Να το αποκαλύψω ή όχι??

[menis_64]

φιλος μου στην αναγκη να παρει το πτυχιο επιασε τον διευθυντη να μιλησει....αλλα το παιδι δεν ειχε καποια ψυχικη νοσο αλλα πως το λενε ''δεν σκαμπαζει'' απο γραμματα...ειχε παλεβαι απο εξεταστικη σε εξεταστικη, δεν θα το παρω το πτυχιο? Καποιοι καθηγητες εδειξαν κατανοηση και τον εσπρωξαν και λιγο...Αν το ανεφερες εσυ, εφοσον θα το ηθελες, μπορει να εδειχναν καποια κατονοηση.....

[John11]

Τώρα γράφεις την πικρή αλήθεια. Αν δεν μετρούσε η γνώμη του θα στεναχωριόμουν; Επειδή ο κάθε άνθρωπος έχει και από μια γνώμη, αυτό τί σημαίνει; Πως θα κάτσουμε να σκάσουμε γιατί ο α πιστεύει αυτό το πράγμα για μένα και ο β το άλλο;

Το θέμα δεν είναι μόνο ένας καθηγητής. Αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε πραγματικά άσχημα είναι η γνώμη/κριτική (η λέξη δεν μπορεί να το εκφράσει) όλων των άλλων, σαν "άθροισμα" κριτικής/γνώμης. Η κρυφή (συνήθως) ή η φανερή γνώμη/κριτική των άλλων. Αν οι άλλοι δεν αισθάνονταν "κάπως" για εμάς (σ' αυτή την περίπτωση για εσένα) δεν θα αισθανόσουνα άσχημα. Αυτό που σε κάνει (μας κάνει) να αισθάνεσαι άσχημα είναι οι άλλοι, συμφοιτητηές, κλπ. Αλλιώς, ο καθηγητής θα ήταν εκείνος που θα αισθανόταν άσχημα. Ή ίσως κανείς. Αλλά δυστυχώς αισθάνεσαι εσύ άσχημα. Δεν οφείλεται στον καθηγητή μόνο. Σωστά? Καταλαβαίνεις τι εννοώ?

[John11]

Μετά, συμβαίνει κάτι άλλο. Όποιος βρεθεί σε τέτοια πίεση, αρχίζει να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του μόνος του. Αυτό δημιουργεί το επόμενο θέμα. Στην προσπάθειά του να σταθεί στα πόδια του, βάζει πολλή δύναμη σε αυτό. Και προσπαθεί να κρυφτεί από τους άλλους, προσπαθεί να προστατευτεί από τους άλλους, προσπαθεί να βρει τρόπους να ανταπεξέλθει. Στην προσπάθεια αυτή χτίζει ένα τείχος προς τους άλλους. Το τείχος αυτό είναι "να σωθώ εγώ, δεν με νοιάζει για τον άλλο" (πάλι οι λέξεις δεν το εκφράζουν καλά).
Μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει δίκιο σε αυτό. Θα προτιμούσα οι άνθρωποι να συνεργαζόμασταν. Δηλαδή όταν εγώ βρεθώ σε μια άσχημη θέση να βρεθεί κάποιος που να αισθάνεται για μένα. Και εγώ με τη σειρά μου να κάνω το ίδιο γι' αυτόν. Φαίνεται ότι δεν είναι εύκολα εφικτό. Ας μην πω άλλα τώρα.

[End_of_an_era]

Τι συγγνώμη ρε συ... καλά έκανες! Όσες φορές θες να τα γράφεις να ξεσπάς. Σε καταλαβαίνω ΣΕ ΟΛΑ. Ακόμη και για το ότι δεν θες να εκτίθεσαι. Η πιο δύσκολη περίοδος θυμάμαι ήταν όταν πήγαινα στην σχολή κλαμμένη και πριν κατέβω από το αυτοκίνητο σκούπιζα τα μάτια μου, περίμενα λίγη ώρα να ξεπριστούν και να μην φαίνονται κόκκινα, φόρουσα την μάσκα του γελαστού παιδιού, κατέβαινα και ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ. Ξανάμπαινα μετά στο αυτοκίνητο (κάποιες φορές δεν άντεχα και έφευγα και πιο νωρίς) και δώστου ξανά το κλάμα.. Ε δεν άντεξα για πολλύ καιρό έτσι. Φτάνει που προσποιούμουν και στο σπίτι. Δεν είχα καθόλου συγκέντρωση και μνήμη, γίνονταν ένα σωρό πράγματα που μετά την είχα βγάλει στο κρεβάτι, έκλεινα 15ωρα και 17ωρα ύπνου.. Παράτησα τελείως την σχολή και μέχρι να συνέλθω μόνη μου έχασα ένα ολόκληρο χρόνο. Τώρα φοβάμαι ξανά για υποτροπή γιατί έχω και κάτι άλλα θέματα υγείας αλλά επειδή έχω ξαναπεράσει από αυτό το σημείο και βγήκα, ξέρω πως αν αφήσω ξανά την αρρώστια να με ρίξει, θα βγω πιο δύσκολα αυτή την φορά γιατί κάθε φορά που πέφτεις εξαντλείσαι χειρότερα και τώρα γνωρίζω πώς είναι να είσαι στον πάτο και γι' αυτό προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μην ξαναφτάσω σ' αυτό το σημείο. Τώρα σου γράφω και είμαι στο κρεβάτι. Είχα μάθημα απ' τις 8 (ξύπνημα στις 6) και έκαψα 2. Θα πάω στο μάθημα των 1:30... Ήδη άρχισε η κατηφόρα αλλά έχω βάλει πείσμα αυτή την φορά να βγω εγώ από πάνω και όχι η γαμημένη. Κανείς έτσι κι' αλλιώς δεν θα καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις για το πιο απλό αλλά από αυτά στην ουσία βλέπεις και την δύναμή σου.. Πως παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις μόνη σου γιατί καίει ακόμα μια φλόγα μέσα σου που σου φωνάζει να μην τα παρατήσεις. Ακόμα και για κάποιες στιγμές χαράς μέσα σε όλη την μαυρίλα, αξίζει η κάθε προσπάθεια. Ακόμα και το να σηκωθείς μια μέρα απ' το κρεβάτι και να κάνεις κάτι ενώ νιώθεις πως σου είναι αδύνατον, δεν φαντάζεσαι πόσο θα εκτιμήσεις τότε έστω και για μια στιγμή τον εαυτό σου. Και για το ότι μπορεί οι άλλοι να μην το αναγνωρίζουν αλλά φτάνει κάποια στιγμή που θα σε δουν να τα καταφέρνεις και όταν θα τους περιγράψεις πόσο δύσκολο ήταν για σένα και όταν θα το βλέπουν στην πράξη κατά την διάρκεια (έστω κι' αν το υποτιμούν) εκεί η αξία θα' ναι ανεκτίμητη.. Αυτό με κρατάει ακόμα

Κι εγώ έτσι έκανα, δηλαδή έλεγα δεν θα πάω να παρακολουθήσω αυτό το μάθημα, γιατί δεν νιώθω καλά και στο τέλος κατέληγα να κατεβαίνω στο πατρικό μου για κανένα διήμερο και να μένω μέχρι και την εξεταστική και ανεβοκατέβαινα για τα μαθήματα. Ευτυχώς με πολύ διάβασμα έχω περάσει όλα όσα έχω δώσει και πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Εμένα το μόνο που μου δίνει κουράγιο είναι τα 2 γατάκια μου. Πραγματικά απο τότε που τα απέκτησα είναι ο λόγος που βρίσκω το κουράγιο για να ξυπνάω και να σηκώνομαι απο το κρεβάτι. Μάλιστα η γάτα μου έρχεται πρωί πρωί και με σκουντάει στη μύτη για χάδια και επομένως ξυπνάω. Όταν -τις λίγες φορές που πάω για παρακολούθηση- έχω κάτι να περιμένω, δηλαδή λέω θα υπομείνεις όλο αυτό, αλλά στο σπίτι θα σε περιμένουν τα γατάκια σου και έτσι θα περάσει η ώρα και θα έρθει αυτή η στιγμή. Αυτή τη χρονιά θέλω να μείνω και να παρακολουθήσω, γιατί μπαίνω στο 4ο έτος και στο τέλος θα πάρω πτυχίο και έστω μία υποτυπώδη φοιτητική ζωή δεν θα έχω ζήσει. Ευτυχώς σπουδάζω στην ίδια πόλη με τον αδερφό μου και όσο καιρό δεν έμενα να παρακολουθήσω, κρατούσε το διαμέρισμα ο αδερφός μου. Πάντως ευτυχώς που στη δική μου σχολή οι σχέσεις με τους καθηγητές είναι απρόσωπες, σε καμία περίπτωση δεν μιλάνε όπως περιγράφεις στους φοιτητές, εκτός αν γίνει κανένας καβγάς ξέρω 'γω.