Κακοποιημένο παιδί και διαπροσωπικές σχέσεις ενήλικα

[kutchunie]

όταν εγραψα νοητική φυλακή εννοουσα στην ουσία τον ευνουχισμό της παρόρμισης. Και για να το κάνω πιο κατανοητό θα σου εξηγήσω. Σε μια κατάσταση ήρεμη ο γονέας συμμορφώνει την λάθος συμπεριφορά του παιδιού με διάλογο, με τιμωρία (όχι κακοποίηση) και για να του μάθει το καλό το επιβραβεύει σε κάθε κατάκτηση του, για κάθε καλό που κάνει. Με τον τρόπο αυτό η συμπεριφορά του παιδιού γινεται κοινωνικά αποδεκτή, πραγμα που αφορά το περιβάλλον του παιδιου και το ποσο κατά το ιδιο το παιδί θα ενσωματώνεται σε αυτή, ενώ άμεσα, διδάσκει στο παιδί την συνέπεια, τον νόμο που διεπει τη φυση ακόμα αν το θέλεις που λέγεται δράση και αντίδραση, το διδάσκει να ανεξαρτητοποιήται και το μαθαίνει να αποφασίζει λογικά για τις πράξεις του σε μια σχέση κόστους ηδονής, το οποίο θα το ακολουθεί ως μπουσουλας σε όλη του τη ζωή. Ο μπουσουλας αυτός που αρχικά είναι ένστικτο στο βρέφος θα εξεληχθεί σε χαρακτήρα στο παιδι και στον εφηβο, μέσω της διαπεδαγώγισης και θα τον κάνει να αποφασίσει υποσυνείδητα και για τα όρια του, την προσωπική ηθική κατ εμένα. Ετσι έχω αποκρυπτογραφήσει τον μηχανισμό "ορια" σε σχέση με τα θελω και μπορώ μας. ΟΚ μεχρι εδώ? αν εχεις ενστασεις φυσικά και είναι δεκτές.
Όταν το παιδι μεγαλώνει σε περιβάλλον κακοποιητικό, οι καλές ή οι κακές του συμπεριφορές, που όπως προείπα αρχικά είναι παρορμίσεις, δεν δουλεύονται/χειραγωγούνται με γνώμονα το αντικειμενικά σωστό ή λάθος ώστε να στοχεύουν στο να κάνουν το παιδί έτοιμο να κρίνει πότε θα αποδεχτεί ή θα απορρίψει μια κατάσταση σε σχέση με το κόστος της κατάστασης αυτής και την ΄δυνητική ηδονή. Το κριτήριο της απόφασης είναι σε κάθε περίπτωση κακοποιητικής ανατροφής, η ευχαριστιση του αρωστου παιδαγωγού. Πως μπορεί λοιπόν ένα παιδί που το μονο του κινητρο είναι ο φοβος, να εχει όρια ή να μπορεί να αποφασίζει για το καλό του, από τη τιγμή που κάθε παρορμιση βρεφθκή έχει ευνουχιστεί και αντικατασταθεί από φοβο σε σχεση με την συνεπεια που έχει η προσωπικη του ηδονή, από τα συναισθήματα του φοβιστικού γονέα.
και θα σου πω ένα παράδειγμα πολύ απλο. Εγώ στα 2,5 αρχισα να παίζω στα βουβά. το να παίξω για εμένα ήταν Η παρανομία κι αυτό γιατί μια μέρα ειχε ερθει ένα κοριτσι από την γειτονια και παιζαμε και καναμε φασαρια και ο πατερας μου ηθελε να αραξει να κοιμηθεί και όταν εφυγε το κοριτσι με χτυπησε τοσο πολύ και ακομα θυμαμαι την φωνη του να μου λέει την επομενη φορα που θα σε ακουω να γελας όταν παιζεις θα σε σκοτώσω.
Αν το βαλεις κατω και σκεφτεις αυτο το μια έτσι και μια γιουβέτσι που περιγράφεις θα καταλάβεις τι εννοώ και θα δεις που αρχίζει να χωλαίνει το πραγμα με τα ορια και γιατι σου είναι τοσο δυσκολο να τα βρεις, γιατί πουθενα μεσα στα ορια δεν βρίσκεσαι εσυ ως μοναδικότητα, αλλα παντου είναι η μια ετσι και μια γιουβετσι συμπεριφορά της μανας σου, που από την μια δεν σου δινε λεφτα να βγεις από την άλλη σου τα εχωνε χοντρα για σπουδες, κανενα οριο κ κανενα μετρο ή κανονας λογικος.

[kutchunie]

To θεμα ειναι πως γκρεμιζουμε τη φυλακη που εμεις φτιαχνουμε. Γιατι και φυλακη να μην ειναι μια κατασταση, εμεις την κανουμε φυλακη και ζουμε με τον καημο να δραπετευσουμε.

Και το αλλο κακοποιητικο καλουπι ειναι οτι ασυνειδητα χειριζομαστε καταστασεις και συνθηκες με τετοιο τροπο ωστε να ζησουμε τα απωθημενα μας και να μπορεσουμε να κανουμε οσα στερηθηκαμε. Aλλος φαυλος κυκλος.

Θα σπάσεις τα δεσμά σου μόνο όταν διαλύσεις κάθε πρέπει που σου έχουν περάσει και αρχίσεις να κάνεις αυτό που πραγματικά αγαπάς, χωρις να υπολογιζεις αποτυχίες και επιτυχιες και αποτελέσματα. Με το τεφτέρι μόνο οι καρμοιριδες επιβιώνουν, για τους υπόλοιπους είναι η ζωή. Και να μην σε νοιάζει αν ξέρεις τι θελεις και τι όχι και αν κάνεις λάθος στο τι θέλεις μόνο που θα μάθεις με στοιχεία ότι τελικά δεν το ηθελες πραγματικά είναι κέρδος. Στην αέναη μεταβολή βρίσκεται η ομορφία, όχι στην αδρανεια. Και αγαπα τον εαυτό σου. Οι επιτυχίες είναι αχρηστες ξέρεις γιατί; γιατί δεν σε έκαναν πιο σοφή, τα λάθη σε μαθαίνουν και σε ανεβάζουν λέβελ. Ο δρόμος για την ευτυχία περνάει μέσα από την δημιουργική διαχείριση της αποτυχίας, όχι από συνεχείς επιτυχίες. Μην μαστιγώνεις τον εαυτό σου, συγχωρεσε του τα λάθη του και βάλτον στη διαδικασία να κάνει πραγματα συνεχώς να γεύεται καινουρια πραγματα, να μαθαίνει, να ανακαλύπτει. Μην τον πενθείς άλλο, διασκέδασέ τον.
Και ναι είναι αυτοσκοπός η κάθε πράξη/δράση από εμάς για εμάς. Δεν είναι μαρτύριο καθολου, αν αρχίσεις να κανεις πραγματα θα δεις πως έχει νόημα και θα εθιστείς στη ζωή. Είναι όπως στο γυμναστήριο, πας με μισή καρδιά στην αρχή, αλλά αν επιμείνεις, εθίζεσαι και δε θες να σταματήσεις. Εννοείται πως οι πράξεις από εμας για εμάς είναι αυτοσκοπός. Είναι ζωή. Το λάθος είναι να θέλουμε να επιτύχουμε αποδοχή μέσω ακόμα και των πράξεων που αφορουν την ύπαρξή μας. Πως να γίνει αυτό, από τη στιγμή που δεν αποδεχόμαστε εμεις οι ίδιοι την υπαρξη μας και δεν μπορούμε καν να την επιβραβεύσουμε.
Όπως λέει και ο Καβάφης
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

[kutchunie]

Εγώ ακόμα το ψάχνω παλευω αλλά η kutchunie τα λέει έτσι όπως είναι και έχουν !

C C εσύ είσαι μια γλυκιά ύπαρξη από μόνη σου. Δεν χρειάζεται να σε βρεις, χρειάζεται να σε δεις

[Constantly curious]

Kutchunie ελπίζω να είμαι πιο κοντά από ότι παλαιοτερα στο να με δω και να μουντζώσω ότι με χαλάει. Δεν εννοώ βια στη βία αλλά κλείσιμο κεφαλαιων. Πρώτο χαμόγελο ημέρας μου χαρισες. [emoji4]

[Mara.Z]

Κutchunie συμφωνω σε ολα!!! τα σημειωνω, να τα σκεφτω! και να τα αφομοιωσω σε σχεση με τα δικα μου βιωματα.

[Nefeli28]

Συμφωνω επισης!
Σημειωνω κι εγω για να σκεφτω. Οσα γραφεις εχουν αμεση σχεση με τα βιωματα, τις πεποιθησεις, τις αντιδρασεις και την παθολογία μου.
Ευχαριστουμε!

[kutchunie]

Kutchunie ελπίζω να είμαι πιο κοντά από ότι παλαιοτερα στο να με δω και να μουντζώσω ότι με χαλάει. Δεν εννοώ βια στη βία αλλά κλείσιμο κεφαλαιων. Πρώτο χαμόγελο ημέρας μου χαρισες. [emoji4]

Βρες τι αγαπάς, τα σημαντικά και πολύτιμα είναι λιγότερα από τα απεχθή και επισης, αντλείς ηδονή όταν ανακαλύπτεις ότι αγαπάς κάτι ενώ όταν ανακαλύπτεις κάτι που σε χαλάει, χαλιέσαι

[kutchunie]

Να ειστε καλά βρε κορίτσια. Κι εσείς με βοηθάτε πολύ να σκεφτώ μερικά πράγματα που κάνω λάθος στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους και προσπαθώ να φτιάξω

[kutchunie]

τις τελευταίες μέρες αρχίζω να συνειδητοποιω πολλά. Ειμαι σε φαση ξεβολέματος γενικου. Αποφάσισα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι στις κοινωνικες επαφες μου, εντός των οποίων μέχρι πρότινως με αδικούσα σε σχεση με τα θελω μου μέσω θυματοποίησης που πηγάζει κυριως απο την κακοποίηση μου, εχοντας την λανθασμένη εντύπωση, πως ημουν αποκλειστικά υπεύθυνη.

καταρχάς να ξεκαθαρίσω πως χαίρομαι που ο περισσότερος κόσμος δε γνωρίζει τι σημαίνει συναισθηματικά η κακοποίηση, γιατί κατι τετοιο σημαίνει πως δεν έχει βιωθεί. δευτερον, ποτε δε συστήθηκα ουτε αυτοπροσδιοριστηκα ως κακοποιημένο ατομο, με στοχο να τυχω επιοικέστερης μεταχείρισης. Αντιθέτως, ελάχιστοι γνωριζουν.

Απο κει και πέρα ημουν πάντα δοτική υπέρ του δέοντος, σε βαθμό να βαζω τις αναγκες μου πάνω απο των υπολοίπων, με τροπο ενοχικό και καταναγκαστικό. Ανάγκη που εχει τις ρίζες της στην κακοποίηση. Ειχα καταλάβει πως οι άνθρωποι γυρω μου ειχαν αυξημένες απαιτησεις απο εμένα επειδή εγω η ιδια δεν εθεσα όρια, πραγμα που ισχυει. Δεν πήρα την απόφαση ποτε να θέσω όρια οταν καταλαβα τι φταίει γιατί φοβομουν την εγκαταληψη, αν αρχιζα να μην ειμαι ο καθρεπτης των επιθυμιών των αλλων ισως με θεωρουσαν διπροσωπη ή υποκριτρια και τελικά έμενα μονη.

τον τελευταίο καιρο 'όμως οπως προανεφερα, αποφασισα πως θα ξεβολέψω τα πραγματα για χαρη της απελευθερωσης που δωρίζουν η αληθεια και η αυθεντικότητα. Εγκατέληψα την συμβατικοτητα και αποφασισα να αντιμετωπίσω τον φοβο μου. Είπα στον εαυτό μου πως εχω ανθρωπους να με αγαπουν αληθινά και ανιδιοτελώς, αν οι ανθρωποι για τους οποίους εγινα καθρεπτης δεν εχουν εκτιμήσει τι είμαι τότε ας εγκαταλείφθώ. Αρχισα να λέω και να κανω μόνο οτι με αφορά. Το αποτέλεσμα ηταν το αναμενόμενο, μετα το ξεβόλεμα ήρθε η απόσταση και οι βαριές κουβεντες. Συνειδητοποίησα ομως ότι οσο υπευθυνη ημουν εγω για τις αδειες αυτες σχεσεις, αλλο τοσο ηταν και οι αλλοι. Εγώ δεν εθεσα όρια, αλλά η αλλη δεν είχε την ελαχιστη πρόθεση να σεβαστει στοιχειώδη. Είναι λυπηρό, μετα απο πολλά χρόνια τριβης με ενα ατομο να σταματάς να του επιτρεπεις να σε εκμεταλλευεται ή το ξεβολεύεις και αυτό αντιδρά διαγραφοντας τα πάντα και να το παίζει θιγμένο. Δεν μου αξιζουν τετοια ατομα. εγκαταλείπω εγω.

Ενας αλλος μυθος που κατέρριψα με το ξεσκαρταρισμα ήταν πως τελικά το κλισέ πως οποιος εχει δεχτει αγαπη μπορεί και να δωσει είναι μια μπουρδα. Ολα είναι θεμα επιλογών, χαρακτήρα και προθέσεων. Συνεπώς και το ότι οι κακοποιημενοι ανθρωποι δε ξερουν να αγαπουν ειναι το ιδιο μπουρδα. Ο καθε ανθρωπος οταν αγαπά νοιωθει πανω κατω τα ιδια πραγματα με κάθε αλλον που αγαπα. Το πως θα επικοινωνηθει ομως το συναισθημα ειναι θεμα ηθους και χαρακτηρα. Δεν εχω διδαχτεί αγαπη, όμως εγινα η εκφραση της αγαπης που ηθελα να δεχτω ως παιδι και στερηθηκα, για την οικογενεια μου αλλά και οσους θεωρησα δικους μου ανθρωπους. Οποιος απλώς θέλει να χειριζεται και απλώς μενει στα λογια, ειναι ο προβληματικός, όχι ο κακοποιημένος με τα λογικώς αποκτημένα ψυχολογικά θεματα που αγωνίζεται να τα λύσει

[Constantly curious]

Καλημέρα καλή μου. Σε κανέναν δεν αρέσει το ξεβολεμα κανόνας, θυμάμαι πόσο το συζητούσα τότε για τις αλλαγές που έβλεπα αλλά και πόσο πυγμή ήθελε από μέρους μου να μην λυγίσω. Έναν χρόνο μετά νιώθω πιο ελαφριά κατά κάποιο τρόπο που άδειασε ο χώρος από δήθεν ανθρώπους με κατανόηση στο πρόσωπο μου. Καλύτερο το ξεσκαρτάρισμα παρά να βράζει το καζάνι με μισό λογα. Έχει βέβαια και λίγο πίκρα αλλά χαλάλι.

[kutchunie]

σε θυμηθηκα πολλές φορες να ξερεις

[Constantly curious]

Kutchunie αμοιβαίο ! Ο αγώνας μας δεν σταματά όσο αναπνέουμε, αυτά που μάθαμε τα ξανά πιάνουμε από την αρχή καμιά φορά γιατί πάλι κάτι μας ξέφυγε. Εύχομαι στα μάτια που κοιτάς ( ξέρεις ποια) να βλέπεις την μαγκιά σου όσο και αν σου λένε το αντίθετο όσοι ξεβολευτηκαν !! Μάτια με περιέργεια και χαρά, απλά μοναδικά. Κουπί εμείς και όπου μας βγάλει. Γιατί είμαι νίντζα... Αφιερωμένο σε εσένα [emoji6]

[kutchunie]

Δεν επιρρεαζομαι πλέον απο ανθρωπους που ψαχνουν αδυναμους κρικους και οχι μοναδικες και ανεξαρτητες οντοτητες να συναναστραφουν. Τα κουτσουνακια μου ομως με λιωνουν. Ας ειναι. ειμαι ικανοποιημενη
Μου φτιαξες το βραδυ

[GeorgeGr1]

Εγω δεν μπορω να πω οτι κακοποιηθηκα, μας παρειχαν ολα τα αναγκαια οι γονεις μας, ηθελαν σιγουρα να χαιρόμαστε, αλλα.... οπως το λεω εγω δεν το 'χαν! Ενα τυπικο ζευγαρι προξενιου που ειχε σαν προτεραιότητα απλα να μεγαλωσουμε χρονικα, να τελειωσουμε το σχολειο, να εχουμε φαι κτλ κτλ. Καμια σχεση με τους γονεις που γνωριζουν οτι οι λεπτομερειες θα καθορισουν την πορεια των παιδιων τους σαν ενηλικες. Την θεωρω σαν μια τυπικη ψυχροτητα, λιγες φορες ενοιωθες τη ζεστασια, ας πουμε δεν θυμαμαι μια αγκαλια του πατερα μου. Τονιζω ομως οτι δεν ηταν κακοι ανθρωποι.
Νομιζω οτι τωρα θα ημουνα πολυ χειροτερος, πιο προβληματικος, οπως θελετε πειτε το, εαν δεν επαιζε σημαντικο ρολο στη ζωη μου και των αδερφων μου, ο παππους μου. Ενας εξαιρετικος ΆΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαια, μεσω του οποιου διδαχθηκαμε ολοκληρα καλοκαιρια και γιορτες, τι σημαινει πραγματικη αγαπη, αγκαλια, χαρα και απολυτη ασφαλεια, να πετας απο χαρα που τον βλεπεις και να γελας μεσα σου ακομη και οταν νευριαζε. Να βλεπεις στα ματια του την χαρα, τα δακρυα, την ορεξη για ζωη, την συγχωρεση, να σου διδασκει την αυτοπεπειθηση, το νοημα της ζωης, ολα. Πραγματικα με καποια ξαδερφια μας τον θεωρουμε πατερα μας.
Καμια φορα απορω με τι κουραγιο ζουνε ανθρωποι που δεν εχουν μεγαλωσει σαν παιδια με ενα υπεροχο προτυπο εστω κι αν δεν ηταν ο πατερας και απο την αλλη ποσο τυχεροι ειναι οι ενηλικες που μεγαλωσαν με ενα τετοιο προτυπο πατερα 24/24ωρο μεχρι να ενηλικιωθουν.
Περιττο να σας πω οτι οση ωρα εγραφα αυτα εδω, δακρυσα.

[GiannisNik3]

Εγώ δεν μπορώ να πω..
Δεν ξέρω αν μπορεί αυτό να θεωρηθεί προξενιό, αλλά οι γονείς μου γνωρίστηκαν μέσω κοινών φίλων.
Ωστόσο αγαπούσαν ο ένας τον άλλο και δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε ψυχρότητα στις σχέσεις μας.
Η μάνα μου ήταν ιδιαίτερα τρυφερή μαζί μου και ασχολήθηκε με εμένα, όσο δεν πήγαινε!
Κι ο πατέρας μου μου έδειχνε αγάπη, αλλά πιο περιορισμένα... Ήταν λιγότερο παρορμητικός στις εκδηλώσεις του.
Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι μεγάλωσε με έναν αυστηρό πατέρα, μάλιστα με τα δεδομένα αυτά θα μπορούσε να θεωρηθεί και "προοδευτικός"!
Τον θυμάμαι που μου έλεγε για τον παππού (μου φαινόταν ότι κάποιες στιγμές που μιλούσε γι' αυτόν, μιλούσε σαν για "είδωλο") ότι ήταν μεν αυστηρός, αλλά δίκαιος! Το τελευταίο το έλεγε με καμάρι! Και μου διηγιόταν ότι ήταν πάντα ετοιμόλογος και έβαζε μ' ένα λόγο τις διάφορες γειτόνισσες στη θέση τους. Για ένα μεγάλο διάστημα λαχταρούσα να μοιάσω κι εγώ με τον παππού! Ήμουν ο πρωτότοκος και, όποτε πήγαινα στην Κρήτη, τον έβλεπα. Όποτε ερχόμουν προς το μέρος του, χαμογελούσε! Ποτέ δε φάνηκε αυστηρός μαζί μου, γι' αυτό και μου κανε εντύπωση που μου τον περιέγραφαν έτσι.... Έλεγε λοιπόν κρατώντας μου το χέρι: "εσύ θα είσαι ο επόμενος Γιάννης ...................;" (δεν έβαλα το επίθετο για λόγους ανωνυμίας). Και καμάρωνε!
Στην πραγματικότητα, ο παππούς μου ήταν ένας πολύ δύσκολος και μοναχικός άνθρωπος.... :-( Αυτά φυσικά τα έμαθα αργότερα πιο αντικειμενικά.... Ο πατέρας και ο παππούς ήταν δύο "πρότυπα" που ποτέ δεν μπόρεσα να φτάσω και ούτε πιστεύω ότι θα φτάσω ποτέ, διότι είμαι sui generis άνθρωπος... Χαράζω τη δική μου πορεία!
Όταν ήμουν μικρότερος, όμως, μόλις είχα τελειώσει την Α' Γυμνασίου, επειδή είχα πάρει 9 στα Αρχαία -στο τελευταίο διαγώνισμα- ο πατέρας μου μου είπε, τώρα που θα πάμε στο χωριό να μην πω ότι πήρα τέτοιο βαθμό διότι κανείς από τους προγόνους μας δε γράψανε κάτω από τη βάση! Μου' χε κακοφανεί πολύ θυμάμαι.. Όπως και το ότι, συγκρίνοντας μ' ένα γειτονόπουλο τότε τους τελικούς μέσους όρους εγώ είχα βγάλει παραπάνω... Και το έλεγα με περηφάνια κι ο πατέρας μου το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι στην ουσία όλα τα χρωστούσα στη μάνα μου, που με βοηθούσε και ήταν φιλόλογος! Ε λοιπόν, επειδή κι εγώ ένιωσα ότι το ποτήρι ξεχείλισε αποφάσισα, από την επόμενη χρονιά, να του δείξω τι σημαίνει να είσαι πραγματικά κακός μαθητής! Κι έτσι από του χρόνου έκανα μια τεράστια "κοιλιά" στα μαθήματα, μηδενός εξαιρουμένου! Ή μια άλλη φορά, που καθόμουν στο γραφείο του για να με βοηθήσει στα μαθηματικά, είχα ζωγραφίσει μια γυναίκα με κολάν και με την κοιλιά έξω στο πρόχειρο κι εκείνος το είδε.. Ακόμα θυμάμαι το οργισμένο βλέμμα που μου έριξε! Ένιωσα "βρώμικος" εκείνη τη στιγμή.... Όταν ήμουν 11 θυμάμαι, είχαμε πάει με τον πατέρα και τη μάνα μου στο "Ιασώ" για κάτι εξετάσεις. Εγώ τότε είχα συχνές στύσεις και θυμάμαι εκείνη τη στιγμή που η μάνα μου γέλασε, ενώ ο πατέρας μου με κοίταξε σα να έφταιγα εγώ ρε αδερφέ! Και άλλες φορές που το έβλεπε αυτό, μου είχε πει πρόσεξε με αυτό το πράγμα διότι θα το δει κανένα κορίτσι στο σχολείο και θα τα πει στον πατέρα του.... Τώρα που τα σκέφτομαι γελάω, αλλά τότε τα έπαιρνα στα σοβαρά...... Κακόμοιρος ο μπαμπάκας μου! Ήθελε να με κάνει "συμμορφωμένο" πολίτη, αλλά εγώ εξετράπην ούτως ή αλλιώς διότι έχω επεκταθεί ως ενήλικας στο χώρο του BDSM!!
Τέλος πάντων... Ο πατέρας μου δεν ήταν για να συζητάμε για γυναίκες, να φανταστείς περισσότερο ένιωθα άνεση να συζητάω με τη μάνα μου αυτά τα πράγματα παρά με εκείνον. Ακόμα δε μου' χει πει, να φανταστείς, τι έκανε και αν έκανε πριν το γάμο!
Δεν ήταν όμως οικογενειακό το πρόβλημα. Ίσα ίσα που στην οικογένεια ένιωθα ασφάλεια και αποδοχή, αν εξαιρέσεις το σεξουαλικό μου κομμάτι και τις άλλες μικρο- απαγορεύσεις, όσον αφορά την προσωπικότητά μου.. Με περιέβαλαν με αγάπη, συνολικά!
Πράγμα το οποίο δε συνέβαινε στον περίγυρο των συνομιλήκων μου..... Βέβαια είχα απομονωθεί κι εγώ κι αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα! Στα μάτια μου φάνταζαν "σκληροί" και "βάναυσοι"... Βρίζανε πολύ, κάνανε πράγματα που οι δικοί μου δε θα μου επιτρέπανε.... μεγάλωσα για ένα διάστημα με τη λογική του "άμα κάνεις αυτό είσαι το 'καλο' παιδί και τέλειωσε"... Στο σχολικό καθόμουν στην πρώτη θέση για να μη με ενοχλούν και παρόλα αυτά με πείραζαν και με κορόιδευαν, παιδιά μέχρι και 2 χρόνια μικρότερά μου! Αισθανόμουνα ξεφτίλας τότε και παρακαλούσα να μη μαθευτεί αυτό από τους συμμαθητές μου, διότι θα με οικτίραν που αφήνω τα μικρά να με κοροϊδεύουν! Τα υπόλοιπα νομίζω τα περιγράφω σε άλλο ποστ... Εν συντομία, "κλείστηκα" από τα 13-17, μετά έμπλεξα με τη θρησκεία και τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και τέλος, αφού αποσκίρτησα από κει, άρχισε η μεγάλη μου πορεία έως ότου βρω τον πραγματικό μου εαυτό..... Αυτός ο εαυτός δεν έχει να κάνει ούτε με τη μόρφωση, ούτε με την οικογένεια, ούτε με τίποτα...........
Πέρασα μεγάλο "λούκι" και έφτασα 28 χρονών, ώσπου να ξεμπλεχτώ λιγάκι κι αυτό αφού προηγήθηκε φαρμακευτική αγωγή τριών χρόνων! Ακόμα και σήμερα, κοιτώντας από μακριά αυτή την περίοδο, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Σιχαίνομαι την εφηβεία, ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου, μια περίοδος που δε θέλω να θυμάμαι αλλά που διαρκώς επανέρχεται στο προσκήνιο όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τις κοινωνικές "ελλείψεις" μου..... Σε αντίθεση με την παιδική που ήταν καλή! Μάλιστα υπάρχουν φορές που ευχόμουν να μείνω για πάντα παιδί, γιατί ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να περάσω αυτά που πέρασα! Αφού να φανταστείς, παλιότερα-έως και δύο χρόνια πριν, διότι τώρα όχι τόσο- έβλεπα παιδιά 13-14 χρόνων και αν με έβλεπαν αισθανόμουν ότι με κορόιδευαν, ενώ όταν συζητούσαν απομακρυνόμουν γιατί μου θυμίζαν καταστάσεις της προβληματικής και "σιχαμένης" αυτής ηλικίας!
Αυτά ήθελα να πω.....