Απρόοπτη εγκυμοσύνη... Βοήθεια!!

[Song of the sun]

Χρόνια πολλά !!
Θα σας παρακαλούσα να με συμβουλέψετε. Είμαι 30 ετών, σε αρκετά δύσκολη θέση διότι είμαι 7 εβδομάδων έγκυος, κάποιοι από την οικογένεια μου δεν το δέχονται τόσο καλά και ο πατέρας του παιδιού ο οποίος είναι από το Πακιστάν και δεν έχουμε παντρευτεί φοβάται πολύ επειδή τα οικονομικά μας δεν είναι τα καλύτερα και το παιδί θα ήταν μόνο εμπόδιο στο να το αλλάξουμε αυτό λέει.

Είμαστε 1 1/2 χρόνο μαζί περάσαμε πάρα πολύ όμορφα αλλά και δύσκολα.. Μέχρι τώρα εγώ συμβιβάστηκα περισσότερο με τις διαφορές μας... Δέχτηκα συγγενείς του να μένουν μαζί μας για μήνες χωρίς ένα ευχαριστώ η κατανόηση απο αυτούς, μας έκαναν όμως πολλά στραβά και πάλι συνέχιζα... δέχτηκα να πληρώνει τα έξοδά ΤΟΥ (και μόνο) ίσα ίσα γιατί τα υπόλοιπα τα έστελνε στο σπίτι του... Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι δεν μου έκανε πάρα μόνο λίγες εκπλήξεις όλο αυτόν τον καιρό...αλλά στεναχωριόμουν που δεν μπορούσε ούτε μια καινούργια μπλούζα να αγοράσει για τον εαυτό του επειδή ένιωθε υποχρεωμένος να βοηθάει το σπίτι του.. Όλοι θέλουμε να βοηθάμε τους δικούς μας,, κράτα κάτι εστω και λίγο για σένα.. Και σαν το πρώτο αγόρι της οικογένειας είναι υπεύθυνος για να παντρέψει τον επόμενο χρόνο τις 3 αδερφές του που μεγαλώνουν.. και ο γάμος έκει... ένας "οικονομικός" όπως λέέι κοστίζει τουλαχιστον 7000 ε για τα βασικά.. Πάλι έλεγα δεν πειράζει.. καταλάβαινα την δύσκολή θέση του... Σκεφτόμουν "φτιάξε 2-3 χρονια το σπίτι σου εκεί και μετά ξεκινάμε κάτι και εμείς"... Και το χα χωνέψει... Μέχρι που.... μάθαμε ότι είμαι έγκυος στην 5η βδομαδα...
όλα άλλαξαν μέσα μου... Ειδικά όταν μου απάντησε "δεν μπορώ να το μεγαλώσω λόγω οικονομικών". Δεν ΄χαρηκε ούτε μια στιγμή με το γεγονός ότι δημιουργήθηκε ο καρπός της αγαπης μας... παρ'όλο που πάντα έλεγε "αν έρθει παιδάκι, με το καλό να έρθει.." . Μου είπε όμως" ξέρεις πόσο πολύ θα χαρούνε οι δικοί μου? Χεστηκα σκεφτόμουν... αυτος πιο πολύ χαιροταν με την χαρα και την καλοπέραση των δικών του παρά για εκείνον...Η γνώμη του για 10 περίπου μέρες ήταν ακράδαντη... Λεει δεν γίνεται, μην το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει ακόμα ζωή( για να μην έχει τύψεις..) ούτε εσύ το θέλεις και κάνεις λάθος... κλπ..
Περίμενε δηλαδή να έκανα έκτρωση να δουλεύαμε πιο σκληρά το καλοκαιρι και μέτα να ανοιγαμε ίσως καποιο μαγαζάκι και μετα να κάναμε οικογένεια.. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να χασω το παιδι επειδη κουβαλάει το βάρος της οικογένειας του.. γιατι γιαυτο πρόκειται...
Δεν περναμε μαζί της γιορτές διότι φυσικα το έμαθε η μητέρα μου και δεν τον ήθελε για κανέναν λόγο σπίτι της για της γιορτές ξερωντας όλη την ιστορία και την τελευταια του απόφαση.. Εγώ πάλι προσπαθώ να τον δικαιολογώ γιατί δεν γίνεσαι πατέρας κάθε μέρα και χωρίς να έχεις ίχνος χρημάτων στον λογαριασμό σου..
Τελικά μου είπε δεν αντέχει έτσι.. Έχει να φάει μέρες σωστα απτην στεναχώρια του.. Λέει ωραία πείτε μου λοιπόν τι "θέλετε"?
Ν μην τα πολυλογώ... τώρα το δέχεται γιατί δεν θέλει να με χάσει λέει.. και ότι θα κάνει πάρτι για τους συγγενείς που ζούνε κοντα του , να φάνε , να πιούνε ότι θέλουνε. Απιστευτο.. χωρις λεφτα , μόλις αποφασίζει τελικά ότι δεν θέλει να σκοτώσει το μωράκι μας και θέλει τι? να κάνει τους άλλους να χαρούνε και να περασουν καλά.. Λεει έτσι κανουμε εμείς, αγαπάμε και το γιορτάζουμε.. Αχ... Τι ακούω... Δεν νιώθω πια καμιά σιγουριά... Μια φορά τον χρειάστηκα διπλα μου δε μια τέτοια δύσκολη στιγμή και με διέλυσε... με κρέμασε δηλαδη΄κανονικά και τώρα που του λέω εγω δεν ειμαι τόσο σιγουρη (μαζι του) γιαυτο αστα πάρτι, μου λέει είναι και δικό μου παιδί δεν μπορείς να παιζεις έτσι...
Ενιωσα απέραντη αγαπη γιαυτόν.. γιαυτο και άντεξα τόσα και τόσα... πως τα διαχειρίζεσαι όλα αυταά όμως τώρα?
Αν αποφάσιζε να μείνει μαζί μας πράγμα που θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα αν το είχε κάνει καλύτερα εξαρχής.. θα τον παντρευόμουν πολιτικά σκέφτηκα για να μην επηρεαστεί κανείς από τις θρησκείες του αλλουνού. Το μεγαλύτερο άγχος μου είναι ότι αυτός είναι μουσουλμάνος και θα ήθελε φυσικά να γίνει και το παιδί. Εγώ για αρκετούς λόγους δεν συμφωνώ άλλα δεν έχω μιλήσει και πότε με ειδικούς που μπορούν να μου πουν ξεκάθαρα τι θα με περίμενε αν γινόταν αυτό. Εγώ θέλω να ξέρω ότι το παιδί θα είναι ασφαλής και κοντά μου. Προσωπικά πιστεύω μονο στο κάλο που έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος ανάλογα πόσο θα το καλλιεργήσει και πόσο θα νοιαστει.. δεν πιστευω σε θαυματα είδωλα και ιδεες του ανθρώπου, Αυτή είναι όμως η δικιά μου άποψη.. Φυσικά και δεν θα μάρεσε να μάθαίνει το παιδί μου το κοράνι παρόλο που ο πατέρας του ήταν χρυσός στα μάτια μου και πολλών άλλων.. δεν έχει σχέση μαυτο..
Κάτι έχω ακούσει ότι αν βαπτιστεί μουσουλμάνος/να το παιδί η οικογένεια των μουσουλμάνων θα έχουν δικαιώματα πάνω σαυτο. Πρέπει να ξέρω τα πάντα γιαυτό. Αλλό πρόβλημα είναι μια επίσκεψη στην χώρα του.. ισως η οικογενεια του είναι οι καλύτερη, με όλα τα γυρω τι γίνεται?
Αν μπορείτε να μου ανοίξετε τα μάτια και να με συμβουλέψετε...
Η γνώμη μου ήταν να μην πάρει καμία θρησκεία μέχρι να είναι αρκετά μεγάλο και να επιλέξει μόνο του. Σε μια κοινωνία οπού ζούμε θα επηρέαζε αυτό κάτι στην καθημερινότητα του παιδιού? Θα είχε λιγότερα νομικά η άλλα δικαιώματα? Θα το έβλαπτε δηλαδή με κάποιο τρόπο το να μην βαπτιστεί καθόλου?
Επίσης αν γίνει άντρας μου με πολιτικό γάμο τι δικαιώματα έχει σε μένα και στο παιδί?
Δεν ξέρω κάν αν πρέπει να τον δεχτώ στη ζωή μου παρόλο τον πόνο που μου προκαλεί και μόνο η σκέψη..
Απτην αλλη η οικογένεια μου περιμένει την απόφασή μου με ουδέτερη διαθεση..
Η μητέρα μου κρυφά απο μένα είπε στην μεγαλυτερη μου αδερφή ότι εγώ πάντα έσπρωχνα τα προβλήματα μου σαυτους (δεν τα έσπρωχνα ποτέ, ήθελα όμως να τα συζητήσω μαζί τους παρόλο που μπορει να έκανα ότι ενιωθα εγώ τελικά)... και ότι καλύτερα να εκανα έκτρωση... εμενα βέβαια μπροστα μου δεν μου τα λεέι αυτα.. με πληγώνει.. είναι κ αυτή αδυναμη αλλα δεν αντέχω τώρα και την δικιά της στεναχώρια.. ο πατέρας μου είναι καλός αλλά ανευθυνος όποτε δεν μπορώ να περιμένω πολλα και απο κει... η αδερφή μου έχει την δικιά της οικογένεια που πρέπει να προσέχει.. και εγώ? που χωράω εγω? Θα είμαι το μαυρό πρόββατο που έκανε λαθη μια ζωη? Κατα που να κάνω? ν ακρατησω το παιδι μονη μου? διπλα που? στην μαμα???? να το ρίξω και μετά να πεθαίνω συνειδητα καθέ μέρα? μπα εκεί σίγουρα δεν έχει κάτι να με κρατάει πια στη ζωη.
Τι κάνουμε λοιπόν? Τι σου είναι η ζωή τελικά... ποτέ δεν ξέρεις.. και πάντα θα μαθαινεις.. Πολύ σκληρή τελικά...

Με το καλό ο καινούργιος χρόνος.. Μακάρι μια φορά το μυαλό που κουβαλάμε να κάνει και κάτι σωστό σαυτόν τον κόσμο.

[delmem-190819a]

Η ουσία είναι ότι τις συνέπειες από τα καμώματά σας θα τις υποστεί το παιδί.

Πριν μπείτε σε διαδικασίες διελκυστίνδας, καλό θα ήταν να ενημερώσετε κάποια σχετική υπηρεσία, μπας και υπάρχει κάποια ελπίδα για το παιδί (υιοθεσία ή κάτι τέτοιο), όταν θα γεννηθεί.

Επίσης, καλό θα είναι από 'δω και στο εξής να παίρνεις προφυλάξεις, γιατί αλλιώς μετά θα χρειαστεί να προβληματίζεσαι και για άλλο παιδί.

[Miliva21]

Αχ...διαβάζοντας το ποστ παράλληλα σκεφτόμουν αν πρέπει ισως να βάζουμε και λίγη λογική στο συναίσθημα μας για να προλαβαίνουμε κάποιες καταστάσεις ...

Νιώθω ότι είσαι κουρασμένη, σαν να έχεις βάλει πλ νερό στο κρασί σ...σαν ν είσαι η μόνη π υποχωρεί χωρίς να υπάρχει αντίκρισμα ..Αυτό θα ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα σε κάθε σχέση πόσο μάλλον στη δικη σου που είστε δύο εντελως διαφορετικοί άνθρωποι,άλλη κουλτούρα , αλλά πιστεύω, άλλη στάση ζωής...και σα να μν έφταναν αυτά δεν έχετε ούτε τις ίδιες προτεραιοτητες τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σας..

εκείνος λες ότι έχει οικογενειακες εκκρεμότητες ενώ εσύ θες να δημιουργήσεις οικογένεια μαζί του ...τόσα πολλά που σας χωρίζουν και μόνο ένα μωρό να σας ενώνει ....είναι αρκετό για να καλύψει αυτο όλες σας τις διαφορές ? Όπως σκέφτεσαι και εσυ η απάντηση είναι δύσκολη ...από την άλλη τι φταίνε οι ψυχούλες να χάνονται έτσι άδικα ?

Εγώ θα έκανα μια σοβαρή κουβέντα με τον άνθρωπο μου, θα έλεγα ο,τι με ενοχλεί/με προβληματιζει θα εξέφραζα ανοιχτά τα θέλω μου...(Μόνο να είσαι διακριτική στο πως Θ μιλήσεις αν είναι να θίξεις θέματα σχετικα με την οικογενεια του...όμως ν πεις όλα όσα σκέφτεσαι ) και έπειτα θα έδινα χρόνο να δω πως ανταποκρινεται η άλλη πλευρά και τέλος θα επαιρνα κάποια απόφαση ....

Δύσκολες αυτές οι σχέσεις μόνο η θέληση των δύο ίσως δε φτάνει πόσο μάλλον όταν η θέληση είναι ισχυρότερη μόνο από τη πλευρά του ενός...

Στα υπόλοιπα π ρωτάς δν ξέρω ν σ απαντήσω ..θα πάρεις πιστεύω απάντηση από τα υπόλοιπα μέλη

Οποία πάντως κ αν είναι η απόφαση ...να κάνεις αυτό που υποστηρίζεις, αυτό π πιστεύεις εσύ καλύτερο

[Αλαφροίσκιωτος]

Ριξτο,αν το κρατησεις θα εχεις μπελαδες εφ'ορου ζωης.

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Η δική μου άποψη είναι να κρατήσεις το παιδί και να χωρίσεις απ αυτόν τον άνθρωπο.
Οι νοοτροπίες των μουσουλμάνων είναι 1000 χρόνια πίσω από τις δικές μας.
Και βέβαια θα έχει πρώτη προτεραιότητα την οικογενειά του και μετά εσένα! Έτσι γίνεται σ αυτές τις κοινωνίες. Κι άμα κάνεις το λάθος και τον παντρευτείς τότε θα καταλάβεις τί σημαίνει σύζυγος μουσουλμάνου. Ένα τίποτα θα είσαι! Οι γονείς και τ αδέλφια του θα είναι πάντα η πρώτη του προτεραιότητα και αν κάνεις και το σφάλμα να πας στο Πακιστάν τότε καημένη μου δεν σε σώζει τίποτα!
Σου το λέω γιατί έχω γνωστή μου που παντρεύτηκε μουσουλμάνο, ιρακινό και πήγε στο Ιράκ μαζί του. Κατ αρχάς δεν την άφηνε να έρθει στην Ελλάδα και την άφησε μόνο δύο φορές, όταν πέθαναν οι γονείς της, αλλά χωρίς τα δύο της παιδιά, μήπως και δεν ξαναγυρίσει. Και φυσικά τα παιδιά της έγιναν μουσουλμάνοι και της απαγόρευε να λέει στα παιδιά για τον χριστιανισμό.
Όταν ήρθε εδώ μας ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια, ήθελε να χωρίσει αλλά εκεί το τί θέλει μια γυναίκα είναι αδιάφορο. Δεν μπορούσαμε να την βοηθήσουμε γιατί δεν ήθελε να φύγει χωρίς τα παιδιά της αλλά μπορέσαμε να την φέρουμε σε επαφή με κάποιες άλλες χριστιανές από μια κοινότητα (και βέβαια κρυφά και με κινδύνους).
Να σου πω οτι δεν της επιτρεπόταν να βγει από τό σπίτι χωρίς την συνοδεία του συζύγου της ή των πεθερικών ή των κουνιάδων. Επίσης, δεν της επέτρεπε να τηλεφωνεί ή να γράφει στους γονείς της. Μόνο σε μία θεία της στην Αμερική της επέτρεπε να γράφει και έτσι έγραφε στο ίδιο γράμμα και στους γονείς της και η θεία της το έστελνε από την Αμερική στην Ελλάδα!
Ο αδελφός του άντρα της είχε παντρευτεί Γαλλίδα, η οποία την είχε "πατήσει" όπως η φίλη μου και ήταν και αυτή εγκλωβισμένη με τα παιδιά της εκεί. Ο πατέρας έχει την απόλυτη εξουσία στα παιδιά και η μητέρα δεν μπορει να τα πάρει αν χωρίσει, παρά μόνο αν θέλει εκείνος. Επίσης, είναι παράνομο να τα πάρεις από την χώρα αν δεν το αποφασίσει ο πατέρας.
Κράτησε το παιδάκι σου και ξαπόστειλέ τον! Εξάλλου, βλέπεις να κάνει καμιά υπέρβαση για σένα αυτός ο άνθρωπος; Τον εαυτούλη του κοιτάει και τους συγγενείς, πώς θα είναι εντάξει απέναντί τους. Και αν είναι έτσι τώρα που είσρε ερωτευμένοι, πώς θα είναι μετά;

[Song of the sun]

Η δική μου άποψη είναι να κρατήσεις το παιδί και να χωρίσεις απ αυτόν τον άνθρωπο.
Οι νοοτροπίες των μουσουλμάνων είναι 1000 χρόνια πίσω από τις δικές μας.
Και βέβαια θα έχει πρώτη προτεραιότητα την οικογενειά του και μετά εσένα! Έτσι γίνεται σ αυτές τις κοινωνίες. Κι άμα κάνεις το λάθος και τον παντρευτείς τότε θα καταλάβεις τί σημαίνει σύζυγος μουσουλμάνου. Ένα τίποτα θα είσαι! Οι γονείς και τ αδέλφια του θα είναι πάντα η πρώτη του προτεραιότητα και αν κάνεις και το σφάλμα να πας στο Πακιστάν τότε καημένη μου δεν σε σώζει τίποτα!
Σου το λέω γιατί έχω γνωστή μου που παντρεύτηκε μουσουλμάνο, ιρακινό και πήγε στο Ιράκ μαζί του. Κατ αρχάς δεν την άφηνε να έρθει στην Ελλάδα και την άφησε μόνο δύο φορές, όταν πέθαναν οι γονείς της, αλλά χωρίς τα δύο της παιδιά, μήπως και δεν ξαναγυρίσει. Και φυσικά τα παιδιά της έγιναν μουσουλμάνοι και της απαγόρευε να λέει στα παιδιά για τον χριστιανισμό.
Όταν ήρθε εδώ μας ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια, ήθελε να χωρίσει αλλά εκεί το τί θέλει μια γυναίκα είναι αδιάφορο. Δεν μπορούσαμε να την βοηθήσουμε γιατί δεν ήθελε να φύγει χωρίς τα παιδιά της αλλά μπορέσαμε να την φέρουμε σε επαφή με κάποιες άλλες χριστιανές από μια κοινότητα (και βέβαια κρυφά και με κινδύνους).
Να σου πω οτι δεν της επιτρεπόταν να βγει από τό σπίτι χωρίς την συνοδεία του συζύγου της ή των πεθερικών ή των κουνιάδων. Επίσης, δεν της επέτρεπε να τηλεφωνεί ή να γράφει στους γονείς της. Μόνο σε μία θεία της στην Αμερική της επέτρεπε να γράφει και έτσι έγραφε στο ίδιο γράμμα και στους γονείς της και η θεία της το έστελνε από την Αμερική στην Ελλάδα!
Ο αδελφός του άντρα της είχε παντρευτεί Γαλλίδα, η οποία την είχε "πατήσει" όπως η φίλη μου και ήταν και αυτή εγκλωβισμένη με τα παιδιά της εκεί. Ο πατέρας έχει την απόλυτη εξουσία στα παιδιά και η μητέρα δεν μπορει να τα πάρει αν χωρίσει, παρά μόνο αν θέλει εκείνος. Επίσης, είναι παράνομο να τα πάρεις από την χώρα αν δεν το αποφασίσει ο πατέρας.
Κράτησε το παιδάκι σου και ξαπόστειλέ τον! Εξάλλου, βλέπεις να κάνει καμιά υπέρβαση για σένα αυτός ο άνθρωπος; Τον εαυτούλη του κοιτάει και τους συγγενείς, πώς θα είναι εντάξει απέναντί τους. Και αν είναι έτσι τώρα που είσρε ερωτευμένοι, πώς θα είναι μετά;

Κασσάνδρα μου, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου..
Καμιά φορά γνωρίζουμε την πραγματικότητα αλλά ακόμα ελπίζουμε ότι κάτι μπορεί να είναι διαφορετικό στην δικιά μας περίπτωση..
Δεν πρόκειται να αλλάξει.. πάντα ήταν η οικογένεια του πρώτη του προτεραιότητα.. Αφού όταν τελικά σκεφτηκέ ότι έχω δίκιο να το κρατούσαμε είπε, αλλα να ξέρεις, δεν θα ανακατεύεσαι με το τι λεφτά στέλνω εγω στο πακιστάν. Θα κάνω ίσα πραγματα για μας αλλα και για την οικογένεια μου εκεί.. όχι.. έχω φοβηθεί παρα πολύ .. δεν τον εμπιστευομαι όσο πριν.. γιατι φάνηκε κατευθείαν ένα άλλο πρόσωπο όταν στριμωχτήκαμε..
Το θέμα είναι πως πάλι η μητέρα μου σήμερα μου είπε "δεν είναι μόνο δικό σου πρόβλημα αν θες να ξέρεις, Βαρος πεφτει σε όλους μας!!" Της λέω άμα μου μιλάς έτσι πως μπορώ εγώ να κρατήσω το παιδί αν νιώθω ότι θα μαστε ένα βάρος??? Απεχθάνομαι κάτι τέτοιο..
Δεν χρειάζομαι τόσο την οικονομική υποστήριξη της οικογένειας όσο την ψυχολογική υποστήριξη ειδικά της μητέρας μου που θα έμενα κόντα της.
Φτιάχνει πρωινό στην καινούργια σχέση της και εμένα ούτε με ρωτάει "θελεις να φτιάξω και για σένα?" και όταν της το λέω απαντάει "ναι, τώρα δεν είσαι εσύ το κέντρο, προσπαθώ να φτιάξω και τηνν δικιά μου ζωή". "και... μην μιλάς συνέχεια γιαυτό το θέμα (του παιδιού και του φίλου μου) τώρα στις γιορτές" , δηλαδη για τι θέμα θα έπρεπε να μιλάω? η τι άλλο να σκέφτομαι? που βλέπω η ζωή μου καταρρέει,, η αγάπη μου , το μέλλον μου κι όλα? δεν υπάρχει καθολου κατανόηση..
πως να τα καταφέρω μόνη μου? δεν μπορώ... σκέφτομαι σοβαρά να το ρίξω... και μετά τι? έτσι κι αλλίως στραβά θα είναι όλα. Πάντα πάλευα με στεναχωριες και επιζούσα.. τωρα τι γίνεται?
Ευχαρστώ και πάλι.. και όλους σας για τις συμβουλές σας

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Η μητέρα σου φαίνεται οτι είναι ανώριμη σαν προσωπικότητα, αφού δεν καταλαβαίνει τις προτεραιότητες στην ζωή. Μην στεναχωριέσαι! Οι γονείς ποτέ δεν είναι τέλειοι και αυτοί που δείχνουν τέλειοι στην πραγματικότητα μπορεί να είναι οι χειρότεροι. Εσύ θα γίνεις καλύτερη μαμά από κείνην.
Πρόσεξέ με, εγώ έκανα άμβλωση κάποτε, στα 18 επειδή δεν ήθελα να δυσαρεστηθεί και να ρεζιλευτεί η "τέλεια" , υπερπροστατευτική, μικροαστή μαμά μου που όλα τα φρόντιζε και με είχε στα "ώπα-ώπα" που λένε αλλά ήταν αμετακίνητη και προσηλωμένη σε κάποιους κοινωνικούς κανόνες. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος και περισσότερο νοιαζόταν για την εικόνα της στον κόσμο, παρόλο που σαν μητέρα ήταν υπόδειγμα!
Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος πολύ θρήσκος και καλός και δεν τον ένοιαζε τί θα πει ο κόσμος αλλά δεν πέρναγε η γνώμη του στο σπίτι.
Είχα σχέση 1μιση χρόνο με έναν 22χρονο που ο πατέρας του ήταν Έλληνας και η μητέρα του από την Σιγκαπούρη. Μέσα σ αυτό το διάστημα κατάλαβα σιγά σιγά οτι δεν ταιριάζαμε καθόλου, είχε διαφορετική νοοτροπία γιατί ήταν μεγαλωμένος στην Σιγκαπούρη, και η μητέρα του ήταν μουσουλμάνα και όλοι οι συγγενείς του από την μητέρα του(ο ίδιος ήταν βαπτισμένος χριστιανός αλλά είχε κάνει και την περιτομή των μουσουλμάνων).
Πάνω λοιπόν που το αποφάσισα προέκυψε η εγκυμοσύνη. Το κόλημά μου να κρατήσω το παιδί ήταν η αντίδραση της μητέρας μου και δεν ήθελα να τους προκαλέαω ντροπή και σύγχυση. Έτσι λοιπόν το έριξα αλλά το μετάνοιωσα από την πρώτη στιγμή.
Είχα εφιάλτες και τα βράδυα έκλαιγα για χρόνια μετά! Δεν μπορούσα να το ξεπεράσω!
Και το "κερασάκι" στην όλη ιστορία είναι οτι δεν μπόρεσα να ξανακάνω παιδί. Είχα 3 αποβολές και μετά επειδή ο άντρας μου απέκτησε ψυχιατρικό πρόβλημα αναγκάστηκα να το βγάλω τελείως από το μυαλό μου και να μην ξαναπροσπαθήσουμε.
Απ ό,τι φάνηκε δηλαδή τελικά, το δικό μου κατάλληλο "timing"για την εγκυμοσύνη ήταν τότε και όχι μετά από χρόνια που γνώρισα τον άντρα μου. Αν δηλαδή το είχα κρατήσει το παιδάκι θα είχε μεγαλώσει και δεν θα στεναχωριόμουν που μετά με τον άντρα μου δεν κάναμε για τους χ, ψ λόγους.
Θα ήταν πάντως καλό να ζητήσεις βοήθεια από φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Υπάρχει και ένας σύλλογος προστασίας αγέννητου παιδιού (Λέγεται "η αγκαλιά") που μπορούν να σε στηρίξουν και υλικά και συναισθηματικά και να σε συμβουλεύσουν για ό,τι χρειαστείς.
Επίσης, υπάρχουν και άλλοι σύλλογοι προστασίας μητέρας και παιδιού. Δεν ξέρω αν ζεις στην Αθήνα ή στην επαρχία.
Πάντως να ξέρεις οτι το παιδί θα αλλάξει την ζωή σου προς το καλύτερο και θα της δώσει άλλο νόημα. Μπορεί να είναι ευθύνη αλλά είναι και ευτυχία μαζί. Δέξου την πρόκληση και άνοιξε την αγκαλιά σου σ αυτό το παιδάκι.
Όσο για τον μάγκα, σούταρέ τον ευγενικά και διακριτικά, εν ανάγκη πες του οτι το παιδί του το ριξες. Να ξέρεις οτι μπορεί στην πατρίδα του να έχει άλλη γυναίκα και παιδί και να μην το ξέρεις κιόλας. Ο δικός μου είχε και ένα παιδί στην Σιγκαπούρη από μια ντόπια εκεί και το χε παρατήσει και είχε έρθει στην Ελλάδα.
Ξεφορτώσου τον κατά την γνώμη μου, δεν πρόκειται να σου συμπαρασταθεί σαν άντρας και σαν πατέρας, θα το δεις, μόνο προβλήματα θα σου δημιουργήσει.
Αυτός δηλαδή με το που δέχτηκε να το κρατήσετε το παιδί το πρώτο που σκέφτηκε είναι να κάνει τραπέζια και χορούς και γλέντια στους δικούς του κι εσένα να μην σε στηρίξει καθόλου οικονομικά γιατί δεν θα του περισσεύουν από τα τραπεζώματα στους συγγενείς του και τους φίλους του; Από κει να καταλάβεις πόσο χεσμένη σε έχει! (Συγνώμη για την λέξη αλλά...)
Σε κάθε περίπτωση πάντως ηρέμησε σε πρώτη φάση και σκέψου με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Σου εύχομαι το καλυτερο!

[Song of the sun]

Η μητέρα σου φαίνεται οτι είναι ανώριμη σαν προσωπικότητα, αφού δεν καταλαβαίνει τις προτεραιότητες στην ζωή. Μην στεναχωριέσαι! Οι γονείς ποτέ δεν είναι τέλειοι και αυτοί που δείχνουν τέλειοι στην πραγματικότητα μπορεί να είναι οι χειρότεροι. Εσύ θα γίνεις καλύτερη μαμά από κείνην.
Πρόσεξέ με, εγώ έκανα άμβλωση κάποτε, στα 18 επειδή δεν ήθελα να δυσαρεστηθεί και να ρεζιλευτεί η "τέλεια" , υπερπροστατευτική, μικροαστή μαμά μου που όλα τα φρόντιζε και με είχε στα "ώπα-ώπα" που λένε αλλά ήταν αμετακίνητη και προσηλωμένη σε κάποιους κοινωνικούς κανόνες. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος και περισσότερο νοιαζόταν για την εικόνα της στον κόσμο, παρόλο που σαν μητέρα ήταν υπόδειγμα!
Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος πολύ θρήσκος και καλός και δεν τον ένοιαζε τί θα πει ο κόσμος αλλά δεν πέρναγε η γνώμη του στο σπίτι.
Είχα σχέση 1μιση χρόνο με έναν 22χρονο που ο πατέρας του ήταν Έλληνας και η μητέρα του από την Σιγκαπούρη. Μέσα σ αυτό το διάστημα κατάλαβα σιγά σιγά οτι δεν ταιριάζαμε καθόλου, είχε διαφορετική νοοτροπία γιατί ήταν μεγαλωμένος στην Σιγκαπούρη, και η μητέρα του ήταν μουσουλμάνα και όλοι οι συγγενείς του από την μητέρα του(ο ίδιος ήταν βαπτισμένος χριστιανός αλλά είχε κάνει και την περιτομή των μουσουλμάνων).
Πάνω λοιπόν που το αποφάσισα προέκυψε η εγκυμοσύνη. Το κόλημά μου να κρατήσω το παιδί ήταν η αντίδραση της μητέρας μου και δεν ήθελα να τους προκαλέαω ντροπή και σύγχυση. Έτσι λοιπόν το έριξα αλλά το μετάνοιωσα από την πρώτη στιγμή.
Είχα εφιάλτες και τα βράδυα έκλαιγα για χρόνια μετά! Δεν μπορούσα να το ξεπεράσω!
Και το "κερασάκι" στην όλη ιστορία είναι οτι δεν μπόρεσα να ξανακάνω παιδί. Είχα 3 αποβολές και μετά επειδή ο άντρας μου απέκτησε ψυχιατρικό πρόβλημα αναγκάστηκα να το βγάλω τελείως από το μυαλό μου και να μην ξαναπροσπαθήσουμε.
Απ ό,τι φάνηκε δηλαδή τελικά, το δικό μου κατάλληλο "timing"για την εγκυμοσύνη ήταν τότε και όχι μετά από χρόνια που γνώρισα τον άντρα μου. Αν δηλαδή το είχα κρατήσει το παιδάκι θα είχε μεγαλώσει και δεν θα στεναχωριόμουν που μετά με τον άντρα μου δεν κάναμε για τους χ, ψ λόγους.
Θα ήταν πάντως καλό να ζητήσεις βοήθεια από φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Υπάρχει και ένας σύλλογος προστασίας αγέννητου παιδιού (Λέγεται "η αγκαλιά") που μπορούν να σε στηρίξουν και υλικά και συναισθηματικά και να σε συμβουλεύσουν για ό,τι χρειαστείς.
Επίσης, υπάρχουν και άλλοι σύλλογοι προστασίας μητέρας και παιδιού. Δεν ξέρω αν ζεις στην Αθήνα ή στην επαρχία.
Πάντως να ξέρεις οτι το παιδί θα αλλάξει την ζωή σου προς το καλύτερο και θα της δώσει άλλο νόημα. Μπορεί να είναι ευθύνη αλλά είναι και ευτυχία μαζί. Δέξου την πρόκληση και άνοιξε την αγκαλιά σου σ αυτό το παιδάκι.
Όσο για τον μάγκα, σούταρέ τον ευγενικά και διακριτικά, εν ανάγκη πες του οτι το παιδί του το ριξες. Να ξέρεις οτι μπορεί στην πατρίδα του να έχει άλλη γυναίκα και παιδί και να μην το ξέρεις κιόλας. Ο δικός μου είχε και ένα παιδί στην Σιγκαπούρη από μια ντόπια εκεί και το χε παρατήσει και είχε έρθει στην Ελλάδα.
Ξεφορτώσου τον κατά την γνώμη μου, δεν πρόκειται να σου συμπαρασταθεί σαν άντρας και σαν πατέρας, θα το δεις, μόνο προβλήματα θα σου δημιουργήσει.
Αυτός δηλαδή με το που δέχτηκε να το κρατήσετε το παιδί το πρώτο που σκέφτηκε είναι να κάνει τραπέζια και χορούς και γλέντια στους δικούς του κι εσένα να μην σε στηρίξει καθόλου οικονομικά γιατί δεν θα του περισσεύουν από τα τραπεζώματα στους συγγενείς του και τους φίλους του; Από κει να καταλάβεις πόσο χεσμένη σε έχει! (Συγνώμη για την λέξη αλλά...)
Σε κάθε περίπτωση πάντως ηρέμησε σε πρώτη φάση και σκέψου με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Σου εύχομαι το καλυτερο!

Να'σαι καλά Κασσάνδρα μου.. Τα λόγια σου είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι για να σκεφτώ, και η δικιά σου λυπηρή ιστορία θα πρέπει να είναι οδηγός όλων των γυναικών που βρίσκονται σε παρόμοιο δίλημμα . Οι επιλογές μας έχουν και επιπτώσεις... καλές ή κακές... Αν και κάπου μέσα μας νιώθουμε ποιο είναι το σωστό και το μη σωστό...
Μακάρι να βρω τον σωστό δρόμο.. Μακάρι να ήταν πιο εύκολο..

[Αλαφροίσκιωτος]

Γιατι δεν κανεις εκτρωση?Really,το μονο πραγμα που σε κραταει πλεον με αυτον τον ανθρωπο ειναι αυτη η εγκυμοσυνη.

[Song of the sun]

Γιατι δεν κανεις εκτρωση?Really,το μονο πραγμα που σε κραταει πλεον με αυτον τον ανθρωπο ειναι αυτη η εγκυμοσυνη.

Μα δεν με απασχολεί τόσο αυτός ο άνθρωπός πλέον.. παρόλο που με πονάει αφάνταστα... Αρχίζω να δέχομαι οτι δεν κάνει για μένα.. Μόνο σοβαρά προβλήματα θα μου φέρει και το καταλαβαίνω τώρα..
Η έκτρωση όμως έχει να κάνει ότι θα σκοτώσω το ίδιο μου το παιδί επειδή δεν θα μπορώ να τα παλέψω μόνη μου ή επειδή δεν νιώθω να με στηρίζουν αρκετά απτο σπίτι μου.. ποιος θέλει να είναι βάρος στους άλλους?

[Song of the sun]

Μα δεν με απασχολεί τόσο αυτός ο άνθρωπός πλέον.. παρόλο που με πονάει αφάνταστα... Αρχίζω να δέχομαι οτι δεν κάνει για μένα.. Μόνο σοβαρά προβλήματα θα μου φέρει και το καταλαβαίνω τώρα..
Η έκτρωση όμως έχει να κάνει ότι θα σκοτώσω το ίδιο μου το παιδί επειδή δεν θα μπορώ να τα παλέψω μόνη μου ή επειδή δεν νιώθω να με στηρίζουν αρκετά απτο σπίτι μου.. ποιος θέλει να είναι βάρος στους άλλους?

Και ποιός αντέχει συνειδητά να σκοτώσει το μωρό του όποια κι αν είναι τα προβλήματα? αυτό είναι αβοήθητο..

[delmem-190819a]

Δεν πρόκειται να αλλάξει..

Ας ελπίσουμε ότι μπορεί να αλλάξεις εσύ.

Μα δεν με απασχολεί τόσο αυτός ο άνθρωπός πλέον.. παρόλο που με πονάει αφάνταστα... Αρχίζω να δέχομαι οτι δεν κάνει για μένα.. Μόνο σοβαρά προβλήματα θα μου φέρει και το καταλαβαίνω τώρα..
Η έκτρωση όμως έχει να κάνει ότι θα σκοτώσω το ίδιο μου το παιδί επειδή δεν θα μπορώ να τα παλέψω μόνη μου ή επειδή δεν νιώθω να με στηρίζουν αρκετά απτο σπίτι μου.. ποιος θέλει να είναι βάρος στους άλλους?

Δε νομίζω να είναι τόσο απλό το ζήτημα. Μακάρι να επαφίεται μόνο σε σένα το τι θα κάνεις με το παιδί. Αλλά δυστηχώς δεν το νομίζω. Απέναντυ δεν έχεις μόνο το σύντροφό σου, αλλά και την οικογένειά του, όπως και τις ανατολικές νοοτροπίες που κουβαλάνε. Ελπίζω να μην είναι όντως τόσο μπλεγμένο το πράγμα. Σε κάθε περίπτωση απευθύνσου σε κάποια υπηρεσία του δημοσίου. Κάνε επιτέλους μία υπεύθυνη ενέργεια.

[Diana1982]

Ελληνίδα με Πακιστανό;
Συγχαρητήρια!

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Και ποιός αντέχει συνειδητά να σκοτώσει το μωρό του όποια κι αν είναι τα προβλήματα? αυτό είναι αβοήθητο..

Θα σου πω κάτι που μπορείς και μόνη σου να το διαπιστώσεις.
Πολλές γυναίκες έχουν μετανιώσει επειδή έκαναν έκτρωση. Μπορώ να σου πω, οι περισσότερες και ας μην το λένε.
Δείξε μου όμως μία που να μετάνιωσε επειδή έφερε στον κόσμο το παιδί της. Ρώτησε μία μητέρα που έχει μωρό αν θα ήθελε να μην υπάρχει στην ζωή της αυτό το παιδί. Καμία δεν φαντάζεται την ζωή της χωρίς αυτό.
Η έκτρωση είναι κάτι ασύμβατο με την γυναικεία φύση, με το ένστικτο της μητρότητας, της προστασίας του παιδιού. Ξέρεις, σου καταστρέφει όλη την ψυχοσύνθεση, σε κάνει κιμά συναισθηματικά. Εγώ έτσι το έχω βιώσει και αυτό λέω, οφείλω να το πω.

[imagine]

1. Αν το κρατήσεις, μπορείς να στηρίξεις την απόφασή σου πρακτικά? Θα χρειαστούν χρήματα (όλο και περισσότερα, καθώς μεγαλώνει το παιδί) και άπειρος χρόνος, αν θέλεις να γίνεις καλή μανούλα. Η ζωή σου θα αλλάξει εντελώς.

2. Η μητέρα σου μπορεί να είναι ανώριμη και να μη δίνει σημασία σε κάτι τόσο σοβαρό που σου συμβαίνει (κακώς), έχει όμως το δικαίωμα να ΜΗ ΘΕΛΕΙ να μεγαλώσει από κοινού μαζί σου ένα ακόμη παιδί. Εφόσον λοιπόν δε θέλει, είναι υποχρέωσή σου να τη βγάλεις από το τοπίο. Ναι, βοήθεια θα ζητήσεις όταν χρειαστείς, αλλά δε θα είναι η ίδια υπεύθυνη για το μωρό, δε θ' ασχολείται καθημερινά, ούτε αυτονόητα θα καλύπτει τα έξοδά του. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΉ ΤΗΣ. Όπως σέβεται αυτή τη δικιά σου, έτσι να σεβαστείς και συ τη δικιά της. 30 χρονών είσαι.

3. Μια ερώτηση για την ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Πώς ήξερες ότι η πρώτη εγκυμοσύνη σου, αυτή που τερμάτισες εσύ, δε θα κατέληγε σε αποβολή και αυτή?