Πως να τον στηριξω?

[emerald]

Το πιο δυσκολο δεν ειναι να φυγεις...ειναι οτι δεν μπορεις να ελεγξεις τα συναισθηματα σου... και την σκεψη σου.Ωραια φευγεις...μετα? Ενα απολυτο κενο στο μυαλο σου. Τιποτα δεν σε γεμιζει οσο η παρουσια του στην ζωη σου και η δικη σου στην δικη του. Δεν ξερω αν τελικα θα φυγω η αν θα μεινω οπως με θελει εκεινος...
Εσυ εφυγε μονη σου? ( Αν θελεις απαντας..)
κι αν ναι πως ελεγξες το μυαλο σου, τη σκεψη σου?
Ευχαριστω fortuna...

[fortuna]

εισαι πολύ καλή...

αυτός θέλει να σε έχει όποτε μπορεί, όποτε έχει τη δύναμη.
Το κακό είναι οτι εσύ πρεπει να πηγαινεις με νερά του, στην ουσία δεν κοιτάς ποτε τα θέλω σου...

Εμένα με έδιωξε πολλές φορές και άλλες τόσες θέλησε να ξαναγυρίσω κοντά του..
Κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση και προχωράς..
Ισώς ακομη δεν μπορέις να συνειδητοποιήσεις την καταστασή αλλα κάποια στιγμή θα καταλάβεις.
Τώρα σε κατασταση είστε?

[emerald]

Απροσδιοριστη...

Η περιγραφη σου...φωτογραφικη και τοσο αντιπροσωπευτικη!

Ειμαστε οπως (και οποτε) θελει εκεινος και για να ειμαι ειλικρινης αυτο δεν μ αρεσει γιατι εχω χαθει...Εκεινος ομως ειναι καλα...Απο την στιγμη που αρχισαμε να ξαναβλεπομαστε ειναι καλα.
Τα δικα μου \"θελω\" απο την αλλη ειναι αδυναμα εως ανυπαρκτα.Καποια στιγμη θα βρω τη δυναμη να τα προβαλλω και ξερω πως τοτε θα ερθει το τελος-σε ό,τι θεωρητικα εχουμε. Κι αυτο ειναι που με κανει ακομη να σωπαινω...Το γεγονος οτι θα τελειωσει χωρις να κανει τιποτα...Απλα θα πρεπει να φυγω.
Οσο με γεμιζει, τοσο με αδειαζει...

Σ\'ευχαριστω fortuna...

[fortuna]

εμεραλντ τι κάνεις? Είναι καλύτερα τα πράγματα? Ηρέμησες?
Έχετε επαφές καθόλου? Πως είναι?
Δεν σε είχα ρωτήσει έαν εργάζεται και που και αν είχε πολύ άγχος με την δουλειά του και πόσο σου μιλούσε γι αυτο.

Περιμένω νέα σου!!

[emerald]

Γεια σου fortuna, ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον!
Ειμαι καλα, ευτυχως, βλεπω πιο καθαρα!
Εχουμε επαφη..μικρη πλεον αλλα μεχρι εκει ειναι δυνατη...
Ειναι καλα...τουλαχιστον εχει καταλαβει τι προσπαθουσα, τι ηθελα και γιατι επεμενα τοσο.
Εργαζοταν σε κατι που του αρεζε και αυτο τον βοηθησε πολυ. Τωρα σταματησε...
Εγω...εφυγα απο αυτο που δεν με εξεφραζε...γιατι ετσι δεν βοηθουσα κανεναν απο τους 2.
Αλλα οταν με χρειαστει θα μαι εκει.
Εχει πολλη δυναμη αρκει να το καταλαβει!

Ειλικρινα σ ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον...με βοηθησες πολυ! Το εκτιμω πολυ!
Να σαι παντα καλα!

[LOOLOONEES]

Αγαπητή. Αυτό που θα σε συμβούλευα ώς άνθρωπος που έχει βρεθεί όχι στη δική σου θέση αλλά στη θέση του ανθρώπου που αναφέρεις είναι το εξής. Οι άνθρωποι οι οποίοι κατάφεραν να με στηρίξουν μακροπρόθεσμα ήταν εκείνοι οι οποίοι κρατούσαν πάντα μια απόσταση από μένα χωρίς έντονες συναισθηματικές εκδηλώσεις από την πλευρά τους και που συνέχιζαν τη ζωή τους ανεξάρτητα από εμένα ενώ ταυτόχρονα γνώριζα πως ήταν εκεί δίπλα μου. Αυτό σε συμβουλεύω να κάνεις. Κράτα μια απόσταση και απλά απέκτησε περισσότερο ρόλο παρατηρητή παρά εμπλεκόμενου. Όταν θα θελήσει βοήθεια θα σου τη ζητήσει. Αλλά ακόμα και τότε θα κρατήσεις απόσταση. Να ξέρεις πως ένας άρρωστος είναι λιγότερο άσχημη κατάσταση από δύο αρρώστους και αν συνεχίσεις να βασανίζεσαι θ\'αρωστήσεις κιεσύ. Υπομονή και απόσταση. Αυτό έχω να σου προτείνω.

[emerald]

Τωρα κατανοω πολυ καλυτερα ολα οσα με συμβουλευσατε ολοι, τωρα που πηρα τις αποστασεις μου..Τελικα δεν μπορεις να βοηθησεις κανεναν οταν εμπλεκεσαι παραπανω απο οσο πρεπει, ουτε εκεινον, ουτε εσενα... Αλλα κυριως εσενα τον ιδιο. Ευχαριστω για ην βοηθεια σας, καποιοες στιγμες υπηρξε σωτηρια!

[paul]

Το μονο που με ενδιαφερει ειναι να ειμαι διπλα του οταν θελησει να μιλησει, να ανοιχτει η ακομη και να εχει καποιον διπλα του χωρις να μιλαει. απλα ως παρουσια.

Αν αυτός ο άνθρωπος δεν θέλει, δυστυχώς - γνώμη μου - δεν μπορείς να κάνεις τίποτε παραπάνω από το να δεχτείς πως δεν θέλει. Μόλις δεχτείς - ΕΣΥ - πως - ΑΥΤΟΣ - δεν θέλει, θα θέλει.

Τι μπορω να κανω για να με εμπιστευτει?

Να του δείξεις πως καταλαβαίνεις πως δεν θέλει. Μόλις το δει αυτό, θα σε εμπιστεύεται.

Μερικές φορές, η απραξία μας είναι πράξη.

Φοβαμαι οτι θα τον χασω πριν καταφερω να τον κερδισω...

Αν τον χάσεις, θα σημαίνει πως δεν τον είχες κερδίσει ποτέ πριν.

Είσαι πολύ μικρή, διασκέδασε όσο μπορείς και ολά θα βρούν την λύση τους..

Ακριβώς. Διασκέδασε λίγο, χαλάρωσε ... και μην σε απασχολεί το μέλλον. Το μέλλον δεν έχει συμβεί ακόμη. Δεν το ξέρει κανείς μας. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν ξέρει τι θα κάνουμε αύριο. Το αύριο δεν έχει συμβεί ...

[GeorgeGr1]

Να ειμαι κι εγω εδω και περιμενω μια απαντηση απο καποιον που κουβαλαει αυτο το φορτιο της διπολικης. Μια συμβουλη για να την κανω πραξη.
Συνοπτικα:
Ειχα ερωτικη σχεση με διπολικη.
Εφυγα απο την σχεση πριν 2 μηνες, οπου περασα πολυ δυσκολα χωρις να λειπουν βεβαια και πολυ ωραιες στιγμες. Αλλα εκει που την ακουσα πραγματικα ηταν οταν εφυγα, 2 μηνες σχεδον κολαση για τα δεδομενα μου.
Οταν εφυγα δεν ηξερα οτι ηταν διπολικη, απλα ενοιωσα οτι με πηδηξε ψυχολογικα, οσο και να προσπαθησα χειροτερα γινοταν. Με προσεγγισε 2 φορες αυτο το διαστημα μεσω μυνηματων αλλα το εκοψα μαχαιρι.
Τωρα ειμαι καλα, ερωτικη επιστροφη αποκλειεται 100%. Με εμπιστευοταν, μου ελεγε διαφορα με ανιγματικη μορφη, πολλα προσωπικα της, αλλα εγω οπως ημουν τοτε περνουσαν αφιλτραριστα. Σιγουρα την λυπαμαι, δυστυχως μου βγαινει ετσι, αλλα και την αγαπαω σαν ανθρωπο. Πονεσα που εφυγα.

Ρωταω εγω τωρα, να επιδιωξω καποια επαφη απλα να με βλεπει οποτε θελει αν ειναι αυτο να την βοηθαει? Εφοσον ομως δεχτει οτι της πω, οτι δηλαδη θα ειμαι απλα φιλος.
Μηπως γινει χειροτερα, να μην το επιδιωξω καν? Να το αφησω απλα αν τυχον με ξαναπροσεγγισει? Αν το κανει να της πω οτι νοιαζομαι για αυτην μονο φιλικα?
Πραγματικα δεν ελπιζω να μου πειτε να γυρισω, θελω σε πρωτη φαση να ξερω τι ειναι το δυνατον καλυτερο για αυτη, αυτο με νοιαζει. Αφηστε τον εαυτο μου μια χαρα ειμαι και θα ειμαι καλυτερα αν που και που μου λεει νεα της, ετσι κι αλλιως πιο πολυ φιλικη καταντησε η σχεση μας προς το τελος, παρα ερωτικη.

[αλεξανδρος_77]

Καλησπερα! Ειμαι καινουρια στο forum, αν και παρακολουθω αρκετα τις συζητησεις σας τελευταια, που με εχουν βοηθησει πολυ. Θα ηθελα να ζητησω την συμβουλη σας σχετικα με την διπολικη διαταραχη.
Πως μπορω να σταθω διπλα σε εναν ανθρωπο με διπολικη διαταραχη οταν εκεινος με διωχνει? Οταν θελει να πιστευει οτι η λυπη με ωθει να ειμαι κοντα του χωρις να καταλαβαινει ποσο με πληγωνει αυτη η σκεψη του.
Ψαχνω, διαβαζω, ζηταω ιατρικη συμβουλη και ειμαι σιγουρη πως αν με αφησει θα μπορεσω να τον στηριξω. Τι μπορω να κανω για να με εμπιστευτει? Πως μπορω να του μιλησω οταν το αποφευγει?

αν σε ενδιαφερει να φερεις καπιο αποτεεσμα σε διαβεβαιω εγω ο ιδιος ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ... υπο μονο μια προυποθεση θα πρεπει να αναρωτηθεις αν πραγματι τεριαζεις μαζι του αν υπαντηση σε αυτο ειναι ναι πιστεψε με υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να αρχισει να υποχωρει οταν συνεχισεις να σε διπλα του ενω υποψιαζεται οτι εγραψες τα παντα στα σου και δε κανεις πλεον απολυτως τιποτα για αυτο αλλα απλως ετσι του μιλας ετσι απλα για να περασει η ωρα βρισκοντας απλως εναλακτικους τροπους να βρισκεσε διπλα του.