημο γεγονός από μόνο του,αλλά για να δέχθηκες απόρριψη σημαίνει ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο-το οποίο και θα το βρεις με τον καιρό!

Αρα όλες αυτές οι άσχημες σκέψεις που κάνεις οφείλονται στα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής σου και όχι στο ότι κάτι κακό συμβαίνει με την υγεία σου....

[novia35]

Κάποιες φορές το παρακάτω όμως είναι μια βίαιη συνθήκη, μοιάζει σαν οι καταστάσεις να σε σπρώχνουν χωρίς εσύ να το επιθυμείς.

[Diana1982]

Παρακάτω θα πας όταν και εφόσον νιώσεις και έτοιμη και οι συγκυρίες είναι οι σωστές για σένα.
Δεν μίλησα για βία.

[novia35]

Όλοι τελευταία γύρω μου με πιέζουν να προχωρήσω παρακάτω, να ξεκολλήσω για την ακρίβεια κι όσο περισσότερο μου το λένε τόσο περισσότερο το γιγαντώνουν μέσα μου.

[Diana1982]

Αμα σου κάνει καλό συζήτα το-αν όχι τότε δεν χρειάζεται να δίνεις αναφορά στο τί σου συμβαίνει!

[novia35]

Προσπάθησα να το συζητήσω πιστεύοντας ότι θα μου κάνει καλό και τελικά βρέθηκα στην κατάσταση να μου κουνάει ο καθένας το δάχτυλο και να μου το παίζει δάσκαλος. Για να μην πω για εκείνους που το χρησιμποίησαν και εναντίον μου. Αυτό ήταν το χειρότερο. Οπότε πλέον δεν λέω τίποτα.

[Natalia_sups]

Καλησπέρα novia...δεν ξέρω κατά πόσο αυτα που θέλω να σου πω είναι εύστοχα ή χρήσιμα αλλά διαβάζοντας για τους φόβους που έχεις για την υγεία σου και το τελικό σου ερώτημα του "γιατί σκεφτομαι έτσι" μου θυμισες την μητέρα μου λίγο...μετά διάβασα και τα υπόλοιπα που σου συνέβησαν στο θέμα του δελφινιού και μου έκανε λίγο παραπάνω κλικ η αρχική μου σκέψη και θέλω να τη μοιραστω μαζι σου...

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έχω μια θεωρια... τουλάχιστον στην περίπτωση της μητέρας μου λοιπόν νομίζω πως η αρρώστια ή ο φόβος του θανάτου είναι ο μόνος τροπος με τον οποίο νιώθει πως μπορεί να "συνδεθεί" με τους ανθρώπους στη ζωή της...έχει υποφέρει αρκετά στη ζωή της και η έκφραση φροντίδας, αγάπης και ενδιαφέροντος δεν ήταν κάτι που συμπεριλαμβανόταν στα βιώματα της μεγαλώνοντας με τη γιαγιά μου (κρατάει γενιες και γενιές αυτή η ιστορία) και γενικά δεν νομίζω πως έχει λάβει ποτε μία υγιή αίσθηση φροντίδας και αγάπης/αποδοχης ας πούμε αν θες από κανέναν...οι συνθήκες υπήρξαν για διάφορους λόγους σκληρές και η έκφραση φροντίδας και ενδιαφέροντος θεωρουνταν φυσιολογική ξέρεις ποτε μόνο; Όταν ο άλλος ήταν του θανατα... :P Ή αν πεινουσε...σωματικές εκφράσεις γενικά, είτε σχετικές με την υγεία είτε σχετικές με το φαγητό...
Αυτό λοιπόν σε συνδιασμό με την χαμηλή της αυτοπεποίθηση και την αρνητικοτητα που άρχισε να τη διακατέχει μετά από τα απανωτά χτυπήματα της ζωής που υπέστη την οδηγησαν ασυνείδητα στο συμπέρασμα ότι δεν αξίζει έκφραση φροντίδας και αγάπης και ενδιαφέροντος εκτός και αν είναι του θανατα!

Και δεν πιστεύω ότι συμβαίνει επίτηδες...δεν το αντιλαμβάνεται καν και νομίζω πως η ανάγκη της για αγάπη και τα καταπιεσμένα της συναισθήματα της της βγαίνουν σε ψυχοσωματικά και αρρωστοφοβια...δεν ξέρει πως αλλιώς να μας μιλήσει δεν ξέρει πως αλλιώς να εκφραστεί γιατί αν το επιχειρήσει με οποιονδήποτε άλλον τρόπο (που το επιχειρεί) το αποτέλεσμα με κάνει να θέλω να πηδηξω απο το παράθυρο...είναι δραματικό, σπασμωδικο και μη υγιες...δεν έμαθε πως να το κάνει σωστά ποτέ και δεν καταφεραμε ούτε εγώ ούτε τα αδέρφια μου ουτε ο πατέρας μου ποτέ να χτίσουμε μαζί της πιο υγιείς διόδους έκφρασης με μονόπλευρη προσπαθεια...it takes two to tango...οπότε ο μόνος τρόπος για να αποσυμπιεζεται το υπαρξιακό της στρες και το συναισθηματικό της αδιεξοδο είναι μέσα από το σώμα της...την αρρωσταίνει...στο μυαλό της, στη πραγματικότητα καμία φορά, την κάνει και φοβικη...όλα αυτά...για να γίνει μια σύνδεση, ένα "κλικ" με τους ανθρώπους γύρω της έστω έτσι...

Σορυ για την φλυαρία για την μητέρα μου, αλλά τελοσπαντων αυτό που ίσως αξίζει να κρατήσεις σα σκέψη και σως απαντά στο αρχικό ερωτημα σου είναι το εξής:
Αισθάνεσαι πως μπορείς να συνδεθεις με τους ανθρωπους γύρω σου σε υγιές επίπεδο; Νιώθεις μόνη;
Νιώθεις πως δίψας για προσοχή/φροντιδα/αποδοχη;
Φοβάσαι το θάνατο μήπως λόγω της αίσθησης ανικανοποίητου που μπορεί να σου αφήνει η ζωή σου;
Μπορεί να μην ισχύει τίποτα από αυτά για εσένα και η πηγή στρες να είναι άλλη σε αυτή τη περίπτωση αλλά είπα να σου παραθέσω μερικές σκέψεις μου για τα πιθανά αίτια...δεν ξέρω πως βοηθάει αυτό στην αντιμετώπιση αν είναι έτσι η περίπτωση σου αλλά η επίγνωση είναι το πρώτο βήμα...δες ζύγισε τα και κρινε μόνη σου...

[novia35]

Κοίτα, αυτό που λές ισχύει ως ένα βαθμό... περισσότερο μάλλον ίσχυε στο παρελθόν όταν στα 19 μου έκανα κρίσεις πανικού για πρώτη φορά και αγοραφοβία στη συνέχεια εκεί μάλλον ήταν ένας τρόπος ασυνείδητος για να δημιουργήσω συνθηκες επικοινωνίας με τα μέλη της οικογένειας, σαν μια κραυγή το ένιωσα τότε. Πιεζόμουν για καιρό προφανως και κάποια στιγμή ξεσπασε αυτό. Για κάποια χρόνια το σημείο αναφοράς μου στις συζητήσεις με φίλους ήταν το πρόβλημα ίσως γιατί ένιωθα ν' αποκτώ ταυτότητα μέσα απ' αυτό ή ως άλλοθι για να δικαιολογήσω αδυναμίες του χαρακτήρα μου που δεν ήθελα να παραδεχτώ. Αυτό όμως πολλά χρόνια πρίν. Τώρα έχει αλλάξει η όλη φάση. Σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκω να δημιουργήσω σχέσεις μέσω του προβλήματος, του τύπου να με συμπονέσει ο άλλος, το αντίθετο μάλιστα προσπαθώ να το κρύψω επειδή ντρέπομαι γι' αυτό με αποτέλεσμα να περιχαρακώνομαι όταν τα πράγματα προχωράνε πιο βαθιά, προσπαθώ να δείξω στους άλλους μόνο αυτό που θέλω να ξέρουν. Όταν αντιληφθώ ότι έχουν καταλάβει κάτι που εγώ θέλω να κρύψω, νιώθω σαν να ξεγυμνώνομαι. Η αγάπη είναι αλήθεια κάτι που μου λείπει πολύ κι αισθάνομαι ότι δεν έχω αγαπηθεί στη ζωή μου, έχω βιώσει πολλή απόρριψη, η χειρότερη είναι στο ερωτικό τομέα, την οποία δεν μπορώ να τη διαχειριστώ με τίποτα. Έχω βιώσει προδοσία και εκμετάλλευση σε επίπεδο φιλίας αλλά εκεί έχω μάθει πλέον να διαολοστέλνω χωρίς ενοχές και να κόβω και την καλημέρα ίσως γιατί μετα απο συνεχόμενες απογοητεύσεις αποφάσισα να έχω φίλη τον εαυτό μου, να τον πηγαίνω στο θεατρο, στον κινηματογράφο, σε συναυλίες, γενικώς να κάνω αυτό που θέλω χωρίς εκπτώσεις και να περνάω καλά μαζί του. Ο έρωτας όμως, η αγάπη απο έναν σύντροφο είναι κάτι που μου λείπει γιατί σ' αυτο το επίπεδο δεν μπορώ να κάνω αναπλήρωση. Δυστυχώς, μέχρι στιγμή τα πράγματα δεν μου πάνε καλά σ' αυτό τον τομέα ή με προσεγγίζουν κάτι άκυροι που μου γίνονται και ενοχλητικοί ή βιώνω ανεκπλήρωτους έρωτες και βρίσκομαι διαρκώς πληγωμένη. Νομιζω ότι απο εκεί ξεκινάει σ' αυτή τη φάση το πρόβλημα.

[novia35]

Θέλω να ζήσω έναν δυνατό έρωτα και δεν μου συμβαίνει. Τόσο δύσκολο είναι αυτό που ζητάω;;

[Natalia_sups]

Καλά δεν ήταν όντως υγιές να αποκτάς τη ταυτότητα σου και σύνδεση με τους άλλους με βάση το πρόβλημα σου, αλλά ούτε και να καταπιέζεσαι και να κρυβεσαι ειναι λύση νομιζω...ίσως αυτη η ενοχικοτητα εντεινει τα συναισθήματα μοναξιάς/απορριψης...μπορεί έτσι να μπαινεις σε ένα φαύλο κύκλο που το κάνεις μόνη σου χειρότερο...με το να κρυβεσαι/δειχνεις ένα δυναμικό προσωπειο δεν βάζεις αυτόματα ανάμεσα στον εαυτο σου και τους άλλους ενα τείχος; Ε μπορεί όσο το καταπιέζεις τόσο περισσότερο να αντιδρά το σώμα σου...μπορεί να μη το κάνεις συνειδητά αλλά φροντίζει ο οργανισμός σου χωρίς να σε ρωτα να ζητάει τη "φροντίδα και προδερμ" που χρειάζεται η ψυχη σου...είτε μέσω φόβων είτε μέσω ψυχοσωματικών...αυτό είναι ένα ενδεχόμενο που παρουσιάζω με κάθε επιφύλαξη, φυσικά και υπάρχουν διάφορα αίτια για τις διαφορες φοβίες και αγχωδεις συμπεριφορες που δεν ξέρω...

[Natalia_sups]

Θέλω να ζήσω έναν δυνατό έρωτα και δεν μου συμβαίνει. Τόσο δύσκολο είναι αυτό που ζητάω;;

Αυτό συνεπάγεται το τετραπλάσιο στρες...οπότε πάλι καλά να λες, τι τα θες :P
Πέρα της πλάκας πάντως...οκ σε καταλαβαίνω, είναι κάτι που αξίζει κάθε άνθρωπος να ζήσει...αλλά όσο κλισέ και αν φαινεται αυτο, ε έρχεται όταν δεν το περιμενεις. Και ας χτυπάμε το κώλο μας κάτω. Έτσι είναι.
Στο ενδιάμεσο έχουμε την άλλη φοβερή πρόκληση να αντιμετωπίσουμε: Να ζούμε με τη παρτη μας...χωρίς να προβάλλουμε κάθε πλευρά του εσωτερικου μας χάους πάνω σε κάποιον άλλον για να ελαφρυνουμε έτσι το προσωπικό μας φορτιο...είναι τρομακτικό να το κουβαλας και να το επεξεργάζεσαι μόνος σου...αλλα είναι και φοβερη πρόκληση, φοβερή ευκαιρία για κάτι καλο...δες το έτσι. Ή ρίξε μου μία μούντζα και πάνε παρακάτω :P

[novia35]

Καλά δεν ήταν όντως υγιές να αποκτάς τη ταυτότητα σου και σύνδεση με τους άλλους με βάση το πρόβλημα σου

Δεν το αντιλαμβανόμουν τότε, απλώς δεν είχα κάτι άλλο να πω για μένα, για τη ζωή μου εκείνη την εποχή και οι συζητήσεις μου περιστρέφονταν αναγκαστικά γύρω απο αυτό το θέμα. Όχι πως το έκανα εσκεμμένα του τύπου «ελάτε να σας πω τι έπαθα η κακομοίρα» πραγματικά βιώνα πολύ άσχημα συναισθήματα και είχα ανάγκη να τα βγάλω απο μέσα μου, να με καταλάβουν οι άλλοι.

μπορεί έτσι να μπαινεις σε ένα φαύλο κύκλο που το κάνεις μόνη σου χειρότερο...με το να κρυβεσαι/δειχνεις ένα δυναμικό προσωπειο δεν βάζεις αυτόματα ανάμεσα στον εαυτο σου και τους άλλους ενα τείχος;

Ναι έτσι είναι αλλά σκέψου ότι προηγουμένως είχα περάσει απο την άλλη κατάσταση που έλεγε όλα όσα νιώθω και μου συμβαίνουν γιατί μου ήταν αφόρητο βάρος να τα κρατάω μέσα μου δίνοντας το δικαίωμα στον καθένα να με υποτιμήσει ίσως και να με χλευάσει ή να με επικρίνει, να μη με σεβαστεί. Αν κάποιος αντιληφθεί την ψυχολογία σου, την αδυναμία σου σ΄έχει και σε δουλεύει ή σε διαχειρίζεται, μεγαλώνω άλλωστε... και δεν το επιτρεπω πλέον. Έπειτα μη νομίζεις ότι ο κόσμος γουστάρει ν' ακούει, αν θα το κάνει μόνο απο περιέργεια και για κουτσομπολιό όχι επειδή τον νοιάζεις εσύ. Οπότε μ' αυτό το σκεπτικό δεν θέλω να δίνω δικαιώματα. Σιχαίνομαι το να στοχοποιούμαι και προσπαθω να μην γίνομαι το αντικείμενο σχολιασμών, όχι με επιτυχία βέβαια.