Ευάλωτος στην κριτική.

[PositiveWave]

Μερικές φορές νιώθω ευάλωτος στην κριτική. Σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι και πολλές φορές μένω στάσιμος, για να μη πω ότι γίνομαι παθητικός. Αγκιστρώνομαι από αυτό που θα μου πουν οι άλλοι αλλά και από αυτό που θα μου κάνουν. Μια πράξη ενός ανθρώπου μπορεί να με κρατήσει δέσμιο για μήνες, όπως με κρατά ακόμη. Τα λόγια τους και οι πράξεις τους, με σημαδεύουν σαν βέλη.
Νιώθω ότι δεν έχω δική μου άποψη. Έχω φόβο.
Υπήρξαν φορές στη ζωή μου, που αψήφισα τι θα πει ο κόσμος και που έκανα αυτό που μου άρεσε. Έζησα και έπραξα σαν να μην υπήρχε αύριο. Η προσγείωση στην πραγματικότητα, όμως, ήταν πολύ απότομη και όπως πολλοί από εσας ξέρετε, πόνεσα πάρα πολύ...!

[Natalia_sups]

Γεια σου positivewave (ωραιο νικ), ξερω πως αυτα ειναι μονο λογια αλλα θα ελεγα να κανεις την αδυναμια σου δυναμη οπως ακριβως γραφει κατω απο το μηνυμα σου. Δηλαδη δοκιμασε να φιλτραρεις ποια κριτικη ειναι εποικοδομητικη για εσενα και ποια οχι (ειτε γινεται καλοπροεραιτα ειτε κακοπροεραιτα, δεν εχει σημασια) και δες αν μπορει να σου χρησιμευσει σε κατι συμφωνα με τα δικα σου κριτηρια για να βελτιωθεις στη ζωη σου. Ακομα και απο κακία να σου πει κανεις βλακεια μπορει να σε ωθησει να δεις κατι που δεν εβλεπες και που θα σε ωθησει σε θετικες για εσενα αλλαγες. Αντιστοιχα και αν γινεται καλοπροεραιτα, μπορει να σου ειναι αχρηστη και μονο να σου χαλαει τη ψυχολογια. Το να τα φιλτραρεις βεβαια απαιτει να εξασκεις αυτογνωσια πραγμα που απο το λιγο που σε εχω διαβασει στο φορουμ πιστευω οτι μπορεις να κανεις. Απλα οπως ειπες σωστα εχεις φοβο, δισταζεις ισως για την ικανοτητα σου να κρινεις καταλληλα καποιες καταστασεις. Και εγω το εχω αυτο. Απλα προσπαθεις βλεποντας και κανοντας.
Το οτι η γνωμη η οι πραξεις ενος ανθρωπου μπορει να σε κρατουν δεσμιο για μηνες οπως λες δειχνει οτι διψας για την αποδοχη αλλων ανθρωπων και για συνδεση μαζι τους αλλα δεν ταιριαζουν ολοι με ολους και δεν εχουν ολοι την ιδια σημασια και αξια στη ζωη μας...το ποιοι εχουν σημασια το μαθαινουμε μονο αφου μαθουμε τον εαυτο μας λιγο καλυτερα. Και δεν θα τον μαθουμε αμα δε κανουμε οτι γουσταρουμε. Εσενα σου κοστισε οκ, θυμαμαι την ιστορια σου. Εκανες αυτο που ηθελες. Δες τι μαθηματα μπορεις να αντλησεις απο αυτη την ιστορια για το μελλον...και οχι το οτι δεν εχεις καλη κριση δεν ειναι ενα απο αυτα. Τωρα εχεις δεδομενα που δεν ειχες τοτε, εισαι ενα σκαλοπατι παραπανω τωρα. Δουλεψε το ετσι μεσα σου λοιπον.

[PositiveWave]

Γεια σου positivewave (ωραιο νικ), ξερω πως αυτα ειναι μονο λογια αλλα θα ελεγα να κανεις την αδυναμια σου δυναμη οπως ακριβως γραφει κατω απο το μηνυμα σου. Δηλαδη δοκιμασε να φιλτραρεις ποια κριτικη ειναι εποικοδομητικη για εσενα και ποια οχι (ειτε γινεται καλοπροεραιτα ειτε κακοπροεραιτα, δεν εχει σημασια) και δες αν μπορει να σου χρησιμευσει σε κατι συμφωνα με τα δικα σου κριτηρια για να βελτιωθεις στη ζωη σου. Ακομα και απο κακία να σου πει κανεις βλακεια μπορει να σε ωθησει να δεις κατι που δεν εβλεπες και που θα σε ωθησει σε θετικες για εσενα αλλαγες. Αντιστοιχα και αν γινεται καλοπροεραιτα, μπορει να σου ειναι αχρηστη και μονο να σου χαλαει τη ψυχολογια. Το να τα φιλτραρεις βεβαια απαιτει να εξασκεις αυτογνωσια πραγμα που απο το λιγο που σε εχω διαβασει στο φορουμ πιστευω οτι μπορεις να κανεις. Απλα οπως ειπες σωστα εχεις φοβο, δισταζεις ισως για την ικανοτητα σου να κρινεις καταλληλα καποιες καταστασεις. Και εγω το εχω αυτο. Απλα προσπαθεις βλεποντας και κανοντας.
Το οτι η γνωμη η οι πραξεις ενος ανθρωπου μπορει να σε κρατουν δεσμιο για μηνες οπως λες δειχνει οτι διψας για την αποδοχη αλλων ανθρωπων και για συνδεση μαζι τους αλλα δεν ταιριαζουν ολοι με ολους και δεν εχουν ολοι την ιδια σημασια και αξια στη ζωη μας...το ποιοι εχουν σημασια το μαθαινουμε μονο αφου μαθουμε τον εαυτο μας λιγο καλυτερα. Και δεν θα τον μαθουμε αμα δε κανουμε οτι γουσταρουμε. Εσενα σου κοστισε οκ, θυμαμαι την ιστορια σου. Εκανες αυτο που ηθελες. Δες τι μαθηματα μπορεις να αντλησεις απο αυτη την ιστορια για το μελλον...και οχι το οτι δεν εχεις καλη κριση δεν ειναι ενα απο αυτα. Τωρα εχεις δεδομενα που δεν ειχες τοτε, εισαι ενα σκαλοπατι παραπανω τωρα. Δουλεψε το ετσι μεσα σου λοιπον.

Πολύ εύστοχες (όπως πάντα) οι παρατηρήσεις σου Ναταλία.
Η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή που περιγράφεις και το πρόβλημά μου είναι ότι ζήτησα και ζητώ αποδοχή από ανθρώπους που δεν μπορούν να με αποδεχθούν. Δεν αποδέχομαι ότι δεν με αποδέχονται. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει γιατί είμαι επίμονος, εμμονικός ή ξεροκέφαλος.
Νομίζω πως τα κάνω όλα σωστά. Θέλω πάντα να είμαι δοτικός, ευγενικός και πάντα έχω τα αυτιά μου ανοιχτά για να ακούω ο,τι και να μου πουν. Δεν θεωρώ κανέναν σαν βάρος. Αντιθέτως, με εκνευρίζει όταν, χωρίς λόγο με θεωρούν ως τέτοιο, με αγνοούν σαν άνθρωπο και σαν ύπαρξη.
Έχω μπει σε μια διαδικασία αλλαγών και ξέρω πως αν δεν αλλάξω μυαλά και τρόπο προσέγγισης στα πράγματα, θα έχω αρκετά προβλήματα στο μέλλον, σε πολλά επίπεδα. Σε κάθε επίπεδο διαπροσωπικής σχέσης. Είτε μιλάμε για σχέσεις με φίλους, είτε για σχέσεις σε επαγγελματικό επίπεδο είτε μιλάμε για σχέσεις με το αντίθετο φύλο.
Και το τελευταίο, είναι ζητούμενο για μένα. Πρέπει να γίνουν αλλαγές προς το καλύτερο.
Και εξάσκηση. Πολλή εξάσκηση!

[Σαπουνάκι μπάνιου]

Γεια σου,Positive Wave!!

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ να μην απαντήσω στο θέμα σου.Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς.Έχω τα ίδια ακριβώς προβλήματα.Έχω καποιες απότομες συνειδητοποιήσεις που όμως δυστυχως για δικούς μου λόγους μπορεί να τις χάσω ευκολα.
Η κριτική ,αμεση ή έμμεση ,οποιασδηποτε μορφής είναι σαν να σε "υπνωτίζει" .Σε υποβάλει στην θεση του άλλου,και σε κάνει παρατηρητή του εαυτού σου.Όσο λιγότερο συνειδητός είσαι εκείνη την στιγμή,τόσο πιο πολύ θα βλέπεις τον εαυτό σου όπως τον βλέπει ο άλλος.Γι αυτό και είναι επικίνδυνη όταν προέρχεται από άτομα που δεν εμπιστεύεσαι απολύτως και εχουν πλευρές που σε υπονομεύουν.Διότι "χρωματίζεις" τον εαυτό σου με την ποιότητα της οπτικής του εκάστοτε συνομιλητή σου.Με έχει κουρασει και μενα πάρα πολύ,σε ψυχαναγκαστικό βαθμό που κανει την ψυχολογία μου ιδιαίτερα ευαλωτη αν δεν ειμαι συνειδητός.

Θα σου πω όμως ότι είναι καθαρα ένα παιχνίδι αντίληψης.Η (αναπόφευκτη) ανάγκη για κοινωνική αποδοχή την ισχυροποιεί στο πολλαπλάσιο.Όμως όσο και αν νοιώθεις οτι σε κρατάει κάτω,κάνε μια προσπάθεια να την δεις σαν δοκιμασία.Προσπάθησε να ακούς και να φιλτράρεις ταυτόχρονα.Μην εμπιστεύεσαι τον συναισθηματικό φόβο της απόρριψης(ο οποίος θα παρατηρήσεις ότι μιλαει ταυτόχρονα με τον άλλον συνομιλητή σου ή ακόμα και πριν από αυτόν),και ενεργοποιεί αμυντικές αντιδράσεις πριν καν σε θέσει το ίδιο το περιβάλλον σου σε ρεαλιστική κατάσταση κριτικής.

Προσπάθησε να ταιριάξεις τι πράξεις και τις αντιδράσεις σου έχοντας στο background μια αίσθηση ταυτότητας πιο ισχυρής από τα δεδομένα και τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος.Αν το κάνεις αυτό καλά,σε μικρό χρονικό διάστημα,θα παρατηρήσεις πως το περιβάλλον θα συγκλίνει ξαφνικά προς τα σένα αντί να αποκλίνει(και αντί να φοβάσαι ότι σε αποκλίνει) .

Ωστόσο,και πάλι η λύση δεν είναι δεδομένη.Χρειάζεται πολύ υπομονή,και πρέπει να τιθασεύεις και τα δικά σου πληγωμένα κομμάτια που ανά πασα στιγμή ενεργοποιούνται στο υποσυνείδητο και σε ξαναρίχνουν σε κάποιου είδους αντίληψη ανάγκης.Προσπαθησε να έχεις την συνείδησή σου σε επαγρύπνηση,και θα δεις πώς μπορεί να διατηρήσεις τον σεβασμό πρός τους άλλους,χωρίς ταυτόχρονα να νοιωθεις ότι κινδυνεύεις από τις αντιδράσεις τους.Όταν συμβαίνει αυτό για αρκετό διάστημα,σύντομα θα νοιώθεις πως η κριτική και ο έμμεσος θυμός απέναντί σου είναι αφοπλισμένα,και οι δικές σου αντιδράσεις θα ξεδιπλώνονται πιο εύκολα χωρίς να καραδοκεί ένας συνεχής φόβος που μοιάζει με αίσθηση αόρατου "διαιτητή".Σύντομα θα βρίσκεσαι σε καταστάσεις που νοιώθεις ότι σου αρμόζουν και θα είσαι πιο φυσικός,χωρίς να "θολώνεις" από την αναγκη να αμφιβάλεις συνεχεια για τους άλλους.Σε συνθήκες μεγάλης επίγνωσης αυτού,μετά υφίσταται και επόμενο στάδιο,όπου αποσυντίθεται ακόμα και ο φόβος να βρίσκεσαι με "λάθος" ανθρώπους.Ακόμα και αν συμβεί,θα έχεις απαντήσεις και δράσεις αυτόματα.Διότι ακόμα και αυτό,η κριτική/ο διαχωρισμός σωστό/λάθος,στον πυρήνα του υποδηλώνει φόβο και επιθυμία ασφάλειας,είναι εντελώς υποκειμενικό.Υπάρχει η πιθανότητα να είμαστε ελεύθεροι από όλα τα συμπλέγματα που υφιστάμεθα καθημερινά και μας περιορίζουν.Δεν είναι ουτοπικό.Θέλει αντοχή,θέλει διαρκή επαγρύπνηση και υπομονή.

Η συνύπαρξη μας φέρνει σε επαφή με κάθε είδους εφιάλτη και δοκιμασία.Μία τετοια δοκιμασία είναι και η κοινωνική.Όμως ο "εφιάλτης" στον πυρηνα του δεν είναι καν κακός,αν θυμόμαστε κατά την διάρκειά του να τον αντιμετωπίζουμε σαν πιθανότητα εξέλιξης

[PositiveWave]

Γεια σου,Positive Wave!!

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ να μην απαντήσω στο θέμα σου.Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς.Έχω τα ίδια ακριβώς προβλήματα.Έχω καποιες απότομες συνειδητοποιήσεις που όμως δυστυχως για δικούς μου λόγους μπορεί να τις χάσω ευκολα.
Η κριτική ,αμεση ή έμμεση ,οποιασδηποτε μορφής είναι σαν να σε "υπνωτίζει" .Σε υποβάλει στην θεση του άλλου,και σε κάνει παρατηρητή του εαυτού σου.Όσο λιγότερο συνειδητός είσαι εκείνη την στιγμή,τόσο πιο πολύ θα βλέπεις τον εαυτό σου όπως τον βλέπει ο άλλος.Γι αυτό και είναι επικίνδυνη όταν προέρχεται από άτομα που δεν εμπιστεύεσαι απολύτως και εχουν πλευρές που σε υπονομεύουν.Διότι "χρωματίζεις" τον εαυτό σου με την ποιότητα της οπτικής του εκάστοτε συνομιλητή σου.Με έχει κουρασει και μενα πάρα πολύ,σε ψυχαναγκαστικό βαθμό που κανει την ψυχολογία μου ιδιαίτερα ευαλωτη αν δεν ειμαι συνειδητός.

Θα σου πω όμως ότι είναι καθαρα ένα παιχνίδι αντίληψης.Η (αναπόφευκτη) ανάγκη για κοινωνική αποδοχή την ισχυροποιεί στο πολλαπλάσιο.Όμως όσο και αν νοιώθεις οτι σε κρατάει κάτω,κάνε μια προσπάθεια να την δεις σαν δοκιμασία.Προσπάθησε να ακούς και να φιλτράρεις ταυτόχρονα.Μην εμπιστεύεσαι τον συναισθηματικό φόβο της απόρριψης(ο οποίος θα παρατηρήσεις ότι μιλαει ταυτόχρονα με τον άλλον συνομιλητή σου ή ακόμα και πριν από αυτόν),και ενεργοποιεί αμυντικές αντιδράσεις πριν καν σε θέσει το ίδιο το περιβάλλον σου σε ρεαλιστική κατάσταση κριτικής.

Προσπάθησε να ταιριάξεις τι πράξεις και τις αντιδράσεις σου έχοντας στο background μια αίσθηση ταυτότητας πιο ισχυρής από τα δεδομένα και τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος.Αν το κάνεις αυτό καλά,σε μικρό χρονικό διάστημα,θα παρατηρήσεις πως το περιβάλλον θα συγκλίνει ξαφνικά προς τα σένα αντί να αποκλίνει(και αντί να φοβάσαι ότι σε αποκλίνει) .

Ωστόσο,και πάλι η λύση δεν είναι δεδομένη.Χρειάζεται πολύ υπομονή,και πρέπει να τιθασεύεις και τα δικά σου πληγωμένα κομμάτια που ανά πασα στιγμή ενεργοποιούνται στο υποσυνείδητο και σε ξαναρίχνουν σε κάποιου είδους αντίληψη ανάγκης.Προσπαθησε να έχεις την συνείδησή σου σε επαγρύπνηση,και θα δεις πώς μπορεί να διατηρήσεις τον σεβασμό πρός τους άλλους,χωρίς ταυτόχρονα να νοιωθεις ότι κινδυνεύεις από τις αντιδράσεις τους.Όταν συμβαίνει αυτό για αρκετό διάστημα,σύντομα θα νοιώθεις πως η κριτική και ο έμμεσος θυμός απέναντί σου είναι αφοπλισμένα,και οι δικές σου αντιδράσεις θα ξεδιπλώνονται πιο εύκολα χωρίς να καραδοκεί ένας συνεχής φόβος που μοιάζει με αίσθηση αόρατου "διαιτητή".Σύντομα θα βρίσκεσαι σε καταστάσεις που νοιώθεις ότι σου αρμόζουν και θα είσαι πιο φυσικός,χωρίς να "θολώνεις" από την αναγκη να αμφιβάλεις συνεχεια για τους άλλους.Σε συνθήκες μεγάλης επίγνωσης αυτού,μετά υφίσταται και επόμενο στάδιο,όπου αποσυντίθεται ακόμα και ο φόβος να βρίσκεσαι με "λάθος" ανθρώπους.Ακόμα και αν συμβεί,θα έχεις απαντήσεις και δράσεις αυτόματα.Διότι ακόμα και αυτό,η κριτική/ο διαχωρισμός σωστό/λάθος,στον πυρήνα του υποδηλώνει φόβο και επιθυμία ασφάλειας,είναι εντελώς υποκειμενικό.Υπάρχει η πιθανότητα να είμαστε ελεύθεροι από όλα τα συμπλέγματα που υφιστάμεθα καθημερινά και μας περιορίζουν.Δεν είναι ουτοπικό.Θέλει αντοχή,θέλει διαρκή επαγρύπνηση και υπομονή.

Η συνύπαρξη μας φέρνει σε επαφή με κάθε είδους εφιάλτη και δοκιμασία.Μία τετοια δοκιμασία είναι και η κοινωνική.Όμως ο "εφιάλτης" στον πυρηνα του δεν είναι καν κακός,αν θυμόμαστε κατά την διάρκειά του να τον αντιμετωπίζουμε σαν πιθανότητα εξέλιξης

Δεν ξέρω αν είσαι ένα Σαπουνάκι Μπάνιου ή ένας χείμαρρος! Τα είπες όλα και συμφωνώ μαζί σου!