Χάνοντας τη μαμά

[maria...]

θεοφανια πρεπει να πενθησεις την μανουλα σου για να μπορεσεις να ξεπερασεις τον χαμο της.κλαψε σκεψου τις καλες στιγμες σας το τι εχασες χανοντας της.προκαλεσε τον εαυτο σου.

[Θεοφανία]

μαρία.....είναι πολύ εύκολο στη θεωρία, στην πράξη υπάρχει πρόβλημα.
Κάποτε έδινα και εγώ συμβουλές σε μια φίλη μου που είχε χάσει τη μητερα της. Όταν μου συνεβη εμένα....πραγματικά....είδα πως ζούσα σε άλλο κόσμο......

[maria...]

εχεις δικιο αν δεν εχει περασει καπια αυτα δεν μπορει να καταλαβει πως νιωθεις αλλα πυστευω αν το παρεις σιγα σιγα αποφαση οτι εφυγε κιας ηταν πολυ νεα.αν σε εβλεπε απο καπου θα ηθελε να εισαι ευτιχησμενη σιγουρα.η μανα μ με τον χρονο το ξεπερασε και με κλαμα.στην αρχη δεν μπορουσε να κλαψει κα8ολου και δεν της εκανε καλο.οσο για μενα ο θανατος της γιαγιας μ ηταν οτι χειροτερο μ ειχε συμβει ειχα πα8ει τρομερο σοκ και απο τοτε αρχισα να εχω φοβιες στο σκοταδι και σε πολα αλλα.την λατρευα.κουραγιο ...και ξερω ο πατερας φευγει τον ξχνας αλλα η μανα.....δεν μπορει να την αντικαταστησει τπτ και τρομαρα μου οταν χασω την δικια μου.δεν 8ελω να το σκευτωμαι.δεν μπορω να φανταστω την ζωη μ χωρις αυτην,,,,,

[anwnimi]

Μερικές φορές σε μερικούς ανθρώπους το συναίσθημα είναι τόσο τρομερό που εμείς οι ίδιοι υποσυνείδητα το μπλοκάρουμε για να προστατευτούμε προσωρινά από την έντασή του...
το ίδιο είχα πάθει κι εγώ αρχικά. Αφού έκανα σκέψεις του τύπου εγώ είμαι ικανή και να αρχίσω να γελάω με τόση παγωμάρα που νιώθω...Άλλο περιστατικό είναι όταν μια φίλη με είχε πάρει τηλέφωνο να με συλλυπηθεί την ίδια μέρα και με ρώτησε τι κάνω...της λέω αόριστα καλά...και μου λέει σ\'ακούω ήρεμη...έχεις πάρει ηρεμιστικά έτσι;

Αυτή είναι η φάση της άρνησης. Είναι πολύ \"χρήσιμη\" ώστε να μπορέσει να προστατευτεί ο άνθρωπος από ένα τεράστιο συναίσθημα πόνου... Όμως κάποια στιγμή πρέπει να υποχωρήσει...Ίσως ο ίδιος΄ο άνθρωπος να μη θέλει κατά βάθος να υποχωρήσει η φάση αυτή γιατί φοβάται την ένταση του συναισθήματος που πρόκειται να βιώσει...Από την άλλη τον τυραννά αυτή η άρνηση...

Θεοφανία μου είναι πολύ δύσκολο και το καταλαβαίνω...Όμως μόνο \"καλό\" θα σου κάνει να απελευθερώσεις κάποια στιγμή τον πόνο σου...αν κάνεις αργά και σταθερά βήματα με τη βοήθεια ενός ειδικού για να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη...κι εδώ μπορείς να εκφράζεσαι...άλλωστε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιώσει τον πόνο της απώλειας, την άρνησή του και την αποδοχή του... Γιατί έξω δύσκολα συναντάς ανθρώπους που αντέχουν τέτοια θέματα. Υπάρχει μεγάλη άρνηση στο να συζητήσει κανείς το θέμα του θανάτου αν δεν το έχει βιώσει. Κι όμως είναι το πιο σίγουρο γεγονός της ζωής μας.

[weird]

Originally posted by Θεοφανία

Originally posted by weird
κι εμεις ευχαριστουμε, για το ανοιγμα...
εχεις κατι το πολυ ιδιαιτερο οταν \"μιλας\" για τη μαμα σου... νιωθω σαν... να ανοιγεται στα δυο η ψυχη σου εκεινη την ωρα. Σαν να μπαινεις σε μια αλλη ψυχικη διαθεση. Ακομα μολις που το ακουμπας, το κοιτας απ εξω. Κι αυτο ειναι πολυ θετικο, που σε παρατηρεις...
Ετσι οπως εχουμε ολοι τον δικο μας τροπο να ζουμε τη ζωη μας, να σκεφτομαστε, να υπαρχουμε, εχουμε ολοι μας εναν μοναδικο τροπο να νιωθουμε, να αισθανομαστε, να πενθουμε και να τα εκφραζουμε ολα αυτα...
Σου ευχομαι να βαδισεις τον δικο σου δρομο της απωλειας και να ερθεις σε επαφη με ολα τα κομματια που \"χαθηκαν\" τη στιγμη εκεινη..
Ειναι δυσκολο αλλα, λυτρωτικο!
Κι εγω στον ιδιο δρομο ειμαι... ή μαλλον, εχω αρχισει να βαδιζω.

weird..... αυτή η πληγή ειναι σαν αυτές που ενώ δεν τις έχεις ξύσει καθόλου δεν τολμάς να τις ακουμπήσεις, φοβάσαι ότι θα καείς λίγο πριν φτάσεις.
Χαίρομαι που εισαι στο δρόμο, εγώ είμαι πολύ πίσω σου και εύχομαι κάποτε να τον διασχίσω σταματώντας να κάνω το κακομαθημενο παιδί που δεν εννοεί να ωριμάσει και να αντιμετωπίσει κατάματα την αλήθεια.....

Ενα βραδυ, οταν ξεκιναγα τις συνεδριες ξυπνησα και με ελουζε κρυος ιδρωτας! κατι ειχε σκαλιχτει μεσα μου απειροελαχιστα μεν αλλα εκανε τρομαχτικες δονησεις.
Το θεμα της απωλειας, το ειχα ντυσει μεμια παιδικη στολη, το ειχα δεσει και κλεισει σε ενα μπαουλακι χρωματιστο σε μιαν ακρουλα του μυαλου και της ψυχης μου.
Νομιζω οτι τοτε ηταν που η θεραπευτρια μου απλα κοιταξε το μπαουλακι, και με εκανε και μενα να το δω!
Τα δακρυα ετρεχαν ασταματητα και δεν μπορουσα να εντοπισω την πηγη τους μεσα μου. Ενιωθα σαν να εχει ξεπηδησει κατι αγριο κι απροβλεπτο στην επιφανεια και κατευθυνθηκα σαν υπνωτισμενη στο μπαλκονι..
Τοτε η περιεργη αισθηση πηρε τη μορφη εικονας. Ηταν ενα χασμα, ενα χαωδες κενο που ξεκιναγε σαν αποτομος γκρεμος. Σκετος τρομος. \"Αυριο θα της μιλησω! Τι χαραδρα ειναι αυτη που αντικρυσα μεσα μου! Δεν της επιτρεπω να αγγιζει το θεμα της μαμας, ειναι πολυ, πολυ για μενα! Δεν εχει κανενα δικαιωμα, θα με τρελλανει...\" Ηταν οι σκεψεις μου κι ο θυμος εβραζε μεσα μου.
Αυτο ηταν τοπρωτο σκιρτημα. Η πρωτη μου αληθινη επαφη με την απωλεια, και εκαιγε...
Απο εκει και περα πηρε πολυ χρονο και λεπτοτητα στον χειρισμο απο τη μερια της θεραπευτριας μου για να φτασουμε στο σημερα.
Θεοφανια μου
δωσε μια αγκαλια σε αυτο το κακομαθημενο παιδι και μην το μαλλωνεις! Θελει το χρονο και τα χαδια του.... και ειδικα τα τελευταια δυο χρονια, θελει και τη μητερα του... απεγνωσμενα.
Μην εισαι αυστηρη, μεσα του βαθια ποναει και φοβαται μην καει απο τον πονο και τον τρομο του.
Με το μαλακο.. Μην εισαι αυστηρη με εσενα, δεν χρειαζεται να νιωθεις ενοχη. Το πενθος σου ειναι μια υποθεση καθαρα προσωπικη, γιατι να εχεις ενοχες?
Κουραγιο, θα τον βρεις τον δρομο...

[κοντεσακι]

θεοφανια βγαλε αυτο που εχεισ μεσα σου.κλαψε,ξεσπασε,μην το κρατασ.η μητερα μου πριν 24 χρονια εχασε τον μοναδικο αδερφο τησ 30 χρονων.μοναδικο στηριγμα οι γονεισ τησ και η οικογενεια τησ.πριν ενα χρονο εχασε την μητερα τησ.καταλαβαινεισ ποσο δυσκολο ηταν ολο αυτο.πονουσε διπλα.αν και μεγαλη στην ηλικια η γιαγια, ο πονοσ που ενιωθε ηταν αβασταχτοσ.ενιωθα οτι θα την χασω, οτι θα παθει καταθλιψη.την αφησαμε ομωσ να την πενθησει, να κλαψει, να το βγαλει ολο αυτο που ενιωθε.πλεον που εχει ηρεμησει λιγο (ποτε δεν την λησμονει ομωσ,παντα την αναπωλει,την σκεφτεται,κλαιει) τησ λεω πωσ η γιαγια το μονο που θελει ειναι να μασ βλεπει ευτυχισμενουσ.και ετσι ειναι,ηρθε στα ονειρα μου και μου ειπε μην κλαιτε για μενα ειμαι καλα........ετσι και η μαμα σου κουκλα μου θελει να σε βλεπει ευτυχισμενη και χαρουμενη, να φτιαχνεισ την ζωη σου.μπορει να μην τουσ βλεπουμε αλλα ζουνε, υπαρχουν και το μονο που θελουν ειναι να βλεπουν την ευτυχια στα προσωπα μασ.
ζησε με την αναμνηση τησ...η μητερα μου στεναχωριεται γιατι οταν εγινε ολο αυτο με τον αδερφο τησ ειμασταν μικρα, και δεν μασ μεγαλωσε οπωσ θα ηθελε.εννοω οτι η στεναχωρια και το πενθοσ τησ στερισαν στιγμεσ με την οικογενεια τησ.
μην κανεισ το ιδιο στο εαυτο σου.συνεχισε να ζησεισ,δεν σημαινει οτι την ξεχνασ.κρατησε την μεσα σου σαν κατι μοναδικο και προχωρα με αυτο....
να εισαι καλα............

[Θεοφανία]

Κοριτσάκια μου πάλι σας ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια.....

Κοντεσάκι, η μαμά μου ένα χρόνο πριν φύγει έχασε τον μπαμπά της. Πιστεύω πως όλη αυτή η στεναχώρια την έσπρωξε άλλο ένα βήμα για να φύγει. Τον πένθησε όσο δεν έχω δει άνθρωπο να το κάνει και φαντάσου ότι ο παππούς ήταν 80 χρονών.
Εκεί σκέφτομαι, γιατί εγώ να μη μπορω να την πενθήσω έτσι; Δεν ξέρω, δεν αντέχω.
Ίσως υπερεκτίμισε τις δυνάμεις της. Εγώ είμαι τελείως διαφορετική. Δεν αντέχω ούτε να το σκεφτώ.

weird.....το παιδί ειναι πολύ κακομαθημένο και αδύναμο, δεν θέλει να παραδεχτεί ότι γκρεμίστηκε ένας από τους τοίχους, (ίσως ο πιο σημαντικός), που του παρείχε αυτή τη συναισθηματική ασφάλεια που δύσκολα θα ξαναχτίσει γύρω του.

Εχτές είχε έρθει στο εξωτικό εξοχικό ο αδελφός μου και μας έλεγε μια ιστορία για μια υπάλληλο του. Είναι 19 χρονών και πριν δέκα χρόνια η μαμά της έφυγε για Γερμανία. Από τότε δεν ξαναμίλησε μαζί της και περιμένει κάποια στιγμή ν τη βρει. Ζει με αυτή την ελπίδα.
Ο αδελφός μου έμαθε από τη θεία της πως η μαμά της έχει πεθάνει και δεν το έχουν πει στο κοριτσάκι ακόμη.
Τρελλάθηκα με αυτή την ιστορία. Λέω, εδώ άλλα παιδιά δεν έζησαν τη μαμά τους ούτε στο ελάχιστο σε σχέση με μένα και γω ολόκληρη γαιδούρα το έχω κάνει θρίλερ να το αποδεχτώ....
Αυτά.

[Φοίβη]

Originally posted by Θεοφανία
Εκεί σκέφτομαι, γιατί εγώ να μη μπορω να την πενθήσω έτσι; Δεν ξέρω, δεν αντέχω.

weird.....το παιδί ειναι πολύ κακομαθημένο και αδύναμο, Τρελλάθηκα με αυτή την ιστορία. Λέω, εδώ άλλα παιδιά δεν έζησαν τη μαμά τους ούτε στο ελάχιστο σε σχέση με μένα και γω ολόκληρη γαιδούρα το έχω κάνει θρίλερ να το αποδεχτώ....
Αυτά.

Θεοφανία μου, σε όλα αυτά που γράφεις ακούω ένα συνεχές \"κατηγορώ\".
Λες \"γιατί εγώ να μη μπορω να την πενθήσω έτσι;\" Θα έπρεπε να μπορούσες?
Μετά λες οτι είσαι κακομαθημένη, οτι είσαι αδύναμη.
Και μετά επιμένεις \"Εγω ολόκληρη γαιδούρα το έχω κάνει θρίλερ να το αποδεχτώ.\" Θα \'πρεπε να το είχες αποδεχτεί?
Μοιάζει σαν να κατηγορείς τον εαυτό σου για το πως αντιμετωπίζεις την απώλεια της μητέρας σου.
Εκτός αν δεν έχω καταλάβει καλά και δεν γράφεις κάτι τέτοιο.

[Θεοφανία]

Φοίβη μου.....καταλαβαίνω τι λες. Από τη μια σκέφτομαι έτσι, από την άλλη λέω, μόνο χειρότερα υπάρχουν?
Υπάρχουν και καλύτερα. Η γιαγιά μου ας πούμε, η μητέρα της, ζει. Γιατί να μην έφτανε και η μαμά μου τόσο μακριά και να χαθεί τόσο νέα;
Φαύλος κύκλος και στη μέση εγώ....

[Φοίβη]

Απο τη μια σκέφτεσαι τα χειρότερα και απο την άλλη σκέφτεσαι τα καλύτερα και σε πιάνει το παράπονο...Κι έτσι έχεις κολλήσει στη μέση και δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Σκέφτεσαι τα καλύτερα και τα χειρότερα αλλά, νομίζω, οτι δεν σκέφτεσαι άυτό που είναι αυτή τη στιγμή, αυτό που εσύ αντιμετωπίζεις, εδώ και τώρα.

[anwnimi]

Originally posted by Θεοφανία
Τρελλάθηκα με αυτή την ιστορία. Λέω, εδώ άλλα παιδιά δεν έζησαν τη μαμά τους ούτε στο ελάχιστο σε σχέση με μένα και γω ολόκληρη γαιδούρα το έχω κάνει θρίλερ να το αποδεχτώ....
Όχι, μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου! Κάθε μάνα, κάθε πατέρας, όσο χρονών και να είναι, όποτε κι αν τους χάνει κάποιος, αφήνουν πίσω το παιδί τους, μικρό, ενήλικα ή μεσήλικα, ακόμα και ηλικιωμένο... Και το παιδί τους είναι ελεύθερο να πονέσει και να το εκφράσει. Δεν πρέπει να νιώθει ενοχές του στυλ είμαι πια μεγάλος για τέτοια συναισθήματα ή υπάρχουν και πολύ χειρότερα γι\'αυτό θα πρέπει να το θάψω μέσα μου και δεν έχω το δικαίωμα ή είμαι αχάριστος αν το εκφράσω...


Δυστυχώς όταν με έβλεπαν πολύ χάλια ακόμα και δικοί μου άνθρωποι μου λέγαν λόγια παρηγοριάς του στυλ \"έλα πως κάνεις έτσι, στο κάτω κάτω δεν είσαι και τόσο μικρή!\" επί λέξει. Αυτό με θύμωνε πάρα πολύ γιατί για μένα είχε σημασία το πρόσωπο που έχασα και όχι η ηλικία του/μου. Αν το ακούσω κάποιον να το λέει ακόμα και για έναν παππούλη αρκετά ηλικιωμένο γίνομαι έξαλλη. Όχι πως δεν είναι τρομερότερο το χτύπημα όταν κάποιος είναι νέος, αδιαμφισβήτητο! Αλλά δεν πρέπει να απαξιωνεις τον πόνο του άλλου που έχασε κάποιον αγαπημένο του με τέτοιο ύφος ακόμα και με αυτή τη δικαιολογία.

Το \"υπάρχουν και χειρότερα, ας μην είμαι αχάριστος/η\" ταιριάζει αλλού Θεοφανία μου, όταν κάποιος δεν μπορεί να βγει από τον κύκλο του πόνου. Μην τα μπερδεύεις και ρίχνεις κατηγορίες στον εαυτό σου που δεν τις αξίζεις. Έχεις το δικαίωμα να εκφράσεις αυτό που νιώθεις για τη μανούλα σου που έχασες όσο και να είσαι, γιατί ήταν ένας πολύ αγαπημένος σου άνθρωπος.

Υπάρχουν και καλύτερα. Η γιαγιά μου ας πούμε, η μητέρα της, ζει. Γιατί να μην έφτανε και η μαμά μου τόσο μακριά και να χαθεί τόσο νέα;

To έχω νιώσει απίστευτες φορές το συναίσθημα αυτό...Ακόμα και της ζήλειας...Είναι ανθρώπινο να νιώθεις έτσι όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς. Να νιώθεις ότι ήταν άδικο... Μια πολύ καλή μου φίλη ξέρεις τι μου είχε πει; Σε αυτή τη ζωή δεν ερχομαστε με καμία εγγύηση. Έχουμε έρθει μόνο με το δώρο της ζωής και της αγάπης. Από εκεί και πέρα δεν έχουμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο ούτε για τα όσα υπέροχα έρθουν να μας βρουν ούτε και για τα υπέροχα που κάποια στιγμή μας εγκαταλείπουν. Η ανθρώπινη φύση έτσι είναι...Μένει να την αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα το δώρο της ζωής, για όσο ακόμα μας δίνεται...

[mstrouf]

Θεοφανία μου, δεν είσαι ούτε κακομαθημένη, ούτε αδύναμη, είσαι ένας άνθρωπος γεμάτος αισθήματα που τα κρατάς σε απόσταση για να μπορείς να διατηρείσαι καλά. δεν υπάρχει σύγκριση των συναισθημάτων της απώλειας κ καθένας την βιώνει διαφορετικά κ ανάλογα των συνθηκών γύρω του.
anwnimi είναι φοβερό αυτό που γράφεις

[anwnimi]

Μαρία μου σ\'ευχαριστώ αλλά έτσι το ένιωσα γι\'αυτό. Αν δεν είχα βιώσει κι εγώ τέτοια γεγονότα δε θα ήξερα πραγματικά τι να πω...

[maria...]

κοριτσια οτι κιαν της λεμε μονο η θεοφανια ξερει και ποναει τον χαμο της μανουλας της.δεν μπορυμε να καταλαβουμε απολυτα πως νιω8ει.ηταν νεα κιολας.τωρα επρεπε να δει εγγονακια να παζει μαζι τους προλαβε να δει θεοφανια?κλαψε για ολα οσα δεν προλαβε να ζησει κλαψε αλιως σιγα σιγα θα μαραζωσεις.το χειροτερο ειναι να χανεις παιδι πυστευω.οχι οτι ειναι λιγο που εχασες την μανουλα σου.η μανα μ εκλαιγε συνεχια γιατι δεν προλαβε να της πει ποσο την αγαπουσε.

[mstrouf]

ναι καταλαβαίνω anwnimi, απορώ που βρίσκεις τη δύναμη κ τα λόγια κ το εκφράζεις, εμένα με πιασε φοβερή θλίψη την τελευταία φορά που γραψα εδω, γιατί ο πόνος πολλές φορές μας κανει διαφορετικούς, ανακαλύπτοντας μια άλλη πτυχή του εαυτού μας. εμένα μου λέγανε \"ελα μην κάνεις έτσι σκέψου κ την μάνα σου, ποιος θα την στηρίξει;\" σαν να μην είχα το δικαίωμα, πως να το πω να κλάψω, σαν να έπαιρνες ένα ρόλο για τους άλλους οτι είσαι δυνατός κ ύστερα κλεινόμουνα κ κατέβαζα τα μπουκάλια με το ουισκι.
πάντως Θεοφανία μου, μέσα σου θα νιώσεις πότε θα είσαι έτοιμη, μην πιέζεις τον εαυτό σου κ σίγουρα κάποια στιγμή, όταν κάνεις το επόμενο βήμα, πέρα απο την αναγνώριση, που βλέπεις ήδη τον εαυτό σου πως αντιδρά, σίγουρα θα επιλέξεις ότι είναι καλύτερο για σένα κ ότι σου ταιριάζει σαν πιο σωστο. θέλει χρόνο.. όσο πάρει..
τι μιλάω κ γω τώρα πες, μετα απο τόσο σπρώξιμο, δειλά δειλά εμφανίζομαι..
κουράγιο, εσύ ξερεις τι είναι το καλύτερο για σένα!