Ερώτηση σε μια παράξενη ιστορία με διπολικό άτομο.

[avgeris]

συμφωνω με οσα ειπε η ελισσαβετ και ειδικα στα 2 σημεια που αφορουν το γιατι δεν δεχεσαι την ασθενεια της σαν ΣΟΒΑΡΗ αιτια για οσα συμβαινουν αλλα παντα βαζεις μια παραμετρο προθεσης να σε βλαψει.
γιατι θελεις να διοχετευσεις τον θυμο απο οσα τραβηξες, αλλα και γιατι γοητευτηκες τοσο απο την υποθεση οτι εχει αισθηματα για σενα, που μια εμφαση στην ασθενεια, σου καταργει το οτι υπηρξαν καν.

εκει που διαφωνω ειναι στο οτι δεν το ειχε αποφασισμενο εξ αρχης να τρεναρει, αλλα το εκανε μεσα στο μπερδεμα της.
εγω νομιζω οτι το ηξερε πολυ καλα οτι δεν θα τον συναντησει τωρα κοντα, απλα ηθελε να τον κρατησει να μην απομακρυνθει.

Ακριβώς, αυτό πιστεύω κι εγώ. Ήξερε πολύ καλά ότι δε γινόταν να με δει, ίσως δεν τρελαινόταν και καθόλου να με δει. Ήθελε απλώς κάποιον να ασχολείται μαζί της 24/7, τίποτα άλλο. Και ήταν κάτι που το είχε σκεφτεί από την αρχή.
Δεν θεώρησα ποτέ ότι το έκανε για να με βλάψει. Το έκανε γιατί έτσι τη "βόλευε". Και σε πολλά απ' αυτά που έκανε, υπήρχε "συνειδητότητα", η όποια "συνειδητότητα" τέλος πάντων υπήρχε και την χαρακτήριζε και στην προηγούμενη ζωή της (αν δεχτούμε ότι πιθανό μια τελείως ψυχικά υγιής εκδοχή του εαυτού της δεν θα φερόταν με τον τρόπο που φερόταν στις προηγούμενες φιλικές και ερωτικές σχέσεις της).

[Remedy]

Ακριβώς, αυτό πιστεύω κι εγώ. Ήξερε πολύ καλά ότι δε γινόταν να με δει, ίσως δεν τρελαινόταν και καθόλου να με δει. Ήθελε απλώς κάποιον να ασχολείται μαζί της 24/7, τίποτα άλλο. Και ήταν κάτι που το είχε σκεφτεί από την αρχή.
Δεν θεώρησα ποτέ ότι το έκανε για να με βλάψει. Το έκανε γιατί έτσι τη "βόλευε". Και σε πολλά απ' αυτά που έκανε, υπήρχε "συνειδητότητα", η όποια "συνειδητότητα" τέλος πάντων υπήρχε και την χαρακτήριζε και στην προηγούμενη ζωή της (αν δεχτούμε ότι πιθανό μια τελείως ψυχικά υγιής εκδοχή του εαυτού της δεν θα φερόταν με τον τρόπο που φερόταν στις προηγούμενες φιλικές και ερωτικές σχέσεις της).

δεν ξερουμε καν, τι μπορει να σημαινει μια τελειως ψυχικα υγιης εκδοχη του εαυτου της, μιας και αφου οπως λες οι περιεργες συμπεριφορε της ξεκινουν απο πολυ νεαρη ηλικια και δεν ξερουμε καν αν εκεινες οι συμπεριφορες ηταν ηδη διαταραγμενες, η εκκεντρικες η κατι αλλο.

επομενως μαλλον θα πρεπει να μιλαμε για την κατα το δυνατον πιο ισορροπημενη εκδοχη του εαυτου της, ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ μπει σε μεθοδικη θεραπεια κι απο κει και περα μπορουμε να μιλαμε για ανθρωπινες σχεσεις και αισθηματα εκτος διαταραχης και μεθοδευσεων κλπ

ΔΗΛΑΔΗ, ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΑΥΛΑΚΙ απο εδω που ειναι τωρα...

[avgeris]

δεν ξερουμε καν, τι μπορει να σημαινει μια τελειως ψυχικα υγιης εκδοχη του εαυτου της, μιας και αφου οπως λες οι περιεργες συμπεριφορε της ξεκινουν απο πολυ νεαρη ηλικια και δεν ξερουμε καν αν εκεινες οι συμπεριφορες ηταν ηδη διαταραγμενες, η εκκεντρικες η κατι αλλο.

επομενως μαλλον θα πρεπει να μιλαμε για την κατα το δυνατον πιο ισορροπημενη εκδοχη του εαυτου της, ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ μπει σε μεθοδικη θεραπεια κι απο κει και περα μπορουμε να μιλαμε για ανθρωπινες σχεσεις και αισθηματα εκτος διαταραχης και μεθοδευσεων κλπ

ΔΗΛΑΔΗ, ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΑΥΛΑΚΙ απο εδω που ειναι τωρα...

Ακριβώς αυτό. Και η πορεία ως τώρα έδειξε ότι και εκείνες οι συμπεριφορές πριν από πολλά χρόνια, αποτελούσαν εκδηλώσεις της διαταραχής της, έντονες μάλιστα, που απλώς από τους άλλους γύρω της εκλαμβάνονταν ως "εκκεντρισμός" ή "ιδιαιτερότητα".
Να θυμίσω και τη μαρτυρία κάποιου παλιού δεσμού της, προ τετραετίας και βάλε, που μιλούσε για παραληρητικές ιδέες ότι την παρακολουθούν και θέλουν το κακό της.
Είχε ήδη από πολύ καιρό πριν εκδηλώσει τη διαταραχή, ποτέ όμως δεν το έψαξε, μάλλον επειδή περνούσε καλά με την αίσθηση της διαφορετικότητας και τη μανία της (όπως άλλωστε και όλοι σχεδόν όσοι έχουν τη συγκεκριμένη διαταραχή). Στην ουσία, κανείς δεν τη γνώρισε εντελώς υγιή και ισορροπημένη ψυχικά από την εφηβεία της και μετά. Επαναλαμβάνω, το μόνο που τη διαφοροποιεί με το τώρα είναι ότι έχει πάψει εντελώς να βγαίνει και να κυκλοφορεί. Και αυτό την κάνει, πιθανώς, να το έχει ρίξει και στην ασταμάτητη μυθοπλασία. Κατά τα άλλα, δεν θεωρώ ότι άλλαξε κάτι ουσιώδες στον χαρακτήρα της σε σχέση με παλιότερα.
Τον τελευταίο μόνο ενάμιση χρόνο (τελευταίο τρίμηνο του 2015), αρχίζει να εμφανίζει σημάδια κατάθλιψης και "κλεισίματος", οι φωτογραφίες πλέον αρχίζουν να δείχνουν μια κοπέλα "κουρασμένη", σε κάποιο σχόλιο συγγενούς της σε μια φωτογραφία όπου φαίνεται σκεπτική, μελαγχολική και με τεράστιους μαύρους κύκλους στα μάτια διάβασα παραινέσεις προς αυτήν "πρέπει να ανοίξεις τον εαυτό σου, μην τον κρατάς κλειστό" (η ίδια έκανε like στο σχόλιο αυτό), ίσως εκεί να αναζητάει ιατρική βοήθεια για πρώτη φορά, λίγο καιρό μετά φαίνεται να έχει πάρει και αρκετά κιλά, πιθανόν λόγω κάποιων φαρμάκων, τα οποία έχασε στην πορεία, και αλλάζουν κάποια χαρακτηριστικά του προσώπου της (χάθηκε η ανεμελιά, η φρεσκάδα και η ζωντάνια στο βλέμμα της, που είχε π.χ. το 2014, το χαμόγελο έγινε πιο πιεσμένο και ψεύτικο κλπ., τουλάχιστον μιλώντας με βάση τις φωτογραφίες). Σίγουρα πάντως, την αναλαμβάνει μεθοδικά ψυχίατρος τους τελευταίους δέκα μήνες, όπου και αποφασίζεται για πρώτη φορά η νοσηλεία της σε κλινική, μια νοσηλεία βέβαια που δεν έγινε ποτέ, όπως και οι υπόλοιπες.......(δυστυχώς).
Γνώμη μου πάντα: πολύ δύσκολα αυτή η κοπέλα μπορεί να ανακάμψει, να πλησιάσει έστω αυτό που μπορεί να θεωρηθεί "ψυχική ισορροπία". Πολύ νερό στο αυλάκι, όπως πολύ σωστά είπες......

[elisabet]

Πολύ μπέρδεμα avgeri μου...
Όπως λες η κοπέλα αυτή από οτι φαίνεται είχε από πολυ νωρίς μπει στον κύκλο της διαταραχής (όπως κι αν ονομάζεται αυτή, δεν έχει σημασία), από τα εφηβικά της χρόνια κιόλας. Είναι εντελώς ανούσιο να ψάχνεις να βρεις ποια κομμάτια της είναι τα υγιή και ποια της ασθένειας, καταλαβαίνω την ανάγκη σου να το κάνεις, αλλά το βρίσκω εντελώς ανούσιο. Προφανώς κανείς- ούτε καν η ίδια- δεν είχε την ευκαιρία να την γνωρίσει χωρίς την διαταραχή για να γνωρίσει τον χαρακτήρα της.

Στο κομμάτι τώρα που περιγράφεις κάποιες στιγμές που φαινόταν να έχει επίγνωση του τι σου προκαλεί, σε πιστεύω. Σε όλους, ανεξαιρέτως του πόσο βαριά διαταραχή υπάρχει, υπάρχουν σαφώς και υγιή κομμάτια τα οποία μπορεί να βγαίνουν κάποιες στιγμές προς τα έξω κι εσύ όντας κοντά της (συναισθηματικά τουλάχιστον) αυτά τα έβλεπες. Δεν αντιλέγω καθόλου στο οτι υπάρχουν και αυτά. Ο δικός μου, μου έλεγε διάφορα που εγώ δεν καταλάβαινα εκείνη την στιγμή αλλά αργότερα αποδείχθηκαν προφητικά όπως "αν θες να σωθείς, φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς", "όποιος με πλησιάζει πολύ καταλήγει στον ψυχίατρο", "εσύ μέσα σου έχεις το φως, ενώ εγώ σκοτάδι και πρέπει να κανω συνεχώς προσπάθεια για το φως" και διάφορα άλλα όταν ακόμα εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι για διαταραχές και ψυχ. θέματα και δεν έδειχνε κανένα σημάδι εκτός ίσως από μια εκκεντρικότητα η οποία εμένα μου άρεσε τρελά.
Σκεπτόμενη μετά όλα αυτά, θεωρώ πια πως ήταν ο τρόπος του να με "προειδοποιήσει", ήταν το υγιές κομμάτι του που καταλάβαινε τι έκανε και σε τι με έμπλεκε.

Μπορεί να είναι πολύ μπακαλίστικος ο τρόπος μου, αλλά εγώ αυτά πια τα ονομάζω "αναλαμπές". Και όλα τα υπόλοιπα χειριστικότητα, ψέματα και γενικότερη συμπεριφορά τα βάζω σε ένα άλλο κομμάτι που το λέω "αυτό που νοσεί" γιατί από κει μέσα όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να βγάλω άκρη για το τι ήταν πραγματικό στοιχείο του χαρακτήρα του και τι όχι και τελικά δεν είχε και καμία σημασία. Θα μου πεις πολύ βολικός και απλοϊκός ίσως ο τρόπος που τα σκέφτομαι, αλλά εμένα αυτή η σκέψη με βοήθησε στο να ηρεμήσω και να αποστασιοποιηθώ. Από ένα σημείο και μετά ο, τι κι αν έκανε ή έλεγε για μένα ήταν απλά έκκληση για βοήθεια κι αν μπορούσα να την παρέχω , μέχρι εκεί που μπορούσα ώστε να μην βυθιστώ και εγώ, την παρείχα, αν δεν μπορούσα απλά αρνιόμουν.

Επειδή είπες και γιαυτό που σου είπε ο ψυχολόγος οτι κανείς υγιής δεν μπορεί να τραβήξει τον ψυχωσικό αλλά το ανάποδο θα σου πω την αίσθηση που είχα εγώ και που με έκανε να φύγω από αυτη την σχέση την ίδια στιγμή χωρίς ακόμα τότε να ξέρω τίποτα σίγουρα, χωρίς ακόμα να έχω μιλήσει με ψυχολόγο ή ψυχίατρο, γενικά χωρίς να έχω ιδέα. Η εικόνα που ήρθε στο μυαλό μου ήταν πολύ συγκεκριμένη και σαφής. 'Ενιωσα σα να έχει πέσει σε ένα πηγάδι, εγώ προσπαθώ να τον τραβήξω πάνω, αλλά αντί για αυτό με τραβάει κι εμένα. Και ήξερα οτι εκεί δεν ήθελα να μπω. Ένιωσα απίστευτες τύψεις που δεν μπορούσα να τον τραβήξω, αλλά εκεί δεν ήθελα με τίποτα να μπω. Ένστικτο αυτοσυντήρησης; δεν ξέρω, αλλά νομίζω η ίδια δύναμη ήταν που έκανε και σένα να φύγεις.

[kutchunie]

Αυγέρη έκανες την καλύτερη επιλογη αποφασιζοντας να εγκαταλείψεις. Δεν θα γινει καλά ποτε, οι επιλογες της δειχνουν πως δεν το θελει και η αληθεια ειναι πως αν το χει παρει εργολαβία το ψέμα και ζει το ονειρο της μεσα σε αυτο χωρις να εχει την τυχη να συντηρεί μια στοιχειώδη επαφή με την σκληρή πραγματικότητα (διαβίωση, απόλυτη μοναξιά, χωρίς άτομα διαχειρίσιμα να της κάνουν τα θελήματα), δε νομίζω να μπει στη διαδικασία να ξεβολευτεί.
Ειχα κι εγω τα δικά μου και εκανα αντιστοιχα βασανιστηρια στο σύντροφο μου. Το απόλυτο φάρμακο σε αυτού του είδους τη νοσηροτητα ειναι το αληθινό, η επαφη με την πραγματικότητα. Απλά με το να λες ναι σε ολα, αυτη βρηκε ενα μαξιλάρι να περνάει πιο ανώδυνα την νοσηρότητα που βίωνε/βιώνει.
Δεν θα πω καλή της τυχη, δεν εγινα καλά τυχαία, αλλα επειδη παλεψα. Καλή φωτιση θα πω για το κοριτσι. και ευχαριστω σε σενα που μου εδωσες την οπτική του θυματος. Οταν λειτουργουσα κι εγω αναλογα δε μπορουσα να ορισω το τι ενιωθα εγω, πόσο μαλλον ο αντρας μου.

[Remedy]

!! Κουτσουνι, σπουδαιο σχολιο εκανες. Ποσο δικιο εχεις!
Ελπιζω ο αυγερης να το εκτιμησει δεοντως και να βοηθηθει.

[avgeris]

Διαβάζω με μεγάλη προσοχή, ρουφάω κυριολεκτικά, κάθε σχόλιό σας, κάθε μικρή ή μεγάλη πρόταση, κάθε παρατήρηση.
Ήδη, δυο βδομάδες αφότου έβαλα ένα STOP σε μια ιστορία που λίγο έλειψε να μου τινάξει τη ζωή στον αέρα, όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Η δουλειά μου έχει ξαναβρεί τους κανονικούς ρυθμούς της, χωρίς να χρειάζεται πια να την αφήνω στη μέση για να παρηγορώ, να συμπαρίσταμαι, να στηρίζω απρόσωπες φωνές στην άλλη άκρη ενός κινητού. Έχω ξεκινήσει μια σχέση με μια πραγματικά όμορφη γυναίκα που τη γνώρισα με ένα απόλυτα "υγιή" και "φυσιολογικό" τρόπο, πλησιάζοντάς την, φλερτάροντάς την, τετ-α-τετ, σε ένα από τα στέκια μου. Όλα όσα έχουν γίνει μου φαίνονται πια σαν μια μακρινή ιστορία που ομολογώ ότι ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως βρέθηκα μπλεγμένος σ' αυτήν. Πραγματικά νιώθω πολύ όμορφα για την απόφασή μου να μπω και να γράψω την εμπειρία μου εδώ μέσα, αφού από από εκεί και πέρα ξεκίνησε ουσιαστικά η διαδικασία απεμπλοκής μου.
Κάθε μέρα που περνάει, με απομακρύνει όλο και περισσότερο από μια υπόθεση που σε λίγο καιρό θα μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι πραγματικά συνέβη.
Αυτά έχω να γράψω απόψε δηλώνοντας "παρών". Εξαιρετικό το σχόλιο από Kutchunie. Πραγματικά εξαιρετικό. Σχεδόν πλήρης ταύτιση με τις δικές μου σκέψεις.
Θα συνεχίσω να γράφω και τις επόμενες μέρες. Νιώθω ότι έχω ακόμα να μοιραστώ πολλά. Και νιώθω ότι έχω ακόμα να μάθω πολλά.
Για άλλη μια φορά, ευχαριστώ όλες και όλους εσάς που μου ανοίξατε και μου ανοίγετε τα μάτια. Η συνεισφορά σας στη σωτηρία μου ήταν ανεκτίμητη.

[kutchunie]

Διαβάζω με μεγάλη προσοχή, ρουφάω κυριολεκτικά, κάθε σχόλιό σας, κάθε μικρή ή μεγάλη πρόταση, κάθε παρατήρηση.
Ήδη, δυο βδομάδες αφότου έβαλα ένα STOP σε μια ιστορία που λίγο έλειψε να μου τινάξει τη ζωή στον αέρα, όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Η δουλειά μου έχει ξαναβρεί τους κανονικούς ρυθμούς της, χωρίς να χρειάζεται πια να την αφήνω στη μέση για να παρηγορώ, να συμπαρίσταμαι, να στηρίζω απρόσωπες φωνές στην άλλη άκρη ενός κινητού. Έχω ξεκινήσει μια σχέση με μια πραγματικά όμορφη γυναίκα που τη γνώρισα με ένα απόλυτα "υγιή" και "φυσιολογικό" τρόπο, πλησιάζοντάς την, φλερτάροντάς την, τετ-α-τετ, σε ένα από τα στέκια μου. Όλα όσα έχουν γίνει μου φαίνονται πια σαν μια μακρινή ιστορία που ομολογώ ότι ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως βρέθηκα μπλεγμένος σ' αυτήν. Πραγματικά νιώθω πολύ όμορφα για την απόφασή μου να μπω και να γράψω την εμπειρία μου εδώ μέσα, αφού από από εκεί και πέρα ξεκίνησε ουσιαστικά η διαδικασία απεμπλοκής μου.
Κάθε μέρα που περνάει, με απομακρύνει όλο και περισσότερο από μια υπόθεση που σε λίγο καιρό θα μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι πραγματικά συνέβη.
Αυτά έχω να γράψω απόψε δηλώνοντας "παρών". Εξαιρετικό το σχόλιο από Kutchunie. Πραγματικά εξαιρετικό. Σχεδόν πλήρης ταύτιση με τις δικές μου σκέψεις.
Θα συνεχίσω να γράφω και τις επόμενες μέρες. Νιώθω ότι έχω ακόμα να μοιραστώ πολλά. Και νιώθω ότι έχω ακόμα να μάθω πολλά.
Για άλλη μια φορά, ευχαριστώ όλες και όλους εσάς που μου ανοίξατε και μου ανοίγετε τα μάτια. Η συνεισφορά σας στη σωτηρία μου ήταν ανεκτίμητη.

Σε ένα πράγμα θα διαφωνήσω μόνο. Ολοι έχουμε ανοιχτά μάτια. Ίσως οι άνθρωποι που νοσούν να έχουν μπροστά στα μάτια τους καποια κατοπτρα λιγο περιεργα και να χρειάζονται περισσοτερη προσπαθεια στο να δουν, αλλα ολοι ειμαστε εφοδιασμένοι στο να αντιλαμβανομαστε και να βλέπουμε. Το θεμα ειναι προς τα που επιλέγουμε να δουμε Αυγερη και αυτο ισχυει ειτε είσαι υγειης ψυχικά είτε όχι. Θελω να πω με αλλα λόγια πως η επιτυχία, η οποια επιτυχία είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας. Το άτι ο καθενας εχει την εμπειρια του κ την καταθετει δε τον κάνει καλό ή κακό.

Απο την αλλη χθες συζητουσα με τον αντρα μου το πως ενοιωθε οταν του εκανα τα διαφορα κι εγω στην αρχη. Εγω τον εδιωχνα και εξαφανιζομουν κιολας. Αυτο που μου ειπε ηταν πως θα εγκατέλειπε κι ο ιδιος αν οταν μιλησαμε ανοιχτα και μου εδωσε να καταλαβω γιατι ημουν "λαθος"συνέχιζε να βλέπει βουλιαγμα και καμιά προσπαθεια. Και μου ειπε επίσης πως ειναι περιφανος για μένα γιατι είχε πολλές αμφιβολίες για το αν θα τα καταφερνα να εχω τελικά ένα αποτέλεσμα σε μια μάχη με τον εαυτό μου στην ουσία ειδικά στην κατάσταση που ήμουν τότε. Επίσης ήταν η πρώτη φορα μετά απο πολλά χρονια που μου ειπε ακριβώς πως ενοιωθε τότε ο ιδιος. Μου ειπε αρκετα πραγματα που εχεις πει.
Με την ιστορια σου μου εδωσες την ευκαιρια τωρα που ειμαι καλά να καταλαβω τον συζυγο κ να τον εκτιμήσω πολυ περισσοτερο και να νοιωσω για αλλη μια φορά ευλογημένη πραγματικά που τον εχω δίπλα μου. Δεν μπορεσα ποτε να νοιωσω την θεση του οταν του την εφερνα ας πουμε. Ηταν σα να ειμασταν σε δυο αντικριστους γκρεμους και στη μεση το χάος και ομως η στηριξη του στην προσπαθεια μου κατέλυσε το χάος αυτο και ποτέ δεν ειχα υποψιαστεί ότι ήταν και για τον ιδιο τετοιος Γολγοθάς. Νομιζα πως εγω υπέφερα και αυτός απλά με ανεχόταν. Εκανα μεγάλο λάθος. Ηταν τοσο δυνατός που για να με στηρίξει δε μου έδειξε ποτε το δικό του φορτίο.
Ευχαριστώ που το μοιραστηκες αυγέρη, ηταν μεγαλο δωρο

[elisabet]

Σε ένα πράγμα θα διαφωνήσω μόνο. Ολοι έχουμε ανοιχτά μάτια. Ίσως οι άνθρωποι που νοσούν να έχουν μπροστά στα μάτια τους καποια κατοπτρα λιγο περιεργα και να χρειάζονται περισσοτερη προσπαθεια στο να δουν, αλλα ολοι ειμαστε εφοδιασμένοι στο να αντιλαμβανομαστε και να βλέπουμε. Το θεμα ειναι προς τα που επιλέγουμε να δουμε Αυγερη και αυτο ισχυει ειτε είσαι υγειης ψυχικά είτε όχι. Θελω να πω με αλλα λόγια πως η επιτυχία, η οποια επιτυχία είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας. Το άτι ο καθενας εχει την εμπειρια του κ την καταθετει δε τον κάνει καλό ή κακό.

Απο την αλλη χθες συζητουσα με τον αντρα μου το πως ενοιωθε οταν του εκανα τα διαφορα κι εγω στην αρχη. Εγω τον εδιωχνα και εξαφανιζομουν κιολας. Αυτο που μου ειπε ηταν πως θα εγκατέλειπε κι ο ιδιος αν οταν μιλησαμε ανοιχτα και μου εδωσε να καταλαβω γιατι ημουν "λαθος"συνέχιζε να βλέπει βουλιαγμα και καμιά προσπαθεια. Και μου ειπε επίσης πως ειναι περιφανος για μένα γιατι είχε πολλές αμφιβολίες για το αν θα τα καταφερνα να εχω τελικά ένα αποτέλεσμα σε μια μάχη με τον εαυτό μου στην ουσία ειδικά στην κατάσταση που ήμουν τότε. Επίσης ήταν η πρώτη φορα μετά απο πολλά χρονια που μου ειπε ακριβώς πως ενοιωθε τότε ο ιδιος. Μου ειπε αρκετα πραγματα που εχεις πει.
Με την ιστορια σου μου εδωσες την ευκαιρια τωρα που ειμαι καλά να καταλαβω τον συζυγο κ να τον εκτιμήσω πολυ περισσοτερο και να νοιωσω για αλλη μια φορά ευλογημένη πραγματικά που τον εχω δίπλα μου. Δεν μπορεσα ποτε να νοιωσω την θεση του οταν του την εφερνα ας πουμε. Ηταν σα να ειμασταν σε δυο αντικριστους γκρεμους και στη μεση το χάος και ομως η στηριξη του στην προσπαθεια μου κατέλυσε το χάος αυτο και ποτέ δεν ειχα υποψιαστεί ότι ήταν και για τον ιδιο τετοιος Γολγοθάς. Νομιζα πως εγω υπέφερα και αυτός απλά με ανεχόταν. Εκανα μεγάλο λάθος. Ηταν τοσο δυνατός που για να με στηρίξει δε μου έδειξε ποτε το δικό του φορτίο.
Ευχαριστώ που το μοιραστηκες αυγέρη, ηταν μεγαλο δωρο

Respect! Σε σένα για την προσπάθεια που έκανες και την δύναμη που βρίσκεις να μπορείς να βλέπεις και την άλλη πλευρά και στον άντρα σου φυσικά για την αφοσίωση του και την πίστη του σε σένα.
Έδειξες οτι το άξιζες γιατί ΗΘΕΛΕΣ να σωθείς κι ήσουν έτοιμη να παλέψεις για αυτό, δεν έψαχνες σανίδα για να μείνεις εκεί, έψαχνες σανίδα για να βγεις και βγήκες.

[elis]

Κουτσουνι οποίος θέλει να σωθεί θα βρει τρόπο εκτός από τους κωλοφαρδουσ που τους βγάζει ο γιατρός γτ είναι ευσυνείδητος αλλά κι αυτούς πιστεύω βλέπουν την αξία τους οπότε αν σωθηκεσ σημαίνει ότι κάποιος είδε την αξία σου

[avgeris]

Σε ένα πράγμα θα διαφωνήσω μόνο. Ολοι έχουμε ανοιχτά μάτια. Ίσως οι άνθρωποι που νοσούν να έχουν μπροστά στα μάτια τους καποια κατοπτρα λιγο περιεργα και να χρειάζονται περισσοτερη προσπαθεια στο να δουν, αλλα ολοι ειμαστε εφοδιασμένοι στο να αντιλαμβανομαστε και να βλέπουμε. Το θεμα ειναι προς τα που επιλέγουμε να δουμε Αυγερη και αυτο ισχυει ειτε είσαι υγειης ψυχικά είτε όχι. Θελω να πω με αλλα λόγια πως η επιτυχία, η οποια επιτυχία είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας. Το άτι ο καθενας εχει την εμπειρια του κ την καταθετει δε τον κάνει καλό ή κακό.

Απο την αλλη χθες συζητουσα με τον αντρα μου το πως ενοιωθε οταν του εκανα τα διαφορα κι εγω στην αρχη. Εγω τον εδιωχνα και εξαφανιζομουν κιολας. Αυτο που μου ειπε ηταν πως θα εγκατέλειπε κι ο ιδιος αν οταν μιλησαμε ανοιχτα και μου εδωσε να καταλαβω γιατι ημουν "λαθος"συνέχιζε να βλέπει βουλιαγμα και καμιά προσπαθεια. Και μου ειπε επίσης πως ειναι περιφανος για μένα γιατι είχε πολλές αμφιβολίες για το αν θα τα καταφερνα να εχω τελικά ένα αποτέλεσμα σε μια μάχη με τον εαυτό μου στην ουσία ειδικά στην κατάσταση που ήμουν τότε. Επίσης ήταν η πρώτη φορα μετά απο πολλά χρονια που μου ειπε ακριβώς πως ενοιωθε τότε ο ιδιος. Μου ειπε αρκετα πραγματα που εχεις πει.
Με την ιστορια σου μου εδωσες την ευκαιρια τωρα που ειμαι καλά να καταλαβω τον συζυγο κ να τον εκτιμήσω πολυ περισσοτερο και να νοιωσω για αλλη μια φορά ευλογημένη πραγματικά που τον εχω δίπλα μου. Δεν μπορεσα ποτε να νοιωσω την θεση του οταν του την εφερνα ας πουμε. Ηταν σα να ειμασταν σε δυο αντικριστους γκρεμους και στη μεση το χάος και ομως η στηριξη του στην προσπαθεια μου κατέλυσε το χάος αυτο και ποτέ δεν ειχα υποψιαστεί ότι ήταν και για τον ιδιο τετοιος Γολγοθάς. Νομιζα πως εγω υπέφερα και αυτός απλά με ανεχόταν. Εκανα μεγάλο λάθος. Ηταν τοσο δυνατός που για να με στηρίξει δε μου έδειξε ποτε το δικό του φορτίο.
Ευχαριστώ που το μοιραστηκες αυγέρη, ηταν μεγαλο δωρο

Είχα γράψει πριν λίγο καιροί ότι θα συνεχίσω, σιγά-σιγά έστω, να δίνω περισσότερες λεπτομέρειες της ιστορίας που έζησα για να μπορέσουν όσοι πιθανόν έζησαν παρόμοιες καταστάσεις να καταλάβουν κάποια πράγματα. Χαίρομαι πραγματικά που τα όσα έγραψα σε βοήθησαν να καταλάβεις αρκετά. Και μπράβο σε σένα που κατάφερες να βρεις το δρόμο προς τη διέξοδο., μπράβο και στον άντρα σου που σε στήριξε ως το τέλος.

[Evka]

Σε διαβαζω,ταυτιζομαι,συγκινο υμαι,ξαναφερνω στη μνημη μου οσα εζησα,τα ξαναζω.

[avgeris]

Λίγες ακόμα σκόρπιες σκέψεις μου, έτσι όπως μου έρχονται στο μυαλό.
Η κοπέλα κλείστηκε εντελώς μέσα, χωρίς να κατεβαίνει ούτε καν στο πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι της, περί τα μέσα με τέλη του Οκτώβρη. Ως τότε, ίσως έβγαινε δειλά-δειλά για μερικά μέτρα (ίσως μέχρι να μπει σε κάποιο αυτοκίνητο) με συνοδεία κάποιο στενό συγγενκό της πρόσωπο. Αρχές με μέσα Οκτώβρη, μου μιλάει για ένα περιστατικό επίθεσης που δέχτηκε στις τουαλέτες το προηγούμενο βράδυ, το περιστατικό αυτό που ουσιαστικά αποτέλεσε την αιτία των κρίσεων πανικού και της απομόνωσής της. Κανείς δεν ξέρει αν είναι αλήθεια ή ψέματα, κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς έγινε (ή πότε ακριβώς το βίωσε ως ψευδαίσθηση). Προς τα μέσα Οκτώβρη αρχίζει τα πρώτα σεξουαλικά υπονοούμενα για εμάς τους δυο, προς τα τέλη Οκτώβρη αρχίζουν τα πρώτα της "άκυρα", οι πρώτες της "εξαφανίσεις", οι πρώτες της παράξενες συμπεριφορές απέναντί μου τουλάχιστον. Τότε, τέλη Οκτώβρη, στην εποχή της παρέλασης, μου μιλάει για το "ταξίδι" της στην πόλη που βρήκε τους φίλους της και κόπηκε απότομα από την παρέμβαση του πατέρα της που τη ζήτησε πίσω.
Δεν ξέρω πως συνδέονται το γεγονός της πλήρους απομόνωσής της και οι περίεργες συμπεριφορές της προς εμένα, με τα συνεχόμενα "κρύο-ζέστη" που μου δημιουργεί, τα οποία κάποιιες φορές σχολίαζε και η ίδια ("πρέπει να είμαι πιο σωστή απέναντί σου, δε γίνεται τη μια να σε ανάβω και μετά να χάνομαι για μέρες", μου είχε πει). Ως τότε, δεν τα έδινα και πολλή σημασία, πιστεύοντας ότι έτσι κι αλλιώς θα την έβλεπα σε λίγες μέρες και εκεί θα μπορούσαμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Κάποια στιγμή πάντως, λίγες μέρες πριν βρεθούμε, της ζήτησα να μου εξηγήσει τι της συμβαίνει και τότε μου είπε για το πόσο άσχημα ένιωσε που γύρισε πίσω με παρέμβαση του πατέρα της που έχει καρκίνο και την χρειάζεται κλπ. κλπ. Οι εξηγήσεις μου φάνηκαν εντελώς "μια στο καρφί και μια στο πέταλο", τι σχέση είχε αυτό με το ότι μου φερόταν παράξενα, αλλά θεώρησα ότι ίσως να υπήρχε μια γενικότερη προβληματική κατάσταση στο σπίτι της που την αποδιοργάνωνε. Και βέβαια, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ο πατέρας της ήταν υγιέστατος (τις προάλλες μάλιστα, ο άνθρωπος είχε γενέθλια και ο τοίχος του στο facebook είχε γεμίσει με ευχές για "χρόνια πολλά" και "να χαίρεσαι την οικογένειά σου" ακόμα και από συγγενείς του, ευχές που δεν κολλάνε έτσι κι αλλιώς με ένα άνθρωπο που έκανε χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες και συνεχείς αιμοπτύσεις, ήταν δε στα τελευταία του σύμφωνα με τα λεγόμενά της!!!!). Κάπου εκεί, μέσα Νοέμβρη, έρχεται και η ματαίωση της συνάντησής μας, η πρώτη στη σειρά που σε συνδυασμό με τις παράξενες συμπεριφορές της ως τότε, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να δεχτώ τόσο εύκολα, το βίωσα σαν μια απόρριψη από μέρους της.
Υποθέτω ότι τότε ξεκινάει μια περίοδος μεγάλης ψυχικής της ανισορροπίας, Νοέμβριο μήνα είχε γίνει μια απόπειρα νοσηλείας της που απέτυχε πριν καν ξεκινήσει (όπως θα γινόταν και δυο μήνες μετά) και η ίδια προσπαθεί να βρει στηρίγματα στο "παιχνίδι" της, αφού ήδη έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι μένει καιρό κλεισμένη στο σπίτι και νιώθει την ανάγκη να δημιουργήσει μια virtual ζωή μέσω facebook. Πιθανόν ήδη να έχει φάει κάποια κραξίματα και μπλοκαρίσματα για τις περίεργες συμπεριφορές της από κάποιους που προσπαθούσαν καιρό να την προσεγγίσουν και γι αυτό, όταν εγώ της μίλησα ήρεμα και συγκαταβατικά μετά την πρώτη ακύρωση της συνάντησής μας, να με θεώρησε "ξεχωριστό" και να άρχισε να "δένεται" μαζί μου. Από εκεί, ξεκινάει, δειλά-δειλά στην αρχή, να μου λέει ότι ίσως θα έπρεπε να μην το ψάχνω και πολύ μαζί της, αλλά αυτοαναιρούνταν συνέχεια, αφού έδειχνε ότι προαπαθούσε να βρεθεί όλο και πιο κοντά μου. Ειδικά όταν εγώ, προβληματισμένος από τις ολοένα και πιο μυστήριες συμπεριφορές της, έδειχνα να απομακρύνομαι, εκείνη έκανε πιο αισθητή την παρουσία της σε μένα.
Μέχρι το μυστηριώδες ταξίδι της στην πόλη μου που δεν έγινε ποτέ και το οποίο αποτέλεσε την αφορμή να φτάσω στα όρια των ψυχικών μου αντοχών και να αρχίσω να συλλέγω πληροφορίες για το ποιόν της.
Από εκεί και μετά, τα γεγονότα κυλάνε γρήγορα, το ταξίδι μου στην πόλη της που ουσιαστικά της ανάβει "πράσινο φως" στο να αρχίσει να ασχολείται αποκλειστικά με μένα, το "δεν έχεις γλυτώσει από μένα" που σήμαινε πολλά περισσότερα απ' όσα πίστευα εκείνη τη στιγμή και τα όσα ακολούθησαν μέχρι το τέλος.
Σκέψεις, συνέχεια σκέψεις....τώρα, με νηφάλιο και αποστασιοποιημένο μυαλό, όλα φαίνονται να αποκτούν κάποιο νόημα.....

[avgeris]

Να σημειώσω απλώς ότι μόλις τώρα, σήμερα, 4 Απριλίου, είδα μια δημόσια ανάρτηση στον τοίχο της που έγινε πριν 4 ώρες. Να θυμίσω ότι η υποτιθέμενη εισαγωγή της για θεραπεία, τότε που μου ζητούσε να την στηρίξω μέχρι να μπει, είχε προγραμματιστί για τις....2 Απριλίου !!!! Μια ημερομηνία που αποκλείεται να θυμόταν λάθος, αφού την είχε συνδυάσει με ένα γεγονός υπεράνω αμφισβήτησης: τα γενέθλια του πατέρα της......
Λυπάμαι, λυπάμαι στ' αλήθεια που μια τόσο νέα κοπέλα, όμορφη, μορφωμένη και ταλαντούχα, πάει χαμένη. Λυπάμαι.......κρίμα.....

[elisabet]

Δεν ήθελε να σωθεί αυγέρη...
Αν η τόση στήριξη που της έδωσες δεν μπόρεσε να την τραβήξει, να αποτελέσει κίνητρο για να θελήσει να βγει απο κει μέσα τότε έχεις δίκιο που λυπάσαι...είναι κρίμα γιατί κανείς δεν αξίζει να ζει έτσι, αλλά και κανείς δεν μπορεί να σώσει κανέναν με το ζόρι.
Απ' οτι φαίνεται η κοπέλα έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της για να μπορέσει να κάνει κάποια βήματα προς την σωτήρια της αν τα κάνει ποτέ.