Πως να ξεπερασεις τη ΓΑΔ μεσα στη μοναξια;

[its_me]

Καλησπερα,δεν ξερω αν με εχετε ξαναδιαβασει εδω μεσα.Με λιγα λογια πασχω απο ΓΑΔ την οποια μου διεγνωσε ψυχολογος τους τελευταιους 5 μηνες.Πασχω απο υπερθυροειδισμο και χρονια εκ γεννετοις ημικρανια και ενω παντα ειχα αγχος και περασα πολλα τραυματικα περιστατικα στη ζωη μου παντα τα καταφερνα.Περασα το πιο φρικτο μου καλοκαιρι με υποτροπη θυροειδη,ρινορραγιες,ψυχοσ ωματικα κτλ. Οι συνεδριες με την ψυχολογο μου πανε καλα και γενικα πηγαινω πολυ καλα.Εχω μαθει να κουμανταρω τα ψυχοσωματικα και την αρρωστοφοβια μου και το αγχος και τις κρισεις πανικου οι οποιες εχουν φυγει σχεδον τελειως.Το ζητημα ειναι οτι μεσα στα τραυματικα γεγονοτα(περα απο τα σοβαρα υγειας στην οικογενεια μου) ετυχε να χωρισω μετα απο 8.5 χρονια σχεσης(πριν 3 χρονια),το ιδιο διαστημα εχασα κολλητο και παρεες διοτι παντρευτηκαν εκαναν παιδια κτλ και οι υπολοιποι μετακομισαν σε αλλες πολεις.Και ενω τοτε με το χωρισμο το αντιμετωπισα με αξιοθαυμαστη δυναμη,τωρα πια μετα απο τοσα χρονια,μου βγαινει πολλη μοναξια.Νομιζα οτι μπορω και μονη μου,οτι θα κανω νεες παρεες(εκανα καποιες αλλα δεν ειναι το ιδιο),και τελικα μετα και απο οσα περασα με τη ΓΑΔ και την υγεια μου,καταλαβαινω οτι οσο και να προσπαθει κανεις δε μπορει μονος του.Εχω μιλησει σε 2 φιλες για το προβλημα,τις βλεπω που και που αλλα συνηθως δεν εχουν χρονο λογω οικογενειας..Αρκει η θεληση και η προσπαθεια του ανθρωπου,να ξεπερασει και βγει τελειως απο αυτο το μαυρο τουνελ χωρις φιλους;Πιο πριν δεν ηθελα να βγαινω εξω με ολα αυτα,φοβομουν οτι θα παθω κριση πανικου κι ετσι ενιωθα ασφαλεια στο σπιτι.Τωρα που προσπαθω και ειμαι καλυτερα και θελω να ζησω ξανα,δεν εχω κανεναν.Πως μπορει να γινει αυτο;

[nick190813]

Καλησπερα,δεν ξερω αν με εχετε ξαναδιαβασει εδω μεσα.Με λιγα λογια πασχω απο ΓΑΔ την οποια μου διεγνωσε ψυχολογος τους τελευταιους 5 μηνες.Πασχω απο υπερθυροειδισμο και χρονια εκ γεννετοις ημικρανια και ενω παντα ειχα αγχος και περασα πολλα τραυματικα περιστατικα στη ζωη μου παντα τα καταφερνα.Περασα το πιο φρικτο μου καλοκαιρι με υποτροπη θυροειδη,ρινορραγιες,ψυχοσ ωματικα κτλ. Οι συνεδριες με την ψυχολογο μου πανε καλα και γενικα πηγαινω πολυ καλα.Εχω μαθει να κουμανταρω τα ψυχοσωματικα και την αρρωστοφοβια μου και το αγχος και τις κρισεις πανικου οι οποιες εχουν φυγει σχεδον τελειως.Το ζητημα ειναι οτι μεσα στα τραυματικα γεγονοτα(περα απο τα σοβαρα υγειας στην οικογενεια μου) ετυχε να χωρισω μετα απο 8.5 χρονια σχεσης(πριν 3 χρονια),το ιδιο διαστημα εχασα κολλητο και παρεες διοτι παντρευτηκαν εκαναν παιδια κτλ και οι υπολοιποι μετακομισαν σε αλλες πολεις.Και ενω τοτε με το χωρισμο το αντιμετωπισα με αξιοθαυμαστη δυναμη,τωρα πια μετα απο τοσα χρονια,μου βγαινει πολλη μοναξια.Νομιζα οτι μπορω και μονη μου,οτι θα κανω νεες παρεες(εκανα καποιες αλλα δεν ειναι το ιδιο),και τελικα μετα και απο οσα περασα με τη ΓΑΔ και την υγεια μου,καταλαβαινω οτι οσο και να προσπαθει κανεις δε μπορει μονος του.Εχω μιλησει σε 2 φιλες για το προβλημα,τις βλεπω που και που αλλα συνηθως δεν εχουν χρονο λογω οικογενειας..Αρκει η θεληση και η προσπαθεια του ανθρωπου,να ξεπερασει και βγει τελειως απο αυτο το μαυρο τουνελ χωρις φιλους;Πιο πριν δεν ηθελα να βγαινω εξω με ολα αυτα,φοβομουν οτι θα παθω κριση πανικου κι ετσι ενιωθα ασφαλεια στο σπιτι.Τωρα που προσπαθω και ειμαι καλυτερα και θελω να ζησω ξανα,δεν εχω κανεναν.Πως μπορει να γινει αυτο;

Για αρχη ειναι καλο που λες οτι σιγα σιγα φευγεις απο αυτο...
το θεμα σου να φανταστω ειναι η μοναξια?οτι δεν μπορεις να κοινωνικοποιηθεις? η οτι δεν σ αρεσουν οι νεεσ παρεες?
και η ερωτηση σου η τελευταια δεν καταλαβα σ τι παει?
επισης εχεις καποια ασχολια ωστε να σ βοηθησει με το να γνωρισεις καινουργιο κοσμο?

[its_me]

Η ερωτηση μου πηγαινει στο οτι δεν ξερω κατα ποσο γινεται να μην ξανακυλησει κανεις κι ας μην εχει πια τους φιλους του.Εννοω βοηθα το γυμναστηριο,βοηθα ενας καφες με τις νεες παρεες(να σημειωσω οτι αλλο οι φιλοι που εχεις χρονια κι αλλο απλες παρεες,οι οποιες εχουν αλλη ηλικια στην προκειμενη και αλλες συνηθειες και αλλους φιλους),βοηθα η ψυχολογος,βοηθουν τα χομπι.Αλλα η ουσιαστικη επικοινωνια σε κανει να κλεινεσαι και φοβασαι οτι θα ξανακυλησεις.Εχω δραστηριοτητες αλλα δυσκολο για παρεες.

[nick190813]

Η ερωτηση μου πηγαινει στο οτι δεν ξερω κατα ποσο γινεται να μην ξανακυλησει κανεις κι ας μην εχει πια τους φιλους του.Εννοω βοηθα το γυμναστηριο,βοηθα ενας καφες με τις νεες παρεες(να σημειωσω οτι αλλο οι φιλοι που εχεις χρονια κι αλλο απλες παρεες,οι οποιες εχουν αλλη ηλικια στην προκειμενη και αλλες συνηθειες και αλλους φιλους),βοηθα η ψυχολογος,βοηθουν τα χομπι.Αλλα η ουσιαστικη επικοινωνια σε κανει να κλεινεσαι και φοβασαι οτι θα ξανακυλησεις.Εχω δραστηριοτητες αλλα δυσκολο για παρεες.

κατσε γτ μου φενεται οτι δεν μπορουμε να συνενοηθουμε xaaxx
εσυ δλδ φοβασαι μη ξανακυλησεις στην ΓΑΔ επειδη δεν εχεις φιλους κανονικους η αυτους π εχεις δεν τους βλεπεις?
στις δραστηριοτητες σου δεν συνανστραφεσαι με κοσμο?δεν μπορεις να γνωρισεις απο εκει κανεναν?

[its_me]

Ξερεις ειναι πολυ δυσκολπ να εχεις χτισει μια ζωη,μια τοσο μακροχρονια σχεση,να συγκατοικεις,να εχεις φιλους χρονια,και ξαφνικα να εισαι μονος.Ειναι σοκ.Μερικες φορες ξυπνουσα και ερχονταν ολα αυτα σαν να ηταν απο ζωη καποιου αλλου.Ενω μεχρι πριν μημες ηταν η δικη μου ζωη.Ειναι ασχημο συναισθημα..Δεν βλεπω τους φιλους μου γιατι δε γινεται,και αυτο με φοβιζει.Γιατι σε κατασταση τετοια χρειαζεσαι τους φιλους.Ναι με φοβιζει αυτο γιατι ειναι απειρες οι φορες που δε θες να κλειστεις στο σπιτι και δεν εχεις απλα που να πας.Και θα καταπιεστεις και τελικα θα κατσεις μεσα.Μια,δυο,τρεις,και μετα γινονται χρονια αυτες οι φορες..Λογικο δεν ειναι να με φοβιζει οτι μεσα στους τοιχους ενος σπιτιου ισως ξανακυλησω;Εχω γνωρισει ατομα.Αλλα ετυχε να ειναι 15 χρονια πιο μεγαλα.Δεν νιωθω οτι εχει γινει το κλικ για παρεα.Απλα βγαινω καμια φορα απλα για να βγω.

[nick190813]

Ξερεις ειναι πολυ δυσκολπ να εχεις χτισει μια ζωη,μια τοσο μακροχρονια σχεση,να συγκατοικεις,να εχεις φιλους χρονια,και ξαφνικα να εισαι μονος.Ειναι σοκ.Μερικες φορες ξυπνουσα και ερχονταν ολα αυτα σαν να ηταν απο ζωη καποιου αλλου.Ενω μεχρι πριν μημες ηταν η δικη μου ζωη.Ειναι ασχημο συναισθημα..Δεν βλεπω τους φιλους μου γιατι δε γινεται,και αυτο με φοβιζει.Γιατι σε κατασταση τετοια χρειαζεσαι τους φιλους.Ναι με φοβιζει αυτο γιατι ειναι απειρες οι φορες που δε θες να κλειστεις στο σπιτι και δεν εχεις απλα που να πας.Και θα καταπιεστεις και τελικα θα κατσεις μεσα.Μια,δυο,τρεις,και μετα γινονται χρονια αυτες οι φορες..Λογικο δεν ειναι να με φοβιζει οτι μεσα στους τοιχους ενος σπιτιου ισως ξανακυλησω;Εχω γνωρισει ατομα.Αλλα ετυχε να ειναι 15 χρονια πιο μεγαλα.Δεν νιωθω οτι εχει γινει το κλικ για παρεα.Απλα βγαινω καμια φορα απλα για να βγω.

Η σχεση σου τελειωσε πριν 3 μηνες η πριν 3 χρονια?
ειχατε να φανταστω και κοινους φιλους?
συμφωνω κανενας δεν θελει να κλεινεται μες το σπιτι του....και ειναι πολυ ασχημο να μενεις σπιτι ενω θα βγεις εξω επειδη δεν εχεις π να πας...
μην φοβασαι δεν νομιζω οτι θα ξανακυλησεις σε αυτο....απλα ολο αυτο μπορει να σ φερει θλιψη....
τους φιλους π ειχες τωρα γτ δεν τους βλεπεις?η τους βλεπεις σπανια?
και ολο αυτο που δεν εχεις κανεναν ποσο καιρο ειναι?

[Anti-pression]

Και ενω τοτε με το χωρισμο το αντιμετωπισα με αξιοθαυμαστη δυναμη,τωρα πια μετα απο τοσα χρονια,μου βγαινει πολλη μοναξια.Νομιζα οτι μπορω και μονη μου,οτι θα κανω νεες παρεες(εκανα καποιες αλλα δεν ειναι το ιδιο),και τελικα μετα και απο οσα περασα με τη ΓΑΔ και την υγεια μου,καταλαβαινω οτι οσο και να προσπαθει κανεις δε μπορει μονος του..Τωρα που προσπαθω και ειμαι καλυτερα και θελω να ζησω ξανα,δεν εχω κανεναν.Πως μπορει να γινει αυτο;

Ακριβώς αυτο. Είναι νόμος! Its_you μην αναρωτιεσαι. Όσο και να προσπαθησει κανεις, όσες φορές κι αν το πάρει απόφαση, όσες φορές κι αν πει απο αύριο αλλάζω, τέλος η θλίψη, αν είναι μόνος δεν γίνεται! Σκεφτομουν να το ανοιξω και θέμα. Είναι τελικά η ευτυχία και η αλλαγή μόνο θέμα απόφασης όταν υπάρχει μοναξιά; Ή ειναι απόλυτα συνδεδεμενη με την επικοινωνια μας με τους άλλους; Ο ανθρωπος ειναι κοινωνικο ον και καμια απόφαση δεν υπαρχει χωρις συνδεση και επικοινωνια με αλλους. Καμια αποφαση δεν υπαρχει χωρις πραξη γενικα. Ειναι και θεμα αποφασης, μπορει καποιος που εχει μοναξια να το παρει αποφαση να αλλαξει, πρεπει ομως να ψαξει να βρει φιλους, παρεες κτλ. Μεχρι να γινει αυτο (αν γινει) θα πλητει! Η μονη περιπτωση που μπορω να φανταστω που να μπορει καποιος μονος του, ειναι καποιος που αποφασιζει να παει ασκητης στην ερημο. Αν υποθεσουμε ότι αυτη η περιπτωση ειναι normal κατασταση..

[its_me]

Πριν 3 χρονια τελειωσε.Ναι ειχαμε εννοειται κοινους φιλους.Και αυτους τους εχασα αν και δε με ενοιαξε τοσο.Ηταν λογικο αφου αλλαξα στεκια κτλ γιατι δεν ηθελα επαφες.Τις φιλες που εχω τωρα τις εχω 12 χρονια.Δε τις βλεπω γιατι παντρευτηκαν,εκαναν παιδια και ειναι σε αλλη κατασταση.Τις βλεπω σπανια ναι.Και λιγο.Οι υπολοιποι ετυχε να αλλαξουν πολη.Αυτο που δεν εχω κανεναν ειναι τωρα 2 χρονια και κατι.Ναι μου φερνει θλιψη.Εχεις καποια παρομοια εμπειρια η απλως απαντησες;

[nick190813]

Πριν 3 χρονια τελειωσε.Ναι ειχαμε εννοειται κοινους φιλους.Και αυτους τους εχασα αν και δε με ενοιαξε τοσο.Ηταν λογικο αφου αλλαξα στεκια κτλ γιατι δεν ηθελα επαφες.Τις φιλες που εχω τωρα τις εχω 12 χρονια.Δε τις βλεπω γιατι παντρευτηκαν,εκαναν παιδια και ειναι σε αλλη κατασταση.Τις βλεπω σπανια ναι.Και λιγο.Οι υπολοιποι ετυχε να αλλαξουν πολη.Αυτο που δεν εχω κανεναν ειναι τωρα 2 χρονια και κατι.Ναι μου φερνει θλιψη.Εχεις καποια παρομοια εμπειρια η απλως απαντησες;

Κοιτα εγω ειχα περασει καταθλιψη ,ΓΑΔ και κρισεις πανικου μαζι και επισης τοτε μονο 3 φιλοι μ σταθηκαν.....επειδη ημουνα σαν ζομπι οι υπολοιποι ουτε τηλ δεν μ περναν...
ειχα ΓΑΔ οποτε εν μερει σε νιωθω....ειναι δυσκολο και η μοναξια ειναι χειροτερη και απο την ΓΑΔ..
2 χρονια ειναι πολλα......απο τοτε που χωρισες δεν βγηκες με κανεναν αλλον? κοπελα εισαι φανταζομαι...
ποσο χρονων εισαι?
κανα χομπυ κανεις?
υπαρχουν δραστηριοτητες να γνωρισεις καινουργιο κοσμο......
δουλευεις?

σορυ για τις πολλες ερωτησεις χαχα απλα προσπαθω να σ βοηθησω και μονο αν μαθω κατι παραπανω ισως σ πω κατι χρησιμο

[anxious4ever]

γεια κ απο εμενα...εχω κ γω υπερθυρεοειδισμο κ ΓΑΔ. κ αυτη τη περιοδο ειμαι σε υποτροπη της ΓΑΔ..οχι του υπερθυρεοειδισμου κ ξεκικνησα ladose κ ψυχοθεραπεια..
δεν ξερω για σενα..αλλα εγω δεν θελω καμια παρεα οταν ειμαι ετσι σκατα..με αγχωνουν..δεν θελω κανεναν..κλεινομαι σπιτι μεχρι να ανακαμψω κ οταν ανακαμπτω επιστρεφω στις παλιες μου συνηθειες κ παρεες..τωρα το μονο που κανουν οι φιλοι ειναι μονο να με κουραζουν..νιωθω οτι πρεπει να ειμαι ευχαριστη κ λειτουργικη αναμεσα τους οπως κ αυτοι κ αυτο με κουραζει αφανταστα..οποτε τους εχω ενημερωσει οτι θα απεχω λιγο απο τα κοινα.
οσον αφορα τις παρεες τωρα κ για που θα τις βρεις...εμενα με βοηθησε το χομπυ μου..δλδ μια ομαδικη δραστηριοτητα απο την οποια απεκτησα μεγαλο κυκλο κ μαλιστα βγαινω μαζι τους συχνα πυκνα οταν ειμαι καλα.
κ εκανα κ φιλους με τους οποιους ηρθα πιο κοντα , καθως κ πολλες εκδρομες κλπ κλπ..
τωρα που νιωθεις καλυτερα ισως να ξεκιναγες μια ομαδικη δραστηριοτητα..ο υπερθυρεοειδισμος κ ολα αυτα θελουν ασκηση..ηπια ασκηση..πχ μπορεις να γραφτεις σε μια ομαδα χορου ή μια θεατρικη ομαδα.
γενικως εχεις επιλογες..
ευχομαι καλη δυναμη να εχεις κ να σε βοηθαει ο θεος να ξεπερασεις τα παντα..
αν κ παρατηρω οτι οσοι εχουν υπερθυρεοειδισμο κανουν εντονη ΓΑΔ κ εχει εξαρσεις κ υφεσεις...εγω απο τοτε που διαγχνωσθηκα με υπερθυρεοειδισμο ..περναω μεγαλο γολγοθα..παντα ειχα ΓΑΔ απο μικρη, αλλα απο τοτε που ηρθε το graves στη ζωη μου..κανω υποτροπη της ΓΑΔ καθε χρονο...εχω κουραστει..αλλα το παλευω..νιωθω οτι δεν θα γινω ποτε καλα....βασικα...

[Mara.Z]

Αρκει η θεληση και η προσπαθεια του ανθρωπου,να ξεπερασει και βγει τελειως απο αυτο το μαυρο τουνελ χωρις φιλους;Πιο πριν δεν ηθελα να βγαινω εξω με ολα αυτα,φοβομουν οτι θα παθω κριση πανικου κι ετσι ενιωθα ασφαλεια στο σπιτι.Τωρα που προσπαθω και ειμαι καλυτερα και θελω να ζησω ξανα,δεν εχω κανεναν.Πως μπορει να γινει αυτο;

Σε ψυχιατρο δεν εχεις παει ?

Ειναι και οργανικο το θεμα, δεν ειναι μονο θεμα προσωπικου αγωνα και προσπαθειας ή θελησης. Οκ στα 20 το παλευεις, προσπαθεις, πρεπει να πιεστεις και λιγο γιατι τιποτα δεν ερχεται ουρανοκατεβατο αλλα απο ενα σημειο και μετα ο οργανισμος καταβαλλεται, δεν εχεις τις ιδιες δυναμεις και αντοχες. Το πιο σημαντικο, αν πεσεις για πολλοστη φορα, δεν μπορεις ευκολα να ξανασηκωθεις χωρις πληγες...
Εσυ οπως τα περιγραφεις διανυεις καταθλιπτικη φαση...διατροφη, αθληση, υπνος? πως ειναι??
Μετα στο κοινωνικο κομματι, απο μια ηλικια και μετα, ας πουμε τα 27-28 και μετα μεχρι τα 45-50, υπαρχει μια πτωση στην κοινωνικη ζωη. Βγαινεις Σαββατο βραδυ εξω και βλεπεις ολα τα 20χρονα και τους 50αρηδες... εγω πολλες φορες λεω ρε παιδια η ηλικια μου που ειναι? δηλαδη νιωθω σαν εξωγηινη... Ειναι το οτι παρα πολλοι ειναι ανεργοι και δεν εχουν λεφτα, αλλοι εχουν παντρευτει και κλεινονται σπιτι με τηλεοραση και καναπε, και αλλοι παλι εχουν φυγει εξωτερικο.
Μια καλη λυση ειναι να βρεις μια σχολη χορου που κανει παρτυ συχνα, και να πηγαινεις τακτικα. Και κοσμο θα γνωρισεις και θα ξεσκας. Και απο εκει και περα φτιαχνεις το προγραμμα σου μονη σου...

[anxious4ever]

συμφωνω με μαρα...δεν ειναι παντα θεμα προσπαθειας κ προσωπικης δουλειας...οχι παντα..ενα μερος ναι, ομως αν η κατασταση εμμενει για παραπανω απο 3 μηνες οπωδδηποτε πρεπει να παει καποιος σε ψυχιατρο..γιατι οκ..κανει καλο η ψυχοθεραπεια αλλα αργει κ ο οργανισμος εξαντλειται.
εγω παλια το περναγα χωρις μηδεν φαρμακο...πλεον εχω εξαντληθει..δεν αρκουμαι μονο στην ψυχοθεραπεαι οπως αρκετοι ξερετε...το φαρμακο θεωρω οτι στο παραλυτικο αγχος μου ειναι πλεον ακρως απαραιτητο...

[Mara.Z]

εγω παλια το περναγα χωρις μηδεν φαρμακο...πλεον εχω εξαντληθει..δεν αρκουμαι μονο στην ψυχοθεραπεαι οπως αρκετοι ξερετε...το φαρμακο θεωρω οτι στο παραλυτικο αγχος μου ειναι πλεον ακρως απαραιτητο...

Ομοιως!!! με τα 2 αντικαταθλιπτικα ειδα το φως το αληθινο...
μπηκε το μυαλο στη θεση του... οκ νιωθω οτι εχω δρομο ακομα να ανακτησω το μυαλο που ειχα, τη συγκροτηση δηλαδη, αλλα τουλαχιστον κατι εκανα, δεν ειμαι στο απολυτο κενο...

Anxious ξερεις τι σκεφτομουν χθες?
1) μηπως το αγχος μας ειναι η αμυνα μας απεναντι στις ενοχες που νιωθουμε? και για να καλυψουμε τις ενοχες ή να μην τις νιωθουμε, φουντωνουμε το αγχος για να εχουμε την ψευδαισθηση οτι κατι κανουμε?
2) μηπως αγχωνομαστε για να μη νιωθουμε?
Ρητορικα τα ερωτηματα!

[anxious4ever]

ENNοειται οτι πισω απο την ΓΑΔ κρυβονται πολλα συναισθηματα του παρελθοντος κ η ΓΑΔ ειναι η αμυνα ως προς αυτα..αυτο εξεταζω στην ψυχοθεραπεια..στην ουσια το στρες ειναι λαθος μηχανισμος αμυνας κ στην ψυχοθεραπεια ,ψαχνοντας, προσπαθεις να βρεις με βοηθεια ποια συναιασθηματα δημιουργουν ολο αυτο το πραμα κ τελος να αλλαξεις τις λαθος αμυνες (που ειναι η ΓΑΔ στην δικη μου περιπτωση), με ωριμες αμυνες οπως ειναι η εκλογικευση κ το χιουμορ.
ψαξε κ βρες στο νετ.."μηχανισμοι αμυνας" κ κει θα καταλαβεις πολλα.
εγω το παθαινω οταν νιωθω οτι απηλειται η συναιασθηματικη μυο ακεραιοτητα..οταν καποιος πχ αντρας με γουσταρει κ μου το λεει..εγω φρικαρω!!! παθαινω ντελιριο....φοβαμαι μη καταστραφει ο.τι εχω φτιαξει..η οικογενεια μου , το σπιτι μου...ειναι παραλογος φοβος το ξερω κ το κατανοω..ομως πολυ απλα αυτο κανει η ΓΑΔ...να φοβασαι ακομα κ τα πιο γελοια πραγματα...κουραστηκα..
καταβαλλω τεραστια προσπαθεια να γραφω ακομα κ εδω...δεν μπορω να συγκροτησω ακομα τη σκεψη μου..ε τι επαθα η ερμη!!

[its_me]

Αρχικα σας ευχαριστω ολους για τις απαντησεις σας.Σε ψυχιατρο δεν εχω παει γιατι απ οτι μου ειπαν και οι 2 ψυχολογοι δεν παρουσοαζω καταθλιψη.Απο κει και περα ειμαι πολυ κατα των φαρμακων γενικα εκτος αν οντως καποιος τα χρειαζεται.Οσο για διατροφη και υπνο,παντα γυμναζομουν και προσεχα αλλα οχι για τα κιλα αλλα για την υγεια μου με το θυροειδη και το λιγο τσιμπιμενο ζαχαρο.Το σταματησα ομως,καπνιζω πολυ και εφτασα να παχυνω κτλ και να μην εχω φυσικη κατασταση.Ειχα αυπνιες κτλ.Μετα την τελευταια υποτροπη του υπερθυροειδισμου τωρα,και της ΓΑΔ,ξεκινησα ξανα να προσεχω.Τρωω υγειινα,δεν πινω αλκοολ,και περπαταω αρκετα.Εχασα 14 κιλα οπως μου ειπαν να χασω.Τωρα οσο για τις παρεες,παιδια ειμαι 30 χρονων.Και παρατηρω οτι εφοσον εχω χασει φιλους πια,ειναι δυσκολο να κανει κανεις παρεες.anxious κι εγω δεν ηθελα ετσι κανεναν οπως εσυ.Με κουραζαν ολοι και κλεινομουν.Αλλα τωρα αυτο αλλαζει σιγα σιγα.Το εχω καταφερει.Εχω ορεξη να βγαινω.Γενικα ειμαι χανογελαστος ανθρωπος,εχω χιουμορ,εχω ενσυναισθηση δλδ μπορω να ακουσω τον αλλον οταν εχει προβλημα να τον νιωσω κτλ.Και παρατηρω οτι οι φιλες μου μιλανε μονο για μωρα,γενικη καθαριοτητα,πεθερες κτλ.Οκ οσοι εχω γνωρισει απο την παλια δουλεια μου που εχω επαφες ειναι μεγαλοι.Σκεφτομαι να ξεκινησω κατι ομαδικο.Θεατρικη ομαδα πχ αλλα εχω καποια επιφυλακτικοτητα διοτι τελειωσα τετοια σχολη και ολοι ηταν τυπου μονο κουλτουρα,σνομπ κτλ.Τι να πω ρε παιδια,απορω πως εφτασα να ειμαι τοσο μονη.Ενταξει γκρεμιστηκε η ζωη μου καπως αλλα οκ,δεν παει αλλο τοσο μονη.Ευχαριστω για τις συμβουλες σας...