Πως να βγω έξω?

[fly]

Κατερίνα ο μόνος τρόπος να βγεις από την εξώπορτα του σπιτιού σου είναι να το κάνεις. Μόνη η με παρέα , μπορείς δεν μπορείς, θέλεις δεν θέλεις. Κάντο για να το εξορκίσεις. Βγες οιμέρες είναι τόσες ωραίες και δεν πρέπει να τις χάνεις. Τα λέω σε σένα τα λέω και σε μένα. Εγώ βγαίνω αλλλά όχι με τόσο θάρρος , συνήθως όχι μόνη μου . Υπήρξαν μέερς που ναι δεν πήγαινα ούτε στο περίπτερο, που ήθελα να κουρευτώ και δεν τολμούσα να πάω στο κομμωτήριο. Τώρα μην νομίεις ότι έχω κατακτήσει την αυτοπεοπίθηση μου αλλά πάω κομμωτήριο, πάω στηδουελιά μου, πάω σούπερ μάρκετ. Μην μου πεις να πάω στην αγορά μόνη μου , αλλά πάω με παρέα. ¨Ολα γίνονατι βήμα βήμα και με δυσκολία., Μην περιμένεις να ξοω΄σεις καλά γιανα κάνεις το πρώτο βήμα. Θα τοκάνεις και ας μην μπορείς και μετά το δέυτερο θα είναι πιο έυκολο καιπάει λέγοντας. Ετσι το έχω δει εγώ και ελπίζω να σε βοήθάω με αυτά που σου λέω.

[GIORGOS296]

fly λες πράγματα που κανεις και ειναι σαν τα εχω γραψει εγω , και έχεις και πολύ δίκιο , και εγω έχω προβλημα με το κομμωτηριο αλλα παω και σιγα σιγα κανω βηματα προοδου αλλα καπως πρεπει να ξεχασουμε οτι εχουμε κατι γιατι στην πραγματικοτητα δεν εχουμε τπτ και θα σας πω ενα παραδειγμα: Ειχα παει για ποτο την παρακευη και ηπια οχι πολυ 2-3 και γυρισα στο σπιτι 07:15 και επρεπε να ανοιξω το γραφειο 09:30 με περνει το αφεντικο με ξυπναει παω γρηγορα στο γραφειο πινω καφε τρωω κοβω κατι εισιτηρια και αισθανομουνα τελεια αλλα την Κυριακη που εβλεπα μπαλα σκεφτομουνα οτι ειμαι αρκετα καλα ε τι ηθελα να το πω ξανείχα με τα απο 10 λεπτα φοβιες και δεν απολαυσα το ποδοσφαιρο , παντως κριση πανικου εχει περασει και η αδερφη μου και τωρα ειναι μια χαρα και ειναι και διευθυντρια στον οτε ειναι 30χρ και το χομπυ της ειναι υστιοπλοια ειχε γραφτει οταν περναγε κριση πανικου

[kater1na]

Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τις απόψεις και τις εμπειρίες σας πραγματικά με βοηθούν να δω ήρεμα την κατάσταση και να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου γιατί όταν πιέζομαι και στρεσσάρομαι \"μπλοκάρω\" και το μόνο που μπορώ να δω είναι μια κλεφτή ματιά απο ένα χάος σκέψεων και αυτομάτως κατεβάζω την \"ασφάλεια\" και δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο παρά μόνο το περιστατικό που πυροδότησε την όλη κατάσταση χωρίς να σημαίνει όμως οτι αυτός είναι ο λόγος.
Σίγουρα θα προσπαθήσω να αρχίσω να βγαίνω σιγά σιγά απλά πρέπει να το πάρω απόφαση.

[Blue9791]

Kατερινα δες τα μηνυματα σου στο u2u όταν μπορέσεις.

[Winston_man]

κατερινα κουραγιο. Τα εχω περασει και εγω αυτα και σε καταλαβαινω. Εχω βελτιωθει τωρα τελευταια αλλα αυτη η μαυρη περιοδος της ζωης μου θα μου μείνει αξεχαστη. Οχι οτι τωρα ειμαι τελεια αλλα το παλεύω. Δεν υπάρχει αλλη λυση από το να πας κοντρα στο πρόβλημα. Να χτυπηθεις μαζι του. Αρχισε απο τα ευκολα π.χ βγες μονη σου για αρχη μια βολτα μια μερα. Ισως το περπατημα να σου κανει καλο. Μετα παρε καμια φιλη σου και βγεστε. Σιγα σιγα θα μπεις στους κανονικους ρυθμους της ζωης. Θεληση και δυναμη θελει.Σου εστειλα και u2u καλο κουραγιο και καλη δυναμη.

[Blue9791]

Κατερινα εγω σ\'ευχαριστω.

[zouzounitsaaa]

katerina ολα αυτα που γραφεις μου φαινονται τοσο μα τοσο οικεια!τα εχω περασει κι εγω!μολις 2 εβδομαδες ειναι που αρχισα να βγαινω απο το σπιτι!κι εγω φοβομουν πως εξω μπορει να με πιασει κριση πανικου η\'να παθω κατι και μετα τι θα κανω?καταλαβαινω πως ειναι δυσκολο να κανεις το βημα και να βγεις εξω.κι εγω οταν ενιωθα ετσι κι ακομα νιωθω που και που , δεν μπορω να ακουσω κανεναν!!!!!ειναι ομως θεμα μυαλου!δηλαδη εχει κολλησει μια ιδεα στο μυαλο σου και δεν λεει να ξεκολλησει.μηπως εχεις συνδεσει το σπιτι σου με την ασφαλεια?για σκεψου το διαφορετικα!και κανε μικρα-μικρα βηματακια.πρωτα ως απεναντι στο περιπτερο,μετα λιγο πιο περα και συνεχισε!να δεις που αν το σκεφτεις καλυτερα θα μπορεσεις να τα καταφερεις!εχειςτη δυναμη μεσα σου!χρησιμοποιησε την για να κανεις πιο ποιοτικη τη ζωη σου!το πρωτο βημα ειναι το ημισι του παντος!καντο!φιλακια πολλα!

[μονικα]

κατερινα κουραγιο και προσπαθησε να το ξεπερασεις!ειχα και εγω κρισεις πανικου αλλα προσπαθησα μονη μου και τις εχω ελλατωσει αρκετα προς το παρον τουλαχιστον!ειχα και εχω και εγω το ιδιο προβλημα με εσενα..να φοβαμαι να βγω εξω μπας και τυχει κατι και γινω ρεζιλι στον κοσμο..πλεον το εχω ελλατωσει αρκετα και βγαινω χωρις να με πιανει αμεσως το φυλλοκαρδι μου..Πως το πετυχα?απλα πηγαινα κοντρα στις αρνητικες μου σκεψεις..εννοω πως αυτο που με εκανε να μην μπορω ευκολα να βγαινω εξω ηταν οι αρνητικες σκεψεις μου οπως αν βγω θα λιποθυμησω η και θα πεθανω ακομα..οταν εβλεπα πως εκανα τετοιες σκεψεις προσπαθησα να τις αφηνω να υπαρχουν και εγω να ασχολουμαι με κατι αλλο μεχρι να φυγουν απο μονες τους..δεν τις αφησα να με κυριευσουν αλλο..για μια περιοδο αυτο γινοταν και δεν ειδα προκοπη..ειδα την ζωη μου να καταρρεει..ακομα με πιανει κρισεις αλλα λιγοτερο και δεν ειναι πλεον τοσο τρομακτικες..επισης συζητησε το με καποιον ανθρωπο βοηθαει πολυ...ελπιζω ολα να σου πανε καλα.!εμεις ειμαστε εδω..

[kater1na]

Hello
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμπαράσταση και τις απόψεις (χμμ μπορεί τη συγκεκριμένη φράση να την αναφέρω σε όλα τα μηνύματα μου αλλά είναι ουσιαστικό για μένα να αναγνωρίζεται στους συνανθρώπους μου η αλλτρουιστική τους διάθεση για συμπαράσταση και βοήθεια στα μέτρα του δυνατού)

Θα ήθελα απλά να αναφέρω ένα συναίσθημα που είχα σχεδόν πάντα στη ζωη όταν βρισκόμουν σε χώρους εκτός σπιτιού, ιδίως σε μέρη με πολύ κόσμο. Ένιωθα απελπιστικά ασχημα όταν ήμουν έξω, όπου μπορεί να με έβλεπαν άλλοι άνθρωποι ακόμα και στο φροντιστήριο,τις βόλτες,αργότερα σχολή κλπ αν δεν βρισκόταν κάποιος φίλος/η δίπλα μου ή έστω και να μην ήταν φίλος απλά να ήταν κάποιος! όχι γιατι φοβόμουν για κρίσεις πανικού εφόσον δεν είχα τότε αλλά γιατί όταν ήμουν μόνη, εστω και στο δρόμο περνώντας έξω από ενα caffe, αιθανόμουν ότι ήμουν \"γυμνή\", οτι όλοι αυτοι οι άσχετοι με εμένα (δεν λέω άγνωστοι γιατί μεχρι τα 17 μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη και λιγο πολύ όλοι γνωριζόμασταν έστω εξ όψεως, το ίδιο και στο πανεπιστίμιο στη συνέχεια και τους χώρους όπου σύχναζα ), όλοι οι άλλοι μπορόυσαν να δούν όλα αυτά τα βασανιστικά συναισθήματα μοναξιάς που με πλημμύριζαν, όλο τον πόνο και την αγωνία που συχνά ένιωθα και δεν ήθελα να το ξέρουν ποσο μάλλον να μού το θυμίζουν.
Βέβαια πάντα φρόντιζα να έχω φίλες/ους και σταθερές σχέσεις΄για να κρύβω αυτή τη \"γύμνια\" αλλά ποτέ δεν έφταναν, ίσως αν ήταν η φίλοι περισσότεροι ή ο σύντροφος καλύτερος, αν ήταν διαφορετικοί, αν ήταν αποκλειστικά δικοί μου, αν τους θαύμαζαν πιο πολύ , αν ,αν ,αν τότε ίσως οι άλλοι να μην έβλεπαν μέσα μου. Αλλά όλα αυτά τα συναισθήμτα παρέμεναν και όσο πιο πολλά απο αυτα τα \"αν\" πραγματοποιούσα τόσο πιο \"γυμνή\" ένιωθα.

Υπήρχαν φυσικά και άλλες ανεπιτυχείς προσεγγίσεις στο θέμα όπως το να χτίζεις γύρω σου τοίχους να μην αφήνεις κανένα να σε προσεγγίσει ούτε επιφανειακά ούτε ουσιαστικά, να θέτεις στόχους και να τους πραγματοποιείς! Στόχους που λίγοι θα μπορούσαν να ακουμπήσουν, κάνοντας το άγχος κ τον φόβου της αποτυχίας ενός τέτοιου στόχου αβάσταχτο αλλά... θα τα καταφέρεις και τότε θα καταλάβεις τι αξίζεις και όλοι οι άλλοι δεν θα βλέπουν δυστυχία μέσα σου, ούτε θα μπορούν να στο θυμίσουν γιατι με αυτό το τρόπο επιτέλους θα το έχεις διώξει.
Αλλά αυτό ποτέ δεν έρχεται καμία διακριση δεν ήταν αρκετη πρέπει να βάλεις πιο μεγάλους στόχους και να τους επιτύχεις, όλο και πιο μεγάλους συνεχώς, έτσι και αλλίως ο προηγούμενος στόχος δεν έχει καμία αξία ήταν τόσο μηδαμινός αφού τον έφερες σε πέρας.

Όλο αυτό γίνεται ένας φαύλος κύκλος... το άγχος γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο και η αποτυχία στην πορεία είναι αναπόφευκτη και παρότι η επιβράβευση για την επιτυχία είναι μηδαμινή ο πόνος της αποτυχίας είνα εξωντωτικός και ακόμα είσαι \"γυμνή\" αλλά αυτό που ίσως μπορούν να δούν οι άλλοι μέσα σου και να στο θυμίσουν είναι ακ\'ομα πιο επώδυνο


Και ναι ξέρω και πάντα ήξερα οτι τα προβληματα πρέπει να λύνονται και όχι να κουκουλώνονται, ένα ζιζάνιο πρέπει να καταστραφεί πριν ανθίσει και παράγει σπόρους... Αλλα ζιζάνια είναι ακόμα πιο δυσεξώντωτα και πολλαπλασιάζονται υπογείως και πρεπει να αφαιρεθουν από τη ρίζα αλλίως δεν θα τα ξεφορτωθείς ποτέ , αλλά..

Πφφ πάρα πολλά έγραψα αυτά προς το παρων

[Winston_man]

Βασικα αυτο το νομιζω οτι με κοιτανε ολοι το ειχα εντονα και εγω και με επιανε πανικος. Νομιζα ολοι με κοιτανε. Ευτυχως εχει υποχωρησει αρκετα τωρα. Εγω νομιζα με βλέπουν και με κοροιδευουν η κανουν υποτιμητικα εις βαρος μου σχολια.

Οσο για το αλλο που ειπες οτι η επιβραβευση για την επιτυχια ειναι μηδαμινη και ο πονος της αποτυχιας εξοντωτικος, ειναι κατι που ένιωθα και εξακολουθω να νιώθω εντονα και σημερα. Θεωρω οτι αν αποτυχω σε καποιο σημαντικο μου στοχο ειμαι ενας αποτυχημενος ενω αν εκπληρώσω αυτο το στόχο τοτε δεν εγινε και κατι σημαντικο. π.χ πηρα το πτυχιο μου μεσα απο χιλια κυματα. Λεω ε δεν εγινε και τιποτα σπουδαίο...

[μονικα]

Αυτο ειναι το λαθος μας..πως δεν δινουμε την ιδια βαρυτητα στην επιτυχια οσο στην αποτυχια..οπως συμβαινει και με την ευτυχια και την δυστυχια..δυστυχως ο ανθρωπος θεωρει πως ειναι πιο λογικο πλεον να ζει δυστυχισμενος και αν νιωθει ευτυχια η ειναι κατι παραταιρο η απαγορευμενο..ειναι το φαινομενο της δυστυχολαγνειας οπου ο ανθρωπος θεωρει πως με την δυστυχια μονο μπορει να τραβηξει την προσοχη των αλλων και να νιωσει σημαντικος..ας δουμε επιτελους πως το να ειμαστε ευτυχισμενοι ειναι πολυ σημαντικο για τον εαυτο μας και την ψυχικη μας υγεια..τιποτα μην θεωρουμε δεδομενο..

[justme]

Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντρέψεις βιώματα της ζωής, και ιδίως της παιδικής, όπου το να πετύχεις σε κάτι είναι αναμενόμενο ενώ το να μη πετύχεις είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη.
Πολύ σπάνια μας έχει δοθεί (και έχουμε δώσει) ουσιαστική επιβράβευση παρόλο που είναι το ακριβώς αντίθετο της αποδοκιμασίας

[unknown3]

Καλησπερα σε ολους.Είμαι καινούρια στο forum.Έχω κι εγώ παρόμοιο πρόβλημα με αυτό που αναφέρεται εδώ (αν όχι το ίδιο).Φοβάμαι πάρα πολύ να βγω από το σπίτι.Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κατάλληλο ρήμα για να περιγράψω αυτό που νιώθω,πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι μου είναι πολύ δύσκολο να βγω από το σπίτι.Ούτε στη σχολή δεν μπορώ να πάω πια.Έχουμε και υποχρεωτικά και αυτά με δυσκολία τα παρακολουθώ.Είναι βασανιστικό.Έχω κανονίσει επίσκεψη σε κάποιον ειδικό αλλά ούτε εκεί δεν μπορώ να πάω.Σκέφτηκα αν θα μου ήταν πιο εύκολο αν έφευγα από την πόλη που σπουδάζω και έκανα την θεραπεία κοντά στους γονείς μου μέχρι να νιώσω καλύτερα.Αυτό που με τρομάζει είναι μήπως όταν μετά επιστρέψω για τις σπουδές αρχίσουν πάλι τα ίδια.

[esoteriki_dynami]

Σκέφτηκες τι ειναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα κοντά στους γονείς σου και μακριά τους φοβάσαι να βγεις από το σπίτι;

[unknown3]

Όχι δεν πιστεύω ότι κοντά στους γονείς μου θα νιώθω καλύτερα και δε θα φοβαμαι πια.Απλά πιστεύω ότι όταν θα είμαι στην πόλη μου θα νιώθω πιο άνετα.Ούτως ή άλλως κι εδώ που είμαι δεν κάνω τίποτα.Πιστεύω πως οι γονείς μου θα με στηρίξουν πολύ.Κι εδώ που σπουδάζω έχω έναν πολύ καλό φίλο αλλά πιστεύω θα είναι διαφορετικά στην πόλη μου.Δεν ξέρω τι να κάνω πια.Πιστεύω ότι αν φύγω για λίγο από εδώ που είμαι θα μου κάνει καλό αυτό και από μόνο του.Απλά μετά φοβάμαι μήπως όταν γυρίσω πάλι πίσω με πάρει από κάτω πάλι.Δηλαδή με λίγα λόγια δεν ξέρω αν στο ότι φοβάμαι να βγω έχει να κάνει και η προσαρμογή στη νέα πόλη.Αν και θυμάμαι εδώ και καιρό έτσι τον εαυτό μου.Δεν ξέρω τι φταίει.Πιστεύω ότι με τη βοήθεια ειδικού και με φάρμακα θα το ξεπεράσω.Δεν ξέρω όμως.Είμαι σε απόγνωση...Πέρυσι μου ήταν δύσκολο ακόμα και να πηγαίνω να δίνω μαθήματα.Είναι φαύλος κύκλος γιατί αυτό με επηρεάζει πάλι αρνητικά.