πηγα σημερα ψυχολογο.δε μιλησαμε πολυ γι αυτο το θεμα αλλα καταλαβα το εξης..
πρωτη φορα μιλησα σε καποιον γι αυτο το θεμα.ειμαι στο δρομο του να το αποδεχτω, παντα θα ειναι αγκαθακι μεσα μου, αλλα προσπαθω να καταλαβω οτι δε φταιω εγω, οτι δε μπορουσα να κανω κατι καλυτερο για να το αποφυγω.εκανα οτι μπορουσα τοτε.προσπαθω να βγαλω αυτο το ενοχικο κομματι και τη ντροπη για οτι εγινε εκεινο το βραδυ.
το οτι ακουω απο ενα αλλο ατομο να ειναι υποστηρικτικο προς εμενα στην προκειμενη μου δειχνει οτι νιωθω τα σωστα πραγματα οπωε για παραδειγμα ο θυμος μου γι αυτον.
οτι εγινε εγινε ομως.

για την ωρα τις τελευταιες 2-3 μερες προσπαθω οταν το σκεφτομαι και ερχονται οι φωνες να σκεφτω αστραπιαια κατι αλλο να αποσπασω την προσοχη μου κατευθειαν για να ξεχαστω.

ακομα δεν το εχω λυσει το θεμα αυτο βεβαια για να μη ξαναμπει κατω απο το χαλακι και εχω δρομο μπροστα μου αλλα προσπαθω να αποδυναμωσω την επιρροη που εχει πανω μου αυτο το γεγονος αυτον τον καιρο

που θα μου παει....θα τα καταφερω