Παρέμβαση της πολιτείας στο σπίτι

[kutchunie]

Ενα παιδι που κακοποιειται στο σπιτι του δεν υπαρχει περιπτωση με την καμια να μιλησει! ουτε σε ψυχολογο! δεν το πιστευω! ειναι τετοιες οι απειλες, και οι ενοχες που δεν αφηνουν περιθωριο να μιλησεις. Το αυτονοητο ειναι να το κουκουλωνεις και να υπερασπιζεις το γονιο παση θυσια στους τριτους. Χωρια το οτι σου περνανε το μηνυμα στο σπιτι οτι ΕΣΥ φταις για τις βρισιες, εσυ φταις για το ξυλο επειδη εισαι κακο παιδι και δεν ακους την καλη μανα που δινει και την ψυχη της για σενα...
Εγω μετα τα 29 μου ξεκινησα να μιλαω σε φορουμ ψυχολογιας για τη σχιζοφρενεια, και μαλιστα αμερικανικο, ουτε καν ελληνικο.

Οκ καλο ειναι να υπαρχει ενας ψυχολογος στο σχολειο για θεματα Bullying, για κοινωνικοποιηση των παιδιων, να συμμετεχουν ολα τα παιδακια σε δραστηριοτητες κλπ, να εχουν ενσυναισθηση και κατανοηση, για βοηθεια σε παιδακια δσλεκτικα.
Αλλα το κακοποιημενο παιδι ειναι ενα καυτο θεμα, τελειως ξεχωριστο. Και η κοινωνια σιγα μη βοηθησει... τριχες! δεν το πιστευω! η κοινωνια, ο κοσμος χαβαλε θελει να εκτονωθει και να σπασει πλακα. Σιγα μην κατσουν να βαλουν το μυαλο τους να δουλεψει γιατι αυτη η μανα φερεται ετσι, μηπως ειναι διαταραγμενη, μηπως υπονομευει το παιδακι της, μηπως το σπαει στο ξυλο για να παραδεχεται ιστοριες ανυπαρκτες και να επιβαλλει το δικο της θελημα?
Στο να σπασουν πλακα ολοι τρεχουν, στο να καταλαβουν και να βοηθησουν ή εστω να αδιαφορησουν, αλλα οχι και να κοροιδευουν, ολα τα ζωα στο μαντρι μαζεμενα.

Στη δικη μου περιπτωση που πραγματικα υπεφερα, και ημουν τελειως μονη, οι δασκαλες που ειχα ηταν ζωα, τελειως! Για να μην πω οτι και τα ζωα ακομα περισσοτερη αγαπη εχουν στα μικρα τους...αδιαφορες, να κανουν την ωρα τους, να στοχοποιησουν τον αποδιοπομπαιο τραγο της ταξης και να τον περιθωριοποιησουν. Η εξουσια ειναι το μεγιστο αφροδισιακο, μεγαλη αληθεια.

Ισως και να έχεις δίκιο Μάρα. Μπορεί τώρα εκ του ασφαλούς να λέω πως θα μιλούσα. Πάντως και η δική μου κακοποίηση ήταν τόσο εμφανής που είναι απαράδεκτο που καμια δασκάλα δεν ενδιαφέρθηκε και για μένα. Ηταν ολες τους ζώα εκτος από μια στο νηπιαγωγείο η οποία εκανε ότι καλυτερο μπορουσε, αλλά οι υπόλοιπες ήταν εντελώς ζώα όμως αυτό δε τις δινει άφεση που δεν προστάτευσαν μια ζωή.

[kutchunie]

Να προσθεσω και κατι αλλο.
οταν εισαι μεσα στο προβλημα, νομιζεις οτι το προβλημα ειναι το φυσιολογικο, το νορμαλ, οτι ολοι ετσι κανουν. Συνηθιζεις, βρισκεις και τις οποιες αμυνες σου και ξεφευγεις με το μυαλο σου.
Για να το ξεμαθεις αυτο, πρεπει να βγεις απο το αρρωστο περιβαλλον, να πας σε αλλο περιβαλλον διαφορετικο, και ohhhh yeees τοτε βγαινουν ολα τα ασχημα που εχεις συσσωρευσει μεσα σου, τοτε ερχονται οι φλασιες και αρχιζεις ν ακαταλαβαινεις οτι δεν ηταν αγαπη-ηταν ξυλο, δεν ηταν αγαπη-ηταν συκοφαντιες και λασπη, δεν ηταν αγαπη-ηταν απειλες και σκοταδισμος.

Εγω που οκ εχω κανει και τις σπουδες μου, εχω διαβασει, εχω κανει τα χιλιομετρα μου κοινωνικα, οταν στα 29 μου ενας ψυχιατρος μου ειπε οτι ολα αυτα που μου περιγραφεις ειναι κακοποιηση.... ενα σοκ το επαθα γιατι μεχρι τοτε δεν μου ειχε περασει καν απο το μυαλο... Ελεγα οτι πανω στα νευρα της ξεφυγε και τη δικαιολογουσα...και ενιωθα και ενοχες που εφτανε σε τετοιο σημειο...
Οταν μετα διαβασα και Αλις Μιλλερ, ενταξει, το φιλοτιμο κοριτσακι που νιωθει ενοχες και ντρεπεται γιατι φταιει για ολα δεν υπαρχει πια...Αφου λεω μερικες φορες οτι αν ζουσε θα τη σκοτωνα, δεν υπηρχε περιπτωση να βγει ζωντανη απο τα χερια μου...

Εγώ είχα εικόνα πως αυτό που μου έκαναν ήταν σεξουαλική κακοποίηση όμως. Για το ξύλο έπαθα σοκ κι εγώ, έχεις δίκιο. Η βια παγιώνεται μέσα σου ως κανονικότητα. Θεωρείς το ιδιο φυσιολογική την τιμωρία με ακραία συναισθηματική ή σωματική βία, σα να ανασαίνεις.

[Anti-pression]

Δεν είναι τίποτα εξτριμ καταρχας. Πολλά παιδιά το κάνουν. Πχ μοναχοπαίδια που δεν εχουν αδερφια να παίξουν και κάνουν ότι παιζουν με κάποιον. Πολλές φορες βλέπεις κοριτσάκια να κάνουν πάρτι με τις κουκλες τους και δεν είναι και κάτι αρρωστο. Το κίνητρο όμως διαφέρει όταν είσαι κακοποιημένος. Εγώ το έκανα γιατί μετα από την κακοποίηση την πολύ χοντρή, όχι μονο απειλές και φωνές δηλαδή αλλα και σωματική βία και ψυχολογική, σκεφτομουν πως ήμουν μπελάς και πως δεν ημουν παιδί των γονιών μου και ότι με βαρέθηκαν και απλώς ήταν καλοί που με ανέχονταν ακομα και δεν με εδιναν κάπου αλλου. Είχα όμως παράπονακι εγώ και είχα φανταστική φίλη, η οποία ήταν κατά την τοτε λογική η κανονική, η βιολογική μαμά μου. Της έλεγα να έρθει να με πάρει και ότι θα προσπαθούσα να είμαι καλή σε όλα, και στα μαθηματα και δε θα κατουρουσα οποτε μου φωναζαν ή δεν θα εκανα φασαρία όταν επαιζα . Φανταζομουν πως η κανονική μου μαμά ηταν καλή και όλο αγάπη για εμένα ή θα με προστάτευε ακόμα και από την σεξουαλικη κακοποίηση που δεχομουν. Επίσης είχα τέτοιου είδους φίλους φανταστικούς και ιδανικούς, όταν ετρωγα απογοήτευση επειδή τα σημάδια κακοποίησης σωματικής κακοποίησης ήταν εμφανή και τα παιδια με κορόιδευαν στο σχολείο. Πιστευα πως καπου υπάρχουν οι πραγματικοί μου φιλοι που θα με αποδέχονταν και δε θα κορόιδευα το ότι ημουν τοσο κακό παιδί που θα του άξιζε τόσο ξύλο ή το ότι θα ήμουν τόσο ηλίθια που κανω τα ίδια λάθη και πρέπει να με δέρνουν συνέχεια σαν ζώο

kutchunie πραγματικά λυπάμαι για όσα έχεις περάσει. Όπως τα περιγράφεις είναι σαν ο γονιός να ήταν εχθρος. Ότι κ να ακουμε, όσα κ αν σπουδάζουμε, όσα βιβλία κ αν διαβαζουμε, ουτε στο ελαχιστο μπορουμε να καταλαβουμε αυτα τα συναισθηματα. Ούτε οι ειδικοι! Οι φανταστικοι φιλοι δειχνουν, οτι αισθανοσουν μονη στον κοσμο, απο παντου απορριψη.

Αυτο που λες οτι αισθανοσουν οτι ήσουν μπελάς και πως δεν ησουν παιδί των γονιών σου και ότι σε βαρέθηκαν και απλώς ήταν καλοί που σε ανέχονταν ακομα και δεν σε εδιναν κάπου αλλου, ειναι σοκαριστικό! Πως μπορει να σκεφτεται ενα παιδι, δεν μπορουμε ουτε να το φανταστουμε. Να σκεφτεται οτι ειναι μονο και οτι οι γονεις του δεν ειναι δικοι του! Αναγκάστηκες να κανεις μια καινουργια μαμα-φανταστικη η οποία θα ηταν καλη! Δεν σηκωνει σχόλια! Και μεσα σε όλα αυτα σε κοροιδευανε τα παιδια στο σχολειο για τα σημαδια;

Αυτο που γραφεις για την δασκαλα οτι εκανε οτι μπορουσε, τι ακριβως εκανε; Αν ειχε την δυνατοτητα απο το νομο να παρεμβει, ίσως να το εκανε κ αυτο. Αυτο ενοω με το θεμα που ανοιξα. Το σίγουρο οι ψυχολογοι στο σπιτι και οι δασκαλοι στο σχολειο, λίγα θα καταλαβαινανε. Ο ενας και μονο ομως που μπορει να καταλαβαινε, μπορει κ να γλιτωνε το παιδι. Έστω και ενα παιδι!

Αυτα που έγραψες στο post, τι σκεφτεται ενα κακοποιημενο παιδι, ουτε τα ειχα φανταστει!

[kutchunie]

kutchunie πραγματικά λυπάμαι για όσα έχεις περάσει. Όπως τα περιγράφεις είναι σαν ο γονιός να ήταν εχθρος. Ότι κ να ακουμε, όσα βιβλία κ αν διαβαζουμε, ουτε στο ελαχιστο μπορουμε να καταλαβουμε αυτα τα συναισθηματα. Οι φανταστικοι φιλοι δειχνουν, οτι αισθανοσουν μονη στον κοσμο, απο παντου απορριψη.

Αυτο που λες οτι αισθανοσουν οτι ήσουν μπελάς και πως δεν ησουν παιδί των γονιών σου και ότι σε βαρέθηκαν και απλώς ήταν καλοί που σε ανέχονταν ακομα και δεν σε εδιναν κάπου αλλου, ειναι σοκαριστικό! Πως μπορει να σκεφτεται ενα παιδι, δεν μπορουμε ουτε να το φανταστουμε. Να σκεφτεται οτι ειναι μονο και οτι οι γονεις του δεν ειναι δικοι του! Αναγκάστηκες να κανεις μια καινουργια μαμα-φανταστικη η οποία θα ηταν καλη! Δεν σηκωνει σχόλια! Και μεσα σε όλα αυτα σε κοροιδευανε τα παιδια στο σχολειο για τα σημαδια;

Αυτο που γραφεις για την δασκαλα οτι εκανε οτι μπορουσε, τι ακριβως εκανε; Αν ειχε την δυνατοτητα απο το νομο να παρεμβει, ίσως να το εκανε κ αυτο. Αυτο ενοω με το θεμα που ανοιξα. Το πιο πιθανο οι ψυχολογοι στο σπιτι και οι δασκαλοι στο σχολειο, λίγα θα καταλαβαινανε. Ο ενας και μονο ομως που μπορει να καταλαβαινε, μπορει κ να γλιτωνε το παιδι. Έστω και ενα παιδι!

Αυτα που έγραψες στο post, τι σκεφτεται ενα κακοποιημενο παιδι, ουτε τα ειχα φανταστει!

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τωρα τουλάχιστον λογικά καταλαβαίνω πως οι γονεις ήταν ο εχθρός κ πως αυτοί με εβαλαν στο τρυπάκι να είμαι ενοχική, είναι αυτοί που με κακοποίησαν κτλ. Τότε όμως τους δικαιολογούσα. Τους δικαιολογούσα γιατί έφτιαξα το σενάριο στο μυαλό μου πως δεν είναι δικοί μου γονείς και με ανέχονται και μου δίνουν σπίτι, τους δικαιολογούσα επειδή με απειλούσαν πως θα με πετάξουν στο δρόμο πως θα με δώσουν στους γυφτους και θα εχω άσχημη ζωή κτλ. Στην ουσία τότε δεν τους θεωρούσα εχθρούς. Ασχετα που θεωρούσα άσχημα οσα μου συνεβαιναν, τότε θεωρούσα πως κάνουν ότι καλύτερο μπορούν γιατί εγώ δεν είμαι καλή και πρέπει να γίνω.
Αυτό με τους φανταστικούς φίλους, ξαναλέω δεν είχα οράματα να βλέπω οντότητες που δεν υπάρχουν, απλώς πιστευα πως κάπου υπήρχαν αυτά τα ατομα, ούτε διαλόγους έκανα να πιστευω πως μου απαντουν αν και φαντασιονόμουν στιγμές ασφάλειας και τρυφερότητας. Πιστεύω πως η φαντασίωση φίλων έχει να κάνει πολύ με τις έντονες τάσης φυγής που έχω. Κάποτε είχα φύγει και απο το σπίτι αλλά και μέχρι σημερα εχω τάσεις φυγής. Βέβαια αυτό το τελευταίο είναι προσωπική άποψη, δεν γνωρίζω αν ισχύει επιστημονικά

Τα παιδιά στο σχολείο, τότε ήταν για εμένα μεγάλο βάσανο. Πλέον καταλαβαίνω πως είναι αμοιρα ευθύνης για την σκληρότητα με την οποία φέρθηκαν. Για τα άλλα παιδια ήταν αστείο να σε δέρνουν οι γονείς σου. Βέβαια η αντίδρασή μου απέναντι τους ήταν είτε να σαρκάζομαι είτε να λέω ψεμματα, ότι δηλαδή χτυπησα ενώ επαιζα ή ότι εκανα κάτι παρακινδυνευμένο και να καυχιέμαι κιόλας για την ανδρεία μου.

Η δασκάλα στο νηπιαγωγείο με βοήθησε. Κοντά στο σπίτι μου έμενε η διευθυντρια του νηπιαγωγείου, η οποία σε ένα ανοιξιάτικο νυχτερινό περίπατο με είδε έξω από την΄είσοδο του σπιτιου κουβαριασμένη να κλαίω. Δεν έκανε τίποτα. Ενημέρωσε τη δασκάλα μου η οποία με ρώτησε τι συνέβει. Η δασκάλα μου μου ελεγε διάφορα, από τη στιγμή εκείνη με φρόντιζε ιδιαίτερα μίλησε στους γονεις μου οι οποίοι την εβγαλαν τρελη και εκαναν απιστευτη φασαρία, οι υπόλοιπες δασκάλες απέτρεψαν την αναφορά σε οποιαδήποτε αρχή και μάλιστα της είπαν πως εδώ είναι χωριό και καλά θα κανει να είναι προσεκτική, εγώ όμως από φόβο δεν είπα τίποτα. Βέβαια δεν θεώρησα και πολύ σημαντικό τον λόγο και την αιτία για την οποία με εβγαλαν οι δικοι μου εξω από το σπίτι. Αργότερα την θυμηθηκα πολλές φορες και στη διαρκεια της παιδικης μου ηλικίας αλλά και ως εφηβη κι ενήλικη

[Anti-pression]

Ξέρω πως το ενοουσες με τους φανταστικους φιλους, δεν ηταν οραματα.Ήταν πως θα ήθελες τα πράγματα να είναι.Τοτε δεν εβλεπες τους γονεις σαν εχθρους, κανενα παιδι δεν τους βλεπει ετσι. Απλώς οι περιγραφες σου στο post αυτο περιπου έδειχαν, οπως το καταλαβαινεις τωρα βεβαια.

[Mara.Z]

Kutchunie, πολυ χαιρομαι που εισαι εδώ!!!!

Τα παιδια στο σχολειο οντως ειναι ανωριμα και δεν καταλαβαινουν τι σημαινει να σε αναγκαζει ο γονιος να τρως ξυλο, νομιζουν οτι τα θελεις ή οτι πας γυρευοντας. Και εγω ειδικα στο δημοτικο ταλαιπωρηθηκα παρα πολυ... ασε που ψαρωνα πανευκολα.
Αυτη την ιστορια οτι δεν ειμαι παιδι των γονιων μου και εγωωωω την εκανα.... απιστευτο?? ελεγα οτι αποκλειεται αυτοι οι ανθρωποι να μου φερονται ετσι, να μιλανε ετσι για μενα και να ειναι οι γονεις μου. Σιγουρα με εχουν κλεψει και καποια στιγμη οι αληθινοι μου γονεις θα με βρουν...

[kutchunie]

όντως απίστευτο Μαρα. Δεν το είχα συζητήσει ποτε με κάποιον άλλο που εχει κακοποιηθεί. Όταν το έκανα αυτό και παρακαλούσα την μαμά μου την κανονική να ερθει να με σωσει ηταν σα να εκανα την προσευχή μου, με τόση ευλάβεια το έκανα και πάντα εύρισκα παρηγοριά σε αυτό έστω και φαστασιακή.