Απόρριψη στο γάμο και ζήλεια

[cookerman]

οχι, δεν εννοουσα αυτο.
ρωτω μηπως η αναγκη ελεγχου της ζωης σου η των κοντινων σου ανθρωπων ειναι κατι ζωτικο και απαραιτητο για σενα.

Πάντα προσπαθώ να ελέγχω τη ζωή μου με αίσθημα ευθύνης. Γνωρίζω πως δεν ελέγχονται τα πάντα, αλλά συνήθως πέφτω στη λούμπα του χαοτικου μοντέλου..Γενικότερα σέβομαι τα θέλω του άλλου και οφείλω να τα σεβαστώ έστω και αν αυτό δε μου αρέσει.
Για το συγκεκριμένο θέμα θεωρώ πως είναι λιγότερο το θέμα του ελεγχου (μιλάω πάντα για τον εαυτό μου, όχι τα θέλω των άλλων) και πολύ περισσοτερο το συναίσθημα/η αγάπη προς στα πρόσωπα που αγαπώ.

[John11]

Αυτό βέβαια σημαίνει πως θα πρέπει να πνίξω και να διαχειριστώ την παθολογική μου ζήλεια, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως αυτή μόνο κακό θα μας κάνει εν τέλει.

Διάβασα όλα όσα έγραψες. Βέβαια σαν "ξένος", και έχοντας και δικά μου προβλήματα, δεν θέλω να "μπω" πολύ στο θέμα.
Βλέπω μια αντιμετώπιση από την πλευρά σου "ισορροπημένη". Το μόνο που θα ήθελα να σου πω είναι πως δεν κάνει ποτέ καλό να προσπαθούμε να "πνίγουμε" αυτά που νιώθουμε. Νομίζω ότι το σωστό είναι να μένουμε με αυτά. Η σκέψη μου είναι να αποφύγεις να προσπαθήσεις να πνίξεις, να καταπολεμήσεις, να διώξεις τη ζήλεια.

Ίσως αυτός τελικά να είναι ο μόνος τρόπος για να την κάνω να γυρίσει δίπλα μου και ερωτικά (μπορεί όχι στο βαθμο που ήμασταν πριν, αλλά σε ένα βαθμό που θα την ικανοποιεί και θα διώξει τον τυφώνα από τη σχέση μας).

Μου φαίνεται ότι το ερωτικό δεν είναι το κυρίαρχο θέμα, παρόλο που το βάζουμε κυρίαρχο. Δεν το έχω εξηγήσει, αλλά μου φαίνεται ότι από "μόνο" του μπαίνει και "δουλεύει" αυτόματα, περισσότερο από την πραγματική μας ανάγκη. Αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά (εννοώ ούτε στον εαυτό μου). Κάτι σαν η ανάγκη για καλή επικοινωνία να μεταφράζεται σε ερωτισμό.

Και επίσης δεν αναφέρεις πολά για την ασθένεια. Δεν ξέρω αν χρειάζεται, (δεν γνωρίζω), αλλά νομίζω ότι χρειάζεται να ψάξει κανείς και μόνος του -εκτός των γιατρών- για πληροφορίες.

[cookerman]

Διάβασα όλα όσα έγραψες. Βέβαια σαν "ξένος", και έχοντας και δικά μου προβλήματα, δεν θέλω να "μπω" πολύ στο θέμα.
Βλέπω μια αντιμετώπιση από την πλευρά σου "ισορροπημένη". Το μόνο που θα ήθελα να σου πω είναι πως δεν κάνει ποτέ καλό να προσπαθούμε να "πνίγουμε" αυτά που νιώθουμε. Νομίζω ότι το σωστό είναι να μένουμε με αυτά. Η σκέψη μου είναι να αποφύγεις να προσπαθήσεις να πνίξεις, να καταπολεμήσεις, να διώξεις τη ζήλεια.

Μου φαίνεται ότι το ερωτικό δεν είναι το κυρίαρχο θέμα, παρόλο που το βάζουμε κυρίαρχο. Δεν το έχω εξηγήσει, αλλά μου φαίνεται ότι από "μόνο" του μπαίνει και "δουλεύει" αυτόματα, περισσότερο από την πραγματική μας ανάγκη. Αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά (εννοώ ούτε στον εαυτό μου). Κάτι σαν η ανάγκη για καλή επικοινωνία να μεταφράζεται σε ερωτισμό.

Και επίσης δεν αναφέρεις πολά για την ασθένεια. Δεν ξέρω αν χρειάζεται, (δεν γνωρίζω), αλλά νομίζω ότι χρειάζεται να ψάξει κανείς και μόνος του -εκτός των γιατρών- για πληροφορίες.

Καλέ μου φίλε, σήμερα ίσως τοποθετήθηκαν τα πράγματα εμπρός μου στην πραγματική τους διάσταση. Οι σκέψεις που μου εξέφρασε όλες αυτές τις ημέρες, το ξενέρωμα που αισθάνεται, η φυγή που αναζητά είναι κάτι που (κατά αυτή) έχει ξεκινήσει πολύ καιρό, τα τελευταία χρόνια και όχι τώρα πρόσφατα. Ίσως η αρρώστια και ότι αυτή συνεπάγεται ψυχολογικά να ήταν τελικά η σταγόνα στο ποτήρι. Αισθάνεται έτσι από καιρό, θέλει να τρέξει μακριά από καιρό, αν δεν υπήρχαν τα παιδιά θα με είχε ήδη αφήσει. Όλα αυτά είναι λόγια της..
Λόγια που ουσιαστικά με φέρνουν στο να συνειδητοποιήσω πως πράγματι έχω χωρίσει χωρίς να το ξέρω, οι τελευταίοι μήνες, χρόνια ήταν κάτι πλασματικό. Το σεξ ήταν καλό και για τους δύο. Η ίδια το επιθυμεί ακόμα, σήμερα το θέλαμε και οι δύο, αλλά δε γινότανε. Και αυτό δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό ή όχι.
Πονάω πάρα πολύ για όλα, αισθάνομαι αυτή τη στιγμή κάψιμο στο στέρνο και αναγούλα στο στομάχι. Θέλω να βγω στο κρύο και να ουρλιάξω ένα τεράστιο γιατί..
Όσο και να την αγαπώ δε μπορώ να την κρατήσω άλλο μαζί μου..Όσο και αν η ασθένεια ήταν η αιτία αλλά και η ελπίδα μου σήμερα για αναστροφή των συναισθημάτων της δε μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου μπροστά στα δικά της λόγια και συναισθήματα. Το ταγκό θέλει δύο. Όσο και να ριχνω ευθύνες στον εαυτό μου για ότι συνέβη, είμαι εκνευρισμένος με την ανευθυνότητα της να μη μιλήσει τόσα χρόνια αλλά και τον εγωισμό της να "βολευτεί" σε μια κατάσταση από εδώ και περα τουλάχιστον περίεργη για μένα. Θέλοντας να ξοδέψω και το τελευταίο όπλο, πρότεινα για πολλοστή φορά επίσκεψη της ίδιας σε ψυχολόγο ή σύμβουλο γάμου, παίρνοντας πάλι την ίδια αρνητική απάντηση πως δε θεωρεί αναστρέψιμη την κατάσταση της, πως δεν είναι ψυχολογικό το θέμα της αλλά η έλλειψη συναισθημάτων προς εμένα. Κυρίως το ότι θέλει πάλι να ζήσει παλιά συναισθήματα, φοβάται ότι μεγαλώνει και άλλα τέτοια (που εγώ τα θεωρώ ψυχολογικά)..
Υπάρχει η πραγματικότητα των δύο παιδιών σε έναν κατά τα φαινόμενα τελειωμένο γάμο. Σε πρώτη φάση συζητάμε να συνεχίσουμε να μένουμε μαζί και να μην ανακοινώσουμε τίποτα. Στα λεγόμενα της, η ίδια δεν θέλει να απομακρύνει τα παιδιά από μένα αλλά και δε θα μπορούσε/ήθελε να τα μεγαλώσει μόνη της. Ουσιαστικά συζητήθηκε μια συμβίωση, μια συγκατοίκηση όπου θα λειτουργούμε ως οικογένεια (παιδια, έξοδα) αλλά όχι ως ζευγάρι. Δε γνωρίζω αν αυτό μπορεί να λειτουργήσει. Από τη μια και αφού δεν υπάρχει ένταση είναι καλό για τα παιδιά, από την άλλη είναι αναβλητικό για όλους (και για αυτά).
Εκεί πλέον υπάρχει μεγάλη δυσκολία στο να υπάρξει ομαλή μετάβαση σε ένα νέο κύκλο για όλους μας. Τί θα γίνει όταν εγώ ή αυτή προχωρήσουμε στη ζωή μας; Θα κρατάει ο ένας φανάρι (παιδια) στον άλλο; Μετά υπάρχουν και οι οικονομικές δυσκολίες που το συνδυασμένο μας εισόδημα αυτή τη στιγμή μπορεί να προσφέρει ότι χρειάζονται πρώτα τα παιδιά και μετά εμείς. Πώς θα αντιμετωπισουμε το άμεσο περιβάλλον μας και πως αυτό εμάς;
Είναι πολλά που θέλω να πω, και άλλα τόσα να γράψω..

[John11]

Καλέ μου φίλε, σήμερα ίσως τοποθετήθηκαν τα πράγματα εμπρός μου στην πραγματική τους διάσταση. Οι σκέψεις που μου εξέφρασε όλες αυτές τις ημέρες, το ξενέρωμα που αισθάνεται, η φυγή που αναζητά είναι κάτι που (κατά αυτή) έχει ξεκινήσει πολύ καιρό, τα τελευταία χρόνια και όχι τώρα πρόσφατα.

Έγραψες σε προηγούμενο μήνυμα:
"Από τη μία θα μπορούσε να μου πει αύριο χωρίζουμε, συνεχίζει όμως να ακολουθεί τα μακροχρόνια πλάνα που έχουμε ήδη κάνει εδώ και καιρό για αλλαγές στο σπίτι (καινούργια κουζίνα το καλοκαίρι που θα μας έρθει, καινούργια έπιπλα στα παιδικά δωμάτια σε λίγο καιρό, εργασίες στον κήπο από την άνοιξη, πάσχα στο πατρικό..)".
Συνεπώς δεν μου φαίνεται ότι υπάρχουν ακριβώς σκέψεις χωρισμού. Μάλλον μου φαίνεται περισσότερο απογοήτευση.
Πρώτο και κύριο, παράκληση, ψάξε για την ασθένεια hashimoto. Σου δίνω κάποια link. Επίσης να μιλήσεις με γιατρό, μαζί με τη γυναίκα σου ή και χωρίς εκείνη. Γενικά θεωρείται σχετικά δύσκολη κατάσταση. Α - Β - C - D

[cookerman]

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διεθεσες για τα link. Τα έχω διαβάσει μαζί με αλλά πολλά σχετικά με τη νόσο και για αυτό "βασίστηκα" σε αυτή ως προς τις ελπίδες μου για επαναφορά μετά τη θεραπεία. Γνωρίζω και το ότι ανάλογα με το άτομο, η θεραπεία μπορεί να πάρει μήνες ή χρόνια. Σήμερα θα πάρουμε τα πρώτα εργαστηριακά αποτελέσματα της μέχρι τώρα θεραπείας, θα είναι ένα δείγμα του ρυθμου της βιολογικής αποκατάστασης της υγείας της. Από εκεί και πέρα υπάρχει η μόνιμη άρνηση της επίσκεψης σε ψυχολόγο που δυσκολεύει τα πάντα.
Το έχω πει πολλές φορές και συγγνώμη αν κουράζω, πως την αγαπάω και θα περιμένω. Αλλά η κατάσταση αντί να μένει σταθερή ή να βελτιώνεται, συνεχίζει να φθίνει. Ίσως φταίει η υπεραναλυση, ίσως οι συζητήσεις μας να μην της κάνουν καλό.Δεν ξέρω.Αντέχω πολλά και για αυτή και για τα παιδιά μας, καθημερινά παίρνω πολλές μαχαιριές στην καρδιά αλλά είμαι ακόμα εδώ. Θέλω να δώσω χρόνο, το παλεύω σκληρά μέσα μου μετά από τις τελευταίες συζητήσεις μας.
Σήμερα έχω το ραντεβού μου με την ψυχολόγο, ελπίζω πως μέσα από τις συνεδρίες θα μπορέσω και εγώ να βρω την επιπλέον δύναμη που θα χρειαστώ για να συνεχίζω να τη στηρίζω και να ελπίζω, καθώς επίσης και να βάλω στον εαυτό μου τα όρια και τις προϋποθέσεις ε(άν και εφ'όσον γίνει πλέον αναγκαίο) να περάσω σε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου.

[Remedy]

νομιζω οτι ειναι καλο να πηγαινει σε ψυχολογο καποιος που βρισκεται μπροστα σε αδιεξοδα η ψαχνει απαντησεις, οχι ομως καποιος επειδη του το συστηνουν.
μπορει η γυναικα σου να ξερει πολυ καλα τι της γινεται και τι θελει να κανει.
εσυ που βρισκεσαι σε μπερδεμα και δυσκολια, πολυ καλα το σκεφτηκες και θα επισκεφθεις ψυχολογο.

νομιζω επισης οτι η ασθενεια της ειναι απο αυτες που επηρρεαζουν πολυ την συναισθηματικη κατασταση, γι αυτο και ειναι πολυ κρισιμο να την ρυθμισετε πριν γινει οτιδηποτε αλλο.
αυτο δεν σημαινει οτι ολη αυτη η κατασταση ΠΡΟΗΛΘΕ απο την ασθενεια της, αλλα οτι ισως επηρρεαζονται οι αντιδρασεις της και η κριση της.

αυτο που θα ηθελα να σκεφτεις ομως, ειναι οτι οταν ο αλλος βαζει θεμα ερωτικο/σεξουαλικο, δεν ειναι καλο να ψαχνεις απαντησεις στην αγαπη της οικογενειας και την αγαπη των τεκνων.
αν προβαλει την σεξουαλικοτητα της και τον ερωτισμο, τα παιδια ειναι ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ αυτου που ψαχνει. οποτε κανε αλλες σκεψεις που αφορουν τους δυο σας, οχι το ποσο στρωμενη ζωη εχετε και ποσο αγαπατε τα παιδια σας.

[cookerman]

νομιζω οτι ειναι καλο να πηγαινει σε ψυχολογο καποιος που βρισκεται μπροστα σε αδιεξοδα η ψαχνει απαντησεις, οχι ομως καποιος επειδη του το συστηνουν.
μπορει η γυναικα σου να ξερει πολυ καλα τι της γινεται και τι θελει να κανει.
εσυ που βρισκεσαι σε μπερδεμα και δυσκολια, πολυ καλα το σκεφτηκες και θα επισκεφθεις ψυχολογο.

Αμέσως πιο κάτω μου γράφεις πως η ασθένεια της επηρεάζει τη συναισθηματική της κατάσταση, και έτσι πιστεύω πως είναι. Άρα πώς θα μπορούσε να ξέρει τί της γίνεται ή τί θέλει να κάνει;
Για αυτό το λόγο επιμένω πως θα έπρεπε να συμβουλευτεί/συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό ώστε είτε να παγιώσει αυτό που θέλει/εχει αποφασίσει στο μυαλό της, είτε να δεί πράγματα από κάποια διαφορετική οπτική. Διαβάζοντας πολύ τον τελευταίο καιρό περί ψυχολογίας και άλλα, πιθανόν όλο αυτό να οφείλεται και σε κάποια κρίση ηλικίας, να μην αισθάνθηκε ποθητή σε βάθος χρόνου και να αναζητεί μία επιβεβαίωση ως γυναίκα. Αυτό είναι μόνο υπόθεση στο δικό μου φτωχό και σίγουρα μή εξειδικευμένο μυαλό. Μόνο κάποιος ειδικός θα μπορούσε να τη βοηθήσει, ειδικότερα από τη στιγμή που δε μιλάει με κανέναν άλλο για το πρόβλημα εκτός από εμένα. Της έχω τονίζει πολλές φορές να μιλήσει με κάποιον άλλο, που εμπιστεύεται την κρίση του. Όσο το κρατάει μέσα της και το επεξεργάζεται μόνη της ίσως της δημιουργεί μεγαλύτερη σύγχυση. Ίσως με την αδερφή της η οποία έχει και αυτή την οικογένειά της και με την οποία είναι εξαιρετικά δεμένες. Με την δικαιολογία πως "δε θέλω να τους στεναχωρήσω και είναι και μακριά", πιθανόν να την τρομάζει και ο φόβος αυτών που θα ακούσει από το περιβάλλον της, γιατί μέσα της μπορεί να αισθάνεται πως κοινωνικά και "οικογενειακά" δεν είναι "σωστό" το να διαλύσει την οικογένεια της.
Όλα αυτά είναι υποθέσεις δικές μου, δε γνωρίζω πως το σκέφτεται. Αυτό είναι ένα θέμα δικό της που το αφήνει κατά τη γνώμη μου να διογκώνεται και για αυτό θα πρέπει να το δει με κάποιον ειδικό πριν να είναι αργά για όλους.

νομιζω επισης οτι η ασθενεια της ειναι απο αυτες που επηρρεαζουν πολυ την συναισθηματικη κατασταση, γι αυτο και ειναι πολυ κρισιμο να την ρυθμισετε πριν γινει οτιδηποτε αλλο.
αυτο δεν σημαινει οτι ολη αυτη η κατασταση ΠΡΟΗΛΘΕ απο την ασθενεια της, αλλα οτι ισως επηρρεαζονται οι αντιδρασεις της και η κριση της.

Ίσως, αλλά πως μπορεί να προσδιοριστεί ο χρόνος αυτός; Μέχρι τότε, τί; Θα διαιωνίσουμε μια κατάσταση (συγκατοίκηση) η οποία κατ'εμέ δεν πρόκειται μακροπρόθεσμα να φέρει θετικά αποτελέσματα; Από τη μία όπως έχω ξαναπεί θέλω να δώσω το χρόνο που χρειάζεται, από την άλλη όμως είναι απροσδιόριστος. Δεν υπάρχουν σταθερές, και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.

αυτο που θα ηθελα να σκεφτεις ομως, ειναι οτι οταν ο αλλος βαζει θεμα ερωτικο/σεξουαλικο, δεν ειναι καλο να ψαχνεις απαντησεις στην αγαπη της οικογενειας και την αγαπη των τεκνων.
αν προβαλει την σεξουαλικοτητα της και τον ερωτισμο, τα παιδια ειναι ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ αυτου που ψαχνει. οποτε κανε αλλες σκεψεις που αφορουν τους δυο σας, οχι το ποσο στρωμενη ζωη εχετε και ποσο αγαπατε τα παιδια σας.

Προσπαθώ με κάθε τρόπο να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μας ως άνδρας-γυναίκα, χωρίς τα παιδιά. Πρότεινα να πάμε οι δυο μας μια εκδρομή μακριά από το σπίτι και τα παιδιά να δούμε τί προοπτικές υπάρχουν. Να βγαίνουμε πιο συχνά πάλι οι δυο μας. Η ίδια αντιστέκεται κάθε φορά, θέλει να νιώσει πιο ελεύθερη, να βγει με τις φίλες της ή μόνη της μια βόλτα. Βρίσκω ένα τοίχος από δικαιολογίες μπροστά μου σε κάθε πρόταση επαναπροσέγγισης και εν μέρει το θεωρώ λογικό στην παρούσα κατάσταση.

[anxious4ever]

οσον αφορα την ασθενεια..ναι..συμφωνω με ρεμεντυ..επειδη πασχω απο υπερθυρεοειδισμο κ περασα την περιοδο του ρυθμισματος θα σου πω το εξης..
σιγουρα οι αντιδρασεις μου κ η ανοχη μου στο στρες, λογω της ασθενειας επηρρεαστηκαν σε τεραστιο βαθμο..πχ οταν γινοταν κατι οχι κ τοσο σοβαρο...μεγεθυνονταν στο μυαλο μου κ αυτο μου δημιουργουσε τεραστιων διαστασεων στρες..ομως ποτε δεν επαψα να αγαπω τον ανθρωπο μου κ να τον θελω οσο τιποτα αλλο στον κοσμο..οπως επισης δεν επαψα ποτε να τον θελω ερωτικα...νομιζω οτι η αγαπη που νιωθουμε κ τα βαθια συναισθηματα μας δεν επηρρεαζονται απο αυτη την ασθενεια...
σιγουρα επηρρεαζει καποιες αντιδρασεις μας..οπως προειπα, κοσκινισμα σχεσεων κ συναισθηματων..
ομως εγω οταν εμαθα οτι νοσω ..κ ημουν κ πολυ σοβαρα, γιατι ημουν αδιαγνωστη για κανα χρονο περιπου κ υπεφερα κ δεν σκεφτηκα οτι μπορει να νοσω, ισα ισα θελησα περισσοτερο τον ανθρωπο μου στο πλευρο μου, οσο τιποτ αλλο..
ξεκινησα να παιρνω 500 φαρμακα την ημερα κ ειχα τρομαξει..κ εγινα γκρινιαρα του στυλ " χαιδεψε με, προσεχε με ,φιλησε με, φροντισε με"..σε σημειο εκνευριστικο.
ενιωθα οτι μπορει να τον χασω..ειχα γεμισει ανασφαλεια..δλδ το εντελως αντιθετο απο την γυναικα σου.
μη τα ριχνουμε ολα στην ασθενεια αυτη..μιας κ το χασιμοτο ειναι πολυ πιο ευκολο να ρυθμιστει με 1 χαπι τ4 κ σιγουρα ρυθμιζεται πολυ πιο γρηγορα απο τον υπερθυρεοειδισμο, που τυγχανει να ειναι πιο πολυπλοκος.
στην θεση σου θα εκανα οσα εχεις κανει..κ θα προσπαθουσα με την δικη μου ψυχοθερπαευτρια να κανω μια σοβαρη δουλεια με εμενα, ωστε να μπορω να δεχομαι την απορριψη κ τις αποτυχιες της ζωης..
φαινεται οτι δεν μπορεις ευκολα να δεχτεις αυτα που συμβαινουν κ καταρρεεις..
ναι οκ την αγαπας κ εχεις μια ζωη μαζι της..ομως δεν θα πρεπει να υπερβαλλεις σε τιποτα απο ολα αυτα..να σκεφτεσαι μονο αυτο, να γινει εμμονη κ η πρωτη κ η τελευταια σου σκεψη...εχεις κ τον εαυτο σου που πρεπει να φροντισεις...
κ επιπλεον..ο θυμος σου? που ειναι αυτος??θυμο δεν εχεις μεσα σου??? ή την κοιτας μια ζωη σαν κουταβι????

[anxious4ever]

βαζω κ λιγο τον εαυτο μου στην θεση σου..αν ο ανθρωπος μου, μου ελεγε οτι πλεον δεν με βλεπει ερωτικα κ οτι σκεφτεται να χωρισουμε...να σου πω τι θα εκανα εγω..
θα εβαζα ενα οριο σε ολο αυτο..δλδ θα του ελεγα θελω σε 1 μηνα να εχεις μια τελικη αποφαση παρει κ να μην με αφησεις σε αναμονη διοτι ειναι ψυχοφθορο..ωστοσο θα τον αφηνα να σκεφτει χωρις καμια επιρροη..δεν θα εστελνα ουτε λουλουδια , ουτε θα προσπαθουσα να τον πεισω για κατι...με ξερει τοσα χρονια ...δεν χρειαζεται να του υποδειξω ποια ειμαι κ τι ειμαι ως ανθρωπος...θα απομακρυνομουν αρκετα με την σταση μου...αλλα θα ημουν εκει..θα αφηνα τον χρονο να κυλησει..κ οταν θα εκλεινε ο μηνας θα ρωτουσα τι εχει αποφασισει...αν μου ελεγε οτι θελει κ αλλο χρονο..απλα θα εφευγα.
οταν θα εφευγα σιγουρα θα χτυπιομουν, θα κλαιγομουν κ σιγουρα θα φρικαρα..ομως ποτε μα ποτε μπροστα του..
πρωτον γιατι δεν θελω καποιος να με κραταει επειδη εγω υποφερω..δλδ επειδη νιωθει τυψεις για μενα...κ δευτερον επειδη εχω μια εξιοπρεπεια ως ανθρωπος.

δεν θα εκανα τιποτα..θα εδινα απλα στον ανρθωπο αυτον, χρονο.
με την συζητηση κ με ολα αυτα ..πιστευω μπερδευονται πολυ περισσοτερο τα πραγματα..νιωθω οτι προσπαθεις με την συζητηση να της αλλαξεις την αποψη...
πιστεψε με ο.τι θελει αυτη θα το κανει...ο.τι κ να κανεις εσυ.
με το ζορι δεν μπορουμε να κανουμε κανεναν να μας θελει..

[Nefeli28]

Οπως ειχα ξαναγραψει, εχω βρεθει στη θεση της γυναικας σου. Για παρα πολλα χρονια καταπινα καταστασεις που σταδιακα με απομακρυναν απο τον ανθρωπο μου. Πραγματα που με ενοχλουσαν και δεν τα μοιραζομουν μαζι του. Αποτελεσμα να αρχισω να απομακρυνομαι συναισθηματικά και ταυροχρονα ερωτικα. Αρχισαν καυγαδες και τετοια, μεχρι που αποφασισα να του γνωστοποιησω ολα μου τα παραπονα.Τα αποδεχτηκε ολα και πηρε την ευθυνη για αυτα που του αναλογουσαν με την υποσχεση οτι θα προσπαθησει να φτιαξει καποια πράγματα.
Μεχρι τοτε εγω δεν μιλουσα σε κανεναν για ολα αυτα. Ουτε με την αδερφη μου ουτε με την κολλητη μου ουτε με κανεναν φιλο μου. Τα καταπινα ολα, με αποτελεσμα να καταρρευσω ψυχικα (ειχα και αλλο ψυχολογικο προβλημα).
Εκεινος προσπαθησε με τον τροπο του για καποια πράγματα, αλλα με εξαιρετικα αργους ρυθμους και πολυ κοπο. Σιγουρα, είναι πολυ δυσκολο να κανεις αλλαγες. Το ξερω καλα αυτο απο οταν αρχισα ψυχοθεραπεία. Την ξεκινησα φυσικα για μενα, εκεινος ηταν παντα αρνητικος στους ψυχολογους.
Μετα απο τοσα χρονια υπαρχουν ακομα προβληματα, αλλα εκεινος προσπαθει. Εγω δεν ειμαι πια μαζι του οπως ημουν παλια, χωρις ομως να εχουν παψει μεσα μου τα συναισθηματα. Αν ειχαν παψει θα ειχα φυγει. Τωρα πια μιλαω στους στενους μου φιλους για αυτο το θεμα, δεν γινεται να το περναω ολο μονη μου.
Οσο διαβαζω αυτα που γραφεις μου δημιουργείται διαισθητικα η αποψη οτι η γυναίκα σου εχει παραιτηθει απο αυτη τη σχεση. Δεν θεωρω πως ευθυνεται γι αυτο η ασθενεια. Κι εγω ειχα και εχω σοβαρο ψυχολογικο θεμα. Δεν ειμαι σίγουρη αν ισχυει το οτι δεν μιλαει σε κανεναν. Αν εχει τοσο καλη σχεση με την αδερφη της ακομα κι αν ειναι μακρια, δεν θα μιλαγε; Καποια στιγμή ολοι καπου μιλανε...
Οσον αφορα τον αρνητισμο για τον ψυχολογο, δεν μπορεις να κανεις τιποτα. Κανεις δεν μπορει να πιεσει καποιον να δει ψυχολογο χωρις την θεληση του. Δεν θα πετυχει.
Η συμβουλή μου νομιζω πως θα κυμανθει στο ιδιο μηκος κυματος με την προηγουμενη που γράφτηκε. Εσυ για τον εαυτο σου να κάνεις ο,τι θεωρεις οτι θα σε βοηθησει. Καλα εκανες και πας σε ψυχολογο. Αν κάνει καλα τη δουλειά της θα σε βοηθησει σε πολλα. Χρειαζεται να κρατησεις τον εαυτο σου ψηλα, πανω κι απο την γυναίκα αυτη για την οποια παλευεις τωρα. Να θυμασαι πως θα κανεις τις κινησεις σου ΑΛΛΑ ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΟΡΙΑ.Χωρις αυτα δεν θα λειτουργησει τιποτα. Εκεινη ειτε θα μεινει, ειτε θα φυγει.
Εσυ οσο κι αν το δευτερο σε καταρρακωνει σαν σεναριο, θα συνεχισεις να μενεις με τον εαυτο σου.Γι αυτον πρεπει να βαλεις τα δυνατα σου.

[cookerman]

Φεύγοντας σήμερα από την ψυχολόγο μου, μπορώ να πω πως έστω και σε αυτή την πρώτη διερευνητική συνεδρία πιστεύω πως θα βρω ένα στόχο, μια πορεία που θα με οδηγήσει σε ένα τελικό αποτέλεσμα, όποιο και αν είναι αυτό. Η λύτρωση μου εν τέλει θα έρθει με μια τελική απόφαση την οποία θα δεχτώ οποία και αν είναι. Μου σύστησε να κάνουμε μια συνεδρία και οι τρεις, έστω δοκιμαστικά. Δε μου χρυσωσε το χάπι, αντίθετα θα δουλέψουμε πάνω στην περίπτωση όπως μπορούμε ώστε να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση και για εμάς και για τα παιδιά. Το ιδανικό θα είναι να ακολουθήσουμε και οι δύο μια σειρά συνεδριών και όπου μας βγάλει..
Θυμό νοιώθω, απλά σε αυτή τη φάση δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να τον εξωτερικευσω. Είμαι και εγώ άτομο με υπερηφάνεια, δεν πρόκειται να συρθω στα πατώματα για να παρακαλέσω κανέναν. Όπως έχω ξαναπεί, εξαντλώ κάθε πιθανότητα πριν αποφασίσω το δρόμο μου..
Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή αισθάνομαι πως έχω έναν επιπλέον καλό σύμμαχο να μου δείξει τον δρόμο και τον τρόπο να αντιμετωπίσω όλο αυτό, είτε μαζί με τη γυναίκα μου είτε χωρίς αυτή..

[Nefeli28]

Ειναι θετικο το οτι αισθανθηκες ετσι σημερα στην πρωτη αυτη συνεδρια.
Ακουγεσαι αποφασισμενος να κανεις δουλεια.
Σου ευχομαι καλη δυναμη.
Εδω ειμαστε να τα λεμε!

[nick190813]

φιλαρακι δυστυχως που στο λεω.....αλλα Its over....
οτι και να κανεις αφου δεν σ βλεπει ερωτικα δεν προκειται να τις το αλλαξεις....
δεν υπαρχει διακοπτης να το κανει On off.....αυτα γινονται...

[cookerman]

φιλαρακι δυστυχως που στο λεω.....αλλα Its over....
οτι και να κανεις αφου δεν σ βλεπει ερωτικα δεν προκειται να τις το αλλαξεις....
δεν υπαρχει διακοπτης να το κανει On off.....αυτα γινονται...

Το γνωρίζω φίλε μου πως οι ελπίδες είναι ελάχιστες έως μηδενικές. Όμως οφείλω να το παλέψω. Από εκεί και ύστερα, τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους..
Το καλό είναι πως δέχτηκε να επισκεφτεί την ψυχολόγο σε.πρώτη φάση μόνη της και μετά ως ζευγάρι. Εκεί πιστεύω πως θα μπούμε στην τελική ευθεία για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για όλους.

[anxious4ever]

γιατι ρε παιδια..αποκλειεται να ειναι μια φρικη??? ολα τα συναιασθηματα αλλαζουν καποιες στιγμες...
ας περιμενουμε να δουμε πως θα νιωσει η γυναικα σου με το περασμα του καιρου..ολοι τρωμε διαφορες φρικες..
μπορει να ειναι κατι παροδικο..χωρις να θελω να δινω ελπιδες..απλα θεωρω οτι κ αυτο ανθρωπινο ειναι...
να τρωμε φρικες δλδ, εχω ακουσει ζευγαρια που χωριζαν, τωρα να ειναι ερωτευμενοι κ να κοβουν φλεβες..