Χάνοντας τη μαμά

[Θεοφανία]

ENIGMA ...
Σκέφτομαι πραγματικά ότι θα μειωθεί ο πόνος όταν γίνω μητέρα, αλλά επειδή είχα το τέλειο πρότυπο σε αυτό το ρόλο, θέλω να είμαι πολύ σίγουρη για να πάρω μια τόσο σοβαρή απόφαση.
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου...κάπως έτσι σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι. Δεν μπορεί οι άνθρωποι που φεύγουν να αποδεσμεύονται εντελώς απ΄τα κομμάτια τους εδώ

[ENIGMA]

Ετσι ακριβως ειναι κοριτσι μου και χαιρομαι που το νιωθεις οτι θελησεις εαν με θελησεις θα σου δωσω το μσν μου να επικοινωνησουμε χαιρετω...

[anwnimi]

Πρώτα πρώτα να πω ότι πραγματικά πονάω που βλέπω στο φόρουμ περισσότερα παιδιά που χάσανε πρόωρα κάποιον δικό τους άνθρωπο. Από την άλλη στο περιβάλλον μου νιώθω πραγματικά μόνη ως προς αυτό το γεγονός και μερικές φορές ακόμα και ξένη, ότι είμαι η μόνη που...

Θεοφανία μου λες
\"Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. \"
Είδες όμως που δε λειτουργείς σα να μη συμβαίνει τίποτα... Έτσι νομίζεις, έτσι δείχνεις στους άλλους ή έτσι θες να δείχνεις...
Λες επίσης \"Μου είναι αδύνατο να δείξω τον πόνο μου στους άλλους \". Καλή μου δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεσαι, το να δείχνεις ότι πονάς δεν είναι δείγμα αδυναμίας, είναι εξωτερίκευση του εσωτερικού σου κόσμου. Στα λέει αυτά κάποια που χροοονια παιδεύεται με τη δυσκολία στην απελευθέρωση συναισθήματος. Εδώ και λίγο καιρό κάνω δειλά δειλά βήματα...Σκέφτηκες ποτέ ότι η άρνηση μπορεί να υποβοηθείται και από το να μη μιλάς για τα συναισθήματά σου;

Το άσθμα, τα δερματικά και η βουλιμία...Σκέφτηκες ότι τιμωρείς τον εαυτό σου σα να τον κατηγορείς για την άρνησή σου; Η μαμά σου σίγουρα θα ήθελε να νιώθεις ευτυχισμένη αλλά όχι μόνο να δείχνεις στους άλλους ευτυχισμένη...Μήπως για να μπορέσεις να νιώσεις κάποια στιγμή πιο όμορφα θα πρέπει να αφήσεις τα συναισθήματά σου να απελευθερωθούν και όχι να τα καταπνίγεις; Μήπως έτσι είναι ο τρόπος να κάνεις μια μέρα και την επιθυμία της μαμάς σου αλλά και τη δική σου πραγματικότητα; Σκέψου Θεοφανία...Μπορείς να λάβεις και βοήθεια από κάποιον ειδικό που καταλαβαίνει περισσότερο τέτοια περίπλοκα και τρομερά συναισθήματα όπως αυτά που προκαλεί το πένθος...Δεν έχεις να χάσεις τίποτα...Αντίθετα με το να μην προσπαθήσεις δεν ξέρεις τι θα μπορούσες να κερδίσεις...

[Θεοφανία]

anwnimi
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες, απλά εγώ είμαι πολύ αδύναμη για να τα αντιμετωπίσω. Περνάει ο καιρός και σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα αντέξω να έρθω αντιμέτωπη από απόσταση και έτσι ίσως να μην πονέσει τόσο πολύ. Βάζω στόχους στη δουλειά μου, ξέροντας πως εκείνη θα είναι περήφανη. Στέκομαι δίπλα στον πατέρα μου και τον αδελφό μου προσπαθώντας να τους δημιουργώ μια ασφάλεια και τον ώμο που χρειάζονται. Αυτό μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση.
Δεν έχω την πολυτέλεια να καταρεύσω, αλλά ούτε και το θέλω.
Μπαίνοντας εδώ μέσα και ψάχνοντας για το πένθος έμαθα ότι περνάς κάποια στάδια, ένα απ\' αυτό είναι η άρνηση. Εκεί ακριβώς βρίσκομαι αν και έχουν περάσει δυο χρόνια...
Σ\' ευχαριστώ

[Empneustns]

Ο μονος τροπος για να μπορεσει καποιος να ξεπερασει τον χαμο ενος γνωστου του ειναι να κατανοησει την φυση μας σαν ανθρωπος.Να ξεφυγει απο τις τυπικες σκεψεις και τον εγωισμο που μας διακατεχει σχετικα με την επιγεια ζωη και την αισθηση πως εχουμε αγκυροβολησει εδω.Σιγουρα το να χανεις εναν ανθρωπο ειναι σκληρο γιατι δυσκολα βρισκονται ανθρωποι που να μας αγαπαν και να θελουν το καλο μας,οποτε ειναι μια μεγαλη απωλεια.Παρολα αυτα πρεπει να το ξεπερασει καποιος και να σκεφτει πως καποια στιγμη θα ερθει και η δικη μας σειρα και γιατι οχι,θα ανταμωσουμε καποτε και για αυτο βαζω και το χερι μου στη φωτια.Εξ αλλου αν σκεφτω αντικειμενικα την ζωη,το μονο συμπερασμα που βγαινει ειναι πως σαν οντα δεν ειμαστε προορισμενα για αυτη την ζωη.Ειναι μπροστα μας αυτο με αποδειξη την γεννηση και τον θανατο(επιγειο κατα την ταπεινη μου γνωμη).Οποτε η ερευνα σε αυτο το θεμα ειναι για τι ειμαστε προορισμενοι.Και οπως λεμε πολλες φορες \"αφου υπαρχουμε εμεις γιατι να μην υπαρχουν και εξωγηινοι\" σκεφτομαι \"αφου υπαρχει αυτος ο κοσμος γιατι να μην υπαρχει ακομα ενας\".Αυτη η αναφορα εγινε για να καταλαβεις θεοφανεια πως ο ανθρωπος σου δεν εχει χαθει,απλα δεν μπορεις να επικοινωνησεις μαζι του αυτη τη στιγμη.εχε την μεσα σου σαν μια γλυκια σκεψη και προσπαθησε να βρεις τροπο να καλυψεις οσα σου εδινε και με μεγαλη χαρα απολαμβανες τοσο καιρο.(αν και μεταξυ μας η αγαπη μιας μανας δυσκολα να βρεθει ξανα).Παρ`το αποφαση πως εισαι μεγαλο κοριτσι,και συνεχιζεις στο δρομο της ζωης,αλλοτε με συντροφια και αλλοτε μοναχη,με συνειδοπορο τον ευατο σου.Ειναι δυσκολο το ξερω αλλα ειναι μονοδρομος και οσο πιο γρηγορα τον ανεβεις τοσο καλυτερα για σενα...

[weird]

Originally posted by Θεοφανία
Γεια σας
Μπήκα σήμερα για πρώτη φορά στη σελίδα και έχω κολλήσει τέσσερις ώρες τώρα να διαβάζω τις σκέψεις και τις απόψεις σας για το πένθος.
Εγώ έχασα πριν δυο χρόνια τη μαμά σε ηλικία 55 χρονών, ξαφνικά, σε δέκα λεπτά από έμφραγμα. Όταν έγινε δεν ήμουν σπίτι και παρόλο που έχουν περάσει δυο χρόνια αρνούμαι να το πιστέψω. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι εντελώς τρελλή. Κάποτε είχε αρωστήσει, γιατί πέρασε πολύ μικρή κλιμακτήριο, (42), και κόντεψα να πεθάνω. Είχα μείνει 45 κιλά και μέχρι να συνέλθει είχαμε πάθει οικογενεια φρίκη με όλους στα πρόθυρα της τρέλλας. Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. Μερικές φορές ζηλεύω τον πατέρα μου και τον αδελφό μου που βιώνουν το πένθος τους, κλαίνε, στεναχωριούνται, απέχουν. Εγώ συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά και κάνω το κορόιδο σα να συμβαίνει τίποτα. Είμαι η μόνη από την οικογένεια που αντέχει το νεκροταφείο. Πάω πάρα πολύ συχνά, γεμίζω λουλούδια, γλαστράκια, διάφορές βλακείες, αλλά ποτέ δεν εστιάζω στην φωτογραφία της. Πιάνω την κουβέντα με άλλους ανθρώπους εκεί, σκέφτομαι τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους και προσπαθώ να παρηγορηθώ ότι εγώ τυλάχιστον πήρα απεριόριστη αγάπη από εκείνη και ηξερε΄ότι την λάτρευα. Μερικές φορές νομίζω ότι θα τρελλαθώ από αυτή άρνηση που έχω υποβάλει στον εαυτό μου. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα το εκτιμούσα πολύ.

Καλη μου Θεοφανια,
οταν εφυγα απο το ομορφο μερος, ηθελα να σου πω, μα δεν τολμησα, να ανοιχτεις παλι εδω στο φορουμ για τη μαμακα σου...
Λες οτι υποβαλλεις τον εαυτο σου σε αρνηση.... μια αρνηση απο την οποια κατι \"κερδιζεις\". Εκτος απο τα ψυχοσωματικα συμπτωματα, τι αλλο κερδιζεις απο την αρνηση αυτη? Αυτο ειναι πιστευω ενα απο τα ερωτηματα που μπορειτε να αντιμετωπισετε και να απαντησετε μαζι με καποιον ειδικο πανω στο πενθος.
Εσυ εισαι η μονη π[ου μπορεις να σε βοηθησεις να συμφιλιωθεις με τον θανατο της, με την ιδια την πραγματικοτητα. Γιατι μονο εσυ ξερεις τον τροπο που ειναι καταλληλος για εσενα. Ενας ειδικος, μπορει να σε βοηθησει. Φαντασου τον σαν ενα σωσιβιο που θα σου δωσει το θαρρος να πας πιο βαθια στην θαλασσα της ψυχης και των συναισθηματων σου..
Ενα πρωτο βημα ειναι το οτι ανοιγεσαι και μιλας για αυτα (τα συναισθηματα). Το οτι παρατηρεις την σταση σου και την αρνηση σου. Το οτι βλεπεις πως \"κανεις το κοροιδο\", οπως χαρακτηριστικα λες, απεναντι σε.... ποιον? Την απαντηση και ολες τις απαντησεις θα τις δωσεις εσυ! Βρισκονται μεσα σου, αρκει να ψαξεις μαλακα και προσεκτικα.
Και εννοω εδω, δινοντας και ολο το χρονο που απαιτει ο εαυτος σου για μια τετοια διαδικασια...
Μη βιαζεσαι και μην ενοχλεισαι για τα δυο χρονια.. Μπορει να σου φαινονται ιδια, ομως αν κοιταξεις καλυτερα, θα διακρινεις τις απειροελαχιστες αλλαγες, μετακινησεις, εξελιξεις, διεργασιες που γινονται κατω απο την επιφανεια και σε οδηγουν αργα αλλα σταθερα σε ανοιγματα, οπως αυτο εδω.
Δεν εισαι μονη Θεοφανια.
Συνεχισε ετσι...

[weird]

Originally posted by Θεοφανία
ευχαριστώ sofiabi2
Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν αντέχω να το αντιμετωπίσω και στη σκέψη να πάω στον ψυχολόγο είμαι βέβαιη ότι θα έρθω αναγκαστικά αντιμέτωπη. Από τότε που έχασα τη μαμά, σκέφτομαι συνέχεια το θάνατο, άλλες φορές με φόβο, άλλες με περιέργεια, π.χ, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και τέτοια. Σκέφτομαι πόσο μάταια είναι όλα αυτά που μας απασχολούν καθημερινά, (οικονομικά, καριέρα, καθημερινότητα), και υπολειτουργώ απέναντι στη ζωή μου απλοποιώντας την. Εύχομαι να μη ξυπνήσω κάποιο πρωί, συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί και τρελαθώ μια και καλή.

Μου φαινονται τοσο λογικα ολα αυτα! Ημουν βουτηγμενη σε τετοιες σκεψεις σε ολη τη διαρκεια της εφηβειας μου... βαθια υπαρξιακα ζητηματα και περιπλοκα αγχη με ετρωγαν. Ετσι ειναι, μια απωλεια, ερεθιζει ολη την υπαρξιακη αγωνια που εχουμε μεσα μας... Μας κανει να δουμε τον κοσμο απο ενα αλλο πρισμα, πιο βαθυ, πιο ουσιαστικο, αρκει να το θελουμε φυσικα.
Θεοφανια ,
δεν καταλαβα τι ακριβως εννοεις με τη φραση:
και υπολειτουργώ απέναντι στη ζωή μου απλοποιώντας την.

[weird]

Originally posted by Θεοφανία
Αγαπητή Thesaloniki σε ευχαριστώ.
Και γω τρελαίνομαι που δεν τη βλέπω στον ύπνο μου. Τη βλέπει συνέχεια μια θεία μου και η γιαγιά μου και μου φαίνεται απίστευτο που δεν τη βλέπω και εγώ. Είναι μια παρηγοριά, όπως και να το κάνεις.
Προσπαθώ για όσα όλα μου λες, άλλωστε δεν έχουμε και πολλές επιλογές σε αυτή τη φάση. Μαθαίνεις δυστυχώς να ζεις με αυτό, αν και ο πόνος είναι μόνιμος. Ανάλογα με τις συνθηκες της καθημερινότητας μου βγαίνει λιγότερο ή περισσότερο.
Μου είναι αδύνατο να δείξω τον πόνο μου στους άλλους και αρνούμαι να πω τη λέξη \"πέ...\", λέω έφυγε και περιμένω με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μου.
Σ\' ευχαριστώ

Μου ειναι γνωριμο αυτο που περιγραφεις, να δυσκολευομαι να χρησιμοποιω τη λεξη \"πεθανε\".....
Το οτι δεν την βλεπεις στον υπνο σου καλη μου δεν σημαινει κατι αρνητικο.
Σε καποιο αλλο σημειο εδω εχεις μιλησει για στιγμες βαθιας επικοινωνιας με την μητερα σου. Κρατα γερα μεσα σου αυτες τις στιγμες. Αυτος ειναι ο δικος σου τροπος να την \"βρισκεις\" τη μαμα σου.

[maria...]

Θεοφανια λυπαμαι παρα πολυ για την μανουλα σου.σε νιωθω απολιτα ξερω οτι μια μανα δεν αδικαταστιεται με τπτ.κ γω προσωπικα δεν μπορω να φανταστω την ζψη μ χωρις την μανα μου δεν αντεχω στην ιδεα οτι καποτε ισως πεθανει με ποναει αφανταστα η ιδεα.φανταζομαι ποσο πονο νιωθεις μεσα σου.ξεω πολυ καλα γιατι οταν πεθανε η γιαγια μου σε ηλικια 60 τα ιδια τραβαγε κ η μανα μ .θυμαμαι ποσο πολυ την τσακισε η θλιψη απο τον χαμο της μανας της κοντευε να τρελα8ει.οδηγιυσε το αυτοκινητο και τα ματια της κοιταγαν το κενο.10 χρονια περασαν και εχει συνελ8ει εντελως ευτιχος .φανταζομαι ποσο απεραντη 8λιψη 8α νιο8εις και ειδικα εσυ επειδη η μανα σ ηταν νεοτερη κ συ φανταζομε πιο νεα απο οτι η δικια μ μαμα.σου ευχομαι ο χρονος να απαλινει τον πονο κ την δυστιχια μεσα σου.και προσπαθησε να κλαψεις 8α σ κανει καλο

[mstrouf]

Θεοφανία μου, πάνε 5 χρόνια που \'χασα την γιαγιά μου, ήταν μαμά, ήταν οικογένεια για μένα, ο μόνος άθρωπος που είχα δίπλα μου που με γέμιζε κ τόσο απλόχερα μου δινε την αγάπη της. Ακόμα πάω με λαχτάρα στο σπίτι της να την συναντήσω, δεν περνάνε 10 λεπτά κ δεν με χωράει ο τόπος, θέλω να φύγω. Μαζί της έφυγε κ ένα κομμάτι απο μέσα, σαν ένα ζωτικό σημείο μου να έπαψε. Ενώ κάνω ψυχοθεραπεία εδώ κ 4 μήνες, δεν το \'χω κουβεντιάσει ακόμα. Μπορεί να είχα την διαίσθηση ότι θα πάψει να είναι μαζί μας, αλλά ποτέ δεν το χώνεψα, υπάρχουν φορές που με κατηγορώ που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι, αλλά η ανακοπή στην μεταφορά της για το νοσοκομείο ήταν μοιραία. Στο νεκροταφείο ενώ πηγαίνω, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είναι εκεί μέσα. Δεν μπορώ να ξεχάσω όταν την φίλησα στην εκκλησία κ αυτή η παγωμένη αίσθηση στα χείλη, πάγωσε μέχρι την ανάσα μου, ήταν εκει ξαπλωμένη ακίνητη, τόσο ήρεμο το πρόσωπό της που περίμενα απο στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσει. Δεν μπορώ να το χωνέψω, ούτε πρόκειται. Έχει έρθει ελάχιστες φορές στον ύπνο μου, για να μου δώσει κουράγιο. Θα θελα να ερχοταν πιο συχνά, αλλά νομίζω ότι έρχεται όταν την έχω πραγματικά ανάγκη.
Κουράγιο Θεοφανία μου, ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να μην ξεπεράσουμε ποτέ την απώλεια του προσώπου που ήταν ζωή για εμάς, αλλά θα συνεχίσουμε κάνοντας πράγματα που θα τους έκαναν περήφανους! Συνέχισε έχοντας την δύναμη της αίσθησης ότι είναι παντού, μέσα σου, δίπλα σου, γύρω σου κ είναι μαζί σου κάθε στιγμή! Να είσαι καλά!

[Θεοφανία]

Κοριτσάκια μου ευχαριστώ καταρχήν όλες σας...
(Εμπνευστή....τι το θελες και το ξανάφερες στην επιφάνεια?)
Δυστυχώς είμαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση που ήμουν και πριν 2/5 χρόνια. Άρνηση.
Το ξέρω πως είναι εντελώς χαζό αυτό που κάνω, αλλά διαπίστωσα πως με τον καιρό έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να πάω σε έναν ειδικό όπου θα μπορέσω να πω όλα αυτά που δεν λέω πρώτα απ όλα στον εαυτό μου.
Αυτό για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα, καθώς παλαιότερα δεν ήθελα καν να το σκεφτώ.
Κάποια στιγμή που θα νιώσω πως μπορώ, θα ξεκινήσω από δω. Είμαι σίγουρη πως σε σας θα βρω μικρά σκαλιστιράκια που θα με βοηθήσουν να ανοίξω τα πρώτα επωδυνα τούνελ στο δρόμο μου....
Ευχαριστώ....

[anwnimi]

Θεοφανία μου είσαι περισσότερο κοντά παρά ποτέ να πραγματοποιήσεις αυτή τη διαδρομή...Όταν θα ξεκινήσεις, να εκθέσεις το φόβο σου αύτό στο θεραπευτή σου ώστε να σε κάνει πρώτα να αιστανθείς ασφάλεια και σιγά σιγά να αρχίσεις να ξεδιπλώνεσαι. Δε χρειάζεται να νιώθεις εκεί ότι ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσεις αλλά να ΤΟ ΝΙΩΘΕΙΣ...

[weird]

κι εμεις ευχαριστουμε, για το ανοιγμα...
εχεις κατι το πολυ ιδιαιτερο οταν \"μιλας\" για τη μαμα σου... νιωθω σαν... να ανοιγεται στα δυο η ψυχη σου εκεινη την ωρα. Σαν να μπαινεις σε μια αλλη ψυχικη διαθεση. Ακομα μολις που το ακουμπας, το κοιτας απ εξω. Κι αυτο ειναι πολυ θετικο, που σε παρατηρεις...
Ετσι οπως εχουμε ολοι τον δικο μας τροπο να ζουμε τη ζωη μας, να σκεφτομαστε, να υπαρχουμε, εχουμε ολοι μας εναν μοναδικο τροπο να νιωθουμε, να αισθανομαστε, να πενθουμε και να τα εκφραζουμε ολα αυτα...
Σου ευχομαι να βαδισεις τον δικο σου δρομο της απωλειας και να ερθεις σε επαφη με ολα τα κομματια που \"χαθηκαν\" τη στιγμη εκεινη..
Ειναι δυσκολο αλλα, λυτρωτικο!
Κι εγω στον ιδιο δρομο ειμαι... ή μαλλον, εχω αρχισει να βαδιζω.

[weird]

Originally posted by mmaria
Θεοφανία μου, πάνε 5 χρόνια που \'χασα την γιαγιά μου, ήταν μαμά, ήταν οικογένεια για μένα, ο μόνος άθρωπος που είχα δίπλα μου που με γέμιζε κ τόσο απλόχερα μου δινε την αγάπη της. Ακόμα πάω με λαχτάρα στο σπίτι της να την συναντήσω, δεν περνάνε 10 λεπτά κ δεν με χωράει ο τόπος, θέλω να φύγω. Μαζί της έφυγε κ ένα κομμάτι απο μέσα, σαν ένα ζωτικό σημείο μου να έπαψε. Ενώ κάνω ψυχοθεραπεία εδώ κ 4 μήνες, δεν το \'χω κουβεντιάσει ακόμα. Μπορεί να είχα την διαίσθηση ότι θα πάψει να είναι μαζί μας, αλλά ποτέ δεν το χώνεψα, υπάρχουν φορές που με κατηγορώ που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι, αλλά η ανακοπή στην μεταφορά της για το νοσοκομείο ήταν μοιραία. Στο νεκροταφείο ενώ πηγαίνω, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είναι εκεί μέσα. Δεν μπορώ να ξεχάσω όταν την φίλησα στην εκκλησία κ αυτή η παγωμένη αίσθηση στα χείλη, πάγωσε μέχρι την ανάσα μου, ήταν εκει ξαπλωμένη ακίνητη, τόσο ήρεμο το πρόσωπό της που περίμενα απο στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσει. Δεν μπορώ να το χωνέψω, ούτε πρόκειται. Έχει έρθει ελάχιστες φορές στον ύπνο μου, για να μου δώσει κουράγιο. Θα θελα να ερχοταν πιο συχνά, αλλά νομίζω ότι έρχεται όταν την έχω πραγματικά ανάγκη.
Κουράγιο Θεοφανία μου, ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να μην ξεπεράσουμε ποτέ την απώλεια του προσώπου που ήταν ζωή για εμάς, αλλά θα συνεχίσουμε κάνοντας πράγματα που θα τους έκαναν περήφανους! Συνέχισε έχοντας την δύναμη της αίσθησης ότι είναι παντού, μέσα σου, δίπλα σου, γύρω σου κ είναι μαζί σου κάθε στιγμή! Να είσαι καλά!

Μαρια μου... τοσο δυνατα τα λογια σου...
Εγω στην κηδεια της γιαγιας μου δεν αντεξα καν να παω να την χαιρετησω! Χλωμιασα και λιγο ελειψε να σωριαστω. Πρωτη φορα το ενιωσα αυτο το πραγμα, τα ποδια μου να μην πηγαινουν. Μου εφεραν νερο για να συνελθω... τελικα δεν πλησιασα το φερετρο... με το που βαδιζα προς τα εκει με καταλαμβανε πανικος και λιποθυμια....
Δεν μπορω να το ψυχολογησω αυτο.... γιατι? Γιατι δεν αντεξα να την δω νεκρη?
Πολλες μπορει να ειναι οι απαντησεις, παντως σε νιωθω γατι κι εγω ειχα μια πολυ στενη σχεση με τη γιαγιακα μου... Μολις τωρα, μετα απο καποια χρονια εχω αρχισει να το επεξεργαζομαι καλυτερα.

[Θεοφανία]

Originally posted by weird
κι εμεις ευχαριστουμε, για το ανοιγμα...
εχεις κατι το πολυ ιδιαιτερο οταν \"μιλας\" για τη μαμα σου... νιωθω σαν... να ανοιγεται στα δυο η ψυχη σου εκεινη την ωρα. Σαν να μπαινεις σε μια αλλη ψυχικη διαθεση. Ακομα μολις που το ακουμπας, το κοιτας απ εξω. Κι αυτο ειναι πολυ θετικο, που σε παρατηρεις...
Ετσι οπως εχουμε ολοι τον δικο μας τροπο να ζουμε τη ζωη μας, να σκεφτομαστε, να υπαρχουμε, εχουμε ολοι μας εναν μοναδικο τροπο να νιωθουμε, να αισθανομαστε, να πενθουμε και να τα εκφραζουμε ολα αυτα...
Σου ευχομαι να βαδισεις τον δικο σου δρομο της απωλειας και να ερθεις σε επαφη με ολα τα κομματια που \"χαθηκαν\" τη στιγμη εκεινη..
Ειναι δυσκολο αλλα, λυτρωτικο!
Κι εγω στον ιδιο δρομο ειμαι... ή μαλλον, εχω αρχισει να βαδιζω.

weird..... αυτή η πληγή ειναι σαν αυτές που ενώ δεν τις έχεις ξύσει καθόλου δεν τολμάς να τις ακουμπήσεις, φοβάσαι ότι θα καείς λίγο πριν φτάσεις.
Χαίρομαι που εισαι στο δρόμο, εγώ είμαι πολύ πίσω σου και εύχομαι κάποτε να τον διασχίσω σταματώντας να κάνω το κακομαθημενο παιδί που δεν εννοεί να ωριμάσει και να αντιμετωπίσει κατάματα την αλήθεια.....