χαμηλη αυτοπεποιθηση??

[orestiss]

Ορέστη είμαι ακριβώς σαν εσένα. Τελευταία αναζητώ την χαμένη μου ζωτικότητα στην ψυχανάλυση μέσω ανάλογων αναγνωσμάτων και ενώ βλέπω γνωσιακό ψυχοθεραπευτή / ψυχίατρο ταυτόχρονα. Αντιφατικό? Εντελώς! Νομίζω ότι είμαστε και οι δύο σε μία λανθάνουσα καταθλιπτικόμορφη κατάσταση. Νομίζω ότι κάτι έχουμε κρυμμένο για τους γονείς μας. Εγώ νομίζω ότι το έχω πλησιάσει. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη κινήτρου. Νομίζω ότι διαφέρουμε από τον μέσο άνθρωπο στο ότι κάτι μας φρακάρει.

γεια σου φιλε .συμφωνω με αυτα που λες (και ειδικοτερα για την ελλειψη κινητρου)σημασια ο καθενας μας να προσπαθει για οτι καλυτερο καθε μερα αυτο εχω καταλαβει εσενα τι ακριβως σε απασχολει?

[ioannis2]

Γεια σου Γιαννη το μιστικο ειναι να μην τα παρατας!!σου ευχομαι τα καλυτερα!

'Έπιασες το νόημα της ζωής!!!!

[diomides]

'Έπιασες το νόημα της ζωής!!!!

Έχω αρχίσει να το πιστεύω σθεναρά κι εγώ αυτό...

[diomides]

γεια σου φιλε .συμφωνω με αυτα που λες (και ειδικοτερα για την ελλειψη κινητρου)σημασια ο καθενας μας να προσπαθει για οτι καλυτερο καθε μερα αυτο εχω καταλαβει εσενα τι ακριβως σε απασχολει?

Η διάγνωσή μου είναι ocd, έχω καταθλιπτικόμορφα στοιχεία, αλλά από ότι με διαβεβαιώνει ο ψυχίατρός μου ευτυχώς όχι κατάθλιψη. Τα τελευταία 9 χρόνια κάνω γνωσιακή ψυχοθεραπεία αλλά επειδή διαβάζω και λίγο ψυχανάλυση (εντάξει γενικά πανάσχετος είμαι) υποπτεύομαι ότι η μητέρα μου ως πρωτότοκος γιος που είμαι με ψιλοευνούχισε και δεν μου έδωσε αγάπη άνευ όρων. Μου μεταβίβασε επίσης όλες τις της ανασφάλειες με αποτέλεσμα να "χάσω" πολλά χρόνια από την ζωή μου όντας εντελώς δυσλειτουργικός. Τελευταία οφείλω να παραδεχτώ ότι σε γενικές γραμμές είμαι καλύτερα. Φυσικά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου ελλοχεύει ο φόβος ο ευνουχισμός που υπέστην να έχει σημαντική επίπτωση και για το υπόλοιπο της ζωής μου.

[orestiss]

Η διάγνωσή μου είναι ocd, έχω καταθλιπτικόμορφα στοιχεία, αλλά από ότι με διαβεβαιώνει ο ψυχίατρός μου ευτυχώς όχι κατάθλιψη. Τα τελευταία 9 χρόνια κάνω γνωσιακή ψυχοθεραπεία αλλά επειδή διαβάζω και λίγο ψυχανάλυση (εντάξει γενικά πανάσχετος είμαι) υποπτεύομαι ότι η μητέρα μου ως πρωτότοκος γιος που είμαι με ψιλοευνούχισε και δεν μου έδωσε αγάπη άνευ όρων. Μου μεταβίβασε επίσης όλες τις της ανασφάλειες με αποτέλεσμα να "χάσω" πολλά χρόνια από την ζωή μου όντας εντελώς δυσλειτουργικός. Τελευταία οφείλω να παραδεχτώ ότι σε γενικές γραμμές είμαι καλύτερα. Φυσικά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου ελλοχεύει ο φόβος ο ευνουχισμός που υπέστην να έχει σημαντική επίπτωση και για το υπόλοιπο της ζωής μου.

σε καταλαβαινω απολυτα γιατι και γω περασα λιγο δυσκολα παιδικα χρονια (λογω bullying πιο πολυ) και <<εχασα >> και γω καποια χρονια .
Μπραβο φιλε που προσπαθεις και δε τα παρατας θα ανταμειφθεις (πιστεψε με)!προσπαθησε οσο μπορεις να τα ξεπερασεις