Τί μου συμβαίνει??

[Χαραα]

Καλησπέρα,δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ..
Ίσως θέλω να μιλήσω με κάποιον "άγνωστο".. Λένε οτι είναι πιο εύκολο να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματά σου όταν μιλάς σε αγνώστους που δε σε γνωρίζουν..Βρήκα το φόρουμ τυχαία κ διάβασα πολλές ιστορίες εδώ μέσα μέχρι να πάρω το θάρρος να γράψω κ 'γω..
Είμαι 28 χρονών κ τα τελευταία 6,7 χρόνια νιώθω ένα ράκος.Είχα αυτοκτονικές τάσεις,πάντα τριγύριζε αυτό στο κεφάλι μου.Πλέον το έχω αποβάλλει.Με πάρα πολύ κόπο κ προσωπική προσπάθεια αλλά το έχω αποβάλλει.Αυτό όμως είναι το κερασάκι σε μια ολόκληρη τούρτα.Νιώθω χάλια.Ψυχολογικά κ σωματικά.Δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα,δεν έχω δύναμη να κάνω τίποτα.Τώρα,δεν θέλω να βγω από το σπίτι μου,δε θέλω να γνωρίσω κανένα καινούργιο άτομο,δεν θέλω αυτή τη στιγμή να κάνω καινούργιους φίλους ( τί να τους πω? ότι δεν είμαι καλά? οτι τα ενδιαφέροντα μου έχουν πάψει πια να με κάνουν να δημιουργώ?? Πώς αυτό με κάνει εμένα ενδιαφέρων άτομο για να με γνωρίσουν.?Δε θέλω καν να μπω σε αυτή τη διαδικασία..) Είμαι πολύ εσωστρεφής χαρακτήρας,δε πολυμιλάω για τη ζωή μου κ τις σκέψεις μου.. Αφού ακόμα κ εδώ σκέφτομαι να μη γράψω κ πω πολλά για να μη σας τα ζαλίσω. Θα το κάνω όμως γιατί κάπου-κάπως πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου.Μου αρέσει να μένω μόνη μου τις περισσότερες ώρες της μέρας ή να πω καλύτερα τις περισσότερες μέρες της βδομάδας θα επιλέξω μια μόνο μέρα να δω κάποιον φίλο κ αυτό με το ζόρι.Πλέον κ αυτό έχει χαθεί καθώς άλλαξα πόλη κ δεν έχω κανέναν γνωστό. Δεν ήμουν ποτέ καταθλιπτική.Έτσι τουλάχιστον νομίζω. Τελευταία έχει παραγίνει το κακό.. Βάζω τα κλάματα σε άσχετες φάσεις,όταν θα μείνω μόνη ή όταν βλέπω κάτι όμορφο ή κάποιο βιντεάκι ή κάποια κίνηση αλληλεγγύης κ θέλω να κλάψω. Με λυγμούς. Έχω τάσεις φυγής,πάντοτε είχα. Δε με χωράει ο τόπος. Όπου κ να είμαι θέλω να φεύγω. Χωρίς να γνωρίζω το γιατί.Απλά δεν αισθάνομαι καλά.Έχω παρεξηγηθεί αμέτρητες φορές από φίλους που όπως είναι φυσικό δεν κατανοούν τη φυγή μου κ απλά χανόμαστε. Αυτό με θλίβει αφάνταστα κ με κάνει να μην θέλω να γνωρίσω άλλο κόσμο. Δεν έχω πολλούς φίλους.Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κιόλας.. Ζω με τον φίλο μου που όταν τον γνώρισα ήταν η χαρά της ζωής,ένας άνθρωπος δραστήριος,πάντα χαμογελαστός,χαρούμενος,σε έκανε να γελάς κ μόνο που τον έβλεπες. Νομίζω πως τον πήρε η μπάλα κ αυτόν κ ρίχνω το φταίξιμο σε 'μένα..Προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα αλλά μάταια.Φύγαμε από την πόλη που μέναμε γιατί εγώ είχα βαρεθεί-αποκοπεί-δεν είχα δουλειά,ένιωθα εξουθενωμένη κ ταλαιπωρημένη..Αυτός ήταν καλά,είχε τους φίλους του,ειχε τη δουλειά του αλλά δεν ένιωθε καλά που με έβλεπε έτσι..Κ έτσι,φύγαμε προς αναζήτηση ενός καλύτερου τρόπου ζωής,για ένα καλύτερο τρόπο διαβίωσης.Μα μόνο αυτό δεν έγινε! Πλέον εδώ που είμαστε,είμαστε μόνοι,χωρίς φίλους,χωρίς ενδιαφέροντα κ δυστυχώς χωρίς δουλειά.Φάνηκα εγώ δυνατή τους πρώτους 2 μήνες αλλά βλέποντας τον να τον παίρνει κ αυτόν η κατρακύλα,ξαναέπεσα...Πώς τώρα εγώ να βοηθήσω αυτόν? Πώς τώρα εγώ θα βοηθήσω τον εαυτό μου..? Νιώθω υπαίτια για όλα αυτά που έκανε για μένα κ αντ'αυτού έχασε όλα όσα τον γέμιζαν σαν άνθρωπο κ του χάριζαν ενέργεια για να συνεχίζει. . Δεν ξέρω τί να κάνω για να φτιάξω τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι κατάθλιψη ή όχι.Δεν είχα ποτέ,νομίζω.Αλλά κανα 2 φίλοι, μου το πέταξαν κάποια στιγμή παλιά.Να πώ οτι δεν έχω δει ποτέ κάποιον ψυχοθεραπευτή~ψυχολόγο κ ούτε έχω πάρει ποτέ αντικαταθλιπτικά κ άλλα χάπια..Γενικότερα,αποφεύγω τις χημείες.Έχω γίνει χορτοφάγος κ προσπαθώ να κάνω σωστή διατροφή κ γυμναστική αλλά τις περισσότερες φορές βαριέμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου κ να κάνω κάτι για 'μένα. Σκέφτομαι το μέλλον μου κ δε βλέπω κάτι καλό.Για την ακρίβεια δεν βλέπω τίποτα!! Ίσως τα νιώθω όλα αυτά γιατί δεν εχω καταφέρει να κάνω αυτά που ήθελα να κάνω στη ζωή μου.Ίσως κ να μην έχω κάτι αλλά είναι πολλά τα χρόνια που νιώθω έτσι. Δε θα μπορούσα ποτέ να τα πω όλα αυτά κ άλλα πολλά που δε γράφω,σε κάποιον φίλο ή συγγενή μου. Θα ένιωθα ντροπή κ απομονωμένη... Ποιός είναι ο τρόπος να το ψάξω καλύτερα..??Πιός είναι ο τρόπος για να βελτιώσω τα συναισθήματά μου...??

[elis]

Έτσι ζω εγώ τα τελευταία δέκα χρόνια κι ο γιατρός λέει κατάθλιψη τι κατάθλιψη ρε φίλε αφού τίποτα δεν πάει καλά εδώ κ δέκα χρόνια τέλος πάντων το ότι είσαι χορτοφάγος νομίζω είναι αρνητικό ή κατάθλιψη είναι ελλειψη ενέργειας κ συ δε βοηθασ τον εαυτό σου ή γυμναστική είναι καλή δοκίμασε κ κάποιο βότανο από αυτά που πουλάνε παντού πλέον οποίο θεσ εσύ φάρμακα μην πάρεις στο λέω εγγυημένα όταν τίποτα δεν πάει καλά το μόνο που κάνουν ειναι να είσαι ήρεμη κ να μη ξεφευγεισ άμα νομίζεις ότι θα ξεφυγεισ πάρε ψυχοθεραπεία πολλά χρήματα θέλει κ χρόνο κ φάρμακα

[nightcrawler]

Τα χορτα εχουν πολλα προοιστρογονα, και ειναι "υποπτα" για καταθληψη.Λαμπλη εξερεση ειναι το μπροκολο.Τρωγε αφθονο.
Εχεις κρυφη καταθληψη γιατι εισαι εσωστρεφης και λογικη .Δεν θα επετρεπες ποτε στον εαυτο σου να παθει κριση καταθληψης. Αλλα σου σκαει υποσεινηδητα
Νομιζω... δεν ξερω αν κανω λαθος

[Έρις]

Δεν θέλω να κάνω διάγνωση, αλλά κι εμένα κατάθλιψη μου μυρίζει... Δυστυχώς έχεις πολλά από τα συμπτώματα... Θα πρότεινα να απευθυνθείς σε κάποιο ειδικό, εφόσον αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια. Είναι φανερό πλέον πως το σώμα σου αντιδρά σε κάτι που δεν ξέρεις τι είναι. Εκτός αν συνέβη κάτι στη ζωή σου και σε έριξε τόσο πολύ... αλλά και πάλι... Είναι επίσης, κατάφορο πως χρειάζεσαι κάποιον να μιλήσεις. Το forum είναι μία καλή αρχή να ανοιχτείς, αλλά θεωρώ ότι έχεις ανάγκη από απτή υποστήριξη. Δεν είσαι τουλάχιστον περίεργη να κατάλαβεις από που ξεκινάει όλο αυτό; Όσον αφορά, τον φίλο σου δεν ξέρω αν είσαι σε θέση να τον βοηθήσεις, αλλά είναι μία καλή αρχή να του μιλήσεις ανοιχτά για το πως νιώθεις.

[Χαραα]

Elis δε θέλω να ξαναφάω κρέας. Είναι ολόκληρη ιδεολογία. Είμαι καλά με όσπρια,λαχανικά,φρούτα κτλ. Κ διάφορα βότανα χρησιμοποιώ. Είτε σε τσάϊ,είτε σαν βάμμα κ σε λάδια.Όσον αφορά τη διατροφή το έχω ψάξει αρκετά. Απλά θέλω σίγουρα να αποφύγω τη χημεία σε περίπτωση που μου προταθεί. Δε νιώθω ότι θα ξεφύγω..Απλά καταρρέω.Αυτό νιώθω.Κυρίως ψυχικά.

Nightcrawler τί εννοείς κρυφή κατάθλιψη? Μου ακούγεται πιο ύπουλη από την ήπια μορφή κατάθλιψης.

[Έρις]

Δεν υπάρχει κρυφή κατάθλιψη... Απλώς συνήθως η διάγνωση έρχεται αργά... Η διαφορά έγκειται στην ποσοτική κλίμακα της διαταραχή... π.χ. όταν φτάνεις στο ζενίθ, είναι έκδηλες ο αυτοκτονικές τάσεις και αυτοκτονικός ιδεασμός, οπού αλλάζει και ποιοτικά η κατάσταση γιατί κινδυνεύει η ζωή του πάσχοντος πλέον. Ίσως ο nightcrawler εννοεί πως ο δείκτης νοημοσύνης του καταθλιπτικού παίζει κάποιο ρόλο, που ίσως να ισχύει, ωστόσο δεν είναι αρκετός για να καταπολεμήσει την ψυχοπαθολογία του πράγματος.

[Χαραα]

Έρις θεωρώ ότι έχασα τη μπάλα κ τον έλεγχο μου όταν κατάλαβα ότι δε θα μπορέσω να καταφέρω κάποια πράγματα που πάντα ήθελα να κάνω. Από οικονομικής άποψης ή κ γιατί άκουγα τους συγγενείς μου να λένε ότι δε θα τα καταφέρω. Εν πάσει περιπτώσει,ποτέ δε θα σταματήσω να ονειρεύομαι.Εκτός κ αν αυτό με ρίχνει περισσότερο!! Τώρα όσον αφορά τον φίλο μου,πρέπει να κάνω κάτι για αυτόν..Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τον βοηθήσω να βγεί από αυτήν την μαυρίλα που νιώθει.Αλλά πως..αφού εγώ είμαι σε χειρότερη θέση κ το ξέρει.

[Έρις]

Θα τα καταφέρεις! Μόλις ξανασταθείς στα πόδια σου, θα τα καταφέρεις. "Στη ζωή δεν καταφέραμε πότε, ότι δεν ποθήσαμε αρκετά" Ν. Κ. Το παραπάνω μου μήνυμα ίσως φάνηκε λίγο απότομο, ωστόσο τα έγραψα λόγω εμπειρίας κι επίσης πλέον τα στηρίζω και σε γνώση... ξεκίνησα να σπουδάζω ψυχολογία. Γι αυτό σου λέω, εμπιστέψου κάποιο ειδικό, ψυχολόγο, ψυχίατρο... το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα ξέρεις με τι έχεις να παλέψεις. Έτσι θα βοηθήσεις εσένα, αλλά και τον άνθρωπο που αγαπάς. Το βασικό είναι να μιλήσεις για την καθημερινότητα σου και για ότι σε προβληματίζει. Τουλάχιστον μπορείς να δοκιμάσεις. Το ότι προσέχεις τη διατροφή σου και γυμνάζεσαι είναι θετικό, αν και το κρέας βοηθάει στην παραγωγή ντοπαμίνης... δεν θα επιμείνω... καταλαβαίνω...

[nightcrawler]

Ενοω οτι μπορει ενα ατομο να ειναι καταθλιπτικο και μαλιστα σε βαρεια μορφη αλλα να το ελενχει πληρως.Να ειναι λειτουργικο, να πηγαινει στη δουλεια του,να ειναι κοινωνικο και να μην το παιρνει κανεις χαμπαρι.Και καποια στιγμη ή του σκαει σε στιγμη που δεν το ελενχει (π.χ. διαταραχες υπνου) ή λασκαρει εντελως η βιδα και αντιδραει παραλογα και ανεξηγητα κατ αυτον.π.χ. τον πιανουν τα κλαματα.Αλλα εμφανη κριση δεν εκδηλωνει γιατι δεν του το "επιτρεπει" το εγω του. Η εκλογικευση του προβληματος ,δεν σημαινει οτι λυνετε.
Το να μιλησεις στον ανθρωπο σου γινετε αβασταχτο βαρος.Πως να παραδεχτεις ενα τετοιο προβλημα οταν νιωθεις οτι εχει ενα φταιξιμο και αυτος;'η ακομα και αν δεν φταιει αυτος, φταις εσυ και σιγουρα θα τα βαλει μαζι σου. Θα μαλωσετε ασχημα."Καλυτερα να το αφησω να περασει μονο του"..Ελα ομως που χειροτερευει και τωρα εισαι σε αδιεξοδο.Και τι να του πεις οταν δεν εχεις λυσεις; Απλα να μεγαλωσεις το προβλημα; Αν το δεις λογικα( οπως παντα κανεις) θα πρεπει να χωρισετε για να γινει καλυτερα αυτος τουλαχιστον ...Αν δεν εχεις μια υποστηριξη τι μπορεις να κανεις; Το πραγμα φτανει μονο του στο τελος,,,
Ως εδω συμφωνουμε;
Αν ηταν ευκολο ,δεν θα εφτανες εδω να μας μιλας για το προβλημα σου.Αλλα το εδω δεν ειναι το τελος του ταξιδιου σου ,αλλα η αρχη.
Εντοπιζω το προβλημα (το εδω), αναζητω λυσεις, ΔΕΧΟΜΑΙ την καλυτερη απο αυτην,και κανω τον αγωνα μου να το ξεπερασω.Μονη ή με παρεα .Με παρεα ομως ειναι σαφως πιο ευκολο.

[nightcrawler]

Υ.Γ.
Καποια στιγμη μπηκα στο προφιλ της γυναικας μου να δω μηπως εκανε λογαριασμιο (Χαραα) και τα γραφει για να τα διαβασω... Τοσο πολυ σε νιωθω Χαραα

[Χαραα]

Nightcrawler Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου.Εκτιμώ όλα όσα μου λες. Κ συμφωνώ απόλυτα. Αυτό που με κάνει να κοντοστέκομαι σε όλο αυτό είναι το οτι δεν ήξερα ότι έχω κατάθλιψη,το θεωρούσα απλά μελαγχολία. Τώρα δηλαδή θα πρέπει να αποδεχτώ οτι είμαι καταθλιπτική κ να μάθω να ζω με αυτό εως ότου το ξεπεράσω..?? Κ μόνο στη σκέψη μαζί με όλα τα υπόλοιπα,μου ακούγεται γολγοθάς.
Πώς θα το κάνω?? Έχω ένα σωρό υποχρεώσεις κ τις αναβάλλω συνέχεια,πρέπει να βγω να ψάξω για δουλειά αλλά τα μάτια μου είναι τόσο κόκκινα κ πρησμένα,από το ξενύχτι,από το κλάμα,από τις αϋπνίες...Ποιος θα μου δώσει δουλειά αν με δει έτσι? Κ παράλληλα με όλα αυτά να βρω έναν σωστό ψυχοθεραπευτή που να μπορώ να εμπιστευτώ για να μιλήσω για το πρόβλημά μου.. Αυτή τη στιγμή που το σκέφτομαι,μου δημιουργείται ένας τεράστιος κόμπος στο λαιμό που πραγματικά πονάω.

[Χαραα]

Δεν ήξερα οτι περνάς μια από τα ίδια κ εσύ... Το παλεύεις??

[Έρις]

Μην επιβεβαιώνεις τη διάγνωση από αυτά που σου λέμε... Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι ειδικός ακόμα... Αλλά και να ήμουν η διάγνωση δεν έρχεται σε μια φορά. Υπάρχει πιθανότητα ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος να μην σου δώσει δίαγνωση... Εμένα δεν μου έχουν κατονομάσει τι ακριβώς είναι αυτό που έχω.
Η επιλογή του ψυχοθεραπευτή πάντα είναι ρίσκο... Εγώ και στην περίπτωση της ψυχολόγου αλλά και του ψυχιάτρου πήγα συστημένη...
Μην αποθαρρύνεσαι, είναι ένα βήμα ακόμα και το να ψάξεις να βρείς κάποιο ειδικό. Όσον αφορά τη δουλεία, αν νιώθεις δυνατή προχώρα... Έχω δουλέψει άπειρες μέρες με πρυσμένα μάτια κι έχω διαβάσει άλλες τόσες...

[Χαραα]

Έρις, κ να μην νιώθω δυνατή που δε νιώθω πρέπει να βγώ για ψάξιμο γιατί τα έξοδα πολλά,δε παίζει φράγκο κ είμαστε 3 μαζί με τον σκύλο.. Δεν έχω άλλη επιλογή όμως. Δεν θέλω να το αφήσω.Αφού πήρα το θάρρος να γράψω έστω κ 2 λόγια εδώ,πρέπει να το συνεχίσω..Θα ψάξω κάποιον ψυχοθεραπευτή..Κ θα ήθελα να κρατήσω επαφή εδώ..Μια διάγνωση θα μου κάνει καλό.μάλλον..

[Έρις]

Ξεκίνα από τώρα! Κλεισε τώρα το pc και πέσε για ύπνο! Δεν μπορείς και δεν θέλεις, ούτε εγώ θέλω και μπορώ... αλλά είναι το πρώτο βήμα. Δεν είσαι μόνη και δεν είσαι η μόνη. Μπράβο σου!Να μίλησεις θα σου κάνει καλό... η διάγνωση είναι μια ταμπέλα, που δεν χρειάζεται... Το μόνο που χρειάζεται είναι να αναπνέουμε και να προσπαθούμε!