Κακοποιημένο παιδί και διαπροσωπικές σχέσεις ενήλικα

[kutchunie]

Σχετικα με αυτο, ηθελα να σε ρωτησω πως βιωσες τη μεταβαση απο το να εισαι ο παθητικος δεκτης/το αντικειμενο των αρρωστημενων ορεξεων ενος ψυχανωμαλου "πατερα", το τρομοκρατημενο παιδι με ενοχες που βιαζεται και το πετανε σαν σκουπιδι, στη γυναικα που σεβεται το σωμα της, αναγνωριζει τις επιθυμιες της, σεβεται τον αντρα που την κλικαρει ερωτικα, ειναι ικανη να δεχτει και να προσφερει ικανοποιηση. Και ολα αυτα χωρις να πνιγεται απο τις ενοχες.
Δεν ενιωσες φοβο οτι η ιστορια θα επαναληφθει και ο αλλος θα παρει αυτο που θελει και θα σε πεταξει ??

Εννοείται ότι είχα τρελό φόβο μην μου τη φέρουν και φερόμουν εντελώς παράλογα! Πχ ο αντρας μου όταν τον γνώρισα με πρόσεχε από την αρχή πάρα πολύ και μέχρι τώρα δηλαδή το κάνει. Όταν αρχισα να συνειδητοποιώ πως τον ερωτευτηκα/αγάπησα τον εγκατέλειψα από φόβο μην τυχόν και καταλάβει πως τον αγαπώ (μέχρι τότε την αγάπη και την τρυφερότητα την αντιλαμβανόμουν ως αδυναμία) και αρχίσει να με εκμεταλλεύεται και δεν φοβόμουν τόσο την κακοποίηση όσο το αδιασμα που ενδεχομένως θα ένοιωθα. Η πιο μεγάλη μου "απογοητευση" σε σχέση με τον κόσμο που είχα θεωρήσει από παιδί ήρθε όταν ακόμα και μετα την εγκατάλειψη ο άνθρωπος αυτός δεν έπαψε να με ψαχνει να ενδιαφέρεται και να με φροντίζει. Ηταν τεράστειο σοκ για μένα το ότι τα πράγματα δε χρειάζεται να είναι άσχημα.
Στην αρχη ο φοβος μην κακοποιηθώ εκ νέου, μετα το παραπάνω γεγονός, μετατράπηκε σε φόβο μην προκαλέσω εγώ την κακοποίηση, αρχισα δλδ να αντιλαμβάνομαι πως κάποιες από τις ατυχίες που μου έχουν συμβει σε διαπροσωπικές σχέσεις, δε ηταν ατυχίες, αλλά θυματοποιήσεις από πλευράς μου για να νοιώθω κανονική και δικαιωμένη σε σχέση με την εικόνα που είχα χτίσει για τον κόσμο. Όχι όλες βεβαια αλλά πολλές. Εκεί υπήρξε και μια εκρηξη ενοχικότητας. Αυτό που περιγραφεις όταν λες ότι σκεφτόμαστε παρα πάνω από τους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν εχουν κακοποιηθεί ήταν σε έξαρση στη φαση που αρχισα να αναλαμβάνω την ευθύνη μου σε σχέση με την κακοποίηση μου. Γιατί ναι, στην παιδική μου ηλικία υπήρξα ανυπεράσπιστο θύμα, αλλά ως ενήλικη, δεν υπάρχει δικαιολογία στο να μου συμβαίνουν καταστάσεις συνέχεια στις σχεσεις μου με τους αλλους ανθρώπους, στις οποίες να είμαι θυμα. Δηλαδή είναι κάπως παράλογο να συμβαίνει, δεδομένου πως δεν είμαι κακό άτομο, δεν πειράζω τους αλλους ώστε να θελουν το κακό μου και ούτε υπάρχει γενικότερα αντικειμενικός λόγος να είμαι το θύμα όλων, οπότε κατέληξα στο ότι δεν υπερασπίζομαι επαρκώς τον εαυτό μου και είναι ευκολοτερο για κάποιον ανθρωπο να με κάνει θυμα του, από ότι θα ηταν με κάποιον άλλο. Σε κάποιες περιπτώσεις, συνειδητοποίησα πως έψαχνα κακοποιητές, το υποσυνείδητο ήθελε να επαναληφθεί η κακοποίηση για να βιωθούν απωθημένα συναισθηματα να συνειδητοποιηθούν και να μην το πιέζουν άλλο.
Όταν το συνειδητοποίησα αυτό και το αποδέχτηκα και εδιωξα από το μυαλό μου αυταπάτες τύπου "αστον να λέει" ή θα κάνω πίσω και ας περάσει του αλλουνού γιατί εγώ είμαι πιο γενναία και μπορώ ή είμαι ξεχωριστή επειδή καταλαβαίνω περισσότερο και ας κανω τον μλκ φαινομενικά αφου ξέρω πως ελέγχω την κατάσταση ή ακόμα να θεωρώ πως το να κάνω υπομονή και να θυσιάζω τον εαυτό μου για μπουρδες ήταν ενός είδους ιερός σκοπός και είπα στον εαυτο μου την αλήθεια ότι "κοριτσάκι μου είσαι κότα, δεν εξυπηρετείς κανέναν σκοπό, απλώς ντρέπεσαι και φοβάσαι να πεις όσα θες και δεν είσαι καθόλου έξυπνη νομίζοντας πως ελέγχεις την κατάσταση το αντίθετο είσαι ηλίθια που ανέχεσαι τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων πάνω από τις δικές σου χωρίς αιτία, επειδή κάποτε φοβήθηκες πως θα σε σκότωναν αν εσύ δε σκότωνες τα θέλω σου και έμαθες να μην σε αγαπάς"
Από κει και πέρα ήταν μια ακροβασία. Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, εκπαιδεύεται όμως. Μου πήρε μια πενταετία τουλάχιστον να βρω καποιες στοιχειώδεις ισορροπίες αλλά τα κατάφερα. Στην αρχη δεν ηξερα τι ηθελα, επρεπε να το μάθω, μετά προσπαθούσα να βρω τρόπο να επικοινωνήσω αυτό που θέλω χωρίς να γίνομαι επιθετική ή υπερβολική, να χρησιμοποιώ δηλαδή σωστο επικοινωνιακό πλαίσιο, υστερα έμαθα να περιμένω από τον εαυτό μου, δλδ βγηκα από το τρυπάκι ότι εγώ για σένα θα γινω ο καθρευτης των επιθυμιών σου αρα θες δε θες απαιτώ να γινεις ο δικός μου. Μετα εγινα μάνα και συνειδητοποιόντας το σημαντικό, ότι δηλαδή τα παιδιά μου δεν θελω να περάσουν τέτοιο λούκι και αυτό εξαρτάται μόνο από εμένα και πως μόνο για τα έργα και τις επιλογές τις δικές μου αξίζει να θυσιάζομαι και το κάνω με μεγάλη χαρά για την οικογένεια μου, το ίδιο και ο συζυγος, και πως όπως μου διδαξε ο κοινός βιος με τον συζυγο, όσα λάθη κι αν κάνει από άγνοια κάποιος τα διορθώνει και τα σβήνει η αγάπη.
Νοιώθω γεμάτη πλέον. Δεν έχω αγωνία για το αν θα μου φερθει ποτε ξανά ασχημα κάποιος που επέλεξα να αγαπώ γιατί δε μπορώ ούτε να το προβλέψω ουτε να το χειραγωγήσω, επομένως δεν εχω και ενοχές αν συμβεί. Θελω μονο να αγαπω εμενα και αυτους που επέλεξα για οικογένεια.

[kutchunie]

Συμφωνώ σε όσα λες....εσύ αντιλαμβανόμενη όλα αυτά δεν σε έχουν βοηθήσει σε ένα βαθμό να ξεπεράσεις την κακοποίηση που υπέστης από την οικογένειά σου?

Ναι έχω ξεπεράσει την κακοποίηση σε πολύ μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν ακόμα "σκοτεινά σημεία" τα οποία τα όρισε η κακοποίηση, όπως οι φιλικές σχέσεις, οι οποίες είναι μεν πλέον πιο αληθινές και ουσιαστικές γιατί εγω εχω αποδεχτεί εμένα και δεν υποκρίνομαι, αλλά είμαι κάπως κουμπωμένη γιατί δεν ξερώ ακόμα τι ζηταω από αυτές με σαφήνεια, όμως μπορώ να πω πως έχω απελευθερωθεί από τα δεσμά της κακοποίησης.

[Mara.Z]

Εννοείται ότι είχα τρελό φόβο μην μου τη φέρουν και φερόμουν εντελώς παράλογα! Πχ ο αντρας μου όταν τον γνώρισα με πρόσεχε από την αρχή πάρα πολύ και μέχρι τώρα δηλαδή το κάνει. Όταν αρχισα να συνειδητοποιώ πως τον ερωτευτηκα/αγάπησα τον εγκατέλειψα από φόβο μην τυχόν και καταλάβει πως τον αγαπώ (μέχρι τότε την αγάπη και την τρυφερότητα την αντιλαμβανόμουν ως αδυναμία) και αρχίσει να με εκμεταλλεύεται και δεν φοβόμουν τόσο την κακοποίηση όσο το αδιασμα που ενδεχομένως θα ένοιωθα. Η πιο μεγάλη μου "απογοητευση" σε σχέση με τον κόσμο που είχα θεωρήσει από παιδί ήρθε όταν ακόμα και μετα την εγκατάλειψη ο άνθρωπος αυτός δεν έπαψε να με ψαχνει να ενδιαφέρεται και να με φροντίζει. Ηταν τεράστειο σοκ για μένα το ότι τα πράγματα δε χρειάζεται να είναι άσχημα.

Στην αρχη δεν ηξερα τι ηθελα, επρεπε να το μάθω, μετά προσπαθούσα να βρω τρόπο να επικοινωνήσω αυτό που θέλω χωρίς να γίνομαι επιθετική ή υπερβολική, να χρησιμοποιώ δηλαδή σωστο επικοινωνιακό πλαίσιο, υστερα έμαθα να περιμένω από τον εαυτό μου, δλδ βγηκα από το τρυπάκι ότι εγώ για σένα θα γινω ο καθρευτης των επιθυμιών σου αρα θες δε θες απαιτώ να γινεις ο δικός μου.
Μετα εγινα μάνα και συνειδητοποιόντας το σημαντικό, ότι δηλαδή τα παιδιά μου δεν θελω να περάσουν τέτοιο λούκι και αυτό εξαρτάται μόνο από εμένα και πως μόνο για τα έργα και τις επιλογές τις δικές μου αξίζει να θυσιάζομαι και το κάνω με μεγάλη χαρά για την οικογένεια μου, το ίδιο και ο συζυγος, και πως όπως μου διδαξε ο κοινός βιος με τον συζυγο, όσα λάθη κι αν κάνει από άγνοια κάποιος τα διορθώνει και τα σβήνει η αγάπη.

Θα επιμεινω στο ερωτικο-συντροφικο-σεξουαλικο κομματι, στη σχεση με τη γυναικεια σου υποσταση, και στο θελω-διεκδικω-δινω και παιρνω απολαυση-χαιρομαι.

Στην αρχη δεν ενιωσες την αναγκη να κανεις τον αντρα σου σκουπιδι? να τον υποτιμας μεχρις εσχατων? Λες βεβαια οτι ενιωσες την αναγκη να φυγεις και εφυγες. Δεν ενιωσες ομως την αναγκη να τον κανεις με τη συμπεριφορα σου να φυγει?
Η σχεση σου με το θεμα<περναω ομορφα/χαιρομαι> ποια ηταν? οσα εκανες στη ζωη σου τα εκανες με χαρα ή τα εκανες για να ξεφυγεις, καταναγκαστικα? Στις παρεες πως λειτουργουσες? πχ στα 17, στα 20?
Ποτε και με ποια αφορμη σταματησες να βλεπεις τον εαυτο σου σαν αντικειμενο και σε ειδες ως τη γυναικα που εισαι, με τα θελω, τα ονειρα και τη ζωη που σου αξιζει? Και πως συμφιλιωθηκες με τη γυναικα που ειχες στραγγαλισει??
Κοινωνικα ειχες νιωσει καταπιεση? εννοω απο το κοινωνικο περιβαλλον ταμπελα, κοροιδια, χλευασμο ή ολο αυτο το μπαχαλο γινοταν κεκλεισμενων των θυρων και τα εν οικω μη εν δημω? Κολλητη φιλη ειχες? της ειχες πει ποτε τι βιωνες σπιτι?

εχω παρα πολλες ερωτησεις... απλα ξερεις, βαζω κατω τα δικα μου σε σχεση με αυτα που λες και οι αποριες βγαινουν αβιαστα...

[Diana1982]

Αφηνε καμια παραγραφο κουτσούνι για να είναι πιο ευαναγνωστα τα γραφόμενα σου.

[kutchunie]

Θα επιμεινω στο ερωτικο-συντροφικο-σεξουαλικο κομματι, στη σχεση με τη γυναικεια σου υποσταση, και στο θελω-διεκδικω-δινω και παιρνω απολαυση-χαιρομαι.

Στην αρχη δεν ενιωσες την αναγκη να κανεις τον αντρα σου σκουπιδι? να τον υποτιμας μεχρις εσχατων? Λες βεβαια οτι ενιωσες την αναγκη να φυγεις και εφυγες. Δεν ενιωσες ομως την αναγκη να τον κανεις με τη συμπεριφορα σου να φυγει?
Η σχεση σου με το θεμα<περναω ομορφα/χαιρομαι> ποια ηταν? οσα εκανες στη ζωη σου τα εκανες με χαρα ή τα εκανες για να ξεφυγεις, καταναγκαστικα? Στις παρεες πως λειτουργουσες? πχ στα 17, στα 20?
Ποτε και με ποια αφορμη σταματησες να βλεπεις τον εαυτο σου σαν αντικειμενο και σε ειδες ως τη γυναικα που εισαι, με τα θελω, τα ονειρα και τη ζωη που σου αξιζει? Και πως συμφιλιωθηκες με τη γυναικα που ειχες στραγγαλισει??
Κοινωνικα ειχες νιωσει καταπιεση? εννοω απο το κοινωνικο περιβαλλον ταμπελα, κοροιδια, χλευασμο ή ολο αυτο το μπαχαλο γινοταν κεκλεισμενων των θυρων και τα εν οικω μη εν δημω? Κολλητη φιλη ειχες? της ειχες πει ποτε τι βιωνες σπιτι?

εχω παρα πολλες ερωτησεις... απλα ξερεις, βαζω κατω τα δικα μου σε σχεση με αυτα που λες και οι αποριες βγαινουν αβιαστα...

Σαφώς. Όλη η κακοποίηση που επαναλαμβάνουμε εχει σα στόχο να βιώσουμε ξανα τα ασχημα για να γινουν τα απωθημένα συνειδητά. Το να τον κάνω να φύγει ήταν το "κλειδι". Εχω κακοποιηθεί από τον πατέρα μου σεξουαλικα και με σωματικη βια και λεκτική αλλα αυτά μπορούσε να τα χωνέψει το μυαλό μου από πολύ μικρή. Είπα τόσο κάφρος ήταν, τόσα @@ είχε να φερθεί και τόσα εκανε. Δεν τον συγχώρεσα αλλά είχα συμφιλιωθεί με την ιδεα αυτή, δε την βαπτιζα στοργή κι αγάπη από έφηβη ακόμα. Αυτό όμως που δεν μπορούσα να πιστέψω ηταν η εγκατάλειψη. Και λέγοντας εγκατάλειψη εννοω το ότι η μανα μου, η οποία δεν ηταν τόσο βιαιη και η οποία υποσυνείδητα πιστευα/διεκδικουσα/απαιτούσα να με σώσει/υπερασπιστεί δεν το εκανε ποτε, με εγκατέλειπε στη μοιρα μου. Κι εγώ το απωθημένο το εβγαλα στο συντροφο, τον εγκατέλειψα, διεργασίες που τοτε δεν αντιλαμβανόμουν.
Και επίσης, πάνω σε αυτό που λες για το αν ηθελα να τον υποτιμήσω, ο μηχανισμός ήταν κάπως πιο περίπλοκος. Πάντα ανέβαζα όσους είχα δίπλα μου και έριχνα εμένα. Δεν τον υποτιμούσα ουτε στις πιο κρυφές μου σκέψεις. Το αντίθετο, ηταν ο πρωτος ανθρωπος που από την 1η στιγμή με εκανε να νοιωθω θαυμασμό, πράγμα που ουσιαστικά δεν είχα νοιώσει ποτέ για αλλον ανθρωπο. Το θέμα ηταν αλλου όμως. Για να επιβεβαιωσω την υ΄παρξη μου και τα όσα στρεβλά πιστευα, τον εγκατέλειψα όχι γιατι του άξιζε, αλλά γιατί ήθελα να δείξω τι αξίζει σε εμένα, αξιζα μόνο την εγκατάλειψη και η "ηδονή" που θα λάμβανα από αυτή την κατάσταση, ήταν να επιβεβαιωθώ για την μηδενιστική θεώρηση που είχα για τον κόσμο.

Η σχέση περνάω καλά που λες είναι τεράστιο κεφάλαιο για τους κακοποιημένους. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι ο χαρακτήρας που χτίζεται μέσα από κακοποιητικές διαδικασίες είναι κατά βάση μαζοχιστικός. Δηλαδή, ενώ όλοι οι άνθρωποι ενεργούν με σκοπό την ευημερία οι άνθρωποι που έχουν κακοποιηθεί έχουν ως κίνητρο να βιώσουν έναν απωθημένο φόβο που σχετίζεται με τον θάνατο στενά, οπότε η πρόθεση του κακοποιημένου είναι να βιώσει τον μηδενισμό, επομένως να μην περάσει καλά. Και όσο καλά παιδιά κι αν είμαστε, είμαστε χειριστικοί είτε μη την ηττοπάθεια που επέλεξα εγώ, είτε με τον ναρκισσισμό και την λεκτική βία. Και το θέμα είναι το εξής, ο μαζοχισμός μας δεν επηρεάζει μόνο εμάς. Για να υπάρξει κάποιος να σε σαδίσει πρέπει με τον χειριστείς κατάλληλα ώστε να γίνει σαδιστικός. Με το να σε σαδίσει κάποιος δε θα νοιώσεις αποδεκτός, θα επιβεβαιωθείς για την μαυρίλα που νοιώθεις και έχεις θεωρήσει. Και εμεις όλο αυτό το παράλογο το βαφτίζουμε φιλία και ότι θέλουμε να μας αποδεχτούν ενώ όλο μας το είναι δεν παλευει να το αποδεχτούν, αλλά να το σαδίσουν. Αν ο κακοποιημένος δεν τα βρει με τον εαυτο του και δεν σταματήσει να χειρίζεται καταστάσεις δεν θα περάσει καλά. Κι εγώ αν και ενστικτοδώς ενοιωθα να αγαπώ τον αντρα μου στην αρχή, δεν είχα λογικά επιχειρηματα δυνατά, ήταν μια ελξη χωρίς πολύ λογική, να περνάω καλά μαζί του ουσιαστικά και να μην τρέφω απλώς έναν εμμονικό ερωτα, άρχισα λίγους μηνες αφότου με βρήκε ξανά όταν τον εγκατέλειψα. Γιατί ειχα πάθει σοκ που επέστρεψε και με βρήκε αλλά μέχρι να συνειδητοποιησω τα παραπάνω, μου πήρε καιρό. Μεχρι τότε με πηγαινε η ζωή. Ο στόχος μου ηταν να ξεφύγω από το κακοποιητικό περιβάλλον και μόνο αυτό. Δεν μπορουσα να εμπιστευτώ ανθρώπους, δεν ηθελα να νοιωθω τρυφερότητα και αγάπη για κανένα, το περνάω καλά το θεωρούσα ψευτικο υποτιμητικό και αδυναμία, οπότε δεν έπεδίωκα κιολας να είμαι κομμάτι μιας παρέας

[kutchunie]

Ποτε και με ποια αφορμη σταματησες να βλεπεις τον εαυτο σου σαν αντικειμενο και σε ειδες ως τη γυναικα που εισαι, με τα θελω, τα ονειρα και τη ζωη που σου αξιζει? Και πως συμφιλιωθηκες με τη γυναικα που ειχες στραγγαλισει??
..

Όταν κατάλαβα πως συνέχιζα να κακοποιώ τον εαυτό μου σα να ημουν η μανα μου και όταν κατάλαβα πως εγω δεν ήθελα να εγκαταλειφθω από τον αντρα μου ουτε να τον εγκαταλείψω, αλλά απωθήσεις με έκαναν να δράσω ετσι, αρχισα να με ακούω, να ακούω τα θέλω μου. Αρχισα να διώχνω τα πρέπει που επέβαλα στον εαυτό μου σα να ήμουν οι γονείς μου και απενοχοποιώ τα θέλω μου. γενικότερα εβγαλα το πρέπει από την ζωή μου και το αντικατέστησα με το θέλω. Το ότι είχα εγκαταλείψει ένα χρόνο τον συντροφό μου και όταν αυτός με βρήκε με αγκάλιασε και ετρεμε από αγωνία από χαρα που με ξαναβρήκε και μετα μου εξήγησε και μιλήσαμε αυτό με έκανε να αλλάξω και να καταλάβω πόσο κακό μου κάνω. Την στιγμή εκείνη μου γκρέμησε κάθε απομεινάρι της σκάρτης θεωρησης του κόσμου μέσα μου και με εκανε να ελπίζω πως υπάρχει ευτυχία και η ευτυχια δεν είναι αδυναμία ουτε ψέμμα, αντιθέτως είναι αλήθεια και γενναιότητα. Βεβαια αν δεν εκτιμουσα τον συντροφο μου ισως και να μην ειχε γινει τιποτα, δεν ξέρω, αλλά είναι ωροσημο στη θεραπεία μου το ότι υπήρξε πραγματική αγαπη και ενδιαφέρον για την υπαρξη μου.
Από κει και πέρα τα πραγματα έρχονται με τη σειρά. Πρώτα προσπαθεις να ξεριζώσεις τα στραβα, τα πρέπει και μετα σε βρίσκεις κάπου. Ανακαλύπτεις τις πραγματικές σου ανάγκες, τα πραγματικά σου θέλω και μεταμορφώνεσαι. Δεν γινεται από την μια στιγμή στην άλλη, είναι όμως σα ντόμινο το ένα φέρνει το άλλο. Φαντασου το σαν δίαιτα. Αν θέλεις να χάσεις κιλα και αρχισεις δίαιτα, η μέση δε γίνεται δαχτυλίδι μόνο επειδή το αποφάσισες, πρεπει να γινουν κάποιες διαδικασίες και να υπάρξει χρόνος για να υπάρξει και αποτέλεσμα. Ετσι είναι και με τον χαρακτήρα/

[Mara.Z]

Oσα γραφεις ειναι up to the point σε σημειο να μην μπορω να σχολιασω - πρεπει να τα σκεφτω σε σχεση με τα δικα μου βιωματα!
Για την εμφανιση, για τις παρεες, για το αισθημα του ανυπερασπιστου, για το να φευγω πρωτη εγω για να επιβεβαιωνω τη θεωρηση της μαυριλας, για την αναγκη για επιβεβαιωση και αλλα πολλα...

Να ρωτησω κατι αλλο... πριν τον αντρα σου, γενικα στη ζωη σου ειχες κινητρα? εκτος απο το να φυγεις απο το κακοποιητικο περιβαλλον?

[kutchunie]

Να ρωτησω κατι αλλο... πριν τον αντρα σου, γενικα στη ζωη σου ειχες κινητρα? εκτος απο το να φυγεις απο το κακοποιητικο περιβαλλον?

Να φυγω από το κακοποιητικό περιβάλλον ήταν ο στόχος και πιο πολύ να μην γινω ίδια με αυτούς, τους κακοποιητές. Δεν υπήρχαν κινητρα σε σχέση με μένα, αλλά σε σχέση με το πως θα ηθελα να είμαι σε σχέση με τους κακοποιητές μου και σε βαθμό παράλογο. Καποτε εκοψα τα μαλια μου κοντο καρέ και επειδή μου θυμησα την μανα μου, τα μαζευα με τσιμπιδάκια πάνω για να μην είμαι ουτε στο ελάχιστο ιδια, σε βαθμό να τραυματίζω το δερμα του κεφαλιού επειδή τα μαλια ήταν πολύ κοντά και δεν καθόντουσαν τα τσιμπιδάκια. Δεν με ενοιαζε που μου πηγαινε, με ενοιαζε τι δείχνω σεσχέση με καποιον άλλο από εμενα. Καταναγκασμοί δηλαδή, όχι κινητρα. Δεν εχω πλέον φόβους. Με όποιον κι αν μοιάζω, εγώ είμαι εγώ και οι επιλογές μου και τα κίνητρα μου είναι καθαρά για εμένα.

[Mara.Z]

Να φυγω από το κακοποιητικό περιβάλλον ήταν ο στόχος και πιο πολύ να μην γινω ίδια με αυτούς, τους κακοποιητές. Δεν υπήρχαν κινητρα σε σχέση με μένα, αλλά σε σχέση με το πως θα ηθελα να είμαι σε σχέση με τους κακοποιητές μου και σε βαθμό παράλογο.

Oντως και εγω να φυγω ηθελα, και μαλιστα οταν περασα στο πανεπιστημιο αναρωτιομουν ποιο ειναι το κινητρο τωρα αφου εφυγα, αυτοο μονο ηθελα.
Νομιζω καπως ετσι κατεληξα με καταναγκασμους επειδη δεν ειχα θελω...

[Mara.Z]

Αν ο κακοποιημένος δεν τα βρει με τον εαυτο του και δεν σταματήσει να χειρίζεται καταστάσεις δεν θα περάσει καλά.

Δυστυχως αυτος ο χειρισμος των καταστασεων ειναι ασυνειδητος τις περισσοτερες φορες...επαναλαμβανουμε σαν παπαγαλακια αυτο που μαθαμε...
Και το καταλαβαινουμε μονο εκ των υστερων, μετα απο χρονια, αφου αποστασιοποιηθουμε.

[kutchunie]

Oντως και εγω να φυγω ηθελα, και μαλιστα οταν περασα στο πανεπιστημιο αναρωτιομουν ποιο ειναι το κινητρο τωρα αφου εφυγα, αυτοο μονο ηθελα.
Νομιζω καπως ετσι κατεληξα με καταναγκασμους επειδη δεν ειχα θελω...

Δεν πιστεύω πως ισχύει. Θα σου εξηγησω γιατί. Εγώ όταν εφυγα για σπουδές είχα κίνητρο να εχει διάρκεια η φυγή μου. Από τους δικους μου δεν ειχα ούτε μισό ευρω το μήνα βοήθεια, επομένως το να επιβιώσω μακρια τους ήταν κίνητρο. Και όμως, είχα και καταναγκασμούς και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά σε εντονο βαθμό.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει κομμάτι του εαυτού μας ικανό να διαχειριστεί ουτε το ελάχιστο μέγεθος ελευθερίας. Εχουμε επιβιώσει μέσα σε νοητικές φυλακές, ετσι μάθαμε. Είναι λογικό να είμαστε ανημποροι να διαχειριστούμε οτιδήποτε άλλο. Πιστεύω πως επειδή υποσυνείδητα αντιλαμβανόμαστε αυτή μας την αναπηρία την νοητική αν θέλεις σε σχέση με την συμπεριφορά, νοιώθουμε θλίψη, πενθούμε για την ανικανότητά μας αυτή και βρίσκουμε πως εμεις οι ιδιοι ευθυνόμαστε, επομένως μας αποδιδουμε αυτό που εμπειρικά μας αξίζει, τιμωρία, γιατί πολύ απλά, εκτός του ότι μας χαρακτηρίζει ανεπάρκεια στο να διαχειριστούμε καθεστώς ελευθερίας, όταν κάτι δεν λειτουργεί σωστα, δεν εχουμε μάθει να απαντάμε με λύσεις στο πρόβλημα, αλλά με τιμωρία. Γι αυτό πολλές φορες λέω πως δεν χρειάζεται πολύ σκέψη, την σκέψη την εχουμε, ως παιδια εχουμε γράψει στο μυαλό μας τόμους ολοκληρους προσπαθόντας να εξηγήσουμε λογικά γιατί μας βασανίζουν, η σράση λείπει. Σκέψου κάτι και καν'το χωρις γιατί και χωρίς επειδή. Αρχισε να εκφράζεις αυτό που θελεις για σενα από σενα με πράξεις και χεσε τα κινητρα, οι ενεργειες από εμας για μας είναι αυτοσκοπως ετσι κ αλλιως

[Mara.Z]

Θεωρώ πως δεν υπάρχει κομμάτι του εαυτού μας ικανό να διαχειριστεί ουτε το ελάχιστο μέγεθος ελευθερίας. Εχουμε επιβιώσει μέσα σε νοητικές φυλακές, ετσι μάθαμε.

Eγω οικονομικα ειχα στηριξη απο την οικογενεια. Τεραστια στηριξη!
και τοσα χρονια τωρα που δεν δουλευω κανονικα, στα χρηματα της οικογενειας στηριζομαι.
Ηταν καπως μια ετσι μια γιουβετσι η συμπεριφορα της μανας, αλλα στο οικονομικο ηταν απολυτα υποστηρικτικη, με κατανοηση, δεν με κατηγορησε ποτε οταν πχ εφυγα απο μια δουλεια.
Στα ορια ειχα τεραστιο προβλημα, και ακομα δυσκολευομαι να τα διαχειριστω...Η νοητικη φυλακη που λες ηταν στο κοινωνικο κομματι...

Η δραση ειναι αυτοσκοπος ε? ενεργω για να ενεργω, γιατι αλλιως θα βουλιαξω στην αδρανεια...

[Mara.Z]

Κutchunie, με βαζεις σε σκεψεις σε απιστευτο βαθμο....

ειχα τεραστιο θεμα με τα ορια, δηλαδη ήμουν ή της υπερβολής ή της αδρανειας, και με το αποτελεσμα, δηλαδη αν εκανα μια τεραστια προσπαθεια, δεν μπορουσα να ανεχθω οτι δεν εχω αποτελεσμα, φτανω στην πηγη και δεν πινω νερο. Διαβαζω σα φυτο κι ομως κοβομαι στο μαθημα. Απαιτουσα απο τον εαυτο μου να αποδωσω οταν προσπαθουσα...Κι ομως αρκετες φορες δεν καταφερνα κατι και το βιωνα σαν αποτυχια-τιμωρια που λες. Μη σου πω και κακοποιηση απο το συμπαν...
Κατα 2ον, δεν ηξερα τι σημαινει περναω καλα. Λεω τωρα για λυκειο-20s εποχη. Ειχα κανει αγωνα για απλα πραγματα, δηλαδη να πηγαινω σινεμα ή θεατρο ή σε καμια εκδηλωση, το απροσωπο της Αθηνας βοηθουσε παραααα πολυ. Φιλες και φιλους παντα ειχα, 4-5 ατομα που να ταιριαζουμε σα χαρακτηρες, να μιλαμε, να αλληλοβοηθιομαστε, να πηγαινουμε για κανενα καφε κλπ. Αλλα παρεες δεν ειχα ή ειχα πολυ δυσκολα. Το προβλημα μου στο κοινωνικο κομματι, ακομα και τωρα, δεν ειναι τοσο στο διαπροσωπικο εγω-εσυ-αυτος, οσο στο κοινωνικο-ομαδικο, στο εγω-εμεις. Δυσκολευομαι να ενταχθω σε μια ομαδα, το εχω δουλεψει ομως οσο μπορουσα συμμετεχοντας σε διαφορες ομαδες επι τουτου, και θεωρω οτι εχω κανει δουλιτσα και ειχα αποτελεσμα. Αλλα στο κοινωνικο κομματι, τωρα δυσκολευομαι να βρω και να μπω σε παρεες. Ακομα και η δουλεια που διαλεξα ειναι εγω-υπολογιστης-χαρτια. Με κουραζε το πολυ πληθος.

οι ενεργειες από εμας για μας είναι αυτοσκοπως ετσι κ αλλιως

Αυτο ομως δεν μοιαζει με το μαρτυριο του Σισσυφου??

[Constantly curious]

Εγώ ακόμα το ψάχνω παλευω αλλά η kutchunie τα λέει έτσι όπως είναι και έχουν !

[Mara.Z]

Το κακοποιητικο καλουπι που λες Kutchunie, ειναι το οτι ασυνειδητα φτιαχνουμε μονοι μας μια φυλακη οπου φυλακιζομαστε και μετα αγωνιζομαστε-ξοδευουμε ολη μας την ενεργεια να δραπετευσουμε.
Καποια στιγμη τα καταφερνουμε, βγαινουμε εξω, αναπνεουμε καθαρο αερα και αντι να το χαρουμε, μας πιανει ο μηδενισμος που λες, καταθλιψη? αδρανεια? ανια? ακηδια που λεν τα πνευματικα βιβλία? οπως θες πες το.
Οποτε για να ξεφυγουμε απο το μηδενισμο, φτιαχνουμε μια νεα φυλακη. Και ξανα-αγωνιζομαστε να δραπετευσουμε. Φαυλος κυκλος.

To θεμα ειναι πως γκρεμιζουμε τη φυλακη που εμεις φτιαχνουμε. Γιατι και φυλακη να μην ειναι μια κατασταση, εμεις την κανουμε φυλακη και ζουμε με τον καημο να δραπετευσουμε.

Και το αλλο κακοποιητικο καλουπι ειναι οτι ασυνειδητα χειριζομαστε καταστασεις και συνθηκες με τετοιο τροπο ωστε να ζησουμε τα απωθημενα μας και να μπορεσουμε να κανουμε οσα στερηθηκαμε. Aλλος φαυλος κυκλος.