Results 46 to 60 of 83
Thread: Φυλακή χωρίς κάγκελα!
-
05-11-2016, 01:16 #46
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
Μη το λες...
Υπαρχουμε και εμεις... οταν με βλεπουν λενε τι χαμογελαστη κοπελα, φαινεσαι καλομαθημενη...
Και το πιο ακραιο που εχω ακουσει? τα ειχα πει σε μια φιλη μου και μου λεει σε καλο σου βγηκαν ολα αυτα!!Σιγουρα ολο αυτο μάς εχει ορισει, εννοειται...Εγω παλι τωρα καταλαβαινω ποσο δυσκολα ζουσα τοτε...τοτε απλα κολυμπουσα, δεν καταλαβαινα την ενταση του ρευματος ουτε το μεγεθος της τρικυμιας.
Αλλα ναι εχεις δικιο, καταλαβαινω τι θελεις να πεις, απλα παιζει ρολο και ο χαρακτηρας.
Εγω ας πουμε στην εφηβεια μου απο το φοβο και τον καθωσπρεπισμο το ειχα ριξει στα πνευματικα και στην εκκλησια. Αλλα λογω διαβασματος και πανελληνιων, ολη αυτη η ενασχοληση με τα πνευματικα μου εκανε καλο γιατι με κρατησε προσηλωμενη στο στοχο και μου εδινε αισιοδοξια οτι ολα για καποιο λογο γινονται...Ειχα δει τον εαυτο μου σαν αγωνιστη που μαχεται για το φως...
Απο τα 20 και μετα, all alone στην Αθηνα, μου βγηκαν ολα, μα ολα... τι κοινωνικη φοβια... τι αγχος... τοτε ειχα κολλησει με λυσσα στην παπαγαλια, διαβαζα ατελειωτα, φυσικα εσπαγα τα μουτρα μου στις εξεταστικες, εκει που ειχα λιγες παρεες ελεγα οτι δεν ειμαι καλη φοιτητρια δεν με θελουν, τελικα απομονωθηκα, ειχα τρομερα νευρα κλπ. Παραμελησα την υγεια μου τελειως, μου προεκυψε ενα σοβαρο προβλημα υγειας το οποιο εμεινε χρονια αρρυθμιστο, πηρα εικοσι κιλα, ειχα σχεδον παραμορφωθει εμφανισιακα... Και ναι, και εγω ειχα τασεις φυγης αλλα διαφορετικο απο αυτο που περιγραφεις... εγω ας πουμε βαζω ενα στοχο, θα κανω μια τεραστια προσπαθεια να το πετυχω, κι οταν το πετυχω εγω η ιδια σηκωνομαι και φευγω. Σα να ανεβαινω ενα βουνο, με κοπο και ιδρωτα, να φτανω στην πηγη και αντι να πιω νερο, φευγω...Και αυτο μου δινει μια καποια ικανοποιηση... σα να λεω εδειξα τι αξιζω, εδειξα ποια ειμαι, απο εδω και μπρος δεν θελω αλλο...βαζω τελεια.Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
- 05-11-2016, 01:17 #47
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
Kutchunie, να σε ρωτησω, ενιωσες ή εγινες ποτε γονιος των γονιων σου??
Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
05-11-2016, 01:23 #48
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 977
05-11-2016, 01:32 #49
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 977
Αυτό κι εγώ το κανω ρε! απίστευτο μου φαίνεται πραγματικά!! Πχ είχα τελειώσει με όλα τα μαθήματα για πτυχίο, είχα βγάλει βαθμάρα κτλ και δεν πηγαινα να ορκιστώ. 2 ορκομοσίες έχασα κι αν δεν ηταν ο αντρας μου νομιζω ακομη δεν θα χα ορκιστει. Είναι τιμωρητική η φάση και των δυο τάσεων. Μόλις κάνω κάτι καλό για εμένα, μόλις διεκδικήσω ουσιαστικά κάτι που λαχταραω και θέλω, θελω να με τιμωρήσω, δηλαδή να μην φτάσω στην ικανοποίηση/ ηδονή. όταν είμασταν παιδια τιμωρηθήκαμε για το ότι θελαμε να ικανοποιήσουμε ανάγκες και θέλω, είναι το ιδι πράγμα νομίζω
Να σου πω κατι άλλο που κάνω και πιστευω πως είναι λογω κακοποίησης; θεωρώ πως είμαι ανωτερη από τους ευτυχισμένους κι ανέμελους ανθρώπους, με εχω πιάσει πολλές φορές να το νοιώθω. Και αυτό γιατί τους βλέπω μακάριους μεσα στα γελάκια και τη ανεση τους και την ευκολία τους και λέω ιδέα δεν έχετε τι θα πει επιβίωση και διεκδίκηση. Είναι λάθος βέβαια αν το καλοσκεφτείς.
Επίσης, κάποιες φορές θεωρω παράλογα πως ηρθα στη ζωη για να επιτελέσω έναν ανωτερο σκοπό. Δεν ξερω αν είναι κρίση μεγαλείου, ξέρω όμως πως κι αυτό φανερώνει την κακοποίηση και περισσότερο το ότι εγινα γονέας στη θεση του γονέα.
05-11-2016, 01:36 #50
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
Ακριβως αυτο....
Εγω επελεξα τη σχολη που σπουδαζα για να τους προστατευσω και να τους βοηθησω, ενω το ονειρο μου ηταν αλλο.
Βεβαια, αν σπουδαζα το ονειρο μου, δεν θα ειχα ελπιδα να βρω δουλεια ενω τωρα τουλαχιστον βρισκω. Αλλα και παλι το κριτηριο μου ηταν να τους βοηθησω...
Και να νιωθουν καλα, ευθυνη. Να ειναι περηφανοι. Να μην εχουν για παιδι ενα παλιοπαιδο ή ενα χαζο.
Και ξερεις τι με ποναει? το οτι με εκανε να νοιωσω οτι κρεμομαι απο τη γλωσσα του καθε μαλακα και της καθε κατινας που ζουσαν στη γειτονια...Γιατι μου ελεγε η μανα μου, αν ακουσω το παραμικρο για σενα, εισαι τελειωμενη. Οχι σχολειο, ουτε το φως του ηλιου δεν θα ξαναδεις. Στο υπογειο κλειδωμενη με ψωμι και νερο.
Γιατι οκ εγω ξερω την αληθεια μου. Αν ομως ο καθε ασχετος που την εχει καταλαβει ποσο στρεβλα σκεφτεται τη δουλεψει για να σπασει πλακα? αφου η γυναικα δεν μπορει να ξεχωρισει το υπαρκτο απο το φανταστικο, εμενα ποιος θα με γλιτωσει?? και απομονωθηκα κοινωνικα στα σχολικα χρονια απο τρομο, οχι φοβο μονο... απο τρομο οτι μπορει ανα πασα στιγμη να χαθει ο ελεγχος και να τιναχτουν ολα στον αερα....Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
05-11-2016, 01:46 #51
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
αυτο και εγω το εχω... και το πιστευω!
γιατι δεν ειναι αληθεια? η δικη μου η μανα ειχε ψυχωση, σχιζοφρενεια! φανταζοταν πραγματα που δεν γινονταν, εφτιαχνε ιστοριες με εχθρους, σπειρες, συνωμοσιες, κυνηγητα που ειχαν ως στοχο εμενα, και αυτη προσπαθουσε να με σωσει...Ξερεις ποσο με ειχε εξοντωσει στο να προσπαθω να την ηρεμησω? λες και εχεις ενα ανημερο θεριο να το εξημερωσεις...
Πιστευεις οτι πολλα κοριτσακια στην ηλικια των 5-6-7 ετων θα μπορουσαν να επιβιωσουν με μια μανα με τετοιο μυαλο? και να βγουν νορμαλ οσο νορμαλ βγηκα, οκ τα θεματακια μου τα εχω.
Αλλος στη θεση μου θα ειχε λαλησει, αυτοκτονησει - και εγω το ειχα σκεφτει. Αλλα εκανα πισω γιατι σκεφτηκα οτι αν πεθανω, θα χασω τη χαρα να δικαιωθω και αυτη να καταλαβει τι μαλακιες λεει...
Οτι δεν ξερουν τι σημαινει διεκδικηση ειναι σαφες, οπως επισης και επιβιωση... εννοειται!
δεν ζουν ολοι με εναν σχιζοφρενη για γονιο και να χρειαζεται να διεκδικουν τα αυτονοητα, δηλαδη λιγο χρονο να κανω τις ασκησεις μου για το σχολειο και να μην μπλεχτω σε ξυλο-βρισιες-ιστοριες, ηρεμια-να μην ακουω κηρυγματα λες και ειμαι το απολωλος προβατο και οχι συγκρισεις-γιατι ολα τα αλλα κοριτσακια ειναι τελεια, υποδειγματικα, και εγω ειμαι παλιοπαιδο, χαζο, ανυπακουο κλπ (και προσεξε ολα σε ουδετερο γενος!)Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
05-11-2016, 01:56 #52
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 977
Πφφφ καταλαβαίνω. Εμένα η οικογένεια μου δεν ήταν καθόλου του καθωσπρεπισμού, αν και λειτουργία δεν χάναμε παναθεμα μας. Το περιβάλλον δηλαδή δεν λειτουργούσε κακοποιητικά με πρόσχημα την κανονικότητα και την ηθική, αλλά κυρίως την ικανοποίηση του πατερα μ. Ανατριχιάζω κ μονο που τον αναφέρω. Ενοιωθα πως όλοι υποφέρουν από την συμπεριφορά του και πως έπρεπε να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως ο καθενας παιρνει ότι του αξίζει. Η μητέρα μου ήταν αδιάφορη, όχι αδύναμη και αντι να προστατεύσει τα παιδια που η ιδια αποφασισε να γεννησει, τα φορτωνε ενοχές για να μην αντιμιλούν. Τα αδερφια μου μεγαλώνοντας αφομοιώθηκαν αντί να αντιδράσουν και θεωρησα πως ο μονος ανθρωπος που θα εσωζε την κατάσταση ήμουν εγώ και είχα την ψευδαίσθηση πως το αντιλαμβανονταν αυτό και τα αδερφια και η μάνα μου. Λαθος! Κανεις δεν ηταν διατεθημενος να παραδεχτει την κατασταση, βολεύονταν με το να με θεωρουν αντιδραστική και λάθος κ τέλος! Αυτά δε τα συνειδητοποιείς όταν συμβαίνουν βεβαια
05-11-2016, 02:02 #53
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 977
Ναι αλλα το ότι δεν ειχαν την δικη μας ατυχία δεν τους κάνει χειροτερους ανθρώπους. Αυτοι στην τελική ξέρουν να αγαπούν με πιο φυσιολογικό τρόπο, εγω όχι. Ηρωας νοιωθω κατά κάποιον τρόπο αλλα και μαχητής, όμως δεν ξέρω κατά πόσο καλύτερη είμαι. Πλέον χαίρομαι που ο υπόλοιπος κόσμος είχε πιο φυσιολογική ζωή και ευχομαι το ιδιο να συμβεί με τα παιδιά μου
05-11-2016, 02:10 #54
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
Σε μενα το περιβαλλον λειτουργησε κακοποιητικα, δυστυχως...
και η γειτονια και οι συγγενεις... ισως επειδη η μανα μου το παρουσιαζε ετσι με τις απειλες και τους εκβιασμους... αλλα λειτουργησε.
Και κουραστηκα παρα πολυ να αντιστρεψω ολη αυτη την κατασταση...
Παντως μπραβο σου που παρα τα βιωματα σου μπορεσες να κανεις μια γερη σχεση, να παντρευτεις και να κανεις τα παιδια σου. Εγω, αν και δεν εχω υποστει σεξουαλ κακοποιηση, δυσκολευομαι...Ή εξιδανικευω (προσπαθω να καλυψω τα συναισθηματικα κενα μου?) ή οι υποψηφιοι μου φαινονται λίγοι για τα στανταρντς μου...
Και μπραβο στον αντρα σου που σε υποστηριξε! δεν το κανει ευκολα κανεις αυτο, και ειδικα αντρας σε σχεση? εδω το βαζουν στα ποδια στα ευκολα, οχι σε κατι τοσο βαρυ, να δεχτει να σηκωσει ενα τετοιο βαρος μαζι σου, να σταθει στο πλαι σου και να γινεις η μητερα των παιδιων του.Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
05-11-2016, 02:23 #55
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
Χειροτερους οχι! αφελεις, ανωριμους και ρηχους για τα δικα μου δεδομενα ναι!
Και εγω νιωθω αγωνιστρια... και ηρωας...
Ειναι αλλο ομως τι αγωνιστης εισαι, τι σταση ζωης εχεις, και αλλο τι ποιοτητα χαρακτηρα εισαι ή ποσο εχεις δουλεψει το χαρακτηρα σου με τα οποια λαθη και αστοχιες εχεις κανει...
Εγω ας πουμε στους ανεμελους κατακρινω την ευκολια με την οποια νομιζουν οτι κατακτωνται καποια πραγματα, δεν λεω οτι ειναι καλυτεροι απο μενα ή χειρότεροι...Λεω οτι εγω πολεμησα στο κεντρο της μαχης ενω αυτοι λιαζονταν στην παραλια. Οχι δεν τους κανει χειροτερους ανθρωπους αυτο, τους κανει λιγοτερο αγωνιστες σε σχεση με μενα.
Τωρα σε αυτο που λες οτι ξερουν να αγαπουν πιο φυσιολογικα, ετσι ειναι... δυστυχως... συμφωνω.
Αλλα και παλι θα μπορουσα να σου πω οτι ξερουν γιατι ετσι εχουν μαθει! ενω εμεις μαθαμε μια <<αγαπη>> που δεν ειναι αγαπη, ειναι επιβιωση, ειναι φιλοτιμια για να πετυχω τη δικαιωση που τοσο θελω γιατι αδικηθηκα οικτρα. Ειχα γινει ανθρωπος του καθηκοντος. Μετα τα 25, αφου ειχα ξεκινησει να δουλευω, αρχισα να υποψιαζομαι τι σημαινει περναω ομορφα. Να παω διακοπες οχι γιατι πρεπει, αλλα για να περασω καλα. Να βγω ενα βραδυ οχι γιατι πρεπει να ειμαι κοινωνικη, αλλα επειδη χαιρομαι την παρεα...Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
05-11-2016, 02:37 #56
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 977
05-11-2016, 02:45 #57
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 977
Είναι σπάνιος ο συζυγος μου. Μου σταθηκε και μου στέκεται με περισσοτερη μαχητικότητα από ότι εγω. Καποιες φορες νμου δινει την εντυπωση πως α΄ν μπορουσε θα αντιμετωπιζε την κατασταση μονος του αυτος για εμενα. Παλια τον ρωτουσα γιατι το κανει όταν με επιανε αυτή η ταση φυγης και νευριαζε. Τωρα καταλαβαίνω πως είναι αγαπη ολο αυτό.
05-11-2016, 09:48 #58
- Join Date
- Oct 2016
- Posts
- 3,876
Mara μεγάλωσες στην επαρχία; Γιατί συνήθως αυτά εκεί παίζουν περισσότερο και οι δικοί μου τα είχαν πολύ. Θυμάμαι ατέλειωτους καβγάδες κάθε Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία και θυμάμαι αβάσταχτο βάρος για το τι θα πουν οι άλλοι και η γειτονιά. Και σε μένα αυτή η συμπεριφορά είχε ως αποτέλεσμα να γίνω σχεδόν αντικοινωνική. Εκεί που ως παιδί είχα όλο το σχολείο φίλους, μεγαλώνοντας απο φόβο μη τυχόν και ξεφύγω ή για το τι θα πουν οι άλλοι και θα το μάθουν οι γονείς άρχισα να κλείνομαι σε μένα και να μένω με ελάχιστους φίλους.
Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό το κάνανε σε σένα αυτό με την θρησκεία ή τον καθωσπρεπισμό, εγώ μέχρι τα 13-14 δεν μπορούσα να φορέσω ούτε παντελόνι γιατί θεωρούσαν οτι τα κορίτσια δεν πρέπει να ντύνονται έτσι και μου το απαγόρευαν. Χρειάστηκε να μείνω καθηλωμένη στο κρεβάτι μου αρνούμενη να σηκωθώ για να πάω σχολείο ή οπουδήποτε αλλού για να καταλάβουν οτι κάτι δεν πήγαινε καλά.
05-11-2016, 11:59 #59
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
Kutchunie, να κανω μια παρενθεση και να σου πω οτι μεσα απο την κουβεντα μας μού ηρθε μια φλασια και απαντησα σε ενα ερωτημα που με ταλαιπωρουσε τον τελευταιο καιρο, γιατι κολλαω τοσο πολυ με καποια πραγματα...
Σε αυτο που με ρωτας, παλι δεν εχω ευκολη απαντηση. Νομιζω τη μεταβαση τη δουλευω ακομα, δεν την εχω ξεπερασει. Απο τα 20 ως τα 36 θα μου πεις ειναι μεγαλη αποσταση...
Ομαλη δεν ηταν ουτε ευκολη. Εγινε με πονο ό,τι εγινε. Με πολυυυυυ αγχος, γενικα σαν χαρακτηρας δεν ειμαι ανθρωπος που θα τα βαψω μαυρα ή θα στενοχωρηθω ευκολα. Ό,τι δεν μου βγαινει σε καταθλιψη, μου βγαινει σε αγχος...
Πολυ αγχος, κοινωνικη φοβια, απομονωθηκα γιατι πιστευα οτι επειδη δεν περναω τα μαθηματα δεν με θελουν για παρεα, δυσκολευτηκα πολυ στο διαβασμα γιατι παπαγαλιζα και μετρουσα, φοβομουν πολυ να ξεπεταχτω κοινωνικα και να ανοιχτω σε παρεες. Μετα ειχα μια καλη τυχη και βρηκα μια καλη δουλεια πανευκολα αλλα και εκει μου βγηκε τρομερο αγχος, φοβος οτι θα αποτυχω, τρομερη ανταγωνιστικοτητα, να ειμαι εγω η καλυτερη, τρομερο φιλοτιμο-να μου λενε να κανω μια δουλεια και να κανω 10, δεν με ενοιαζαν τα λεφτα, δουλευα για να ακουσω το μπραβο ή οτι ειμαι καλη εργαζομενη. Και οταν ηρθε ο καιρος να παρω μια γερη αυξηση μετα απο πολυ αγωνα και παλη, απλα τα βροντηξα και εφυγα... η ταση φυγης που λεγαμε.
Μετα εμπλεξα με μια εταιρεια χωρις προοπτικες. Μετα αρρωστησε η μανα μου, νοσηλειες, νοσοκομεια, για 3 χρονια ημουν στο πλαι της οποτε και εφυγε απο τη ζωη. Και μετα αποφασιζω να σταματησω να δουλευω για να κανω ενα διδακτορικο, το 2011 παιρνω το θεμα... και ακομα δεν εχω κανει σχεδον τιποτα, τρωω μια καθηλωση απο το πουθενα, αλλα χωρις ψυχολογικα συμπτωματα τοσο οσο σωματικα. Μου προκυπτει σοβαρο αρρυθμιστο αυτοανοσο, προβλημα με το θυρεοειδη, πηρα 20 κιλα, ταχυπαλμιες, και ελλειψη συγκεντρωσης! και κατι σαν υπερκινητικοτητα, να μην μπορω να αολκληρωσω μια δουλεια γιατι ξεκιναω αλλη κι αλλη κι αλλη και μενουν ολες ανολοκληρωτες. Εφυγα απο Αθηνα το 2013, μετακομισα επαρχια, εχασα ολες τις παρεες και τους φιλους μου. Μου στοιχισε πολυ ολο αυτο, και μετα σε μια παρεα γνωριζω εναν τυπο με τον οποιο κολλαω πολυ ασχημα, σχεδον μεχρι προσφατα, και αρχιζω να παιρνω τα πανω μου. Να προσεξω την υγεια μου, πηγα σε τοσους γιατρους σε οσους δεν ειχα παει σε ολη τη ζωη μου, να χασω τα κιλα, εκανα γυμναστηριο καθημερινα, να προσεχω τι τρωω, εκανα ομοιοπαθητικη και εγω, αλλαζω εμφανιση τελειως. Αυτα μεχρι τωρα, αλλα η ελλειψη συγκεντρωσης, δηλαδη να μην μπορω να μαζεψω το μυαλο μου να γραψω την εργασια μου παρεμενε. Οποτε το καλοκαιρι πηγα σε ενα νευρολογο, εκανα και εξετασεις, μετα σε ψυχιατρο και κατεληξα τωρα με 2 αντικαταθλιπτικα και επιτελους αρχιζω να νιωθω οτι μαζευεται το μυαλο μου στη θεση του...
Προσωπικα δεν εχω παιδια ουτε εχω παντρευτει, και δεν ξερω αν το θελω, πιο πολυ φοβαμαι την ευθυνη. Συν αυτο που λεμε πιο πανω οτι νιωθω ανωτερη σε θεματα επιβιωσης και διεκδικησης. Θελω να κανω πραγματα για μενα, να ζω ομορφα και ποιοτικα, να χαιρομαι την ηρεμια μου, να μην ειμαι σαν το τρελαμενο ρομποτακι που κινειται σαν το εκκρεμες περα-δωθε, να εχει η ζωη μου μια σειρα και μια Α ποιοτητα, να μη φοβαμαι οτι αυριο ολα μπορει να διαλυθουν κλπ.
Με βοηθησες να δωσω απαντηση στο ερωτημα γιατι κολλαω τοσο πολυ με καποιες περιπτωσεις. Γιατι ειναι η αμυνα που ειχα υιοθετησει οταν ημουν μικρη για να επιβιωσω και να υπομενω...Δηλαδη οταν δυσκολευομαι ή οι συνθηκες με στριμωχνουν στον τοιχο.Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
05-11-2016, 16:17 #60
- Join Date
- Jun 2016
- Posts
- 2,911
ναι στην επαρχια, σε μια περιοχη σαν χωριο αλλα κοντα σε μεγαλη πολη. Αλλα εχω ζησει την κλειστη νοοτροπια του χωριου. Ο πατερας μου στο σπιτι και στην ανατροφη μου ηταν απων γιατι δουλευε ωρες ατελειωτες, η μανα μου καιγοταν ομως γιατο τι θα πει ο κοσμος. Ηθελε ολοι οι αλλοι να εχουν την τελεια γνωμη για την οικογενεια και για εμενα. Δεν ηταν απλα καθωσπρεπισμος, ηταν κατι πολυ χειροτερο, δεν ξερω πως να στο εξηγησω....Η μανα μου σε ό,τι ελεγε ειχε μια ατσαλενια ακαμψια, δεν μπορουσες να αντιλεξεις ή να την αμφισβητησεις, μου επιβαλλοταν και εγω επρεπε να σκυψω το κεφαλι για να επιβιωσω. Ενιωθα στρατιωτακι, τετοια πειθαρχια ειχα, τοσο αυστηρα, δεν τολμουσα καν να κουνηθω που λεει ο λογος χωρις να της το πω. Της ελεγα τα παντα. και το χειροτερο? ενιωθα ενοχες αν δεν της ελεγα τα παντα...
Αυτο με το παντελονι που λες, οχι δεν υπηρχε στην περιπτωση μου. Ισα ισα στα ρουχα ηθελε να ειμαι καλοντυμενη.
Οι γονεις δεν ειχαν σχεση με τα πνευματικα. Εγω κατεφυγα σε αυτα γιατι εβρισκα μια παρηγορια, εγω επεμενα να πηγαινουμε εκκλησια γιατι ενιωθα οτι την ηρεμουσε το κλιμα. Και ουσιαστικα καλο μάς εκανε σαν οικογενεια, γιατι μπορεσαμε να βρουμε μια καποια συνοχη, οση μπορουσαμε βεβαια οταν υπαρχει ατομο με τοσο σοβαρο ψυχοπαθολογικο νοσημα. Μπηκαν καποια ορια, μου εδωσε στην πορεια καποιες ελευθεριες, δεν μπηκε εμποδιο στην επιθυμια μου να φυγω απο το σπιτι και να σπουδασω κλπ. Αλλα τα πνευματικα, οσο με βοηθησαν να διαχειριστω την κατασταση στο σπιτι, δεν με βοηθησαν οταν εφυγα απο το σπιτι και βρεθηκα να παλευω μονη μου με τα φαντασματα του παρελθοντος...Ουτε τη δικαιωση που τοσο πολυ επιθυμουσα δεν πηρα απο τη μανα μου. Μια αναγνωριση οτι ειμαι το καλο παιδι, οτι ξερω να παλευω, οτι ειμαι ικανη να τα βγαλω περα στη ζωη μου ναι. Αλλα οχι τη δικαιωση που ονειρευτηκα στα παιδικα μου χρονια...προφανως επειδη ηταν αρρωστη και δεν ειχε παγιδευτει νοητικα οπως πιστευα.Dream bigger.Work harder.Complain less.Look for opportunities.Focus on effort.Be grateful!
Similar Threads
-
έγκυος και αυτός φυλακή..
By Gogo1989 in forum Σχέσεις και ΕπικοινωνίαReplies: 5Last Post: 13-03-2015, 19:24 -
μια ζωη χωρις αγαπη
By walkerman in forum Άλλες Διαταραχές ΠροσωπικότηταςReplies: 10Last Post: 03-03-2014, 20:54 -
χωρις σχεση,χωρις φιλους...
By redrose in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότηταReplies: 28Last Post: 10-03-2012, 20:51 -
Νιώθω πως απειλούμαι από άλλες και από το θυμό μου θα πάω φυλακή!
By donald_girl in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότηταReplies: 25Last Post: 04-01-2010, 10:57
Μετά το Depakin, δεν μου ξαναήρθε περίοδος;
20-07-2025, 20:20 in Ψυχοφαρμακολογία