Μια ψυχοθεραπεία στα γρήγορα

[M87]

Υποτίθεται ότι πας για να μιλήσεις όπως δεν μπορείς ούτε στον κολλητό σου, να βγάλεις πράγματα από μέσα σου, και να νιώσεις την εμπειρία ότι ο άλλος απέναντί σου σε καταλαβαίνει, σε νιώθει. ΄Και να αποκτήσεις επίγνωση, να συνειδητοποιήσεις τί νιώθεις και γιατί. Και μέσα από όλο αυτό, να βρεις μια κάποια λύτρωση, μια διέξοδο...
Δεν κανεις ψυχοθεραπεια για να σου λύσουν αυτόματα και μαγικά τα προβλήματα, πας για να καταλαβεις πού σκαλώνει και γιατί ο κόμπος στο χτένι. Αντιμετωπίζεις πχ μια εσωτερική σύγκρουση, ένα δίλημμα και δεν το παλεύεις μόνος σου. Ε ναι η ψυχοθεραπεια σε έναν καλό ψυχοθεραπευτή μπορεί να ανοίξει δρομο...

Εγώ πχ την κατανόηση που εισέπραξα από ψυχιάτρους δεν πρόκειται να την πάρω από κανένα περιβάλλον, φιλικό ή ακόμα χειρότερα συγγενικό, ίσα-ίσα εκεί θα με κατηγορήσουν κιόλας ότι φταίω. Ο φιλος θα σε συμβουλέψει, θα σου πει τη γνώμη του, θα σε κατευθυνει. Ο ψυχοθεραπευτης πάλι ποτε δεν θα σε κατευθυνει.
Δεν εχουν όλοι τις ίδιες αντοχές ούτε την ίδια δύναμη απέναντι στις δυσκολίες...
Και επίσης υπάρχουν άτομα που οσο παράταιρο κι αν ακουστεί, τα βγάζουν πέρα άνετα στα δύσκολα και την πατάνε στα εύκολα...

Τα φάρμακα τα παίρνουμε όταν έχουμε οργανικά συμπτώματα πχ δεν μπορω να φάω/να κοιμηθώ/να δουλέψω/να μαζεψω το θολωμενο μου μυαλό/εχω σκεψεις που εχουν καταντησει εμμονες κλπ κλπ. Δεν χαπακωνομαι επειδη σημερα νιώθω down ή δεν έχω κέφια, βαριέμαι κλπ. Εχουν και τα χαπια τις δικές τους δυσκολίες, δεν σου λύνουν τα προβληματα την ίδια στιγμη μαγικά...

Λύσε μου μερικές απορίες Mara.Z...

1. Όταν αποφασίσουμε να πάμε σε ψυχολόγο, να περιμένουμε να μας βοηθήσει με τα κύρια προβλήματα μας ή μόνο με τα δευτερεύοντα; Γιατί πέρα από τα "χάδια" της κατανόησης πρέπει να γίνει και δουλειά.

2. Επίσης, με ποιό τρόπο θα εξασφαλίζουμε οι θεραπευόμενοι ότι δεν θα ασχολούμαστε μέσα στο γραφείο του/της ψυχολόγου ΜΟΝΟ με δευτερεύοντα προβλήματα διαιωνίζοντας την ασθένεια μας - και τις "αμοιβές" του ψυχολόγου / ψυχοθεραπευτή! - ενώ παράλληλα μας δίνεται η ψευδαίσθηση της βελτίωσης [λόγω της επίλυσης δευτερευόντων προβλημάτων];

3. Τέλος, γιατί, ενώ καταγγέλουμε ανοιχτά τις ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών, δεν αντιδρά κανένας; Ούτε οι σχολές ψυχολογίας / ψυχοθεραπείας, ούτε οι σύλλογοι ΣΕΨ / ΠΨΣ, ούτε το υπουργείο υγείας, ούτε το υπουργείο δικαιοσύνης και σίγουρα όχι οι βολευτές; Μοιάζει να περιμένουν "κάτι". Προσωπικά πιστεύω ότι περιμένουν είτε

3.α την πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας, οπότε και θα περιοριστεί το πρόβλημα μόνο σε όσους έχουν να διαθέσουν χρήματα για να επιλύσουν τα προβλήματα τους ή

3.β την επιβολή κάποιου "μέτρου" με το οποίο θα έχουμε σύγχρονη παρακολούθηση του συνόλου των συναλλαγών και θα υποχρεωνόμαστε όλοι σε ισοσκελισμένους ισολογισμούς, καθιστώντας το "σπορ" της ψυχοθεραπείας, "σπορ των πλουσίων" μιας και οι υπόλοιποι θα ξοδεύουμε μόνο για τα απαραίτητα και την επιβίωση μας.

Όπως και να έχει, δεν βλέπω να ιδρώνει το αυτί κανενός για το ότι οι θεραπευόμενοι τυγχάνουν χειραγώγισης στην Ελλάδα.

[anxious4ever]

ενταξει΄.εγω στα 17 μου που παθαινα 20 κρισαρες πανικου την μερα..βαρια κλινικη καταθλιψη κ ιψδ κ αγοραφοβια μαζι..
κ δεν ετρωγα , δεν επινα νερο κ δεν ηξερα τι μου γινοταν...τοτε η παρουσια του ψυχολογου κ της ψυχοθεραπειας ηταν καταλυτικη.
με εκανε να νιωσω ασφαλεια, με την συζητηση εμαθα τι μου συμβαινει κ γιατι..κ μετα η δουλεια που καναμε ειδα οτι επιασε τοπο κ ξεπερασα τον εαυτο μου! στην προκειμενη περιπτωση λοιπον δεν μπορω να πω οτι δε με βοηθησε..το αντιθετο μαλιστα..ενιωσα οτι με εβγαλε απο τον βουρκο στον οποιο βρισκομουν κ ειχα πνιγει..

[deep]

Εχεις απόλυτο δίκιο....δηλαδή η ψυχολόγος ερχόταν σε σύγκρουση με με τον ψυχίατρο?
Όσο για το ότι έπεσες στην περίπτωση , μάλλον κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι από αυτά που λέγονται.......

Κάπως έτσι αλλά δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ούτε καν είπα πως πήγαινα σε ψυχολόγο. Πήγαμε για άλλο θέμα και όσο μας ανέλυε η ψυχίατρος ένα θέμα (που με άγγιζε και μένα) καθόμουν προσεκτικά και την άκουγα, δεν έβγαλα μιλιά. Βγήκαμε έξω με την μαμά μου και το πρώτο πράγμα που της είπα ήταν αυτό "τώρα βεβαιώθηκα για το πόσο άχρηστη ήταν η ψυχολόγος μου". Όσο ήμουν Αθήνα μου' χε στείλει e-mail για μια τελευταία συνάντηση για να λήξουν οι συνεδρίες ομαλά, γιατί τον τελευταίο καιρό είχα ήδη ξενερώσει τόσο πολύ που της ακύρωνα συνέχεια τα ραντεβού για πάνω από ένα μήνα. Μέχρι και στα e-mails με φούντωνε γιατί έλεγε μαλακίες. Μάζεψα κουράγιο, της έγραψα ένα κατεβατό (ευγενικό αλλά φαινόμουν θυμωμένη όπου και το έγραψα για να της εξηγήσω) και τελείωσε εκεί. Οι συνεδρίες ήταν δωρέαν γιατί πήγαινα στο κέντρο υγείας της σχολής μου που μας έδινε αυτή την δυνατότητα. Αν πετούσεα επί 6 μήνες κάθε βδομάδα 50ευρα για το τίποτα, ακόμη θα έκλαιγα αυτά τα χρήματα. Βασικά από την 1η συνεδρία, άντε 2η (γιατί η πρώτη ήταν μεγάλο ξέσπασμα) δεν θα ξαναπατούσα εκεί.

[Mara.Z]

Λύσε μου μερικές απορίες Mara.Z...

1. Όταν αποφασίσουμε να πάμε σε ψυχολόγο, να περιμένουμε να μας βοηθήσει με τα κύρια προβλήματα μας ή μόνο με τα δευτερεύοντα; Γιατί πέρα από τα "χάδια" της κατανόησης πρέπει να γίνει και δουλειά.

2. Επίσης, με ποιό τρόπο θα εξασφαλίζουμε οι θεραπευόμενοι ότι δεν θα ασχολούμαστε μέσα στο γραφείο του/της ψυχολόγου ΜΟΝΟ με δευτερεύοντα προβλήματα διαιωνίζοντας την ασθένεια μας - και τα λεφτά που δίνουμε για ψυχοθεραπεία! - ενώ παράλληλα μας δίνεται η ψευδαίσθηση της βελτίωσης [λόγω της επίλυσης δευτερευόντων προβλημάτων];

3. Τέλος, γιατί, ενώ καταγγέλουμε ανοιχτά τις ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών, δεν αντιδρά κανένας; Ούτε οι σχολές ψυχολογίας / ψυχοθεραπείας, ούτε οι σύλλογοι ΣΕΨ / ΠΨΣ, ούτε το υπουργείο υγείας, ούτε το υπουργείο δικαιοσύνης και σίγουρα όχι οι βολευτές; Μοιάζει να περιμένουν "κάτι"; Προσωπικά πιστεύω ότι περιμένουν είτε

3.α την πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας, οπότε και θα περιοριστεί το πρόβλημα μόνο σε όσους έχουν να διαθέσουν χρήματα για να επιλύσουν τα προβλήματα τους ή

3.β την επιβολή κάποιου "μέτρου" με το οποίο θα έχουμε σύγχρονη παρακολούθηση του συνόλου των συναλλαγών και θα υποχρεωνόμαστε όλοι σε ισοσκελισμένους ισολογισμούς, καθιστώντας το "σπορ" της ψυχοθεραπείας, "σπορ των πλουσίων" μιας και οι υπόλοιποι θα ξοδεύουμε μόνο για τα απαραίτητα και την επιβίωση μας.

Όπως και να έχει, δεν βλέπω να ιδρώνει το αυτί κανενός για το ότι οι θεραπευόμενοι τυγχάνουν χειραγώγισης στην Ελλάδα.

Να κάνω μια προσπάθεια να σου απαντήσω συντοπτικά... Την άποψή μου λέω, δεν διεκδικώ δάφνες αυθεντίας...και επίσης δεν έχω κάνει μακροχρόνια ψυχοθεραπεία, το πολύ 4 μήνες είχα κάνει παλιότερα.

Στα ερωτήματά σου:
1. Η κατανόηση δεν είναι χάδι. Eίναι σα να πατάς κάπου γερά και να βλέπεις καλύτερα... δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Ούτε λυσάρι προβλημάτων είναι, να πας να απαριθμήσεις τα προβλήματα σου και να σου πει ο ψυχολόγος στο Α θα κάνεις αυτο, στο Β εκείνο, ούτε πολύ περισσότερο προπόνηση για τη ζωή. Υποτίθεται ότι μιλάς στον ψυχολόγο για να καταλάβεις εσύ ποιο μοτίβο στις σκέψεις/πράξεις επαναλαμβάνεις, τί μπορείς να διορθώσεις, πού σκαλώνεις, πώς γίνεσαι πιο λειτουργικός στις σχέσεις σου. Εσύ θα το καταλάβεις όμως, εσύ θα το δουλέψεις με τον εαυτό σου, εσύ θα εκθέσεις τα εσώψυχα σου στο φως για να τα αποδεχθείς...
Τα προβλήματα δεν είναι κύρια ή δευτερεύοντα, είναι προβλήματα. Εσύ θα στίψεις το μυαλό σου να βρεις τη λύση όπως κάνουμε όλοι. Δεν θα έρθει ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος να σου δείξει το δρόμο που θα βαδίσεις, να σε πάρει από το χέρι να περπατήσετε μαζί και να ανεβείτε την κορυφη μαζί. Μόνος σου θα τα κάνεις όλα αυτά.

2. Η ψυχοθεραπεία και γενικά τα πάρε-δώσε με ψυχιατρους-ψυχολόγους δεν μετριούνται μπακαλίστικα. Να μετρήσω την όποια βελτίωση έχω. Τα δευτερευοντα που λες μπορείς να τα επιλύσεις και με την συμβουλή ενός φίλου, ενός παπα αν πιστευεις και πας για εξομολογηση, ενός γνωστού που έχει μια κάποια εμπειρία και μπορεί να σου δώσει μια γνώμη, ακόμη και με την έμπνευση ενός βιβλίου. Ακόμη και αν στο μυαλό σου μέσω της ψυχοθεραπείας κλικάρεις ότι ναι εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση, δεν αγαπω τον εαυτό μου, με αντιμετωπιζω σαν το σακο του μποξ, αυτο το κλικαρισμα είναι ήδη μια επιτυχια. Το πως θα το αφομοιωσεις και θα προσπαθησεις να βελτιωθεις ειναι στο χερι σου...

3. Σε αυτό δεν ξέρω να σου απαντήσω, δεν έχω ιδέα.

[M87]

Να κάνω μια προσπάθεια να σου απαντήσω συντοπτικά... Την άποψή μου λέω, δεν διεκδικώ δάφνες αυθεντίας...και επίσης δεν έχω κάνει μακροχρόνια ψυχοθεραπεία, το πολύ 4 μήνες είχα κάνει παλιότερα.

Μάλίστα.

Στα ερωτήματά σου:
1. Η κατανόηση δεν είναι χάδι. Eίναι σα να πατάς κάπου γερά και να βλέπεις καλύτερα... δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Ούτε λυσάρι προβλημάτων είναι, να πας να απαριθμήσεις τα προβλήματα σου και να σου πει ο ψυχολόγος στο Α θα κάνεις αυτο, στο Β εκείνο, ούτε πολύ περισσότερο προπόνηση για τη ζωή. Υποτίθεται ότι μιλάς στον ψυχολόγο για να καταλάβεις εσύ ποιο μοτίβο στις σκέψεις/πράξεις επαναλαμβάνεις, τί μπορείς να διορθώσεις, πού σκαλώνεις, πώς γίνεσαι πιο λειτουργικός στις σχέσεις σου. Εσύ θα το καταλάβεις όμως, εσύ θα το δουλέψεις με τον εαυτό σου, εσύ θα εκθέσεις τα εσώψυχα σου στο φως για να τα αποδεχθείς...
Τα προβλήματα δεν είναι κύρια ή δευτερεύοντα, είναι προβλήματα. Εσύ θα στίψεις το μυαλό σου να βρεις τη λύση όπως κάνουμε όλοι. Δεν θα έρθει ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος να σου δείξει το δρόμο που θα βαδίσεις, να σε πάρει από το χέρι να περπατήσετε μαζί και να ανεβείτε την κορυφη μαζί. Μόνος σου θα τα κάνεις όλα αυτά.

Τα προβλήματα για σένα μπορεί να μην χωρίζονται σε ΚΥΡΙΑ και ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ, για μένα όμως χωρίζονται. Τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα - καθότι δεν έχουμε βρει τρόπο αντιμετώπισης τους - συνήθως είναι και το αίτιο των ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΝ. Όπως - ευτυχώς - λες και εσύ η ίδια πιο κάτω αναγνωρίζοντας την ύπαρξη τους "Τα δευτερευοντα που λες μπορείς να τα επιλύσεις και με την συμβουλή ενός φίλου, ενός παπα αν πιστευεις και πας για εξομολογηση, ενός γνωστού που έχει μια κάποια εμπειρία και μπορεί να σου δώσει μια γνώμη, ακόμη και με την έμπνευση ενός βιβλίου" και δεν θα διαφωνήσω σε αυτό αφού είναι και ο βασικός λόγος που σου θέτω την πρώτη και δεύτερη ερώτηση.

Εγώ δεν θέλω να πληρώνω για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων που μπορώ να αντιμετωπίσω ενδεχομένως και μόνος μου, αλλά για αυτά τα οποία ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ [τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα μου] και για τα οποία απευθύνθηκα σε "ειδικό". Αν το "βουνό" όπως λες μπορούσα να το ανέβω και μόνος μου, δεν τον χρειαζόμουν τον/την ψυχολόγο εξ αρχής - το οποίο ανοίγει την κουβέντα περί ΄"ψυχολογικής / ψυχιατρικής απάτης". Με άλλα λόγια, φίλους, οικογένεια και ανθρώπους να με ακούσουν και να μου πουν μια γνώμη έχω και δεν μου ζητάνε και χρήματα. Τώρα, αν ισχυρίζεσαι έμμεσα ότι οι σχολές ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας δεν παράγουν τίποτα παραπάνω από "φιλαράκια επι πληρωμή" και είναι ανίκανες να αντιμετωπίσουν τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα των θεραπευομένων θα ακούσω ευχαρίστως την άποψη σου. Θα μου φαινόταν περίεργο πάντως, τόσα χρόνια σπουδών να είναι "άχρηστα" ή "αναποτελεσματικά" και έτσι γέρνω προς τον εμφανή δόλο.

2. Η ψυχοθεραπεία και γενικά τα πάρε-δώσε με ψυχιατρους-ψυχολόγους δεν μετριούνται μπακαλίστικα. Να μετρήσω την όποια βελτίωση έχω. Τα δευτερευοντα που λες μπορείς να τα επιλύσεις και με την συμβουλή ενός φίλου, ενός παπα αν πιστευεις και πας για εξομολογηση, ενός γνωστού που έχει μια κάποια εμπειρία και μπορεί να σου δώσει μια γνώμη, ακόμη και με την έμπνευση ενός βιβλίου. Ακόμη και αν στο μυαλό σου μέσω της ψυχοθεραπείας κλικάρεις ότι ναι εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση, δεν αγαπω τον εαυτό μου, με αντιμετωπιζω σαν το σακο του μποξ, αυτο το κλικαρισμα είναι ήδη μια επιτυχια. Το πως θα το αφομοιωσεις και θα προσπαθησεις να βελτιωθεις ειναι στο χερι σου...

Μίλησα εγώ για μπακαλίστικο μέτρημα; Καθόλου. Αλλά μια και αναφέρεσαι σε "μέτρημα" μπορούμε να αναρωτηθούμε γιατί οι ΣΕΨ / ΠΨΣ / υπουργείο υγείας - των οποίων είναι και η δουλειά τους! - δεν τηρούν στατιστικά σχετικά με την αποτελεσματικότητα της ψυχοθεραπείας στην Ελλάδα. Φεύγουμε όμως από το αρχικό ερώτημα το οποίο έθεσα. Εμένα δεν με ενδιαφέρει να δώσω στον ψυχολόγο "μόνο κόκκαλο" και να απαιτήσω - όπως και θα μπορούσα - την ενασχόληση ΜΟΝΟ με τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα μου. Αλλά στο συγκεκριμένο ερώτημα με ενδιαφέρει να εξασφαλίσω ότι δεν θα ασχοληθούμε ΜΟΝΟ με τα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα μου.

3. Σε αυτό δεν ξέρω να σου απαντήσω, δεν έχω ιδέα.

Μου αρκεί που αναγνωρίζεις το πρόβλημα.

[cdeleted29517]

φυσικα και ειναι καλυτερο να στηριζεσαι στα ποδια σου και να τα ξεπερνας/ διαχειριζεσαι ολα.
μπορεις??? αν μπορεις ΚΑΝΤΟ, τι καθεσαι?? (οχι εσυ προσωπικα, ο καθενας).
αν ομως φαινεται το προβλημα να συνεχιζεται κι οσο παει η ζωη σου να οδηγειται σε αδιεξοδο, η εστω να χανεις υπερβολικα πολυ χρονο η χρονια με το προβλημα, γιατι να μην πας?

οσο για το 'εθιστικο", η καλη ψυχοθεραπεια δεν σου δινει ετοιμες λυσεις να πας να τις εφαρμοσεις, αλλα σε στηνει στα ποδια σου για να τις βρεις μονος σου. οποτε, αν ειναι καλη η ψυχοθεραπεια, σε τι να εθιστεις? στο να εισαι λειτουργικος και αυταρκης?
μιλαει ο ασχετος βεβαια, που δεν εχει παει ποτε σε ψυχολογο (εγω). αν βρεθω ποτε σε αδιεξοδο, θα παω. δεν εχει συμβει ακομα.

το σε ποιον θα πας ειναι μια αλλη πονεμενη ιστορια.
δυστυχως με την ελλειψη ελεγχων καταλληλοτητας και ψυχικης ισορροπιας των ψυχοθεραπευτων στην ελλαδα, μπορει να καταληξεις σε ψυχολογο που χρειαζεται περισσοτερη θεραπεια απο εσενα... απο ψυχοθεραπειες δεν εχω προσωπικη πειρα, απο μισοτρελη ψυχολογο, εχω ομως. απορω πως την εχουν ακομα εξω..

Nαι ......μόνο που δεν θα τρέξεις να το ''κάνεις '' αμέσως....θα μείνεις και σε φάση αδράνειας......τώρα πόσος καιρός ,αν θα είναι 2 μήνες ή 10 χρόνια και μετά πας για ψυχοθεραπεία, τι να πω........δεν ξέρω.......να βάλουμε ένα όριο? μάλλον όχι...........

Ναι ας πούμε ότι σε στήνει στα πόδια σου, μια φορά όμως με ένα χ αριθμό συνεδριών.....ας πούμε ότι αλλάζεις τρόπο σκέψης, αυτογνωσία κλπ.....αλλά σε μια κατάθλιψη ας πούμε γιατί να πηγαίνω και ξανά και ξανά? Μετά από ένα συγκεκριμένο αριθμό συνεδριών, που έχω ''μάθει'' 5 πράγματα ας πούμε που δεν ήξερα, τι να πάω να κάνω? Μετά από ένα διάστημα δεν είναι απλώς ότι έχω κάποιον να μου λέει ωραία λογάκια ? Βέβαια και αυτό βοήθεια μπορεί να ναι, οκ..........

Και στη ζωή δεν θα είναι όλα ρόδινα, και μόνος θα μείνεις και άνεργος και θα χωρίσεις και θα πληγωθείς, άγχος, πένθος και όλα σκατά μπορεί να σου πηγαίνουν κλπ κλπ......αυτά μετά θα έπρεπε να τα διαχειρίζεσαι υποθέτω........η κάθε πρόβλημα έχει άλλη λύση? όχι , αφού υποτίθεται η ψυχοθεραπεία δεν σου λύνει προβλήματα, σε στήνει στα πόδια σου όπως λες........

Για το εθιστικό , ας πούμε λέω να μην τρέξεις άμεσα σε ένα ψυχολόγο.......πχ είμαι 18 χρονών , με πλήγωσε ο τάδε ή και κάτι σοβαρότερο, ας πάω για ψυχοθεραπεία......μήπως γίνει και μόδα κατά κάποιο τρόπο ενώ δεν χρειάζεται......

[cdeleted29517]

ενταξει΄.εγω στα 17 μου που παθαινα 20 κρισαρες πανικου την μερα..βαρια κλινικη καταθλιψη κ ιψδ κ αγοραφοβια μαζι..
κ δεν ετρωγα , δεν επινα νερο κ δεν ηξερα τι μου γινοταν...τοτε η παρουσια του ψυχολογου κ της ψυχοθεραπειας ηταν καταλυτικη.
με εκανε να νιωσω ασφαλεια, με την συζητηση εμαθα τι μου συμβαινει κ γιατι..κ μετα η δουλεια που καναμε ειδα οτι επιασε τοπο κ ξεπερασα τον εαυτο μου! στην προκειμενη περιπτωση λοιπον δεν μπορω να πω οτι δε με βοηθησε..το αντιθετο μαλιστα..ενιωσα οτι με εβγαλε απο τον βουρκο στον οποιο βρισκομουν κ ειχα πνιγει..

Ε και εγώ για αυτό είπα στον μακ ότι η δυσκολία δεν έχει να κάνει με την ηλικία......το άγχος είναι δύσκολο.........και ίσως πας και άμεσα, δεν περιμένεις να γίνεις ράκος για να πας..........

[cdeleted29517]

Κάπως έτσι αλλά δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ούτε καν είπα πως πήγαινα σε ψυχολόγο. Πήγαμε για άλλο θέμα και όσο μας ανέλυε η ψυχίατρος ένα θέμα (που με άγγιζε και μένα) καθόμουν προσεκτικά και την άκουγα, δεν έβγαλα μιλιά. Βγήκαμε έξω με την μαμά μου και το πρώτο πράγμα που της είπα ήταν αυτό "τώρα βεβαιώθηκα για το πόσο άχρηστη ήταν η ψυχολόγος μου". Όσο ήμουν Αθήνα μου' χε στείλει e-mail για μια τελευταία συνάντηση για να λήξουν οι συνεδρίες ομαλά, γιατί τον τελευταίο καιρό είχα ήδη ξενερώσει τόσο πολύ που της ακύρωνα συνέχεια τα ραντεβού για πάνω από ένα μήνα. Μέχρι και στα e-mails με φούντωνε γιατί έλεγε μαλακίες. Μάζεψα κουράγιο, της έγραψα ένα κατεβατό (ευγενικό αλλά φαινόμουν θυμωμένη όπου και το έγραψα για να της εξηγήσω) και τελείωσε εκεί. Οι συνεδρίες ήταν δωρέαν γιατί πήγαινα στο κέντρο υγείας της σχολής μου που μας έδινε αυτή την δυνατότητα. Αν πετούσεα επί 6 μήνες κάθε βδομάδα 50ευρα για το τίποτα, ακόμη θα έκλαιγα αυτά τα χρήματα. Βασικά από την 1η συνεδρία, άντε 2η (γιατί η πρώτη ήταν μεγάλο ξέσπασμα) δεν θα ξαναπατούσα εκεί.

Εσύ πήγαινες στον ψυχολόγο για 6 μήνες? Και στον ψυχίατρο πότε πήγες? Μετά που ξεκίνησες συνεδρίες με ψυχολόγο?
Θεωρητικά πάντα, δεν ήταν λάθος που δεν εμπιστεύτηκες τον ψυχίατρο να του το πεις?
Τελικά το είπες στον ψυχίατρο ποτέ?
Μάλλον το δωρεάν , επειδή λες δεν χάνω και τίποτα που πάω, με την έννοια των χρημάτων, βλάπτει παραπάνω και χάνεις περισσότερα..........

[Αλαφροίσκιωτος]

Ε και εγώ για αυτό είπα στον μακ ότι η δυσκολία δεν έχει να κάνει με την ηλικία......το άγχος είναι δύσκολο.........και ίσως πας και άμεσα, δεν περιμένεις να γίνεις ράκος για να πας..........

Ειναι αναλογως τι ζωη εχεις.Οι περισσοτεροι νεοι ζουν απο τους γονεις τους και το μονο τους αγχος ειναι αν θα βρουν γκομενιτσα,που θα πανε διακοπες,ποσα μαθηματα θα περασουν κλπ.Η εφηβεια κραταει στην Ελλαδα μεχρι τα 30.

Οταν μετα πρεπει να δουλευεις 10 ωρες την μερα,να πληρωνεις μονος σου τα εξοδα σου,και να εχεις 1000 υποχρεωσεις στο κεφαλι σου,τοτε ειναι πολυ πιο πιθανο να αντιμετωπισεις θεματα.

[Mara.Z]

Εγώ δεν θέλω να πληρώνω για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων που μπορώ να αντιμετωπίσω ενδεχομένως και μόνος μου, αλλά για αυτά τα οποία ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ [τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα μου] και για τα οποία απευθύνθηκα σε "ειδικό".

Πες μου ενα προβλημα που αντιμετωπιζεις και θεωρεις κυριο, και δεν τα βγαζεις περα μονος σου, να καταλαβω τι εννοεις...
Γιατί πχ για καποιον η ανεργια μπορει να ειναι προβλημα και να μην ξερει πως να το αντιμετωπισει πρακτικά ενώ για μενα πχ πρόβλημα μπορεί να είναι το οτι δυσκολευομαι να διαχειριστώ την απόρριψη κλπ

[Mara.Z]

η δυσκολία δεν έχει να κάνει με την ηλικία......το άγχος είναι δύσκολο.........

σαφώς!!!!
απλά όταν είσαι μικρός, οργανικά το αντέχεις πιο πολύ. Οσο μεγαλώνεις και αρχιζουν τα οργανικά συμπτωματα, οι επιπτωσεις του αγχους στο σωμα, τοτε τα βρισκεις μπαστουνια...
Και επισης εγω εχω το άλλο, στα δυσκολα τα βαζω ολα σε μια σειρά και στα ευκολα πνιγομαι σε μια κουταλια νερο...

[cdeleted29517]

3. Τέλος, γιατί, ενώ καταγγέλουμε ανοιχτά τις ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών, δεν αντιδρά κανένας; Ούτε οι σχολές ψυχολογίας / ψυχοθεραπείας, ούτε οι σύλλογοι ΣΕΨ / ΠΨΣ, ούτε το υπουργείο υγείας, ούτε το υπουργείο δικαιοσύνης και σίγουρα όχι οι βολευτές; Μοιάζει να περιμένουν "κάτι".

Μα δεν νομίζω να καταγγέλλουν όλοι οι θεραπευόμενοι τον τάδε μ@λάκα.......δεν έχουν και τα κουράγια όλοι , φεύγουν και τελείωσε η υπόθεση......
Και όλα αυτά αναφέρονται σε μια μικρή μερίδα πληθυσμού.....δεν είναι ότι θα επαναστατήσει ένας ολόκληρος λαός ξέρω γω......άρα......

[cdeleted29517]

Ειναι αναλογως τι ζωη εχεις.Οι περισσοτεροι νεοι ζουν απο τους γονεις τους και το μονο τους αγχος ειναι αν θα βρουν γκομενιτσα,που θα πανε διακοπες,ποσα μαθηματα θα περασουν κλπ.Η εφηβεια κραταει στην Ελλαδα μεχρι τα 30.

Οταν μετα πρεπει να δουλευεις 10 ωρες την μερα,να πληρωνεις μονος σου τα εξοδα σου,και να εχεις 1000 υποχρεωσεις στο κεφαλι σου,τοτε ειναι πολυ πιο πιθανο να αντιμετωπισεις θεματα.

Ε αυτό δεν είναι αγχος όμως, αυτό είναι περνάω γαμάτα.........αν κάποιος δεν βλέπει και ότι καλό έχει στη ζωή του( με ταιζουν οι γονείς μου πχ) να πάει για ψυχοθεραπεία? Η ''ανωριμότητα / έλλειψη αυτογνωσίας / αντίληψη πραγματικότητας πάτος'' όπως θες πες το περνάει με ψυχοθεραπεία? Η απλά κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν όταν ρθουν τα δύσκολα? Εγώ λέω να μην πάνε..............θα σε μάθει η ζωή κάποια στιγμή, δεν θα σε νταντεύει μια ζωή ενας μπαμπας ή ένας ψυχολόγος............
Κατ΄τα άλλα δεν περνάν όλοι ζωή και κότα, βλέπε ανξιους............

[cdeleted29517]

σαφώς!!!!
απλά όταν είσαι μικρός, οργανικά το αντέχεις πιο πολύ. Οσο μεγαλώνεις και αρχιζουν τα οργανικά συμπτωματα, οι επιπτωσεις του αγχους στο σωμα, τοτε τα βρισκεις μπαστουνια...
Και επισης εγω εχω το άλλο, στα δυσκολα τα βαζω ολα σε μια σειρά και στα ευκολα πνιγομαι σε μια κουταλια νερο...

Δεν το γνωρίζω μάρα, άλλο 20 και άλλο 40......όπως και να το δεις, στα 40 έχεις στην πλάτη σου πολλά παραπάνω προβλήματα, κακές εμπειρίες και 1002 ...μπορεί να έιναι το άγχος μεγαλύτερο δλδ και όχι το ότι δεν αντέχει το σώμα σου ή να είναι και τα δύο............

[M87]

Πες μου ενα προβλημα που αντιμετωπιζεις και θεωρεις κυριο, και δεν τα βγαζεις περα μονος σου, να καταλαβω τι εννοεις...
Γιατί πχ για καποιον η ανεργια μπορει να ειναι προβλημα και να μην ξερει πως να το αντιμετωπισει πρακτικά ενώ για μενα πχ πρόβλημα μπορεί να είναι το οτι δυσκολευομαι να διαχειριστώ την απόρριψη κλπ

Έδωσες μόνη σου ένα πολύ καλό παράδειγμα. Αν εσύ δεν μπορείς να διαχειριστείς την απόρριψη, λογικό είναι αυτό να έχει προεκτάσεις
1. στην επικοινωνία σου με τους ανθρώπους
2. στον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας
3. τις άμυνες σου προκειμένου να μην βιώσεις ξανά απόρριψη
4. την υπερβολική θωράκιση σου "καλού κακού" απέναντι σε μια ενδεχόμενη απόρριψη
5. την αποφυγή καταστάσεων τα οποία "σου μυρίζουν απόρριψη"
6. το θάρρος / δειλία σου απέναντι σε προκλήσεις οι οποίες εμπεριέχουν απόρριψη
7. ενοχές γύρω από δειλία την οποία επέδειξες λόγω του ότι δεν αντέχεις την απόρριψη
8. τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεις - ή αποφεύγεις - τις σχέσεις σου
9. ... (δεν περιορίζεται σε εννιά δευτερεύοντα προβλήματα) κλπ.

Όλα όσα ανέφερα εδώ, είναι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα τα οποία πηγάζουν από το ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΥΡΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ το οποίο είναι ότι Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΕΣΕΝΑ ΣΕ ΔΙΑΛΥΕΙ.

Εάν ο ψυχοθεραπευτής σου εστιάζει ΜΟΝΟ στα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα σου (1. εώς και 9.), δεν θα γίνεις ΠΟΤΕ καλά. Πάντα θα έχεις το κουσούρι και πάντα θα εκδηλώνεις ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα. Εάν κάποια τα αντιμετωπίσεις, μην ανησυχείς, θα ξεφυτρώσουν άλλα καθότι τα ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ [για το παράδειγμα σου το ότι η απόρριψη σε διαλύει] γεννάνε ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ όπως η Λερναία Υδρα γεννά κεφάλια. Κόβεις ένα, βγαίνουν δύο.

Πέρα από το ότι το βρίσκω σιχαμένο να βγάζεις λεφτά από ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο ζητάνε βοήθεια, αλλά και πληρώνουν για αυτή, ακόμα και αν βάλω στην άκρη τα ειδικά ηθικά ζητήματα τα οποία αφορούν την συζήτηση, υπάρχει πάντα το κομμάτι της συναλλαγής. Τι δίνω; Τι παίρνω;

Εγώ, ως θεραπευόμενος, έχω δικαίωμα να απαιτήσω - ακόμα και την αποκλειστική - ενασχόληση με τα ΚΥΡΙΩΣ προβλήματα μου. Ο ψυχολόγος έχει δικαίωμα να μου αρνηθεί τις υπηρεσίες του. Αυτό που δεν έχει δικαίωμα είναι να με εξαπατήσει λέγοντας μου μ****ίες και παραμυθιάζοντας με ενώ παράλληλα εστιάζει ΜΟΝΟ στα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ προβλήματα μου προκειμένου να παρατείνει τις συνεδρίες επ' άπειρο για να τα κονομάει αυτός και όλοι οι κηφήνες που ζουν και επιβιώνουν από την ψυχασθένεια μου. Σε μένα θα δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι "προοδεύω" επειδή επιλύω κάποια από τα δευτερεύοντα προβλήματα μου, ενώ ουσιαστικά χάνω το χρόνο και τα χρήματα μου επειδή δεν επιλύω το ότι ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΡΡΙΨΗ.

Όλοι πλουτίζουν από μένα όσο είμαι "άρρωστος". Οι ψυχολόγοι / ψυχίατροι, οι φαρμακοβιομηχανίες ψυχοφαρμακων και αν π.χ. είμαι μανιώδης καπνιστής, οι καπνοβιομηχανίες, οι ογκολόγοι / πνευμονολόγοι και τελικώς οι νεκροθάφτες. Για όσους έχουν ροπή στα γλυκά οι βιομηχανίες ζάχαρης οι διαβητολόγοι / ενδοκρινολόγοι, οι φαρμακοβιομηχανίες φυσικής / τεχνητής ινσουλίνης, οι διατροφολόγοι, τα γυμναστήρια και τελικώς οι νεκροθάφτες. Αντίστοιχα για όσους αντιμετωπίζουν τα άγχη τους με νόμιμα, παράνομα ναρκωτικά, ή με ευκαιριακές σχέσεις ή με τζόγο κλπ.

Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζουν οι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές, αλλά και που τα γνωρίζουν δεν αλλάζει κάτι, επειδή ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΟΛΛΩΝ "ΑΝΘΡΩΠΩΝ" ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΙΛΥΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΑ ΚΥΡΙΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΟΥ.

Εάν όμως ο ψυχοθεραπευτής εστίαζε στο να σε βοηθήσει να λύσεις το κυρίως πρόβλημα [το να σε βοηθήσει να αντέξεις την απόρριψη επειδή είναι μέρος της ζωής όλων μας], τα 1. εώς και 9. [ή 1119] θα εξανεμίζονταν την επόμενη μέρα. Ίσως παρέμεναν 1-2 προβλήματα τα οποία θα επιλύονταν και αυτά σχετικά εύκολα αλλά σίγουρα δεν θα απαιτούσαν χρόνια ψυχοθεραπείας.