Αδιέξοδο

[mkoo]

Χαιρετώ. Δεν ξέρω από που να αρχίσω, μου φαίνεται πολύ παράξενο που επιχειρώ να βρω βοήθεια μέσω φόρουμ, αυτό και μόνο με κάνει να αντιλαμβάνομαι πόσο μόνη νιώθω. Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είμαι καλά, ή έστω λειτουργική αφού τέρμάτισα επιτυχημένα την θεραπεία μου με την ψυχολόγο μου, πριν 4 μήνες περίπου. Είχα αναζητήσει την βοήθεια ειδικού λόγω κρίσεων πανικού, και αφού τέθηκαν αυτές υπό έλεγχο προέκυψαν ζητήματα κατάθλιψης, τα οποία υποτίθεται ότι αντιμετωπίστηκαν και αυτά. Τώρα όμως βλέπω ότι αυτή η θεραπεία ήταν μάλλον απλή συγκάλυψη. Έχω πέσει πάλι, εδώ και 2 εβδομάδες, προσπαθώ να κάνω ότι δεν συμβαίνει, δεν μπόρω να αποδεχτώ ότι μπορεί να χρειαστεί να δω πάλι κάποιον ειδικό, στην τελική δεν πιστεύω ότι μπορεί να με βοηθήσει κανείς. Αυτή τη φορά νιώθω ακόμα πιο παγιδεύμενη, δεν μιλάω σε κάνεναν για αυτά που σκέφτομαι, απλά υποκρίνομαι. Πιστεύω ότι όλοι έχουν κουραστεί να ασχολούνται μαζί μου και ότι δεν τα πιστέψουν ότι πράγματι υποφέρω, θα νομίζουν ότι απλά αναζητώ προσοχή. Δεν βρίσκω κάποια άκρη πουθενά και τρομάζω που τα βράδια σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω ξανα, φοβάμαι μήπως καταλήξω να κάνω κακό στον εαυτό μου. Πριν κάποιες μέρες μέθυσα και την άλλη μέρα δεν θυμόμουν ούτε τα μισά απο αυτά που έιχα κάνει, νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο άλλα κάπου μέσα μου απλά ελπίζω ότι όλα θα περάσουν απο μόνα τους. Δεν ξέρω, που και που είμαι καλά και τότε σκέφτομαι ότι :"είδες, δεν είσαι τόσο χάλια τελικά", αλλά τα βράδια είναι ανυπόφορα, δεν μπορώ άλλο όλο αυτό τον πόνο που νιώθω και την απελπισία και πάνω απόλα αυτή την απομόνωση, γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που νιώθουν όπως και εγώ και μάλλον αυτό ψάχνω, να μιλήσω με κάποιον που καταλαβαίνει τι περνάω γιατί έχω βαρεθεί να με ρώτανε: μα τί έχεις? και να μην ξέρω τι να απαντήσω. Δεν νομίζω ότι θα τους ικανοποιούσε η απάντηση:νίωθώ ότι τίποτα δεν έχει νόημα, ότι είμαι αποτυχημένη και απελπιστικά μόνη. Μπορεί να μην έχω ένα απτό πρόβλημα, αλλά αυτό δεν μειώνει τον πόνο μου. Μάλλον αυτά είχα να πω..

[Aphelia]

Τι να σου πω αυτή τη στιγμή; Καταλαβαίνω ότι πονάς, ότι είσαι σε φάση που όλα τα βλέπεις μαύρα, πως θα μπορούσα να σου εμφυσήσω την αισιοδοξία που νιώθω εγώ τώρα;
Τα έχω περάσει αυτά που περιγράφεις αρκετές φορές, έχω περάσει κατάθλιψη, έχω περάσει φάσεις που δεν ήθελα να ζω, όλα ήταν ανούσια και ήθελα να πεθάνω. Προσπαθώ κάθε φορά να κρατηθώ από τη γνώση. Η γνώση είναι κάτι πέρα από αυτό που αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή. Ξέρω ότι όταν κάτι δε πάει καλά στη ζωή μου επηρεάζεται η ψυχολογία μου, ότι με κάνει να έχω αυτές τις σκέψεις, αυτά τα συναισθήματα, αλλά ξέρω επίσης ότι αν διορθώσω αυτά που δεν πάνε καλά στη ζωή μου θα αλλάξει πάλι τελείως η ψυχολογία μου, οι σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου. Το πρόβλημα είναι ότι στις κακές μας φάσεις μας κατακλύζει η απελπισία, μπορούμε να σκεφτούμε μόνο βάσει της δεδομένης μας συναισθηματικής κατάστασης και όσο κι αν η γνώση σου λέει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα εσύ δεν την πιστεύεις, δε τη νιώθεις μέσα σου, δε σε ανακουφίζει.
Να σου πω λοιπόν ότι μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν, να μη βασίζεσαι σε αυτά που νιώθεις σε αυτή τη φάση. Είναι εύκολο να στο πω γιατί το πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Το θέμα όμως είναι αν εσύ μπορείς να νιώσεις την ελπίδα.

Θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω κάποια πράγματα. Λες ότι έκανες μια επιτυχή θεραπεία με ψυχολόγο. Γιατί ήταν επιτυχής; Πόσο διήρκησε; Τι ανακάλυψες, αν ανακάλυψες ότι κάτι φταίει; Μπορείς να βρεις τους λόγους που σε οδήγησαν στην κατάθλιψη;

[xrusalida]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Ξέρω ότι αυτό δεν βοηθάει και τόσο, αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε πως δεν είμαστε οι μοναδικοί που το περνάμε αυτό.

...Να συναναστρέφεσαι όσο γίνεται μόνο με αισιόδοξα άτομα.

[mkoo]

Το κατα πόσο η θεραπεία που δέχτηκα ήταν επιτυχής είναι κάτι αμφισβητίσιμο. Πρώτον είναι σημαντικό να πώ ότι δεν έχω πάρει φάρμακα και ότι η παρέμβαση ήταν γνωσιακής-συμπεριφοριστικής προσέγγισης και διήρκησε 10 μήνες. Σίγουρα έχω πάρει πολλά θετικά από αυτή την εμπειρία και συνέβαλε πολύ στην γνώση που αναφέρεσαι και εσύ(βέβαια έχω αρκετή γνώση γιαυτά τα θέματα καθώς είμαι λίγα μαθήματα μακριά απο το να παρώ το πτυχίο ψυχολογίας μου, ειρωνικό ε?). Σίγουρα είναι πολύ θετικό ότι δεν παθαίνω πιά σοβαρές κρίσεις πανικόυ, παρόλο βέβαια που ακόμα έχω αποπραγματοποιήση και ζαλάδες και άλλα σωματικα συμπτώματα.Κατα τάλλα, γνωρίζω ότι τα περισσότερα μου προβλήματα πηγάζουν απο διαστρεβλωμένες αυτόματες σκέψεις, που επηρρεάζουν τα συναισθήματα μου και επιμείναμε πολύ σε αυτό. Αύτη η προσέγγιση δεν εστιάζει πολύ στο παρελθόν άρα δεν ειπώθηκαν και πολλά σχετικά με το τι με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Είναι πολλοί οι λόγοι βέβαια, καθώς έχω βιώσει έντονη απουσία πατέρα και απόρριψη και αντιμετώπισα πολύ μεγάλη κριτική για την εμφάνιση μου απο μικρή ηλικία και πολλά πολλά άλλα. Θα αρκεστώ απλά στο να πω ότι δεν ήταν κάτι ξαφνικό η κατάθλιψη, αντιθέτως ήταν κάτι που το περίμενα πάντα καθώς ένιωθα \"σπασμένη\" απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τελος πάντων για να μην μακρυγορώ, προς το τέλος της θεραπείας μου, ήμουν καλύτερα αλλα δεν ένιωθα ότι είχε πραγματικά άλλαξει κάτι, απλώς πίστευα ότι έτσι κ αλλιώς αυτή η γυναίκα δεν μπορούσε να με βοηθήσει σε κάτι άλλο άρα υποθέτω ότι υποκρίθηκα ότι ήμουν κάλυτερα αποτι ήμουν κανονικά. Εγώ πιστεύω ότι μάλλον είναι πιο βαθύ το πρόβλημα από μια διαταραχή της διάθεσης και ότι μπορει στην πραγμάτικότητα να έχω μια διαταραχή της προσωπικότητας(συγκεκριμέ� �α, πιστεύω ότι τείνω προς την μεταιχμιακη διαταραχη) και γιαυτό δεν μπορώ να επωφεληθώ τόσο εύκολα απο ψυχολογική παρεμβαση. Το ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να αυτοδιαγνωσθεί, απλά νιώθω ότι δεν έχει να κάνει το πρόβλημα με το τι συμβαίνει στην ζωή μου απόλυτα, άλλα με το πώς είμαι εγώ δομημένη ως προσωπικότητα, κοινώς ότι το πρόβλημα αρχίζει απο την ρίζα. Σε ευχάριστω τόσο πολύ για το ενδιαφέρον σου και την συμπαράσταση.

[xrusalida]

..σαν να μιλάω εγώ...(!?)

[Aphelia]

Αρχίζει το πρόβλημα από τη ρίζα; Η προσωπικότητα που έχουμε δομήσει είναι η ρίζα; Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας και μέσα μας είναι μέρος της προσωπικότητάς μας, αλλά πιστεύεις ότι δε μπορεί να αλλάξει; Κι αν αλλάζει, τότε τι παράγοντες μπορούν να επιφέρουν την αλλαγή;

Μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα και ξέρω ότι εγώ άλλαξα τελείως στάση ζωής, αντίληψης, συμπεριφοράς και πως νιώθω για τον εαυτό μου. Φυσικά δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη, πήρε πάρα πολλά χρόνια και σίγουρα έχω και άλλα να κάνω, αλλά το ότι αναγνωρίζω αυτή την αλλαγή είναι πολύ σημαντικό. Πως το έκανα; Μέσα από παρατήρηση του εαυτού μου, των άλλων αλλά κυρίως από τις πολλές μικρές επιλογές που έκανα στην πορεία. Διάλεξα τι θα κρατήσω, τι θα διώξω, τι θα έχει σημασία για μένα. Αποδέχτηκα ότι θα έχω τα πάνω μου και τα κάτω μου, ανάλογα με τις καταστάσεις και είναι μέρος της ζωής.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που με επηρέασαν πάρα πολύ, που τα υιοθέτησα, όπως π.χ. όταν διάβαζα παλαιότερα σε μία έρευνα ότι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι στο γάμο τους είναι αυτοί που δεν έχουν ιδιοτροπίες, που δέχονται τα πράγματα όπως έρχονται και αντιμετωπίζουν τις αλλαγές από τη θετική τους πλευρά. Μετά σκέφτηκα ποιοι άνθρωποι είναι αυτοί που με κάνουν να νιώθω όμορφα. Μα είναι αυτοί που έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο, που μεταδίδουν θετική ενέργεια, που δε σε κατακρίνουν, που δε νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι ιδιαίτερο για να τους ευχαριστήσεις. Αυτή είναι μια στάση ζωής που μου αρέσει και αποφάσισα ότι αυτή θέλω και για μένα.
Τις ανασφάλειές μου δεν τις έχω καταπολεμήσει πλήρως. Υπήρχαν περίοδοι που το είχα καταφέρει που δε μπορούσα να διανοηθώ να σκεφτώ κάτι κακό για μένα, δε με άφηνε ο εαυτός μου, άλλες περιόδους που καταφέρνουν πάλι να εμφανιστούν αλλά τι να κάνουμε, δε μπορούμε να είμαστε όλη την ώρα στο απόγειο. Είχα ας πούμε πρόβλημα με την εμφάνισή μου, μέχρι που κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν είναι δίπλα μου για την εμφάνισή μου αλλά για αυτά που τους προσφέρει η επαφή τους μαζί μου (όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με μένα απέναντι σε αυτούς).

[mkoo]

Είμαι ελαφρώς μεθυσμένη, το παραδέχομαι, αλλά θέλω απλά να μην υπάρχω, δεν αντέχω και δεν μαντέχω άλλο.