Ξανα εδω- αγχος-ψυχοσωματικα

[rotoka]

Νικο ποσο σε καταλαβαινω και σε νιωθω. Ειμαι ακριβως ετσι πανω απο ενα χρονο και πλεον εχω συμβιβαστει με το προβλημα και απλα προσπαθω να το λυσω. Η ψυχολογος μου σε συνδιασμο με την ομοιοπαθητικη με βελτιωνουν αργα και σταθερα. Βεβαια μεσα απο ολα αυτα αποκομισα και εγω μια φοβια αντιστοιχη με την δικια σου στο γυμναστηριο, εγω το θεμα το εχω στο σινεμα οπου τρεμει το φιλοκαρδι μου. Μιλαμε για τρομερους πανικους αγωνια και να μην μπορω να σταθω σε χλωρο κλαρι και εγω λοιπον πιστευω πως με περνανε για τρελο, αυτο ομως που συστηνω ειναι να τους γραψεις ολους και ολα στα παλαιοτερα να των υποδυματων σουνα μην σε νοιαζει πως μπορει να σε κοιταξουν οι αλλοι επειδη εκεινη την ωρα εκδηλωνεις ενα πανικο και να τα αφησεις ολα να κυλησουν ομαλα μεχρι να επανελθεις στην ηρεμια. Καποια μερα θα τον βρουμε τον δρομο μας.
Υ.Γ. Οταν διαβαζα αυτο για τις διακοπες και το ξεκαθαρισμα φιλιων ηταν σαν να διαβαζα δικο μου post! Ελπιζω να μην τα πηρες και συ τοσο βαρια οσο εγω. ;)

[NickosDark]

Σε ευχαριστω CC μου και ανταποδιδω.

@rotoka και σε ενα σε ευχαριστω...

Στο σινεμα αν σου πω οτι δεν εχω πατησει απο περισυ τετοια εποχη για να σκεφτω αν θα παθω κριση θα με πιστεψεις;; :P
Γενικα ομως το παθαινω σε χωρους που βρισκω επικινδυνο το να φυγω η πολυ ρεζιλικο (σουπερ μαρκετ, αυτοκινητο σαν οδηγος κλπ αλλα κυριως μα κυριως το γυμναστηριο) οποτε σε καταλαβαινω... Σιγουρα συμφωνω με αυτο που λες... Με πιανουν οι μουρλες μου και ακολουθω τα συμπτωματα αλλα απο την αλλη με ενοχλει η περιορισμενη λειτουργικοτητα μου και καμια φορα με πιανει και πεισμα.. Πχ πλυμμηρισε σπιτι φιλης τωρα με τις βροχες.. Δε γινεται να μην την στηριξω σε κατι τετοιο γιατι φοβαμαι να πιασω τιμονι μηπως μεινω στον τοπο... Οποτε μπαινω στο αμαξι οδηγαω και μολις με πιασουν λεω ''απολαυσε το''.

Ελπιζω σε ενα μελλον χωρις αλλα τοσο σοβαρα προβληματα, και ηρεμιας... Και ελπιζω να μου κανει ο Θεος την χαρη...

Γενικα δεν με απασχολει για τον κοσμο οπως λες... Αλλα στο γυμναστηριο επειδη ειναι θαμονες ολοι για αυτο ακριβως και με ενοχλει... Με βλεπουν καθε βδομαδα και τους βλεπω καθε βδομαδα σχεδον για 2 χρονια...
Και δεν τους εμπιστευομαι- με τρομαζουν... Οποτε εχω στο μυαλο μου πως οταν γυμναζομαι ουσιαστικα θετω τον εαυτο μου σε καποια μορφη κινδυνου + οτι βρισκομαι αναμεσα σε τετοιους ανθρωπους... Και αρχιζει το μεγαλειο...

Τωρα οσο για τους φιλους μου... Για ορισμενες φιλιες το πηρα βαρια ναι.. Αλλα περισσοτερο με θυμο για το ποσο ευκολα με ξεγραψαν και πως ολοι αυτοι οι ''δηθεν'' φιλοι μου ποτε δεν ειχαν επαφη μαζι μου του τυπου ''σου χρωσταω χαρη ρε αδερφε''... Οποτε προσπαθησα να εκτονωσω τον θυμο μου σε κατι δημιουργικο και να μην τον αφηνω να με κατα τρωει μεσα μου...

Ηταν κατι που επρεπε να γινει απο καιρο γιατι αντιλαμβανομουν πως δεν ταιριαζω με αυτα τα ατομα... Αλλα παντα ελεγα ''τι κακο σου κανει να εχεις επαφες και με ενα ατομο παραπανω'' ; Τελικα εφτασα σε σημειο να μην μπορω να μιλησω μαζι τους χωρις να σκεφτομαι πως θελω να φυγω απο κει περα και πως η συζητηση με προκαλουσε εκνευρισμο..

Με τον εναν φιλο μου τα εσπασα γιατι μου εκανε coming out, τον στηριξα, τον ακουσα, τον συμβουλευσα σαν αδερφο μου για αρκετο καιρο και πραγματικα ηθελα να τον βοηθησω να βρει τον εαυτο του οσο πιο ''ομορφα'' μπορουσα και λιγο καιρο αργοτερα μεσα σε 1-2 συζητησεις ετυχε και εξεφραζα την μελαγχολια μου που δεν πηγα διακοπες φετος. Το πηρε πανω του μου ειπε αν θες παμε μαζι... Λεω κομπλε.
Να μην τα πολυλογω κανονιζουμε ιστοριες σκηνικα μαζι με ενα παιδι που ηρθε να τον δει... Αλλα κατι προεκυψε και δεν ηταν σιγουρο αν θα φυγουμε (ενδοοικογενειακοι καυγαδες και τα σχετικα). 2 μερες πριν το ταξιδι μου λεει θα ερθω σε επικοινωνια εγω μαζι σου αυριο. Του λεω κομπλε... Δεν μιλησαμε ποτε (δεν τον εψαξα για να μην τον φερω σε δυσκολη θεση) και εν τελει μαθαινω πως πηγαν οι δυο τους και περασαν και μια χαρα...

Δε φανταζεσαι ποσο μαλακας ενιωσα... Και ακομα ποσο πιο μαλακας που οταν μιλησαμε για το θεμα, μου ελεγε ενα καρο ακυρες δικαιολογιες και μεσα σε ολα τα αλλα μου πεταξε ενα ''ε αφου ειδες οτι πηγαμε γιατι δεν ηρθες ρε; με ρωτησε γιατι τον ξεκοψα και τον σιχτηριζα του εδωσα τον λογο... Ενα συγγνωμη δεν ζητησε και παρ'ολα αυτα μου εβρισκε δικαιολογιες πως κανω λαθος και πως οντως ενιωσε ασχημα... Δεν εκανα τον κοπο καν να απαντησω η να τα ξαναβρω μαζι του... Εφυγε στην Αγγλια (σπουδαζει εκει) και μαλιστα εγραφε ποσο ''προδομενος'' ενιωθε απο τις διακοπες του εδω και τους φιλους του (στα κλασσικα τσεκ ιν...)... Τελικα ο καθενας οτι τον συμφερει σκεφτεται και πλαθει την ιστορια του... Για αυτο και δυσκολευομαι πολυ να εμπιστευτω ανθρωπους που δεν αντιλαμβανονται τον ορο ''ταπεινοτητα''...

Με παρομοια σκηνικα η προσβολλες ξεκοψα και απο μερικους ακομα ''φιλους'' ... Τι να πεις... Υγεια τους ευχομαι και να βρουν τον δρομο που εχουν ως στοχο να ακολουθησουν τιποτα αλλο...

[NickosDark]

Δε θελω να πω γενικα για τις τελευταιες μερες για να μην κουραζω...
Αλλα θα ηθελα να εστιασω στο πως νιωθω τωρα γιατι πραγματικα θελω καποιον να με ακουσει και να μου πει πεντε πραγματα.

Εκανα γυμναστικη λιγο στο σπιτι, σε καποια φαση ηθελα να σταματησω στην μεση. Με γεμισε ενα συναισθημα φοβου και ματαιοτητας... Αλλα ελα μην τα παρατας συνεχισε να τελειωσεις θα νιωσεις καλα μετα.
Οντως τελειωσα την γυμναστικη, εφαγα κλπ...Σε καποια φαση μπηκα μεσα στο υπνοδωματιο μου και μου μυρισε νοσοκομειο... Μου εφερε την πολυ γνωριμη μυρωδια του νοσοκομειου οταν νοσηλευομουν... Φοβηθηκα και ταυτοχρονα νιωθω ενα βαρος μεσα μου.. Δε μπορω να το καταλαβω... Φοβαμαι ομως και θελω να αρχιζω να κλαιω... Νιωθω λες και εχω βιωσει απορριψη απο τον ερωτα της ζωης μου πανω σε καυγα ενα πραγμα... Δε μπορω να το εξηγησω αλλα ειναι απαισιο... Ταυτοχρονα εχω και καποια ψυχοσωματικα και νοσοφοβικες σκεψεις...

Αποκαλυπτονται μηπως σιγα σιγα τα συναισθηματα που προσπαθουσαν να κρυψουν οι πολυ δυνατες κρισεις πανικου τοσο καιρο; Γινομαι χειροτερα; Ειναι προμηνυμα για κατι; (Θεος φυλαξει...) Δεν μπορω να καταλαβω... Αλλα σιγουρα νιωθω κατι πολυ χαοτικο και εντονο μεσα μου...