Συναισθηματική έκρηξη

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Έχω βαρεθεί στην προσπάθεια για Θετικότητα να συγκρατώ πράγματα.Νοιώθω πως οι αλλοι νομιζουν οτι ειμαι το καλό παιδί και αφελης,και αισθανομαι έναν απίστευτο Θυμό,εχω μια τεραστια ενεργεια που θελω να την κανω επιμονή και ανατρεπτικότητα σε πολλά πράγματα.Σαν ενα κύμα που σαρωνει όλα αυτα που νομιζουν οι αλλοι για μένα.

Τα παραμυθια περι θετικότητας(βασικά,δεν ειναι παραμύθια,αλλα εχω προσπαθησει επιμονα να κάνω πραγματα που δεν ειμαι τοσο ωριμος ακόμα) έχουν κατακερματισει το υποκειμενικό μου στοιχείο.Θελω να βγω εξω να αρχισω να τρεχω σαν τρελος η να ουρλιαξω.Δεν θελω να δινω δεκάρα για διστακτικοτητα και αμφιβολίες για βλακείες.

Πειτε μου,πειτε μου τι να κάνω.Δεν θελω να με νοιαζει η γνωμη του αλλου,θελω να κανω οτι μου αρεσει.Θελω να μπορω να αγνοώ ευκολοτερα,να ειμαι πιο επιμονος με αυτα που θελω και πιο εχθρικός με αυτα που δεν θελω.Βαρεθηκα αυτην την αντιληψη ολικότητας στην οποια προσπαθω να ισορροπησω.

Πρεπει να βουτηξω στο "εγώ" και να μειωσω το "εμείς" .Ακούγεται αλαζονικό,αλλα το περιβαλλον που συναναστρεφομαι με σπρώχνει εκεί

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Προσωρινό είναι,είναι μια φρίκη που τρωω που όταν την παθαινω,νομίζω οτι όλοι θελουν να παρουν κατι από μενα.Θα μαζεψω παλι τα κομματια μου και θα το αντιμετωπισω.Αλλα νοιωθω σαν εκμεταλλευση.Ο πραγματικός φόβος μου είναι μην και αυτό ειναι οντως ρεαλιστικό και οχι φοβος.

[Έρις]

Δυστυχώς οι γνώμες των άλλων μπορούν να καθορίσουν το "εγώ", διότι υπάρχει η χαραμάδα που τους επιτρέπει να μπούν και να το κάνουν. Γνωρίζοντας ότι ως μεμονωμένες μονάδες, όσο αυτάρκεις και να είμαστε, αναζητάμε και χρειαζόμαστε την αλληλεπίδραση. Μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να φέρουμε τα χαρακτηριστικά, που μας προσδίδουν οι άλλοι... και επέρχεται η σύγκρουση όταν θέλουμε ή είμαστε κάτι διαφορετικό.
"....Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να αχοληθούμε με τον εαυτό μας..." Αρκας.

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Ε το ξέρω αλλα τι να κανω αν είναι ετσι?Να γινω πιο εχθρικός και να αναπτυξω αμυνες?Η να μεινω το ιδιο με την σκεψη οτι εγω είμαι αυτο που ειμαι και αν ο αλλος με εκμεταλλεύεται προβλημά του?Να πω δηλαδη στον εαυτό μου οτι η αρνητικότητα δεν ειναι δική μου,και να προσπαθω να την αφοπλισω αντι να με κυνηγάει η να την πολεμάω.Εχω πολλη αρνητικότητα στον κυκλο μου,παντα ειχα,γι αυτο συχνα κουραζομαι τοσο που τρελαινομαι και ξεκοβω αποτομα εναν ολοκληρο κοινωνικο κυκλο.Ομως βαρεθηκα να το κανω,γιατι ειναι σαν να με κυνηγανε.Φυσικα,κι εγω εχω αρνητικοτητα.Όμως εγω προσπαθω παντα περισσοτερο.Δεν θελω να κρυβομαι.Θελω να μην με νοιαζει τιποτα,να μην δινω δεκαρα

δεν με εκανες πιο χαρουμενο έρις αλλα ευχαριστω για την αντικειμενικοτητα σου

[Έρις]

Δεν νομίζω ότι μπορώ να σε κάνω χαρούμενο ότι και να σου πω... Άλλωστε η συνειδητοποίηση μιας ενοχλητικής κατάστασης, κάθε άλλο, πάρα χαρά θα μπορούσε να δώσει. Μπορεί όμως να σου δώσει τη γνώση. Τη γνώση, για να θέσεις τα δικά σου όρια αποδοχής των αλλών, αλλά και του εαυτού σου. Επίσης, τη γνώση για τα όρια της δικής σου συμπεριφοράς, αλλά και του περιβάλλοντος σου. Ασφαλιστικές δικλείδες, νομίζω, ότι χρειάζεσαι... ώστε να προστατεύεσαι από την αρνητικότητα των γύρω σου. Φιλτράρισμα της πραγματικότητας, των προβλημάτων, των ανθρώπινων συμπεριφορών, δεν σημαίνει: δεν με νοιάζει ή ότι πρέπει να γίνεις εχθρικός... Σημαίνει προστατεύομαι και επηρεάζομαι μέχρι εκεί που έχω θέσει τα όρια μου. Σημαίνει διαχειρίζομαι καλύτερα τους ρόλους, που όλοι καλούμαστε να παίξουμε στη ζωή... τους ρόλους, του θύτη, του θύματος και του σωτήρα..

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Έρις ,είναι πολυ ταξινομημένα και ορθά αυτά που μου λες.Ένας λογικός άνθρωπος αυτά θα σκεφτόταν.Όμως δεν μπορώ να λειτουργώ έτσι.Επειδή δεν μου αρεσουν τα μισά πράγματα και η αβεβαιότητα,με τρελαίνει,δεν μπορώ να θετω ορια και να εχω ενδιαμεση επικοινωνία,και να λεω μόνο τι κάνεις καλά? και πραγματα ρουτίνας.Πάντα δένομαι αρκετά απότομα(κι ομως νοιωθω απομονωμένος)αλλά δεν γινομαι φορτικός,το κανω γιατί λειτουργω με ανιδιοτέλεια σε καποια πραγματα,ειναι ομως σαν μετα να αναπτυσσεται μια κλωστή που ο αλλος κρατάει το τηλεχειριστηριο της συμπεριφοράς μου και της διαθεσης μου.Δεν με νοιαζει να παρω πισω αυτήν την ανιδιοτέλεια(αλλιως δεν θα ηταν ανιδιοτέλεια) αλλα με τρελαίνει οταν ο αλλος το εχει συνειδητοποιησει αυτό και νομίζει ότι ειμαι μ******ας .Το τραγικο ειναι πως οταν ξεσπαω,παλι εγω βγαινω ο τρελός.Σκεφτομαι με συναισθηματικους,σχεδον ιδεαλιστικούς όρους,οχι και τοσο λογικούς.Ίσως να πρεπει να το αλλάξω,τι να πω.


Θα το δω σαν άσκηση Υπομονής και σαν ευκαιρία να χρησιμοποιήσω σωστά τον θυμό που εχω.Δεν θα φοβάμαι μην ασκησω αρνητικη επιρροη στον αλλον και θα σκληρύνω καπως.Αν ομως σκληρυνω,πως θα μεινω χαρούμενος?Τωρα υποφερω,αλλα εχω κατι που οταν σκληρυνω το χάνω

που έμπλεξες κι εσυ βραδιάτικα..

[Έρις]

Όρια δεν σημαίνει ενδιάμεση επικοινωνία ή μισά πράγματα. Σημαίνει να κρατάς εσύ το τηλεχειριστήριο της διάθεσης και της συμπεριφοράς σου. Δεν χρείαζεται να αλλάξεις το χαρακτήρα σου και να σταματήσεις να είσαι ανιδιοτελής, εφόσον έτσι νιώθεις έτσι πράτεις. Το ζητούμενο είναι να σταματήσει να σε επηρεάζει τόσο η άποψη των άλλων... Προφανώς αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο καθώς μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία, που φροντίζει να εξασκεί μόνο τα εξωτερικά μας κίνητρα, ώστε να κερδιθεί η επιβεβαιώση και η αποδοχή από τον περίγυρο. Με το να σκληρύνεις, τι θα καταφέρεις;.... Ίσα ίσα, παραπάνω γράφεις πως παρότι δένεσαι αρκετά και απότομα νιώθεις απομονωμένος.... Μερικό μούδιασμα συναισθημάτων; ...ή δεν κατάλαβα σωστά;

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Νοιώθω απομονωμένος επειδη νοιωθω ανταγωνισμό σε κάθε είδους σχέση που δεν καλλιεργείται από μένα.Είναι σαν ενα κομματι μου να προσπαθεί να βελτιωσει την ποιοτητα της επικοινωνίας αλλα ενα αλλο την ίδια στιγμή υψώνει άμυνες,ή προσπαθεί να ξεφυγει επειδη φοβάται τις πραγματικές προθέσεις του αλλου.Μπορεί να πρέπει να αποφασίσω πως μου αρεσει ο ανταγωνισμός.Όλες οι σχέσεις φαίνεται να εχουν δισυποστατη φυση.Παραλληλα με την κατανόηση η την συνύπαρξη,η διαφορετικότητα των εγώ δημιουργεί αναποφευκτη τριβή

[loca]

ετσι ενιωθα πριν κατι χρονια που αλλαξα περιβαλλον και πηγα καπου που μου ταιριαζε πραγματικα αισθανομουν οτι εχω πολλα θετικα πραγματα να δωσω.αυτο οτι οι αλλοι θελουν να παρουν απο μενα το χα νιωσει με μια κοπελα που εκανα παρεα και δεν ειχε και το καλυτερο χαρακτηρα και δεν ηθελα να της δινω τιποτα σε σημειο μαλιστα που ημουν ικανη να μη βγω για μια βδομαδα απο το σπιτι παρα να βγω μια ωρα μαζι της για καφε.τελικα κοψαμε και ηρεμισα.παντως πλεον δε θα αλλαζα για κανεναν και για τιποτα και αν οι συνθηκες ειναι τετοιες που πρεπει να προσαρμοστω εγω για να συμβαδισω η να προστατευτω η οτιδηποτε απλα ξεκοβω και ειμαι της αποψης οτι αν ο αλλος μου βγαζει τα αρνητικα στοιχεια του εαυτου μου καλυτερα να μην ασχολουμαι καθολου με αυτο το ατομο

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Δεν την παλεύω καθόλου.Αρχιζω να αντιλαμβανομαι πως όποιον ανθρωπο προσεγγιζω θέλει να ικανοποιω τα αιτηματά του.Νομιζει οτι ειμαι παντα διαθεσιμος.Εγινε κατι σχετικό σημερα,που με αφησε με αυτο το συναίσθημα οτι ο αλλος εχει το τηλεχειριστηριο.Οτι αναβαλλει όποτε γουσταρει και λεω και "δεν πειραζει"

Νομιζω οτι ειναι πολυ ισχυρο το μερος μου που θελει να ικανοποιεί τους αλλους,αλλά ενα αλλο αφρίζει,μπορεί και να τους μισεί στην πραγματικότητα επειδή το πρώτο τους επιτρέπει να με θέτει σαν ηθοποιο σε δικά τους εργα.Τι να κάνω?Το τελευταιο νοιωθει ετοιμο να σκασει το τελευταιο δίμηνο.Πως να βρω ισορροπία?

Αμα το εμπιστευτω θα καταστρεψει τα παντα(ενταξει"τα παντα" σχημα λογου,οτι εχει μεινει δηλαδη,ενω αν δεν το εμπιστευτω θα συνεχισω να νοιωθω αδυναμος).Όμως δεν ειναι λογική λύση να εκτοξευσω οπου βρω την οργή αυτή.Όμως καπως πρεπει να την ικανοποιήσω.Νοιώθω σκατά,δυσκολευομαι να σηκωθω απο το κρεβατι και αμφιβαλλω για όλους ενω ο εαυτός μου με βρίζει

Γαμώτο,ξερω τι θα συμβεί,θα χτυπησω λιγο το κεφάλι μου στον τοίχο και θα συνελθω,θα υπερισχυσει παλι η αναγκη για κάποιου ειδους συναισθηματικη εκπληρωση,αυτη η ανάγκη κανει τον θυμό μέσα μου ανίσχυρο αλλα αυτος διογκώνεται.Μήπως τελικά αυτός είναι ο πραγματικός φίλος μου?Εζησα απίστευτη πιεση στην εφηβεια και προκειμενου να την αντεξω,κατεφυγα σε πράγματα που αυξησαν την κατανοηση μου,και με εσωσαν από πολλε δηλητηριωδεις καταστάσεις αλλα ίσως το εγώ μου να αισθάνθηκε ηττημενο.ή εγω πεσει θύμα παραμυθιων θετικότητας ή η αυτοαμφιβολια μου ειναι τοσο ισχυρή που ότι κι αν κανω,νοιωθω οτι κάνω λάθος.

[elis]

Ψηλε ο τρόπος που μιλάς δείχνει στους άλλους ότι είσαι πυροβολημένος δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που αυτό το εκμεταλλεύονται δε ζούμε σε κόσμο αγγελικά πλασμενο αλλά καραδοκούν γύπες σε κάθε γωνιά αυτή είναι η αλήθεια

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Δεν θελω να γίνω γυπας

[elis]

Ε τότε θα τα έχεις αυτά μην παραπονιεσαι

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Δεν είναι ανάγκη να γίνει "γυπας" μια συνειδηση για να επιβιώσει.Σε καποιο σημείο περιορισα τα εγωιστικα παιχνίδια,νομιζοντας ότι θα τα απενεργοποιησω και στους άλλους.Η διάψευση σε αυτό δεν σημαινει οτι θα με κάνει να συμμετεχω σε αυτά.Απλά εχω μια αφελεια που λειτουργεί σε βαρος μου και εχει συσσωρεύσει αρνητικοτητα.Έχει βρεθεί κανεις σε παρομοια θεση,εχει να μου προτείνει τροπους να την αποσυμπιέσω?

Και μην με αποκαλείς "ψηλέ" και "πυροβολημένο" .Να αποδίδεις στον εαυτο σου χαρακτηρισμούς

[elis]

Εντάξει θα στο ξαναπώ χωρίς χαρακτηρισμούς ο τρόπος που μιλάς δεν γίνεται κατανοητός από όλους και ιδιαίτερα από μένα καταλαβαίνω γιατί κάποιοι σε εκμεταλλεύονται και σου λέω ένα τρόπο να το διορθώσεις αφελής είμαι κι εγώ