Χαιρετω και παλι την παρεα...

Τις τελευταιες δυο βδομαδες, απο κει που ημουν σε μια καλη κατασταση και ολα πηγαιναν καλα, υποτροπιασα πολυ και ξαφνικα.

Πασχω απο ηπια καταθλιψη, διαταραχη πανικου, γαδ και ιδεοψυχαναγκασμους (ηπιους).

Την περασμενη Δευτερα που λετε επρεπε να παω αρκετα μακρια απο το σπιτι μου για καποιες δουλειες. Να μην τα πολυλογω περαν της κρισης πανικου που επαθα, εγιναν και καποια αλλα συμβαντα (εμπλεξα σε καποιες εντασεις, συγκεκριμενα ελεγκτης σε λεωφορειο και μετα στο σερβις του κινητου μου και ενιωθα αδικημενος. Με κατηγορουσαν ασκοπα και με πολυ ασχημο και προσβλητικο τροπο...).

Ενιωθα πως το να γυρισω σπιτι μου θα ηταν αθλος κλπ, εν τελει ολα καλα (εννοω καταφερα να γυρισω σπιτι).

Απο κει και μετα επεσα σε καταθλιψη, ενιωθα εντονο πονο απο την θλιψη, παρ'ολο που ''ελεγα ελα μωρε συμβαινουν αυτα, μη χολοσκας'' μεσα μου.

Σιγα σιγα αυτο περασε αλλα ξαφνικα μεσα σε τρεις μερες αρχισαν πολυ εντονες κρισεις πανικου... Πραγματικα πρωτη φορα τρομαζω τοσο πολυ απο την συγκεκριμενη διαταραχη...

Εχθες το μεσημερι στην κυριολεξια Φ-Ρ-Ι-Κ-Α-Ρ-Α. Επιασα την μητερα μου απο το χερι σφικτα και της ελεγα δεν θελω να παθω κατι σε παρακαλω κανε κατι... Δεν μπορω να το περιγραψω... Ηταν ενα συναισθημα πραγματικα τρομακτικο. Ενιωθα πως παθαινα εγκεφαλικο εξαιτιας του, δεν μπορουσα να κατσω ηρεμος, δεν μπορουσα να σκεφτω καθαρα, δεν μπορουσα να απαντησω σε ερωτησεις αμεσα, μου προκαλουσαν εκνευρισμο κλπ...Ηρεμησα μονο με λεξοτανιλ...

Ειναι πραγματικα ενα τρομερα βαρυ συναισθημα αγωνιας, τοσο βαρυ που δεν αντεξα να παω αργοτερα την ιδια μερα για ψυχοθεραπεια στην ψυχολογο μου...

Νιωθω πραγματικα χαμενος... Υποφερω οταν συμβαινει και απορω γιατι ειναι τοσο βιαιο... Ειναι το συναισθημα που ειναι τοσο μεγαλο και βαρυ που το κανει να σωματοποιειται νομιζω...

Δηλαδη δεν ειναι η συνηθισμενη κριση πανικου που θα σου φανει κατι λιγο οφ, θα το δωσεις σημασια και θα δημιουργηθει ο φοβος (και εαν υπαρξει δεν το δινω σημασια γιατι αντιλαμβανομαι οτι ειναι απλα ψυχοσωματικο), αλλα το αντιθετο. Θα νιωσω παρα πολυ ασχημα, κανοντας παρα πολυ τρομακτικες σκεψεις εξαιτιας του συναισθηματος (οτι θα πρεπει να νοσηλευτω σε ψυχιατρειο, οτι χανω τα λογικα μου, οτι ειμαι τρελος και αλλα τετοια ομορφα...) και μετα σωματοποιειται, σφυγγομαι ολοκληρος και δεν μπορω να ηρεμησω εντελως (θα το ελεγξω δηλαδη ισως για λιγο θα το εκλογικευσω αλλα θα υπαρχει ο πονος παλι εκει...), εκτος και εαν παλι παρω αγχολυτικο που υποχωρει...

Δωστε μια συμβουλη ρε παιδια... Πραγματικα φοβαμαι παρα πολυ τα συναισθηματα μου σε αυτη την φαση!