Απόρριψη στο γάμο και ζήλεια

[Remedy]

Μετά από όλη αυτή την φοβερά ψυχοφθόρα περίοδο, σήμερα τελικά έβαλα την τελεία στην τελευταία παράγραφο του γάμου μου. Έχοντας πλέον εξαντλήσει κάθε εσωτερική δύναμη, κάθε συναίσθημα και κάθε προσπάθεια για να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στο γάμο μου και αναγνωρίζοντας πολύπλευρα το συναισθηματικό κενό ανάμεσα μας στην πλήρη κλίμακα του, ζήτησα από τη γυναίκα μου διαζύγιο αφού πλέον δεν πληροί αυτά που ζητάω να μου προσφέρει μια γυναίκα δίπλα μου και λόγω όλων αυτών που αναλύσαμε στα προηγούμενα ποστ..

Ομολογώ πως ήταν μια εξαιρετικά αμήχανη στιγμή κυρίως για την ίδια, μέσα στην κουβέντα απέφευγε να αναφερθεί ακόμα και στη λέξη για αρκετή ώρα, αλλά στο τέλος δεν είχε άλλη επιλογή φυσικά από το να το αποδεχτεί πως φτάσαμε στο τέλος αυτού του γάμου. Φυσικά δεν μου ήταν κάτι ευχάριστο όλο αυτό, όμως αισθάνομαι πως έκανα ότι έπρεπε να κάνω και με τον τρόπο που ήθελα να το κάνω ώστε να φτάσω σήμερα στο σημείο να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία έπαθα, πόνεσα, διδάχτηκα και άλλαξα προς το καλύτερο.

Ήδη συμβουλευτηκα τον ψυχολόγο για το πως θα πρέπει να μεταφερθεί αυτή η απόφαση στα παιδιά και έγινε και μια πρώτη κουβέντα ως προς το πλάνο που θα ακολουθήσουμε από εδώ και πέρα για την ομαλότερη κατά το δυνατόν προσαρμογή τους στη νέα αυτή κατάσταση σε νέο σπίτι κλπ.

Oσο λυτρωτικό δείχνει να είναι για μένα το αποτέλεσμα, άλλο τόσο με φοβίζει η επομένη ημέρα. Αλλά είναι κάτι που θα το δω και αυτό στην ώρα του. Προς το παρόν βάζω στόχο να προσέξω τον εαυτό μου που τόσο ταλαιπώρησα (και) σωματικά, να δείξω τη δέουσα προσοχή και σημασία στα παιδιά μου και όλα τα υπόλοιπα θα βρουν σιγά σιγά το δρόμο τους.

Οι απόψεις όλων σας, ειδικών και μη, μου ήταν εξαιρετικά χρήσιμες και διδακτικές. Με βοήθησαν πολύ στο να κατανοήσω κάποια πράγματα, να αποκτήσω πολλαπλές οπτικές πάνω στο θέμα και εν τέλει να βρω μια λύση στο συναισθηματικό αδιέξοδο μου.

νομιζω οτι μια περιοδος αμφιβολιας ,διλληματων και αναμονης, ειναι πιο φθοροποια απο καποια "δυσκολη" αποφαση.

αν και, εχει μεγαλη σημασια η σωστη αποφαση (εννοειται), ειναι ισως εξισου σημαντικο ΝΑ ΛΗΦΘΕΙ και να προχωρησεις πιο ηρεμος σε οτιδηποτε κι αν αποφασισεις.
και εισαι ηδη εκει.
νομιζω οτι οσο κι αν δυσκολευτεις, μονο καλυτερα μπορει να εισαι απο δω και περα συν τω χρονω.

κι αν θελεις προσωπικη γνωμη, για μενα, εκανες καλα.
η κατασταση σε κρατουσε ομηρο, ακριβως γιατι ειχες ΗΔΗ το τοπιο που δηλωσες ξεκαθαρα οτι απευχεσαι και δεν μπορεις να λειτουργησεις μεσα σε αυτο, δηλαδη εναν γαμο χωρις ερωτικη επιθυμια εκ μερους της συντροφου.

παραμενοντας λοιπον, απλα δηλωνεις την αδυναμια σου να φυγεις απο κατι που a priori δεν σε καλυπτει.
και η κατασταση, οπως εδειχνε με οσα εγιναν προσφατα, ηταν ουσιαστικα μια εκμεταλλευση απο την συζυγο της επιθυμιας σου για εκεινην, μιας και δεν ειχε την αναλογη επιθυμια.
παραμενοντας λοιπον, ουσιαστικα θα διαιωνιζε την κατασταση που εζησες τον τελευταιο καιρο, ειτε με ερωτικους συντροφους ειτε χωρις.

ευχομαι στο μελλον να βρεις μια συντροφο αναλογη των επιθυμιων σου.

[delmem-190819a]

θα ηθελα να μου απαντησεις στο εξης:
εαν οι γονεις αποφασιζαν απο κοινου οτι τα παιδια θα μεινουν στον πατερα και οχι στην μητερα, ειτε για οποιονδηποτε αλλο λογο, γινοταν ετσι, κρατουσε δλδ τα παιδια Ο ΑΝΔΡΑΣ, ο πατερας, θα εκανες ποτε αυτο το σχολιο?
θα ρωτουσες ποτε τον πατερα: "θα μενεις καθε μερα μεσα με τα παιδια, η θα τα δινεις και σε καποιον να τα προσεχει, για να βγαινεις βολτες?"

απαντησε μου ειλικρινα, θα το ελεγες αυτο ποτε για ανδρα?

Φυσικά.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο άνδρας δεν έχει εξωσυζυγική σχέση, ενώ η γυναίκα "είχε" (και μπορεί να έχει ακόμη), χωρίς να ξέρουμε πως θα κυλίσει, σε περίπτωση που η γυναίκα μείνει με τα παιδιά.

Τέλος πάντων. Αυτό που βλέπω είναι ότι εστιάζουμε σε πράγματα τα οποία δεν έχουν ουσιαστικό νόημα και φεύγουμε από τη συζήτηση.

[elis]

Εγώ σου εύχομαι να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου καλό κουράγιο κ καλή δύναμη

[cookerman]

Εγώ σου εύχομαι να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου καλό κουράγιο κ καλή δύναμη

Εκ των πραγμάτων είμαι αναγκασμένος να το κάνω.

[Exley]

Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός και δεν ξέρω αν παρακολουθείς το thread, θα ήθελα να σου γράψω ότι και εγώ πέρασα τα ίδια, παράλληλα με την δική σου περίπτωση.
Εγώ, αντίθετα με εσένα, επέλεξα να παραμείνω στον γάμο μου. Η γυναίκα μου φαίνεται μετανιωμένη και βλέπω ότι καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να τα ξαναβρούμε και να μην κλείσουμε το σπίτι μας. Έχουμε 3 παιδιά, το μικρότερο στο δημοτικό.
Πήγαμε και σε σύμβουλο γάμου με κοινές και κατ'ιδίαν συνεδρίες και βοήθησε αρκετά.
Πέρασα από όλα τα στάδια άρνησης, πένθους και οργής που περνούν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παρόμοια θέματα και εδώ και λίγο καιρό, 2 ολόκληρα χρόνια μετά από την αποκάλυψη της παράλληλης σχέσης της, νομίζω ότι έχω καταλήξει στο πως μπορώ να διαχειριστώ αυτά που αισθάνομαι.
Όλη αυτή η κατάσταση με άλλαξε σαν χαρακτήρα και σαν άνθρωπο.
Τώρα πια δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα συγχώρεσης. Δεν είμαι ούτε παπάς, ούτε πατέρας της. Δεν την κρίνω για την συμπεριφορά της, ούτε χαρακτηρίζω την ηθική της. Καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει ότι θέλει.
Δεν της κρατάω κακία, δεν θέλω να την τιμωρήσω και δεν θέλω να είναι δυστυχισμένη, γιατί, ασφαλώς, έκανα και εγώ πολλά λάθη και με τον τρόπο μου δεν βοήθησα.
Στα μόνα θέματα που κολλάω είναι η εξαπάτηση και τα ψέματά της. Ενώ πριν της είχα απεριόριστη - τυφλή θα έλεγα - εμπιστοσύνη, τώρα πια δεν την εμπιστεύομαι καθόλου. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσε, εφόσον δεν την κάλυπτα, δεν περνούσε καλά, δεν ήταν ευτυχισμένη, βαριόταν, φρίκαρε, οτιδήποτε ένιωθε που την έκανε να μην θέλει να μείνει στον γάμο της, να μου ζητούσε να χωρίσουμε. Ή, να μου έδινε την ευκαιρία να καταλάβω και να διορθώσω τα λάθη μου.
Τώρα θεωρώ ότι ο γάμος αυτός τελείωσε. Τον έχω απορρίψει και εγώ. Δεν μπορώ ούτε να κοιτάξω οικογενειακές φωτογραφίες που βρισκόμαστε μαζί. Έχω την εντύπωση ότι η αποδόμησή μου από την πλευρά της γινόταν επί πολλά χρόνια και θεωρώ το παρελθόν
μας θλιβερό και ψεύτικο.
Προς το παρόν δεν βλέπω καμία αληθινή προοπτική στην σχέση μας, αφού παρά τις προσπάθειές της δεν νομίζω ότι ουσιαστικά είμασταν, ή μπορούμε να είμαστε, ζευγάρι. Νομίζω ότι ποτέ δεν την κάλυψα σαν σύντροφος.
Από την δική μου πλευρά, νιώθω ότι δεν με ελκύει πια σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα και παρά τα χρόνια που είμαστε μαζί μου φαίνεται σαν κάποια άγνωστη και ταυτόχρονα ανεξήγητα αδιάφορη.
Παρά τα αισθήματά μου, έχω αποφασίσει να δώσω χρόνο στον εαυτό μου, να κάνω υπομονή και μην διακινδυνέψω να βλάψω τα παιδιά μου. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να χωρίσω μέχρι να μεγαλώσει ο μικρός μου. Ανησυχώ, όμως, για το πως θα μπορέσω να λειτουργήσω και να αντέξω σε μία σχέση που δεν μου προκαλεί πια καμία ευχαρίστηση.
Προς το παρόν η σχέση μας είναι τυπική αλλά λειτουργική, δεν υπάρχουν εντάσεις ή καυγάδες και υπάρχει πλήρης διαφάνεια. Σεξ μεταξύ μας υπάρχει, αραιό αλλά ποιοτικό (περίπου μια φορά τον μήνα, πάντα με δική της πρωτοβουλία, καθώς η δική μου διάθεση παραμένει υποτυπώδης).
Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για την απιστία της, παρά μόνο στην σύμβουλο.
Δεν σκέφτομαι ούτε θέλω να ανταποδώσω την απιστία της, παρά τις όποιες "προσφορές". Οι πειρασμοί πάντα με άφηναν αδιάφορο στο παρελθόν και τώρα, μετά τον πόνο που έχω περάσει, με αφήνουν ακόμα πιο θυμωμένο και αδιάφορο.
Γράφω το παρόν post, επειδή παρακολούθησα την ιστορία σου και πραγματικά πήρα δύναμη από τα γραφόμενά σου, αν και ακολούθησα διαφορετική προσέγγιση.
Ελπίζω όλα να σου πηγαίνουν καλά. Υπομονή χρειάζεται και όλα θα φτιάξουν.
Α, ξέχασα να σου γράψω ότι και η δική μου γυναίκα με αυτοάνοσα και hashimoto, ξεκίνησε να γίνεται απόμακρη - περίεργη που είναι η ζωή τελικά.