Κακοποιημένο παιδί και διαπροσωπικές σχέσεις ενήλικα

[kutchunie]

Πως ενας ενήλικας που έχει κακοποιηθεί ως παιδί αντιμετωπίζει τις διαπροσωπικές του σχέσεις? Μπορεί το τραύμα της κακοποίησης να τον αφήσει να χτίζει σχέσεις αληθινές με το περιβάλλον του ή πάντα θα είναι το κακοποιημένο παιδί που θα ψάχνει το ανεκπλήρωτο της παιδικής του ηλικίας σε συναναστροφές ερωτικές ή φιλικές (εξαιρώ τις επαγγελματικές γιατι είναι κατά κανόνα πιο τυπικές, αλλά κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο)?

[Mara.Z]

Πως ενας ενήλικας που έχει κακοποιηθεί ως παιδί αντιμετωπίζει τις διαπροσωπικές του σχέσεις?

Ψαχνοντας για επιβεβαιωση, αποδοχη και αναγνωριση??

[kutchunie]

Ψαχνοντας για επιβεβαιωση, αποδοχη και αναγνωριση??

Οτιδήποτε. Μπορει ε΄σύ να ψάχνεις αυτό εγω τον κακοποιητικο πατερα κάποιος άλλος να ήθελε να βγάλει την κακοποιηση που δεχτηκε με το να γινει ο ιδιος κακοποιητικός. ελεύθερο είναι το θέμα, πάντως πριν το οτιδήποτε, θα ήταν καλο να μας ορίσει ο κάθε χρήστης τι θεωρει φιλία τι θεωρεί ερωτική σχεση κτλ. γιατί και το τι θελει ο καθενας από μια σχέση ποικίλει και θα χαθούμε αν θεωρήσουμε την φιλία ή τον ερωτικό δεσμό κοινή βάση.

[Mara.Z]

Μπορεί το τραύμα της κακοποίησης να τον αφήσει να χτίζει σχέσεις αληθινές με το περιβάλλον του ή πάντα θα είναι το κακοποιημένο παιδί που θα ψάχνει το ανεκπλήρωτο της παιδικής του ηλικίας σε συναναστροφές ερωτικές ή φιλικές (εξαιρώ τις επαγγελματικές γιατι είναι κατά κανόνα πιο τυπικές, αλλά κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο)?

Αν δεν εχει μπει στο ρολο του θυματος ή δεν εχει ταυτιστει με ταμπελα, μπορει να χτιζει σχεσεις αληθειας γιατι ακριβως τις εχει στερηθει. Μονο που σκεφτεται πολυ περισσοτερο απο οσο σκεφτεται ενας μη κακοποιημενος, και ισως δισταζει...
Αυτο το πιστευω απολυτα, οτι ο ενηλικας που κακοποιηθηκε σαν παιδι, δεν φερεται ποτε επιπολαια ή παρορμητικα.

[Diana1982]

Πρώτα απ'όλα πρέπει με κάποια αφορμή να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κλάψεις τα δάκρυα που μπορεί να μην έχεις κλάψει.
Κάπως έτσι τελειώνει το πένθος και κάπως έτσι έρχεται σιγά-σιγά η αποδοχή και η θεραπεία του κακοποιημένου παιδιού!

[Mara.Z]

θα ήταν καλο να μας ορίσει ο κάθε χρήστης τι θεωρει φιλία τι θεωρεί ερωτική σχεση κτλ.

Για μενα φιλια είναι να σχετιζομαι με ενα ατομο, γυναικα ή αντρα, που εχουμε κοινα στοιχεια στο χαρακτηρα μας, μιλαμε, λεμε την καθημερινοτητα μας, γελαμε, λεμε τον πονο μας, νιωθουμε οτι ο αλλος μας νιωθει και ξερουμε οτι οποια ωρα χρειαστουμε κατι, αυτος ο φιλος θα ειναι παντα εκει.
Η ερωτικη σχεση εχει αλλο μηκος κυματος. Ειναι συναισθημα που σου παιρνει τα μυαλα, χημεια, αλληλοσυμπληρωση, κουμπωμα σε ολα τα επιπεδα, σωματικο-ψυχικο-συναισθηματικο. Ειναι ενεργεια και βιωματα που σε γεμιζουν. Αν με ρωτησεις τι θελω εγω απο μια ερωτικη σχεση ειναι 1ον οσα ηδη εγραψα και 2ον να με εμπνεει να γινομαι καλυτερη, να μου δινει δηλαδη κινητρα.

παντως Kutchunie καπου διαβαζα οτι ερωτευομαστε τον συντροφο που ασυνειδητα μας δημιουργει τα ιδια συναισθηματα που μας δημιουργουσε και ο πατερας μας.

[Ελινάκι]

Χωρίς να είμαι βέβαια ειδική, θεωρώ ότι η επιλογή των διαπροσωπικών σχέσεων είναι σε όλες τις περιπτώσεις σημαντικό ζήτημα. Πόσο μάλλον σε άτομα που βίωσαν ένα τραυματικό παρελθόν. Οφείλουμε αρχικά να σεβόμαστε τον εαυτό μας με όλες τις (χρυσές) πληγές που μπορεί να έχει, και να έχουμε ατομα γύρω μας που έχουν την ωριμότητα να φέρονται με λογική και τονίζω ξανά τον σεβασμό. Αυτό το λέω γιατί εγώ έζησα κάποια φλασμπακς από άτομα που δεν μου φέρθηκαν όπως ζητούσα. Που μου θύμισαν μέσω συμπεριφορών τους, πραγματα που με πονούσαν. Και αυτό δικό μου λάθος και μόνο που το δέχτηκα. Επειτα δεν θεωρώ ότι το παρελθον έχει τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να καταστρέψει το μέλλον. Το αύριο είναι μια νέα μέρα που έχει να μας δώσει νέα πράγματα, νέους ανθρώπους, νέες προσδοκίες και όνειρα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο,τι πληγή κι αν κουβαλαμε υπαρχουν οπωσδήποτε τρόποι να την επουλώσουμε. Αρκεί φυσικά να έχουμε την θέληση.

[kutchunie]

Αν δεν εχει μπει στο ρολο του θυματος ή δεν εχει ταυτιστει με ταμπελα, μπορει να χτιζει σχεσεις αληθειας γιατι ακριβως τις εχει στερηθει. Μονο που σκεφτεται πολυ περισσοτερο απο οσο σκεφτεται ενας μη κακοποιημενος, και ισως δισταζει...
Αυτο το πιστευω απολυτα, οτι ο ενηλικας που κακοποιηθηκε σαν παιδι, δεν φερεται ποτε επιπολαια ή παρορμητικα.

Χμμμ... Μπορεί να έχει μπει στο ρόλο του θύματος και να μην το συνειδητοποιεί. Πχ εγώ όταν με κακοποιούσαν μικρή, από φόβο σκεφτόμουν τι ηθελαν να ακούσουν οι γονείς μου, το έλεγα ως κατάθεση μεταμέλειας ας πουμε και σταματούσε η κακοποίηση. Αυτό το μοτίβο το επανέλαβα αργότερα στην ενήλικη ζωή, γιατί πολύ απλά δεν ηξερα τι ήθελα αφού ΄τις επιθυμίες τις δικές μου είχα εκπαιδευτεί να τις θάβω και οι επιλογές μου δεν γινοταν με κριτήριο τις επιθυμίες τις δικές μου, αλλά τις κατά την κρίση μου βέλτιστες επιλογές του άλλου. Ούτε καν περνουσε από το μυαλό μου τι θέλω, ο μηχανισμός επιλογής δεν ήταν με βάση ποια κατασταση θα δημιουργούσε ηδονή για εμένα αλλά ποια κατασταση θα δημιουργούσε ηδονή σε φίλο γκομενο κτλ ώστε να υπάρχει εικονική ταύτιση και επομένως αποδοχή. Με άλλα λόγια εξηγώ πως ημουν θύμα κακοποίησης του ιδιου μου του εαυτού ως ενήλικη με καθαρό κίνητρο να νοιώσω αποδοχή και να χτίσω σχέσεις "αληθινες" που όπως πολύ καλά εξηγείς Μάρα είναι και για εμένα "η πρέζα" του κακοποιημένου.
Αυτό με τον δισταγμό που λες υπάρχει. Δεν ξέρω αν είναι το ότι δεν εμπιστευόμαστε ευκολα γενικότερα ή αν είναι θεμα αυτοεκτίμησης, αλλά ισχύει. Και πλέον δεν ξέρω αν ο κακοποιημένος είναι πιο όριμος, ξέρω όμως σιγουρα πως αυτό το overthinking δεν είναι αποδοτικό γιατί εγώ τουλάχιστον, εχανα και ωραίες στιγμες και στην τελική η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι εντελώς απρόβλεπτη. Μπορεί καποιος με αγνές προθέσεις να φέρεται σκληρά και κάποιος πονηρος να είναι μελιστάλακτος.
Ωραία απάντηση

[kutchunie]

Πρώτα απ'όλα πρέπει με κάποια αφορμή να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κλάψεις τα δάκρυα που μπορεί να μην έχεις κλάψει.
Κάπως έτσι τελειώνει το πένθος και κάπως έτσι έρχεται σιγά-σιγά η αποδοχή και η θεραπεία του κακοποιημένου παιδιού!

Δεν ξέρω αν ισχύει και πολύ αυτό Ντιάνα. Το κακοποιημένο άτομο κλαίει πάρα πολύ και πρίν και μετά την κακοποιηση. Αυτό που χρειαζεται ένα κακοποιημένο άτομο είναι να απενοχοποιηθεί, να αποδεχτεί ότι υπήρξε θύμα και να αποβάλει την ηττοπάθεια για να βρει τον εαυτό του και να τον αγαπησει. Ο κακοποιημένος είναι θύμα, αδύναμος, η μιζέρια είναι η 2η φύση του. Η δυναμικότητα, η πρωτοβουλία και η δραστηριοποίηση θα σε κάνει να νοιώσεις κυριος του εαυτού σου. Αυτά από προσωπική πείρα

[kutchunie]

Χωρίς να είμαι βέβαια ειδική, θεωρώ ότι η επιλογή των διαπροσωπικών σχέσεων είναι σε όλες τις περιπτώσεις σημαντικό ζήτημα. Πόσο μάλλον σε άτομα που βίωσαν ένα τραυματικό παρελθόν. Οφείλουμε αρχικά να σεβόμαστε τον εαυτό μας με όλες τις (χρυσές) πληγές που μπορεί να έχει, και να έχουμε ατομα γύρω μας που έχουν την ωριμότητα να φέρονται με λογική και τονίζω ξανά τον σεβασμό. Αυτό το λέω γιατί εγώ έζησα κάποια φλασμπακς από άτομα που δεν μου φέρθηκαν όπως ζητούσα. Που μου θύμισαν μέσω συμπεριφορών τους, πραγματα που με πονούσαν. Και αυτό δικό μου λάθος και μόνο που το δέχτηκα. Επειτα δεν θεωρώ ότι το παρελθον έχει τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να καταστρέψει το μέλλον. Το αύριο είναι μια νέα μέρα που έχει να μας δώσει νέα πράγματα, νέους ανθρώπους, νέες προσδοκίες και όνειρα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο,τι πληγή κι αν κουβαλαμε υπαρχουν οπωσδήποτε τρόποι να την επουλώσουμε. Αρκεί φυσικά να έχουμε την θέληση.

Αυτό που λες είναι σημαντικό. Θεωρώ πως ο καταναγκασμός να συναντήσουμε ξανα τον κακοποιητη αν και πονάει είναι πολύ μεγάλο δωρο γιατί με το να βιώσουμε ως ενηλικες και συνειδητοποιημένα μια σχεδόν ιδια συμπεριφορά, μπορεί να μας βοηθήσει να αποενοχοποιηθούμε. Πχ αυτοί που σου θυμησαν πράγματα που σε πονούσαν, δε σε βοήθησαν να εκτιμήσεις τον εαυτό σου και να πεις ότι η θεση μου στα πραγματα που με πονούσαν δεν ηταν αυτή που μου άξιζε, ουτε τότε ούτε τώρα, πρέπει να αλλάξω χ πράγματα για να βρεθώ στη θέση που μου αξίζει.
Το παρελθόν, ειδικά στην παιδική ηλικία όχι απλώς έχει μεγάλη δυναμη, αλλά σε ορίζει. Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται στο 1ο ετος της ζωης και εξελίσσεται μέχρι την ηλικία των 5 λένε οι ψυχολόγοι και το πιστεύω, γιατί το συνειδητοποίησα μέσω της ψυχοθεραπείας. Αλλά σαφώς αν υπάρχει θέληση, μπορούμε να φτιάξουμε πραγματα

[kutchunie]

Για μενα φιλια είναι να σχετιζομαι με ενα ατομο, γυναικα ή αντρα, που εχουμε κοινα στοιχεια στο χαρακτηρα μας, μιλαμε, λεμε την καθημερινοτητα μας, γελαμε, λεμε τον πονο μας, νιωθουμε οτι ο αλλος μας νιωθει και ξερουμε οτι οποια ωρα χρειαστουμε κατι, αυτος ο φιλος θα ειναι παντα εκει.
Η ερωτικη σχεση εχει αλλο μηκος κυματος. Ειναι συναισθημα που σου παιρνει τα μυαλα, χημεια, αλληλοσυμπληρωση, κουμπωμα σε ολα τα επιπεδα, σωματικο-ψυχικο-συναισθηματικο. Ειναι ενεργεια και βιωματα που σε γεμιζουν. Αν με ρωτησεις τι θελω εγω απο μια ερωτικη σχεση ειναι 1ον οσα ηδη εγραψα και 2ον να με εμπνεει να γινομαι καλυτερη, να μου δινει δηλαδη κινητρα.

παντως Kutchunie καπου διαβαζα οτι ερωτευομαστε τον συντροφο που ασυνειδητα μας δημιουργει τα ιδια συναισθηματα που μας δημιουργουσε και ο πατερας μας.

Ναι, ισχύει και για τα αγορια ισχύει κάτι αντίστοιχο και έχει να κάνει με το οιδιπόδιο και πως το ξεπερνάει το κάθε παιδι και αν το ξέπεράσει, στην παιδική ηλικία, 2 - 3 ετών δλδ.

[Ελινάκι]

Αυτό που λες είναι σημαντικό. Θεωρώ πως ο καταναγκασμός να συναντήσουμε ξανα τον κακοποιητη αν και πονάει είναι πολύ μεγάλο δωρο γιατί με το να βιώσουμε ως ενηλικες και συνειδητοποιημένα μια σχεδόν ιδια συμπεριφορά, μπορεί να μας βοηθήσει να αποενοχοποιηθούμε.

Θα έλεγα ότι μάλλον η ίδια η επανάληψη του γεγονότος με έκανε να συνειδητοποιήσω παρά η λίγο μεγαλύτερη ηλικία. Αποδέχτηκα καταστάσεις που με έκαναν ευάλωτη, τις αναγνώρισα και τις αντιμετώπισα κατάματα, γιατί όσο να ναι βίωνα μια άρνηση. Αργά ή γρήγορα θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε 'ελεύθεροι' τους ανθρώπους γύρω μας. Και εμείς που μπήκαμε και λίγο σε αυτό το τρυπάκι είμαστε τα καλύτερα παιδιά


Φιλικά. Σ ευχαριστώ για το σχόλιο και τις πληροφορίες.

[Mara.Z]

Μπορεί να έχει μπει στο ρόλο του θύματος και να μην το συνειδητοποιεί. Πχ εγώ όταν με κακοποιούσαν μικρή, από φόβο σκεφτόμουν τι ηθελαν να ακούσουν οι γονείς μου, το έλεγα ως κατάθεση μεταμέλειας ας πουμε και σταματούσε η κακοποίηση.

εγω παλι στις φαντασιες της μανας μου απαντουσα οχι, επεφτε το ξυλο οποτε αναγκαστικα ελεγα ναι γιατι αλλιως δεν σταματουσε, και μετα οταν ηρεμουσε δεν ξερω τι με επιανε, ενοχες που δεν αντεξα να υποστηριξω την αληθεια? και την προκαλουσα πολυ ασχημα οποτε παλι επεφτε ξυλο...και ενιωθα οτι αυτη τη φορα το αξιζα το ξυλο...
Ολο αυτο ξερεις που μου εκανε κακο κοινωνικα? εγινα αποτομη, μιλαω πολλες φορες εξω απο τα δοντια, και πρεπει να προσπαθησω να μιλαω πιο διπλωματικα. Εγινα πολυ φιλοτιμη επισης, και διαφανη, δηλαδη φαινομαι αυτο που ειμαι, δεν μπορω να κρυφτω.

Εχεις απολυτο δικιοοοοο η αποδοχη ειναι η πρεζα του κακοποιημενου ΑΠΟΛΥΤΑ!

[Mara.Z]

εγω τον κακοποιητικο πατερα κάποιος άλλος να ήθελε να βγάλει την κακοποιηση που δεχτηκε με το να γινει ο ιδιος κακοποιητικός.

Σχετικα με αυτο, ηθελα να σε ρωτησω πως βιωσες τη μεταβαση απο το να εισαι ο παθητικος δεκτης/το αντικειμενο των αρρωστημενων ορεξεων ενος ψυχανωμαλου "πατερα", το τρομοκρατημενο παιδι με ενοχες που βιαζεται και το πετανε σαν σκουπιδι, στη γυναικα που σεβεται το σωμα της, αναγνωριζει τις επιθυμιες της, σεβεται τον αντρα που την κλικαρει ερωτικα, ειναι ικανη να δεχτει και να προσφερει ικανοποιηση. Και ολα αυτα χωρις να πνιγεται απο τις ενοχες.
Δεν ενιωσες φοβο οτι η ιστορια θα επαναληφθει και ο αλλος θα παρει αυτο που θελει και θα σε πεταξει ??

[Diana1982]

Δεν ξέρω αν ισχύει και πολύ αυτό Ντιάνα. Το κακοποιημένο άτομο κλαίει πάρα πολύ και πρίν και μετά την κακοποιηση. Αυτό που χρειαζεται ένα κακοποιημένο άτομο είναι να απενοχοποιηθεί, να αποδεχτεί ότι υπήρξε θύμα και να αποβάλει την ηττοπάθεια για να βρει τον εαυτό του και να τον αγαπησει. Ο κακοποιημένος είναι θύμα, αδύναμος, η μιζέρια είναι η 2η φύση του. Η δυναμικότητα, η πρωτοβουλία και η δραστηριοποίηση θα σε κάνει να νοιώσεις κυριος του εαυτού σου. Αυτά από προσωπική πείρα

Συμφωνώ σε όσα λες....εσύ αντιλαμβανόμενη όλα αυτά δεν σε έχουν βοηθήσει σε ένα βαθμό να ξεπεράσεις την κακοποίηση που υπέστης από την οικογένειά σου?