Κακοποιημένο παιδί και διαπροσωπικές σχέσεις ενήλικα

[kutchunie]

Εγω δεν μπορω να πω οτι κακοποιηθηκα, μας παρειχαν ολα τα αναγκαια οι γονεις μας, ηθελαν σιγουρα να χαιρόμαστε, αλλα.... οπως το λεω εγω δεν το 'χαν! Ενα τυπικο ζευγαρι προξενιου που ειχε σαν προτεραιότητα απλα να μεγαλωσουμε χρονικα, να τελειωσουμε το σχολειο, να εχουμε φαι κτλ κτλ. Καμια σχεση με τους γονεις που γνωριζουν οτι οι λεπτομερειες θα καθορισουν την πορεια των παιδιων τους σαν ενηλικες. Την θεωρω σαν μια τυπικη ψυχροτητα, λιγες φορες ενοιωθες τη ζεστασια, ας πουμε δεν θυμαμαι μια αγκαλια του πατερα μου. Τονιζω ομως οτι δεν ηταν κακοι ανθρωποι.
Νομιζω οτι τωρα θα ημουνα πολυ χειροτερος, πιο προβληματικος, οπως θελετε πειτε το, εαν δεν επαιζε σημαντικο ρολο στη ζωη μου και των αδερφων μου, ο παππους μου. Ενας εξαιρετικος ΆΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαια, μεσω του οποιου διδαχθηκαμε ολοκληρα καλοκαιρια και γιορτες, τι σημαινει πραγματικη αγαπη, αγκαλια, χαρα και απολυτη ασφαλεια, να πετας απο χαρα που τον βλεπεις και να γελας μεσα σου ακομη και οταν νευριαζε. Να βλεπεις στα ματια του την χαρα, τα δακρυα, την ορεξη για ζωη, την συγχωρεση, να σου διδασκει την αυτοπεπειθηση, το νοημα της ζωης, ολα. Πραγματικα με καποια ξαδερφια μας τον θεωρουμε πατερα μας.
Καμια φορα απορω με τι κουραγιο ζουνε ανθρωποι που δεν εχουν μεγαλωσει σαν παιδια με ενα υπεροχο προτυπο εστω κι αν δεν ηταν ο πατερας και απο την αλλη ποσο τυχεροι ειναι οι ενηλικες που μεγαλωσαν με ενα τετοιο προτυπο πατερα 24/24ωρο μεχρι να ενηλικιωθουν.
Περιττο να σας πω οτι οση ωρα εγραφα αυτα εδω, δακρυσα.

Πολύ συγκινητικό το μήνυμά σου. Δεν μπορώ να απαντήσω εξ ονόματος όλων των κακοποιημένων ανθρώπων, αλλά θα σου πω για μένα. Εγώ δεν είχα κάποιο πρότυπο στο περιβάλλον που μεγάλωσα, γιθα να μπορώ να τον θαυμάζω, να λειτουργεί ως πρότυπο και να με κάνει ως παιδί να νοιώθω ασφάλεια, σταθερότητα, στοργή, αγάπη θαλπωρή. Ημουν σε γενικές γραμμές κακοποιημένο και παραμελημένο παιδί. Διψουσα όπως καταλαβαίνεις να νοιώσω όμορφα και αποδεκτή, και να νοιωσω αγάπη, ζεστασιά κλπ. Την θαλπωρή αυτή και την αγάπη την πατρική που μου έλειπαν την φαντασιωνόμουν, αγαπητέ συμφορουμίτη. Την φραντασιωνόμουν και έπλαθα σενάρια στο μυαλό μου, τα οποία τα ενστερνιζόμουν για να επιβιώνω. Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, ήμουν πεπεισμένη πως οι άνθρωποι που με μεγαλώνουν δεν ήταν οι βιολογικοί μου γονείς. Φανταζόμουν πως η κανονική μου μαμα είναι κάπου και με ψάχνει να με βρει και ήταν καλή και είχα τελοσπαντων εξειδανικευσει στο μυαλό μου την μητέρα μου την "κανοινική" και πίστευ6α πως κάποια στιγμή θα με έσωζε. Στην ουσία, το μόνο που εξυπηρετούσε όλο αυτό είναι να επιβιώνω σε δεδομένες χρονικές στιγμές, να παρηγορώ τον εαυτό μου ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα. Ως ενήλικη αυτό το παιδιάστικο σεναριο το χα ξεχάσει, όμως, η ανάγκη να με σώσει η φαντασιακή μητέρα μου, εμεινε ανεκπλήρωτη, οπότε άρχισαν να εμφανίζονται τάσεις αυτοκαταστροφής για να εκπληρωθεί το σενάριο σώσιμο και να νοιώσω πως τελικά είχα δίκιο, αξίζω κάτι και οι άνθρωποι αυτοί, που με κακοποιούσαν, είχαν άδικο να το κάνουν.
Για να απαντήσω και στην ερωτηση σου με τι κουράγιο ζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν μεγαλώσει με ένα υπέροχο πρότυπο, θα σου πω πως δεν ζουν. Είσαι σαν ενα κουφάρι, άδειος εντελώς. Δεν έχεις μάθει να αγαπας, δεν ξέρεις πως γίνεται, δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου για τίποτα και υποσυνείδητα έχεις τόσες πολλές απωθήσεις που δεν είσαι ο εαυτό σου, οι εκφράσεις σου δεν είναι δίκες σου, δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ουτε απεναντι στις αποφάσεις σου όντας καταστοφικός, αλλά ούτε και απέναντι στους άλλους αφού ούτε ξέρεις αν σου αξίζει μια συμπεριφορά, αλλά φοβάσαι και να το κάνεις έχοντας γαλουχηθεί ως θύμα.
Το καλό είναι όμως πως αφού έχεις επιβιώσει μέσα στην παράνοια και την σκληρότητα, με τις όποιες απώλειες, είναι σίγουρο πως αν αποφασίσεις πως το σώσιμό σου είναι προσωπική υπόθεση και θες να αναλάβεις την ευθύνη να το κανεις, απο θύμα δηλαδή να γίνεις το "αφεντικό" της ζωής σου, θα τα καταφέρεις.

[Mara.Z]

<<Treating Survivors of Childhood Abuse
Psychotherapy for
the Interrupted Life>>
MARYLENE CLOITRE
LISA R. COHEN
KARESTAN C. KOENEN




One of the more perplexing consequences of early life abuse is that attachment to an
abusive caretaker can be more powerful than that which occurs within nonabusive bonds.
Although this is a devastating consequence of abuse, it is not difficult to understand once
the dynamics of childhood abuse are understood. As Freyd (1996, p. 71) notes, “The child
is charged by life” to sustain the attachment to parents, and so to sustain him- or herself. A
vicious cycle that begins with the child’s inherent dependence on the parent is established.
In healthy circumstances, development progresses with increasing autonomy and
the prerequisite resources to succeed in this independence, all of which are supported by
the caretakers. However, autonomy is stymied in circumstances of abuse, because injury
and diminished capacity actually increase rather than decrease dependence. Research
with nonhuman species has shown that maltreatment actually increases attachment,
because the more an individual is injured or terrorized, the stronger his or her need for
protection and comforting. Allen (1995, p. 157) describes the bond in terms of a three-part
cycle: The worse the injury, the greater need for care and security, and so the tighter the
bond.
This dynamic operates with children under circumstances of intrafamilial abuse. The
children grow more helpless and less competent. Typically living in relative social isolation
and naïve to alternatives, the children continue to turn to their parents for help. In addition,
children assume that their parents have their best interests in mind, despite the
abuse. Frightened and confused, they are seeking safety and security; the provision of any
shred of care, affection, or attention will draw them closer to their parents.

ABUSE-GENERATED INTERPERSONAL SCHEMAS:
“TO BE ATTACHED MEANS TO BE ABUSED”
AND “ABUSE IS ONE WAY OF ATTACHING”

[GeorgeGr1]

Πολύ συγκινητικό το μήνυμά σου. Δεν μπορώ να απαντήσω εξ ονόματος όλων των κακοποιημένων ανθρώπων, αλλά θα σου πω για μένα. Εγώ δεν είχα κάποιο πρότυπο στο περιβάλλον που μεγάλωσα, γιθα να μπορώ να τον θαυμάζω, να λειτουργεί ως πρότυπο και να με κάνει ως παιδί να νοιώθω ασφάλεια, σταθερότητα, στοργή, αγάπη θαλπωρή. Ημουν σε γενικές γραμμές κακοποιημένο και παραμελημένο παιδί. Διψουσα όπως καταλαβαίνεις να νοιώσω όμορφα και αποδεκτή, και να νοιωσω αγάπη, ζεστασιά κλπ. Την θαλπωρή αυτή και την αγάπη την πατρική που μου έλειπαν την φαντασιωνόμουν, αγαπητέ συμφορουμίτη. Την φραντασιωνόμουν και έπλαθα σενάρια στο μυαλό μου, τα οποία τα ενστερνιζόμουν για να επιβιώνω. Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, ήμουν πεπεισμένη πως οι άνθρωποι που με μεγαλώνουν δεν ήταν οι βιολογικοί μου γονείς. Φανταζόμουν πως η κανονική μου μαμα είναι κάπου και με ψάχνει να με βρει και ήταν καλή και είχα τελοσπαντων εξειδανικευσει στο μυαλό μου την μητέρα μου την "κανοινική" και πίστευ6α πως κάποια στιγμή θα με έσωζε. Στην ουσία, το μόνο που εξυπηρετούσε όλο αυτό είναι να επιβιώνω σε δεδομένες χρονικές στιγμές, να παρηγορώ τον εαυτό μου ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα. Ως ενήλικη αυτό το παιδιάστικο σεναριο το χα ξεχάσει, όμως, η ανάγκη να με σώσει η φαντασιακή μητέρα μου, εμεινε ανεκπλήρωτη, οπότε άρχισαν να εμφανίζονται τάσεις αυτοκαταστροφής για να εκπληρωθεί το σενάριο σώσιμο και να νοιώσω πως τελικά είχα δίκιο, αξίζω κάτι και οι άνθρωποι αυτοί, που με κακοποιούσαν, είχαν άδικο να το κάνουν.
Για να απαντήσω και στην ερωτηση σου με τι κουράγιο ζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν μεγαλώσει με ένα υπέροχο πρότυπο, θα σου πω πως δεν ζουν. Είσαι σαν ενα κουφάρι, άδειος εντελώς. Δεν έχεις μάθει να αγαπας, δεν ξέρεις πως γίνεται, δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου για τίποτα και υποσυνείδητα έχεις τόσες πολλές απωθήσεις που δεν είσαι ο εαυτό σου, οι εκφράσεις σου δεν είναι δίκες σου, δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ουτε απεναντι στις αποφάσεις σου όντας καταστοφικός, αλλά ούτε και απέναντι στους άλλους αφού ούτε ξέρεις αν σου αξίζει μια συμπεριφορά, αλλά φοβάσαι και να το κάνεις έχοντας γαλουχηθεί ως θύμα.
Το καλό είναι όμως πως αφού έχεις επιβιώσει μέσα στην παράνοια και την σκληρότητα, με τις όποιες απώλειες, είναι σίγουρο πως αν αποφασίσεις πως το σώσιμό σου είναι προσωπική υπόθεση και θες να αναλάβεις την ευθύνη να το κανεις, απο θύμα δηλαδή να γίνεις το "αφεντικό" της ζωής σου, θα τα καταφέρεις.

Πραγματικα πολυ σκληρα αυτα που λες. Ξερεις ηδη οτι ειχα μια σχεση, την οποια εληξα εγω, αν και στην ουσια με οδηγησε εκει με πρωτογνωρη σκληρη τεχνικη για εμενα. Δεν μπορεις ισως να φανταστεις ποσο σκληρο μου φανηκε, πραγματικα πονεσα, με διελυσε για λιγο διαστημα, δεν μπορουσα να βρω εναν λογο που γινοταν αυτο. Δεν ειχα ιδεα για αυτα τα θεματα παιδικης κακοποιησης και οτι φτανουν ανθρωπο σε τετοιες ακραιες συμπεριφορες.
Η αληθεια ειναι οτι πλαγιως μου εδινε καποιες πληροφοριες, καποιο βιβλιο σχετικο που ειχε να το διαβασω, αλλα εγω τοτε τις εκλαμβανα οτι ηθελε να βελτιωθω εγω, οτι ειχα εγω το κυριως προβλημα (δεν το παιζω ο τελειος, διαβαζοντας εδω μεσα ανακαλυψα κι εγω διαφορα κενακια, εγινα καλυτερος).
Μου πεταγε ας πουμε οτι δεν περασε καλα παιδικα χρονια και εγω το μεταφραζα μεσα μου οκ, ενας ανθρωπος σαν εμενα που απλα δεν περασε καλα παιδικα χρονια. Δεν μπορουσα να συλλαβω το τεραστιο μεγεθος του προβληματος.

Πληροφοριακα σας λεω και εφοσον εμφανησιακως μας εκλύεται, δεν μπορειτε να φανταστειτε την ενταση της αγαπης που νοιωθουμε για εσας μετα καποιο διαστημα, ιδια με τη δικη μας ζωη. Αντε τωρα αυτος ανθρωπος να αρχισει να σε υποτιμαει συστηματικα ανευ σοβαρου λογου, η συγχιση και η θλιψη σε ολο της το μεγαλειο!

[kutchunie]

<<Treating Survivors of Childhood Abuse
Psychotherapy for
the Interrupted Life>>
MARYLENE CLOITRE
LISA R. COHEN
KARESTAN C. KOENEN

One of the more perplexing consequences of early life abuse is that attachment to an
abusive caretaker can be more powerful than that which occurs within nonabusive bonds.
Although this is a devastating consequence of abuse, it is not difficult to understand once
the dynamics of childhood abuse are understood. As Freyd (1996, p. 71) notes, “The child
is charged by life” to sustain the attachment to parents, and so to sustain him- or herself. A
vicious cycle that begins with the child’s inherent dependence on the parent is established.
In healthy circumstances, development progresses with increasing autonomy and
the prerequisite resources to succeed in this independence, all of which are supported by
the caretakers. However, autonomy is stymied in circumstances of abuse, because injury
and diminished capacity actually increase rather than decrease dependence. Research
with nonhuman species has shown that maltreatment actually increases attachment,
because the more an individual is injured or terrorized, the stronger his or her need for
protection and comforting. Allen (1995, p. 157) describes the bond in terms of a three-part
cycle: The worse the injury, the greater need for care and security, and so the tighter the
bond.
This dynamic operates with children under circumstances of intrafamilial abuse. The
children grow more helpless and less competent. Typically living in relative social isolation
and naïve to alternatives, the children continue to turn to their parents for help. In addition,
children assume that their parents have their best interests in mind, despite the
abuse. Frightened and confused, they are seeking safety and security; the provision of any
shred of care, affection, or attention will draw them closer to their parents.

ABUSE-GENERATED INTERPERSONAL SCHEMAS:
“TO BE ATTACHED MEANS TO BE ABUSED”
AND “ABUSE IS ONE WAY OF ATTACHING”

Αλήθεια είναι όλα αυτά. Το είχα αναφέρει πως μετά από κακοποιήσεις είχα μεν στο νου μου πως δεν ηταν οι βιολογικοι μου γονεις αυτοί που με μεγάλωναν,αλλά κάποιοι "καλοί" ανθρωποι που με λυπήθηκαν και δε με αφηναν μονη μου και προσπαθούσα πάντα να γινω καλή, επομένως και διεκδικούσα την μη βία αλλά, και πλαγίως ηθελα την αποδοχή.

Βέβαια, ουσιαστικά σχέδιο δρασης δεν υπήρχε. Πως να γίνω "καλή" αφου η πραγματικότητα αργότερα μου έδειξε πως η βία που εκδηλώθηκε δεν ήταν αποτέλεσμα του πόσο "κακή" ήμουν εγώ αλλά του πόσο διαστροφικοί ανθρωποι ήταν οι γεννήτορές μου. Επίσης, όταν δεν υπάρχει λογική, δεν μπορεί να υπάρξει και πρότυπο του "καλοί" ανθρώπου. Πχ μπορεί την άνοιξη να ετρωγα ξυλο επειδή με επιανε αλλεργεία και φτερνιζόμουν ασταμάτητα και δεν αφηνα τον πατέρα μου να κοιμηθεί ή τον εκνεύριζε ο ήχος. Οπότε κακός είναι ο άνθρωπος που έχει αλλεργεία; και πως γινεται καλά ενας αλλεργικός για να είναι και καλός; παράνοια....

Αν δεν αντιληφθείς εγκαίρως ότι μάλλον δεν εκανες εσυ το λάθος, αν δεν αρχισεις να αποκαθυλώνεις τους γονεις και να επανμαπροσδιορίζεις την αξία τους ως παιδαγωγούς αλλά και την δική σου θέση ως οντότητα στο ρόλο του παιδιού, θα το αναπαράγεις ακόμα και αν εχεις μισησει τους γονεις σου. Σε κάθε αποφαση θα είναι εκει να δρουν μεσα από εσένα.

[kutchunie]

Πραγματικα πολυ σκληρα αυτα που λες. Ξερεις ηδη οτι ειχα μια σχεση, την οποια εληξα εγω, αν και στην ουσια με οδηγησε εκει με πρωτογνωρη σκληρη τεχνικη για εμενα. Δεν μπορεις ισως να φανταστεις ποσο σκληρο μου φανηκε, πραγματικα πονεσα, με διελυσε για λιγο διαστημα, δεν μπορουσα να βρω εναν λογο που γινοταν αυτο. Δεν ειχα ιδεα για αυτα τα θεματα παιδικης κακοποιησης και οτι φτανουν ανθρωπο σε τετοιες ακραιες συμπεριφορες.
Η αληθεια ειναι οτι πλαγιως μου εδινε καποιες πληροφοριες, καποιο βιβλιο σχετικο που ειχε να το διαβασω, αλλα εγω τοτε τις εκλαμβανα οτι ηθελε να βελτιωθω εγω, οτι ειχα εγω το κυριως προβλημα (δεν το παιζω ο τελειος, διαβαζοντας εδω μεσα ανακαλυψα κι εγω διαφορα κενακια, εγινα καλυτερος).
Μου πεταγε ας πουμε οτι δεν περασε καλα παιδικα χρονια και εγω το μεταφραζα μεσα μου οκ, ενας ανθρωπος σαν εμενα που απλα δεν περασε καλα παιδικα χρονια. Δεν μπορουσα να συλλαβω το τεραστιο μεγεθος του προβληματος.

Πληροφοριακα σας λεω και εφοσον εμφανησιακως μας εκλύεται, δεν μπορειτε να φανταστειτε την ενταση της αγαπης που νοιωθουμε για εσας μετα καποιο διαστημα, ιδια με τη δικη μας ζωη. Αντε τωρα αυτος ανθρωπος να αρχισει να σε υποτιμαει συστηματικα ανευ σοβαρου λογου, η συγχιση και η θλιψη σε ολο της το μεγαλειο!

Βασικά είναι εξάρτηση αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω αν είναι αγάπη. Η κακοποιημένη γυναίκα, πιστεύω πως είναι ιντριγκα για τον αντρα λόγω ενστικτων. Ο άντρας είναι αυτός που η κοινωνία τον θέλει τον "δυνατο" της υπόθεσης, αυτόν που σώζει ας πουμε. Υποσυνείδητα πιστεύω πως γίνεται εμμονή η αγάπη αυτή για τον αντρα γιατί το να "σωσει" μια κοπέλα από τέτοιες νοητικές εργασίες είναι ίσο με την απόλυτη επιβεβαίωση που μπορεί να λάβει για την ανδρική του υπόσταση. Γι αυτό καταντά και κάπως χειριστικό από ένα σημείο και μετά "ή θα γίνεις καλά 'η δεν σε αγαπώ πια".
Από την άλλη, σκέψου και το εξής. Ένα άτομο που έχει "αγαπηθεί" από τους γονεις του κακοποιητικά, κακοποιητικά θα αγαπάει. Το να σε υποτιμάει μπορεί να το θεωρει και πράξη αγάπης. Είναι λίγο μπερδεμένο γενικότερα να το ταξινομήσεις και να το ερμηνεύσεις, πάντως ο κακοιημένος άνθρωπος, όντως είναι ένα αίνιγμα.

[Mara.Z]

Ένα άτομο που έχει "αγαπηθεί" από τους γονεις του κακοποιητικά, κακοποιητικά θα αγαπάει. Το να σε υποτιμάει μπορεί να το θεωρει και πράξη αγάπης.

οπως και ο κακοποιητης <<αγαπαει>> κακοποιητικα. Και την κακοποιηση τη θεωρει αγαπη. αποδειξη αγαπης.
Πιστευω οτι μονο ο θανατος διαλυει μια τετοια προσκολληση-εξαρτηση.

Παντως Kutchunie εγω δεν θεωρω οτι αγαπαω κακοποιητικα. Ψυχαναγκαστικα ναι! Εμμονικα ναι! αλλα δε νομιζω οτι κανω κακο στον αλλο. Στον εαυτο μου μπορει...
Και οσες φορες εχω πληγωσει, το εχω κανει γιατι πρωτα εγω πληγωθηκα απο μια αδικη συμπεριφορα τους.

[GeorgeGr1]

Λοιπον χθες μεχρι αργα διαβαζοντας εδω και για τον "καθρεπτη του εαυτου μας", εκτυλιχθηκαν σκεψεις και σκηνες ζωντανες στο μυαλο μου, ταυτοποιησης υποτιμητικων συμπεριφορων της κοπελας με συμπεριφορες του πατερα μου οπως και καποιων λιγων συμμαθητων στο σχολειο οταν μετακομισαμε Αθηνα οπου λιγο ο καινουριος λιγο η επαρχιωτικη προφορα ηταν αρκετα.
Μη φανταστειτε τιποτα ακραιο, μικρουποτιμησεις περιστασιακα, που ενω ολοι οι υπολοποι στον περιγυρο μου ηταν σχεσεις που διναμε και λαβαιναμε αγαπη, οι υποτιμησεις αυτες μου καθονταν ασχημα και βαρια μεσα μου, αλλα δεν αντιδρουσα. Το κυριο προβλημα ηταν απο τον πατερα μου οπου αυτο εφερε και καποιους αλλους στη συνεχεια.
Ειμαι δηλαδη ενας ανθρωπος που γενικως οι σχεσεις με τους ανθρωπους ειναι πολυ καλες με αγαπη αλληλοβοηθεια κτλ, αλλα καπου μεσα μεσα μπαινει σφηνα καποιος που θα με υποτιμησει, θα νοιωσω το ιδιο ενοχλητικο συναισθημα αλλα για ενα περιεργο λογο αν τυχει και ειναι γνωστος μου δεν θα αντιδρασω, συνηθως θα τον λυπηθω ισως σαν εσωτερικη αντιδραση, θα αποφυγω τον τσακωμο. Νοιωθω θυμο μερικες φορες με το εαυτο μου που δεν το εβαλα στη θεση του.

Ερχεται μετα το τελειωμα του παζλ αυτης της σχεσης, οπου στην ουσια κουμπωσαμε ο ενας στον αλλο. Οπως μου ειχε πει καποια στιγμη σε ωραια φαση, νοιωθω οικεια, αλληλοσυμπληρωνουμε ο ενας τον αλλο, αλλα σιγουρα της εκανε εντυπωση το οτι δεν την εβρισα ουτε την χτυπησα. Εγω ενοιωθα περιεργως οικεια οταν με υποτιμουσε και γινοταν συχνα κρατωντας μια ουδετερη σταση οπως κρατουσα καποτε, και τελεια οταν ηταν στις καλες της, παλι συχνα, γιατι μου θυμιζε πχ τον παππου μου.
Ποιο ειναι κατα τη γνωμη σας το προφιλ της?

Να προσθεσω οτι μετα απο αυτες τις σκεψεις ενοιωσα περιφημα, γαληνια, ειδα τον εαυτο μου καταφατσα τοσο γυμνο για πρωτη φορα στη ζωη μου.
Σημερα νοιωθω μια περιεργη ελευθερια σαν να γεμισα ενα κενο που υπηρχε μεσα μου και εκρυβα. Νοιωθω οτι βγηκα νικητης απο μια μαχη που εδινα μεσα μου τους τελευταιους 5 μηνες, ειδικα τους 2 τελευταιους που εφυγα.
Δεν νομιζω να δεχτω τετοια επικριτικη συμπεριφορα πλεον, μαλλον δεν θα το επιτρεψω να συμβει καν.
Νοιωθω οτι ξερω που παταω.
Το κυριοτερο ειναι οτι δεν τη μισω αλλα την αγαπαω πλεον, ετσι μου βγαινει, ισως για το καλο που μου εκανε. Μονο που για να ξανακουμπωσουμε πλεον μαζι θα πρεπει πρωτα να βρει τον δικο της εαυτο.

[kutchunie]

οπως και ο κακοποιητης <<αγαπαει>> κακοποιητικα. Και την κακοποιηση τη θεωρει αγαπη. αποδειξη αγαπης.
Πιστευω οτι μονο ο θανατος διαλυει μια τετοια προσκολληση-εξαρτηση.

Παντως Kutchunie εγω δεν θεωρω οτι αγαπαω κακοποιητικα. Ψυχαναγκαστικα ναι! Εμμονικα ναι! αλλα δε νομιζω οτι κανω κακο στον αλλο. Στον εαυτο μου μπορει...
Και οσες φορες εχω πληγωσει, το εχω κανει γιατι πρωτα εγω πληγωθηκα απο μια αδικη συμπεριφορα τους.

Δε νομίζω πως ο θανατος του γονεα μπορεί να σταματησει δικές μας νοητικές εργασίες που να μας κάνουν τους ιδιους κακοποιητικούς. Αποψή μου. Νομίζω ότι το κλειδι είναι να ξαναμάθεις από την αρχη τον εαυτό σου, να πεις είμαι αυτή με τα προτερειματα και τα ελλατωματα μου μου ταιριαζουν αυτά τα πραγματα και θελω αυτά από την ζωή μου.

Ναι ισως να μην εισαι κακοποιητική, δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Εγώ θεωρώ πως υπήρξα αν και όταν γινοταν θεωρουσα πως ημουν και θυμα

[Mara.Z]

Δε νομίζω πως ο θανατος του γονεα μπορεί να σταματησει δικές μας νοητικές εργασίες που να μας κάνουν τους ιδιους κακοποιητικούς. Αποψή μου. Νομίζω ότι το κλειδι είναι να ξαναμάθεις από την αρχη τον εαυτό σου, να πεις είμαι αυτή με τα προτερειματα και τα ελλατωματα μου μου ταιριαζουν αυτά τα πραγματα και θελω αυτά από την ζωή μου.

Ναι ισως να μην εισαι κακοποιητική, δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Εγώ θεωρώ πως υπήρξα αν και όταν γινοταν θεωρουσα πως ημουν και θυμα

Nα επαναπροσδιοριστεις, εννοεις! Ναι σιγουρα, να επανεφευρεις τον εαυτο σου....
η απωλεια βοηθαει στο να εδραιωσεις τα ορια σου, να αποστασιοποιηθεις, να δεις τα πραγματα απο την απεξω μερια σαν ψυχρος παρατηρητης....εμενα προσωπικα η μανα μου με ειχε καπελωσει κοινωνικα στην περιοχη που μεναμε, εβαζε λογια σε μενα εναντιον αλλων και στους αλλους λογια εναντιον μου....ουσιαστικα μου ειχε κοψει τα ποδια ολο αυτο. Ε τωρα μπορεσα να δω τα πραγματα στις σωστες τους διαστασεις.
Και το αλλο ειναι οτι οταν κανω κατι δεν νιωθω τις ενοχες και τις τυψεις που θα με εκανε να νιωσω αν ζουσε...δεν της αρεσε ποτε κατι οπως το εκανα...πχ ξεκινουσα να κανω κατι και ηταν ελεγε παρα πολυ νωρις οποτε να περιμενω, αλλιως ημουν τεμπελα. Την ακουγα. Και οταν περνουσαν τα χρονια και η φαση δεν εξελισσοταν οπως ηθελε, και της ζητουσα το λογο, δεν παραδεχοταν το λαθος της, δεν παραδεχοταν οτι εκανα αυτο που ηθελε αλλα με κατηγορουσε κι απο πανω που εκανα αυτο που ηθελε γιατι ημουν τεμπελα....ο απολυτος παραλογισμος...

[kutchunie]

Nα επαναπροσδιοριστεις, εννοεις! Ναι σιγουρα, να επανεφευρεις τον εαυτο σου....
η απωλεια βοηθαει στο να εδραιωσεις τα ορια σου, να αποστασιοποιηθεις, να δεις τα πραγματα απο την απεξω μερια σαν ψυχρος παρατηρητης....εμενα προσωπικα η μανα μου με ειχε καπελωσει κοινωνικα στην περιοχη που μεναμε, εβαζε λογια σε μενα εναντιον αλλων και στους αλλους λογια εναντιον μου....ουσιαστικα μου ειχε κοψει τα ποδια ολο αυτο. Ε τωρα μπορεσα να δω τα πραγματα στις σωστες τους διαστασεις.
Και το αλλο ειναι οτι οταν κανω κατι δεν νιωθω τις ενοχες και τις τυψεις που θα με εκανε να νιωσω αν ζουσε...δεν της αρεσε ποτε κατι οπως το εκανα...πχ ξεκινουσα να κανω κατι και ηταν ελεγε παρα πολυ νωρις οποτε να περιμενω, αλλιως ημουν τεμπελα. Την ακουγα. Και οταν περνουσαν τα χρονια και η φαση δεν εξελισσοταν οπως ηθελε, και της ζητουσα το λογο, δεν παραδεχοταν το λαθος της, δεν παραδεχοταν οτι εκανα αυτο που ηθελε αλλα με κατηγορουσε κι απο πανω που εκανα αυτο που ηθελε γιατι ημουν τεμπελα....ο απολυτος παραλογισμος...

Δεν ξερω αν ειναι "ανακαινιση" τυπου το να σε γνωρισεις. Ολα οσα θες νομιζω πως παντα ειναι εκει απλα δεν εισαι σε θεση να τα αναγνωρισεις, να τα επιλεξεις.

Απο ιστοριες παραλογου εχω κι εγω πολλες τετοιες, τομους γεμιζουμε με τετοια Μαρα.Απλως απο ενα σημειο και μετα επαψα να σκεφτομαι ολα αυτα τα παραλογα. Καλως η κακως οι γονεις μσς εκαναν τις επιλογες τους κ μοιραια καθορισαν καταστρεπτικα καποια κομματια μας. Απο κει και πέρα ποιες ειναι οι δικες μου επιλογες και πως θα αντιμετωπισω ολα αυτα ηταν το σημαντικό κι εκει εδωσα την ενεργεια μου. Δεν ξεχασα ουτε συγχωρεσα. Αλλα προσπαθω να προχωραω εποικοδομητικα

[Mara.Z]

Δεν ξερω αν ειναι "ανακαινιση" τυπου το να σε γνωρισεις. Ολα οσα θες νομιζω πως παντα ειναι εκει απλα δεν εισαι σε θεση να τα αναγνωρισεις, να τα επιλεξεις.

ειναι το να κανω πραγματα που μου αρεσουν επειδη τα επιλεγω και δε νιωθω ενοχες που τα κανω...