Ερώτηση σε μια παράξενη ιστορία με διπολικό άτομο.

[avgeris]

Δεν ήθελε να σωθεί αυγέρη...
Αν η τόση στήριξη που της έδωσες δεν μπόρεσε να την τραβήξει, να αποτελέσει κίνητρο για να θελήσει να βγει απο κει μέσα τότε έχεις δίκιο που λυπάσαι...είναι κρίμα γιατί κανείς δεν αξίζει να ζει έτσι, αλλά και κανείς δεν μπορεί να σώσει κανέναν με το ζόρι.
Απ' οτι φαίνεται η κοπέλα έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της για να μπορέσει να κάνει κάποια βήματα προς την σωτήρια της αν τα κάνει ποτέ.

Δε λυπάμαι για κείνη. όσο κι αν φαίνεται παράξενο, μετά από τόσο καιρό που προσπαθούσα να τη βγάλω από το λούκι, δε νιώθω καμιά λύπηση για κείνη. Τους γονείς της λυπάμαι κυρίως που μέσα από μια σειρά από λάθη τους (δε γίνεται τόσα χρόνια να μην είχαν δει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την κόρη τους, δε γίνεται τόσες φορές να δέχτηκαν να την βγάλουν από τις κλινικές με δική τους ευθύνη), υποφέρουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Τα καινούργια αλλά και τα παλιά "θύματά" της λυπάμαι, που δεν θα έχουν και δεν είχαν την επιμονή, το κουράγιο και την τύχη να μάθουν τι έγινε με την κοπέλα που μάταια προσπάθησαν να γνωρίσουν από κοντά και συνέχεια τους έκανε να νιώθουν ανεπαρκείς. Τον εαυτό μου λυπάμαι που πίστεψε ότι αρκούσε η καλή θέληση και ο.....Κοέλιο για να πάνε καλά τα πράγματα (η ίδια αποκαλούσε τον Κοέλιο "μεγάλο μ@λ@κ@", που να ήξερε ότι ίσως αυτή να ήταν η μοναδική της αλήθεια στα όσα μου έλεγε).
Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έκανε τίποτα στις 2 Απριλίου. Και μόνο ότι η ημερομηνία έπεφτε Κυριακή, έδειχνε το μέγεθος του ψέματός της. Απλώς, έτυχε να δω την ανάρτησή της μέσα από τα like κοινών φίλων και επιβεβαιώθηκα και έμπρακτα. Αναρωτιέμαι τι δικαιολογία θα έβρισκε αν είχα δεχτεί να υποκύψω ακόμα μια φορά στο "παιχνίδι" της. στην απαίτησή τη; να τη στηρίζω μέχρι τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Εκτός κι αν ήταν σίγουρη ότι θα αρνιόμουν πριν καν μου το ζητήσει, αν είχε καταλάβει ότι ακόμα ένας θα της γύριζε οριστικά την πλάτη. Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι επίσης τι σκοπεύουν να κάνουν οι γονείς της, οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν έχουν δείξει διάθεση να τραβήξουν το σκοινί στα άκρα. Όχι όμως ότι με νοιάζει κιόλας.

[Remedy]

Δε λυπάμαι για κείνη. όσο κι αν φαίνεται παράξενο, μετά από τόσο καιρό που προσπαθούσα να τη βγάλω από το λούκι, δε νιώθω καμιά λύπηση για κείνη. Τους γονείς της λυπάμαι κυρίως που μέσα από μια σειρά από λάθη τους (δε γίνεται τόσα χρόνια να μην είχαν δει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την κόρη τους, δε γίνεται τόσες φορές να δέχτηκαν να την βγάλουν από τις κλινικές με δική τους ευθύνη), υποφέρουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Τα καινούργια αλλά και τα παλιά "θύματά" της λυπάμαι, που δεν θα έχουν και δεν είχαν την επιμονή, το κουράγιο και την τύχη να μάθουν τι έγινε με την κοπέλα που μάταια προσπάθησαν να γνωρίσουν από κοντά και συνέχεια τους έκανε να νιώθουν ανεπαρκείς. Τον εαυτό μου λυπάμαι που πίστεψε ότι αρκούσε η καλή θέληση και ο.....Κοέλιο για να πάνε καλά τα πράγματα (η ίδια αποκαλούσε τον Κοέλιο "μεγάλο μ@λ@κ@", που να ήξερε ότι ίσως αυτή να ήταν η μοναδική της αλήθεια στα όσα μου έλεγε).
Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έκανε τίποτα στις 2 Απριλίου. Και μόνο ότι η ημερομηνία έπεφτε Κυριακή, έδειχνε το μέγεθος του ψέματός της. Απλώς, έτυχε να δω την ανάρτησή της μέσα από τα like κοινών φίλων και επιβεβαιώθηκα και έμπρακτα. Αναρωτιέμαι τι δικαιολογία θα έβρισκε αν είχα δεχτεί να υποκύψω ακόμα μια φορά στο "παιχνίδι" της. στην απαίτησή τη; να τη στηρίζω μέχρι τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Εκτός κι αν ήταν σίγουρη ότι θα αρνιόμουν πριν καν μου το ζητήσει, αν είχε καταλάβει ότι ακόμα ένας θα της γύριζε οριστικά την πλάτη. Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι επίσης τι σκοπεύουν να κάνουν οι γονείς της, οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν έχουν δείξει διάθεση να τραβήξουν το σκοινί στα άκρα. Όχι όμως ότι με νοιάζει κιόλας.

νομιζω οτι βρηκε πολυ χαζες δικαιολογιες για πολυ πιο σοβαρες αντιφασεις και ψεματα, σε αυτο θα κολλουσε?
εγω βρηκα ηδη μια πολυ καλη :
"ο γιατρος οτι ηθελε, ελεγε. η μερα που μου προτεινε ηταν τελικα κυριακη και δεν το ειχε προσεξει. το αναβαλαμε"
και ποοοοσες αλλες. ορεξη να εχεις.

οσο για τα "Θυματα" της, εχω την αντιθετη αποψη απο σενα . ΕΥΤΥΧΩΣ και δεν ασχοληθηκαν παραπανω ουτε τους ενοιαξε αν εχει κατι η τους δουλευει και δεν το εψαξαν παραπανω, να χανουν χρονο απο την ζωη τους, ενεργεια και ψυχολογια.
τους αρκουσε οτι αυτη η νεα γνωριμια δεν ηταν του γουστου τους , δεν τους ταιριαζε, τους υποτιμουσε (η απορριψη ας πουμε) και εφευγαν. αυτη ειναι η υγιης αντιδραση κατα την γνωμη μου.

[elisabet]

Συμφωνώ με ρεμεντυ, σίγουρα θα έβρισκε κάποια ηλίθια δικαιολογία όπως βρήκε και για τα υπόλοιπα.

Οφείλω να σου πω πάντως ότι ακόμα διακρίνω πολύ θυμό στα γραπτά σου.
Συμφωνώ με τα "θύματα" που λες, τα προηγούμενα και τα επόμενα, με τους γονείς της που πέρα από τυχόν ευθύνες τους βασανίζονται σίγουρα πολύ, όμως θεωρώ "θύμα" και την ίδια. Είναι δυστυχισμένη και αυτή η ζωή που κάνει δεν αξίζει σε κανέναν.

Και κρατώ οτι κανείς μας δεν είναι μόνο θύμα ποτέ, συνήθως είμαστε θύματα και θύτες ταυτόχρονα με το μερίδιο ευθύνης του ο καθένας. Αναρωτήθηκες ήδη για την ευθύνη των δικών της που με την άδεια τους παρατάει τις θεραπείες τόσο εύκολα, ούτε εκείνοι είναι μόνο θύματα. Έχουν ευθύνη στην εξέλιξη του παιδιού τους.
Αλλά και τα υπόλοιπα "θύματα" της, τα πριν από εσένα ή τα μετά ή εσύ ο ίδιος. Κι εσύ είχες ευθύνη. Όταν έμαθες για την κατάσταση της θα μπορούσες να απομακρυνθείς ή και νωρίτερα όταν απλά έβλεπες μια αλλόκοτη συμπεριφορά. Επέλεξες να μείνεις και να προσπαθήσεις να βοηθήσεις. Δεν το βρίσκω μη υγιές αυτό, το βρίσκω ανθρώπινο, είναι ανθρώπινο να θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον που βλέπουμε οτι χρειάζεται βοήθεια. Είναι σα να βλέπω κάποιον στο δρόμο μπροστά μου να σκοντάφτει και να πέφτει. Δεν θα περιμένω να μου ζητήσει βοήθεια, θα τρέξω να τον βοηθήσω να σηκωθεί. Αν αυτός ο κάποιος είναι 100 κιλά και εμένα με πιάσει η μέση μου από την προσπάθεια να τον σηκώσω, αυτό είναι δικό μου θέμα. Αν αυτος επιπλέον έχει σπασμένα κόκαλα και δεν μπορώ να τον σηκώσω χωρίς να πέσω κι εγώ, ή αν φοβάται να σηκωθεί, πάλι είναι δική μου ευθύνη κι επιλογή το πόσο θα μείνω εκεί να προσπαθώ.

Καταλαβαίνω οτι βρίσκεσαι στην φάση που έχεις κι ανάγκη ίσως να λυπηθείς τον εαυτό σου όπως λες για όσα πέρασες. Αν θες την γνώμη μου όμως, μην μείνεις πολύ εκεί, δεν σε βοηθάει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου ως θύμα. Κάτι έπαιρνες και συ απο αυτή την ιστορία, κάποια ανάγκη σου ικανοποιούνταν, κάτι κέρδιζες. Πληρώνοντας ακριβό το τίμημα βέβαια, αλλά κάτι κέρδιζες. Όταν το βρεις αυτό, πίστεψε με θα είναι λυτρωτικό.

[avgeris]

Συμφωνώ με ρεμεντυ, σίγουρα θα έβρισκε κάποια ηλίθια δικαιολογία όπως βρήκε και για τα υπόλοιπα.

Οφείλω να σου πω πάντως ότι ακόμα διακρίνω πολύ θυμό στα γραπτά σου.
Συμφωνώ με τα "θύματα" που λες, τα προηγούμενα και τα επόμενα, με τους γονείς της που πέρα από τυχόν ευθύνες τους βασανίζονται σίγουρα πολύ, όμως θεωρώ "θύμα" και την ίδια. Είναι δυστυχισμένη και αυτή η ζωή που κάνει δεν αξίζει σε κανέναν.

Και κρατώ οτι κανείς μας δεν είναι μόνο θύμα ποτέ, συνήθως είμαστε θύματα και θύτες ταυτόχρονα με το μερίδιο ευθύνης του ο καθένας. Αναρωτήθηκες ήδη για την ευθύνη των δικών της που με την άδεια τους παρατάει τις θεραπείες τόσο εύκολα, ούτε εκείνοι είναι μόνο θύματα. Έχουν ευθύνη στην εξέλιξη του παιδιού τους.
Αλλά και τα υπόλοιπα "θύματα" της, τα πριν από εσένα ή τα μετά ή εσύ ο ίδιος. Κι εσύ είχες ευθύνη. Όταν έμαθες για την κατάσταση της θα μπορούσες να απομακρυνθείς ή και νωρίτερα όταν απλά έβλεπες μια αλλόκοτη συμπεριφορά. Επέλεξες να μείνεις και να προσπαθήσεις να βοηθήσεις. Δεν το βρίσκω μη υγιές αυτό, το βρίσκω ανθρώπινο, είναι ανθρώπινο να θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον που βλέπουμε οτι χρειάζεται βοήθεια. Είναι σα να βλέπω κάποιον στο δρόμο μπροστά μου να σκοντάφτει και να πέφτει. Δεν θα περιμένω να μου ζητήσει βοήθεια, θα τρέξω να τον βοηθήσω να σηκωθεί. Αν αυτός ο κάποιος είναι 100 κιλά και εμένα με πιάσει η μέση μου από την προσπάθεια να τον σηκώσω, αυτό είναι δικό μου θέμα. Αν αυτος επιπλέον έχει σπασμένα κόκαλα και δεν μπορώ να τον σηκώσω χωρίς να πέσω κι εγώ, ή αν φοβάται να σηκωθεί, πάλι είναι δική μου ευθύνη κι επιλογή το πόσο θα μείνω εκεί να προσπαθώ.

Καταλαβαίνω οτι βρίσκεσαι στην φάση που έχεις κι ανάγκη ίσως να λυπηθείς τον εαυτό σου όπως λες για όσα πέρασες. Αν θες την γνώμη μου όμως, μην μείνεις πολύ εκεί, δεν σε βοηθάει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου ως θύμα. Κάτι έπαιρνες και συ απο αυτή την ιστορία, κάποια ανάγκη σου ικανοποιούνταν, κάτι κέρδιζες. Πληρώνοντας ακριβό το τίμημα βέβαια, αλλά κάτι κέρδιζες. Όταν το βρεις αυτό, πίστεψε με θα είναι λυτρωτικό.

Πίστεψέ με, θυμό δεν νιώθω. Είναι ο τρόπος μου γενικά να βγάζω ένταση και πάθος στα όσα γράφω (αλλά και στον προφορικό μου λόγο) που εύκολα μπορεί να εκληφθεί ως θυμός. Και είναι δεδομένο ότι συνεχίζω να θεωρώ βασικό υπεύθυνο τον εαυτό μου για όσα έγιναν. Στο μόνο για το οποίο τον λυπάμαι είναι αυτό που ανέφερα, στο ότι πίστεψα πως αρκούσε η δική μου ισχυρή θέληση για να αλλάξουν όλα. Ο μόνος λόγος που έμενα ήταν αυτός, η πίστη ότι έστω και με τρόπους μη "ορθόδοξους" θα τα κατάφερνα. Αυτό έπαιρνα από την ιστορία, την επένδυσή μου σε ένα μέλλον που θεωρούσα βέβαιο, βασισμένος σε δικές της υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Όταν κατάλαβα το μέγεθος των ψεμάτων που κρύβονταν πίσω από τα λόγια της, έφυγα αμέσως. Όχι ότι θεωρώ "φυσιολογική" την εμμονή μου, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αναρωτιέμαι αν όντως έγιναν όλα αυτά ή αν τα ονειρεύτηκα σε ένα εφιάλτη. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου εκείνης της περιόδου, με λίγα λόγια.
Ήδη έχω αρχίσει να λυτρώνομαι. Και η μετάβασή μου σε αυτό που λέμε "φυσιολογική" ζωή γίνεται με τρόπο αρκετά πιο εύκολο απ' όσα φανταζόμουν. Με κάποια μικρά "απόνερα" βέβαια. Όπως στο ότι με την κοπέλα που έχω σχέση αυτή τη στιγμή, όταν μιλάμε μέσω fb, πιάνω τον εαυτό μου να βιώνει μεγάλο άγχος στο τι θα της πω, πως θα της το πω, πως θα αντιδράσει σε όσα πω. Ξεχνώντας ότι είναι μια κοπέλα που την έχω δει, την έχω αγκαλιάσει, την έχω φιλήσει, έχω περάσει ώρες ατελείωτες στο πλάι της, έχουμε κοιταχτεί στα μάτια. Ευτυχώς αυτό το άγχος του fb, περνάει σε δευτερόλεπτα.

[avgeris]

νομιζω οτι βρηκε πολυ χαζες δικαιολογιες για πολυ πιο σοβαρες αντιφασεις και ψεματα, σε αυτο θα κολλουσε?
εγω βρηκα ηδη μια πολυ καλη :
"ο γιατρος οτι ηθελε, ελεγε. η μερα που μου προτεινε ηταν τελικα κυριακη και δεν το ειχε προσεξει. το αναβαλαμε"
και ποοοοσες αλλες. ορεξη να εχεις.

οσο για τα "Θυματα" της, εχω την αντιθετη αποψη απο σενα . ΕΥΤΥΧΩΣ και δεν ασχοληθηκαν παραπανω ουτε τους ενοιαξε αν εχει κατι η τους δουλευει και δεν το εψαξαν παραπανω, να χανουν χρονο απο την ζωη τους, ενεργεια και ψυχολογια.
τους αρκουσε οτι αυτη η νεα γνωριμια δεν ηταν του γουστου τους , δεν τους ταιριαζε, τους υποτιμουσε (η απορριψη ας πουμε) και εφευγαν. αυτη ειναι η υγιης αντιδραση κατα την γνωμη μου.

Ναι, το ότι είχε ολόκληρο "οπλοστάσιο" από δικαιολογίες και ψέματα, είναι δεδομένο. Απλώς, θα είχε πλάκα ακόμα μία. Όχι ότι θα ήθελα να μάθω, βέβαια.
Πολλά "θύματά" της μπορεί να ασχολήθηκαν λίγο παραπάνω, όχι στο βαθμό της δικής μου εμμονής, πάντως στο βαθμό να βριστούν μαζί της πριν ξεκόψουν. Στο σημείο δηλαδή που βρέθηκα κι εγώ ελάχιστα πριν μάθω την αλήθεια. Και είχα ήδη χαλαστεί αφάνταστα μαζί της από τότε. Είχα ήδη χάσει χρόνο, ενέργεια και ψυχολογία όπως σωστά έγραψες. Με αυτή τη λογική είπα ότι τους "λυπάμαι".

[elisabet]

Πίστεψέ με, θυμό δεν νιώθω. Είναι ο τρόπος μου γενικά να βγάζω ένταση και πάθος στα όσα γράφω (αλλά και στον προφορικό μου λόγο) που εύκολα μπορεί να εκληφθεί ως θυμός. Και είναι δεδομένο ότι συνεχίζω να θεωρώ βασικό υπεύθυνο τον εαυτό μου για όσα έγιναν. Στο μόνο για το οποίο τον λυπάμαι είναι αυτό που ανέφερα, στο ότι πίστεψα πως αρκούσε η δική μου ισχυρή θέληση για να αλλάξουν όλα. Ο μόνος λόγος που έμενα ήταν αυτός, η πίστη ότι έστω και με τρόπους μη "ορθόδοξους" θα τα κατάφερνα. Αυτό έπαιρνα από την ιστορία, την επένδυσή μου σε ένα μέλλον που θεωρούσα βέβαιο, βασισμένος σε δικές της υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Όταν κατάλαβα το μέγεθος των ψεμάτων που κρύβονταν πίσω από τα λόγια της, έφυγα αμέσως. Όχι ότι θεωρώ "φυσιολογική" την εμμονή μου, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αναρωτιέμαι αν όντως έγιναν όλα αυτά ή αν τα ονειρεύτηκα σε ένα εφιάλτη. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου εκείνης της περιόδου, με λίγα λόγια.
Ήδη έχω αρχίσει να λυτρώνομαι. Και η μετάβασή μου σε αυτό που λέμε "φυσιολογική" ζωή γίνεται με τρόπο αρκετά πιο εύκολο απ' όσα φανταζόμουν. Με κάποια μικρά "απόνερα" βέβαια. Όπως στο ότι με την κοπέλα που έχω σχέση αυτή τη στιγμή, όταν μιλάμε μέσω fb, πιάνω τον εαυτό μου να βιώνει μεγάλο άγχος στο τι θα της πω, πως θα της το πω, πως θα αντιδράσει σε όσα πω. Ξεχνώντας ότι είναι μια κοπέλα που την έχω δει, την έχω αγκαλιάσει, την έχω φιλήσει, έχω περάσει ώρες ατελείωτες στο πλάι της, έχουμε κοιταχτεί στα μάτια. Ευτυχώς αυτό το άγχος του fb, περνάει σε δευτερόλεπτα.

Εγώ μια χαρά "φυσιολογική" βρίσκω την συμπεριφορά σου. Θέλησες για κάποιους λόγους (αυτοί είναι δικοί σου και προς διερεύνηση) να βοηθήσεις και να πιστέψεις οτι αρκούσε η καλή διάθεση όπως λες και όταν είδες οτι δεν αλλάζει κάτι έφυγες και συνεχίζεις την ζωή σου.

Το οτι έπαιξες λίγο και με τα δικά σου όρια (η εμμονή που λες) είναι γεγονός, αλλά δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό, δεν "γλίτωσες" τυχαία, ούτε επειδή βρήκες το φόρουμ και άκουσες άλλες απόψεις. Ακόμα και το γεγονός οτι αναζήτησες το φόρουμ ή αναζήτησες άλλη βοήθεια (ψυχολόγο πχ) δείχνει ότι είχες το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας και θα έφευγες έτσι κι αλλιώς. Πρόβλημα θα έβλεπα αν δεν αντιλαμβανόσουν καν τον κίνδυνο για τον εαυτό σου και συνέχιζες να μένεις στον πάτο μαζί της.

Και τα απόνερα που λες, λογικά τα βρίσκω, είναι νωρίς ακόμα και είναι φυσικό να είσαι επηρεασμένος όμως το γεγονός οτι προχωράς παραμένει και θα βρεις τις ισορροπίες σου πιο γρήγορα από όσο φαντάζεσαι.

Εγώ τα ερωτήματα που θα μου έθετα και μου έθεσα σε ανάλογη περίπτωση ήταν : γιατί ήθελα τόσο πολύ να βοηθήσω; Μήπως μ αρέσει να είμαι σωτήρας; Το κάνω και σε άλλες περιπτώσεις στην ζωή μου; Τι μου έδινε αυτή η σχέση; Ποια στοιχεία ήταν αυτά που με κανουν τώρα να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου και γιατί τα είχα σε αυτή την περίπτωση συγκεκριμένα; Ακουσα το ένστικτο μου κι αν όχι γιατί; Σε ποια ακριβώς στοιχεία δικά μου πάτησε για να με χειριστεί; Γιατί πήρα τόσο "προσωπικά" την συμπεριφορά του άλλου κι ένιωσα αδικία, θύμα κτλ; Έμαθα κάτι τελικά από αυτή την ιστορία;

Μπορεί να τα έχεις απαντήσει ήδη αυτά τα ερωτήματα στον εαυτό σου, δεν στα λέω για να τα πεις εδώ, στα λέω μήπως βοηθήσω να δεις μια άλλη οπτική. Αν η απάντηση πάντως στην τελευταία ερώτηση είναι καταφατική (στη δική μου περίπτωση ήταν ) τότε θεωρώ πως δεν βρέθηκε τυχαία στον δρόμο σου η κοπέλα αυτή. Ίσως ήταν η ευκαιρία να δεις και τα δικά σου όρια και στοιχεία από σένα που δεν θα έβλεπες αλλιώς.

[avgeris]

Εγώ μια χαρά "φυσιολογική" βρίσκω την συμπεριφορά σου. Θέλησες για κάποιους λόγους (αυτοί είναι δικοί σου και προς διερεύνηση) να βοηθήσεις και να πιστέψεις οτι αρκούσε η καλή διάθεση όπως λες και όταν είδες οτι δεν αλλάζει κάτι έφυγες και συνεχίζεις την ζωή σου.

Το οτι έπαιξες λίγο και με τα δικά σου όρια (η εμμονή που λες) είναι γεγονός, αλλά δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό, δεν "γλίτωσες" τυχαία, ούτε επειδή βρήκες το φόρουμ και άκουσες άλλες απόψεις. Ακόμα και το γεγονός οτι αναζήτησες το φόρουμ ή αναζήτησες άλλη βοήθεια (ψυχολόγο πχ) δείχνει ότι είχες το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας και θα έφευγες έτσι κι αλλιώς. Πρόβλημα θα έβλεπα αν δεν αντιλαμβανόσουν καν τον κίνδυνο για τον εαυτό σου και συνέχιζες να μένεις στον πάτο μαζί της.

Και τα απόνερα που λες, λογικά τα βρίσκω, είναι νωρίς ακόμα και είναι φυσικό να είσαι επηρεασμένος όμως το γεγονός οτι προχωράς παραμένει και θα βρεις τις ισορροπίες σου πιο γρήγορα από όσο φαντάζεσαι.

Εγώ τα ερωτήματα που θα μου έθετα και μου έθεσα σε ανάλογη περίπτωση ήταν : γιατί ήθελα τόσο πολύ να βοηθήσω; Μήπως μ αρέσει να είμαι σωτήρας; Το κάνω και σε άλλες περιπτώσεις στην ζωή μου; Τι μου έδινε αυτή η σχέση; Ποια στοιχεία ήταν αυτά που με κανουν τώρα να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου και γιατί τα είχα σε αυτή την περίπτωση συγκεκριμένα; Ακουσα το ένστικτο μου κι αν όχι γιατί; Σε ποια ακριβώς στοιχεία δικά μου πάτησε για να με χειριστεί; Γιατί πήρα τόσο "προσωπικά" την συμπεριφορά του άλλου κι ένιωσα αδικία, θύμα κτλ; Έμαθα κάτι τελικά από αυτή την ιστορία;

Μπορεί να τα έχεις απαντήσει ήδη αυτά τα ερωτήματα στον εαυτό σου, δεν στα λέω για να τα πεις εδώ, στα λέω μήπως βοηθήσω να δεις μια άλλη οπτική. Αν η απάντηση πάντως στην τελευταία ερώτηση είναι καταφατική (στη δική μου περίπτωση ήταν ) τότε θεωρώ πως δεν βρέθηκε τυχαία στον δρόμο σου η κοπέλα αυτή. Ίσως ήταν η ευκαιρία να δεις και τα δικά σου όρια και στοιχεία από σένα που δεν θα έβλεπες αλλιώς.

Τα ερωτήματά σου καίρια. Και η απάντηση σε πολλά δεν είναι εύκολα και απλή. Το γιατί θέλησα να βοηθήσω, νομίζω το είχα αναφέρει πιο παλιά, ήταν τη μέρα που έμαθα την αλήθεια γι αυτήν, χωρίς όμως να ξέρω ακόμα τον ακριβή λόγο που μένει κλεισμένη μέσα (τις κρίσεις πανικού), και εκεί που ήμουν μπερδεμένος και δεν ήξερα τι να κάνω, πιάσαμε κουβέντα στο fb και κάναμε απίστευτο χαβαλέ επί 3 ώρες, οπότε αμέσως σκέφτηκα ότι πρέπει να τη βοηθήσω, να βοηθήσω "το φιλαράκι μου". Σχεδόν την ένιωσα δικό μου άνθρωπο. Αν δεν υπήρχε εκείνο το απόγευμα, ίσως και να είχα απομακρυνθεί. Και φυσικά, ακόμα δεν μπορούσα ναδιανοηθώ το μέγεθος και τη βαρύτητα του προβλήματός της, πίστευα ότι απλώς περνάει μια φάση κατάθλιψης και τίποτα άλλο, ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι τα ψέματά της ήταν σχεδιασμένα.
Σωτήρας δεν ήθελα να γίνω, ούτε το κάνω στη ζωή μου. Είπαμε, ήταν μια σειρά από συγκυρίες που με έβαλαν σ' αυτή την ιστορία, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω από ένα σημείο και μετά. Αυτό που μου έδινε αυτή η σχέση ήτσν η ελπίδα μιας γνωριμίας με μια κοπέλα που μου άρεσε και που πίστευα ότι το πρόβλημά της ήταν διαχειρίσιμο και απλό. Επένδυα στο μέλλον, ας το πω κι έτσι, καταστρέφοντας όμως το παρόν μου και μάλιστα με πολύ άσχημο τρόπο. Πολλά είναι αυτά που δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μου. Πολλά και διάφορα. Θα χρειαζόταν ολόκληρες παράγραφοι να τα αναλύσω. Όσο για το ένστικτό μου, δεν ξέρω τι ακριβώς θα μπορούσε να μου πει. Όταν το ίδιο το μυαλό μου, το οποίο γενικά εμπιστεύομαι, ήταν τόσο θολωμένο και μπερδεμένο, δεν ξέρω τι να περίμενα από το ένστικτό μου (που δεν μου είναι και ιδιαίτερα δυνατό). Και τα στοιχεία στα οποία πάτησε για να με χειριστεί ήταν ακριβώς η τεράστια αδυναμία που της έδειχνα, το ότι παρέβλεπα κάθε άσχημη συμπεριφορά της, κάθε άσχημα κουβέντα της, και συνέχιζα να θέλω να βρίσκομαι κοντά της. Με δεδομένο ότι κανείς άλλος προφανώς δεν το είχε κάνει, τουλάχιστον διαδικτυακά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το πόσο εύκολο ήταν να ακουμπήσει πάνω μου και να εκμεταλλευτεί τη σχεδόν σιωπηρή αποδοχή από μέρους μου των όσων έκανε και έλεγε. Για το τι έμαθα, κι εδώ θα μπορούσα να γράψω παραγράφους. Ίσως κάποια στιγμή, να αναφερθώ και στο με δίδαξε αυτή η ιστορία.

[Remedy]

Ναι, το ότι είχε ολόκληρο "οπλοστάσιο" από δικαιολογίες και ψέματα, είναι δεδομένο. Απλώς, θα είχε πλάκα ακόμα μία. Όχι ότι θα ήθελα να μάθω, βέβαια.
Πολλά "θύματά" της μπορεί να ασχολήθηκαν λίγο παραπάνω, όχι στο βαθμό της δικής μου εμμονής, πάντως στο βαθμό να βριστούν μαζί της πριν ξεκόψουν. Στο σημείο δηλαδή που βρέθηκα κι εγώ ελάχιστα πριν μάθω την αλήθεια. Και είχα ήδη χαλαστεί αφάνταστα μαζί της από τότε. Είχα ήδη χάσει χρόνο, ενέργεια και ψυχολογία όπως σωστά έγραψες. Με αυτή τη λογική είπα ότι τους "λυπάμαι".

και το βρισιμο μια χαρα αντιδραση ειναι προς καποιον που νομιζει οτι σε δουλευει ψιλο- γαζι και δεν ξερει την τυφλα του ειτε ειναι διαταραγμενος, ειτε κακοηθης, ειτε οτιδηποτε.

και σε αποφορτιζει να νοιωσεις δικαιωση, να πας παρακατω και δειχνει στον αλλο οτι ο χαζος ειναι ο ιδιος που φερεται σαν λαμογιο κι οχι εσυ που αποφασισε να κοροιδεψει.

[avgeris]

Χτες, Τετάρτη 5 Απριλίου το απόγευμα, ξαναέκανε την εμφάνισή της σε μένα, δυναμικά μάλιστα. Με αίτημα φιλίας που δεν έχει αποσύρει ακόμα και μήνυμα το οποίο δεν έχω ανοίξει να διαβάσω, αλλά ξεκινάει ως εξής: "Συνήλθαμε, αποτοξινωθήκαμε κι οι δυο, ο καθένας με τον τρόπο του....." μέχρι εκεί μπόρεσα να διαβάσω χωρίς να το ανοίξω. Προφανή όμως τα όσα θέλει να πει και να μου ζητήσει. Συνήλθαμε και αποτοξινωθήκαμε, λες και ήμασταν στα ίδια !!! Λες και ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία !!! Τέλος πάντων, ματαιοπονεί έτσι κι αλλιώς. Ανέβασε φωτογραφία της στο μπαλκόνι της από το.....2013 (!!!!) για να δείξει στον κόσμο ότι όλα πάνε καλά. Πιθανό να μην της έκατσε η δουλειά και με κανέναν άλλο, οπότε γύρισε στην παλιά, δοκιμασμένη λύση. Το μόνο που καταφέρνει είναι να με ταράξει λίγο, δεν το κρύβω, αλλά αμέσως συνέρχομαι και συνεχίζω. Πισωγυρίσματα πλέον δεν κάνω και δεν ξέρω κι αν με ενδιαφέρει να διαβάσω τι μου γράφει. Το αίτημα φιλίας δείχνει καθαρά τους σκοπούς της, για την ώρα δεν έχω διάθεση να τη μπλοκάρω, δεν το έχω κάνει για κανέναν. Αν συνεχίσει όμως, ναι, θα φτάσω μέχρι εκεί. Τον εαυτό μου πλέον πρέπει να τον προστατεύσω πάσει θυσία.
Θα την αφήσω να ζει στον κόσμο της. Και μόνο η συγκεκριμένη της κίνηση φανερώνει ότι δεν έχει καμιά διάθεση να ασχοληθεί με το πρόβλημά της, μου το δηλώνει σχεδόν ξεκάθαρα. "Συνήλθαμε, αποτοξινωθήκαμε κι οι δυο ο καθένας με τον τρόπο του", χωρίς να έχει κάνει ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ως τώρα, χωρίς να έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο την εικονική πραγματικότητα της καθημερινότητάς της και συνεχίζοντας να πλασάρει εικόνες από το παρελθόν της ως σημερινές. Και βάζει και εμένα στο ίδιο πλαίσιο μ' αυτήν, ότι και καλά είχα κάποιο πρόβλημα που μου ήρθε "εξ ουρανού" και το ξεπέρασα, με φανερό στόχο να με ξαναρίξει στην παγίδα της ίδιας ιστορίας, τώρα που γίναμε καλά και οι δυο !!!! Ελπίζω να καταλάβει γρήγορα ότι δεν θέλω πια να ασχοληθώ μαζί της. Και αυτός είναι και ο λόγος που δεν θέλω καν να διαβάσω τι μου γράφει. Τι να μου γράφει άλλωστε. και μόνο αυτό που διάβασα, αρκεί να μπω στο νόημα. Μου πλασάρει ένα εαυτό διαφορετικό, αποτοξινωμένο. Με κάποιο μαγικό ραβδί προφανώς. Με το παρασύνθημα που ανοίγει μονομιάς τις πόρτες της ίασης. 2 Απριλίου θα έμπαινε για 25 μέρες, στις 5 Απριλίου αποτοξινώθηκε. Και πάνω που αναρωτιόμουν ποοι θα ήταν το ψέμα της για να μην ξεκινήσει θεραπεία "Τι να την κάνω την εισαγωγή μου σε κλινική, συνήλθα και αποτοξινώθηκα". Ακόμα και σ' αυτό, φρόντισε να απαντήσει.
Όσο περνάν οι μέρες, τόσο καταλαβαίνω το μέγεθος της δικής μου αρρωστημένης εμμονής, της δικής μου αρρωστημένης συμμετοχής. Και φεύγω όσο πιο μακριά γίνεται.

[Remedy]

Χτες, Τετάρτη 5 Απριλίου το απόγευμα, ξαναέκανε την εμφάνισή της σε μένα, δυναμικά μάλιστα. Με αίτημα φιλίας που δεν έχει αποσύρει ακόμα και μήνυμα το οποίο δεν έχω ανοίξει να διαβάσω, αλλά ξεκινάει ως εξής: "Συνήλθαμε, αποτοξινωθήκαμε κι οι δυο, ο καθένας με τον τρόπο του....." μέχρι εκεί μπόρεσα να διαβάσω χωρίς να το ανοίξω. Προφανή όμως τα όσα θέλει να πει και να μου ζητήσει. Συνήλθαμε και αποτοξινωθήκαμε, λες και ήμασταν στα ίδια !!! Λες και ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία !!! ......
Όσο περνάν οι μέρες, τόσο καταλαβαίνω το μέγεθος της δικής μου αρρωστημένης εμμονής, της δικής μου αρρωστημένης συμμετοχής. Και φεύγω όσο πιο μακριά γίνεται.

Κι ομως, οσο εισασταν και οι δυο δεμενοι στη ιδια ιστορια, εκεινη για τους γνωστους λογους που ανακαλυψες κι εσυ για τους λογους σου, εισασταν ακριβως στα ιδια...

ΕΑΝ δεν αποφασιζες να ξεκοψεις εντελως, θα εξακολουθουσατε να ειστε στα ιδια. αυτη το λεει σαν διαπιστωση, αλλα στην πραγματικοτητα εκφραζει ευχη.
να ειστε στα ιδια, να συνεχισεις στο παιχνιδι.

το οτι θα συνεχιζε τις επανεμφανισεις ηταν το μονο σιγουρο.
εκεινη δεν εχει να χασει τπτ.

[avgeris]

Το μήνυμα το άνοιξα και το διάβασα τελικά. Στο κάτω-κάτω, δεν θέλω να της δείξω ότι την αγνοώ, αλλά ότι την αποφεύγω. Μεταφέρω ακριβώς τα όσα γράφει, copy-paste.

"Συνηλθαμε, αποτοξινωθηκαμε και οι δυο, ο καθεις με τον τροπο του, καταλαβαμε οτι γιγαντωσαμε μια κατασταση υπερβολικα!Ειδικα εγω! Ομως προχωρησαμε! Ειναι στην ευχερεια σου αν θελεις να με κανεις "φιλη" σου ξανα! Ευχομαι να εισαι καλα! Σε καθε επιπεδο! καλησπερα."

Μάλιστα. Ουσιαστικά μου λέει ότι το μοναδικό της πρόβλημα ήταν ότι γιγάντωσε μια κατάσταση υπερβολικά (ποια κατάσταση αλήθεια; ), με δική μου "συνενοχή", και τώρα που συνήλθε και αποτοξινώθηκε, όλα καλά, δεν υπάρχει κανένα θέμα, καμιά διαταραχή, κανένα πρόβλημα με αυτήν και μπορούμε να ξαναγίνουμς "φίλοι". Έτσι απλά. Ουδεμία κουβέντα για τη νοσηλεία της, που την είχα θέσει ως όρο για να συνεχίσουμε τις όποιες επαφές μας, που θα ξεκινούσε στις 2 Απριλίου και που, άλλωστε, αποτέλεσε και την αιτία να μαλώσουμε, να με διαγράψει από φίλο και να φτάσει μάλιστα κάποια στιγμή να μου μπλοκάρει τη δυνατότητα να της κάνω add. Τίποτα απολύτως.
Από κει και πέρα, γενικεύσεις και λόγια που μόνο το δικό της μυαλό μπορεί να αποκρυπτογραφήσει. Πως ακριβώς εννοεί το ότι "αποτοξινώθηκε"; Από τι, με ποιο τρόπο και πότε; Ποια ακριβώς είναι η κατάσταση που γιγαντώσαμε υπερβολικά και πως ακριβώς εννοεί ότι τη γιγαντώσαμε; Δεν είναι τόσο προφανές ότι μιλάει για τη "σχέση" μας, θα μπορούσε να αναφέρεται στο πρόβλημα του "αλκοολισμού" της που δεν ήταν τελικά και τόσο σημαντικό ώστε να χρειαστεί να θεραπευτεί και να το ξεπεράσει. Τι ακριβώς εννοεί ότι "προχωρήσαμε"; Πως ακριβώς προχώρησε, με το να μην ξεκινήσει θεραπεία; Και τι ακριβώς έχει κατά νου όταν μου ζητάει να ξαναγίνουμε "φίλοι", αφήνοντάς μου, καλοσύνη της, τη διακριτική ευχέρεια να αποφασίσω;
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το μήνυμα. Σαφέστατη η προαπάθειά της να με "καλοπιάσει", να με "χειριστεί", να με βάλει στο "φιλότιμο". Σαφέστατο και το υπονοούμενο που περνάει περί μη-νοσηλείας και περί μη-σκέψης για νοσηλεία (αναμενόμενα άλλωστε).
Το μόνο μήνυμα που προσωπικά θα λάμβανα σοβαρά υπ' όψι μου απ' αυτήν θα ήταν "είμαι στην πόλη σου, πάρε με τώρα τηλέφωνο να κανονίσουμε να βρεθούμε άμεσα". Τίποτα άλλο. Και αυτό, για ένα καφέ, μέχρι εκεί. Και αν. Ας στέλνει όσα θέλει, βαρέθηκα τα ψέματά της. Μετά και τη σημερινή άρνησή μου να ασχοληθώ μαζί της, ούτε καν να με ταράξει δεν μπορεί πλέον.

[elisabet]

Το μήνυμα το άνοιξα και το διάβασα τελικά. Στο κάτω-κάτω, δεν θέλω να της δείξω ότι την αγνοώ, αλλά ότι την αποφεύγω. Μεταφέρω ακριβώς τα όσα γράφει, copy-paste.

"Συνηλθαμε, αποτοξινωθηκαμε και οι δυο, ο καθεις με τον τροπο του, καταλαβαμε οτι γιγαντωσαμε μια κατασταση υπερβολικα!Ειδικα εγω! Ομως προχωρησαμε! Ειναι στην ευχερεια σου αν θελεις να με κανεις "φιλη" σου ξανα! Ευχομαι να εισαι καλα! Σε καθε επιπεδο! καλησπερα."

Μάλιστα. Ουσιαστικά μου λέει ότι το μοναδικό της πρόβλημα ήταν ότι γιγάντωσε μια κατάσταση υπερβολικά (ποια κατάσταση αλήθεια; ), με δική μου "συνενοχή", και τώρα που συνήλθε και αποτοξινώθηκε, όλα καλά, δεν υπάρχει κανένα θέμα, καμιά διαταραχή, κανένα πρόβλημα με αυτήν και μπορούμε να ξαναγίνουμς "φίλοι". Έτσι απλά. Ουδεμία κουβέντα για τη νοσηλεία της, που την είχα θέσει ως όρο για να συνεχίσουμε τις όποιες επαφές μας, που θα ξεκινούσε στις 2 Απριλίου και που, άλλωστε, αποτέλεσε και την αιτία να μαλώσουμε, να με διαγράψει από φίλο και να φτάσει μάλιστα κάποια στιγμή να μου μπλοκάρει τη δυνατότητα να της κάνω add. Τίποτα απολύτως.
Από κει και πέρα, γενικεύσεις και λόγια που μόνο το δικό της μυαλό μπορεί να αποκρυπτογραφήσει. Πως ακριβώς εννοεί το ότι "αποτοξινώθηκε"; Από τι, με ποιο τρόπο και πότε; Ποια ακριβώς είναι η κατάσταση που γιγαντώσαμε υπερβολικά και πως ακριβώς εννοεί ότι τη γιγαντώσαμε; Δεν είναι τόσο προφανές ότι μιλάει για τη "σχέση" μας, θα μπορούσε να αναφέρεται στο πρόβλημα του "αλκοολισμού" της που δεν ήταν τελικά και τόσο σημαντικό ώστε να χρειαστεί να θεραπευτεί και να το ξεπεράσει. Τι ακριβώς εννοεί ότι "προχωρήσαμε"; Πως ακριβώς προχώρησε, με το να μην ξεκινήσει θεραπεία; Και τι ακριβώς έχει κατά νου όταν μου ζητάει να ξαναγίνουμε "φίλοι", αφήνοντάς μου, καλοσύνη της, τη διακριτική ευχέρεια να αποφασίσω;
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το μήνυμα. Σαφέστατη η προαπάθειά της να με "καλοπιάσει", να με "χειριστεί", να με βάλει στο "φιλότιμο". Σαφέστατο και το υπονοούμενο που περνάει περί μη-νοσηλείας και περί μη-σκέψης για νοσηλεία (αναμενόμενα άλλωστε).
Το μόνο μήνυμα που προσωπικά θα λάμβανα σοβαρά υπ' όψι μου απ' αυτήν θα ήταν "είμαι στην πόλη σου, πάρε με τώρα τηλέφωνο να κανονίσουμε να βρεθούμε άμεσα". Τίποτα άλλο. Και αυτό, για ένα καφέ, μέχρι εκεί. Και αν. Ας στέλνει όσα θέλει, βαρέθηκα τα ψέματά της. Μετά και τη σημερινή άρνησή μου να ασχοληθώ μαζί της, ούτε καν να με ταράξει δεν μπορεί πλέον.

Κοίτα τι κάνει : Θα το χεις προσέξει ήδη αλλά το τονίζω γιατί εγώ όταν το πρόσεξα σε συμπεριφορές άλλων χειριστικών μου έκανε πολύ εντύπωση. Μαλώσατε επειδή εσύ της έθεσες ως ορο την νοσηλεία της και την θεραπεία της για να συνεχίσετε. Εκείνη πήρε το θέμα από κει και τπ πήγε αλλού έχοντας μια έντονη αντίδραση κι έτσι αντί να είναι εσύ θυμωμένος, βρέθηκε εκείνη θυμωμένη μαζί σου, σε διέγραψε από φίλο κτλ λες και δεν ήσουν εσύ αυτός που έβαλε το τέλος αλλά εκείνη. Κι έτσι μπορεί τώρα να έρχεται και να σου λέει "το γιγαντώσαμε" και επειδή έχει μεγάλη καρδιά, ουσιαστικά σε "συγχωρεί" και σου ξανακάνει αίτημα φιλίας.

Το έχω παρατηρήσει αυτό γενικά με χειριστικά άτομα. Είναι σα να μη σου αφήνουν τον χρόνο να σκεφτείς εσύ την βλακεία που κάνανε γιατί προλαβαίνουν και βγαίνουν από πάνω περνώντας στην επίθεση οτι και καλά αυτοί αποχωρούν. Και μετά επιστρέφουν επειδή έχουν και μεγάλη καρδιά.

[elisabet]

Δε νομίζω οτι μιλά για την θεραπεία της πάντως. Μάλλον για την σχέση σας μιλά και γιαυτο ο πληθυντικός.
Το ωραίο είναι οτι προσπαθεί τόσο πολύ να σε προκαταβάλει που μιλά και για σένα κανονικά "καταλάβαμε οτι γιγαντώσαμε, προχωρήσαμε,...".
Η μόνη αναφορά στην θεραπεία της θα μπορούσε να είναι το "ο καθείς με τον τρόπο του".
Δεν θα μου κάνε καμιά εντύπωση αν υποστήριζε οτι θεραπεύτηκε (απτον αλκοολισμο) μόνη της.

[Remedy]

Κοίτα τι κάνει : Θα το χεις προσέξει ήδη αλλά το τονίζω γιατί εγώ όταν το πρόσεξα σε συμπεριφορές άλλων χειριστικών μου έκανε πολύ εντύπωση. Μαλώσατε επειδή εσύ της έθεσες ως ορο την νοσηλεία της και την θεραπεία της για να συνεχίσετε. Εκείνη πήρε το θέμα από κει και τπ πήγε αλλού έχοντας μια έντονη αντίδραση κι έτσι αντί να είναι εσύ θυμωμένος, βρέθηκε εκείνη θυμωμένη μαζί σου, σε διέγραψε από φίλο κτλ λες και δεν ήσουν εσύ αυτός που έβαλε το τέλος αλλά εκείνη. Κι έτσι μπορεί τώρα να έρχεται και να σου λέει "το γιγαντώσαμε" και επειδή έχει μεγάλη καρδιά, ουσιαστικά σε "συγχωρεί" και σου ξανακάνει αίτημα φιλίας.

Το έχω παρατηρήσει αυτό γενικά με χειριστικά άτομα. Είναι σα να μη σου αφήνουν τον χρόνο να σκεφτείς εσύ την βλακεία που κάνανε γιατί προλαβαίνουν και βγαίνουν από πάνω περνώντας στην επίθεση οτι και καλά αυτοί αποχωρούν. Και μετά επιστρέφουν επειδή έχουν και μεγάλη καρδιά.

ετσι ακριβως.
αλλα ο κυριος λογος ειναι οτι επειδη δεν αντεχουν την εγκαταλειψη, σκηνοθετουν ολη αυτη την παρωδια για να παραστησυν στον αλλον αλλα και στον ιδιο τους τν εαυτο, οτι εφυγαν και δεν εγκαταλειφθηκαν.
επιπλεον, εφοσον ¨εφυγαν" εκεινοι, διατηρουν παντα το δικαιωμα να ξαναγυρισουν,.
ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΟΥ ΔΛΔ, ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ!!! τερμα χειριστικο...

[Remedy]

Δε νομίζω οτι μιλά για την θεραπεία της πάντως. Μάλλον για την σχέση σας μιλά και γιαυτο ο πληθυντικός.
Το ωραίο είναι οτι προσπαθεί τόσο πολύ να σε προκαταβάλει που μιλά και για σένα κανονικά "καταλάβαμε οτι γιγαντώσαμε, προχωρήσαμε,...".
Η μόνη αναφορά στην θεραπεία της θα μπορούσε να είναι το "ο καθείς με τον τρόπο του".
Δεν θα μου κάνε καμιά εντύπωση αν υποστήριζε οτι θεραπεύτηκε (απτον αλκοολισμο) μόνη της.

συμφωνω
κι επιπλεον μαλλον το αφηνει επιτηδες διφορουμενο για να του δωσει ελπιδες οτι ισως μπηκε σε θεραπεια και να ξανατσιμπησει το δολωματακι και να επικοινωνησει για διευκρινισεις...